Victims of love. [NZ/P]

vicodin_addict

<i>Zweryfikowane przez vicodin_addict</i>

Witam. Zawitałam do was jeszcze raz z czymś dłuższym niż te ostatnie fiki. Mam nadzieję, że wam się spodoba, mam nadzieję, że się cieszycie. Nadal do końca nie wiem, ile to bd miało części, klasyfikacja nadal może ulec zmianie, zależy, jak wen bd się sprawował.

Tytuł zapożyczony z piosenki Good Charlotte. Inspiracją z kolei była inna piosenka Szarlotek, The motivation proclamation. Bocytowany fragment bardzo pasuje mi do Huddy. Życzę miłego czytania

I'm realistic and narcissistic,
You say I'm selfish and absurd
You try to change me, you try to save me
You say I'm gonna learn, I'm so blind,
I'm out of time, You're so unkind sometimes,
I never lied, I never lied, I never lied
Cuz I never said that everything would be ok.

- Potrzebuję cię. – House wparował do gabinetu Cuddy, pomijając zbędne słowa powitania.
- Mnie? – kobieta spojrzała na niego badawczo.
- Tak. Ale nie martw się, nie ma tu podtekstów seksualnych, pamiętaj, że jesteśmy w pracy, choć jeśli byś chciała, to mogę w tej sprawie zgłosić się wieczorem.
- Do rzeczy, House. Jestem zajęta.
- Potrzebuję zgody na operację.
- Tak?
- Dasz mi?
- Może więcej szczegółów?
- Nie. Poza jednym, dość znaczącym. Ta operacja uratuje życie mojego pacjenta.
- Domyślam się, ale może mógłbyś mi przedstawić powód medyczny, dla którego miałabym ci tej zgody udzielić?
- Kobieto, jesteś beznadziejna. Mój pacjent dogorywa w sali, a ty żądasz dowodów. Masa nowotworowa uciska mięsień sercowy, musimy ją usunąć. Uprzedzając kolejną twoją wypowiedź, tak, wiem, że to niebezpieczne, ale to jedyna szansa tego faceta. To jak będzie?
- Masz zgodę. – powiedziała i patrzyła jak opuszcza gabinet.

Diagnosta siedział w swoim gabinecie. Facet miał szczęście, operacja się udała, choć było kilka krytycznych momentów. Zwłaszcza ten, w którym pielęgniarka, widząc w jakim stanie są organy wewnętrzne pacjenta, z przerażeniem pisnęła i upuściła skalpel. No cóż, pomyślał mężczyzna, przynajmniej teraz już wiadomo, że jedyne, do czego się nadaje, to papierkowa robota.
Piłka rytmicznie obijała się od ściany podrzucana przez właściciela. Nudziło mu się. Cholernie mu się nudziło. Miał ochotę zaprosić Wilson’a na całonocny maraton filmowy z piwem i chińszczyzną. Jedyny problem polegał na tym, że onkolog miał spore zaległości w dokumentacji i akurat dzisiaj postanowił zabrać część pracy do domu. Greg podniósł się z fotela i sięgnął po kurtkę. Skoro i tak miał siedzieć sam, postanowił podjechać po coś mocniejszego, szkocka już prawie mu się skończyła. Ruszył w stronę drzwi i właśnie unosił laskę, żeby wyłączyć światło, gdy w drzwiach pojawiła się Cuddy.

- Wychodzisz już? – zapytała.
- Tak. I siłą mnie tu nie zatrzymasz, bo mój dyżur skończył się... – zerknął na zegarek - ...pięć minut temu.
- Nie chciałam cię zatrzymywać.
- Więc co chciałaś?
- Właściwie to... już nic. – spojrzała mu w oczy – Idź, skoro musisz.

Przepuściła go w drzwiach, a on, spojrzawszy na nią pobieżnie pokuśtykał w stronę windy, łykając po drodze dwie tabletki vicodin’u. Kobieta oparła się o ścianę i po raz kolejny tego dnia utkwiła wzrok w oddalającej się postaci. Uwielbiała na niego patrzeć, ostatnio coraz częściej gościł w jej myślach. Szkoda tylko, że on najwyraźniej nie odwzajemniał jej uczuć, szkoda, że dla niego mówienie o miłości było trudne. Nie chciała na niego naciskać, nie chciała, żeby myślał, że po cichu liczyła na coś więcej. Do tej pory było dobrze tak, jak było. Do tej pory, ale na jak długo jej to wystarczy? Ile czasu będzie musiała radzić sobie ze swoimi uczuciami sama?
Kobieta patrzyła na niego nawet kiedy stał już w windzie, zwrócony twarzą do niej. Kiedy drzwi już prawie się zamknęły, zasłaniając go, mrugnął do niej i uśmiechnął się łobuzersko, tak, jak tylko on potrafił. Cuddy poczuła przyspieszone bicie serca i ruszyła w stronę schodów. Jego uśmiech rozjaśnił jej resztę wieczoru.

kremówka

Śliczne

Naprawdę, bardzo, bardzo mi się spodobało... A rzadko się zdarza, żeby od razu pierwsza część mnie tak ujęła... Podoba mi się, że tak łatwo i lekko zarysowujesz tło całej sytuacji, bez zbędnych, długich opisów, po prostu jakoś tak, że widzi się przed oczami wyobraźnie to , co opisujesz...

Czekam niecierpliwie na cd i życzę dużo weny

Wercia214

Mi się podoba

Bardzo fajny początek

Ciekawe i realistyczne opisy, przemyślenia ...

Czekam na więcej

Pozdrawiam

Wena życzę

rocket queen

minnie

Bardzo fajne!!
Fajnie, że znowu piszesz Huddy

Czekam na więcej i pozdrawiam

Hania

hmm...ciekawe.

Czekam na ciąg dalszy. ^^

martusia14

Fajne
a jak House nie ma z kim być wieczorami to zamiast Wilsona może być Cuddy
pozdrawiam

vicodin_addict

runiu

Bardzo mi się podobało, ciekawie się zapowiada i czekam na ciąg dalszy.

vicodin_addict

Schevo

Podobało mi się

Widzę coraz więcej wspaniałych tworów w dziale Huddy i jestem z tego powodu bardzo zadowolona

Czekam na kontynuację. Niecierpliwie czekam

Pozdrawiam

nana

Łiii jakie ładne...

Bardzo ładnie proszę o więcej

pozdrawiam

I życzę weny

amandi

Aww

. Fajnie się zaczyna: House wyjątkowo wpadł na "5 sekund" do gabinetu, uratował pacjenta, wynudził się, a teraz intrygujące zdanie Cuddy.... aż cud, że go w miejscu nie wmurowało i, że się nie zaczął drążyć tematu

. Bardzo mi się podoba

, czekam na dalej

Saph

vicodin_addict

Cave

swietne..

vicodin_addict

Przetrzymałam was trochę, wiem. Kajam się i wrzucam nową część. Nadal jest krótko, ale mam nadzieję, że wam wystarczy, następną postaram się wstawić dłuższą. As for now, n'joy! XD

Kiedy następnego dnia wszedł rano do gabinetu, to, co zastał w środku sprawiło, że zapragnął go jak najszybciej opuścić. Kaczątka z obu drużyn, stłoczone przy stoliku, prowadziły ożywioną rozmowę na temat jakiejś paczki, stojącej między nimi. Diagnosta niezbyt orientował się, o co chodzi, ale z usłyszanych słów „Cuddy”, „prezent”, „coś czuje” sam ułożył sobie scenariusz i wyszedł z gabinetu, trzaskając drzwiami. Skierował swoje kroki w stronę gabinetu dziekan medycyny.

- O co ci chodzi? - krzyknął od progu, nie zwracając uwagi na mężczyznę siedzącego naprzeciwko niej
- Mi... też miło cię widzieć. – odpowiedziała
- Mi wręcz przeciwnie. Mogłabyś mi wyjaśnić, o co chodzi z tą wielką paczką w moim gabinecie, bo wzbudza zdecydowanie zbyt duże zainteresowanie. A ty... – machnął laską w stronę mężczyzny – Spadaj, muszę z nią coś ustalić.
- House, to ty... spadaj, jeśli już musimy prowadzić rozmowę na tym poziomie. – powiedziała i przeniosła wzrok na mężczyznę – A ciebie bardzo przepraszam, Chris, naprawdę...
- Naprawdę powinieneś zaczekać. Ja tu pracuję i muszę coś ustalić z moją szefową! – House wyraźnie nie dawał za wygraną.

Mężczyzna wzruszył ramionami i ze zrozumieniem kiwnął głową, po czym opuścił gabinet. Wtórowało temu stuaknie laską o podłogę, jakby diagnosta chciał go popędzić.

- O co ci chodzi? – Cuddy była naprawdę wkurzona. – Wiesz kim on jest?
- Potencjalnym ojcem twojego dziecka? – zapytał House, nie mogąc się powstrzymać.
- Daj spokój, nikt nie ma ochoty na twoje uwagi.
- To po cholerę pytałaś. Ja za to bardzo byłbym wdzięczny, gdybyś wyjaśniła mi, co do cholery, robi wielka paczka w moim gabinecie?
- A skąd ja mam wiedzieć? – spojrzała na niego – Pozwolisz, że wrócę teraz do rozmowy ze sponsorem szpitala? – House odwrócił się do niej plecami, nie racząc nawet odpowiedzieć.

Łyknął dwie tabletki vicodinu i skierował się w stronę gabinetu Wilson’a. Liczył na to, że chociaż tam uda mu się odnaleźć resztki normalności, że będzie mógł się ukryć przed oznakami zbliżających się świąt, ale gdy tylko wszedł i zobaczył onkologa w czapce z rogami renifera, wiedział już, że powinien zostać w domu. Szpital decydowanie nie był tego dnia najlepszym dniem do spędzania czasu.

Zawrócił i wyszedł z pokoju, zanim James zdążył się odezwać i zatrzymał się przed windą. Cholera, myślał, cholera jasna, coś tu jest nie tak. Zjechał windą na dół i ruszył w stronę wyjścia. Jeżeli miejsce pracy było jednym wielkim szaleństwem, to najlepiej od razu z niego zniknąć.

***

- Myślisz, że dasz radę? – zapytała Chris’a, który tylko pokiwał głową – Przecież widziałeś, jaki on jest.
- Nie z takim ludźmi miałem już do czynienia –odpowiedział mężczyzna i objął ją ramieniem – To może skoro już załatwiliśmy interesy, to przejdźmy do czegoś przyjemniejszego? Co powiesz na kawę? – Cuddy zdjęła jego dłoń ze swojego ramienia i uśmiechnęła się:
- Bardzo chętnie. Poczekasz na mnie chwilę, zabiorę tylko kilka rzeczy, musze uzupełnić dokumentacje.

Kiwnął głową i wyszedł z gabinetu. Oparł się o ladę w recepcji i patrzył, jak bierze kilka teczek z biurka, pobieżnie je przegląda i wsuwa do torebki. Założyła płaszcz i wyszła z gabinetu, przekręciła klucz w zamku i stanęła przed nim.

- To co, idziemy? – zapytała. Ujął ją po ramię i skierowali się do wyjścia, obserwowani przez diagnostę łykającego kolejne dwie tabletki swojego leku.

runiu

Bardzo fajne, chociaż najpierw musiałam przeczytać pierwszą część, żeby odgrzebać w pamięci, co to za fik

Jestem bardzo ciekawa, co to za tajemniczy prezent i co za misję powierzyła Cuddy Chris'owi.

Czekam na cd.

cwankiara

hehh zanim dojdziemy do kolejnej części House się zaćpa na dobre:)

jeanne

Zagubiony House, który nie wie, co się wokół niego dzieje - piękny

vicodin_addict

martusia14

no no ciekawe co to za prezencik
fik rozkręca się super
pozdrawiam i czekam na cd

Katarzyna

No - w końcu coś nowego do czytania

.
Czekam na kolejną część.

amandi

chris......... tobie życie naprawdę niemile jest, bo House'owi zaraz puszczą nerwy

. Interesujący kawałek, znowu mnie wciągnął, mimo tak długiej przerwy

. Teraz do końca dnia będę mysleć, co jest w tej paczce

. czekam z niecierpliwościa na kolejna część

Cave