That's a bad, bad, bad world... [NZ/P]

runiu

Świetne połączenie horroru, czyli te fragmenty z Cuddy ze śmiesznym dialogiem Housa z dyrektorem.

amandi

LicenceToKill

Jarii007

T.

Cudownie łączysz humor i groze

Bardzo dobrze sie to czyta -lekkie, wciagające jak chodzenie po bagnach

czekam na wiecej

amandi

Karola

Swietne lekkie

sciskam cie mocno

amandi

Dzięki

... na pewno w porównaniu z poprzednią częścią

... a tyci tajemnicze było

?

kremówka

Bardzo dziękuję za dedykację

minnie

Strasznie i tajemniczo się zrobiło

Jak w horrorze

Jak zwykle świetnie

Czekam na cd i wena życzę

runiu

Ten fik mnie przeraża, ta służąca jest jakaś dziwna i mam wrażenie, że coś zrobiła mamie Cuddy i Cuddy też chce coś zrobić, może otruła ją tą kawą?

Dialog Cuddy i Housa świetny.
Czekam na cd.

LicenceToKill

*Czyta*

- Nie, nie, moje dziecko, ależ skąd. Po prostu… jesteś jeszcze taka młoda…
*Zastanawia się, co ta kobieta knuje*

- Greg, kochanie, nie było ci beze mnie za zimno w nocy? - skoro jeszcze sekundę temu długie „bip – biiip” ją denerwowało, to znaczy, że nikt nie odebrał. Może jak ta wścibska baba popodsłuchuje paru nieprzyzwoitych szczegółów, to…
- Kupiłem sobie termofor – ktoś mruknął ironicznie, ale nie bez zdziwienia, po drugiej stronie. Lisa zacisnęła pięści, otwierając jednocześnie usta. Świetnie! Doskonale! Znamy już temat rozmów przez najbliższe 15 lat! Obdarzyła rozpaczliwym spojrzeniem ciche, martwe szyby, po których – mimo słońca – spływały krople deszczu. Dziwne. Pada, odkąd tu przyjechała.
*Leży ze śmiechu, co chwila łapiąc rozpaczliwie oddech*

5 minut później...
*Nadal się śmieje, tym razem z trudem siadajac z powrotem w fotelu*

Chodzi o to, że… mam gumowe ucho – wysiliła się na przenośnię, szukając gdzieś jeansów.
- A ja dłoń Kapitana Haka.
*Znowu spada z fotela i zarzeka się, że więcej już nie usiądzie żeby nie narażać się na siniaki*

Mały, martwy chłopczyk nazwał ją mamą… Nagle rozszerzyła oczy. Zerwała się szybko, wybiegając z pokoju…
*Z niepokojem mierzy ciśnienie*

No ładnie Amandi, jak nam dalej będziesz serwować takie częsci, to nie wiem, jak to się ze mną skończy

Gratuluję, świetny fragment *Składa pokłony*
Czekam ma jeszcze

jeanne

amandi

kremówka

LicenceToKill

Jakie przestać, jakie przestać?!

Jarii007

Ojć

Spóźniłam się trochę

Ale już piszę :

*Madziula*

Nienawidzę horrorów... więc dlaczego to czytam... Gdyby z tego opowiadania wyciąć Cuddy ominęłabym ten gatunek ficka szerokim łukiem... będę miała przez Ciebie koszmary!

amandi

LicenceToKill
Czyli jednak nie?

a co z twoim ciśnieniem

?

Jarii

Jarii007

rocket queen

Amandi, Twoje fiki czyta się jak najlepsze kryminały Hammetta!!! Po prostu MAJSTERSZTYK! Mistrzostwo w każdym calu!

Ach!

*Madziula*

LicenceToKill

jeanne

amandi

Dla Karoli i Jeanne. Przepraszam, że tak długo

- Nie ma mowy!
- Albo się na to zgodzisz, albo…
- Albo co?! Oblejesz mnie gorącą kawą?
- Albo cię zwolnię.

Zapadła cisza… Wprawiała w ruch cienie zaślepienia i dumy… może nawet obawy… drgały na ścianach, wydłużone od przeciągu ludzkich myśli, rozproszonych bez wyraźnego impulsu… Przemykały się pod drzwiami, chwytając podsłuchujących w swe szpony. Dawały im złudną nadzieję, że to tylko nieporozumienie… jak zawsze. Wdzierały się natarczywie do umysłów, tłumiąc zaskoczone i zszokowane spojrzenia. Zasypywały je ziarnkami złych przeświadczeń, czyniąc irracjonalnymi dźwięki zwykłego życia… Pokrzykiwania pielęgniarek, zniecierpliwione miny pacjentów, przebiegając obok lekarze, niechcący zawadzający o pochylony pod drzwiami zespół. Trzynastka, Kutner i Taub pogubili się w labiryncie przypuszczeń. Mimo wszystko, wejście do tego labiryntu opatrzone było tabliczką z napisem „zrozumienie”.

Ich szef od kilku dni bezustannie ścierał się z Perry’m. Byle okazja, zwykła kłótnia o wyłudzenie zgody na ryzykowne leczenie, kolor krawatu czy podrzucony przypadek stanowił wyjście do czegoś większego. To nie była zwykła niesubordynacja. Jeden drugiemu próbował bardziej niż rywal uprzykrzyć życie. To była wojna podjazdowa. Teraz wyszli na otwarte pole, ale po co? Może za tamten dzień w gabinecie House’a, może za niezgodność charakterów i przekonań. A może tylko dlatego, że jedynie Cuddy jakoś umiała zmusić House’a do względnego posłuszeństwa, ale Cuddy nie było.

- Nie musisz. Sam odejdę. Wolę to, niż wylądować w zakładzie dla psychicznie chorych po paru miesiącach pracy z tobą. Podobno to zaraźliwe. Właściwie… właśnie się wymówiłem ze skutkiem natychmiastowym.

„Kaczątka” odskoczyły jak oparzone. Szybka wymiana spojrzeń i Kutner z Taubem uciekli gdzieś w plątaninie korytarzy, słysząc znajome, choć tym razem nierytmiczne stukanie. Przestraszone gesty przyzywały Trzynastkę. Ona jednak wolała zostać. Może nie narazić się na śmiertelne w konsekwencjach starcie, ale być niedaleko. Zobaczyć ostatni akt przedstawienia.

Uderzenie laski o drzwi. A potem drzwi o ścianę. House zaciskał zbielałe palce na drewnianej rączce. Był wściekły? Tak. Właśnie wściekłość buzowała w niebieskich oczach, gotowa pochłonąć każdego, kto był niebezpiecznie za blisko. Ukryta za fikusem Trzynastka dostrzegła coś jeszcze w twarzy stojącego na korytarzu Grega. Coś, co idealnie współgrało z ponurą, czarną koszulą i skórzaną kurtką w takim samym kolorze. Rozpacz. Mignęła i zgasła, niczym dogorywająca w płomieniach zapałka. Praca była dla niego wszystkim. Dla niej żył, poświęcał się... Co teraz? Pusty, wyobcowany dom…

Ruszył powoli. Chwiejny krok zaciągał kurtynę. Nie było już czego oglądać. Ludzką bezsilność? Przegraną?

***

Zbiegała szybko ze schodów. Bose stopy bezgłośnie opadały na miękką, wrzosową wykładzinę. Nagle zacisnęła dłoń na poręczy, stając w pół kroku. A co, jeśli w tym domu kryje się coś innego, niż początkowo myślała? Jeśli zdradzi? Co z następstwami? Musi myśleć logicznie… Śmierć nie oznacza końca. Śmierć oznacza śmierć. Kolejną. Klątwę. Czy w takim razie…

- Lisa? Skończyłaś już rozmawiać? – naturalne wyjrzenie zza kuchennego węgła. Boże, może to są tylko urojenia, dorabianie własnej rzeczywistości do paru nieistotnych faktów? Rosemary spoglądała na nią, wyczekująco.
- Tak. Leży na schodach przed domem, zwinięty w kłębek z tęsknoty. I zimna. Zabrałam zapasowy klucz. – Cuddy skinęła głową z ironicznym uśmiechem. Wskazała jednocześnie za siebie. – Ale zapomniałam wziąć telefonu z pokoju. Rozbolała mnie głowa i pomyślałam, że… że może coś masz. – dokończyła. Służąca wytarła dziwnie niezniszczone pracą ręce w szarą spódnicę i zamachała na Cuddy. Administratorka zeszła powoli, wyminęła kobietę i siadła na stołeczku w kuchni.

Pomieszczenie było urządzone z dużą dozą własnej interpretacji mijającego stulecia. Elementy typowo ludowego stylu, czasem zakrawającego wręcz na średniowiecze, mieszały się tu z nowoczesnymi, przykuwającymi oczy, nowoczesnymi srebrno-metalowymi urządzeniami. Kolory za to nie budziły zastrzeżeń. Bo jak mogła komuś nie przypaść do gustu agresywna, jadowita zieleń pokrywająca ściany z podoczepianymi, wiklinowymi koszyczkami?
- Proszę – Rosemary napełniła szklankę jakimś wodnistym syropem i jej podała. – Powinno pomóc.
- Dziękuję. – Lisa dotknęła wargami „cieczy” i z trudem powstrzymała odruchowe skrzywienie. Po prostu tego nie przełknęła, nadając w rewanżu szaroniebieskim tęczówkom odcień całkowitej ufności, na jaki tylko mogła się zdobyć. Owinęła wokół siebie ciaśniej szlafrok, zawiązując pasek. Westchnęła. – Może pójdę do mamy?

Kręcąca się przy kuchence Rosemary przystanęła. Nie, nie gwałtownie, nie znieruchomiała – po prostu przystanęła. Zwyczajnie, jak każdy. Patrzyła na pojedyncze wybuchy pary, podrzucające w górę przykrywki. – Nie możesz.
- Nie mogę? To więzienie? – Lisa bardziej zdenerwowała się, niż zdziwiła.
-Nie, skąd. Po prostu twoja mama dopiero co zażyła lekarstwa… Jest trochę… zmęczona…
- Mówiłaś, że śpi.
- Przebudziła się na porę lekarstw.
-Pomagają? – Cuddy naprawdę martwiła się o mamę. Odkąd weszła do tego domu, widziała się z nią może raz, przed zaśnięciem. Zamieniły parę słów w obecności Rosemary. Była osłabiona. Leżała na łóżku, nie mając kontroli nad własnym ciałem. Przerażające uczucie… Może dlatego… może dlatego Lisa widziała strach w jej oczach? Może bała się choroby… podstępnej, obejmującej ją coraz bardziej i chciwiej…
- Powoli. Trzeba zaczekać. – gdzie się podziała ta troska, która przekonała Cuddy do przyjazdu?
- Znam pewnego świetnego lekarza… diagnostę… ufam mu – zaczęła ostrożnie administratorka, przeczesując leniwie ręką włosy. Czarne loki opadały na jedno nagie ramię, łaskocząc skórę.
- Ona tu też jest pod doskonałą opieką.
- Ale do tej pory jakoś jej się nie poprawiło! – wybuchnęła nagle Lisa. Jej oczy pałały gniewem. Co jak co, ale to nie Rosemary tu rządzi! Ona jest tu tylko jako opiekunka, pomoc domowa, a nie Bóg!
- Spokojnie – służąca spojrzała na nią przeciągle. – Chcesz go tu sprowadzić?
- Tak. – powiedziała twardo Cuddy. Kłopotliwą ciszę przerwał ostry brzęk telefonu. Wzdrygnęła się, wstała, cały czas nie spuszczając wzroku z Rosemary i pobiegła szybko na górę…

***

House jechał szybko motorem. Przesuwające się obok drzewa, znaki drogowe, błyski świateł – wszystko zlane w jedną wielką, kolorową plamę. Drgające wskazówki na liczniku ze złością za każdym razem próbowały prześcignąć same siebie. Bezskutecznie. Jeszcze większa prędkość nie była możliwa. Zapamiętanie w szybkości przynosiło ulgę. Krótkotrwałą, ale jednak. Liście, gwałtownie wyrwane ze snu, krążyły wysoko nad jezdnią, poderwane podmuchem niecierpliwości. Było dobrze… było… na pewno było… coś. 31 kilometrów i zaparkuje przed domem obu pań Cuddy. Niezapowiedziana wizyta? Zobaczy ją, pokłócą się… wszystko będzie po staremu. Nienawidził zmian… Nigdy nie były dobre. Nigdy nie były fair – wobec kogoś, czegoś, ale zawsze.

Wyciągnął komórkę i zadzwonił. Odebrała po pięciu długich, załamanych sygnałach.
- Słucham? – wydyszała.
- Biegłaś do mnie? – ucieszył się sztucznie. Silnik zawył.
- Chciałbyś. Uprawiałam jogging po schodach.
- Służąca ci podpowiedziała? Boże, nawet tam już zauważają twój tyłek? Satelity też go namierzyły? Wzięły za coś… zmutowanego? – szydził sobie w najlepsze. Motocykl stający w zawody z czasem i życiem, oraz kobieta, którą… uwielbia denerwować, stanowiły idealny antydepresant. Powoli wspomnienia blakły… emocje blakły…
- Po co dzwonisz? – zainteresowała się.
- Jadę do ciebie.
- Co?
- Wywalono mnie z pracy.
- CO?!
- Innego słowa już nie znasz? Zapomniałaś podręcznego słowniczka? – roześmiał się, omiatając wzrokiem drogę przed sobą. Niebieskie oczy zatrzymały się na jednym punkcie. Kilka metrów przed nim stał mały chłopczyk. Uśmiechał się. Ale to nie było naturalne. Tak, jakby śmierć cię dotykała, zapraszając na wspólną przejażdżkę… House zaklął, naciskając hamulec. Opony zapiszczały, ale nie zwolniły. Nawet… nawet jakby nabrały większej prędkości…

- House?

- …

- Greg?...

Rzężenie…………….. długi, przeciągły charkot wydobywający się z słuchawki………….

- House! – rzuciła ją przerażona na łóżko. Głuchy łomot. I cisza.

House miał jedną, jedyną decyzję. Sina twarz znalazła się nagle metr od niego. Jęknął i szarpnął kierownicą w bok. Nie mógł zabić dziecka. Nawet, jeśli ono już nie żyło…

Drzewo. Krzyk. Gruchot łamanych kości. Koło, toczące się powoli po ziemi. Krew, wypływająca z połamanego kasku. Chłopczyk, patrzący prosto na niego. Leżącego bezwładnie na ziemi, niezdolnego do najmniejszego ruchu. Zakrwawionego. Szmaciana kukła. Ostry, przeszywający ból. I ciemność………………

jeanne

JEŻELI SZYBKO NIE DODASZ KOLEJNEJ CZĘŚCI TO JA CIĘ ZNAJDĘ, ZWIĄŻE I KAŻĘ SLUCHAĆ MOJEJ PAPLANINY 24H NA DOBĘ! A POTEM SAMA ODWALĘ KITĘ O!

Kobieto jak ja teraz po tym mam spokojnie wysiedzieć i zabrać do nauki? Hm?! Toż to normalnie tak gryzłam swoją wargę, że aż mi krew leci. Zła!

A zaczęło się tak miło i przyjemnie:P
Dedykacja dla mnie, dziękuję

Cytowania byłby za dużo, bo każde zdanie, każdy fragment do mnie przemówił. Pierwsza część piękne opisy, cudowne metafory i tylko rozpływać się w achach i ochach, a potem... Potem to się zaczął horror!

Ta Rosemary mnie przeraża... A dalej... Jak mogłaś?! Jak?! Targać moją biedą duszą jak starą ściereczką....Coś ty mu zrobiła?

I co to za dziecko, hm?
Błagam Amandii nie dręcz mnie!

Ale wiesz, że cudne?

Karola

Nie zmiescil mi sie caly koment w pochwale, ale doskonale wiesz co mysle:) Zapadła cisza… Wprawiała w ruch cienie zaślepienia i dumy… może nawet obawy… drgały na ścianach, wydłużone od przeciągu ludzkich myśli, rozproszonych bez wyraźnego impulsu… moje ulubione zdania wieloznaczne i tajemnicze ;*

Dziekuje za dedyk