Powrót do przeszłości, czyli zjazd absolwentów! [NZ][11/13]

Agnes

Na początek, to mój pierwszy komentarz w tym fiku, więc chyba na wstępie powinnam powiedzieć, że przeczytałam wszystkie części i mi się podoba. Zjazd absolwentów, wspoemnienia czasów, kiedy House i Cuddy byli razem, tajemnicza panna Vane, której nie pamięta Gregg - oryginalny i genialny pomysł.

Najnowsza część jest zdecydowanie najlepsza. To wspomnienie z ławką w roli głównej... Przepiękne. A wiesz czemu? Bo pozornie szczęśliwe. No właśnie. Pozornie. Niby House jest szczęśliwy, gdyż będzie pracował w Nowym Jorku, a jednak proponuje Cuddy (która nawiasem mówiąc udaje roześmianą i wesołą, ponieważ jej ukochany ma być szczesliwy, a tak naprawdę ma ochotę się rozpłakać), że zostanie tutaj. Ale nie. Ona myśli, że to żart. I właśnie dlatego ta scena tak mi się podoba.

Co do tej rudej zdziry... Bo owszem, sądzę, że ona jest zdzirą... to tak, jak Szpilka, jedynie domyślam się, o co może chodzić. I zdecydowanie chcę dowiedzieć się, o co tak naprawdę chodzi, bo zdecydowanie nie lubię niespodzianek. A House... Kiko, po raz kolejny pokazałaś, że jest człowiekiem i ma ludzkie odruchy. Dał Cuddy marynarkę i nie wyciągnął z niej prawdy o zachowaniu swoim i Vane, mimo że była pijana, powiedziałaby mu to i nawet by o tym nie pamiętała. Urocze.

Tak więc jeszcze raz powiem, że mi się podobało i z utęsknieniem czekam na kolejną część.

Życzę Wena.

lisek

Nie wiem, jak Ty to robisz, że z każdą częścią jest coraz lepiej

intrygująco, wciągająco... czyli tak jak to zwykle u Ciebie bywa

Huddy powtórka z historii, ależ jestem ciekawa, co tam się stało i co Cuddy wtedy zamierzała zrobić

Oby wen dopisał i kolejna część pojawiła się szybko

HuddyFan

Część 4

O... Mój... Boże!!!

*rozgląda się dookoła za innym Huffusiem*
To naprawdę dla mnie?! Matko Przenajświętsza!
Naprawdę, nie wiem co mam powiedzieć... To jest największy zaszczyt jaki mnie w życiu spotkał! Wiesz, czuję się jakby pozdrowiła mnie Lisa Edelstein! Nigdy, nawet w najskrytszych marzeniach nie spodziewałam się dedykacji od mojej idolki, a tu masz Ci los! Nawet nie wiesz ile to dla mnie znaczy!

Kika

Szpilko,
och, cieszę się, że moje opowiadanie tak świetnie działa na nastrój Twoich wieczorów. Polecam się na przyszłość zatem

. Staram się jak mogę nie zrobić z tego dramatu, więc zrobię pół na pół… Takie Misz-masz, zobaczymy, co z tego wyjdzie

.
Mi też zawsze jest żal House’a, nie wiem czemu, ale budzi we mnie odruch chęci opieki nad nim. Takie biedne stworzenie z niego

A jak zawsze w opowiadaniach robiłam z niego totalną świnię, to w tym postanowiłam powieszać psy na Lisie, a niech ma za ten cały 6. sezon!

Absolutnie, stanowczo i nieodwołalnie się cieszę, że Ci się podoba i mam nadzieję zauroczyć Cię kiedyś ponownie

Dziękuję

Marg,
też się zdziwiłam, że udało mi się tak szybko z tym uporać. Ale jak się Kika zaprze, to nie ma zmiłuj

Impreza jeszcze będzie, a jakże

Dziękuję, za wpisanie mnie i mojego opowiadania na listę

Polecamy się na przyszłość

mika-house,
dziękuję bardzo

więcej? A proszę Cię bardzo, nawet dużo więcej

Agnes,
dziękuję za komentarz i za ujawnienie się w moim wątku. To bardzo dla mnie ważne, aby poznawać opinię innych osób, a zwłaszcza osób, których wcześniej w swoich wątkach nie widziałam i których opinii nawet się nie spodziewałam.
Co do ukazywania House’a jako człowieka, cóż… W wielu fikach go tak przedstawiam, bo w moich oczach jest on naprawdę wartościowym człowiekiem i będę go bronić rękami, nogami i swoim własnym psem, który niestety boi się swojego cienia, ale jego również nie zawahamy się użyć!

Dziękuję raz jeszcze za opinię, cieszę się, że się podoba

Lisku,
może dlatego każda jest coraz lepsza, bo coraz lepiej czuję się w tym fiku? Nie wiem… Ja mam tysiące myśli i pomysłów na sekundę i co chwilę sobie „dowymyśluje” nowy wątek. Co z tej plątaniny i paplaniny wyjdzie? Się okaże

Dziękuję bardzo

Huffuś, Ty mały świrze

Się nie rozglądaj, bo innego Huffusia nie ma i nie będzie

Są ludzie, których podrobić się nie da. Jakbym wiedziała, że tak będziesz reagować, dedykowałabym Ci każdą część każdego opowiadania. Jesteś kochana!

ciapkowa13

- Że chciałaś, żeby został? Że go kochałaś? I że przez te kilka minut od momentu, w którym postanowiłaś mu to wszystko powiedzieć do chwili, w której zobaczyłaś go z nią, byłaś naprawdę cholernie szczęśliwa?
- Nie… Nie powiedziałam – rzuciła, wstając z ziemi. – I nikt mu tego nie powie, prawda? – spytała, wpatrując się silnie w przyjaciółkę. Mitchell odpowiedziała jej spojrzeniem, z którego można było odczytać złość i kompletne niezrozumienie, jednak po chwili po prostu kiwnęła głową. Lisa uśmiechnęła się kącikami ust i odwracając się, podeszła do starego klonu, układając dłoń na jego korze. Przymknęła oczy, spuszczając głowę. To drzewo było świadkiem wielu wydarzeń, tych szczęśliwych, które przynosiły ze sobą nadzieję, jak i tych, które ją odbierały. To tutaj Lisa podejmowała wszystkie decyzje, to tutaj mimo zdrowego rozsądku zaryzykowała związek z House’em, tu postanowiła także wyznaczyć mu pewne granice, tutaj też zdecydowała wszystko zakończyć. To drzewo było niemym świadkiem najważniejszych chwil w jej życiu, ale było równocześnie świadkiem jej porażki. Zwykły pomnik niezwykłej miłości. Podniosła głowę, słysząc dźwięk telefonu.

Kiko piszesz cudownie, ten fragment jest bosski, ty jesteś bosska. Jestem twoją fanką.
Życzę Wena

Agnes

Kikuś! Wreszcie coś nowego. Usychałam z tęsknoty za House'm, Cuddy, Suz i tym opowiadaniem

To drzewo było niemym świadkiem najważniejszych chwil w jej życiu, ale było równocześnie świadkiem jej porażki. Zwykły pomnik niezwykłej miłości.

Arcydzieło

Tylko ty mogłaś wymyślić tak pięknie, tak szalenie wzruszające zdania. Niezwykła miłość, mówisz? Dokładnie.

Pobicie ojca piętnastolatka to takie House'owe. Coż, zgadzam się z Suz. House i Cuddy mogą okłamywać cały świat, serca swoje i innych ludzi, ale przyjaciołom nigdy nie zamydlą oczu. Dowodem na to jest choćby Wilson. A właśnie - czemu on nie dzwoni? Wujek Jimmy powinien martwić się o swoje... dzieciaczki

Dobra, głupio to zabrzmiało.

Niesamowicie podoba mi się motyw plaży. Woda, drzewa, wiatr… A po środku Cuddy i House. Rozpłynęłam się. Kika, widzisz, co zrobiłaś? Teraz jestem tylko mokrą plamą. Cholera, a właśnie kupiłam sobie nowy dywan. I już trzeba będzie go myć

Mam nadzieję, że Suz i jej nadgorliwy mąż, który złamał sobie mózg (

)znajdą jakiś sposób na przekonanie tej dwójki do pokazania swoich uczuć.

Reasumując, ogromnie mi się podobało, co w sumie nie jest niczym niezwykłym, bo piszesz świetnie. Z niecierpliwością czekam na ciąg dalszy.

Życzę ogromnego, wełniastego, romantycznego, złośliwego, wesołego, podstępnego, sprytnego, szczwanego Wena!

mika-house

lubie takie momenty jak kłótknie housa i cuddy... z tego zawsze coś bedzie

świetnie stworzyłas postac suz... taki wilson w damskiej wersji..

moje ogólne wrażenie po przeczytanieu: Genialnie!!

pisz dalej KIKA

Wena!! :

daritta

Super.!

Nauka z House'em jest świetna

W moich wyobrażeniach ta plaża musi być cudowna

House,Cuddy,woda,drzewa, wiatr,piasek... Mrau.!

No i te kłótnie House vs Cuddy to jest to

Bardzo mi sie podoba

Czekam na cd

Pozdrawiam i wena życzę

Szpilka

Och, Kikuś! Co Ty ze mną robisz? Nie wiem czym mam się uśmiechać, bo to tak cudowne czy płakać, bo to o czym oni myślą jest tylko wspomnieniami. Także te dwa uczucia mieszają się ze sobą tworząc jakąś niesamowitą, wręcz wybuchową mieszankę. I, mimo że mineło trochę czasu zanim się zabrałam za czytanie tej części, to nie żałuję ani chwili, której jej poświęciłam. To jest tak dziwne, bo gdy zaczynam czytać to robię to z dystansem, a potem się wciągam w tę historię i żałuję, że już się skończyła. I nie musisz mieć nadziei, że mnie zauroczysz tym, co napiszesz. Ty chyba możesz to sobie gdzieś zaznaczyć, bo robisz to tak często, niemal zawsze. Teraz nie poprawiłaś mi jedynie nastroju wieczoru, ale również nastrój na cały dzisiejszy dzień.

Mówisz, że obraz kampusu jest zbyt idealny. No, może i tak, ale jakże miło czyta się coś takiego. Jak bardzo chciałoby się znaleźć w takim miejscu, w takim świecie, w tym Twoim świecie. Oj, ja widzę ten stary budynek akademika, olbrzymie trawniki z piękną zieloną trawą, na których raz po raz można dostrzec jakieś stare drzewo. Widzę z boku gąszcz, w który zagłębiają się Cuddy i Suz. Obok widzę wielkie jezioro i pomost. Widzę strażnika - starszego pana, który przymyka oko na zabawy studentów. Och, co za cudowne miejsce.

Podoba mi się całość, ale szczególnie ujęła mnie scena na tej polance. Najbardziej lekcja anatomii w wykonaniu House'a. Och, on mógłby być wykładowcą! Zdecydowanie mógłby nim być. To było tak niesamowicie urocze... Teraz też chciałam wziąć House'a i go tulić, ale nie dla tego, że jest mi go żal, ale dlatego, że jest taki kochany. Popadam w jakieś skrajności

Dalsza scena na plaży też przypadła mi do gustu. To jak Suz rozmawia z Cuddy o House'e. Jak Lisa opowiada jej, co stało się w przeszłości. No i odkrywa sie trochę tajemnica. Cuddy chciała powiedzieć Gregowi, że go kocha a on zabawiał się z jakąś panienką. Gdybym nie miała w głowie wyidealizowanego obrazka House'a powiedziałabym: cały House. Teraz powiem, że nie wiem, dlaczego on się tak zachował, ale z pewnością była to wina Cuddy. Ostatnio wszystko na nią zwalam

House się bił! Boże, jak jakiś dzieciak. Nie można na chwilę go z oka spuścić, bo od razu są jakieś kłopoty. No i najlepsze. To jak Cuddy go opatruje. Chciała mieć dziecko, to ma! Oczywiście typowe uwagi House'a. Czego by więcej od niego oczekiwać? Przecież to Greg. Wiadomo, że przyczepi się biustu.

Nie mogę się doczekać, żeby się dowiedzieć, co będzie dalej. Zachwycasz mnie, Kiko. Nieprzerwanie, autentycznie, zawsze, nieustająco mnie zachwycasz! Z każdym zdaniem, ba! z każdym słowem w coraz większym stopniu. I powiedź, jak ja mam wytrzymać te trzy... och, cztery tygodnie?

Mam nadzieję, że się nie potopisz i wrócisz oraz że Twoje wakacje będą słoneczne i przyjemne. Życzę, żeby szum fal okazał się inspirujący, i żebyś w piasku odnalazła nie tylko muszelki, ale również nowe pomysły

Pozdrawiam gorąco.
Szpilka

Lisie

Ta scena, kiedy House daje Cuddy ,,korepetycje" z anatomii ... cudo!
Prawdę powiedziawszy, jest w tym fiku coś urzekającego... Widać wyraźnie, że jest między nimi jakaś chemia, a miejsce, w którym się obecnie znajdują, chyba nie pozwala im tego dłużej bagatelizować.
Nadszedł czas na zamknięcie rozdziału z przeszłości i może... początek nowego.
Z przyjemnością będę czytać dalej!
Pozdrawiam !
Lisie

HuddyFan

Kika

ciapkowa13,
jej, dziękuję bardzo, bardzo, baardzoo, ale do boskości trochę mi brakuje

Ot, choćby nieśmiertelności

Agnes,
Dziękuję!

Nie rozpływaj się, bo będziesz mi tu jeszcze potrzebna, no! A że z mopem się ewidentnie nie dogadujemy, to Ci niestety nie pomogę

A co do wena, to wiesz, że przedstawiłaś go jako wymarzonego faceta? No, może poza tym „wełniastym”

Wen czuje się miło połechtany

Dziękuję

mika-house,
Jak to mówią, kłótnie są po to, aby potem można się było pogodzić, czyż nie?

Suz… Suz jest tworzona na podstawie mojej drogiej przyjaciółki, która ma ewidentnego diabła za skórą

Ale ja kocham takich ludzi…

Dziękuję

Daritta,
Taaak… House jako nauczyciel? Ucieleśnienie moich wyjątkowo kosmatych myśli

Wena się baaardzo przyda

Dziękuję

Szpilka,
Och, Szpiluś, wiesz, jak ja bardzo kocham Twoje komentarze? Ale jak mam na nie odpowiadać, to mnie strach oblatuje

Nie wiem, do czego mam włożyć rączki

A co do tego, czy się masz śmiać, czy płakać… To wiesz, jedno i drugie na raz najlepiej

A tak poważnie, to cóż… wspomnienia to wspaniała rzecz, ale one zawsze pozostaną tylko wspomnieniami. Czasu cofnąć się nie da, a powrót do przeszłości – nie istnieje!

Więc ja bym jednak radziła popłakać

Potopić się, kochana, nie potopiłam, bo woda była tak zimna, że z wrzaskiem z niej uciekałam

Wakacje były bardzo przyjemne, dziękuję

Ale rozleniwiły mnie strasznie, dobrze, że jeszcze mam miesiąc wakacji, bo w tym momencie 1. września byłby dla mnie prawdziwym Armagedonem

Dziękuję za wszystko

Lisie,
A co jeśli przeszłości zamknąć się nie da? Jeśli ona wraca jak bumerang, nie pozwalając o sobie zapomnieć?

Trudno zamknąć coś, co powraca do nas na każdym kroku, w każdym wspomnieniu

Ale postaramy się coś z tym zrobić

Może nie trzeba będzie o niej zapominać? Tylko… A to tajemnica już… Zamilknę lepiej

Dziękuję za komentarz i miłe słowa

HuddyFan,
Huffusiu, wiesz, że Twój punkt widzenia doprowadził mnie do łez?

I jak teraz mam tu smuty same pisać, jak nie mogę przestać się śmiać?

Wen się na mnie za chwilkę obrazi i będzie klops!

Suz… Suz ma zamilknąć na wieki, a nie kłapać dziobem

Ale znając Suz, na pewno coś wykombinuje, już ja się o to postaram

Całuje zatem moją największą fankę (dżisys, jak to brzmi…)

Przybywam po długiej przerwie, podczas której niesamowicie się rozleniwiłam. Płodziłam to przez trzy dni i w tym momencie jestem totalnie wykończona i fizycznie, i psychicznie. Niestety długie przerwy źle na mnie działają i potem stworzenie logicznego zdania sprawia mi niemal fizyczny ból. Nie wiem, co z tego wyszło, bo oczy już okropnie się mi kleją i ledwo widzę, a więc błędów może być mnóstwo, proszę zatem o wybaczenie

Dedykuję wszystkim, którzy za niedługo zaczynają szkołę, aby ten rok był szybki, lekki i przyjemny

Pozdrawiam gorąco

Część 7

Powoli przemierzała korytarz, zaglądając przelotnie do mijanych pokoi. Od jakiegoś czasu próbowała odnaleźć Susan. Jak do tej pory – nieskutecznie. Przeszukała już najbardziej prawdopodobne miejsca, w których mogłaby zniknąć jej przyjaciółka, ale wszyscy napotkani po drodze ludzie zgodnie twierdzili, że Mitchell po prostu gdzieś się rozpłynęła. Cuddy przez chwilę pomyślała, że być może Suz została tej nocy w pokoju męża, ale szybko odrzuciła te rozważania, gdyż była pewna, że House nie wytrzymałby nocy w takim trójkącie i prędzej czy później zawitałby do jej pokoju. Doskonale pamiętała, jak wiele razy przychodził do niej w środku nocy i bez pytania wsuwał się pod kołdrę. Zawsze mętnie tłumaczył się tym, że Paul przyprowadził do pokoju kolejną panienkę, bezczelnie wyrzucając współlokatora za drzwi. Lisa nigdy w te tłumaczenia nie wierzyła, ale nie miała siły protestować, gdy delikatnie obejmował ją w tali i ukrywał twarz w jej włosach. Zawsze wtedy odwracała się do niego plecami i z całej siły wtulała w jego ciało, ukrywając się w silnych, bezpiecznych i ciepłych ramionach. Zazwyczaj reszta takiej nocy była dla niej bezsenna. Z zamkniętymi oczami wsłuchiwała się w spokojny oddech chłopaka, próbując zapisać w sercu każdą sekundę, w której miała go tak blisko. Wiedziała, że z dnia na dzień, z nocy na noc, czas powoli wysupływał go z jej ramion, nie dając się zatrzymać. Już wtedy wiedziała, że jedyne, co jej pozostanie, to wspomnienia, dlatego wręcz drżała ze strachu przed świadomością, że mogłaby nie zapisać w pamięci choć jednego pocałunku, dotyku dłoni, czy ciepłego słowa. To wspomnienie House’a były wszystkim, co dziś mogła mieć. Czasami tylko nie rozumiała, czemu nawet najmniejszy, przypadkowy dotyk jego dłoni, powodował, że marzyła, aby znalazł się ponownie w jej ramionach. Te nieliczne chwile słabości jednak szybko mijały, wyparte przez widmo podjętej decyzji, która niczym piętno odcisnęła się na jej sercu. Cuddy wyjątkowo dobrze radziła sobie z życiem z tą niewielką blizną. Tylko niekiedy, w chwilach, gdy cisza skrzętnie wypełniała każdy zakątek jej pustego domu, zastanawiała się, jakby to było, gdyby jednak w ostatnim momencie się zawahała? Gdyby postanowiła zaryzykować? Potrząsnęła gwałtownie głową, przecież każdy chyba tak ma? Każdy zastanawia się, czy wszystkie podjęte przez niego decyzje były słuszne. I nie ważne, że z czasem dochodzi do tego, że jednak się mylił, bo i tak niczego nie da się zmienić. Czasu przecież cofnąć się nie da… Ale co jeśli komuś uda się wrócić do miejsca, do chwili, w której da się jeszcze coś zmienić? Bzdura!, pomyślała i odetchnęła cicho, po raz kolejny wystukując w telefonie numer przyjaciółki. Poczta głosowa zaskrzeczała cicho. Lisa zaklęła pod nosem i powolnym krokiem ruszyła w stronę stołówki, poganiana głośnym burczeniem w brzuchu.
Pchnęła drzwi wahadłowe i stanęła na środku korytarza, próbując spośród tłumu wyłowić jakiś wolny stolik. Mruknęła coś cicho pod nosem, gdy jedynym wolnym miejscem okazało się być krzesło przy stoliku, który zajmowany był przez niebieskookiego diagnostę. Cuddy przewróciła oczami i klnąc pod nosem na bezczelność świata i wredność losu, podeszła do stolika i cicho opadła na krzesło. Mężczyzna nie uraczył jej nawet spojrzeniem, wlepiając wzrok w trzymaną w rękach gazetę.
- Wyglądasz strasznie – mruknęła, sięgając po dzbanek z kawą i nalewając czarny płyn do filiżanki.
- Uhm… Nie gorzej niż ty – odparł, przewracając stronę gazety.
Utkwiła w nim pytające spojrzenie, jednak po chwili wzruszyła ramionami, zauważając jego kompletne nie zainteresowanie jej osobą.
- Źle spałam. – Zdawała sobie sprawę z tego, że pewnie w ogóle nie zarejestrował jej wypowiedzi, ale nagle poczuła ogromną chęć rozmowy z nim. To wszystko zaczynało ją naprawdę niepokoić. Zmarszczył brwi i powoli podniósł na nią wzrok.
- Faktycznie wyglądasz koszmarnie – rzucił, nawet nie próbując ukryć zdziwienia.
Roześmiała się cicho i uniosła filiżankę do ust. Kawa rozlała się w jej żołądku, powodując przyjemne uczucie gorąca. Uśmiechnęła się lekko, myśląc, że tego właśnie było jej trzeba. No i może odrobinę silniejszego makijażu.
- Jak oko? – zapytała cicho, próbując zdusić w sobie przemożną chęć sięgnięcia ku jego twarzy i delikatnego przejechania kciukiem po sinym półkolu pod okiem. Gdy podniósł na nią niebieskie spojrzenie, szybko odwróciła wzrok.
- Jeszcze widzę, to chyba nie jest źle.
Kiwnęła głową, rozglądając się po stołówce.
- Widziałeś gdzieś Suz? – zapytała po chwili, obracając w palcach łyżeczkę. Znów na nią nie spojrzał i zaczynał ją coraz bardziej irytować.
- Nie – mruknął. – Dziś rano, nie… Widziałem ją w środku nocy, jak bezczelnie wpadła do naszego pokoju, stwierdzając, że muszą z Paulem gdzieś koniecznie pojechać – powiedział z wyraźną goryczą w głosie. – Biedy facet – bąknął cicho. Lisa wbiła w niego pytające spojrzenie, czekając cierpliwie na resztę wyjaśnienia. – Próbował protestować, ale gdy uderzenie go w bolące żebra nie przyniosło rezultatu, wytoczyła działo większego kalibru… Zagroziła, że po powrocie do domu będzie spał na kanapie przez tydzień.
Cuddy roześmiała się głośno, na co kąciki ust House’a delikatnie drgnęły ku górze.
- Dziwne… - rzuciła. – Byłyśmy na dzisiaj umówione… Wiesz, gdzie pojechali?
Pokręcił przecząco głową. Lisa westchnęła cicho, niepewnie spoglądając w stronę bufetu. Skrzywiła się cierpko, gdy z głębi jej brzucha wydobyło się głośne burczenie. Diagnosta posłał jej pytające a zarazem rozbawione spojrzenie. Wzruszyła ramionami, po czym sięgnęła po jeden z tostów leżący na jego talerzu.
- Ej! – mruknął z niezadowoleniem. - To ja zazwyczaj kradnę żarcie! W drugą stronę to nie działa, poza tym tu dają jeść za darmo…
- Widzisz tę grupkę kobiet przy bufecie? – zapytała cicho, nachylając się nad stolikiem w jego stronę.
- Te, które tak skrzętnie obliczają ilość kalorii? Trochę na to za późno… O jakieś dwadzieścia kilogramów – mruknął, taksując jedną z kobiet krytycznym wzrokiem. Lisa zachichotała cicho.
- Już dwa razy z Suz wykręciłyśmy się od spotkania z nimi. Chodziły z nami na rok… Wiesz, to są te typy, które chwalą się wielkością kupy swojego dziecka… - mruknęła, odchylając się z powrotem na krzesło i wlepiając wzrok w stolik, ugryzła kawałek zimnego już tostu. House utkwił w niej uważne spojrzenie, stwierdzając, że Cuddy z pewnością też chciałaby być takim typem. Odetchnął cicho i przysunął jej pod nos talerz z tostami. Uśmiechnęła się z wdzięcznością.
- Cuddy? – zapytał niepewnie, wpatrując się, jak z namaszczeniem smarowała tost dżemem. – Masz ochotę pogadać o tych kupach?
Spojrzała na niego ze zdziwieniem, a nóż zatrzymał się w połowie drogi do miseczki z truskawkową zawartością.
- Pani Nadwaga zbliża się tutaj z niecodzienną, jak dla niej, zwinnością. Na twojej siódmej!
Obejrzała się niespokojnie, po czym wbiła w diagnostę wystraszone spojrzenie.
- Żadnych kup! – rzuciła buńczucznie.
- Zwijamy się?
Pokiwała zamaszyście głową i, zrywając się z krzesła, ruszyła w stronę wyjścia.
- Czekaj – syknęła, łapiąc House’a za ramię. Posłał jej pytające spojrzenie, a następnie z rozbawieniem patrzył, jak szybko wróciła do stolika i porwała z talerza dwa tosty. – Możemy zwiewać – mruknęła, stając obok niego. Pokręcił głową, powstrzymując śmiech i, przepuszczając ją przed sobą, powoli wyszli ze stołówki.
- Czemu po prostu nie powiesz, że nie masz zamiaru się z nimi spotykać? – zapytał po chwili milczenia, gdy żółwim krokiem szli jedną z alejek.
Wzruszyła ramionami, rzucając mu przelotne spojrzenie.
- Preferuję ucieczkę – rzuciła ze śmiechem.
- Taa… zawsze preferowałaś – powiedział cicho, niemalże niesłyszalnie, po czym uśmiechnął się wymuszenie. Zmarszczyła brwi, przyglądając mu się uważnie.
- Masz jakieś plany na dzisiaj? – spytała z lekkim zawahaniem.
Posłał jej niepewne spojrzenie. Uśmiechnęła się kącikami ust, patrząc na niego spod przymrużonych powiek. Gdyby jej nie znał, mógłby przypuszczać, że kobieta, która przed nim stała, bezczelnie z nim flirtowała.
- Czemu pytasz? – odparł, uśmiechając się w duchu. Jeśli tak bardzo chciała, mógł pociągnąć tę grę. No, bo… czemu nie?
- No wiesz… - westchnęła, unosząc oczy ku niebu. – Moja dzisiejsza randka gdzieś zaginęła… no i…
- Mam ją zastąpić? – Uśmiechnął się głupkowato, gdy spojrzała na niego z rozbawieniem.
- Nie miałbyś szans – mruknęła, śmiejąc się cicho. – Ale… Możemy to rozważyć. – Uśmiechnęła się szeroko. – No i mam coś, co może się nam przydać. – Z kieszeni dżinsów wyciągnęła mały, niebieski kluczyk.
- Kluczyk do samochodu? Chcesz mnie porwać? – spytał z udawanym przerażeniem.
- Pewnie! – przytaknęła ochoczo. – W końcu miałabym święty spokój… Ale przed tym myślałam o małej przejażdżce po starych, dobrych miejscach?
Zmarszczył brwi, przyglądając się jej badawczo. Uśmiechała się, przygryzając delikatnie dolną wargę.
- Pod jednym warunkiem. Ja prowadzę!
- Po moim trupie! – żachnęła się, ruszając w stronę parkingu.
- To akurat można załatwić…

Ciemne chmury całkowicie zasnuły niebo, odgradzając ziemię od ciepłych promieni słońca. Wiatr huczał złowróżbnie, targając delikatne gałęzie drzew i podrywając do tańca leżące na chodnikach śmieci. Wszystko zdawało się ginąć pod naporem gęstego mroku, który bez litości rozprzestrzeniał się wokół, powodując, że w serca przechodniów wlewał się zimny niepokój. Ziemia drżała, gdy głośne grzmoty zwiastowały nadejście błyskawic. Coraz grubsze i gęstsze krople deszczu rozbijały się o dach samochodu, wygrywając na karoserii cichą melodię. Spiker w radiu melancholijnie cedził słowa o nadchodzącej nawałnicy – skutku ciągu upałów.
Wszystko to docierało do niej jakby z daleka. Miała wrażenie, że znajduje się za szklaną ścianą, która odgrodziła ją od rzeczywistego świata. Została tam sama, na paśmie ziemi równie niczyjej, co ona sama. Wydawało jej się, że ciemność, która ogarniała całą przyrodę, powoli wlewała się do jej serca. Blizna pęczniała, uciskając serce i płuca, które dzielnie walczyły o każdy oddech. Pragnęła krzyknąć, rozbić to chłodne szkło, zrobić cokolwiek, byleby tylko przestało boleć. Była głupia… Och, tak bardzo głupia! Przecież tak wiele razy obiecywała sobie, że to koniec… Że to wszystko, co było, nie ma prawa powrotu, że nigdy nie istniało. A ona, jak ta kompletna kretynka, jednym zdaniem powołała to znów do życia. Pozwoliła, aby rozrosło się w jej wnętrzu, boleśnie rozrywając zasklepione rany. Nie miała prawa… Nigdy nie miała prawa wracać do tego wszystkiego! Znów złamała swoje przyrzeczenia, wszystko to, w co wierzyła… W co chciała wierzyć! Zdradziła samą siebie. A przecież przeszłość miała nie istnieć, więc dlaczego nagle stała się teraźniejszością?
Powoli oderwała wzrok od mijanych szybko drzew i niepewnie przeniosła go na mężczyznę, który ze skupieniem wpatrywał się w ulicę, zaciskając mocno dłonie na kierownicy, jakby była jego ostatnim ratunkiem przed bolesnym upadkiem. Odetchnęła cicho, widząc, że znów pokrył twarz chłodną obojętnością. Twarz, którą jeszcze kilka godzin temu rozjaśniał delikatny, skryty uśmiech. Zacisnęła mocno powieki i skuliła się na siedzeniu, wtulając w jego oparcie. Chciała tylko cofnąć się o te kilka cholernie głupich godzin.

- Możesz przestać psuć to radio? – spytała z udawanym oburzeniem, kątem oka dostrzegając, jak z lubością przekręcał gałką to w jedną, to w drugą stronę.
- Nie pozwoliłaś mi prowadzić, to muszę się czymś zająć – wyjaśnił spokojnie. Przekręcił ponownie gałkę i z głośników huknęła głośna muzyka. – Obrzydlistwo – mruknął z niechęcią, wsłuchując się w jednostajny rytm muzyki techno. – Kto tego słucha?!
- Wyłączysz to w końcu?! – krzyknęła, próbując przebić się przez dudnienie. Wzruszył ramionami i wyłączył radio. Samochód zalała błoga cisza. – Nareszcie… - westchnęła.
- Daleko jeszcze? – rzucił ze znudzeniem. – Gdzie ty w ogóle jedziesz?
Wzruszyła ramionami, uśmiechając się szeroko.
- Przed siebie? – spytała, przyjmując na twarz wyraz totalnej niewinności.
- Nie wiesz, gdzie jesteśmy, prawda? – westchnął, przypatrując się jej z rezygnacją.
- Nie mam zielonego pojęcia – mruknęła, rozglądając się wokoło. – Według mnie, to zlikwidowali jeden zjazd, który powinien być pół mili temu…
- Tak, z pewnością… - Powstrzymał się przed rzuceniem jakiegoś wyjątkowo wrednego komentarza, bo nieznajomość okolicy wprawiła go w małe zakłopotanie, potęgowane rozprzestrzeniającym się w jego żołądku głodem. – Czy my nadal jesteśmy w Ann Arbor*?
- Raczej tak… - jęknęła cichutko, zaciskając dłonie na kierownicy.
Przewrócił oczami i począł rozglądać się po okolicy. Wyjechali z miasta jakieś dziesięć minut temu, a biorąc pod uwagę ślimacze tępo jazdy Cuddy, mogli przejechać co najwyżej cztery do pięciu mil. Zmierzali na południe…
- Zwolnij!
- Co?
- Zwolnij… Zaraz powinien być zjazd na polną drogę.
Spojrzała na niego niepewnie, ale wyraźnie zwolniła. Po chwili po lewej stronie pośród drzew dostrzegła utwardzoną szosę. Zjechała powoli na pobocze i zatrzymała samochód, cały czas rozglądając się wokoło. Znała skądś tę okolicę, ale za nic nie potrafiła umiejscowić jej w pamięci.
- Gdzie jesteśmy? – spytała cicho.
- Niedaleko Ogrodów Botanicznych Matthaei** - odparł i uśmiechając się lekko, wysiadł z samochodu.
Nazwa ta wydawała się jej bardzo znajoma i była pewna, że kiedyś zwiedzała te ogrody, ale wysiadając z samochodu, nie widziała nawet skrawka zapamiętanych zabudowań.
- Jesteś pewien, że to tutaj? – spytała, zatrzaskują drzwi i stając obok niego.
- Dokładniej mówiąc ogrody są po drugiej stronie lasu – wyjaśnił, a jego oczy rozbłysły dziwnym, złowrogim blaskiem. – Kiedyś mieliśmy tam obowiązkowy wykład z botaniki, tyle, że my z Paulem nigdy tam nie dotarliśmy, za to odnaleźliśmy tę fajną dróżkę…
Westchnęła cicho i ze zmarszczonymi brwiami ponownie objęła wzrokiem okolicę, która jak na złość, z sekundy na sekundę stawała się coraz bardziej znajoma.
- Wydaje mi się, że już tu kiedyś byłam… - powiedziała cicho, spoglądając pytająco na House’a. Skrzywiła się, gdy na jego usta wypłynął zadziorny uśmieszek. To nie zwiastowało niczego dobrego. – Chyba jednak nie chcę wiedzieć… - mruknęła.
- Chodź!
Ruszył raźnie przed siebie, całkowicie ignorując nieme sprzeciwy Cuddy. Wzruszając ramionami, niechętnie podążyła za nim, stwierdzając, że lepiej było jednak trzymać się blisko House’a. Nie, żeby bała się zostawać sama w samym środku szczerego pola, co to, to nie… Ot tak, po prostu postanowiła dotrzymać mu towarzystwa.
- Cuddy? – Odwrócił się do niej, znów uśmiechając się tym znienawidzonym przez nią uśmieszkiem. – Ile razy w życiu cię aresztowali?
- Nigdy! – rzuciła szybko, po czym zmarszczyła brwi, widząc jego kpiącą minę. Roześmiał się, dostrzegając, jak jej twarz zmienia wyraz. Totalne niezrozumienie powoli przemieniło się w szok pomieszany z uroczym zawstydzeniem. Zatrzymała się gwałtownie, przygryzając wargi.
- No chodź… Nie wstydź się. – Wyraźnie się z niej nabijał. Może on szczycił się kryminalną przeszłością, ale ona próbowała wyprzeć to wspomnienie z pamięci. Nie ma mowy, nie zrobi ani jednego kroku więcej! Miała ochotę uciec, ale najbardziej to chciałaby teraz pozbyć się tych nieznośnych obrazów, które z uporem maniaka pojawiały się jej przed oczami. Westchnęła z rezygnacją, gdy poczuła, jak jej policzki pokryły się szkarłatem.
- Nie przejmuj się, każdy nastolatek uprawiał seks w samochodzie.
- Ale nie każdego za to przymknęli – mruknęła cicho i zakładając ręce na piersi, ruszyła szybko do przodu, zostawiając go w tyle.
- Nie rozumiem, o co ci chodzi, było wtedy całkiem zabawnie i… przyjemnie – krzyknął, dusząc się ze śmiechu.
- Kretyn!
- Gdzie idziesz? – spytał, podchodząc do niej, gdy zatrzymała się na środku dróżki.
- Byliśmy tutaj już… i wcale nie chodzi mi o seks w samochodzie! – burknęła, gdy uśmiechnął się głupkowato. – Przyjeżdżaliśmy tu kiedyś z Suz… Nie pamiętasz?
Pokręcił przecząco głową.
- Czemu ty zawsze musisz pamiętać tylko te najgorsze rzeczy? – westchnęła ciężko.
- No nie przesadzaj… Seks nie był taki najgorszy… Nie byłaś taka zła w te klocki.
- Do tanga trzeba dwojga – mruknęła, uśmiechając się jadowicie.
- Oj! I teraz poczułem się dotknięty!
Pokręciła głową z rozbawieniem, powoli idąc w stronę wysokich zarośli.
- Zamieniasz samochód na krzaki?
- Zamknij się i chodź!
Wzruszył ramionami i ruszył za nią.
- Pamiętasz, że kiedyś była tu stara fabryka? Wiesz, te opuszczone zabudowania?
Kiwnął delikatnie głową, po czym uśmiechnął się kącikiem ust.
- Koty?
- Brawo! – Odpowiedziała mu szerokim uśmiechem i przedzierając się przez krzaki, weszła na nieduży betonowy parking. Okolica przywodziła na myśl scenerię żywcem wyjętą z jakiegoś nisko budżetowego horroru. Zieleń lasu ginęła pochłonięta przez wszechogarniającą szarość. Wszystko pokrywała gruba warstwa kurzu, odpadłego od ścian tynku, śmieci i porozbijanego szkła z butelek po piwie. Ogrodzenia fabryki przerdzewiały i chwiały się niebezpiecznie na słupkach, wydając z siebie ciche skrzypienie przy każdym podmuchu wiatru.
- Powiało grozą… - mruknął House, stając koło Cuddy.
- Troszkę… Myślisz, że już ich tu nie ma?
- Pewnie zżarły je te ogromne szczury! – powiedział, wskazując głową na uciekającego pod gruzy gryzonia. Cuddy skrzywiła się z obrzydzeniem, szybko zaciskając powieki.
- Ohyda… I my naprawdę lubowaliśmy się w tym miejscu dwadzieścia lat temu?
Wzruszył ramionami i rozglądając po rumowisku, ruszył w stronę wielkiego głazu leżącego na środku parkingu. Lisa uśmiechnęła się niepewnie i obejmując się ramionami, zatopiła wzrok w ścianie lasu. Mimo że wszystko było takie wyraźne, takie realne, to ona nadal nie potrafiła uwierzyć w to, że znów jest w tym miejscu. Kolejne wspomnienia uderzały w nią z ogromną siłą, powodując szybsze bicie serca. Dokładne pamiętała, jak przyjeżdżali tutaj co jakiś czas z kilkoma paczkami ukradzionego ze stołówki jedzenia i karmili bezpańskie koty. Uśmiechnęła się szeroko, przypominając sobie narzekania House’a, który zawsze siadał na ziemi, odmawiając zbliżania się do tych wściekłych, dzikich bestii, dopóki jeden z kociaków sam się do niego nie pofatygował. Serce diagnosty szybko zmiękło, gdy zwierzak z pełną ufnością zaczął ocierać się o jego nogi.
House usadowił się wygodnie na głazie i wzdychając ciężko, odnalazł wzrokiem Cuddy. Obserwował uważnie, jak emocje na jej twarzy zmieniały się z każdą sekundą. Pierwszy raz od kilku ostatnich dni wydawała się być wreszcie spokojna i… szczęśliwa? Dobrze wiedział, że pewnie teraz odtwarzała w głowie wszystkie wspomnienia, które wiązały się z tym miejscem. Wcale jej się nie dziwił. Jemu również co chwilę przed oczami pojawiały się lekko już wyblakłe obrazy. Jak na fotografiach widział Lisę przytulającą do twarzy małego, białego kotka z zabawną czarną plamką wokół oka. Cuddy śmiejącą się donośnie z Suz, która oberwała po twarzy pazurami od jednego ze zbuntowanych kocurów. I w końcu widział ich. Wtulonych w siebie i z uśmiechami obserwujących jedzące koty. Uśmiechnął się niepewnie, czując dziwny ucisk w klatce piersiowej. Przez chwilę nie potrafił zdiagnozować tego uczucia, ale gdy podniósł wzrok na uśmiechającą się w jego stronę Lisę, objawienie przyszło bardzo szybko. Czuł żal. Ogromny, ciężący na sercu żal i tęsknotę za dawnymi latami. Za czasem, w którym oboje byli po prostu szczęśliwi.
- House?!
Odetchnął cicho, posyłając Cuddy pytające spojrzenie. Z nieodgadnioną miną wpatrywała się w coś poruszającego się w trawie.
- Jak długo żyją koty?! – pisnęła i przywołała go ręką do siebie. Podniósł się ociężale i ze zrezygnowaną miną podszedł do niej, spoglądając na miejsce, w którym utkwiła wzrok. Czarne, paciorkowate oczy wpatrywały się w nich uważnie. Biały kocur ze śmieszną plamką wokół prawego oka syknął ostrzegawczo i powoli zaczął się wycofywać.
- Toczeń? – mruknął, wpatrując się w zwierze.

- Jak go nazwiesz? – spytała, z rozbawieniem patrząc, jak głaskał małego kotka za uchem.
- Puszek – mruknął zgryźliwie, posyłając jej oburzone spojrzenie.
- Oj, wysiliłbyś się… - westchnęła, siadając obok niego.
- Nie nazywa się czegoś, do czego nie wolno się przywiązywać…
Zmarszczyła brwi, wpatrując się w kotka, który zaczął łasić się do jej nóg. Wyciągnęła rękę i zatopiła ją w miękkiej sierści.
- Możemy go stąd zabrać. Jak skończymy studia i stąd wyjedziemy.
Spojrzał na nią niepewnie. Słowo my zadrżało w jego umyśle.
- Toczeń! – rzucił, uśmiechając się lekko.
Roześmiała się głośno i chwytając kociaka, położyła go na swoich kolanach.
- Niech będzie Toczeń.

- On chyba powinien już nie żyć? – zapytał cicho, nie chcąc odstraszyć kota.
Cuddy wzruszyła ramionami.
- Myślisz, że to on?
- Pewnie jego duch się mści – mruknął. – No, co! Obiecałaś go stąd zabrać! – wyjaśnił, widząc jej sceptyczne spojrzenie.
- My mieliśmy go zabrać – szepnęła i spuszczając głowę, podeszła do głazu, który kilka chwil wcześniej zajmował House. Zganiła się w duchu. Nie powinna była tego mówić, nie powinna była rozdrapywać starych ran. Zacisnęła mocno powieki, czując jak blizna w sercu zapulsowała niebezpiecznie. To przecież nieważne, że marzenia, które się tutaj zrodziły, nigdy nie zostały spełnione. To nic, że wszystkie szczęśliwe chwile tutaj spędzone, dziś stawały się jedynie kolejnym kamieniem ciążącym na sercu. To wszystko nic! Musiała z tym żyć. Nie mogła odrzucać tego rozrywającego uczucia porażki. Nie miała do tego prawa. Przecież sama zdecydowała się żyć ze skutkami swojej decyzji. Sama. Zawsze sama… Westchnęła cicho, czując, że diagnosta usadowił się tuż obok niej.
- Cóż… - zaczął niepewnie. – Trochę nie wyszło i kot pewnie zdechł.
Zaśmiała się gorzko, kręcąc głową.
- Ty to potrafisz oddać dramatyzm sceny, nie ma co… - westchnęła, patrząc na niego kątem oka. Wzruszył jedynie ramionami, patrząc przed siebie.
- Poza tym… To nigdy nie jest toczeń!
Uśmiechnęła się szeroko, wiodąc spojrzeniem za jego wzrokiem.
- Przepraszam… - szepnęła po chwili milczenia.
Zmarszczył brwi i spojrzał na nią z pytaniem wypisanym na twarzy. Pokręciła głową, uśmiechając się krzywo.
- Popełniliśmy błąd…
Wiedział doskonale, że teraz na jego twarzy odmalował się wyraz totalnego zdziwienia i wcale nie miał zamiaru z nim walczyć. O czym ona do cholery mówiła?! Czyżby właśnie przyznawała się do tego, że źle postąpiła? Że żałuje? Poczuł, jak serce zabiło mu mocniej w piersi i nawet nie próbował powstrzymać uśmiechu, który powoli wypełznął na jego usta.
- Nie powinniśmy nigdy być razem – ciągnęła dalej, wpatrując się w nieznany punkt. – To nigdy nie miało szansy.
Serce załomotało głośno kilka razy, po czym nagle zamilkło. Zdusił w sobie chęć parsknięcia histerycznym śmiechem. O czym on do cholery myślał?!
- Prawda? – Spojrzała na niego z niepokojem, a przez jej serce przez sekundę przelała się nadzieja na to, aby zaprzeczył.
Kiwnął delikatnie głową. Nadzieja zachichotała złośliwie i wbijając w bliznę małą szpileczkę, zniknęła.
- Jedźmy już do akademika – powiedziała cicho, podnosząc się z głazu. – Zanosi się na burzę. – Spojrzała w niebo, po czym przeniosła wzrok na jego twarz, uśmiechając się nieśmiało. Odpowiedział jej uśmiechem, a za niebieskimi oczami, z niewiadomych przyczyn, dusza załkała cicho.

- Jesteśmy na miejscu – szepnął, gasząc silnik samochodu. Spojrzała na niego nieprzytomnie i kiwnęła głową, próbując się uśmiechnąć.
- Dzięki – mruknęła i powoli wysiadła z samochodu. Odetchnął głęboko i zamykając mocno oczy, wziął się w garść. Zamaszyście wyciągnął kluczyk ze stacyjki i szybko wyszedł z samochodu, zatrzaskując mocno drzwi. Krople deszczu rozbijały się na jego twarzy, przynosząc orzeźwiający umysł chłód.
- Cuddy! – krzyknął, odwracając się w jej stronę. Stanęła nagle i niepewnie spojrzała na niego. Cienkie ubranie kleiło się już do jej ciała, a delikatny makijaż spływał po policzkach. Wyglądała całkiem tak, jakby płakała. – Kluczyki – wyjaśnił, unosząc do góry dłoń z kluczem. Kiwnęła głową i wyciągnęła przed siebie dłonie, czekając na rzut. Niewielki skrawek metalu wylądował na jej dłoniach z cichym plaśnięciem.
- Pójdę już – mruknęła, wskazując głową na akademik. Wzruszył ramionami, uśmiechając się kącikami ust. Westchnęła cicho i odwracając się na pięcie ruszyła w kierunku budynku. Pragnęła uciec, schować się, zniknąć…
Wpadła do pokoju, ledwo powstrzymując cisnący się do oczu płacz.
- Cuddy? Nareszcie!
Odetchnęła ciężko, spoglądając na siedzącą na swoim łóżku Suz i towarzyszącego jej Paula. Obaj szczerzyli się do niej szeroko. Co za idioci!
- Gdzie byłaś cały dzień? – zapytała Suz, przechylając głowę i przyglądając się przyjaciółce uważnie.
- Czego chcesz, Suz? Jestem zmęczona – warknęła, sięgając po jeden z leżących na stoliku ręczników.
Mitchell spojrzała na nią niepewnie, po czym przeniosła zdziwione spojrzenie na męża.
- Byliśmy u rodziców Susy i znaleźliśmy coś na strychu – zaczął Paul radosnym głosem, od którego zrobiło się Cuddy niedobrze. Dlaczego niektórzy mogą być tak obrzydliwie szczęśliwi?
- Chodź, zobacz! – pisnęła Suz, sięgając po jakieś szare pudełko.
- Przepraszam, ale nie mam teraz ochoty – mruknęła i, posyłając im najbardziej wymuszony i sztuczny uśmiech, weszła do łazienki, zatrzaskując za sobą drzwi.
- Myślisz, że coś się stało? – szepnęła Mitchell, patrząc na drzwi z niepokojem. Paul wzruszył ramionami, sięgając do kieszeni po telefon, który wibrował już kilka sekund.
- House? – rzucił do słuchawki, posyłając żonie zdziwione spojrzenie.
- Masz ochotę się upić?

_______
* Ann Arbor - miasto w stanie Michigan, w którym znajduje się kampus Uniwersytetu.
** Ogrody botaniczne Matthaei - ogrody w Ann Arbor, które leżą w obrębie Uniwersytetu (przynajmniej tak mi sie wydaje

), musiałam je więc przesunąć kilka kilometrów dalej

baby

Kikuś, słońce
Nie wiem, czy już kometowałam, czy nie, ale na pewno czytałam od samego początku

Doskonale pamiętała, jak wiele razy przychodził do niej w środku nocy i bez pytania wsuwał się pod kołdrę. Zawsze mętnie tłumaczył się tym, że Paul przyprowadził do pokoju kolejną panienkę, bezczelnie wyrzucając współlokatora za drzwi. Lisa nigdy w te tłumaczenia nie wierzyła, ale nie miała siły protestować, gdy delikatnie obejmował ją w tali i ukrywał twarz w jej włosach. Zawsze wtedy odwracała się do niego plecami i z całej siły wtulała w jego ciało, ukrywając się w silnych, bezpiecznych i ciepłych ramionach. Zazwyczaj reszta takiej nocy była dla niej bezsenna. Z zamkniętymi oczami wsłuchiwała się w spokojny oddech chłopaka, próbując zapisać w sercu każdą sekundę, w której miała go tak blisko.
ładne to

Bardzo podoba mi się Twój styl, barwne opisy i talent. Och, aż zazdrość zżera

Toczeń

Na pewno śliczny z niego kotek, szkoda, że go nie przygarnęli

Pozdrawiam i wena życzę,
B.

HuddyFan

ja też klepię!

e;

mika-house

wow!!
już mi sie podoba-extra!!
Fik z tym czymś...

Czekam

Szpilka

Kikuś, Kikuś, Kikuś... Och, Kikuś... jak ja się za Tobą stęskniłam... znaczy, za Twoimi tekstami. Cudownymi, tak na marginesie dodając, doprawdy cudownymi. Czekałam, czekałam... dziś rano nawet o Tobie myślałam, wiesz? Zastanawiałam się, kiedy coś dla nas stworzysz. No i się wreszcie doczekałam. Włączam, czytam wstęp i oczywiście zamknęłam się w sobie. Naprawdę

Właśnie dlatego dopiero teraz komentuje. Musiałam się... hmm... otworzyć w sobie. A wiesz, jak ja kocham Twoje komentarze? A może raczej to, że Ty... akurat Ty! czytasz to, co ja, taka malutka ja napiszę. Zawsze bardzo mi to pochlebia, naprawdę. Cieszę się, że wakacje Ci się udały i widzę, że odnośnie zbliżającego się 1 września mamy podobne odczucia

Dobrze, kończę ten mój nudnawy wstęp i przechodzę do tej wspaniałej treści, którą nam zaserwowałaś.

Opisy, ach te Twoje opisy... zastanawiam się, jakim wyrazem można by je określić. Myślę, że bajeczne byłoby dobrym słowem. Ono pierwsze przyszło mi do głowy. Kiedy przez nie przebrnęłam, zatapiając się w nich bez reszty, doszłam do dialogu. A tak naprawdę to jak zawsze uderzyło mnie to, że ja to wszystko widziałam! Tak nagle to sobie uświadomiłam, gdy zupełnie nieświadomie zobaczyłam Cuddy rozglądającą się po stołówce i w końcu siadającą obok House'a. Widzę Grega, który ją ignoruje, ale ostatecznie poświęca Lisie swoją uwagę. I wiesz... cieszę się, że nigdzie nie było Suz(choć nie mogę pozbyć się wrażenia, że nie było jej specjalnie... znaczy, że ona specjalnie gdzieś pojechała). Cieszę się, że Cuddy była zmuszona zostać sama... a co za tym idzie spędziła czas z House'm. Potem znów te opisy, a ja znów siedzę z niebezpiecznie błyszczącymi od zachwytu oczkami. Gdy wreszcie się otrząsnę i wyrwę z marzeń pozwalających mi sądzić, że pewnego dnia też coś tak napiszę przechodzę dalej. I czytam o wycieczce. Zatapiam się w ich cudownych wspomnieniach. Uśmiecham się nawet razem z nimi tak, jakbym ja również to wspominała. Co przyznam, jest dość głupie, ale ten uśmiech tak jakoś sam cisnął mi się na twarz. I te koty! Na ten moment mogę je nawet polubić... a może nawet pokochać? Bo wiesz, ja zazwyczaj nie przepadam za kociakami... za bardzo drażnią moją małą, czarną kuleczkę(czyt. yorka

). No, ale na ten momencik mogę zrobić wyjątek i się nad nimi rozpłynąć. Kot - Toczeń... to takie house'owe, wszystko sprowadzać do medycyny. A potem zrobiło się tak smutno. Bo to okropne jak ludzie się kochają, ale boją się zrobić ten pierwszy krok i ostatecznie rezygnują ze wspólnego życia.

ciapkowa13

Kikuś jesteś bosska , wystarczy ż twoje fiki są nieśmiertelne.Znów mnie zaskoczyłaś świetnie piszesz, uwielbiam Cię

.Dlaczego kazałaś czekać tak długo na tą część?Proszę nie rób tego więcej bo oszaleje, nie karz tak długo czekać

Życzę wena

Kika

Baby, wiesz jak bardzo się cieszę, że się ujawniłaś ze swym czytaniem?

To bardzo wiele dla mnie znaczy, dziękuję

Huffuś, Ty mały terrorysto!

Kika

Witam

Ostrzegam lojalnie - zapowiada się nudno i opisowo

Wielbicieli dialogów dziś nie zainteresuję, chyba...

Część zmieniana tyle razy, że już dobrze nie pamiętam jej pierwotnej wersji, która prawdopodobnie była o wiele dłuższa - także i tak Was oszczędziłam

Chcę jeszcze tylko powiedzieć , że jest to przełomówka i jedziemy już ku końcowi... Yeeeesss...

Część 8

Oparła dłonie o chłodne płytki, spuszczając głowę. Gorąca woda rozbijała się o jej ciało, powodując, że bolesne napięcie mięśni powoli mijało. Westchnęła cicho i zamykając oczy, uniosła twarz wprost pod natrysk. Oddychała głęboko, próbując wyzbyć się wszystkich uczuć, które teraz kołatały się w głowie. Chyba jeszcze nigdy nie odczuwała na raz tak wielu emocji, które splatały się ze sobą, tworząc mieszankę niemalże wybuchową. Musiała się uspokoić, musiała pozbyć się złości rozrywającej głowę, nienawiści do samej siebie i House’a, a przede wszystkim musiała wyprzeć ogromny żal i uczucie, którego tak strasznie się bała. Które zaczęło powoli kiełkować w sercu i przez krew dostawało się do każdej komórki ciała, sprawiając, że wręcz wyrywało się tylko w jednym kierunku. Byle najbliżej niego. Pokręciła głową i odgarnęła palcami przyklejone do twarzy mokre włosy. Nie zaprzeczył. Potwierdził wszystko to, czego ona nie dopuszczała nawet do myśli. Skreślił ją, uznał za pomyłkę, za nic nieznaczącą młodzieńczą miłostkę, o której powinno się zapomnieć lub jedynie wspominać czasami z tęsknym uśmiechem na ustach. A może… Może popełniła błąd. Może powiedzenie mu, że wszystko było tylko jedną wielką pomyłką, sprawiło, że uwierzył w jej obojętność. W to, że nigdy nic do niego nie czuła, że żałowała wszystkich chwil z nim spędzonych. W końcu na co miała nadzieję? Że zaprzeczy, powie, że to był najwspanialszy czas w jego życiu, że nigdy nie chciał, aby to się tak skończyło, że chciałby wszystko naprawić, żeby przybliżyć ich życie odrobinę bliżej słowa szczęście, o które dzisiaj się tak boleśnie się otarła? Przecież tak dobrze go znała, wiedziała, że nigdy nie potrafił wyznać, co naprawdę czuje. Zresztą każdy by się poddał słysząc, że wszystkie najwspanialsze chwile w jego życiu były pomyłką. Dlaczego więc House miałby być inny, dlaczego miałby się zmienić przez te kilka godzin? Nie, pomyślała, opierając się plecami o chłodną ścianę kabiny. Musiała przestać wlewać w swoje serce te głupie krople nadziei. Gdyby coś do niej czuł, jakoś by to okazał. Niemożliwym było, żeby nadal w sercu pielęgnował to stare uczucie. Bo tego, że kiedyś ją kochał, była pewna. Mimo że nigdy nie usłyszała tych dwóch słów z jego ust, z łatwością dostrzegała miłość w każdym jego geście, spojrzeniu i dotyku. Kiedyś tylko raz powiedział, że chciałby, aby ich związek trwał już zawsze. Wtedy uznała to za zwykły żart. W tamtym momencie również nie zaprzeczył. A co jeśli dziś przeżyli powtórkę tamtej chwili? Jeżeli on znów poczuł się odrzucony i próbując ratować swój honor, po prostu się z nią zgodził? Dlaczego wtedy, gdy nie trzeba było, zgadzał się z nią we wszystkim, a gdy było to koniecznie, potrafił sprzeczać się o byle głupotę?! Pokręciła głową, wszystko było zbyt zagmatwane. Jeszcze kilka dni temu myślała, że cała jej przeszłość była idealnie jednolita i składna, ale im dłużej o niej myślała, im więcej wspomnień przelatywało przez jej głowę, tym wyraźniej dostrzegała jej wielowarstwowość i to, że posiadała mnóstwo luk.
Nigdy nie myślała, że kilka godzin może tak bardzo namieszać w jej życiu. Kilka zwykłych godzin, które wywołały na jej ustach więcej szczerego uśmiechu, niż parę ostatnich lat. Dziesiątki minut, których nie zakłócały bezsensowne sprzeczki, a wypełniały jedynie szczere rozmowy, wspomnienia i śmiech. Przypomniała sobie, jak uśmiechał się zwiedzając znane miejsca. I chyba pierwszy raz od zakończenia studiów widziała na jego ustach prawdziwy uśmiech, który pozbawiony był tej charakterystycznej gorzkiej nuty. Wtedy zdała sobie sprawę, że chciałaby, aby zawsze taki był. Żeby przestał ukrywać się za maską sarkazmu, arogancji i chęci przekonania wszystkich wokoło, że jest pozbawionych wszelakich ludzkich uczuć. Znała go zbyt dobrze, żeby się nabrać na tę aktorską sztuczkę. Pamiętała przecież jak bardzo czuły, opiekuńczy i kochany potrafił być… Gdyby tylko chciał, gdyby tylko miał dla kogo?
Westchnęła cicho i zakręciła wodę. Z pokoju dobiegły do niej stłumione głosy przyjaciół, w których Cuddy ze zdziwieniem rozpoznała sprzeczkę. Widać, tego dnia nad wszystkimi wisiało jakieś fatum. Skrzywiła się, gdy za ścianą rozległ się odgłos zatrzaskiwanych drzwi. Wieczór zatem zapowiadał się wręcz wybornie. Przeklęła pod nosem i sięgnęła po ręcznik, owijając się nim dokładnie. Już miała odsunąć drzwi kabiny, gdy do łazienki wdarł się chłodny powiew wiatru. Drzwi pomieszczenia zostały brutalnie otwarte, a potem cicho zamknięte. Zamrugała kilkakrotnie próbując pojąć, co się właśnie wydarzyło.
- Suz? – pisnęła strachliwie, przyciskając ręcznik do piersi.
- Powiesz mi w końcu, co się stało?
Cuddy odetchnęła głęboko, próbując uspokoić szaleńczo bijące serce. Pięknie, jeszcze ją dzisiaj do zawału doprowadzą!
- Powiesz mi, co ty tutaj robisz?! – warknęła, odsuwając zamaszyście drzwiczki. Mitchell siedziała rozpostarta na zamkniętym sedesie i uśmiechała się szeroko. Nie wyglądała na kogoś, kto by się przejmował wtargnięciem do zajętej łazienki, czy też odbytą kilka sekund temu awanturą z mężem.
- Siedzę – odparła niewinnie. – A ty unikasz odpowiedzi!
Westchnęła ciężko.
- Nie unikam. Po prostu nie mam ci nic do powiedzenia. Nic się nie stało!
- Och… To dobrze. – Uśmiechnęła się przymilnie. – Nie wiedziałam, że tak po prostu wpadasz z płaczem do pokoi.
Cuddy przewróciła oczami i, posyłając Suz złośliwy uśmiech, wyszła z łazienki.
- Nie płakałam – odparła i zdała sobie sprawę, że musiało to zabrzmieć strasznie dziecinnie.
- Okej… - mruknęła bez przekonania. – To, co się stało?
- Nic! – powtórzyła ze zrezygnowaniem, zabierając świeże ubrania z szafy.
- Wiesz, że dobrze jest się czasami przed kimś wygadać?
Lisa spuściła głowę i powoli weszła do łazienki. Susan zmarszczyła brwi. Wiedziała doskonale, że coś musiało się wydarzyć. Coś, co skutecznie ukruszyło mur, którym otoczyła się Cuddy. Nigdy nie należała do osób, które z chęcią dzieliły się swoimi emocjami. Zwłaszcza tymi negatywnymi. Zawsze starała się przyjąć dobrą minę do złej gry, ukrywając się za maską chłodnej perfekcjonistki. Dziś jednak Suz mogła przez ułamek sekundy dostrzec prawdziwe uczucia Cuddy. W chwili, w której wbiegła do pokoju, przez jej twarz przetoczyło się mnóstwo emocji na raz. Złość, rozgoryczenie, żal, nienawiść… Ale dwie z nich wydały się Suz wyjątkowo znajome – były to smutek i ogromny ból. Mitchell tylko raz widziała u przyjaciółki ten wyraz twarzy. Przed oczami znowu miała obraz Lisy, stojącej przy oknie i obserwującej wyprowadzających się z akademików absolwentów. Tylko wtedy dała po sobie znać, że cierpi. Ta chwila rozpaczliwej słabości utkwiła dobrze w pamięci Susan.
Cuddy weszła po chwili do pokoju, uśmiechając się nieśmiało do przyjaciółki. Może faktycznie miała rację? Może poznanie opinii kogoś względnie postronnego, mogłoby przynieść jej ulgę i rzucić odrobinę więcej światła na jej uczucia? W końcu za trzy dni już ich tu nie będzie. Być może już nigdy nie zobaczy Suz. Czy miała coś do stracenia?
- Wszystko się popieprzyło! – szepnęła, opadając na łóżko. – Przeczuwałam, że przyjazd tutaj może namieszać mi w głowie, ale nie spodziewałam się czegoś takiego! Nie mogę normalnie przejść korytarzem, żeby nie widzieć w każdym zaułku przeszłości. Na każdym kroku dopadają mnie wspomnienia. I to nie chodzi o te nostalgiczne przebłyski o kumplach z roku. Ja widzę tylko obrazy z czasu jak byłam z House’em. Tak, jakby pozostałe lata tutaj spędzone nie miały znaczenia, jakby nigdy nie istniały. – Westchnęła ciężko. – Jestem tym naprawdę przerażona… - powiedziała cicho, wpatrując się w swoje dłonie. Przez te wszystkie lata nigdy nie pomyślała, żeby coś zmienić. Wydawało jej się, że wszystko w życiu zrobiła dobrze. Że każda jej decyzja była poparta solidnymi argumentami. Myślała, że to, co było, już nigdy nie wróci, że dawne życie było zamkniętym rozdziałem, do którego już nie da się nic dopisać. Że liczy się tylko to, co jest tu i teraz. A dziś? W ciągu zaledwie trzech dni zdołała przeżyć wszystko na nowo, powoli wykreślając zdania z przeszłości i zastępując je nowymi. - Z perspektywy czasu wszystko wydaje się być takie inne, lepsze… Nagle zdałam sobie sprawę, że gdybym wtedy potrafiła zobaczyć to, co wiem dzisiaj, myślę, że mogłoby być inaczej… Może ja i House… - Pokręciła głową. – Może my… - Wzruszyła ramionami, szukając wzrokiem zrozumienia w oczach Susan. – Naprawdę się tego boję… Popełniłam dzisiaj straszną głupotę! Chyba podświadomie chciałam zamknąć ostatnią furtkę do przeszłości…
- Co zrobiłaś? – spytała miękko, patrząc na Lisę z troską.
- Powiedziałam mu, że nigdy nie powinniśmy być razem. Że popełniliśmy ogromny błąd, bo nasz związek był z góry skazany na porażkę. A ten kretyn mi przytaknął! – warknęła. – Pewnie pomyślał, że żałuję… Że nigdy nic dla mnie nie znaczył.
- Kochasz go? – Bardziej stwierdziła niż zapytała i Lisa nie była pewna, czy chciała usłyszeć to pytanie. W tym momencie już niczego nie była pewna. Czasami miała ochotę po prostu rozerwać go na strzępy, ale niekiedy pragnęła jedynie przytulić się do niego i nie oddalać nawet o krok.
- Teraz to szczerze go nienawidzę. – Westchnęła.
Mitchell uśmiechnęła się szeroko.
- Wiesz, że nienawiść nie jest przeciwnością miłości? Jest przecież równie silna, namiętna i gorąca. Te dwa uczucia dzieli naprawdę bardzo cienka granica. To obojętność zabija miłość.
Cuddy uśmiechnęła się lekko, spoglądając za okno. Burza kończyła swój koncert, ustępując miejsca na niebie powoli zachodzącemu słońcu.
- Masz ochotę na spacer? – zapytała Suz.
- Jasne! Ale najpierw pokaż, co masz w tym pudełku. – Spojrzała na pakunek, leżący na stoliku.
- Nic ważnego. Może poczekać… - Mitchell wzruszyła ramionami, wstając z łóżka.
- Pokłóciłaś się z Paulem?
- Mały konflikt interesów – powiedziała, uśmiechając się delikatnie. – Widzisz, u nas granica między nienawiścią a miłością jest bardzo płynna. Może dlatego jesteśmy tak dobrym małżeństwem?
Cuddy uśmiechnęła się szeroko, przytakując cicho. Pamiętała doskonale jak potrafili wszczynać na studiach wojny o byle głupotę, ale czasami przyłapywała ich też, jak wpatrywali się w siebie z niemym porozumieniem. Wtedy nawet przez myśl jej nie przeszło, że mogliby kiedykolwiek zostać parą. Widać, w wielu rzeczach się wtedy myliła.
- Gdzie teraz jest?
- Pognał na ratunek House’owi. – Roześmiała się, widząc przestraszone spojrzenie przyjaciółki. – Postanowił się zalać w trupa – wyjaśniła. – Widać on też jest daleki od obojętności…

Czuł się, jakby nagle trafił do jakiegoś filmu o Dzikim Zachodzie. Brakowało mu tylko konia przywiązanego do słupa, ostróg przy butach i kowbojskiego kapelusza, a idealnie wpasowałby się w wystrój baru. Wszystko wokoło zrobione było z drewna, przez co siedzenie na twardych stołkach nie należało do najprzyjemniejszych doświadczeń. Przez chwilę nawet poczuł się jak w szkole, gdy po godzinie spędzonej w barze, zaczął odczuwać niepokojące bóle w tylnych częściach ciała. Rozejrzał się po pomieszczeniu, krzywiąc się, gdy napotkał martwy wzrok głowy jelenia, która dumnie wisiała nad barem. Ktoś w tym lokalu miał ewidentnie upiorny gust. Dobrze, że chociaż szafa grająca cedziła cicho dźwięki Thunder Road Bruce’a Springsteena, bo gdyby jeszcze usłyszał muzykę rodem z przełomu dziewiętnastego i dwudziestego wieku, mógłby się zacząć obawiać, że na barze pojawią się nagle tancerki kankana, a przez drzwi wejdzie John Wayne, żujący źdźbło trawy.
Westchnąwszy głęboko, uniósł szklankę z whisky do ust i ponownie spróbował wyprzeć z głowy powód, dla którego tutaj siedział. Zaśmiał się gorzko. Kobiety doprawdy były dziwne. Nie dość, że rzucają cię z całkiem bzdurnych powodów, których tak naprawdę w ogóle nie znasz, to jeszcze po dwudziestu latach, gdy już wszystko masz poukładane, gdy tamte czasy już przestają mieć znaczenie, ona uświadomi ci, że wszystko, co przeżyłeś, było jednym wielkim błędem. Uzna cię za zwykłą pomyłkę, a potem przeprosi. Ot, tak, jakby przepraszała za to, że zapomniała kupić twojego ulubionego jogurtu. Normalna sprawa, kompletnie bez znaczenia. Potem uśmiechnie się jeszcze do ciebie, tak, jakby nigdy nic się nie stało. A ty zostaniesz sam, z przywołaną przeszłością, z przekonaniem, że najlepsze chwile twojego życia nigdy nie powinny mieć miejsca i z tym dziwnym uciskiem w sercu, który do złudzenia przypomina ból, jaki doświadczyłeś, spoglądając, jak powoli odwraca się od ciebie i odchodzi w miejsce, do którego nie miałeś już wstępu. Czuł się tak, jakby Cuddy rzuciła go po raz drugi. To było ewidentnie niesprawiedliwe… Dlaczego ona mogła to zrobić aż dwa razy, a on nigdy nie miał do tego okazji? Pieprzona egoistka!
- Hej, to ja, chcę tylko ciebie. Nie odsyłaj mnie znów do domu. Nie zniosę znów tej samotności…*
Potrząsnął głową i spojrzał na przyjaciela, który kiwając się na kuflem piwa, nucił cicho słowa piosenki. To też było niesprawiedliwe. Paul zdołał upić się zaledwie w godzinę, podczas gdy House odczuwał tylko małe szumienie w uszach i nadal posiadał trzeźwość umysłu. Westchnął cicho, los ewidentnie go nie oszczędzał…
- Jakby Suz się pytała… To wiesz… - zaczął Marten konspiracyjnym tonem, na dźwięk którego House uśmiechnął się z rozbawieniem. – Wypytałem cię o całą tę sprawę z Lisą i w ogóle o to, co się dzisiaj stało…
Diagnosta zmarszczył czoło.
- A co się stało? I jaką sprawę z Lisą? – zapytał, mając nadzieję, że jego przyjaciel już na tyle się wstawił, że będzie grzecznie odpowiadał na pytania.
- Aaa… - machnął lekceważąco ręką. – Bo jak wróciła do pokoju, zaraz przed twoim telefonem, to jakaś taka dziwna była… - mruknął, wzruszając ramionami.
- Dziwna?
- Uhm… Wyglądała, jakby się miała popłakać… - powiedział, przykładając kufel do ust.
House przyjrzał mu się uważnie.
- Jesteś pewien?
- Na sto procent! Zresztą o to posprzeczałem się z Suz… Chciała, żebym cię wypytał o wszystko, bo była pewna, że coś się między wami stało, na co ja stwierdziłem, że znowu wpycha nos w nieswoje sprawy…
Przez chwile wydawało mu się, że ucisk w sercu odrobinę się zmniejszył, za to w głowie zaczęło się pojawiać coraz więcej pytań. Coś wyraźnie było nie tak. Skoro Lisa stwierdziła, że wszystko, co między nimi było, nigdy nie miało dla niej głębszego znaczenia, to dlaczego miałaby być tym jakoś poruszona? Przecież go skreśliła, uznała, że lepiej by było, gdyby nigdy nie stanął na jej drodze. Pewnie najszczęśliwsza by była, gdyby w ogóle się nie poznali, gdyby nie istniał. Naprawdę wątpił, żeby coś w tej sprawie… w ich sprawie, było jeszcze do zrobienia. Oboje przecież zgodnie stwierdzili, że to był błąd i pewnie żadne z nich już nigdy nie chciałoby wracać do tamtych czasów. Tylko dlaczego na myśl o tym, czuł, jak jego żołądek niebezpiecznie się wyginał? Potrząsnął głową, nie mógł pozwolić na to, aby znów poczuł się tak jak kiedyś. Żeby to durne uczucie, znów przesłoniło mu cały świat. Przecież wyjeżdżając stąd po studiach obiecał sobie, że już nigdy żadna kobieta nie namiesza mu w głowie. I nie miał najmniejszego zamiaru łamać tego przyrzeczenia. Tylko jedno chciał jeszcze wiedzieć, coś, co albo da mu wreszcie upragniony spokój, albo sprawi, że w jego głowie zapanuje już totalny chaos. Tego drugiego wolałby jednak uniknąć.
- Paul… - zaczął powoli z udawaną nonszalancją, tak by nie spłoszyć swojej ofiary. – Pamiętasz, jak gadaliśmy na balu o imprezie absolwenckiej?
Marten pokiwał głową, zawieszając na twarzy przyjaciela uważny wzrok. Czyżby cel House’a odrobinę się zaniepokoił? Diagnosta uśmiechnął się delikatnie i podniósł szklaneczkę z trunkiem do ust, dając tym samym Paulowi chwilę do zastanowienia.
- Jasne! – odparł radośnie, nie zauważając pewnie żadnego podstępu.
- A pamiętasz, jak opowiadałeś mi wtedy o Cuddy?
- Uhm? – rzucił niepewnie.
- Wiesz, trochę wtedy wypiliśmy i nie pamiętam dokładnie, o co chodziło z tą imprezą i Lisą?
Paul zamyślił się, próbując sobie prawdopodobnie przypomnieć tę rozmowę. House nie był pewien, czy jego przyjaciel był już na takim etapie upojenia alkoholowego, w którym można wmówić człowiekowi dosłownie wszystko. Nawet to, że na jego balkonie zamieszkał różowy słoń.
- Chodzi ci o to, że Cuddy jednak przyszła na imprezę? – zapytał, posyłając mu pytające spojrzenie.
House poczuł, że ziemia lekko zadrżała. W zwolnionym tempie widział, jak wszystkie elementy układanki formowały się w jedną, spójną całość. Była tam. Musiała go zatem widzieć z tą całą… Vane. To całkowicie wyjaśniałoby niechęć, którą Suz i Cuddy do niej odczuwały. Tylko… Dlaczego go okłamała, dlaczego powiedziała, że na pewno jej tam nie będzie? Chciała go sprawdzić? Zobaczyć, czy bardzo cierpi po ich rozstaniu? Może chciała pochełpić się zwycięstwem? A może…
- Paul! Po co Lisa przyszła na tą imprezę? – zapytał, darując sobie już gierki. Chciał tylko wiedzieć… musiał to wiedzieć!
- Ja… nie wiem… - wyjąkał, wbijając wzrok w pusty kufel. – Ona… Ona chyba chciała cię zatrzymać…
Jeżeli kilka minut temu House’owi wydawało się, że ziemia zadrżała, to teraz musiało to być prawdziwe trzęsienie. Co to wszystko miało do cholery znaczyć?! Dlaczego mu nie powiedziała? Dlaczego przez te wszystkie pieprzone lata nic mu nie powiedziała?! Odetchnął cicho, zdając sobie sprawę, że chyba wolałby jednak nic nie wiedzieć. Bo niby co miał teraz zrobić? Miał do niej podejść i zapytać, dlaczego go okłamała? Już w jego głowie zabrzmiało to całkowicie niedorzecznie. Zresztą przecież sama powiedziała, że popełnili błąd. Może faktycznie miała racje? Może najlepszym rozwiązaniem byłoby już nigdy do tego nie wracać? Zostawić przeszłość za sobą i zrobić po prostu jeden krok do przodu… Cholernie trudny krok.

marguerite.

Mam takie pytanie...
Czemu nikt mi nie przypomniał a napisaniu komentarza do poprzedniej części!?

Powiem tylko, że naprawdę bardzo, bardzo mi się podobało, zarówno poprzednia część, jak i ta. No i mam nadzieję, że w końcu House'a olśni i pójdzie tam, do Cuddy

Potem będzie Edit, ale teraz to ja muszę iść napisać wypracowanie z polskiego o współczesnej kulturze i chęci imponowania, czy coś w tym guście... Nie pamiętam.

Szpilka

Oj, Kikuś moja… znaczy nie moja, ale mogę sobie Ciebie przywłaszczyć na momencik na potrzeby tego zdania? Musisz się poświecić dla… hm… w sumie nie wiem, dla czego, ale pozostanę przy moim wstępie. No to jeszcze raz: Och, Kikuś moja kochana!

Po pierwsze zmuszona jestem Cię opieprzyć. Naprawdę. Tak już niestety jest. To jest nudne??? Kobieto, Ty chyba nudnych rzeczy nie czytałaś! Choć z tego, co wiem musiałaś czytać, bo nieraz tam włączysz to, co ja napiszę

W takim razie jeśli masz takie porównanie i nadal uważasz, że ta część będzie nudna to pokaż mi ciekawy tekst. Jeśli to jest nudne to ja boję się czytać coś, co uważasz za ciekawe, bo pewnie umarłabym z zachwytu. Po drugie jestem skłonna powiedzieć, że za Tobą również tęskniłam, jeśli poprawi Ci to nastrój

Ale nie moja wina, że te teksty przykuwają moją uwagę w tak wielkim stopniu. Po trzecie przyznaję, że gdy zobaczyłam, że dodałaś nową część to szczerze się ucieszyłam. Naprawdę. To dziwne, bo w zasadzie rzadko uśmiecham się do ekranu, gdy widzę, że ktoś coś napisał. I wreszcie po czwarte... nie pamiętam

Aha, po czwarte moja ocena Twoich tekstów staje sie coraz mnie obiektywna. Niestety. Za bardzo przyzwyczaiłam się, że zawsze jestem zauroczona tym, co przeczytam, więc przy włączaniu Twoich opowiadań w moim mózgu automatycznie pojawia się mała, żółta karteczka z napisem "Teraz będzie Ci się podobać".

A co do samej części, i jeszcze do jednej sprawy, o której zapomniałam wspomnieć, ale pewnie ona wiąże się ściśle z tym fikiem. Właśnie opisy - widzę teraz, że na punkcie ich pisania masz takiego samego fioła jak ja

Oczywiście, że wychodzi Ci pokazanie tego, co sama widzisz. Znaczy, myślę, że udaje mi się zobaczyć dokładnie to, co widzisz Ty. Teraz pozwolę sobie porozpływać się nad Twoimi opisami. One są jak zwykle idealne, piękne, poruszające, takie, że czytam je i nie mogę oderwać wzroku. Właściwie to w to miejsce mogłabyś wstawić dowolnie wybrane przez siebie słowa zachwytu i jestem pewna, że bym się z nimi zgodziła. Te opisy przyćmiły mi wszystko i chyba nie jestem w stanie nic więcej z siebie wykrztusić, co trochę mnie martwi. Wiem, że Lisa... dobrze, że wreszcie doszła do wniosku, do którego ja doszłam już dawno temu. House nawet jakby kochał ją na zabój to w życiu nie przyznałby się do tego po takim zdaniu usłyszanym od Cuddy. Cieszę się, że z powrotem zawitała tu Suz i trochę porozmawiała z Lisą. Może przynajmniej ona przemówi jej do rozsądku, na co mam wielką nadzieję.

Kika

Witam!

Przybywam z powrotem po wielu bojach, mam nadzieję, że przyjmiecie mnie lekko wybrakowaną i okaleczoną

A tak serio to mam dla Was znów zbyt wiele i zbyt nudno

Mam nadzieję, że w Waszych szeregach są osoby, które lubią Mode na sukces, bo dziś przedstawiam Wam odcinek 9332

A dla urozmaicenia mam dla Was dwie zagadki (budzi się we mnie polonistka

), pierwsza: z czego pochodzi cytat na początku części? (podpowiem, że jest to obowiązkowa lektura w liceum); a druga: do jakiego wiersza jest odwołanie pod koniec tej części?

Kto odgadnie dostanie ode mnie przysłowiowe piwo

Pozdrawiam gorąco,
Kika

Część 9.

„[…]- Trzy wyrazy, a cztery głupstwa.
- Zrób szóste – odpowiedział doktor, nie odejmując oka od szkła – i ożeń się.
- Szóste?... – rzekł, podnosząc się na kanapie. – A gdzież piąte?
- Piąte już zrobiłeś: zakochałeś się.”*

Uniosła głowę, usłyszawszy wśród gwaru swoje imię. Mała cząstka duszy zaszamotała się zawzięcie, próbując zmusić ją do rozejrzenia się po zadymionym klubie, lecz cały umysł skupił się tylko na tym, aby zostać niezauważoną przez te kilka chwil, nim wykręci się bólem głowy i ucieknie, by zaszyć się w ciemnym pokoju. Uśmiechnęła się wymuszenie, zauważając, że jedna z towarzyszących im kobiet właśnie coś do niej mówiła. Uniosła kieliszek z czerwonym winem do ust i wbrew własnej woli, pośpiesznie rozglądnęła się po klubie. Pośród dziesiątek twarzy próbowała odnaleźć tę jedyną, tak dobrze znaną. Nigdzie jednak nie mogła natrafić na błękitne spojrzenie, którego brak tak dotkliwie odczuwała. Nienawidziła tego okropnego uczucia, jakim była tęsknota. Nigdy nie potrafiła go dokładnie zrozumieć, bo mimo że cała wręcz wyrywała się w stronę House’a, to równie silnie drżała ze strachu przed możliwością spotkania z nim. Tak bardzo pragnęła uwierzyć, że wszystko było jak dawniej, że jej uczucia względem diagnosty nie uległy zmianie, ale miała wrażenie, że w głębi jej duszy nagle po latach odżyła ta wrażliwa, naiwnie i szaleńczo zakochana, niespełna dwudziestoletnia dziewczyna, która za nic nie mogła przyjąć tego do wiadomości. Która nagle zapragnęła odzyskać to, co kiedyś utraciła przez własną głupotę.
Spuściła głowę, wbijając wzrok w kieliszek z winem. Musiała jak najszybciej wynieść się z tego miasta, odciąć od wszystkiego, co wiązało się z przeszłością. Zamknąć umysł na wspomnienia, ale przede wszystkim zamknąć serce i nie pozwolić, aby on znów się w nim pojawił. Wracając do New Jersey wszystko wróciłoby na swoje miejsce, byłoby jak dawniej. Przecież oczywistym było, że jej uczucia są tylko skutkiem powrotu do przeszłości, więc gdy zostawi ją za sobą, one również odejdą, a ona będzie mogła powrócić do spokojnego życia, które wiodła. I House znów stanie się w jej oczach tym samym człowiekiem, którego tak dobrze znała, a obraz uśmiechniętego, szczęśliwego i czułego mężczyzny na zawsze już zniknie z jej wyobrażeń. Wystarczyłoby zrobić tylko jeden, prosty ruch, który na zawsze odetnie wszystkie więzi z przeszłością.
Jej serce struchlało. Lecz co jej wtedy pozostanie? Czyż przeszłość nie była wszystkim, co miało jakiekolwiek znaczenie w całym jej życiu? Zderzenie z teraźniejszością pewnie byłoby dość bolesne, bo nagle mogłaby zdać sobie sprawę, że w przyszłości nikt na nią nie czekał. Że nie miała do czego wracać.
Spojrzała na siedzącą naprzeciwko Susan. Uśmiechała się szeroko, rozmawiając z jedną z koleżanek. Cuddy poczuła nagłe ukłucie zazdrości. Czyżby tak niewiele potrzeba było do szczęścia? Tylko odrobiny miłości, którą Suz odnalazła tam, gdzie nikt nigdy nawet nie próbował szukać? Przezwyciężając niechęć przyprawioną odrobiną wrogości, dostrzegła coś niezwykłego, coś bez czego dziś nie potrafiłaby już żyć. Całe poszukiwanie szczęścia zawężało się więc tylko do tego, aby rozejrzeć się wokoło i podjąć jedną, słuszną decyzję? To dlaczego tak wielu ludzi było nadal samotnych i nieszczęśliwych? Czyżby ich wzrok nie sięgał nawet na tak małą odległość? Czyż można było być aż tak ślepym na szczęście?
Westchnęła cicho i dopiła resztkę wina. Roześmiała się, myśląc, że najchętniej w tym momencie upiłaby się do nieprzytomności, bo może choć na kilka godzin przestałaby myśleć. Jednak wizja zbyt dużej dawki alkoholu w połączeniu z jej ewidentnie zachwianą psychiką nie wróżyła niczego dobrego, dlatego odsunęła od siebie kieliszek i rozglądnęła się po klubie, szukając dogodnej drogi ucieczki.
- Przestań!
- Co?! – zapytała nieprzytomnie, patrząc na Suz.
- Wyglądasz, jak piesek preriowy wypatrujący zagrożenia! – odpowiedziała, uśmiechając się dobrodusznie.
- Tak, wiem. – Przewróciła oczami. – Totalnie mi odbija… – mruknęła, przyjmując na twarz wyraz zrezygnowania.
- Wcale tak nie myślę – odparła, a Lisa miała dziwne wrażenie, że jej przyjaciółka usilnie powstrzymywała śmiech. – Po prostu w końcu, po dwudziestu latach, zdałaś sobie sprawę, że popełniłaś błąd i że wciąż jesteś zakochana. Lepiej późno niż wcale… A poza tym, miłość nie jest wariactwem. Gdyby tak było, prawie cała kobieca część społeczności byłaby zdrowo szurnięta.
- Może tak jest? Może ktoś złośliwie zaprogramował nas na kochanie tych, których za żadne skarby kochać nie powinnyśmy? I mimo, że o tym doskonale wiemy, to jak ćmy lecimy do źródła światła, które często okazuje się być dla nas zgubne. Gdzie tu sens, gdzie logika?
- A kto ci powiedział, że miłość jest logiczna? – Uśmiechnęła się lekko.
Lisa cicho przyznała jej rację. Być może tak właśnie miało wyglądać życie? Może miała upodobnić się do ćmy, która widzi w świetle świecy drogę ku księżycu, drogę do gwiazd? Do celu, którego przez lata nie potrafiła osiągnąć, a który potem okaże się jej upadkiem? Ale usilnie dążąc do ciepła świecy być może odczuwa szczęście? Być może przez te kilka sekund nim spłonie, jest przekonana, że zrobiła wszystko, by dotrzeć tam, gdzie pragnęła… Czy to nie tak właśnie powinien kończyć się każdy etap życia? Bez żalu, bez uczucia popełnionego błędu i niewykorzystanej szansy?
- Czyli co? Mam lecieć do światła, mimo wiedzy, że będę cierpieć, że to z pewnością nie jest dobra droga? – zapytała ze zrezygnowaniem.
- A nuż okaże się, że jako pierwsza dotarłaś do księżyca?
Cuddy posłała przyjaciółce wątpiące a zarazem pobłażliwe spojrzenie.
- Jesteś pijana, wiesz?
- Zaczynam zdawać sobie z tego sprawę – zachichotała.
Cuddy pokręciła głową z rozbawieniem, po czym powoli wstała z kanapy.
- A ty gdzie?
Uśmiechnęła się szeroko, widząc groźbę malującą się na twarzy Suz. Faktycznie, przez chwilę rozważała opuszczenie już lokalu, ale stwierdziła, że być może to ostatni ich wspólny wieczór. Jeżeli chciała wcześniej wrócić do New Jersey, to było duże prawdopodobieństwo, że już nigdy się nie spotkają.
- Do łazienki! – odparła z rozbawieniem.

Zdecydowanie pociągnął za klamkę i przekroczył próg lokalu. Skrzywił się, słysząc głośną muzykę, która podkręcona jeszcze odrobinę, sprawiłaby, że z pewnością nie usłyszałby już swoich myśli. Co zresztą nie byłoby teraz takim głupim pomysłem… Pokręcił głową, obiecał sobie, że nie będzie się już niczym przejmował, to przecież nie leżało w jego naturze. No… przynajmniej nie w tej, w której żył od dwudziestu lat, bo może kiedyś sprawa z Cuddy jakoś by go dręczyła, ale dziś nie był już tym człowiekiem. Poza tym… nie miał czasu na takie głupoty!
Odwrócił się, próbując wśród tłumu wyłowić sylwetkę swojego przyjaciela. Odnalazł go po chwili i zaśmiał się pod nosem, widząc, że Paul już przepychał się do baru. Ten facet nie zmienił się ani o krztynę przez minione lata i nadal kierował się dewizą, że żadna impreza i nasiadówka nie może odbyć się bez kufla porządnego piwa. Może to była recepta na udane życie? Być tym, kim stworzyła nas natura, dając się spokojnie prowadzić nurtowi i przyjmować z pokorą wszystko to, czym obdarowuje nas życie? Tylko co jeżeli jedni z góry skazani są na powodzenie, natomiast nurt rzeki życia pozostałych był śmiertelnym szlakiem? House coraz częściej uświadamiał sobie, że los z pewnością nie pałał do niego sympatią i w każdej możliwej sytuacji pragnął nakopać mu w dupę i mieć przy tym świetną zabawę.
Ruszył w głąb lokalu, chcąc odnaleźć loże, w której mogła siedzieć Cuddy i Suz. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że Lisa najprawdopodobniej skrzętnie unikała go przez cały dzień i z pewnością chciałaby pozostać w takim układzie do końca ich pobytu w Michigan. A ze względu na to, że on nie miał najmniejszego zamiaru jej w tym pomagać, wizja dołączenia się do nich tego wieczora wydawała mu się szczególnie interesująca i zabawna.
Pokręcił głową, nie dostrzegając w tłumie nikogo znajomego. Westchnął ciężko i z zirytowaną miną postanowił wrócić do Paula. Zauważył go dopiero po chwili. Stał w kącie sali, trzymając w dłoniach dwie butelki piwa i rozmawiając z niską brunetką. House zmarszczył brwi, przypatrując się kobiecie. W jej postawie, w tym jak uśmiechała się delikatnie i pocierała dłonią zziębnięte ramię, było coś, co nakazywało mu zachować się tak, jakby znaleźli się znów w przeszłości. Miał ogromną ochotę podejść do niej, objąć ją ramieniem i pocałować w skroń, tak, jak zwykł to robić, gdy byli razem. Czy możliwym było to, że ona po prostu uśmiechnęłaby się i powitała go gorącym spojrzeniem, jak niegdyś? Potrząsnął głową, mając ochotę sprzedać samemu sobie mocnego kopa. Może to otrzeźwiłoby go skutecznie...
Uśmiechnął się niepewnie, gdy zauważył, że Paul i Cuddy powoli zaczęli zmierzać w jego kierunku. Obserwował uważnie, jak Lisa omijała go wzrokiem, jak nerwowo przygryzała wargi i zakładała za ucho wciąż wymykający się spod kontroli kosmyk włosów. W pewnym sensie odczuwał dziką satysfakcję z faktu, że tak niezręcznie czuła się w jego towarzystwie, ale z drugiej strony czuł się po prostu źle. Nigdy nie znosił, jak były między nimi jakieś niedopowiedzenia… Po prostu lubił chwile, gdy wszystko było dobrze. To dawało mu jakąś dziwną nadzieję.
- Cześć – rzucił krótko, gdy stanęli naprzeciwko siebie.
Uśmiechnęła się kącikami ust, na chwilę zawieszając wzrok na jego oczach. To, co poczuła, przez chwilę zbiło ją z tropu. Przez cały dzień skrzętnie go unikała, obawiając się jakiegokolwiek kontaktu, ale teraz pluła sobie z brodę, bo uczucia, które się w niej zrodziły, były dalekie od strachu, niepewności czy zażenowania. Ona po prostu, najzwyczajniej na świecie ucieszyła się, że go widzi. Że znów był na wyciągnięcie jej ręki, że gdyby tylko zechciała, mogłaby zamknąć jego dłoń w swojej i zatracić się w cieple jego ciała. Już dawno nie czuła niczego podobnego, ale nie bała się tego. Wręcz przeciwnie, jej serce nagle po całym dniu przesyciło się jakimś dziwnym spokojem. Uśmiechnęła się szerzej.
- Hej… Dołączycie do nas? Tylko ostrzegam lojalnie, są z nami jeszcze dwie znajome Suz i nie mam pojęcia, która jest nudniejsza.
Paul posłał diagnoście pytające spojrzenie, a zauważając, jak House odwzajemnił uśmiech Lisy, rozpromienił się niczym małe dziecko i delikatnie stuknął przyjaciółkę butelką w ramię.
- Prowadź! – rozkazał i zaśmiał się cicho, widząc jej lekko nieprzytomne spojrzenie.
Kiwnęła głową i powoli zaczęła przeciskać się przez tłumek klubowiczów. Podchodząc do loży, odpowiedziała krzywym uśmiechem na spojrzenie Susan, po czym osunęła się na kanapę.
- Wpadłam na nich w drodze z łazienki – wyjaśniła, a następnie potrząsnęła lekko głową, widząc pytające spojrzenie przyjaciółki. Chciała jej przekazać, że wszystko było w porządku, że nie musiała patrzeć na nią z taką troską i że mogłaby powstrzymać cisnący się na jej usta uśmieszek. Cuddy wydawało się, że znów słyszy jej radosne słowa: po prostu jesteś zakochana. Bzdura! Słysząc nad sobą głośne chrząknięcie, podniosła wzrok. House stał nad nią przypatrując się znacząco, przewróciła oczami i przesunęła się odrobinę, robiąc mu miejsce. Powoli usiadł na kanapie, przysuwając się bardzo blisko Lisy. Z każdym oddechem czuła, jak jego ramię ociera się o nagą skórę jej ręki. Delikatny dreszcz przebiegł jej po plecach. Czuła się tak, jakby cały klub nagle wypełnił się gorącym powietrzem, które w żaden sposób nie nadawało się do oddychania i sprawiało, że powoli zaczynała się dusić. Sytuacji nie poprawiał fakt, że House, umieszczając się wygodnie na kanapie, wyciągnął ramię za jej plecami, kładąc je na oparciu. Przez głowę przemknęła jej myśl, że gdyby tylko się odważyła, gdyby tylko chciała, mogłaby bez problemów wtulić się w jego bok. Mogłaby ukryć twarz w zagłębieniu jego szyi. Mogłaby położyć dłoń na jego klatce, zaciskając pomiędzy palcami materiał koszuli… Przymknęła oczy. Co się z nią, do cholery, działo?! Nie mogła tak myśleć, nie powinna… a przede wszystkim nie chciała! Miała go przecież trzymać na dystans, odseparować się od wszystkich uczuć, które narastały w jej wnętrzu. Przecież doskonale wiedziała, jaki był w prawdziwym życiu. W życiu, które wiódł w New Jersey. I nienawidziła go takim. Ale gdzieś głęboko narastała w niej tęsknota. Do jego dłoni, ramion, ust… Do wszystkiego, co kiedyś przeżyli, do chwil, w których była szczęśliwa. I to wszystko sprawiało, że zaczynała zapominać o momentach, kiedy przez niego cierpiała, że cała złość i nienawiść ulatniały się gdzieś, pozostawiając po sobie jedynie czystą tęsknotę, która pęczniała z sekundy na sekundę.
Skuliła się i odsunęła od niego najdalej, jak było to możliwe na ciasnej i wypełnionej po brzegi kanapie. Zacisnęła pięści, próbując przywołać się do porządku, jednak po chwili zdała sobie sprawę, że oddychała, jakby dopiero co przebiegła maraton. Wstrzymała oddech, powoli wypuszczając powietrze ustami. Próbowała skoncentrować się tylko na rytmicznych wdechach i wydechach, i nijak nie pomagały jej w tym wizje jego rąk na jej rozgrzanym ciele.
- Lisa, wszystko w porządku?
Jęknęła cicho, podnosząc powieki. Pięć par zaniepokojonych oczu wpatrywało się w nią uważnie. Cóż… Prawdę mówiąc, to cztery zaniepokojone i jedne wyjątkowo czymś rozbawione.
- Tak - mruknęła cicho, spoglądając na zmartwioną Suz. – Trochę mnie zemdliło, za dużo wina… - zaśmiała się nienaturalnie, wzdychając ciężko. Mitchell kiwnęła lekko głową i, nie spuszczając jednak uważnego wzroku z przyjaciółki, kontynuowała przerwaną przed chwilę rozmowę:
- Myślałam, że się powieszę, gdy się dowiedziałam, że Paul wylądował na stażu tam, gdzie ja… - Zaśmiała się głośno. Lisa uśmiechnęła się lekko, kierując myśli na prawidłowe tory. Już słyszała opowieść o tym, jak Suz i Paul zostali parą. Nie było w niej nic niezwykłego, czy szczególnie romantycznego. Ot, dwójka znajomych z college’u, która zawsze miała ochotę się zamordować, ląduje razem na stażu, a potem na integracyjnej imprezie, gdzie alkohol leje się strumieniami. I tak od słowa do słowa, od jednego krótkiego spojrzenia do namiętnego pocałunku, nagle znajdują się w jednym łóżku. Ale mimo tej banalności i zdawać by się mogło dość niefortunnego początku miłości, historia ich związku była dla Cuddy po prostu piękna. W końcu nie ważne było, jak się zaczyna, ale jak się kończy…
- A wy?
Radośnie i z zaciekawieniem wypowiedziane pytanie spowodowało, że przy stoliku zaległa głucha cisza. Mimo rozbrzmiewających wokoło śmiechów i głośnej muzyki, Cuddy wydawało się, jakby cały świat ucichł, a tylko w jej głowie myśli głośno krzyczały: tylko nie to, nie znowu! Rozglądnęła się z roztargnieniem po zebranych, zatrzymując dłużej wzrok na diagnoście i modląc się, żeby to pytanie nie było w żaden sposób skierowane do nich.
- Kto? – zapytała niepewnie, uśmiechając się nerwowo.
- No, wy! – Jedna z kobiet, która według wiedzy Cuddy miała na imię Margaret, zaśmiała się perliście.
Lisa skrzywiła się, czując, jak jej żołądek wykonał dziwną ewolucję, od której zrobiło się jej niedobrze. Dlaczego wszyscy musieli o to pytać?! Nie rozumiała, dlaczego nagle wszyscy zapragnęli widzieć w nich coś więcej niż było naprawdę. To było takie irytujące! I nie dlatego, że te wszystkie pytania przysparzały niezręcznych sytuacji, ale dlatego, że oni – House i Cuddy – nijak tego więcej nie potrafili w sobie dostrzec. A przecież ani przez chwilę nie zachowywali się jak para. Nigdy nikomu nie dali do zrozumienia, że są dla siebie kimś więcej niż tylko jakimś dziwnym rodzajem przyjaciół i współpracowników. Oczywiście, zawsze była między nimi jakaś szczypta seksualnego napięcia, ale Lisa nigdy nie sądziła, że jest to widoczne dla innych osób. Ba!, była wręcz pewna, że odczuwała to tylko ona i nawet House nie miał o tym pojęcia!
Nagle uświadomiła sobie pozycję w jakiej się znajdowali. Dwoje ludzi, - o których związku wiedziała niegdyś cała uczelnia, zgodnie twierdząca, że nigdy nie widziała lepiej dobranej pary, - po latach pojawia się razem w miejscu, gdzie wszystko się zaczęło. Dla postronnego widza mogło to wyglądać zgoła inaczej. Może wyobrażał sobie, że jednak gdzieś się odnaleźli po niefortunnym zerwaniu i że zaznali należytego im szczęścia. Część jego wyobrażeń była prawdziwa, w końcu wpadli na siebie po kilku latach braku kontaktu, ale ta historia nie była piękna, romantyczna czy szczęśliwa. Przecież mało kto wiedział, że pracowali ze sobą, plując na siebie jadem w każdej możliwej sytuacji. Ludzie widzieli tylko powierzchowność stosunków Cuddy i House’a. Ich – rozumiejących się niemalże bez słów i niestroniących od wspólnej bliskości. Na miłość boską! Przecież nawet teraz wyglądali, jakby byli szczelnie do siebie przytuleni! Jego ramię niemalże obejmowało jej barki, a ona, gdyby tylko lekko przekrzywiła głowę, ułożyłaby ją na jego piersi. To było niezręczne… Skuliła się jeszcze bardziej i spróbowała zawalczyć o kilka centymetrów przestrzeni. Przymknęła oczy, starając się wymyślić jakąś dobrą odpowiedź. Ale ważniejsze od tego, co powie, było to, jak to wypowiedzieć. Nie była pewna, czy dałaby radę wyjaśnić wszystko silnym a zarazem nonszalanckim tonem, a wiedziała doskonale, że każde załamanie głosu zostałoby wyłapane przez House’a i przeanalizowane. A wnioski, które by z tego wyciągnął, nie byłyby dobre ani dla niego, ani tym bardziej dla niej.
Postanowiła więc przybrać dobrą minę do złej gry i roześmiała się nieco histerycznie, szukając wzrokiem pomocy Suz.
- Nie jesteśmy razem.
Odwróciła głowę, spoglądając na House’a. Wpatrywał się w butelkę piwa, starając się zachować powagę, ale Cuddy z łatwością wyłapała majaczący na jego ustach złośliwy uśmieszek. Krótkie, wypowiedziane pewnie i bez zająknięcia zdanie odrobinę ją zaskoczyło. Przez chwilę nawet zastanawiała się, czy się nie przesłyszała. Była pewna, że House nie weźmie głosu w tej idiotycznej wymianie zdań, a jeśli już, to rzuci jakimś hasłem, które zawierałoby takie składniki, jak: seks, tyłek, seks. Ale zwykła, prosta odpowiedź całkowicie do niego nie pasowała. Była po prostu zbyt szczera, zbyt prawdziwa. A to dziwnie zabolało.
Po chwili przeniósł spojrzenie na Cuddy, a jego uśmiech się poszerzył. W jego oczach odnalazła płomyk rywalizacji. O co mu chodziło?!
- Och, no tak… tak… Wiemy – odparła z przekąsem druga z kobiet. – Ale w końcu tak długo ze sobą pracujecie, nigdy nie myśleliście, że no… Żeby znów być razem?
Lisa skrzywiła się cierpko, czego ta baba chciała?!
- Myślę, że to nie twoja sprawa… - warknęła.
Margaret zaśmiała się cicho.
- Liso, nikt nie miał nic złego na myśli. Po prostu kiedyś byliście sensacją całej szkoły i chyba znowu poczułyśmy się jak dwudziestoletnie plotkary! Przepraszam…
- Właśnie, Liso, nie musisz się tak denerwować.
Cuddy wlepiła zdziwiony wzrok w House’a. Wpatrywał się w nią z przyganą. Czy on naprawdę właśnie zwrócił jej uwagę, że stanęła w obronię ich prywatności? Zastanawiała się, co się z nim działo, jaką grę z nią prowadził, nie wtajemniczając jej w swoje zasady? Przeniosła wzrok na Susan, szukając u niej jakieś wskazówki. Mitchell jedynie wzruszyła ramionami, a potem trzepnęła dłonią chichoczącego Paula. I wtedy odpowiedź na dręczące ją pytania spadła jak grom z jasnego nieba. Spijała każde słowo z jego ust, które działało na jej serce jak trucizna:
- To, co było na studiach nie miało znaczenia. Zwykły młodzieńczy błąd… - Wzruszył ramionami, pociągając łyk piwa. – Po co wracać do czegoś, co nigdy nie powinno mieć miejsca?
Niemalże zacytował jej wczorajsze słowa, za które przecież chciała go przeprosić, które chciała odwołać. Teraz to już nie było ważne… Osiągnął, to co zamierzał. Zranił tak, jak ona prawdopodobnie zraniła jego. Byli kwita. Koniec przedstawienia.
Poczuła, jak wielka gula stanęła jej w gardle, a przez żołądek przetoczyła się fala mdłości. House powoli odsunął się od niej, zabierając ramię zza jej pleców. Nareszcie miała przestrzeń, o którą tak zawzięcie walczyła, ale z którą nadeszło uczucie dziwnej pustki.
- Prawda? – zapytał, spoglądając na nią z satysfakcją wymalowaną na twarzy.
Przez chwilę miała nawet ochotę bić mu brawo. Musiała przyznać, że rozegrał wszystko wręcz wybornie, niczym zawodowy taktyk. Siadając blisko i obejmując ją ramieniem sprowokował pytanie, które nasunęłoby się każdemu, kto znał ich historię. A potem wystarczyło tylko przywołać jedno zdanie, którego prawdziwe znaczenie znali tylko oni i Suz. Był czysty, w końcu nie zrobił nic złego. Przyznał jej rację, otwarcie potwierdził wszystko to, co ona powiedziała wczoraj. Uświadomił jej tym samym, że zdawał sobie sprawę z tego, że go okłamała. Że jakimś cudem wiedział, że kiedyś go kochała, że cierpiała. Spojrzała z wyrzutem na Susan. Przez ogarniający ją ból, poczucie zdrady i odrzucenia, zaczęła przedzierać się czysta złość.
- Prawda – powiedziała cicho. – Jeden, wielki błąd… - dodała, nie mając na myśli jedynie ich szkolnego romansu. Podniosła na niego wzrok. – Świetnie rozegrane – szepnęła tak, by tylko on ją usłyszał.
Uśmiechnął się złośliwie, a w jego oczach dostrzegła wyzwanie. Czekał na jej ruch, na celny cios, który mogłaby mu zadać. Spojrzała mu w oczy. Uśmiech na jego ustach momentalnie zamarł. Wiedziała, co odczytał z jej wzroku. Nie było tam już tarczy, która odparłaby atak, i ostrza, które zadałoby ranę. Była bezbronna. W jej oczach mógł zobaczyć tylko rezygnację i ból. A potem opuściła powieki i kiedy uniosła je ponownie, jej spojrzenie było pełne chłodu. Powoli podniosła się z kanapy i, nie patrząc na nikogo, ruszyła szybkim krokiem przed siebie. Miała gdzieś to, że robi z siebie idiotkę. Miała gdzieś to, że Suz zerwała się za nią, by ją zatrzymać. Miała gdzieś ich wszystkich, w tym momencie chciała tylko uciec.

- Cóż… to było niezręczne.
Paul westchnął cicho, bawiąc się pustą butelką po piwie. House podniósł na niego morderczy wzrok. Wiedział, że dużo ryzykował takim zagraniem w stosunku do Cuddy, wiedział, że istniała możliwość tego, że w jakiś sposób ją zrani, ale był niemal pewien, że jakoś odbije piłeczkę, że posprzecza się z nim tak, jak zwykli to robić. Ale zamiast tak dobrze znajomego mu złośliwego światełka w jej oczach, zobaczył coś, czego nigdy by się nie spodziewał. Była zraniona. Zabolały ją jej własne słowa, które wypowiedziała zaledwie dzień wcześniej. Czyż to nie zakrawało o hipokryzję? Ale mimo tego wszystkiego nie żałował. Chciał, żeby była świadoma tego, że wiedział, że go kochała. Że pragnęła, by z nią został. Chciał, żeby poczuła się dokładnie tak samo, jak on wczoraj. Chciał tego wszystkiego, tylko nie bardzo wiedział dlaczego. Dlaczego tak bardzo zależało mu na tym, aby poznała jego uczucia? Dlaczego tak bardzo starał się uświadomić jej, że wszystko, co mówiła na temat ich wspólnego życia, było tylko jednym wielkim kłamstwem, za którym ukrywała się tak długo? Czyżby chciał od niej usłyszeć, że go kochała? Że był dla niej kimś naprawdę bardzo ważnym? Tak, z jednej strony cholernie chciałby, żeby przyznała, że się myliła, że popełniła błąd, ale z drugiej zaś, nie bardzo wiedział, co miałby z tym później zrobić.
- Co to, do cholery jasnej, miało być?! – warknęła Suz, wracając do stolika. Cuddy szybko zniknęła z jej pola widzenia i Mitchell nie miała zielonego pojęcia, gdzie miałaby jej szukać. Zresztą coś podpowiadało jej, że to wcale nie ona powinna ją znaleźć. Wlepiła wrogi wzrok w House’a, czekając na wyjaśnienia. Diagnosta wzruszył jedynie ramionami, na co Susan prychnęła cicho. – Po jakiego czorta wyskoczyłeś z tym tekstem, pogrzało cię zupełnie?! Ty ślepy jesteś? Nie widziałeś, że od wczoraj chodzi struta i omija cię szerokim łukiem, bo czuje się winna?!
- Zamknij się, Susan! – Spojrzał na nią karcąco, ignorując ciche postękiwania, dochodzące z jego lewej strony. Pewnie dwie towarzyszące im kobiety, które najwyraźniej były nieco zagubione wydarzeniami ostatnich dziesięciu minut, postanowiły się jakoś ulotnić z miejsca zbrodni. Problem jednakże polegał na tym, że jedyne dwa wyjścia z loży zatarasowane były przez osoby, które rzucały w swoje strony mordercze spojrzenia. Mało kto odważyłby się wejść w taki krzyżowy ogień. – Daj mi chwilę… - mruknął cicho.
Musiał coś postanowić. I to teraz, zaraz… Miał tylko dwa cholerne wyjścia i każde wydawało mu się gorsze od poprzedniego. Mógł zignorować totalnie to, co się wydarzyło przez ten tydzień, co dawałoby mu choć teoretyczny święty spokój, bo w końcu po powrocie do Jersey wszystko jakoś by się chyba ułożyło. Drugim wyjściem natomiast było wstanie z tej durnej i niewygodnej kanapy, wyjście z baru, odnalezienie Cuddy i wytłumaczenie sobie wszystkiego raz na zawsze. House nie zdziwił się zbytnio, gdy wyimaginowana szala w jego myślach przechyliła się na korzyść wyjścia numer jeden. Wyjście numer dwa nastręczało za wiele problemów: po pierwsze – trochę już wypił i wstanie z kanapy mogło być nie takie proste, jak się wydawało; po drugie – nie miał zielonego pojęcia, gdzie mógłby znaleźć Lisę, choć coś w głowie podpowiadało mu, że była po prostu w swoim pokoju i pakowała się do przedwczesnego wyjazdu; po trzecie – kompletnie nie wiedział, co miałby jej powiedzieć. Także wyjście numer dwa nie prezentowało się zbyt atrakcyjnie. Ale wizja tego, co mógł odnaleźć za drzwiami, podnosiła odrobinę jego morale. Bo, co gdyby okazało się, że… Że w jakiś dziwny, pokręcony i totalnie nieprawdopodobny sposób ona nadal coś do niego czuła? Że to wyjście dałoby mu możliwość tego, żeby po prostu ją dotknąć, przytulić, pocałować? Nie, wyjście numer jeden nadal trzymało swoją mocną pozycję i nie wyglądało na to, aby cokolwiek mu zagroziło.
- Chryste, zrób coś! – mruknęła zirytowana Suz. – Bo trzeciej szansy już nie dostaniecie! Bez urazy, ale za kolejne dwadzieścia lat będziecie gryźć ziemię!
House przewrócił oczami i westchnąwszy ciężko, powoli podniósł się z kanapy.
- Ja ci mówię, że to się źle skończy – syknął i niechętnym krokiem powlókł się do wyjścia.

Zadrżała. Przez całe jej ciało przechodziły nieprzyjemne dreszcze. Nie wiedziała czy to z zimna, czy po prostu cała kumulowana w niej złość szukała ujścia. Westchnęła cicho i weszła do pogrążonego w mroku pokoju. Z jednej strony chciała spakować swoje rzeczy i raz na zawsze opuścić to miejsce, z drugiej zaś wiedziała, że nie miała na to siły. Najchętniej usiadłaby na podłodze i rozpłakała się jak małe dziecko.
Po ciemku, powoli powlekła się w stronę biurka, na które rano rzuciła swój szlafrok. Miała ochotę zawinąć się w niego i z kubkiem gorącej herbaty posiedzieć w ciszy i spokoju. Musiała wszystko sobie na nowo poukładać i znów wmówić sobie, że wszystko było w porządku. Nie powinna mieć z tym dużych trudności, w końcu już miała wprawę. Zaśmiała się histerycznie. Powtórka z rozrywki, nie ma co! Albo to miejsce było jakieś przeklęte, albo los po prostu lubił sobie z niej zakpić…
Wymacała dłonią puszysty materiał szlafroka i pociągnęła za niego zamaszyście. Wśród ciszy rozległo się głuche tąpnięcie. Zaklęła głośno i zawahała się, chcąc zostawić to coś, co spadło, na ziemi i mieć święty spokój! Groziło to jednak tym, że mogłaby w to wdepnąć i zrobić sobie krzywdę, a na to nie miała najmniejszej ochoty. Ostrożnie podeszła do włącznika światła i uderzyła w niego ze złością ręką. Żarówki rozbłysły gwałtownie, raniąc jej przyzwyczajone do ciemności oczy. Przymknęła delikatnie powieki i powoli odwróciła się, spoglądając na ziemię obok biurka. Orzechowy parkiet pokryty był mozaiką czarnobiałych fotografii, granatowo-złotych proporczyków i malutkich flag z napisami „Go Blue Wolverines!"**. Niepewnie usiadła na podłodze, sięgając po odwrócone do góry dnem szare pudełko. Przez chwilę pragnęła jedynie wpakować wszystko z powrotem do kartonu, ale gdy sięgnęła po pierwsze zdjęcia, poczuła, jak na jej sercu zaciska się ciężka okowa. Wokół siebie widziała dziesiątki uśmiechniętych twarzy, które po tych wszystkich latach wydawały się jej strasznie obce. Połowy widniejących na zdjęciach osób już nie kojarzyła. Nie pamiętała imienia drobnej szatynki, która obejmowała ją ramieniem, gdy siedziały na małym pomoście nad jeziorem. Nie potrafiła przypomnieć sobie ponad połowy ludzi, którzy znaleźli się z nią na grupowym zdjęciu, pochodzącym najpewniej z jednego z wyjazdowych meczów futbolowych. Spośród dziesiątek fotografii wyciągnęła dwie, które przykuły jej uwagę. Spojrzała na uśmiechnięte twarze dwóch dwudziestoletnich dziewczyn, które obejmując się ściśle, siedziały na dużym, zwalonym pniu drzewa. Uśmiechnęła się lekko, ze zdziwieniem rozpoznając w jednej z nich samą siebie. Niemożliwe, że kiedyś była tak cholernie szczęśliwa, że w oczach miała tak wiele nadziei… A przecież doskonale pamiętała dzień, w którym zostało zrobione to zdjęcie. Cóż, ciężko było o tym zapomnieć. To wtedy zgubiła się w tym cholernym lesie, to wtedy poznała House’a. Ciekawe, co by było, gdyby nie dała się namówić na ten kamping? Czy nigdy nie poznałaby Grega? Potrząsnęła głową i sięgnęła po kolejną fotografię. Prawie połowa zdjęcia była zaciemniona, zapewne przez to, że ktoś dłonią próbował zakryć obiektyw aparatu. Jednak druga część została nienaruszona. Widziała na niej siebie, siedzącą na tylnej kanapie samochodu i wtuloną w męskie ramię. Mimo że fotografia rozmazywała się w miejscu, w którym powinna rozpoczynać się męska postać, doskonale wiedziała, kto siedział obok niej. Uśmiechnęła się szeroko, pocierając kciukiem ciemną plamę, gdzie miała widnieć jego twarz. Zamrugała kilkakrotnie, czując pod powiekami piekące łzy. Nie miała na własność żadnych fotografii z pierwszego roku jej studiów, bo niemalże na każdym była jego sylwetka. Gdy wyjechał, postanowiła pozbyć się wszystkich pamiątek, które kojarzyły się jej z House’em. Wtedy wydawało się jej, że tak będzie najlepiej, ale po kilku latach zaczęła tego żałować. Zbyt późno nauczyła się, że należy zachowywać nawet te najboleśniejsze wspomnienia, bo zazwyczaj po kilku dekadach można było je zamienić w śmiech. Dziś bardziej niż kiedykolwiek pragnęła mieć po nim jakąś pamiątkę, choć doskonale wiedziała, że ona nie ukoiłaby jej poczucia straty. Bo gdy kochało się kogoś całym sercem, a została nam po nim jedynie fotografia, to jest naprawdę bardzo mało. Przymknęła powieki, spod których wydostało się kilka łez. Uśmiechnęła się delikatnie, ściskając w dłoni mały, czarnobiały kartonik. Odetchnęła cicho i powoli otworzyła oczy. Stał przed nią, a w jego spojrzeniu widziała tylko czułość.

_____________
* Zgaduj zgadula, czyja to lektura?

** Michigan (Blue) Wolverines - nazwa drużyn sportowych University of Michigan.

coolness

Cytat na początku, to z "Lalki", przynajmniej tak mi się wydaje, choć nie dam sobie głowy uciąć

A komentarz (sensowny i konstruktywny), pojawi się w nocy lub jutro po południu (bo zła nauka chwilowo wzywa), na razie powiem tylko, że Kiko należysz to tych niewielu fanfikowców piszących w Huddy, których niezależnie od nastroju (dotyczącego Huddy, bo siódmosezonowe nie przypadło mi do gustu w ogóle) mogę czytać, i to z przyjemnością.

ness

Szpilka

Kikuś, ile ja się na Ciebie naczekałam! Już nawet straciłam nadzieję, że się doczekam, a tu taka niespodzianka! Ty nawet sobie nie zdajesz sprawy z tego jak bardzo cieszy mnie to, że jest długo

A nudno? Gdzie? Że niby będzie w następnej części? Czy że w innych fikach jest nudno więc napisałaś swój? No bo chyba... no ej... chyba nie mówiłaś o tym, co??? Nie, na pewno byś nie powiedziała o tym czegoś takiego.

Moja polonistyczna dusza mówi, że odpowiedz na pytanie numer jeden brzmi "Lalka", ale to nic pewnego, bo ja i ona jesteśmy obecnie zatruwani literaturą średniowiecza i baroku, więc nawet nie marzymy o romantyzmie... czy tam pozytywizmie. Nie pamiętamy

A żeby nie szerzyć alkoholizmu nie odpowiem na pytanie numer dwa. I tej wersji się będę trzymała. Tylko sobie nie pomyśl, że nie wiem. Wiem! Tylko nie powiem

No dobra, nie wiem, haha.

Jeden wielki opis! Cudowny. Naprawdę fantastyczny. Chwytający za serce i przenoszący w Twój świat. I wiesz, nawet Cuddy mnie nie irytuję. Pozwoliłaś mi wrócić do dawnych czasów, w których naprawdę ją lubiłam. To miłe. Potrafię nawet w pewnym stopniu zrozumieć jej uciekanie, unikanie House'a, wątpliwości i strach. Mam tylko nadzieję, że mimo wszystko poleci w stronę światła i uda jej się dotrzeć do księżyca. Swoją drogą to naprawdę śliczny tekst;) Ciekawa sytuacja przy stoliku. I przyznam, że House potrafi być naprawdę okropny dla drugiej osoby! No ale nie da się ukryć, że Cuddy sama sobie na to zapracowała. Jakby tak na to popatrzeć to po prostu przyznał jej rację. I wiesz, oczyma wyobraźni widziałam całą tę sytuację i niezwykle mi się podobała. Szczególnie zakłopotanie Cuddy, powaga House'a i uśmiechy pozostałych. Tak to sobie wymyśliłam

No i potem spektakularna ucieczka Lisy do pokoju. I te zdjęcia. Jak ja lubię, gdy bohater czegokolwiek ogląda zdjęcia. To dość dziwne z mojej strony, no ale lubię ten motyw.

ciapkowa13

Co?,co?,co? Tak późno Ty chcesz mieć mnie na sumieniu.Nie zdajesz sobie nawet sprawy co takie przerwy ze mną robią. Oczywiście kolejna część bardzo mi się podobała, dlaczego w takim momencie urwałaś? Z niecierpliwością czekam na ciąg dalszy:)