01x01 - "Pilot" aka "The Woman in White"

Izoch

[pierwsza! pierwsza!

]

Premiera w USA - 13/09/2005

Dla przypomnienia:
Dean odnajduje Sama, który jest na Stanfordzie. Razem wyjaśniają dziwne przypadki śmierci w Jericho i próbują znaleźć swojego ojca, Johna.

Potwory: Kobieta w Bieli, Żółtooki Demon

Rory Gilmore

Oooojjjj, nudzi mi się straszliwie, więc postanowiłam pooglądać sobie SPN.
Tak więc mam już kilka odcinków za sobą, więc mogę sobie pokomentować.

Pierwsze wrażenie - jacy oni młodzi!!! Ojeja!
Kolejne, cóż. Tęsknię za taką fabułą. Ciężko mi się ocenia odcinki z perspektywy czasu, ale pierwsze dwa, trzy sezony były mistrzowskie.
W tym odcinku fajnie było poznać braci mniej więcej, zorientować się kto jest jaki i w ogóle.
Scena na moście jak Dean się nie złapał

Naprawdę było dość ciekawie, sporo humoru i jakoś mnie to na nowo wciągnęło a ostatni raz te odcinki widziałam dokładnie w 2006 roku.

Atris

Wczoraj przy przeglądaniu youtubowych vidów o SPN-ie pomyślałam, że pomimo zawodu, który sprawiły mi dwa ostatnie sezony i tego, że SPN-u nie oglądam już chyba z pół roku, odświeżę sobie serię od początku, bo tak na dobrą sprawę, moją przygodę z SPN-em zaczęłam równe trzy lata temu.

Miło jest powrócić do początków, gdzie Dean i Sam dopiero wkraczają w zawikłany świat, nie mając pojęcia, co ich czeka za dwa, trzy, cztery sezony. Pierwszy odcinek jest wyjątkowo szczególny, ponieważ właśnie on zawsze przypomina mi, dlaczego oglądam/oglądałam SPN. No cóż, pozostaje mi lecieć dalej

Nisia

Muszę przyznać, że pierwszy odcinek SPN nie porwał mnie i nie zostawił pożądającą ciągu dalszego- kiedyś zrobiłam pierwsze podejście i nie dooglądałam- choć tu głównie wina faktu, że bałam się bez mencizny u boku- drugi raz obejrzałam i.. no fajnie, ale możliwe, że bym się nieprędko zdecydowała na powrót do serialu, gdyby nie namowy.
Muszę przyznać, że mnie nastraszło mocno- w sumie może to był pierwszy powód, że nie padłam z zachwytu- zbyt strasznie, ale i przy okazji mroczno, za dużo tego. No ale poza tym fajnie- tajemnica, duchy, przystojni bracia- chociaż Sam mnie jeszcze wtedy dość drażnił swoim sztywniactwem- akcja...
i tyle chyba na początek uwag. Jeszcze dodam, że mnie to się coś niezbyt podobała ta laska Sama- w sensie że jej nie ufałam i imo to może być zamieszana w rózne niecne sprawki.
A na osłodę, poza uroczą sceną z wyrywaniem serca przez ducha i Deanem strzelającym do istoty niematerialnej

- Dean sam w sobie. Dokładnie takie poczucie humoru i nozdrza, jak lubię.