6x22 - "Help Me" - finał serii

ceone

Powiem szczerze, ostatnio odpuściłam sobie nieco Housa. Gdzieś tak po 6 odcinku 6 sezonu, powiedziałam sobie, że serial schodzi na psy i że matura, wiadomo ważniejsze sprawy. Dzisiaj zadzwoniła do mnie siostra i powiedziała, że muszę koniecznie obejrzeć ten odcinek. No i cóż... miała rację.

1) Po pierwsze i najważniejsze, odżyła moja miłość do Hugh jako aktora. Był po prostu niesamowity. Ma stworzoną do aktorstwa twarz, którą potrafi wyrażać setki emocji. I te oczy, ponoć oczy potrafią wyrazić miliardy uczuć, w życiu nie widziałam w filmie kogoś, kto potrafiłby tak grać wzrokiem.

2) Po drugie, wróciła moja miłość do serialu, nie wiem co działo się w poprzednich hm.. 16 odcinkach, ale z pewnością się dowiem.

3) Odcinek cudowny, nastrojowy, wzruszający. Płakałam porządnie kilka razy. Najbardziej poruszyły mnie sceny rozmowy z dziewczyną i to, co jej wyznał.

4) Apropos faktu, że House się zmienił. I co, nagle według was stał się OOC? W życiu, to ludzie, którzy nie potrafią się zmieniać są dla mnie dla mnie dziwni. Przecież nie stał się z sarkastycznego dupka od razu pluszowym króliczkiem. Poza tym to to piekielnie inteligentny facet, od dawna musiał wiedzieć, że jest popieprzony emocjonalnie. Wybrał ironie, żeby sobie z tym radzić i był samotny. Ale żaden człowiek nie może być samotny całe życie. Poza tym Cuddy stałą się dla niego kimś dla kogo mógłby spróbować być inny.

5) I właśnie... Huddy. Moje nastawienie było baaardzo różne co do tego shipu. Ale sposób w jaki połączono ich w tym odcinku jest dla mnie idealny. Innego bym nie kupiła.

10/10

jlk

Nie. Nie nie nie nie nie. Sorry, końcówko, jedno wielkie NIE. I nie dlatego, że House/Cuddy kłóci się z moją idealną wizją house'owej rzeczywistości - ok, stało się, dam im szansę. Trzeba wreszcie postawić kropkę nad i, które ciągnęło się dwa sezony - i jestem na 99% pewna, że ostatecznie im nie wyjdzie, ale ok, to nie tutaj.
Tak więc nie chodzi o samo huddy. Chodzi o cholerną egzekucję. Wszystko wydało mi się nieodpowiednie: timing i scenariusz (cała reszta odcinka nawet nie pachniała tym huddy, a tu nagle omg house kocham cię, let's shag), reżyseria (serio, GY ma na koncie mnóstwo świetnych odcinków, ale tutaj po prostu przesadził. te zbliżenia, nieistniejąca głębia ostrości, dziwne kąty - ja wiem, że "w plenerze" miało nadać tego klaustrofobicznego klimatu, ale w scenie w łazience tylko rozpraszało widza)

Co do reszty... podobało mi się wiele, szczególnie to zakończenie z tym, że kobieta jednak umarła z powodu amputacji. Nie no, nie będę powtarzać innych osób, po prostu byłoby świetnie, gdyby scenarzyści (i - znowu - reżyser) zrobili niektóre rzeczy... subtelniej. Np. pierwsza scena o amputacji - serio, widzowie nie potrzebują dokładnie takich samych kwestii, żeby skojarzyć z 1x21.

I jeszcze jeden minus: miałam nadzieję, że tego nie zobaczymy, ale niestety: House cały odcinek czołgał się w jakichś dziurach. No i to odcinanie nogi, nie mają tam... nie wiem, specjalistów od odpiłowywania kończyn? Takie to bezsensu, nie kupuję.

13? Jaka 13? Aaa, czyli wreszcie sobie poszła? Ucieszyłabym się, gdyby nie to, że na 100% wróci w 7 sezonie z jakąś głupią tajemnicą na 20 odcinków.

Rano, po pierwszym pooglądaniu byłam szczerze mówiąc bardzo niezadowolona. Teraz trochę przetrawiłam, znalazłam plusy, ale nadal... no, nie to.

Risika

Już dawno odcinek nie wywołam u mnie takich emocji...świetne 10/10
Vicodinowe zło i sweetaśne Huddy...

Też myśle że to są haluny ale może ...kto wie

Ale szkoda mi Housa

Toja

1 – Hugh Laurie jest świetnym aktorem, nie ma dla niego rzeczy niemożliwych, sprawdza się w każdej scenie (grozy, zabawnej, miłosnej). Oglądałam wszystkie sezony a on nadal mnie pozytywnie zaskakuje. Jeśli nie dostanie jakieś nagrody za ten epizod to iiiiiiiiiiiii (będę zła).

2 – świetna atmosfera filmu katastroficznego+grozy, i ta muzyka w tle. A i jeszcze świetnie nakręcony odcinek te zbliżone ujęcia, na twarze, na pewne elementy (laska, ręce) takie jakby symbole, super.

3 - Przypadek ciekawy, wzruszający, wciągający, szkoda, że zakończyło się tragicznie. A reszta (czyt. 13) jakoś specjalnie mnie nie zainteresowała, Taub był wkurzający, był bardziej wścibski niż troskliwy.

4- House nadal sarkastyczny, niemiły, ale jednak zmieniony - bardzo zaangażował się w sprawę Hanna (świetnie zagrana rola). Nic nie stracił ze swojego "wdzięku" tylko będzie szczęśliwy (przez chwile zapewne).

5 - zakończenie pełny szok (jak zresztą dla większości), dobrze że nie zostawili nas w niepewności bo bym tego nie zniosła, a tak spokojnie przeczekam wakacje. Oczywiście scenarzyści pozostawili nam ogromne pole do fantazjowania, bo skoro C&H to co dalej przecież wiele osób się tego domagało. Skłaniam się ku wersji przywołanej kilka postów wyżej że dadzą nam Huddy i je zakończą, czy brutalnie? Możliwe, na pewno nie będzie słitaśnie.

I takie trochę filozoficzne przesłanie z tym, że nawet jeśli będziemy dobrzy nie zawsze tak samo będziemy traktowani, więc czy warto?

tahtimittari

Jeszcze zapomniałam wspomnieć - w całym odcinku najbardziej chyba ujęła mnie scena, gdy House chcąc dobrać się do Vicodinu najpierw spojrzał w lustro, a potem je roztrzaskał. Taką było widać w nim nienawiść do siebie i zarazem zrezygnowanie.. Świetne.

Pietruszka

Hm, dobra, jeszcze raz. Na spokojniej.
W ostatnim odcinku mieliśmy House'a, który przez cały rok grzecznie trzymał się terapii, i kupę mu to dało. Miałam co do tego odcinka jak najgorsze przypuszczenia - niepotrzebny dramat, OOC House'a, jakieś dziwaczne, przewidywalne zakończenie. I do pewnego momentu dalej miałam to straszne wrażenie, że niczego dobrego nie wyniosę z tego odcinka. Do czasu, kiedy House znalazł tę dziewczyną w gruzach. Nie wiem na jakiej zasadzie, ale raz na jakiś czas pojawiają się pacjenci, których nie sposób nie polubić, albo przynajmniej nie dać im się jakoś odbić w swojej psychice. ta dziewczyna, jej normalność, była po prostu perfekcyjna. Dużo osób mówiło, jak to płakało w tym odcinku, i ja miejscami też miałam mokre policzki, ale trudno mi nawet teraz powiedzieć, jakie to były momenty.
Przemowa Cuddy na temat moving on oraz to, co się działo w karetce przypomniało mi, co zawsze sprawiało, że ten serial był dla mnie wyjątkowy, że nie traktowałam go jak inne i zawsze miałam wobec niego wielkie nadzieje. przypomina mi się to, co kiedyś mówiłam koleżance na temat gotowych na wszystko: "zdarza się, że to beznadziejna opera mydlana albo jakiś idiotyzm, ale raz, raz na jakiś czas, zdarzają się tak idealne, poruszające sceny, że nawet nie myślisz, i tylko to oglądasz". Scena z Foremanem też była boska. W ogóle ten cały kompleks: House/noga/the right stuff. Mimo, że czasem nie lubię oczywistych nawiązań do nogi House'a, tutaj wcale nie wyszło to źle: tutaj to było odpowiednie.
Końcówka była pełnym szokiem. I w sumie sama nie wiem, jakie mam do niej odczucia. Z jednej strony wyglądała bardzo ładnie, dawała końcówkę, dobrą, niespodziewaną, rozwinęła szanse na 7 sezon... Ale jednocześnie czuję, jak coś we mnie gośno woła "nie". "Nie chcę Cuddy, która kilka godzin wcześniej wygłasza tę świetną przemowę, a później wraca z podejściem nevermind, I love you, screw Lucas". "Nie chcę w przyszłym sezonie związku, który rozpieprzą scenarzyści".
Ta Cuddy z tej sceny i Cuddy mówiąca House'owi o jego nodze to dla mnie dwie różne osoby: uwielbiam tę pierwszą i tą pierwszą dostrzegłam w pierwszych sezonach jako idealną partnerkę House'a. Chciałabym dać temu szansę, bo widzę tutaj świetne możliwości, ale Luddy i uczucia Cuddy wobec Lucasa były dla mnie czymś naprawdę dużym. Byłam zaskoczona jak dobrze scenarzyści opchnęli wątek, którzy miał być zapchajdziurą.
Dalej mam mieszane uczucia.

pennywise

No cóż jedna wielka telenowela. Od początku mnie denerwowało skupienie się na miejscu katastrofy i pokazywanie jej prawie cały czas. Lekarze z zespołu robili przez to tylko za statystów. Fajny motyw z pacjentką, która umarła w karetce. Jednak strasznie denerwowały mnie dialogi z nią. "Normalny" House wrócił by do szpitala zamiast w ostatniej chwili zejść do niej. W tym odcinku w ogóle nie miał jaj tak samo jak i Foreman. Powinien House'owi wygarnąć tak samo jak on wygarnął mu, gdy zginęła ta pacjentka od gronkowca w jakieśtam serii poprzedniej. Mógłby na niego nawrzeszczeć i przyprowadzić do porządku. Widać tutaj też przemianę samego Grega. Sam kiedyś prawił podwładnym mądrości nt. śmierci pacjentów a teraz się zachowuje jak ci których wyśmiewał. Ostatnia scena to śmiech na sali, chociaż podobała mi się tajna skrytka na tabletki. Ale to pojawienie się Cuddy to było śmieszne po prostu. Na dodatek akurat jak miał łyknąć Vicodin. Jeżeli to nie będą halucynacje to niestety w moich oczach scenarzyści się skompromitują. Szkoda Trzynastki, ale zapewne pojawi się jeszcze w serialu. Mam nadzieję, że ciekawie pociągną jej wątek.

Landryna

10/10

Odcinek... płakałam jak nigdy.
Nie przez cały, ale właściwie odkąd House przekonywał pacjentkę do amputacji do samego końca.

Nie jestem zwolenniczką Huddy, ale jestem zwolenniczką szczęśliwego Housa. A taki na pewno będzie z Cuddy. Wiem, że większości się to nie podoba, bo jak ktoś taki jak House może być szczęśliwy, co nie?

Ja też sobie tego nie wyobrażam, nie wiem, jak to będzie, ale wierzę w scenarzystów. Nie sądzę, żeby po 6 sezonach nagle zaserwowali nam Housa jako kochanego ojca Rachel, opiekującego się swoją małą córeczką, wesołego doktorka, który z uśmiechem na ustach i w podskokach będzie biegł do przychodzi leczyć ludzi z kataru.

Na Boga, przemiana wewnętrzna Housa trwała przez cały 6 sezon i dzieje się to stopniowo. Nie wierzę, że scenarzyści mogliby zaserwować nam zupełnie innego Housa. Będzie zmiana, ale na pewno nie tak gwałtowna, jak już próbujecie tutaj spekulować.

mysha1987

Ogólnie odcinek super, emocjonujący i wzruszający, bardzo szybko mi zleciał. Bardzo chciałabym żeby ostatnia scena była prawdą ale czy zwróciliście uwagę na pierwszą scenę przed napisem "8 hours earlier"? Jak dla mnie świadczy ona o tym, że to jednak były halucyny

madzia-cuperek

cud na kiju, nikt nie mówi, że House będzie

marycha336

Najpierw było wielkie: nareszcie! A później jak poczytałam Wasze wypowiedzi, to wstąpiło we mnie wielkie zwątpienie czy to nie halucynacje... i teraz to już sama nie wiem co mam o tym myśleć. Zwłaszcza, że zastanawia mnie cały czas ten wstęp, gdzie House siedzi sam...

Poprawiłam wielkie litery. / pozdrawiam, m-c

NiEtYkAlNa

House nie wziął Vicodinu, w dodatku była o tym rozmowa, chyba że wykrwawiał się właśnie i miał jakieś omamy. Ale uważam, że scenarzyści nie posunęliby się do tego po raz drugi, ponieważ wyjątkowo rozzłościliby fanów. I dziwi mnie takie nareszcie fanów Huddy, a zaraz po tym, nie wiem czy mam się cieszyć, czy płakać z powodu Huddy. Ten ship nie był dla mnie konieczny, monolog Cuddy był wymuszony i nieco sztuczny, ale scena pocałunku wyszła naturalnie i prawdziwe - powiedziała więcej niż słowa. I bardzo podobało mi się zbliżenie na splecione dłonie. Ogólnie odcinek oceniam na max - 10/10.
Wadziła mi tylko scena modlitwy House, ale uważam, że nie koniecznie się modlił. A już na pewno nie za siebie. Cały ep był bardzo dobry. Ale głupotą byłoby zaczynać siódmy sezon od tego, że House miał omamy a Cuddy wyszła za Lucasa. Ogólnie bardziej przekonała mnie Cuddy, wyrzucająca House'owi wszystko i mówiąca, że go nie kocha niż to, że chce z nim być.

cien69

House zjechał z powodu utraty krwi i stąd zwidy z Cuddy. W pierwszym odcinku następnej serii ocknie się pewnie na ICU.Trzynastka nie może zniknąć z serialu bo tylko ona stawia intelektualny opór Houseowi i dlatego ten ją tak ...szanuje

ninka_m · Gość

NiEtYkAlNa

ninka_a

Tak też mogło być, teraz widzowie tak szybko nie zaufają scenarzystom

Zobaczcie, co się dzieje

scena Huddy była, dosyć dosadna. Wszystko zostało powiedziane i prawie wszystko zrobione. Zapewnili fanów, że to nie halucynacje, a my nadal kombinujemy

może w tym coś jest? ;>

fasior

10/10 to chyba za mało...

Chyba najlepszy finał ze wszystkich...

Bardzo dobra "forma" odcinak (mam tu na myśli że odcinek był bardzo poważny), mało było scen czy momentów zabawnych...

Przemówienie Cuddy chyba zabolało House'a bardziej niż noga w najgorszy dzień... Przemówienie przy rannej pacjentce na temat amputacji nogi wzruszające... prawie się rozkleiłem przy tym..

No i w końcu jest Huddy... martwię się tylko o to, że nie będą ze sobą cały 7 sezon, i mogą to jakoś głupio rozegrać.

No i bardzo źle się stało że Oliwka odchodzi... ale że prosi o urlop to znaczy, że wróci...

Cutthroat_Bitch

6 sezonów czekałam na te dwa słowa, na ten pocałunek i na ten gest!!!!!!!!!!!

Odcinek rewelacyjny! Nie...rewelacyjny to za mało! Dlaczego w sondzie nie ma opcji " jeszcze wyżej"?
Martwie sie o 13-stke. I nie chce by odchodziła

cbo

Jeżeli to Huddy jest prawdziwe ( bo musiiii) to:
Huddy?! To dzieję się na prawdę?! Matko... a może ja mam jakąś zmienioną nieprawdziwą wersje odcinka dla fanatyków, czy coś? Nie powiem... 3 lata oczekiwania na spełnienie się tego shipa i fakt, że wreszcie COŚ w tym kierunku się dzieje przyprawia mnie o głupawkę, a na ostatnich minutach siedziałam z otwartą paszczą prawie nie dokonując wymiany gazowej i zastanawiałam się czy House znowu nie ma halunów.
jej.... teraz to chyba nie zasnę

Co do przypadku i całego pomysłu z wypadkiem: Czy tylko mi kojarzy się to z super-świetnymi karambolami i kraksami z "Chirurgów". I ten motyw z amputacją nogi pod gruzami. Skojarzyło mi się z momentem jak w w/w "Chirurgach, Izzie wierciła dziury w czaszce faceta przy pomocy zwyczajnej wiertarki, właśnie podczas jakiegoś wypadku.
Tak więc cała sytuacja z wypadkiem: zaleciało "Greysami"

13? kurcze, no nie wiem. jak nie brakuje mi Cameron, tak 13 mogłoby mi brakować.

inter.lokutor

Ha! Dawno mnie tu nie było, bo też i od House'a zrobiłem sobie dużą przerwę po piątym sezonie, którego finał był dla mnie jednym z najbardziej przygnębiających doświadczeń serialowych (jeśli nie najbardziej przygnębiającym). Szósty sezon obejrzałem najpierw zaliczając w przerwę świąteczną dziewięć pierwszych odcinków pod rząd, a resztę w krótkich odstępach po parę odcinków.
Najpierw kilka ogólnych myśli dotyczących całego sezonu. Moim zdaniem był dużo spokojniejszy, momentami ktoś złośliwy mógłby powiedzieć że rozwodniony, na tyle że można było poeksperymentować, wcisnąć odcinki zupełnie oderwane od dotychczasowego charakteru serii, jak np. "Wilson" albo "5 to 9", które mogły zarazem spełniać rolę sondy w związku z jakimś spin-offem. Byłem zupełnie zadowolony takim rozwojem wypadków. Po tym wszystkim co się do tej pory wydarzyło, House zasługiwał na odrobinę relaksu.

Teraz w związku z season finale... Jestem absolutnie na tak. I chociaż ostatnia scena rzeczywiście wydawała się bardzo surrealistyczna, to jednak uważam, że był to świadomy zabieg twórców. Sam nie mogłem uwierzyć w to, co się działo na ekranie, siedząc na brzegu krzesła z tylko jedną myślą, krzyczącą w głowie: "Czy to halucynacja?! Czy to rzeczywistość?!" Wygląda jak halucynacja, ale przecież nie zrobiliby tego po raz kolejny! Z drugiej strony... I tak dalej. Na pewno podobnie jak wielu z Was. Na to odzywa się House, jakby wprost odpowiadał na moje (nasze?) myśli: "How do I know I'm not halucinating?" Lisa: "Did you take the pills?" I w momencie w którym House odpowiada "No", sposób w jaki to mówi, zauważcie, to wrażenie oniryzmu jakoś w dużej mierze pryska.

Oczywiście, pozostaje pytanie, na ile to wszystko jest realne w sensie zwyczajnego prawdopodobieństwa, wiarygodności psychologicznej postaci itd. Otóż odważę się stwierdzić, że biorąc pod uwagę wszystko, co się w serialu do tej pory stało - zarówno między Housem i Cuddy (że przypomnę jedynie niesławny pocałunek z piątego sezonu), jak i w ogóle, przypadki medyczne, różnorakie zbiegi okoliczności, dramaty, relacje interpersonalne itd. - to co się wydarzyło między nimi w "Help Me" jest zupełnie spójne i wiarygodne. Dla mnie ten serial i tak już od dawna jest oderwany od rzeczywistości w prawie każdej kategorii, surrealistyczny i w pewnym sensie zamknięty w swoim małym, lecz jak dotąd wciąż płodnym mikrokosmosie. Dlatego nie mam zastrzeżeń co do zakończenia.

Oklaski za scenariusz. Napisany przez trzech (!) scenarzystów, po ponownym obejrzeniu jawi się jako misterna konstrukcja, w której każdy element jest istotny i tak naprawdę zdecydowana większość tego co się dzieje (może poza wątkiem 13-tki i samym przypadkiem medycznym operatora dźwigu) jest jedynie narzędziem, coprawda bardzo, bardzo efektownym, ale jednak - narzędziem dotarcia do celu: sceny finałowej.

Podobnie chciałbym pochwalić realizację. Bardzo podobał mi się moment kiedy orkiestra zgrała się z dźwiękiem "płaskiej linii" Hanny w karetce. Cały odcinek był zresztą bardzo kinowy - z planszą zamiast czołówki, instrumentalnym soundtrackiem, rozmachem realizatorskim.

No i oczywiście chciałbym zawołać wielkie: "Hip hip! Hurra!" i pogratulować twórcom kolejnego pięknego, udanego, i bardzo, bardzo odważnego zakończenia.

House powinien trafić na duże ekrany.

Kama

Na początek pozwolę sobie zrobić :
YAY!!!
6 lat czekania i nareszcie moja ulubiona para serialowa jest... parą

Rozwiązanie z serii „lepiej późno niż wcale”, ale byłoby „lepiej wcześniej niż później”. Przynamniej rok wcześniej.
Jednak nie będę rozdrapywać starych ran, skupię się na radości

Póki trwa (czyli pewnie krótko). Oczywiście tę ostatnią scenę zaspoilerowałam sobie już rano, ale dzięki temu mój beznadziejny dzień był odrobinę mniej beznadziejny.

Co reszty odcinka, to pojechali strasznie drastycznie. Wczoraj byłam na filmie Tarantino, więc nic mnie nie powinno ruszać, a jednak ta amputacja na żywca... Koszmar.
A to, że jednak uśmiercili Hannę... Brak słów.

Szkoda 13, mojej ulubionej postaci z zespołu.

Ogólnie oglądałam całość w wielkim napięciu, nakręcone to było mądrze. bez takich fajerwerków jak 5x24 czy 4x15, ale z pomysłem.
Aktorstwo tym razem super u wszystkich.

9,5/10

mika30

Jak dla mnie odcinek na 3+.

Hugh był świetny - wielokrotnie udowodnił, że potrafi nawet z ogromnego g. kłócącego się z logiką zrobić aktorski majstersztyk.
Niestety, chociaż psychologicznie kupiłam go, to po prostu cału czas słyszałam niedowierzający podszept - tak oczywiście - kaleka i administrator - to najlepsi kandydaci do włóczenia się po miejscu katastrofy. Po prostu nie mogę tego przyjąć.

Trzeba jednak przyznać, że sama historia Hanny wbijała w fotel - nieźle napisane, chociaż samo nawiązanie do House i jego nogi - zbyt łopatologiczne ("I don't care about your leg" - to chyba dosłownie to, co Stacy powiedziała Houseowi w 1x21).

No i na koniec ostatni jasny jak dla mnie element tego odcinka - 13 odchodzi. Chociaż niestety mam wrażenie, że przejściowo

(jest przecież taka ważna...).

Nastrój przed 7 sezonem - kiepski. Mam nadzieję, że zakończą moje męki i będzie on sezonem ostatnim (wiem jestem niekonsekwentna - nie podoba mi się - mogę nie oglądać. Niestety tak już mam, że zżywam się z moimi serialami i chociaż kosztuje mnie to wiele nerwów - oglądam do końca - tak było z Prison Break, tak też jest z Lostami, chociaż w tym konkretnym wypadku przyjęłam politykę alkoholizacji - na trzeźwo po prostu nie daję rady

Mam tylko nadzieję, że House nie dołączy do grona tych seriali, które wymagają ode mnie zasilania monopolu państwowego.

mazeltov

Z perspektywy calego sezonu, byl to najlepszy odcinek, mimo kilku malutkich jak dla mnie mankamentow.

Sam poczatek, to wysmienita gra aktorska Hugh. Nie czesto, aktor samym wyrazem twarzy potrafi tak wspaniale oddac wszystkie nim targajace uczucia. Jego spojrzenie bylo przepelnione bolem i cierpiniem, naprawde czulo sie wspolczucie dla tego bohatera. Ja sama podejrzewajac, ze w dloni trzyma vicodin, mialam nadzieje, ze go wezmie i pozbedzie sie chociaz bolu nogi.

Scena w gabinecie Cuddy i podarowanie jej ksiazki, mam do tego mieszane uczucia. Z jednej strony bylo to mile i swiadczace o jego dojrzalosci i akceptacji dla jej zwiazku, ale przez to nie Housowe. Zreszta wydaje mi sie, ze ta scena byla zbedna i nie wnosila nic specjalnego do calosci no chyba, ze scenarzysci chcieli przez to pokazac, ze House akceptuje ta sytacje albo ze ten gest ma pokazc Cuddy, ze naprawde sie zmienil, a ona wtedy oniemieje z zachwytu i padnie w jego ramiona.

Pacjentka bardzo mi sie podobala, i jej relacja z Housem. Scenarzysci zachowali kanonicznosc i House jak zwykle walczyl do konca i szukal innych rozwiazan, zamisat isc po najlzejszej lini oporu i odrazu amputowac noge. Podoba mi sie to, ze Hanna ufa tylko Housowi, co jest z jednej strony dziwne ale tez dosc logiczne. House moze nie nalezy do ludzi, ktorych mozna latwo polubic, ale nigdy nie owija w bawelne, przez co w kryzysowych sytuacjach ludzie mu ufaja, bo wiedza, ze ich nie oszuka.

Rozmowa Housa z Cuddy, wydala mi sie bardzo dobra. Cuddy jest napewno podla i nieczula, ale tak naprawde powiedziala prawde o tym, ze House przez swoje wybory stal sie takim dupkiem i ze zachowanie nogi uczynilo go tylko bardziej nieszczesliwym. Samo to jak powiedziala, ze go nie kocha, a raczej przeliterowala podobalo mi sie. Edelstein w tej scenie byla bardzo przekonujaca, choc to "nie kocham Cie", ktore mialo byc podle i ranice dla Housa, raczej pokazalo, ze sama nie wierzy w to co mowi.

Reakcja Housa, bardzo ciekawa, najpierw ja atakuje, a pozniej po prostu odpuszcza bo wie, ze ona ma racje. I tutaj znowu poklon w strone Hugh, za wspaniala gre aktorska.

Rozmowa z pacjentaka, bardzo emocjonalna i wydawalo mi sie, ze House naprawde byl szczery i ze nie zrobil tego tylko w celu przekonania jej do amputacji. Lubie takie szczere momenty, kiedy House raz na jakis czas otwiera sie i mowi co mysli, podobnie jak wtedy kiedy powiedzial do Wilsona, ze jesli cos pojdzie nie tak podzczas przeszczepu watroby, to on zostanie sam. Podobalo mi sie, tez to jak Cuddy zareagowala, na jego szczerosc, widac bylo, ze ona zdaje sobie sprawe, ze to jest bardzo trudne dla niego i widac bylo, ze zalowala tego ze tak ostro go potraktowala. Tutaj pokon w strone Edelstein za odegranie obu tych momentow.

Bylam mile zaskoczona tym, ze House postanowil sam przeprowadzic amputacje. Ja osobiscie mialam odczucie, ze on patrzac na Hanne ma takie deja vu z wlasnej przeszlosci, tyle ze ona podejmuje ostatecznie inna decyzje. Kiedy w czasie drogi do szpitala, pacjentka umiera widzimy ostateczne zalamnie Housa i nie chodzi mi tylko o jej smierc, ale o ten caly okres od wyjscia ze szpitala psychiatrycznego. Mimo, ze przez caly ten czas postepowal slusznie zarowno w zyciu, jak i z Hanna to nie udalo mu sie niczego zmienic, nikogo uratowac. Moim zdaniem to dobre podsumowanie odcinka, a nawet sezonu.

Ostatnia scena, do niej mam najbardziej mieszane uczucia, ale moze to byc wywolane szokiem jakiego doznalam ogladajac to. Coz sam poczatek, kiedy Housa odrywa lustro, a moim oczom ukazuje sie obraz "prawdziwego narkomana" bo tylko ktos bardzo uzalezniony mogl zrobic cos takiego, choc musze przyznac, ze ewentualny powrot vicodinu nie byl by zly, o ile doprowadzil by do powrotu strego Housa.
Pojawienie sie Cuddy, to moment ktory mnie zaskoczyl, ale w granicach normy, ale za to jej slowa spowodowaly, ze dostalam ataku nerwowego smiechu. Z jedenej strony scena bardzo ladna, choc odrobinke za ckliwa, ale to juz rzecz gustu. Ktos powiedzial, ze Cuddy w tej scenie nie miala jaj, tutaj bym sie nie zgodzila. Uwazam, ze wrecz przeciwnie, Cuddy pokazala odwage, zaryzykowala, zrezygnowala z bezpiecznego i pewnego Lucasa na rzecz prawdziwego uczucia, ale z osoba z ktora nie latwo bedzie jej zbudowac stabilny zwiazek o jakim marzy. Co do wyznania, ze go kocha, to coz to jest zawsze troszke smieszne z jednej strony, a z drugiej odwazne, bo jak dla mnie wyznanie komus czegos takiego to jak nadstwienie policzaka i czekanie na czyjas reakcje, ktora moze byc rozna. To jak Edelstein zagrala ta scene, rowniez mi sie podoba, moze sam moment kiedy wyznaje swoje uczucia byl lekko sztywny, ale mozna to chyba zrzucic na, to ze to dosc trudne do wypowiedzenia slowa. Mina Housa bezcenna, niedowierzanie z jakims dziwnym blyskiem szczescia. Sam pocalunke bardzo ladny, bardzo delikatny i ostrozny, zupelnie rozny od dwoch poprzednich. Kiedy Housa pyta, skad moze wiedziec, ze to nie halucynajcje, to widzialam jak bardzo sie boi, ze to znowu jego chory umysl. Ostatnia klatka, a dokladniej splecione dlonie, bardzo ladne ujecie, moze ciut za ckliwe znowu, ale coz nie ma co sie az tak czepiac bzdur. Huddy wkoncu sie wyklarowalo, jest to dla mnie zupelnie nautralne, mam tylko nadzieje, ze ten watek nie bedzie spaprany w nastepnym sezonie.

Szkoda, ze trzynastka odchodzi, postac wedlug mnie bardzo dobra i ciekawa. Nie bede za nia jakos specjalnie plakac, ale mimo wszytko wolala bym pozbycie sie Taub'a. Poza tym, mozliwe ze jeszcze ja zobaczymy.

Reasumujac bardzo mi sie odcianek podobal.
10/10

mazel

cien69

willa_z_basenem

Koniec szóstego sezonu to dobry moment na rozpoczęcie udzielania się na forum, jak sądzę.

Odcinek dla mnie bardzo emocjonujący, ale zasadniczo prosty w swej konstrukcji i myślę, że jako końcówka sezonu- bardzo zgrabnie zrealizowany.

Nie ma co się obrażać na to, że akurat miłość i że akurat pocałunek na koniec. Pamiętajmy, że cały serial opiera się na OSOBOWOŚCI Housa, gdyby nie ona- nikt nie oglądałby tych wszystkich medycznych przypadków. A jeżeli budujemy serial "na człowieku" to trzeba go wziąć ze wszystkimi konsekwencjami, także z tym, że może mieć uczucia, może się zmienić, może zdobyć nowe doświadczenia, czegoś innego pragnąć.
Nie bałabym się o jego cynizm, ironię i o to wszystko co czyni go takim wyjątkowym. Cały ten sezon przecież był na leczeniu Nolana, zmieniał się, przepraszał i to wszystko, a wciąż był tym samym skurczybykiem wykiwującym swój zespół, strojącym sobie żarty ze wszystkiego, udającym geja żeby zdobyć laskę, przepychającym się z Cuddy, negującym istnienie inteligencji pacjentów i tak dalej. To wciąż był House.

Dlaczego związek z Cuddy miałby mu zaszkodzić? Nie straci chyba nagle mózgu. Ani on, ani twórca serialu.

Co jeszcze do odcinka to chciałam dwie rzeczy zauważyć:
-House zgodził na udawanie, bądź nawet nie udawanie(!), że się modli. O ile mi wiadomo,do tej pory nic ani nikt go nie był w stanie go do tego zmusić.
-Chase chyba był chory, miał taki głos..

Nie wiem czemu to przyjście Cuddy i ich rozmowa wywołała takie kontrowersje. Oczywiście wszystko mogłoby się ciągnąć jeszcze dłużej, ale nigdy-przenigdy nie zgodzę się że ta scena była przesłodzona. Nie chodzi o to czy jestem za Huddy (bo jestem tylko za tym, by House wyszedł na prostą) i nie chodzi o to czy kocham słitaśne zakończenia (bo kocham zakończenia z sensem). Rzecz w tym, że ta scena była naprawdę realna. Istotnie prosta. Zauważcie: nie byli na tle zachodzącego słońca, w Paryżu czy przy blaskach strzelających fajerwerków. Byli w kiblu. Brudni, spoceni, zmęczeni. I rozmowa nie była długa czy patetyczna- kilka prostych słów.
Tak to właśnie jest w życiu, tak wyglądają szczere rozmowy. Ale być może ludziom się już miesza co jest kiczem a co nie.
Nie bądźcie tacy nieszczęśliwi, kochani.

justykacz