W czerwonym swetrze. W nowojorskim metrze. [NZ]

lisek

Aaaaa........
Cocci moje guru

Już ja wiem, co mówię

"I z radością stwierdzam, że od następnego odcinka akcja się thrillerowo rozkręci. Show time! "
No będzie się działo

nie mam pojęcia, co? Serio? W innym fiku może i bym coś przewidywała, ale u ciebie

Strasznie mnie kręcą te dialogi Grega i Lisy

są takie..... no właśnie, coś w nich jest

Jak znajde właściwe słowo napisze

Jezu, Cocci, czy mam się już bać? Co ty planujesz? Lisa, Greg, noc, triller

lisek umiera z ciekawości

Te Twoje okolice ewidentnie Ci służą

Ps. Cwaniakami powaliłaś mnie na łopatki, a tym fikiem oczarowałaś.
Wena

Jesteś wielka

martusia14

W pewnym momencie sobie pomyślałam "no i co to koniec ona nic więcej mu nie powiem "a tu nagle bach dzwonek do drzwi a za nimi nie kto inny jak ona i od razu buzia się cieszy

Cytat:
- Mogę tu przenocować?
- Skąd wiedziałaś gdzie mnie szukać? – zapytał zbity z tropu i poruszony zaistniałą sytuacją.
- Szłam za tobą – odparła ze szczerością.
Sięgnęła po koszulę i po chwili zniknęła za drzwiami toalety.

Teraz mam nadzieje,że porozmawiają sobie na spokojnie

Cocci jesteś wielka.Ubóstwiam cię

monad

Wow...

Będę ciągle obstawała przy swoim.. inny House inna Cuddy.. i to jest przecudne, mimo że brak tych typowych kłótni.. to jednak nie brak... zaskakujesz mnie każdym kolejnym fikiem. POZYTYWNIE zaznaczam.
Oni są jakoś tak totalnie zagubieni we własnym życiu... aż się czuje to zagubienie.. znamy twardą, zdecydowaną Cuddy.. a tu jest tak totalnie inna, delikatna, bezradna.. a House.. nie jest genialnym dupkiem (jeszcze

) czuć mocny podmuch człowieczeństwa

Moja niecierpliwość rośnie jeśli chodzi o kolejną część!

BOSKIE

evi

Pod względem treści - bardzo mi się podoba, jak rozwijasz tę historię. Przede wszystkim zaś, chciałabym zwrócić uwagę na fakt, iż akcja toczy się swoim torem, niezależnym od miasta, w którym się rozgrywa. Nowy York to metropolia, w której każdy się gdzieś spieszy i nie ma czasu przystanąć, gdyż stracić może w ten sposób cenne sekundy - uciekną, nim się obejrzysz, by już nigdy nie wrócić. Twoja akcja zupełnie inaczej - rozwijana jest powoli, spokojnie (również tajemniczo), nie zarzucasz czytelników górą wydarzeń, w których trudno się połapać. Brawo!

Jedno małe zastrzeżenie ode mnie - przecinki, a dokładniej: ich brak w kilku miejscach, jak na przykład tu (zdanie wybrane przypadkowo):

IloveNelo

Och!

To jest genialne, czytam twój fik jak książkę, wszystko jest takie realne i dopracowane w każdym szczególe

sarah_amelia

TO JEST GENIALNE!! Jedyne w swoim rodzaju. Każde słowo jest przesiąknięte NY. Wszystko jest tak realistyczne, tak świetnie napisane, ze nawet brakuje mi słów do opisania tego.Rzadko kiedy się zdaża trafić na tak dobrego ficka...Naprawde bardzo ci gratuluję i mam nadzieję że szybko pojawi się nowa cz:* Pozdrawiam gorąco
Sarah_Amelia
P.S. Od dziś masz kolejnego członka twojego fan clubu:);P

marysiaaa

Cocci, kiedy nowy part????

bo ja dzisiaj słucham Brathanków, i w jednej piosence jest tak:

W metrze i w swetrze kochaj mnie
Czy miasto czy wiocha ty mnie z całej siły kochaj!

WRÓC DO NAAAAAS

sarah_amelia

Nie chcę zaśmiecać forum, ale muszę się przypomnieć!!
Kiedy next part?? Ja już się nie mogę doczekać, nie porzucaj tego błagam. Bo pęknie mi serce

Czekam

gehnn

Och.
Nie wchodzę zwykle na fiki, które mają ograniczenie wiekowe wyższe, niż +13, bo jestem nastawiona na znalezienie tam Huddy seks, a to jest dla mnie prawdziwa męczarnia. W sumie szkoda. Może zobaczyłabym to wcześniej i wcześniej miała okazję skomentować.

Moje pierwsze, podstawowe wrażenie: genialna, perfekcyjna narracja. Jezu, jak ty to wszystko pięknie oddajesz, jak opisujesz, aż czuję zapach tego miasta. Poza tym smaczki, moje ulubione, na przykład Elle, którą od pierwszego słowa o niej zaczęłam wyobrażać sobie jako Clementine z Zakochanego bez pamięci, wstawki, niemal pogardliwe, o otaczających Grega i jego przyjaciółkę ludziach i wreszcie Lisa idąca mokra i bosa, z papierosem... Piękne.

Wzięłaś się za przeszłość. Dzięki temu, chociaż to nadal Greg, jego zachowanie wobec kompletnie nieznajomej dziewczyny nie wyszło sztucznie i tanio. Przeraża mnie za to Lisa, bo trudno mi sobie wyobrazić, że z osoby, która próbowała nago skoczyć z mostu w jasnym celu może wyjść odpowiedzialna i ułożona pani Dziekan Medycyny, ale w takim układzie pozostaje mi tylko czekać na następne części. Chyba że to OOC, a ja jak zwykle o niczym nie wiem, bo z moją spostrzegawczością jest słabo... :>

Ukochane moje:

Coccinella

Rany... Przepraszam!
Ale mam usprawiedliwienie! Fakt, że oklepane, ale szczere. Otóż nie mam czasu. Nawet grama. Miałam egzaminy, potem się rozłożyłam na grypę (na szczęście nie AH1N1

) a teraz przygotowuję się do olimpiad i wałkuje treny*. Jak znajdę czas w weekend to dopracuję następną cześć bo już od dłuższego czasu ją posiadam.

Ale w weekend są andrzejki!

Toteż nie gwarantuję. Ale jak barszcz kocham, obiecuję, że nie porzucę!
I dziękuję za poganianie.

* Przez nie mam półdepresję.

P.S. Marysiaaa! love brathankowe!

EDIT:
Gehn, jak się pięknie zgrałyśmy w czasie.

Dziękuję Ci. Móc przeczytać taki komentarz to wielka przyjemność. A co do tego Husu, to ograniczenie wiekowe ma raczej +18. Wszystko co ma mniej, sexu w sobie nie powinno zawierać. Chyba.

Jeszcze raz dzięki.

sylrich05

podoba mi się czekam na kolejna część.

Użytkownik_Usunięty

Kobieto! To jest boskie! Napisz książkę. Masz talent ;p Z taką łatwością to wszystko opisujesz,każdy szczegół. Wtapiam się w opisywane otoczenie,te emocje bohaterów,widzę każdy grymas ich twarzy. Bosko

Chcę więcej!

sylrich05

Coccinella

Nie zgładźcie mnie za to opóźnienie, proszę? Przepraszam, za tempo, ale obiecuję poprawę, tym bardziej, że wielkimi krokami zbliża się luz. Dziękuję wam pięknie za komentarze. Ale przeceniacie mnie i mam 'stresa', że przestanie wam się podobać! Więc nawet jak przestanie, to udawajcie

.
Marysiuuu - dzięki słońce!

Lisku... Kręcą Cię dialogi? Ja wiedziałam, że coś z Tobą (pozytywnie!) nie tak, ale słowofilstwo?

Dzięki.
Martusia14 - *rumieni się* Dziękuję

Monad! *mdleje*

Dziękuję, fajna analiza.
Evi - jej, dziękuję. Ja wiem, interpunkcja nie jest moją mocną stroną.
ILoveNelo - spasiba! A ty wiesz, że ja nadal nie wiem kim jest Nelo?

Sarah_Amelia - o rany, dziękuję!

Gehnn już dziękowałam, więc Sylrich05 i Użytkownik_Usunięty( Rany jaki świetny nick ) - Dziękuję!
Uff, podziękowania z głowy!

Naprawdę trudno jest tym "dziękuję" oddać podziękowania, jeśli wiecie co mam na myśli.

Acha i tą cześć i kilka następnych (

) dedykuję Dżoennie - współwzdychaczce w NKWD i pomysłodawczyni wątku książkowego.

Kilkakrotnie przejechał dłonią po zaparowanym oknie, przez które w dni takie jak ten niewiele można było zobaczyć. Na szybie pojawiały się smugi pozostawiające nieskazitelną taflę. Stał chwilę wpatrując się w dal i podziwiając miasto zapadające w sen. Miał dobry widok. Tylko 40 stopni w prawo, dwa piętra w górę, półtora kilometra bliżej i rozciągałby się przed nim widok na Central Park.

Central Park… właśnie.

Podszedł do drewnianego stolika na którym spoczywał telefon i wykręcił numer niewielkiej restauracji naprzeciwko nowojorskiej oazy zieleni, w której wieczorami dorabiała Elle.

Telefon odebrał jeden z właścicieli, ten z niesamowicie irytującym, skandynawskim akcentem. Musiał chwilę poczekać, nim w słuchawce odezwał się lekko zagłuszony głos przyjaciółki.

- Co? – wydyszała.
- Lisa tu jest.
- Kto?
- Lisa, potencjalna samobójczyni, dzisiejsze popołudnie, czerwony sweter, skok – sypał tagami. – Elle – ponaglił ją zirytowany.
- Ok, ok, niewyraźnie cię słyszę. Mów głośniej.
- Nie mogę, jest w łazience obok.
- Ale skąd ona się u ciebie wzięła? – zapytała wyraźnie zdziwiona rozmówczyni.
- Śledziła mnie – oznajmił lekko zaniepokojony.
W słuchawce zaległa cisza.
- Greg, Kalafior idzie, muszę kończyć.
Rozmowę przerwał głuchy odgłos odkładanej słuchawki.
- Świetnie – mruknął pod nosem.

Lisa nie pojawiała się od piętnastu minut.
Poderwał się nerwowo z miejsca i miękko skierował w stronę łazienki. Zza małego okienka wylewało się przytłumione światło. Krążył chwilę, po czym zastukał delikatnie w drzwi, które w tym samym momencie otworzyły się energicznie. W progu stała Lisa w jego niebieskiej koszuli i z wilgotnym ręcznikiem w dłoni. Po czole spływała jej ominięta strużka wody.
- Pożyczyłam – wyjaśniła wskazując na ubranie. – Moje było całkiem mokre…
- W porządku. Chciałem sprawdzić czy wszystko gra – tłumaczył swoją obecność. – Nie podglądałem – położył rękę na sercu, gdzie akurat widniało szarozielone logo Knicksów.

Brunetka uśmiechnęła się lekko i mijając go na palcach przeszła do salonu, okrążyła zawaloną ubraniami kanapę i zatrzymała się przy drzwiach.
- No to byłoby na tyle – powiedział sam do siebie, pewien, że Lisa zaraz opuści mieszkanie. Znów, bez słowa wyjaśnienia.
- Często masz gości? – zapytała tylko, lekko zbijając go z tropu.
- Niespecjalnie – odpowiedział szczerze.
Dziewczyna oparła się o drzwi i sprawnie przekręciła zaśniedziały klucz tkwiący w zamku.
- A to… - zaczął Greg, ale niedane było mu dokończyć.
- Tak będzie bezpieczniej – wyjaśniła ponownie kierując się ku kanapie. – Wychowałam się na Bronxie – dodała.
- Plener kroniki kryminalnej – zauważył. – Nie dziwię się, że masz takie pomysły.
- Pomysły? – zapytała próbując odgadnąć co Greg ma na myśli.
- Striptiz, skok z mostu…

W odpowiedzi uśmiechnęła się tylko i nadal spoglądała przed siebie zamglonym wzrokiem.

Przyciągnęła do piersi poduszkę i podkuliła nogi. Na jej ramionach i niezasłoniętym przez materiał kawałku ud pojawiła się gęsia skórka.
- Co się dzieje? – zapytał spokojnie, choć tak naprawdę nie czuł się pewnie.

Zaczął wspominać czasy, kiedy chciał zostać psychiatrą. Naoglądał się filmów o specjalistach z kolorowymi wiatraczkami i ich nietypowych pacjentach. Ktoś sprowadził go na ziemię twierdząc, że lepiej sprawdziłby się po tej drugiej stronie. Stronie podziwiającej kolorową plamę, poruszaną za sprawą wiatru.

- Ciekawe mieszkanie, sam urządziłeś? – zapytała lustrując wystrój wnętrza. Zatrzymała się na chwile przy kolekcji drewnianych figurek afrykańskich tancerek, spoczywającej na jednej z ciemnych półek.
- Częściowo. Kilka rzeczy należy do poprzedniego właściciela – wpatrywał się w nią intensywnie. – Lisa…
- Nic się nie dzieje. Tylko siedzimy, rozmawiamy.
- Wiesz, że nie o to pytam – mężczyzna nie spuszczał jej z oczu.

Lisa wstała i podeszła dokładnie tam, gdzie przed kilkoma minutami Greg wpatrywał się w ciemną przestrzeń rozświetloną gdzieniegdzie blaskiem ulicznych lamp i przytłumioną jasnością, odbijającą się w oknach mieszkańców Manhattanu.
Nakreśliła na zaparowanej szybie jakieś niewyraźne kształty, po czym zmazała je dłonią i odwróciła się gwałtownie.

- Na pewno chcesz mi pomóc?
- Na tyle ile będę potrafił – odpowiedział, starając się aby jego głos brzmiał beztrosko. Nie wyszło.
- Oglądałeś musical Repercua? Ten o baletnicy na Broadwayu? – zapytała spokojnie. – Grają go do niedawna w małym teatrze niedaleko stąd. Stał się głośny po niewyjaśnionej śmierci autora.
- Co to ma do całej sprawy?
- Oglądałeś? – ponowiła pytanie. Tym razem w jej głosie dało się wyczuć nienaturalną stanowczość, momentami wyglądała na rozgniewaną.
- Nie – odpowiedział równie pewnie.
- Kiedy pierwszy raz wystawiali tę sztukę, nie wiedziałam co o tym myśleć. Czułam, jak Repercuo prowadził z publicznością jakąś obłąkańczą, psychologiczną grę. Fikcja tak prawdziwa, że powoli zaczynałam w to wierzyć, wciągać się… Nie mogłam przestać oglądać, chociaż wiedziałam, że to co widzę jest… nieludzkie.
- Czyli ciekawa sztuka – błyskawicznie zauważył młody student medycyny.
- I ja też nie mogę już przestać. Tak jak w sztuce, zaczynam wierzyć, że to... prawda – dziewczyna zakończyła poważnie.
Zapadła niezręczna cisza zakłócana jedynie cichym rytmem wody kapiącej z niedokręconego kranu.
- Masz halucynacje? – niepewnie zapytał mężczyzna.
- Nie! Nie! – Lisa gwałtownie oderwała się od okna. – Nie rozumiesz!
Wyciągnęła dłoń na której leżała niemiłosiernie wygnieciona kartka papieru.
- Zobacz – poleciła stanowczo.
Greg sięgnął po zwitek, delikatnie rozprostował go na kolanie i odczytał.

 Nieparzysty. Podaj dalej, bo zatrzyma się na tobie. 

Wyblakły maszynopis.
- Frank „Repercuo” był moim przyjacielem. Zginął za sprawą książki z której to wyrwałam, a raczej tego, kto za jej pomocą zabawił się jego kosztem – wyjaśniła Lisa uważnie wpatrując się w jego twarz.

Niepewną ciszę przerwał rozdzwoniony telefon.

Następna część bardzo niebawem

marysiaaa

ej Słońce

zaintrygowałaś mnie, nie powiem, szykuje nam się naprawdę ciekawy next part, mam nadzieję, że bardzo niebawem mieści się w okresie do 6 grudnia?

baby

Kocham, kocham!

`cud, miód, bo na orzeszki musisz sobie jeszcze zasłużyć szybko wstawiając nastepną część.

Ley

*podnosi swój transparent z napisem "I

Cocci*
Kooochaaam cię za tego ficka!

Jeej! Jakie to tajemnicze. Sama mam gęsią skórkę.

Ale takie mi się podobają!

Jak zwykle cudownie.
Jak ty to wymyśliłaś? To przez ten cmentarz, koło którego mieszkasz?

Gregory House chce pomóc.

Ciekawe kto dzwoni?

Pisz szybciutko, bo nie wytrzymam.

Pozdrawiam

Wierna fanka Ley.

Go Cocci! xD

monad

O mamo.. Długo kazałaś nam czekać na ciąg dalszy. Stanowczo za długo!!! Już zapomniałam jak niesamowity nastrój ma ten fik. Wiesz, to jak zupełnie inna bajka, mimo że bohaterowie są zupełnie inni niż ich znamy to jest w nich coś tak obłędnie pociągającego, że aż nie potrafię przybrać moich uczuć w słowa..
Strasznie mi się to co tu piszesz podoba.. i jak widzę niesamowitą historię nam chcesz dalej zaserwować. Jestem obiema rękami ZA!!!

Z niecierpliwością czekam na ciąg dalszy, a tymczasem wracam przed tv gdzie House będzie budował samolot na pustyni

Coccinella

Monad!

dziękuję!
House?! Gdzie?!
Pustynia... samolot... naprawa... Hugh zagrał w "Małym Księciu"?

Marysiuuu

tak, bardzo niebawem nastanie niebawem.

Ley!

Dziękuję

. Już piszę, piszę!

I bardzo motywujące to "go"!
Baby, a możemy wymienić orzeszki na miód? Nie lubię miodu...

Dzięki

IloveNelo

Aaaaaa!

CO-CCI! CO-CCI! CO-CCI! *uradowany tłum skanduje*
Cud, miód i kasztanki!

Genialny pomysł. Zaskoczyłaś mnie. Niesamowite. Uwielbiam takie historie

Musisz szybko wstawić nową część, inaczej zwariuję!

Ściskam

ps: Czym jest Nelo?

[link widoczny dla zalogowanych]

monad

Na Polsacie

Najpierw taki ogolony i gładki był... bleeeeee.... ale po którymś dniu na pustyni wygląda coraz lepiej

marysiaaa

IloveNelo

tak, to śliczny, wąziutki, szybki, lekki kajak wyczynowy

a co wy myślałyście?

Cocci, jeszcze co do fika. Jak tu rozpoczniesz grę psychologiczną, to ja przestanę rozróżniać fikcję od rzeczywistości

Bardzo podatna na takie rzeczy jestem

Coccinella

Nelo... ty nie chciej wiedzieć, co my myślałyśmy. W każdym razie, co za cacko. Czerwony jak Jamesowe ferrari, ciekawe czy też wyciąga takie prędkości?

. I nie bój się, na razie nie grozi Ci wstąpienie do psychosekty i zbiorowe samobójstwo, wstrzymuję się

Monad! *ubolewa okropnie* Nie posiadam tu polsatu i nie zobaczę Hugh a'la guziec!

Marysiuuu, niebawem nastąpiło.

A niebawem nastąpi następne niebawem.

Zszokowanemu tym co przed chwilą usłyszał Greg’owi, chwilę zajęło ustalenie źródła irytującego odgłosu.
- Odbierz – przypomniała Lisa sprowadzając go do realności.
Posłusznie wstał i zniknął w holu.

Tymczasem dziewczyna podeszła do regału z książkami i przejechała palcem po grzbiecie jednej z nich. Była stara i podniszczona, a tam gdzie odchodziła okładka nazbierało się sporo kurzu. Podręcznik medycyny poznawczej, głosił tytuł. Obróciła głowę i raz jeszcze spojrzała na kartkę, którą Greg zostawił na stoliku. Z holu słychać było jego przytłumiony głos. Zrobiła jeszcze kilka kroków i ponownie zatrzymała się przy jakimś grubym, podniszczonym woluminie. Wyciągnęła go ostrożnie, uważając, żeby pozostałych książek nie czekał efekt lawiny i rozchyliła wyblakłe stronnice. Widać było, że książka przechodziła z rąk do rąk. Pewnie zostawił ją tu poprzedni właściciel, albo została zakupiona w antykwariacie.

 - Kupiłem je za grosze, w antykwariacie – powiedział podekscytowany Frank wskazując na niewielki tomik z domino na okładce i kilka pudeł innych książek w tle. – Zmarł ich poprzedni właściciel i książki przekazano właśnie tam, w ramach spłaty długu. 

Scentrowany bumerang. Słowa Franka właśnie tak można zobrazować. Wracały do niej i wbijały się w świadomość.

- To chyba już wszystkie pudła – poinformował podstarzały dozorca wycofując się w drzwiach.
Stała w opustoszałym pomieszczeniu ściskając w dłoni męski, czerwony sweter. Ściany raziły zimną nagością. Był wczesny ranek. Na ulicach Nowego Jorku, właśnie zaczynało budzić się życie. Co prawda z okna dało się zobaczyć jedynie dachy, kominy i poranną szarugę, ale przez otwarte okno dochodziły do niej odgłosy ulicy. Wpadały, odbijały się o puste ściany i wracały, nic sobie nie robiąc z jej obecności. Czuła się jedną z białych ścian. Pustą, wypraną z emocji, obnażoną ze wszystkiego co ceniła, zbitką cegieł i farby.

Nawet nie zauważyła kiedy jej oczy wypełniły się łzami. Spojrzała na jego ulubiony sweter i jedyne co przychodziło jej na myśl, to to, że ten świat jest cholernie popieprzony.

Otarła łzy i raz jeszcze spojrzała na puste wnętrze. Zostało tylko biurko, stare, drewniane, nic nieznaczące. Mebel, po człowieku. Podeszła ostatni raz i pogładziła ręką jego blat. To przy tym biurku siadywał, kiedy pisał. Tutaj też doszło też do sokowo pomidorowej katastrofy, w wyniku której niechcący zalała wszystkie jego papiery. Przykucnęła, chcąc sprawdzić, czy na wewnętrznej stronie biurka widnieje jeszcze zaciek. Jej wzrok przykuło jednak coś zupełnie innego. Pod biurkiem leżała książka. Książka z domino na okładce. 

- To Elle – wyjaśnił Greg wracając do pokoju.
Widać, że podczas rozmowy bawił się włosami.
- Nie powiedziałeś jej, że tu jestem? – zapytała z nadzieją w oczach.
- Właściwie… to powiedziałem. Będzie tu za godzinę – odparł szczerze. – To jakiś problem?
Lisa podeszła na tyle, że czuła na sobie jego oddech.
- Proszę cię – chwyciła go za palce i mocno ścisnęła. – Nie mieszajmy jej w to.
Greg odwzajemnił uścisk i spojrzał jej prosto w oczy.
- Elle potrafi być dyskretna.
- Nie chodzi o dyskrecję! – wybuchła dziewczyna. – Czy ty nadal nic nie rozumiesz? Frank’a za-mor-do-wa-no! – kładła nacisk na każdą sylabę. – Bardziej martwiłabym się o jej życie – zakończyła ironicznie.
- Przesadzasz – stwierdził Greg puszczając jej dłoń.
- Przesadzam? – Lisa zaśmiała się nerwowo. – Jasne.
- Wybacz, ale nie jesteś zbyt wiarygodną osobą. Może gdyby nie fakt, że kilka godzin temu bliska byłaś pozbawienia siebie życia, prawdopodobnie nie miałbym tego kłopotu – odpowiedział Greg podnosząc głos.
- Więc twierdzisz, że jestem wariatką, tak? – zapytała roztrzęsiona dziewczyna.
- Normalne osoby nie odbierają sobie życia ot tak.
- Gdybyś od trzech tygodni przeżywał to co ja, z pewnością też nie zawahałbyś się skoczyć z tego cholernego mostu i przerwać ten ciąg! – tym razem Lisa krzyczała na całe gardło.

Spojrzała na niego pogardliwie i zniknęła za drzwiami toalety, by po chwili pojawić się ze swetrem w dłoni. Pewnym, gwałtownym krokiem skierowała się ku wyjściu, nie oglądając się za siebie. Złapał ją za rękę zanim zdołała przekręcić klucz.

- Spokojnie – powiedział łagodnie. – Naprawdę chcę ci pomóc, ale może twój problem nie tkwi w tej kartce. Straciłaś bliską ci osobę…
W oczach dziewczyny pojawiły się łzy.
- Jest ci ciężko – kontynuował. – Próbujesz wyjaśnić sobie jego śmierć.
Łzy, które ujawniły się wcześniej teraz spływały po policzkach.
Lisa zsunęła się po ścianie i skuliła w rogu. Jej ciałem znowu wstrząsały dreszcze.
Mężczyzna usiadł koło niej i chcąc dodać jej otuchy, ujął ją za dłoń.
- Musisz mi uwierzyć – mówiła cicho.
- Więc opowiedz mi wszystko. Dokładnie.

marysiaaa

starczy?
krajst, kobieto, ja Cię k o c h a m !
i podtrzymuję ideę fanclubu w 1000000%! czemu tak szybko?

nie, żebym się nie cieszyła, ale dziwi mnie to