Pomocna dłoń [NZ] 4/?

LissLady

Jakiś nowy fick, o jak dobrze!

Póki co, podoba mi się, dodaj następną część, zobaczymy jak się rozkręci

Ale myślę, że wszystko idzie w dobrym kierunku

Alcusia

@LissLady - dziękuję

nie chcę zdradzać za dużo, ale powiem tylko, że zdecydowanie nie jestem miłośniczką deathfików

wolę fluffy

noway_

Alcusia

Miło Cię widzieć z nowym opowiadaniem

Czytałam ten tekst po 4 rano, bo nie mogłam spać na komórce. Mogę powiedzieć, że wcześniej mi się podobało i nadal trzymam się tego zdania

Uwielbiam pierwszoosobowe narrację (dzięki Kingowi). Twoją zgrabnie się `połyka`. Kocham, kiedy House wpada w kłopoty w szczególności, gdy ma dostać po twarzy od dużych chłopców

. Pierwszej chwili myślałam, że Wilson znów go ratuje, ale nie podobała mi się reakcje Grega, więc stwierdziłam, że to pewnie ten przydupas Lucas i....zgadłam

Napawam się dumą

Jestem ciekawa, co się stało Cuddy albo się stanie. Dobrze, że lubisz fluffy ^^

Czekam na dalsze części

Alcusia

@noway_ - nawet nie wiesz, jak się cieszę, że Ty się cieszysz, że wróciłam

jutro co prawda mam trochę do załatwiania, ale myślę, że nowa część się pojawi. Pierwszy raz piszę narrację pierwszoosobową (i to w dodatku z perspektywy House'a!) więc tym bardziej mi miło, że się podoba

dzięki za miłe komentarze i zainteresowanie

Alcusia

LissLady

Uff.
Kamień spadł mi z serca, już myślałam, ze coś nie tak z Lisą.

Ejj, ale nasz Greg narozrabiał.! Nieładnie, nieładnie...

Mam nadzieję, że mała Rachel mu wybaczy. W końcu rozczarowanie dziecka jest gorsze, niż rozczarowanie dorosłego.

Co tu mówić, naprawdę dobrze

Naprawdę mi się podoba

Czekam na następną część

Alcusia

@LissLady - dziękuję i bardzo mi miło, że ktoś czyta i jeszcze mu się podoba

w końcu taki cel pisania fików

postaram się bardzo wkrótce dodać następną część. Tymczasem wielkie dzięki za zainteresowanie i miłą opinię

Alcusia

Proszę, już część numer trzy

nie wiem, ile do końca, ale mam nadzieję, że grono czytelników jeszcze się powiększy! Dzięki wszystkim czytającym

3.

Od dziewięciu minut i trzydziestu sześciu sekund jedziemy w milczeniu. Lucas patrzy przed siebie i niecierpliwie palcami bębni rytm piosenki. Wyciągam z siatki prezent dla Rachel i czytam instrukcję na pudełku, chcąc zabić czas, chociaż wiem, że do domu już niedaleko. Ciekawe, co myśli sobie teraz Cuddy. Pilot na podczerwień… Chciałbym wiedzieć, jak bardzo jest zła. Baterie załączone w zestawie… Małej na pewno jest przykro, ale przecież to tylko dziecko. Trzy, niezależnie pracujące silniki… Zobaczy prezent, ucieszy się i szybko zapomni, zawsze tak było. Ulepszony żyroskop, większa stabilność w powietrzu… Poza tym, w przyszłym roku też będzie miała urodziny, wielka mi okazja do świętowania. Wspaniała zabawa dla dzieci i rodziców… Odkładam zabawkę i zerkam przez okno. Serce podchodzi mi do gardła, kiedy widzę znajomą okolicę. Idiota ze mnie. Kto to widział, żeby się tak stresować… Chyba się starzeję. Lucas parkuje już pod domem Cuddy.
- Powodzenia – mamrota cicho, a ja wysiadam bez słowa i idę lekkim slalomem, spoglądając w okna. Światła się nie palą, więc moje kobiety już śpią. Może to i lepiej, uda mi się przełożyć awanturę na jutro. Dziś i tak już nie mam na to siły. Sięgam pod doniczkę okazałego kwiatka, który od zawsze stoi przy drzwiach i wyjmuję klucz. Cuddy wielokrotnie mówiła mi, że w ten sposób zostawiam dom otwarty dla złodziei, ale kto by tam chciał nas okradać. Z całej siły koncentruję się na cichym otwarciu drzwi, ale niestety stary zamek szczęka głośno, a klamka rzęzi niemiłosiernie. Krzywię się, ale na paluszkach ładuję się do przedpokoju. Cholerna, skrzypiąca podłoga! Wszystko przeciwko mnie. Zdejmuję buty, kurtkę i odkładam laskę. Biorę ze sobą tylko siatkę z prezentem i idę do salonu. Nie ma sensu pchać się do sypialni, zresztą Cuddy i tak wygoniłaby mnie na kanapę. Uprzedzam bieg wydarzeń. Zapalam lampkę i z ulgą padam na miękkie poduszki. Kątem oka zauważam coś na stoliku. Coś, czego, kiedy wychodziłem o szesnastej dwadzieścia dwie, jeszcze nie było. Mały talerzyk. Mały kawałeczek tortu. I mała, złożona na pół karteczka. Biorę ciasto w dwa palce i natychmiast je zjadam. Nie zdawałem sobie sprawy, jak bardzo jestem głodny, a to maleństwo tylko podrażniło mój żołądek. A do tego ma dziwny smak. Cholera, chyba jednak najpierw trzeba było przeczytać liścik od Cuddy, może dodała tam cyjanku? Biorę karteczkę i odwijam ją leniwie.

„Cieszę się, że sam wpadłeś na to, że dziś śpisz w salonie.” Mówiłem? Uprzedziłem bieg wydarzeń. „Rachel uparła się, żeby zostawić ci kawałek ciasta, ale moim zdaniem tylko na tyle zasłużyłeś. Możesz być z siebie dumny, znowu nas zawiodłeś.”

Oczywiście. Zły House. Zawaliłem, nie pierwszy i nie ostatni raz. Nie zmienię się z dnia na dzień, czego ona oczekuje? Zresztą, nie wierzę, żeby ludzie w ogóle potrafili się zmienić. Przez ponad pięćdziesiąt lat mojej genialnej egzystencji nigdy nie miałem do czynienia z małym szkodnikiem, a ona chce, bym nagle stał się przykładnym tatusiem? I tak się staram. Jak na mnie. Już to powinno ją zdziwić i dać do myślenia, że mi na niej zależy. Na nich. Nie zawsze jestem draniem bez serca, a one są teraz najważniejszymi kobietami w moim życiu. Może i mój system okazywania emocji jest trochę upośledzony, ale to nie znaczy, że chcę dla nich źle. Wręcz przeciwnie, chcę jak najlepiej i zawsze tak było. Głupia kobieta. Mam ochotę do niej pójść i jej wygarnąć. Nie będzie mi tak pluła w twarz. Może jakbym jej nagadał, zrobiłoby się jej przykro i mógłbym liczyć na pojednawczy seks? Godzenie się jest fajne. A z Cuddy… Uwielbiam się z nią godzić. Te jej… Argumenty. W ułamku sekundy robię się napalony jak jasna cholera. Wstaję szybko i natychmiast siadam z powrotem, a w głowie kręci mi się niemiłosiernie. Jednak trochę dzisiaj wypiłem. Pewnie więcej niż powinienem był. Olać to. Idę. Wstaję, tym razem wolniej i dla pewności podpieram się o oparcie kanapy. Jest nieźle. Noga trochę boli, ale poza tym wręcz perfekcyjnie utrzymuję pion. Zostawiam zabawkę dla Rachel w salonie i idę do mojej kobiety. Oby czekała na mnie naga i rozpalona. Ewentualnie może mieć na sobie jakąś seksowną bieliznę. I koniecznie szpilki. I kajdanki. I jeszcze… No dobra, może być bez bicza. Wyobrażam ją sobie w takim wydaniu, aż ślinka napływa do ust. Łapię za klamkę i odważnie wchodzę do środka. Nie obudziła się. Leży zaplątana w białej pościeli, jak jakaś bogini, a jej loki rozrzucone są na poduszce. Cudowny i bardzo podniecający widok. Ściągam podkoszulek, spodnie i natychmiast zaczynam żałować, że nie poszedłem wcześniej pod prysznic. Mam nadzieję, że mojej Cuddy nie będzie przeszkadzał zapach potu i szkockiej. W końcu to bardzo męska mieszanka. Ładuję się do łóżka i bezceremonialnie wsadzam jej rękę pod tą cienką koszulkę nocną. Chyba się jej podoba, jak głaskam ją po brzuchu, bo uśmiecha się tylko jednoznacznie przez sen. Tyle wystarczy. Taka mała zachęta z jej strony, a w mojej głowie pojawia się milion pomysłów, co mógłbym teraz z nią robić. Niestety, moje niegrzeczne myśli nie mają szansy się nawet rozwinąć, bo Cuddy się budzi. Przez ułamek sekundy patrzy na mnie z tym samym lubieżnym uśmieszkiem, a potem jej twarz tężeje, rysy wyostrzają się, a ja dostaję w pysk. Mocno bije, jak na tak małą osóbkę.

LissLady

Widzę, że zmieniłaś nicka

Całkiem ładny

Alcusia

No wiesz, LissLady

cytując klasyka: "I'm making some changes", stąd ta zmiana nicka

chociaż grono czytelników jest nadzwyczaj skromne, to bardzo się cieszę, że czytasz i po każdej części dzielisz się ze mną swoją opinią

jest to bardzo miłe i naprawdę niesłychanie motywujące

dzięki za wszystko

Pirania

Fajne to jest! Fajnefajnefajne!

Bardzo przyjemnie się czyta. Dobrze napisane opowiadanie, napisane ciekawym i zabawnym stylem. Co prawda ten styl jest momentami odrobinę kłopotliwy - zazwyczaj bardzo zabawny, ale czasami robi się troszkę infantylnie. Musisz uważać, bo tu jest cienka granica.
Nie ogarniam, czemu Lucas miałby się fatygować i pomagać House'owi naprawić relację z Cuddy. Nie rozumiem tego i nie przekonuje mnie.

noway_

Dosłownie- zachowanie Lucasa mnie zgięło w całości

Aż dziwne, że teraz z House to tacy friends są

Ale pokłony dla niego, że zlitował się nad naszym doktorkiem i pomógł mu kupić prezent dla Rachel

Wow, to musiało boleć *wrrr* Choć, nie dziwię się Cuddy, bo jednak House przegiął i to ostro

Czekam na więcej

Alcusia

@Pirania - myślę, że nie przesadzę pisząc, że zaszczytem jest dla mnie, że czytasz i do tego Ci się podoba

bardzo mi miło

i myślę, że motywy Lucasa będą wyjaśnione jeszcze

dzięki za wszelkie uwagi i zainteresowanie

@noway_ - również się cieszę bardzo, że Ci się podoba

ale niestety mój wen ma ostatnio kapryśne dni i wychodzi mi cały czas nie to, co bym chciała ;< ale postaram się dodać kolejną część jak najszybciej

dzięki

blackzone

Nie było mnie tu, a widzę, że Missy króluje tu całą sobą! Wspaniale

A na początek - przepiękny obrazek w opisie! Dzięki za przypomnienie Huddy kissku i miny Wilsona.

Mnie też spodobało się to, żeby Lucas znalazł sobie nową Cuddy.

A tak na marginesie, to po co tu Lucas?

wystarczyłby House, ale wiem, bez tego pierwszego nie ma zabawy!

Haws jest gÓpi!

(pewnie tak samo na moim miejscu odpowiedziała by Rachel) Żeby przegapić jej urodziny i zostawić przede wszystkim z tym Cuddy samą... wstyd! No ale co, Hawsa nie zmienimy, nie?

Alcusia

blackzone - dzięki wielkie za tak pozytywną opinię

Hawsa nie zmienimy, ale możemy nad nim troszkę popracować

cieszę się, że czytasz, że się podoba i mam nadzieję, że kolejne części Cię nie zniechęcą

pozdrawiam

Alcusia

Szczerze mówiąc nie jestem zadowolona z tej części. Początkowo miałam inny zamysł, ale mój Wen nie pozwolił mi stworzyć niczego innego niż TO. No cóż, oceńcie sami.

4.

Odruchowo sięgam ręką do nosa i sprawdzam, czy nie krwawię. Ale o tym nie ma mowy, jestem zbyt dobrze zahartowany w bójkach, żeby takie coś mnie ruszyło, chociaż boli jak cholera. Staram się zachować twarz i patrzę na Cuddy z niedowierzaniem, ale ona wcale nie wygląda, jakby było jej przykro, że pobiła właśnie swojego faceta.
- Jak śmiesz mnie obmacywać po tym, co dzisiaj zrobiłeś? – syczy groźnie i gwałtownie się podrywa. Aż ciarki mnie przechodzą na widok jej wzroku. Chwila zastanowienia i… Tak, postanawiam zgrywać głupa.
- O co ci chodzi, kobieto? – pytam najbardziej niewinnym tonem, na jaki mnie stać. Mam nadzieję, że połknie haczyk i jakimś cudem uda mi się wywinąć od wojny stulecia.
- Nie zgrywaj głupa! – niemal krzyczy. Cholera, jednak trochę już mnie zna. – Jak mogłeś nie przyjść na urodziny Rachel? Czekała cały wieczór, pytała o ciebie co chwilę! Jak mogłeś znowu nas wystawić? Zachowujesz się jak niedojrzały i nieodpowiedzialny szczeniak! Nigdy nie można na ciebie liczyć! – w ciągu pięciu sekund nieźle się rozkręciła i teraz drze się w najlepsze, a do tego raz po raz dźga mnie boleśnie palcem w pierś. O mamuniu. Trzeba działać.
- Skarbie, uspokój się, bo obudzisz małą – mówię spokojnie i, ignorując ból nosa, chwytam ją za ramiona. Bierze dwa głębokie oddechy i spuszcza głowę. Widzę teraz, że tak naprawdę nie jest wkurzona, tylko bardzo zraniona. Dupek ze mnie. – Pamiętałem o urodzinach Rachel. Po prostu zeszło mi na szukaniu dla niej prezentu – kłamię gładko, czepiając się desperacko ostatniej szansy wywinięcia się z tego bez szczerej rozmowy.
- Od kiedy to w barze mają zabawki dla czterolatek? – prycha i wyrywa się z mojego uścisku. Wiedziałem, że tak będzie. Nigdy się nie zmienię i nie dam jej szczęścia, na jakie zasługuje. Powinienem był przerwać to na samym początku, kiedy jeszcze nie byliśmy oboje aż tak zaangażowani. Powinienem melodramatycznie zostawić ją dla jej dobra. Albo w ogóle niczego nie zaczynać. Co ze mnie za pieprzony egoista, że trzymam ją w tym chorym, irracjonalnym związku tylko dlatego, że ja sam nie wyobrażam sobie już życia bez niej i Rachel? Nie potrafiłbym bez nich oddychać i nie zasnąłbym, gdyby nie leżała obok. W jednej chwili dociera do mnie, że jeśli zaraz nie zrobię czegoś mądrego, to stracę dwie najważniejsze kobiety w całym moim życiu. Nie jestem na to gotowy i chyba nigdy nie będę. Cuddy zasługuje na szczerość. Cholera. Chcąc, nie chcąc, muszę się na to zdobyć.
- Masz rację – mówię zrezygnowany. – Byłem w barze i zupełnie nie pamiętałem o urodzinach Rachel.
- Przynajmniej wreszcie mówisz szczerze – szepcze i owija się szczelnie ramionami, jakby nagle zrobiło jej się zimno. Zawiesza wzrok na wątpliwie malowniczym krajobrazie, który widać przez okno i czeka na moje dalsze zeznania.
- Lucas po mnie przyjechał. Wytargał mnie z baru i powiedział, że muszę coś zrobić, żeby was nie stracić – mówię, nie patrząc jej w oczy. Szczere słowa przechodzą mi przez gardło niczym dość duży, kanciasty przedmiot. Nie sądziłem, że to może być takie trudne. Spoglądam na Cuddy kątem oka. Nadal na mnie nie patrzy, ale widzę, że jej twarz trochę złagodniała. Jest taka piękna, a zarazem teraz taka smutna. Mam ochotę sam sobie obić mordę. – Zawiózł mnie do sklepu z zabawkami, a później odstawił pod dom. Chciałem… Chciałem jeszcze dziś dać coś małej, żeby nie poszła spać smutna – kończę historię.
- Na to już za późno – mówi twardo Cuddy i nadal uparcie wypatruje czegoś przez okno.
- Wiem, że znowu was zawiodłem – mówię cicho i delikatnie dotykam jej aksamitnego ramienia. Jest taka krucha, a każdego dnia musi wytrzymać tak wiele… Zawsze ją za to podziwiałem. Najsilniejsza kobieta, jaką znam. – Ale nie skreślaj mnie. Chcę być dobrym partnerem dla ciebie i… I ojcem dla Rachel. Wiem, jak to jest wychowywać się bez męskiego wzorca – mówię gorzko, uświadamiając sobie, że popełniłem ten sam błąd, którego obiecałem sobie uniknąć już za młodu. – Nie chcę was stracić – mówię najszczerzej jak potrafię. Nie czas teraz na głupią męską dumę. Bycie facetem polega na walce do końca o osoby, które się kocha. A moje dwie Cuddy… Tak, niewątpliwie kocham je ponad wszystko.
- House… -zaczyna bardzo poważnie, a ja wstrzymuję oddech. Ta zraniona kobieta przede mną ma właśnie w rękach moje serce, moją przyszłość, moje życie. W tej chwili zależy od niej wszystko. – Nie chodzi o to, że zapomniałeś o urodzinach Rachel, ani o to, że nie posprzątałeś mieszkania, kiedy prosiłam. To wszystko są szczegóły. Chodzi o to, że ty zawsze uciekasz. Nigdy cię nie ma, jakbyś zaprogramował sobie, że musisz zaszyć się w swojej samotni za każdym razem, kiedy tylko zaczynasz być potrzebny. A ja… My… Zasłużyłyśmy na kogoś, dla kogo będziemy priorytetem niezależnie od sytuacji. Na kogoś, kto nie będzie bał się stawić czoła normalnym, codziennym problemom, House. Jesteśmy razem ponad rok, a ty nadal w całości się nie zaangażowałeś. Nadal nie dopuściłeś nas do siebie. Taki związek… To nie związek. A ja nie wiem, czy dam radę dłużej bawić się w dom. Bo chciałam z tobą stworzyć taki prawdziwy, stabilny, ale ty… Ty nadal myślisz, że od rodziny możesz wziąć sobie wolne. Odbębniasz dniówkę w domu i znikasz, jakbyś był po pracy. To nie na tym polega – wyrzuca z siebie na jednym oddechu, jakby miała przygotowaną tę kwestię od dawna.
- Chcesz mnie zostawić? – pytam, siląc się na obojętność, chociaż w środku kwiczę już jak małe prosię. Świdruję ją spojrzeniem, próbując odczytać z jej twarzy to wszystko, czego mi nie powiedziała. Patrzy tylko smutno tymi swoimi pięknymi oczami. Dopiero teraz widzę, jak bardzo jest zmęczona. Ale dziś już jej nie odpuszczę. Muszę znać prawdę.
- Nie widzisz? Nie rozumiesz? Jesteś miłością mojego życia, nie mogę cię zostawić. Ale ty ciągle zostawiasz mnie. Odchodzisz, kiedy chcesz, wracasz, kiedy chcesz… Dlatego proszę, jeśli nie widzisz dla nas przyszłości, jeśli tego nie czujesz… Po prostu to skończ. Ja nie mogę. Ja to czuję* – mówi szczerze, patrząc mi w oczy. I nagle moja krew zamienia się w lodowatą wodę, która w jednej chwili paraliżuje moje mięśnie, serce i mózg.
- Cuddy… Nie wyobrażam sobie, jak mógłbym funkcjonować bez was – mówię z wielką gulą w gardle zaskoczony, że w ogóle jakiś dźwięk wydobył się z moich ust – Chodź do mnie – niemal błagam, nie marząc w tej chwili o niczym, jak tylko o jej bliskości, o cieple jej ciała, o dotyku jej aksamitnych palców na swojej twarzy. Chwytam jej delikatną dłoń i ostrożnie przyciągam do siebie. Nie stawia oporu. Przysuwa się bliżej i siada mi okrakiem na kolanach. Wplata swoje palce w moje włosy i mocno mnie przytula. Oddycham z ulgą i kładę ręce na jej plecach, odwzajemniając ten cudowny uścisk. Dotykam ustami jej białej szyi, a rękami lekko głaskam ją po kręgosłupie. Wtula się we mnie tak ufnie, że już wiem, że nie zamieniłbym tej chwili na żadną inną.

* - nie mogłam się powstrzymać, żeby w tym miejscu nie przytoczyć wypowiedzi Dereka skierowanej do Meredith, odcinek dwudziesty piąty, sezon trzeci.

blackzone

Brawo Missy!!!!

Urzekła mnie ta część! House'owi się należało, piątka dla Cuddy. Cieszę się z tego, że postawiłaś dla House'a wyzwanie. Szczerość. I on temu o dziwo sprostał. Mogłam się domyślić zakończenia kłótni. Ale uważam, że ta para jeszcze w tym fiku nieźle narozrabia

Jak na razie czekam na więcej Huddy w Twoim wykonaniu!

Pozdrowienia,
xoxo
An

LissLady

JA to wiedziałam , że oni się pogodzą

Kocham tę rozmowę w sypialni, jest urocza, taka w ich typie

Alcusia

blackzone - bardzo się cieszę, że część Ci się podobała, bo osobiście nie jestem z niej zadowolona. Niemniej jednak, mój Wen nadal nieco strajkuje, więc kolejny rozdział idzie dość topornie. Ale staram się

dziękuję

LissLady - również bardzo dziękuję za pochlebną opinię

takie komentarze są naprawdę bardzo inspirujące i mam nadzieję, że natchną mojego upartego Wena

dzięki