Koniec końców [M]

Pino

Sherlock/John

Sherlock nie lubi ani telewizji, ani seriali. Nie lubi o nich słyszeć, nie lubi o nich czytać, a przede wszystkim nie lubi o nich wiedzieć. Ze zjawisk, które zatruwają jego życie i zaśmiecają pamięć, plasują się gdzieś w okolicach instrukcji obsługi zmywarki. A zatem to, że spędza ten wieczór na kanapie, oglądając Doktora Who, musi mieć coś wspólnego z Johnem przyciśniętym ściśle do jego boku, dwoma kubkami herbaty parującymi przed nimi na stoliku oraz sposobem, w jaki ciepło bijące od drugiego ciała niespodziewanie przyprawia go o gęsią skórkę. Sam John, choć usilnie nalegał na oglądanie tego niedorzecznego tworu, i jeszcze na początku był podekscytowany, gdzieś po połowie zaczyna tracić zainteresowanie. Już nie śmieje się z żartów, nie śledzi fabuły. Kiedy Doktor znika z ekranu (w budce telefonicznej!) i zaczynają się napisy końcowe, wyraźnie jest już myślami w zupełnie innym miejscu. Sposób, w jaki obserwuje Sherlocka zagadkowym spojrzeniem i oblizuje dolną wargę, niechybnie oznacza zbliżające się pytanie. To nie trwa długo.
- Co byś zrobił, gdybyś mógł przenieść się w czasie?
Pytanie – jakkolwiek niedorzeczne – w jego ustach brzmi dziwnie rozsądnie. Niespodziewanie zmusza Sherlocka do odpowiedzi.
- To proste, John. Cofnąłbym się do 1888 roku i rozwiązał zagadkę Kuby Rozpruwacza.
Reakcją jest krótki śmiech i kręcenie głową. - Mam na myśli coś bardziej przyziemnego – precyzuje ostrożnie. - Coś bliższego. Ja na przykład, chciałbym wrócić z Afganistanu cały i zdrowy.
Swoboda w jego głosie nie jest w stanie nikogo nabrać.
- Ale wtedy nigdy byśmy się nie spotkali – odpowiada Sherlock po prostu.
Na te słowa John odsuwa się nieznacznie i przez chwilę wpatruje się w niego oniemiały, jak gdyby usilnie czegoś szukał. Znajomego błysku w oku lub kpiny czającej się w kącikach ust. Bezskutecznie. Ponieważ Sherlock jest całkowicie poważny. – Och. - I, czy John jest bardziej zdziwiony tym, że z nich dwóch to właśnie Sherlock powiedział coś tak osobistego, czy tym, że sam nigdy o tym nawet nie pomyślał, nie wiadomo. Pewne jest, że znalezienie odpowiednich słów zajmuje mu chwilę, a kiedy już je wypowiada są ciężkie od ukrytego w nich znaczenia. - A zatem mój pomysł odpada.– Chwila ciszy. – Ale co ty chciałbyś zmienić?

Sherlock kieruje najpierw wzrok na ich stopy, ocierające się o siebie raz na jakiś czas na zimnej podłodze. Potem na ich dłonie, spoczywające swobodnie obok siebie i połączone luźnym uściskiem palców. Później patrzy na nadgarstek Johna i znajdujący się tam zapomniany zegarek, który wciąż leniwie i uparcie odmierza czas. Na sam koniec patrzy prosto w oczy Johna.
- Nie chciałbym zmienić ani sekundy.

END

RowanSs

Aż dziw mnie bierze, że nikt do tej pory tego tekstu nie skomentował. Jest naprawdę bardzo dobry.
Krótki, ale esencjonalny. Podoba mi się sposób w jaki zachowuje się Sherlock, który wciąż jest tu tym znudzonym geniuszem i gburem; analitykiem zakochanym w smakowitych docinkach i złośliwych wstawkach, jakiego znamy z BBC, a jednocześnie jest on w stanie zrzucić swój pancerz i odsłonić się dla Johna.
Przedstawiłaś ich zażyłość subtelnie, lecz wcale nie mdło. Są opowiadania, nawet tak króciutkie jak to, które wywołują w człowieku pewien rodzaj nieokreślonego ciepła. Taką pozytywną melancholię. Lubię to uczucie i mam nadzieję, że dzięki Twoim pracom będę mogła doświadczyć go częściej

Pino

Z Sherlockiem zawsze mam największy problem, także - uff! - dobrze, że się udało

Cobra

Ciepła, lekka i wyjątkowo przyjemna miniaturka, szczególnie dla kogoś, kto jest fanem „Doctora Who” i „Sherlocka” zarazem. Pozornie banalna sytuacja (może niekoniecznie dla naszego geniusza, który raczej stroni od takich idiotycznych rozrywek), wspólne oglądanie telewizji okazuje się być doskonałym pretekstem do rozmowy, w której widać, że nawet dla Holmesa są rzeczy ważne i ważniejsze. Bez wątpienia jedną z tych ważniejszych spraw w jego życiu jest John, który w ostatecznym rozrachunku wygrałby nawet z najbardziej skomplikowaną i zawikłaną kryminalną zagadką, na jaką mógłby kiedykolwiek natrafić Sherlock. Ponowne przeczytanie tej miniaturki w ten świąteczny wieczór było dla mnie ogromną przyjemnością, jak zwykle, kiedy czytam którąś z Twoich naprawdę genialnych miniaturek.

Pino