Czasem w nocy [M]

Pino

+16

Odnajduje go w ciemności.
Jego dłonie są znajome, gorące i nieustępliwe. Dotykają miejsc skrywanych przed światem, zostawiając palące ślady, które zdają się sięgać głęboko pod skórę, przypominając o dotyku jeszcze długo po tym gdy ten znika.

- Jesteś mój, John. Tylko mój.

Poczucie winy unoszące się nad nimi – tak gęste i ciężkie, że przylega do skóry – jest aż nazbyt dobrze znane. Jak zdarta płyta czy krajobraz za oknem. Miesza się z pożądaniem tworząc sieć, z której nie można się wyplątać. Towarzyszy im na równi z biciem serca i oddechem.

- Połóż się.

John nie znajduje w sobie sprzeciwu. Chociaż wiele rzeczy dzieje się poza jego kontrolą, to ta bez wątpienia do nich nie należy. Ponieważ John chce tego za każdym razem. Za każdym razem równie mocno i desperacko. Za każdym razem chce i...

- Zamknij oczy.

...gdy w ciemności czuje wreszcie na sobie jego wzrok - to nie te oczy, nie ta twarz, nie ten głos – odczuwa coś na kształt ulgi. Rozpoznaje ten moment, w którym jest już za daleko żeby się cofnąć. Chociaż imię, które opuszcza jego usta nadal brzmi niewłaściwie. Chociaż ciało, którego dotyka nadal jest obce, a dłoń na jego karku zbyt ciężka, to w jakiś niewytłumaczalny sposób przestało to mieć znaczenie.

- Powiesz mojemu bratu to, co zawsze.
- Już dawno przestał w to wierzyć.

Gorący oddech owiewa jego kark. Usta odnajdują drogę do jego ucha, a słowa do serca. Są gorące i gęste niczym mgła, przesiąkają przez skórę mieszając myśli.

- Ale nadal bardzo chce, a to więcej niż mógłbym marzyć.

John boi się czasem tej ciemności. Boi się, że z niej nie ucieknie, że świt nadejdzie, a on nie znajdzie drogi z powrotem.
John boi się, że to co miało trwać chwilę, trwa już lata i staje się coraz bardziej realne. Imitacja zaczyna zastępować oryginał, a słowa tracić swoje pierwotne znaczenie. Granica była cienka, a on znalazł się po niewłaściwej stronie.

I gdy w tej zdradliwej chwili tuż przed świtem – gdy noc nie chce się jeszcze skończyć, a dzień wciąż nadejść – napotyka – z wszystkich oczu na świecie - oczy Mycrofta Holmesa, najbardziej boi się tego, że jego strach już nic nie zmienia.

END

Vincent

Oj, ani jednego komentarza? Jak to możliwe? Przecież ten fik nie gryzie

Zaskakujący, bardzo zaskakujący. A nawet trochę "perwersyjny"