4x14 "Down the Rabbit Hole"

Alumfelga

Alumfelga

Nie sądziłam, że znajdzie się ktoś, kto będzie mówił bardziej niewyraźnie od Damona, a jednak! Galen Vaughn (ufam napisom, sama tego nijak nie słyszę) co prawda nie oszczędza szczęki podczas mówienia, ale chyba cierpi na permanentny katar, a w dodatku ma jakiś dziwny, trudny do określenia akcent.

Ekwipunek nowego łowcy (nie wiem, dlaczego, ale Shrek naprawdę do niego pasuje) bardzo mi się podobał, od pewnego czasu brakowało nowinek technicznych w antywampirzym uzbrojeniu (właściwie, od czasów Ricka – ten to dopiero był wynalazca. Ech, że tak sobie westchnę po obejrzeniu pilota „Cult”). Granat przypomniał mi, że drewno w sercu działa jakoś na Pierwotnych i choć tłucze mi się po głowie, że Elijah zdołał w drugim sezonie własnoręcznie wyciągnąć sobie z klatki piersiowej spory kawał poręczy, to zastanawiam się, po jakim czasie i czy w ogóle sama z siebie „ożyłaby” Rebekah. Co do sznurka z werbeną, jestem dumna z rozsądku i opanowania Damona, który dał się prowadzić jak piesek po całym lesie (gdzie on poszedł na ten spacer, na drugi koniec wyspy?), choć w sekundę mógł zerwać sznur – tak, jak zrobił to później – i mimo tajemniczych wysysających krew komarów (tego nie kumam) raczej pozował na słabszego niż faktycznie był. Nie lubię, kiedy się przedstawia Damona jako niezdolnego do zastanowienia niewolnika impulsów, który zabija każdego, kto go zirytuje, więc fakt, że pozwolił Shrekowi myśleć, że ten ma nad nim przewagę, podczas gdy tak naprawdę prowadził Damona dokładnie tam, dokąd Damon chciał, było całkiem fajnym rozwiązaniem. No i przez to cały ten motyw „schwytania” nie był zbyt poważny.

Damon i jego „flawless skin”, komuś się zapomniało, że tatuaż Iana było dość dobrze widać w paru ujęciach.

Ujęcia wyspowe wciąż fajne, ale tempo akcji wyraźnie zmalało, scen w domu i na ganku Eleny (tam zawsze była huśtawka?

) było za dużo i za długie, zwłaszcza, że jestem przekonana, że to nie ostatni odcinek ani Tylera (który raczej ma chwilową przerwę), ani Klausa (który ma datę wyznaczoną na 4x20, jeśli dobrze pamiętam). Wielkie „hura” dla Katherine, choć nie zobaczyłam u Niny tego charakterystycznego, Katherinowego, wyrazu twarzy – chyba ktoś się oduczył grania tej postaci. Jeremy całkiem bystrze zauważył, że on też powinien był widzieć babcię Bonnie (serio, ze wszystkich postaci, jakie można było pokazać, znowu ona?), jestem też pewna, że nic mu nie będzie mimo chwilowego… bycia poza zasięgiem. Uspokoiłam się przynajmniej, że nie zostanie zabity Damon, ale Damon wciąż pozostaje kandydatem na ofiarę lekarstwa. Albo on, albo Silas (jakoś muszą go pokonać…), więcej opcji nie widzę.

Dlaczego zaklęcie Bonnie przestało działać, skoro ona wciąż żyła? Czyżby Bonnie po otwarciu przejścia (komuś zabrakło wyobraźni czy poskąpili na efekty?) straciła całą swoją moc (znowu)? To by było wygodne dla fabuły.

„Why didn’t you tell me?” “It wasn’t about you” Kolejny powtarzający się cytat. Jaki jest tego cel?

Stefan dość szybko przeszedł do statusu „friends” i pewnie odtąd nawet nie spojrzy na Rebekę.

Oczywiście, że Klaus mówi po aramejsku. Dlaczego Klaus nie miałby mówić po aramejsku? Przecież to nie tak, że tym językiem mówiła garstka ludzi nawet za jego urodzenia. Albo że niepowtarzane wiadomości się zapomina. To straszne, jak dużo rzeczy może przejść w tym serialu, nawet alfabet literowy można zamienić na coś działającego tak jak chińskie pismo.

Czegoś mi tu brakło. Początek zapowiadał się fajny, ale potem się jakoś rozwlekło. Przez tunele godzinami szli: Bonnie&Jeremy, pan łowca, Elena, Stefan i gdzieś pomiędzy nimi Katherine, ale jakoś nie mogli się spotkać, zbyt atrakcyjne dla oka to też nie było. Za to końcówka udana. Następny odcinek napisała Julie Plec. Nie wiem, czy się bać, czy się bardzo bać.