No difference /5/

vicodin_addict

Nie masz co czuć się podle. I tak wstawiasz party częściej ode mnie. To mi jest glupio, bo jeśli ktoś jeszcze pamięta, o czym jest Treasure, to jestem w niebie. A wstawić bd mogła dopiero w przyszłym tygu. D:

A na nową część poczekam. Bo wiem, że warto

Any

Ja pamiętam, oczywiście, że pamiętam!

Any

Heeej, pamiętacie mnie jeszcze?
*nie słyszy potwierdzenia*
No cóż.
Mogłam się tego spodziewać z takim tempem wrzucania następnych części.
Ale, gdyby ktoś tu przypadkiem trafił, to może sobie przeczytać part 4.
I hope you like it.

IV

Siedząc na miejscu pasażera, ukradkiem obserwowała mężczyznę znajdującego się obok. Po pierwszym, pozytywnym, zaskoczeniu przyszedł czas na bardziej trzeźwe wnioski. Z łatwością dostrzegła jego idealnie wyprasowaną koszulkę, włosy ułożone niemal pod linijkę, a także pedantycznie ostrożny sposób prowadzenia samochodu. Gdyby nie wyjątkowy uśmiech, który czynił twarz Wilsona podobną do twarzy szesnastoletniego, szczęśliwego chłopaka, Nadie uznałaby ojca za potencjalnego nudziarza.

- No to opowiedz mi, jak mieszkasz – zaproponowała.
W oczach onkologa pojawił się ledwie dostrzegalny cień niepokoju.
- Dwa pokoje, mieszkanie bardzo ładnie usytuowane, niedaleko do centrum… - zawiesił na chwilę głos, jakby zbierając się w sobie. – Niestety, aktualnie nie mieszkam sam – dokończył.
- Masz kogoś?
- Tak… to znaczy nie, oczywiście, że nie! Chwilowo mieszka u mnie przyjaciel, ma u siebie remont, dlatego przygarnąłem go na dwa, trzy tygodnie – nie podejrzewałby, że umie tak świetnie kłamać.
Nadie pokiwała powoli głową, choć nie wyglądała na zachwyconą.
- Nie mógł zatrzymać się u kogoś innego?
- Cóż… chyba ma tylko mnie – odpowiedział zgodnie z prawdą.
- Miejmy nadzieję, że to miły facet.
Wilson doskonale wiedział, iż o House’ie można powiedzieć wiele, ale nie to, że jest miły, zmilczał jednak tę kwestię.
- Ile ma lat? – z zamyślenia wyrwało go kolejne pytanie.
- Nie pamiętam – odrzekł wymijająco. – Ale niewiele więcej ode mnie.
Dziewczyna wyglądała na rozczarowaną. Onkolog zakasłał, usiłując zamaskować nagły atak śmiechu wywołany myślą, że Nadie być może miała nadzieję na zawarcie interesującej znajomości.
- Jak się nazywa?
- Greg House. Jest szefem oddziału diagnostycznego w szpitalu, w którym pracuję.
- Mhm… Długo się znacie?
- Prawie piętnaście lat.
- Da się go lubić?
- Jasne – powiedział szybko, zastanawiając się, ile razy będzie musiał jeszcze okłamać dziś córkę. Na szczęście myśli dziewczyny skierowały się już na inne tory.
- Będziesz chodził do pracy w tym tygodniu?
- Obiecałem, że zajrzę kilka razy na chwilę, by zobaczyć, co z moimi pacjentami, ale oficjalnie mam wolne. W końcu nie zawsze jest u mnie córka – uśmiechnął się w sposób, który urzekł Nadie już na lotnisku i zahamował przed nie najgorzej wyglądającym budynkiem. – Dojechaliśmy.

Kiedy tylko przekroczyli próg mieszkania, odnotowała z ulgą, że nie panuje tu idealny ład, czego obawiała się przez całą drogę. Gdzieniegdzie mogła dostrzec leżące części garderoby, czasopisma o tematyce medycznej czy nieumyte kubki po kawie.
Nie jest źle.
Tymczasem Wilson zniknął gdzieś wraz z jej torbą. Po chwili usłyszała jego głos:
- Chcesz zobaczyć, gdzie będziesz spać?
Sypialnia była niewielka, ale urządzona całkiem gustownie.
- Rany, tato, po cholerę ci takie duże łóżko?
Mężczyzna zmarszczył brwi, a na jego twarzy pojawił się wyraz zaskoczenia.
Aha, czyli nie mogę przy nim kląć – uznała, zerkając na ojca. Nie miała pojęcia, że dziwna mina Wilsona wywołana była czymś zupełnie innym.
- Lubię przestrzeń – bąknął wreszcie, pokrywając zmieszanie szerokim uśmiechem. – To co, może teraz się rozpakujesz, a potem gdzieś wyskoczymy?
- W porządku. A kiedy wróci ten twój kumpel?
- Obiecał być na kolacji.
Ich ostatnia sprzeczka dotyczyła właśnie tego wieczoru. Onkolog musiał użyć całego arsenału argumentów (nie tylko słownych), by zmusić przyjaciela do wyrażenia zgody na swoją obecność podczas kolacji.
- Ale, tato, powiedz, jaki on jest? Nie wiem, na co być przygotowana.
- Jest oryginalny. Jedyny w swoim rodzaju – powiedział twardo i ignorując pytające spojrzenie córki, dodał. – Jeśli chcesz dziś jeszcze coś zwiedzić, to musisz się pospieszyć. Już prawie trzecia.

***
- Miał być półtorej godziny temu. Jestem głodna.
- Zaczekajmy jeszcze chwilę. Widocznie coś zatrzymało go w szpitalu. Taki zawód…
Nadie przewróciła oczami, Wilson jednak był nieubłagany.
- Skoro nie odbiera telefonu, to znaczy, że niedługo będzie. Znam go.

Jakby na potwierdzenie jego słów rozległ się szczęk zamka w drzwiach i ich oczom ukazał się House w pełnej krasie.
- Witam szczęśliwą rodzinkę. Myślę, że Wilson opowiedział ci już o mnie wszystko, począwszy od lekarza odbierającego mój poród, a skończywszy na domu pogrzebowym, który ma mnie pochować? – zwrócił się dziarsko do dziewczyny, która przez chwilę siedziała bez ruchu z lekko uchylonymi ustami.
- Tata trochę mi o panu mówił – przyznała, gdy odzyskała mowę, a jej ton mówił: jednak nie powiedział, że jego kumpel urwał się z psychiatryka.
Diagnosta miał zamiar dalej prowadzić dyskusję, pochwycił jednak morderczo–błagalne spojrzenie swego kochanka i ograniczył się jedynie do stwierdzenia:
- Mów mi na ty.
- Hm… tak, właśnie, Nadie, to jest Ho… eee… Greg, przyjaciel, o którym ci wspominałem, Greg, to moja córka – dokonał nerwowej prezentacji Wilson.
- Nie pomyślałbym…
- House – wciąż mówił spokojnym głosem, jednak jego dłonie bezwiednie zwinęły się w pięści.
- Tak, tak, przepraszam. Co będzie do jedzenia?
- Kurczak w brokułach i sałatka z …
- Brzmi uroczo – stwierdził, puszczając oko do dziewczyny, która nie mogła powstrzymać lekkiego półuśmiechu, i skierował się w stronę łazienki.

Wilson bał się spojrzeć córce w oczy. Czy został już uznany za takiego samego wariata jak House?
- CO TO BYŁO? – Nadie wyglądała na mocno zaskoczoną, jednak w jej wzroku widniały iskierki śmiechu.
- Mówiłem ci, że jest oryginalny – przypomniał.
- O mnie mowa? – spytał diagnosta, wkraczając do pokoju, a młodszy mężczyzna jęknął w duchu na widok wściekle czerwonej koszulki z przekreślonym radiowozem i napisem „Pieprzyć policję”.
- Nie, o tym wyszczerbionym talerzu – wykazała się błyskawicznym refleksem dziewczyna.
House uśmiechnął się tajemniczo. Doprawdy, nie mogła trafić lepiej.
- Twój ojciec z pewnością doskonale pamięta, w jakich okolicznościach go wyszczerbił, prawda, Wilson?
Na samo wspomnienie siebie i przyjaciela na kuchennym stole, onkologowi zrobiło się gorąco. Mruknął coś niezrozumiałego, po czym dodał:
- Jedzmy, zanim kurczak wystygnie.

Wraz z upływem czasu, rozmowa nabierała coraz bardziej normalnego charakteru. Mężczyźni przez chwilę wymieniali się uwagami dotyczącymi nowego pacjenta House’a, u którego podejrzewano nerwiakowłókniowatość, później zaś konwersacja potoczyła się na temat nauki Nadie.
- Studiujesz? – spytał diagnosta, obgryzając ze smakiem udko.
- Tak, prawo.
- Nieźle – uznał po nanosekundzie zaskoczenia. – Będziesz miała kupę forsy, wiernego, nudnego męża i diabelnie ustabilizowane życie.
- Nie mam zamiaru wychodzić za mąż – oznajmiła, potrząsając głową. – Faceci są do dupy.
- Mama ci to wpoiła? – nie mógł się powstrzymać. – Czyżby myślała tak na skutek pewnych bolesnych wydarzeń sprzed dwudziestu lat?
- Mama dobrze wyraża się o ojcu – powiedziała ze spokojem, a Wilson obdarzył ją spojrzeniem pełnym uznania. Nie dać się podpuścić jego przyjacielowi to duża zdolność. – Po prostu mężczyźni potrafią tylko oszukiwać. I tyle.
- Kobiety też nie są święte, nie, Jimmy? – Nie otrzymawszy od onkologa odpowiedzi, kontynuował.- Zapamiętaj sobie mała – wszyscy kłamią.
- Mówisz jak profesor Warner – mruknęła.
Obaj mężczyźni błyskawicznie podnieśli na nią oczy.
- Jak kto? – spytał Wilson.
- Profesor Stacy Warner. Wykłada u nas prawo cywilne – wyjaśniła, nieco zdziwiona poruszeniem, które wywołała. - Znacie się?
- Taak… Poznaliśmy się kiedyś – odrzekł onkolog, widząc, iż jego towarzysz nie planuje odpowiedzieć. Zresztą, nie był nawet pewny, czy ten w ogóle usłyszał pytanie, gdyż wydawał się być całkowicie pogrążony w swoich myślach; po chwili zaś wstał od stołu i przeniósł się na kanapę, by tam pozorować czytanie jednego ze swoich czasopism.
- Czyli kolacja skończona? – upewniła się Nadie nie bez zdumienia, po czym zwróciła się do ojca. – Ty gotowałeś, to ja pozmywam.
Wilson niemal nieświadomie skinął głową. Spod oka cały czas obserwował House’a i to, co miał możliwość dostrzec w jego oczach, wcale mu się nie podobało.

vicodin_addict

ŁAAAAAAAAAAAAAAAA *krzyczy histerycznie z radości*
Nju part. Kocham. Tak, cudownie

...
Ale może przejdźmy do rzeczy.

Oczywiście, że ja pamiętam, ja bd zawsze pamiętać. Ale byloby głupio, jakbym nie pamietała, duh? XD

Bosz, kocham takiego zaniepokojonego Wilsona, ktory nie wie, co ma mowić. I, ktory za wszelką cenę chce przedstawić House'a od jak najlepszej strony, żeby tylko nie powiedzieć nic złego. I, ktory nei wie co mowić, żeby się nie zdradzić, że łączy ich coś więcej.

I kocham House'a i Nad za to, ze się dogadali. Za ich rozmowy, za ripostę Nad i za mrugnięcie okiem House'a.

I ten fik z każdą częścią jest coraz lepszy. O ile to w ogóle możliwe, zeby byl wciąż lepszy i lepszy

Dziękii

unblessed

Bardzo lubię czytać Twoje ficki. Są wyważone właśnie tak, jak lubię. Trochę akcji, trochę spokoju, i opisy, i dialogi, miejsce na humor i powagę, garść oryginalnych pomysłów, ale wszystko utrzymane w realiźmie, z miejscem i na kanon, i na własne, twórcze rozwinięcie Hilsonowego świata, a to wszystko w polewie z dobrego stylu podane bez błędów, różanego lukru i wszelakich innych kfiatkuf.

Ja tam lubię Nadię, zwłaszcza że ciekawie opisujesz to, jak poznaje ojca. Począwszy przez nieświadomość prawdziwej opinii matki, poprzez obawy przemieszane z ciekawością aż do pierwszych opinii i obserwacji.

Any

Vic, jak ja Cię kooooocham.

Ale Ty dobrze o tym wiesz, prawda?

I nie masz za co dziękować. To ja powinnam przepraszać za takie tempo.

unblessed, co do Stacy i tego, co wykłada - że jest prawnikiem kostytucjonalistą to się dowiedziałam dopiero teraz.

Natomiast to prawo cwilne wzięłam jako pierwsze z listy przedmiotów, które można wykładać podczas studiów prawniczych... Ale zawsze można przyjać, iż Stacy zrobiła jakąś aplikację/rozszerzenie czy coś...

W każdym razie dziękuję za informację i miły komentarz. Mam, co prawda, niejasne przeczucie, że jestem przeceniana, ale zostawię je dla siebie.

Pozdrawiam ciepło.

vicodin_addict

Ja ciebie teeeż

>
Ale ja ci i tak dziękuję. Za to, że dałaś się przekonać do pisania tego, za to, że tak cudownie ci wychodzi, za wszystko. Senkjuuuu

Domcia2605

cudne;d przeczytalam 4 czesci iczekam na kolejne;d

Richie117

Zjadana wyrzutami sumienia, że Gimme leży i kwiczy, postanowiłam zaznaczyć swoją obecność w tym temacie

Z łatwością dostrzegła jego idealnie wyprasowaną koszulkę, włosy ułożone niemal pod linijkę
gdyby ona wiedziała, że to w głównej mierze była zasługa dobrej woli House'a...

- Tak… to znaczy nie, oczywiście, że nie! Chwilowo mieszka u mnie przyjaciel, ma u siebie remont, dlatego przygarnąłem go na dwa, trzy tygodnie – nie podejrzewałby, że umie tak świetnie kłamać.
buahahahahaha...

Też nie podejrzewałam go o takie umiejętności... może dzięki osmozie nabawił się ich od tego bezdomnego przyjaciela?

- Cóż… chyba ma tylko mnie – odpowiedział zgodnie z prawdą.
taaa... ogólnie to prawda, ale w połączeniu z poprzednim pytaniem to zaledwie półprawda...

- Obiecałem, że zajrzę kilka razy na chwilę, by zobaczyć, co z moimi pacjentami,
chyba z jednym, bardzo szczególnym pacjentem? W końcu znudzony i niezaspokojony House to bardzo niebezpieczna rzecz

Kiedy tylko przekroczyli próg mieszkania, odnotowała z ulgą, że nie panuje tu idealny ład, czego obawiała się przez całą drogę.
... i gdyby była trochę bardziej bystra, wywnioskowałaby, że to po prostu NIE MOŻE być mieszkanie jej pedantycznego tatusia

- Rany, tato, po cholerę ci takie duże łóżko?
gaaaad, skąd ona się urwała? Jak mogło jej przyjść do głowy, że jej superprzystojny ojciec żyje w celibacie?

Nie miała pojęcia, że dziwna mina Wilsona wywołana była czymś zupełnie innym.
mhmm... pewnie Wilson przypomniał sobie ten jeden raz, kiedy spadł z łóżka i nabił sobie guza, bo do pewnych rzeczy to duże łóżko okazało się za małe

Onkolog musiał użyć całego arsenału argumentów (nie tylko słownych),
jestem pewna, że tych niewerbalnych było więcej

w końcu dla House'a same słowa niewiele znaczą...

morderczo–błagalne spojrzenie swego kochanka
morderczo-błagalne i obiecujące stosowną nagrodę...

mężczyzna jęknął w duchu na widok wściekle czerwonej koszulki z przekreślonym radiowozem i napisem „Pieprzyć policję”.

ale Wilson jęknąłby głośniej, gdyby na koszulce House'a był napis: "Policja nic dziwkom nie robi, bo dziwki robią policji"

Na samo wspomnienie siebie i przyjaciela na kuchennym stole, onkologowi zrobiło się gorąco.
no no no... *kiwa głową z uznaniem*
już myślałam, że Wilson upuścił ów talerz, kiedy House niespodziewanie złapał go za tyłek, a tu takie rzeczy... *ślini się* Ciekawe, kto zaczął tę akcję?

Spod oka cały czas obserwował House’a i to, co miał możliwość dostrzec w jego oczach, wcale mu się nie podobało.
kompletnie nie wiem, co Wilson tam dostrzegł... a chcę wiedzieć. bardzobardzo.

Nadie sama w sobie jest bardzo fajna... Zazdroszę jej tatusia. Obu tatusiów

I mam nadzieję, że będzie go kochała równie mocno, kiedy/jeśli (nie - KIEDY - bo przecież kłamstwo ma krótkie nogi

) wszystkie jego kłamstwa wyjdą na jaw

Buziaki, any

motylek

dobry pomysł z Stacy, już tak może nie będzie nawijał jak chciał chyba( wydawało mi się tak jak czytałam.

Any

Katty B.

Podoba mi się, że tak skrupulatnie i ładnie opisujesz etapy zaznajamiania się Nadie z ojcem, jego otoczeniem i wyjątkowymi znajomymi. xD No i dziwne miny Wilsona, spowodowane czymś zupełnie innym, niż córeczka podejrzewa, są cóż, bezcenne. House jak najbardziej house'owy. Rozczarowanie Nadie wprawiło mnie w niezłą kwikawkę i teraz marzy mi się lekki teenage!crush Nadie, jeśli chodzi o House'a. Ooo, to byłoby dobre! xD

I Nadie ma u mnie giga plusa za bycie studentką Stacy. xD

Richie117

Any

Mój Boże, Kat, czy Ty napisałaś, iż Nadie ma u Ciebie za coś plusa?

*krztusi się sokiem*
Aż zaczęłam się zastanawiać, kiedy ją polubisz...

Richie117

Any

Richie117

Any

Any

V

Minęły już prawie cztery lata od czasu, kiedy House po raz kolejny uczył się żyć bez Stacy.

Czy to możliwe, żeby cały czas ją kochał? – zastanawiał się Wilson, obserwując siedzącego na kanapie z nosem utkwionym w gazecie mężczyznę. Z kuchni dochodził odgłos mytych naczyń – Nadie wyraźnie wyczuła, że stało się coś dziwnego i postanowiła zająć się jakąś pożyteczną czynnością – a z miny zarówno ojca jak i jego towarzysza wywnioskowała, iż zmywanie po kolacji to ostatnia rzecz, o której mogliby myśleć. Kiedy po kwadransie wróciła do salonu, sytuacja nie uległa zmianie – House wciąż wyglądał na całkowicie zatopionego we własnych myślach (albo od piętnastu minut czytał tę samą stronę czasopisma), a Wilson wpatrywał się w przyjaciela jak sroka w gnat. Dziewczynie nie pozostawało nic innego, jak rzucić krótkie:
- Idę spać. Dobranoc.
Ojciec odpowiedział jej nieuważnym tonem – było jasne, iż myślami jest bardzo daleko; ze strony House’a nie doczekała się żadnej reakcji. Szczerze mówiąc, średnio ją to zdziwiło. Zdążyła już zrozumieć, że nie jest to człowiek „normalny” – w powszechnym tego słowa znaczeniu.

Powoli mijały minuty, a niepokój Wilsona sukcesywnie wzrastał. Apogeum natomiast osiągnął, kiedy jego kochanek odrzucił czasopismo i, w miarę swoich możliwości, błyskawicznie zerwał się z kanapy.
- Co ty…
- Wszystko da się naprawić, Jimmy. Niejednokrotnie to powtarzałeś. Obyś miał rację.
W oczach mężczyzny nie było już zamyślenia czy wahania. Zza czystego, przejrzystego błękitu wyglądała absolutna pewność. Zanim onkolog zdążył znaleźć jakąkolwiek odpowiedź, trzasnęły drzwi wejściowe i po House’ie nie było już śladu.

Jedynym słowem, jakie od kilkudziesięciu minut przewijało się w mózgu Wilsona był koniec.

Skoro chciał coś naprawiać… na pewno chodziło mu o Stacy. Zawsze wiedziałem, że to, iż związał się ze mną w trzy miesiące po jej wyjeździe, było podejrzane. Miałem być jego cholerną chusteczką do nosa?!

Nie mógł opanować drżenia dłoni. On, zawsze spokojny i powściągliwy, teraz czuł się kompletnie wytrącony z równowagi. W ciągu zaledwie kwadransa cały jego świat stanął na głowie. Wiedział, że decydując się na życie z House’em, wkracza na teren pełen pułapek, jednak nie zamieniłby tego na żaden ustabilizowany związek. Kochał tego wariata. Co więcej, był przekonany, że ma w swoich uczuciach pełną wzajemność; dlatego tym trudniej było mu pogodzić się z myślą, iż diagnosta jest teraz pewnie w drodze na lotnisko, skąd niedługo odleci na drugi koniec kraju, by przepraszać Stacy.

Widok House’a, mówiącego kobiecie „kocham cię” spowodował, iż Wilson poczuł pod powiekami bolesne pieczenie. Prawdopodobnie rozpłakałby się po raz pierwszy od dwudziestu kilku lat, gdyby do pokoju nie wsunęła się Nadie. Widok ojca, który zdążył w międzyczasie przenieść się na kanapę, a teraz siedział na niej po ciemku, przysłaniając ręką oczy, mocno ją zaniepokoił.

- Tato, wszystko gra?
Wilson błyskawicznie przywołał na twarz uśmiech. Nie mógł doprowadzić do tego, by własna córka uznała go za ofermę.
- Tak, jestem po prostu zmęczony.
Nie dała się zwieść.
- Jasne. Przejechaniem stu mil i ugotowaniem kolacji?
- Można tak powiedzieć.
- Tato, przecież widzę… - zauważyła, iż nazywanie Wilsona tatą bardzo mu odpowiada. – I gdzie jest ten cały House? Myślałam, że będzie tu spać.
- Też tak myślałem, ale widocznie nie. Wyszedł pond godzinę temu.
- Wyprowadził się?
- Możliwe.
- Chyba nie przeze mnie?
Dopiero teraz przyszło mu do głowy, że może gdyby Nadie nie przyjechała, nie wspomniała o Stacy…
Bzdura – skarcił sam siebie. Tylko dłużej by kłamał.- Oczywiście, że nie. Po prostu… to oryginalny człowiek – mimowolnie czuł potrzebę, by bronić House’a.
- Zauważyłam – zaśmiała się. – Pieprzyć policję!
- Ma koszulki z jeszcze lepszymi napisami.
- Jakimi?
- Wolę nie powtarzać – mrugnął. – Nie chcę zdeprawować córki.
Uśmiechnęli się oboje. Wilson po raz kolejny dostrzegł ogromne prawdopodobieństwo, jakie ich łączyło.
- Nadie, idź już spać… Powinnaś wypocząć po podróży, a jutro chciałbym pokazać ci szpital.
- Lepiej od razu przyznaj, że jesteś pracoholikiem.
- Tylko po części…
- Uważaj, bo uwierzę – posłała mu łobuzerskie spojrzenie. – Ale masz rację, zmywam się.
- Dobranoc.
- Dobranoc, tato – wstała i po chwili wahania cmoknęła onkologa w policzek. Naprawdę, zaczynała go lubić, i to bardzo. Mężczyzna po raz kolejny uśmiechnął się i odprowadził córkę wzrokiem. Przynajmniej mam jeszcze ją.

Zaczął podliczać w myślach swoje oszczędności, zastanawiając się, czy starczy mu pieniędzy na zakup jakiegoś niewielkiego mieszkania. Po tym, co dziś się wydarzyło, nie będzie mógł przecież dłużej mieszkać u House’a. Jak tylko Nadie wyjedzie, rozejrzy się za czymś.

Spojrzał ze smutkiem na łóżko polowe, stojące w kącie, czekające na rozłożenie. Niestety, nikt nie będzie na nim spał…

Jego rozmyślania przerwał dźwięk otwieranych drzwi. Uniósł ze zdumieniem głowę i, niezdolny do wydania jakiegokolwiek dźwięku, obserwował diagnostę wchodzącego do mieszkania i zdejmującego kurtkę. Mężczyzna dopiero po zapaleniu lampki dojrzał skulonego na kanapie Wilsona, wpatrującego się w niego jak w zjawę.
- Ducha zobaczyłeś?
- Co ty tu robisz?! – zdołał wykrztusić.
- Hm… pomyślmy… chyba mieszkam. - Przysiadł na stoliku i zarzucił nogi na sofę. Wyglądał na zmęczonego, jednak błyskawicznie dostrzegł przeraźliwą bladość twarzy onkologa. – Co się stało? Córka ci nawiała?
- Gdzie… gdzie byłeś?
- W szpitalu.
- Co? Po co?
- Odrabiałem godziny w przychodni.
- House!
- Zlecałem i obserwowałem operację. Mogę nie wspominać, że w międzyczasie przeleciałem chirurga?
- Mówisz poważnie?
- Z operacją czy chirurgiem?
- Z operacją!
Mężczyzna zaniepokoił się.
- Jimmy, jestem lekarzem. Co w tym dziwnego?
- Twoje zachowaniem wieczorem było dziwne! Bardzo dziwne.
- Powiesz mi wreszcie, o co ci chodzi?
- Kiedy Nadie wspomniała o Stacy, kompletnie się wyłączyłeś. A potem nagle powiedziałeś coś o naprawianiu i wyszedłeś.
House przez chwilę patrzył na niego w milczeniu, po czym parsknął śmiechem. Chichotał przez kilka dobrych minut, dopóki nie został uciszony – dość brutalnie.
- Zamknij się, Nadie już śpi. Co cię tak raduje?
- Boże, ty naprawdę myślałeś…? Wilson, twoja głupota wciąż mnie zadziwia.
- Nie rozumiem.
- Kiedy twoja córka powiedziała coś o Stacy, skojarzyłem, że tego dnia, kiedy cztery lata temu zjawiła się w szpitalu, czytałem artykuł o gościu, któremu usunięto nerwiakowłókniaka umiejscowionego dokładnie w tym samym punkcie, jak u tego, którego przyjąłem przedwczoraj. I potem zastanawiałem się, czy warto… Położenie guza było naprawdę tragiczne, ryzyko – ogromne, nawet jak dla mnie. Ale w końcu zdecydowałem i pojechałem do szpitala. Zadowolony?
Wilson niemal poczuł, jak ogromny głaz stacza mu się z serca. House miał rację, był idiotą.
- I co z tym facetem?
- Kolejne cenne ludzkie życie ocalone – diagnosta przybrał obojętny ton, jednak z każdego zakątka jego twarzy wyglądało zadowolenie.
- Przepraszam, że ci nie ufałem… - wymruczał James.
- Jimmy, jesteś niesamowitym palantem.
- Bez przesady – odgryzł się. – Te podejrzenia nie były bezpodstawne. Przecież kiedyś ją kochałeś. I teraz mogło wystarczyć jedno wspomnienie…
- Kochałem – potwierdził, wpatrując się w dywan. – Była… była dla mnie wszystkim. Ale to przeszłość, idioto.
- Rozumiem, iż teraz będziesz się wyżywał i nie ma nawet sensu prosić, byś mnie nie obrażał? – upewnił się Wilson, jednak w myślach dodał: mów co chcesz, ważne, że tu jesteś.
- Nie ma. Ale i tak mnie kochasz, prawda? – zrobił niewinną minę.
- Czasem zastanawiam się, czemu – burknął.
Teraz, gdy wszystko już się wyjaśniło, na powrót był opanowanym, twardo stąpającym po ziemi mężczyzną. Przynajmniej do czasu – bo kiedy odpowiedź House’a została wyrażona gestem, poczuł, jak cały pokój wiruje.

W tej chwili dwójkę siedzących naprzeciwko siebie mężczyzn przepełniało absolutne szczęście.

motylek

też sobie pomyślałam że House wyszedł aby zobaczyć się z Stacy a zachowanie Wilsona takie urocze jak szczeniak który wystraszył się po stracie własnego pana

Richie117

Any

motylku, co za urocze porównanie.

Richie117

Any

Richie117