To tylko gra, gra, gra, namiętność prowokuje... [NZ/P]

jeanne

Aaa!! Powrót Cam psychopatki i plotkujących pracowników

runiu

Świetne, czytając to można spaść z krzesła.

Pozdrawiam i czekam na dalszy ciąg.

Wercia214

No nie !! I znowu go pozwą ....

No ale humor boski !!!
Masz talent!! Fik jest genialny !!
Niech Wen bd z Tobą

Hania

no nareszcie.

oczywiście smerfastyczne,ale ja chce więcej.

LicenceToKill

Nawet koszulę dla niej poświecił

Prawdziwy facet ;D

kremówka

Kurczę, nie mam czasu na ambitniejszy komentarz, więc napiszę na razie tylko, że bardzo mi się podoba

whoopee

Zaraz po spotkaniu z Cuddy Wilson zaczął poszukiwania Cameron. Jej komórka była poza zasięgiem, więc dzięki swym zdolnościom erystycznym wyłudził klucz do jej szafki. Nic szczególnego nie przykuło jego uwagi, zabrał tylko zapasowy klucz do jej mieszkania, tak na wszelki wypadek. Później ukradkiem wyszedł ze szpitala, starając się, żeby nigdzie nie spotkać być może wiedzącego już wszystko House’a i pojechał prosto do domu Cam.
Dobijanie się do drzwi nie przynosiło żadnego skutku, więc zadzwonił po raz kolejny na telefon domowy. Gdzieś za ścianą odezwała się skoczna, wesoła melodyjka, a po chwili znów wszystko pogrążyło się w niepokojącej ciszy. W końcu wyjął z kieszeni klucz i nie zastanawiając się dłużej, wszedł do środka.
Jej małe mieszkanie nie było ani ładne ani brzydkie. Na ścianach wisiało kilka obrazków, na półkach leżał od dawna nie ścierany kurz, a przez uchylone do sypialni drzwi było widać porozrzucane na łóżku ubrania. Sądził, że tu jest, tylko po prostu nie chce nikogo widzieć, przygotowywał się nawet na rozmowę z nią, ale Cameron wyparowała.
O ile samo przetrząśnięcie jej szafki było dla Wilsona niezłym wyzwaniem, o tyle poszperanie w jej rzeczach należało do najtrudniejszych zadań w historii. To było raczej w stylu House’a, nie jego. Pocieszał się jedynie myślą, że postępuje w imię wyższej idei, którą w tym przypadku było odnalezienie zaginionej. Na stole, wśród stosu różnych książek medycznych, artykułów i innych papierzysk, leżał laptop. Wygrzebał go ze sterty i włożył do stojącej obok torby. Postanowił, że zanim zrobi coś tak haniebnego i zajrzy w czyjeś prywatne pliki (może tam będzie coś na przykład o planach wyjazdu?), poradzi się choćby Foremana. A może nawet namówi go na odwalenie tej brudnej roboty?
Pomysł tak go nakręcił, że od razu udał się do szpitala, do Cuddy. Po przedstawieniu projektu i aprobacie przełożonej, minął się w drzwiach jej gabinetu z jakąś roztrzęsioną pielęgniarką (chyba nową) i pomknął do nudzącego się Foremana. Chase akurat przyjmował pacjentów w klinice.
Okazało się, że neurologa wcale nie musi do niczego namawiać, bo lekarz chętnie i sprawnie zajął się sprzętem.

*

- Doktor Cuddy, doktor House pobił pacjenta – bez ogródek zaczęła pielęgniarka. Cuddy wydawało się, że się przesłyszała.

- Słucham?

- Złamał mu nos i gdzieś poszedł! Mężczyzna grozi sądem i nie wygląda to najlepiej… - rozkręcała się, ale zamilkła, widząc minę Cuddy.

- Uspokójcie go jakoś… powiedzcie, że zaraz z nim porozmawiam – siląc się na spokojny ton odrzekła administratorka i gdy tylko pielęgniarka wyszła, trzasnęła trzymanym w ręce długopisem o biurko. – Zabiję… - warknęła przez zaciśnięte zęby i wyruszyła na poszukiwania wiecznego winowajcy.

Po przemierzeniu całego szpitala wzdłuż i wszerz znalazła go w końcu w męskiej toalecie. Próbował zmyć krew z koszuli, co zaowocowało jeszcze większymi plamami.

- House, ty idioto - zaczęła bez większych ceregieli - co ty sobie w ogóle wyobrażasz? Bić pacjenta? Całkowicie oszalałeś? I co ja mam teraz zrobić? Czy nic nie może nigdy być normalnie? - głos się jej załamał

- Cuddy - zaczął House, lecz bezlitośnie mu przerwała.

- Nawet nie próbuj się tłumaczyć, nic ci do nie da, mam już tego DOŚĆ. Masz go przeprosić i błagać o to, żeby nie wniósł pozwu, jasne? NIE OBCHODZI MNIE JAK TO ZROBISZ! I co ci w ogóle strzeliło go głowy, DLACZEGO to zrobiłeś?

Wbił wzrok w podłogę, nie wiedząc, czy może jej odpowiedzieć szczerze. Uznał, że lepiej będzie to przemilczeć. Spojrzał na nią bez słowa.

- Tak myślałam, jesteś po prostu idiotą, który nie może wytrzymać bez niszczenia innym życia - powiedziała, ledwo powstrzymując się, by go nie uderzyć.

- Cuddy, uspokój się - zaczął, lecz przerwała mu po raz kolejny.

- Uspokój się!? Czyś ty kompletnie oszalał?!

- KOBIETO, POSŁUCHAJ MNIE WRESZCIE – wrzasnął, wyprowadzony z równowagi - czy chociaż przez chwilę przyszło ci do głowy, że ja tego nie zrobiłem bez powodu? Że ten idiota na to zasługiwał? Dlaczego WIECZNIE widzisz we wszystkim moją winę? Naprawdę jestem taki zły? Zwolnij mnie, zrób coś, zamiast się ze mną męczyć! Po co ci lekarz, którego tak bardzo nienawidzisz i który przysparza ci samych problemów? Bo właśnie tak mnie widzisz! Najłatwiej ci oskarżyć mnie, zawsze. A sama uciekasz przed problemami, tak jak to zrobiłaś na przykład dzisiaj rano!
Twarz Cuddy przybrała kolor krwistoczerwony. Nie spodziewała się takiego obrotu sprawy. Nagle ich kłótnia nabrała innego wymiaru. Nie kłócili się już o sprawy szpitala, choć pozornie o tym była mowa. Chodziło o ich życie prywatne i jej strach przed konfrontacją.
Nagle oboje spostrzegli, że maja widownię- na korytarzu zgromadził się licznie personel i z zaciekawieniem przyglądał ich ostrej wymianie zdań. Cholera, jeszcze mi tego brakowało, pomyślała Cuddy

- House, do mojego gabinetu, JUŻ! - powiedziała i prawie wybiegła na korytarz, potrącając stłoczonych przy drzwiach gapiów.

- Co jest z wami ludzie, nie macie własnego życia? – wybuchnął House - do roboty, chyba, ze chcecie sobie szukać nowej pracy - dodał i udał się do gabinetu administratorki.

- House… - była już spokojniejsza, ale cały czas czuła, jak trzęsą jej się ręce. - Przeproś tego pacjenta, zachowuj się jakoś... inaczej nie będę miała wyboru. Przesadziłeś. Tym razem nie obronię cię przed radą, szczerze mówiąc nawet nie wiem, czy tego chcę – stała przy oknie i patrzyła gdzieś w przestrzeń. Słowa z trudem przeciskały jej się przez gardło. Ostatnie zdanie sprawiło, że House poczuł się, jakby to jego ktoś teraz uderzył w twarz.

- Ja przesadziłem? A może to on przesadził? Może mu się należało? To oczywiste, że mi nie ufasz, bezczelny idiota niszczący wszystkim życie znowu zagroził twojej pracy w tym szpitalu – próbował ironizować jej słowa, ale narastający mętlik w głowie, całkiem sprzeczne emocje, które nim teraz targały, wcale nie ułatwiały sprawy. - Ty nawet nie chcesz wiedzieć, dlaczego go uderzyłem, nie obchodzi cię to, widzisz tylko skutek, nie przyczynę – ciągnął.

- Dobrze, dlaczego uderzyłeś pacjenta? – spytała cicho, ale zdecydowanie.

- I tak ci nie powiem - chciał to powiedzieć złośliwie, niestety cierpienie w jego oczach zdradziło, że w gabinecie wydarzyło się coś, co naprawdę wyprowadziło go z równowagi. Dla Cuddy było tego za wiele.

- Zachowujesz się jak dzieciak! Nieodpowiedzialny bachor, któremu się wydaje, że porozrzuca zabawki, a mamusia posprząta! – krzyczała.

- To TY się tak zachowujesz! To nie ja wyszedłem dzisiaj rano bez słowa jakby nic się nie stało – wycedził, jednocześnie życząc sobie, żeby trafił go jakiś zbłąkany piorun, by nie musiał kontynuować tych bzdur, które właśnie wydobywały się z jego ust.

- A co niby miałam zrobić?? – krzyknęła histerycznie. Tym razem poczuł się, jakby ktoś z całej siły uderzył go w brzuch. Na chwilę zapanowała cisza, mierzyli się tylko wzrokiem, który mówił więcej niż jakiekolwiek słowa.

- Pamiętasz, jak powiedziałem ci, że nie nadajesz się na matkę? To chyba tylko wierzchołek góry lodowej, bo teraz widzę, że na zarządcę nie nadajesz się tym bardziej. Nie mówiąc już o przyjaciółce, czy… Ty jesteś bardziej uszkodzona ode mnie, Cuddy.

- Wynoś się – szepnęła, ale on nie ruszył się z miejsca. – Nie słyszałeś? WYJDŹ! Nie chcę cię widzieć na oczy! WYNOCHA!

Na usta cisnęło mu się tysiące słów. Chciał powiedzieć „przepraszam”, „żałuję”, może nawet właśnie w tej chwili wyznać jej swoje uczucia… Zamiast tego spojrzał na nią ostatni raz i wyszedł nie mówiąc niczego, nienawidząc się najbardziej na świecie.
Usiadła bezsilnie za biurkiem i ukryła twarz w dłoniach, starając się powstrzymać obficie lecące łzy.

minnie

Super!
Czekam na cd i wena życzę

jeanne

Auć...

Wercia214

Ale się pogodzą, co nie ?? *prosi*

Świetnie

czekam na dalej ;p;p

Cave

.. czemu jej nie powiedzal..

brakowalo mi takich dramatow xD

runiu

O rany, jaka zmiana klimatu. Podoba mi się, scena kłótni świetna. House jak zwykle zamiast wszystko wyjaśnić, ma do Cuddy pretensje i jeszcze sprawia jej przykrość. On się w ogóle zastanawia nad tym co mówi i jak sprawa wyględa ze strony Cuddy? A niby taki genialny diagnosta.
Mimo wszystko mam nadzieję, że się pogodzą i czekam na ciąg dalszy.

LicenceToKill

Ostro się zrobiło ;/
Znając życie i kilka fików

zawsze wyjdzie z tego jednak coś dobrego

Jestem w 200% pewna
Buziaki Whoopee

whoopee

No ostro, ale czy wyjdzie dobre, to nie wiem, różne bywają życia koleje (tak mówią)

Proszę się nie smucić, kolejna część powinna być... zabawna

Bereśka

Piękne, po prostu piękne

nie wiem co jeszcze mogłabym napisać normalnie brak mi słów

Mam jednak wielką nadzieję że House i Cuddy się szybko pogodzą

cbo

brakowało takich dramatów, aż mi się przykro zrobiło jak to przeczytałam i tak dziwnie, ale w sumie się ucieszyłam, bo wreszcie pokłócili się o coś poważnego, a nie tylko o jakieś kablówki czy inne seksistowskie pomysły House'a, a i tak się dobrze skończy, prawda? PRAWDA?! ;P

Cave

gdzie dalej?? <prosi>

whoopee

W tym samym czasie, ale trochę wyżej…

Hasło. Foreman nie zastanawiał się długo. Zaczął od „greg”. Pudło. Następnie spróbował „house”. Też nic. Po chwili namysłu wpisał "kochamgrega". Zadziałało.

Pierwszym szokiem było zdjęcie na tapecie - ewidentny fotomontaż - Cameron w ramionach House'a na mdlącym różowym tle.
Spojrzał na pulpit. Jego wzrok od razu przyciągnął folder o nazwie „Moje poezje”. „Będzie ubaw”, pomyślał. Ku jego zdziwieniu, zamiast tekstów, folder zawierał same pliki video. Odpalił pierwszy z nich, nazwany „Wyznanie”. Wilson nawet nie zdążył zaprotestować. Ich oczom ukazała się Cameron, siedząca na łóżku w koronkowej bieliźnie. Cały pokój wypełniony był zapalonymi świeczkami. W ręce trzymała kieliszek wina, a w zębach różę. Spojrzała w kamerę, wyjęła z ust kwiat i powoli oblizała się, w swoim mniemaniu uwodzicielsko. Odłożyła różę na łóżko i niskim głosem rozpoczęła:

„Gregory mój najcudowniejszy
Jesteś dla mnie najpiękniejszy
Na Twój widok puls mi skacze
Kiedy znowu Cię zobaczę?”

Wypowiadając te słowa, wstała z łóżka i zaczęła kręcić biodrami. Przypominało to ćwiczenia z niewidzialnym hula-hop.

„Tak dobrze wyglądasz na motorze
Mój wzrok napatrzeć się nie może brrrum!”

Sięgnęła na biurko - w ramce umieszczony był jeden z montaży przedstawiający ją w ramionach House'a. Wpatrywała się chwilę w obrazek rozkochanym wzrokiem, po czym złożyła na zdjęciu namiętny pocałunek. Wytarła resztki śliny z ust i kontynuowała:

„Gdy myślę o Tobie ogarnia mnie wzruszenie wielkie i wzniosłości pełne
Uczuć mych ogarnąć nie jestem w stanie,
Śnię o tym, że podajesz mi do łóżka śniadanie.”

Deklamowała z zamkniętymi oczami i szeroko rozpostartymi ramionami, oddychając głęboko. Gdy wypowiadała ostatni wyraz, na ekranie na chwilkę pojawiło się zdjęcie ociekającego tłuszczem hamburgera, symbolizującego uroczyste śniadanie.

„Chcę być dla Ciebie najważniejsza na świecie całym,
Zamieszkamy razem w domku białym.”

Na ekranie pojawił się kolejny rysunek. Na myśl przywodził Painta. Z pewnością było to autorskie dzieło Cameron. Widać było na nim postaci kształtem przypominające ją i House’a. Stali przy białym domku z brązowym płotem, a na niebie nad nimi widoczne było żółte, okrągłe słoneczko. „Widać umiejętności plastyczne Cam równe są jej talentowi poetyckiemu” - zaśmiał się sam do siebie Foreman. Ekran znów się zmienił. Teraz widoczna była Cameron zlizująca z kieliszka wino i uśmiechająca się głupkowato w stronę ekranu.

„Gdy cierpisz bo Cię mocno boli,
Mam ochotę Cię przytulić czule,
Dzięki temu znikną wszystkie bóle!
Masz w mym sercu miejsce stałe,
Na Twój widok ciało me omdlałe.”

Cameron, trzymając dłoń przy czole jak prawdziwa dama, z gracją słonia zwaliła się na łóżko, uderzając mocno potylicą w ścianę. Głos na chwilę jej się załamał, ale hardo kontynuowała:

„Jestem Ci na wieki pisana,
Twą lubą obwołana.
Jesteś Panem Idealnym
A ja w stanie maniakalnym
Modlę się co noc i rano
By nam wreszcie śluby dano
I by nasza miłość piękna
Pozostała permanentna
Przez wiek cały, nawet dwa
Sialala-lalala-la!”

Ostatni, niezwykle ambitny wers wykrzyczała prosto do kamery, po czym z niesamowitą pasją oblała się pozostałym w butelce winem. Wyglądała trochę jak mokry, zbłąkany piesek, który wzbudza jedynie litość. Po odczekaniu dwóch sekund uśmiechnęła się obłąkańczo i dygnęła, szczerze uradowana ze swego występu. Klip zakończył się.

Wilsona zamurowało. Nie był w stanie nawet powstrzymać Foremana. Po prostu nie ruszał się, wstrząśnięty tym, co właśnie zobaczył i usłyszał. Był naprawdę przerażony. Początkowo traktował Cam jako nieszkodliwą wariatkę, ale po tym filmie uznał, że może być bardziej niebezpieczna, niż się wszystkim wydawało. Uznał, że tym bardziej musi ją odnaleźć, nim zrobi coś sobie, albo co gorsza - Cuddy lub House'owi. Chciał coś powiedzieć, skomentować jakoś wszystko, jednak nie zdążył uczynić nawet ruchu. Neurolog znalazł plik „O foremanie.avi” i czym prędzej go uruchomił. Tym razem Cameron ubrana była w biały strój z kapturem, na którym znajdowało się logo Ku Klux Klanu. W rękach dierżyła kosę, prawdziwą kosę. Stała w kręgu stworzonym z rozpalonych zniczy. Jej ciemny makijaż powodował, że wyglądała, jakby miała podbite oczy. Tusz rozmazał się, tworząc ciemne smugi na policzkach kobiety. Ochrypłym głosem, starając się brzmieć jak najbardziej poważnie, rozpoczęła swój śpiew, a raczej wycie:

„Foreman, ty idioto czarny,
Marny, twój los będzie, marny,
Kiedy House i ja się zjednoczymy,
I cię pracy szybko pozbawimy.
Idź na drzewo zbierać banany,
Gdy cię zwolni mój ukochany.”

Foreman, nie czekając na reakcję drugiego lekarza, czym prędzej odpalił kolejny plik.

„Cuddy, Cuddy ty wywłoko stara
przypominasz sennego koszmara!”

Gdy krzyczała te słowa wprost w kamerę, z jej oczu ciekły łzy, a całym ciałem wstrząsały drgawki. Wyglądało to prawie jak atak epilepsji. Nie przejmowała się tym, że wraz z okrzykami z jej ust wydostawała się ślina, kropiąca wszystko dookoła, włącznie z obiektywem. Przez to obraz stał się trochę rozmazany, na szczęście wciąż dobrze widoczny.
Wilson jednak nie mógł uwierzyć w to, co widzi. Odruchowo wstał i cofnął się, przewracając krzesło. Jak szaleniec porwał swój płaszcz i uciekł z pomieszczenia.

„Jesteś stara i beznadziejna
Twoja posada będzie chwiejna
Kiedy tylko awansuję
CV ci popsuję”

Poziom tych rymów był druzgocący. Foreman nie mógł powstrzymać opętańczego chichotu. Gdy Cameron spojrzała w obiektyw z cielęcym wyrazem twarzy, który ciężko było rozgryźć (w jej oczach malowała się całkowita bezmyślność i brak jakiejkolwiek inteligencji), prawie spadł z krzesła. W ostatniej chwili przytrzymał się stołu. Jego nietypowe zachowanie zwabiło innych pracowników. Dwie pielęgniarki weszły do pomieszczenia w momencie, gdy krzyczała:

„Napiszę, ze jesteś głupią zdzirą i marnym lekarzem
Tylko czekaj, ja ci jeszcze pokażę!”

Kompletnie nie rozumiejąc tego, co się dzieje na ekranie, spojrzały pytająco na Foremana. Lekarz, wciąż trzymając się za brzuch ze śmiechu, odpalił plik ponownie...

Onkolog był wstrząśnięty. Biegł przez szpitalne korytarze, nie zauważając wielkiego poruszenia personelu, wywołanego dopiero co zakończoną awanturą Cuddy i House’a. W jego umyśle brzęczała teraz tylko jedna myśl- odnaleźć Cameron. Za wszelką cenę.

LicenceToKill

O rany !

Jeszcze leżę ze śmiechu :
Ta "poezja" Cameron po prostu mnie rozwaliła

Swoją drogą jakoś nie chce mi się wierzyć, że zniżyłaby się do takiego poziomu... Co miłość potrafi zrobić z ludźmi chciałoby się powiedzieć

Ten fik jest świetny

Wercia214

łaaaa.....ostro

I like it

Czyli że super

i mam nadzieję że nie
trzeba bd znowu tyyyyle czekać
na następną część

Dlatemu duuuużo Wena życzę

kremówka

omg...
umarłam

teraz będę już miała spaczoną wyobraźnie na wieki po wyobrażeniu sobie takiej Cameron...

dzięki Ci za to

czekam na jeszcze

jeanne

Ómarłam

jesteś/jesteście genialna!
teraz mnie brzuch boli!
obudziłam mamę, przychodzi, pyta się " z czego ty sie znowu śmiejesz?" nie byłam w stanie wydusić z siebie słowa

cbo

hahahahaha umarłam;;;
boskie!!!!
tylko mnie ciekawość zżera co z Housem i Cuddy...

whoopee

woaaah

Jak ja Was uwielbiam

I te komentarze

A c.d. raczej nieprędko, chociaż wszystko się może zdarzyć

Cave

o lol xD
boskie

hahahaha ;]