3x12 "One Day, One Room"

Kamylka

Odcinek bardzo fajny.

Dużo momentów śmiesznych oraz dużo filozoficznych.

Potyczki House'a i Cuddy:
H: "Krzywoprzysięzca!"
C: "Bandzior!"

aptekarz (w przychodni, gdy jakiś facet dostał ataku): "Dać lek uspokajający?"
H: "Dzięki, jestem spokojny"

Duży plus za sporo scen w przychodni.

I jeszcze cytat tej zgwałconej dziewczyny: "Życie jest ciągiem pokoi. To z kim się w nich spotykamy konstytuuje nasze życie". Jakie to prawdziwe...

Reporterek

Za bardzo nie pamiętam tego odcinka ale zdaje się że był fajny bo było w nim dużo Cuddy

____________________________________________________
Nowy Facet-możliwe, Nowa Praca-oby, Nowa Torebka-koniecznie !

jeśli nie pamiętasz, nie pisz - proste. możesz również obejrzeć w ramach przypomnienia. ale nie zostawiaj takich krótkich i nic niewnoszących do dyskusji postów/evi

kundzia;)

To jeden z moich ulubionych odcinków. Wycisnął ze mnie łzy, z resztą jak zawsze, bo jestem wrażliwa. Jak house powiedział o swoim ojcu to wycisnęło mi łzy i to dużo. Oczywiście było kilka śmiesznych momentów, ale przeważają momenty filozoficzne. Tak jak ktoś napisał "House pokazujący swoją ludzką stronę - bezcenny", oj tak bezcenny. Nie wiem dlaczego, ale ten odcinek bardzo mi się skojarzył z ff Wide Awake i jego głównym przesłaniem tzn. "I'll show you mine, if you show me yours", tak mi jakoś przypasowało.

I piosenka na koniec [tzn. Damien Rice - Grey Room] piękna.

Vesna

trzeci sezon jest jednak najlepszy!!

fajne wymiany Cuddy-House
House płacący pacjentom
robal w uchu i reakcja House'a

)
no i rozmowy House'a z dziewczyną ... - super. Ja wole nawet takie refleksyjne i jego takiego bardziej ludzkiego
A - no i to, jak wyglądał House w parku - .... moim zdaniem, najlepszy look wśród 6 sezonów.

10/10

Czerwono-Zielona

Uwielbiam ten odcinek, uwielbiam jak udaje się nam zajrzeć pod te warstwy masek wkładanych na co dzień przez House'a... Prawdziwa wrażliwość Grega jest naprawdę poruszająca i każe zrozumieć dlaczego zazwyczaj chowa się się on za bezpiecznym murem logiki, racjonalności i trzymania innych na dystans...
Cudownie wg mnie pokazane jest jak House i Eve miotają się nie mogąc się porozumieć, choć oboje (od pewnego momentu już oboje) tego chcą... Tak właśnie często w życiu bywa. Jesteśmy zamknięci w jednym "pokoju" z daną osobą, od relacji z nią tyle zależy, pragniemy się zrozumieć, dogadać, a nie umiemy... Zwykła rozmowa bywa naprawdę trudna... Potrzebujemy jedynie chwili uwagi od drugiego człowieka - tak niedużo, a tak wiele... Genialna Katheryn Winnick!

Przeraża mnie tylko to, że Eve zdecydowała się w końcu usunąć tę ciążę... A raczej sposób przedstawienia tego faktu - jakby było to podsumowanie tych wszystkich egzystencjalnych rozmów z Housem - że właśnie tylko tyle z nich wyniosła, jakby to był cel sam w sobie tych dyskusji...
Jestem przeciwniczką przerywania ciąży, ale w ostateczności jestem w stanie zrozumieć, że zgwałcona kobieta nie chce urodzić dziecka poczętego w ten sposób... Ale tutaj wyszło coś tragicznego, smutnego i przerażającego... Bo Eve naprawdę chciała urodzić to dziecko, widziałam to w jej oczach... I to byłby prawdziwy cud, że pomimo koszmaru, jaki ktoś jej "zafundował", ona decyduje się jednak przerwać tę nić zła, na jaką trafiła, i dać nowe życie... A tu po szczerej, ciepłej, dającej poczucie zrozumienia, bliskości, rozmowie z Housem... zonk. Taka decyzja. Gdzie tu logika? Rozumiem postawę House'a - on ma takie, a nie inne poglądy, wszyscy to wiemy. Ale że dziewczyna od razu dała się przekonać? Choć mam pewną teorię dlaczego tak się stało... Otóż być może po tych rozmowach, w czasie których House popychał ją do skonfrontowania się ze swoimi przekonaniami, lękami, do zrewidowania poglądów, ona rzeczywiście przewartościowała pewne sprawy, spojrzała na życie z innej perspektywy, zmieniła podejście do zasad, którymi dotąd się kierowała... Tak, to wszystko, co ją spotkało plus House, który potrafi zburzyć człowiekowi jego wizję świata i zmusić, by zbudował ją od podstaw na nowo - to teoretycznie mogło ją skłonić do zmiany decyzji. Do przyznania się przed samą sobą, że tak naprawdę ukrywa swe uczucia za wyuczonymi sloganami, a gdzieś w środku czuje, że nie będzie w stanie urodzić tego dziecka, że sytuacja ją przerosła... Mogło tak być. Ale nie zostało to pokazane. Rozmowy z Housem nie były aż tak "drastycznie" głębokie, a ich poglądy na tyle różniły się od siebie, że jedno nie było w stanie przekonać drugiego do swojego punktu widzenia; owszem, dali sobie sporo do myślenia, ale słuszność nie leżała po niczyjej stronie i nie o to chodziło, by jedno "przekabaciło" drugie na swoją stronę, zresztą nie było pokazane, by tak się stało... Widzieliśmy ciekawą dyskusję, widzieliśmy niesamowite porozumienie, jakie powstało między dwojgiem ludzi przypadkowo "wrzuconych" do jednego "pokoju"... Widzieliśmy, jak rodzi się między nimi więź, początkowo wydająca się być absurdalną i niemożliwą, widzieliśmy, że zdarzają się rzeczy niewytłumaczalne, że czasem los decyduje za nas, stawiając na naszej drodze zdarzenia i ludzi, którzy wbrew naszej woli wywrą na nas wpływ, ze są osoby, które w taki czy inny sposób po prostu są nam przeznaczone... I wypływałby z tej historii taki dodający otuchy morał, dający uczucie odrobiny sensu i ładu w chaosie wszechświata... Ze w tej przypadkowości naszego życia jest ukryta jakaś celowość, że możemy liczyć na prawdę w oczach drugiego człowieka (nawet kogoś takiego, jak House!) i zobaczyć, że jest to i nasza prawda. To niezwykłe uczucie. A tu z tego pięknego spotkania dwojga ludzi, którzy zdecydowali, by dać się "zamknąć" w owym "pokoju" z nadzieją, że będą w stanie coś sobie wzajemnie ofiarować i którym rzeczywiście to się udaje, wynika rzecz bardzo smutna - decyzja o pozbawieniu kogoś życia... Może to tylko perspektywa przeciwników aborcji... Ale takowa też istnieje. I to chyba mimo wszystko jest jakieś przygnębiające...
Po prostu nie mam poczucia, by taka decyzja Eve była logicznym następstwem przeprowadzonych przez nią z Housem rozmów.
I przerażające jest to, w jaki sposób wszyscy - House, Wilson i Cuddy - na tę informację reagują. Jakby była to jedyna słuszna - smutna, ale jednak w jakimś sensie "dobra" - decyzja, o którą w całej sprawie chodziło i którą "dzięki Bogu" udało sie House'owi "wypracować"...

Ale pomimo całej powagi tego odcinka, kiedy widzę końcową scenę, gdy House i Wilson grają w piłkarzyki, śmieję się mimo woli, bo przypominają mi się bloopersy i głupawka, jakiej dostał Hugh Laurie w czasie kręcenia tej sceny i z czym mu się ona kojarzyła

I podziwiam jak dobrze "na poważnie" udało mu się ją w końcu zagrać...
Ale i tak mam wrażenie, że razem z R.S. Leonardem zaraz wybuchną śmiechem

hebdomadariuszMD

@up: Świetny komentarz. Czekałem na podobne spojrzenie już długo. Ktoś, kto spróbował i co więcej udało mu się, popatrzyć głębiej w przesłanie tego odcinka.

Na końcu, ku dużemu zaskoczeniu w kontekscie do rozmów, wyraźnie ukazuje się propagowane działanie.

Dziwne i kontrastuje z [spoiler - późny piąty sezon]odcinkiem, w którym Kutner popełnia samobójstwo. Na początku napisów była plansza z numerami telefonów zaufania dla rozważających zabicie się. A tu wręcz przeciwnie[koniec spoilera]

Megan_K

Zaczne od genezy obejrzenia odcinka.
Ostatnio dostałam książkę " dr house i filozofia . wszyscy klamią " .
No normalnie na co 2 stronie jest wzmianka o tym odcinku.
I rzeczywiście, nie dziwie się.
Odcinek poruszający - zarówno na lini House i jego pacjentki oraz Cameron i jej pacjenta.
Mimo, iż te sprawy tak bardzo się od siebie różniły miały jakiś związek. Ja dostrzegłam taki, iż obie wywarły dożywotni wpływ na naszych lekarzy. Na House jak najbardziej pozytywny, na Cameron? mam mieszane uczucia...
Ale jednak House M.D. to House M.D. i śmiech też być musi

Np.: łapanie pacjenta czy łapówka za zrezygnowanie z przychodni

Odcinek oceniam dziesiątką.

eigle

Jak się okazuje nawet jeśli wszyscy kłamią, są chwile, w których każdy jest w stanie zdobyć się na wyjawienie prawdy o sobie.

Poza tym, że był to jeden z odcinków z perfekcyjnie rozpisanymi rolami (w dodatku każda z wiodących postaci miała w nim swój niemały udział), odkrył ten fragment z przeszłości House'a, który najbardziej zaciążył na jego życiu - sposób wychowania i stosunki z ojcem.

Liczą się chwile i to z kim oraz w jaki sposób je spędzamy. Życie to składanka chwil i spotkań z ludźmi. Te spotkania wpływają na każdego człowieka. House pod wpływem spotkania z Evą, a właściwie z jedną jej chwilą, wyjawił szczerze co uczyniło go nieszczęśliwym. Prawdopodobnie o szczegółach wychowania jakie odebrał nie powiedział nawet najbliższemu sobie człowiekowi, Wilsonowi. Tak przynajmniej można przypuszczać z kolejnych sezonów.

Bohaterką drugiego spotkania była Cam i jej umierający pacjent. Ona swoim zachowaniem odkryłą prawdę o tym jakiego pokroju jest człowiekiem. Silnym i umiejącym współczuć. Dla niej, która doświadczyła śmierci męża, czuwanie przy umierającym w takim cierpieniu człowieku było szczególnie ciężkie. A jednak uszanowała jego żądanie nie podania mu silnej dawki morfiny i pozostała przy nim, by nie był w tej najgorszej chwili osamotniony. Nie była wtedy lekarzem, była po prostu człowiekiem. To spotkanie z pewnością się na niej odcisnęło, ale jej nie zmieniło. Raczej umocniło te cechy, które i tak uzewnętrzniała.

Jeden pokój, jeden człowiek. Jedno spotkanie.
I House, i Cam zdali egzamin ze swego człowieczeństwa.
Według mnie z najwyższą klasą.

Alumfelga

Niestety, tym razem odejście od schematu nie wyszło serialowi na dobre. Najlepiej można ten odcinek podsumować słowami House'a: Zabierzcie mnie od niej, nie mam czego diagnozować!

A zaczyna się ciekawie. Przychodnia to jeden z dwóch plusów tego odcinka. Na pacjentów z przychodni zawsze można liczyć

Choroby weneryczne ku irytacji House'a i diagnozowanie bez dotykania - mistrzostwo

Drugi plus? Sceny, w których wszyscy: Wilson, Foreman i reszta doradzali House'owi, co ma powiedzieć zgwałconej dziewczynie. Każdy mówił co innego, ale odpowiedź Chase'a była najlepsza

Wątek ofiary gwałtu zwyczajnie mi się nie podobał. Nie zainteresowały mnie rozmowy, w których co drugie słowo to "nie wiem". Siłą napędową każdego odcinka jest zagadka medyczna i jeśli scenarzyści z tego rezygnują, muszą zapewnić coś innego, równie zajmującego. Dziewczyna była nudna dla House'a i dla mnie, jako widza, też. Greg ożywił się dopiero, kiedy temat zszedł na religię - w takich dyskusjach jest dobry i tu zrobiło się ciekawiej. Czy jednak jest aż tak "dobry", żeby kobieta w kilka dni zmieniła swój pogląd i usunęła ciążę?

Kilka zastrzeżeń:

1) Facet z karaluchem - stało tam tylu ludzi, w tym lekarze, dlaczego nikt nie zareagował? Gdyby coś takiego zdarzyło się na ulicy, rozumiem, że ludzie nie wiedzieliby, co robić. Ale to szpital! Dopiero House przeprowadził akcję ratunkową

2) Nie bardzo rozumiem szantaż "zrób coś tam albo więzienie". Gdyby Cuddy przyznała się do krzywoprzysięstwa i fabrykowania dowodów, sama poszłaby siedzieć. Nie udowodniłaby też, że odwyk był oszustwem. Więc o co jej chodziło?

Podsumowując, dla mnie to jeden z najsłabszych odcinków (jeśli nie najsłabszy) pierwszych 4 sezonów, ale doceniam (chyba) zamysł takiej zmiany schematu. Cóż, po prostu nie tego oczekuję po "House M.D."

eigle

Siłą tego odcinka była prawda. Także ta w zachowaniu bohaterów. Prawdziwe rozmowy, właśnie takie, w których nie wie się co powiedzieć.

Nie wyobrażam sobie bohaterki, która po gwałcie dostaje słowotoku i otwiera sie na rozmowę.

Gdyby House'a nie zainteresowała dziewczyna, jej sprawa, gdy się jej pozbył odsyłając do psychologa, nie zwróciłby uwagi na to jak długo u niego przebywa i co się z nią dzieje. Róznica jest taka, że wcześniej interesował się wyłacznie chorobami i diagnozowaniem, teraz zainteresował się, wbrew sobie co ciekawsze, człowiekiem.

Olha93

Odcinek jak dla mnie świetny ;]
Dużo przychodni ;]
Sceny w parku ;]
No i ta zgwałcona dziewczyna....

Odcinek wyciskający łzy z oczu...

10/10

Vogue.

Odpowiedź chase'a genialna

. Ale poza tym odcinek bardzo refleksyjny, wzruszający. Jeden z moim ulubionych, był rewelacyjny

.

nlg

Tak jak mam mieszane uczucia wobec House'a, tak w tym odcinku się tylko zachwycam. Najbardziej podobał mi się chyba ten dialog -

Eve: Myślisz, że on [gwałciciel] się z tym źle czuje?
House: Czułabyś się lepiej, gdyby tak było?
Eve: Czemu zawsze to robisz? Pytasz czemu zadaję pytania zamiast na nie odpowiadać.
House: Odpowiedzi mnie nie interesują. Nie dbam o to jak on się czuje. Jestem zainteresowany tym, jak ty się czujesz.

Tu mnie bardzo pozytywnie zaskoczył. W ogóle od pewnego momentu próbował pokazać Eve, że chociaż nie wygląda, jakby Bogu na niej zależało, to jednak komuś zależy. Trochę dyskusyjnie postawił siebie w tej roli, bo to w końcu "tylko" jeden dzień i jeden pokój. I niby nie miał prawa - a jednak pomógł.

hebdomadariuszMD

Akkarin

Mój ulubiony odcinek. House został jakby 'lekko' przymuszony do wyznania paru nieprzyjemnych dla niego rzeczy związanych z przeszłością. Jego wyznanie mnie poruszyło ze względu na pewne podobieństwa...
Mimo, że wcześniej nie było pokazane dlaczego ma taki charakter, jednak to zawsze jest jasne, że charakter kształtuje się przez przeszłość.

yummycake

Uwielbiam odcinki, w których z House'a wychodzi, że jednak jest dobry:) ten odcinek właśnie jest jednym z takich.

anuśka

Czerwono-Zielona: Po prostu nie mam poczucia, by taka decyzja Eve była logicznym następstwem przeprowadzonych przez nią z Housem rozmów.

Zgadzam się w każdym zdaniu z Twoją wypowiedzią.
A gdyby nie zdecydowanie się na aborcję, uznałabym ten odcinek za mistrzostwo i jeden z moich ulubionych, naprawdę.

Co dosyć dziwne, opinie są bardzo zróżnicowane, od gorących pochwał do wielkiego rozczarowania. To dobrze, że odcinek wzbudził takie kontrowersje.

A co jeszcze dziwniejsze- nie zauważyłam tych dwóch krótkich zdań House'a na temat Eve, o przerwaniu ciąży, nie wiedziałam, że zamierza usunąć, dowiedziałam się tu i to było dla mnie ogromne rozczarowanie...

Maczek1983 · Wysłany: Wto 10:36, 04 Mar 2014 Temat postu:

Moim zdaniem był to najlepszy odcinek trzeciego sezonu.