No difference /5/

Katty B.

Eee... Czyli nici z córkowego mhocznego planu na wyswatanie rodziców? Buu.

Absolutny tekst dnia:

Any

Katty B.

Delirium

Nowa część

! *czyta*

vicodin_addict

Foxglove

Katty B.

Delirium

Katty B.

Ja też wierzę. *wierzy* Bo ona na razie hilsonowy wyznacznik fluffu jest. Ja nie umiem - choć ćwiczę, ostatnio udało mi się angsto-fluff napisać, dumnam! - i na anyśce polegam. Ona dostarcza słodkości, puchatości i różowości do działu. Ja za to odpowiadam za gnębienie bohaterów i pogrzeby. XD

I proszę mnie Katować, można nawet Katusiować. I z góry ostrzegam, że ja zdrabniam wszystko. I jak mówię wszystko to mam na myśli wszystko, każde imię i zdrobnienie potrafię zdrobnić. XD

Any

AGSJ

Przepięknie!

House oczywiście jak zawsze chce uniknąć powiedzenia prawdy, ciekawa jestem, co z tego wyniknie... Z niecierpliwością czekam na kolejną część!

Any

Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia, przynajmniej na razie, co z tego wyniknie...
Dziękuję

Any

III

- Nie muszę ci chyba przypominać o możliwie najbardziej ludzkim zachowaniu? – dobiegł go głos przyjaciela.
House siedział w kuchni i, wciąż śpiący, kiwał się nad kubkiem porannej kawy.
- Spóźnisz się! – odkrzyknął.
- Spokojnie, mam jeszcze trzy godziny.
Z głośnym westchnieniem wstał od stołu i poczłapał do salonu, lawirując między komodą a łóżkiem polowym, na którym miał spędzić następne cztery noce (po długich namowach uległ prośbie przyjaciela, by ich łóżko na czas wizyty Nadie odstąpić właśnie jej; sam onkolog w ramach poświęcenia zgodził się spać na kanapie).
- Czy twoja córka ma zwyczaj lunatykować? – spytał głośno.
- Oszalałeś.
- A to świetnie – mruknął. – Kiedy dziewczyna pójdzie spać…
- Co ty tam brzęczysz?
Z jadowitą ripostą na ustach zajrzał do łazienki, jednak na widok ohydnego bordowego krawata w złote prążki zdołał tylko jęknąć.
Wilson przerwał siłowanie się z węzłem i zerknął na kochanka.
- Co?
- Zdejmuj to, jeżeli nie chcesz, by Katie…
- Nadie!
- … uciekła z wrzaskiem z powrotem do samolotu.
- Odwal się.
- Mówię poważnie.
- Ja też.
House wzniósł oczy ku górze, jakby prosząc o cierpliwość.
- Słuchaj, wiem, że jesteś zestresowany, ale to nie powód, by zakładać krawat z epoki Stalina. Ściągaj też koszulę.
Onkolog parsknął gniewnie.
- Czy możesz choć przez chwilę nie myśleć o seksie?
- Tym razem nie o to mi chodzi – odparł diagnosta, kładąc nacisk na dwa pierwsze słowa. – Musisz wyglądać bardziej młodzieżowo. Wskakuj w inne spodnie i koszulkę.
- Zwariowałeś?
- Ratuję twoją ojcowską reputację, idioto – burknął. – Przebieraj się, o ile nie chcesz być uznany za pompatycznego starucha.
Wilson kazał lekkie zaniepokojenie.
- Poważnie?
- A czy ja kiedykolwiek cię okłamałem? – Odnotował z satysfakcją, że przyjaciel rozluźnia węzeł krawata.
- Lepiej, żebyś się nie mylił.

Po upływie kwadransa House stał już w drzwiach, gotowy do wyjścia.
- Do wieczora – rzucił w kierunku łazienki, gdzie onkolog zajmował się tym razem ujarzmianiem fryzury.
- Trzymaj za mnie kciuki – usłyszał.
- Jeszcze czego.
Kładł już rękę na klamce, kiedy usłyszał za sobą kroki. Wilson objął go mocno w pasie i mruknął:
- Boję się.
Odwrócił się i spojrzał drugiemu mężczyźnie w oczy.
- Nie masz czego. Dużo bym oddał za takiego ojca – powiedział cicho i, nie czekając na jakąkolwiek reakcję przyjaciela, wyszedł z mieszkania.

***

Dwadzieścia minut później House stał oparty o motor, w pewnej odległości od własnego domu; w miejscu, z którego doskonale widać było drzwi wyjściowe. Kończył właśnie piąte okrążenie toru rajdowego w telefonicznej grze, kiedy dostrzegł swojego przyjaciela, wychodzącego szybkim krokiem z mieszkania i wsiadającego do samochodu. Diagnosta schował komórkę do kieszeni, odpalił silnik i, zachowując bezpieczny odstęp, podążył za Wilsonem. Nie mógł przegapić jego powitania z córką.

***

Z każdą minutą zbliżającą jej samolot do celu podróży, Nadie czuła większy ucisk w żołądku. Przez całą podróż zastanawiała się, czy dobrze zrobiła, ulegając namowom kolegi i pisząc list do niewidzianego od lat ojca. Nie miała pojęcia, jak się zachowa, jeśli okaże się on jakimś nudnym albo, co gorsza, surowym i nietolerancyjnym mężczyzną w średnim wieku. Wyobraźnia podsuwała jej coraz to dziwniejsze obrazy: widziała samą siebie zapędzaną do łóżka o godzinie dwudziestej, zmuszaną do pochłaniania gigantycznej ilości sałatek, słyszała wypowiadane karcącym tonem słowa: „Mam nadzieję, że umyłaś zęby?”. Mimo iż podświadomie czuła, że przesadza, nie zmniejszyło to jej stresu. Nadie jak ognia bała się ludzi, którzy nie umieli wzbudzić jej zainteresowania, bądź których nie interesowała ona sama. Przebywanie z nimi uważała po prostu za stratę czasu. Lubiła błyszczeć, być podziwiana i kochana. Na myśl, że własny ojciec może jej nie polubić, czuła ogarniający ją ze wszystkich stron niepokój.

W momencie, gdy pilot poinformował pasażerów, że za kwadrans powinni wylądować, przypomniała sobie słowa wypowiedziane przez matkę w czasie pożegnania: „Będziesz dla niego największym skarbem”.
Znała go lepiej ode mnie, skoro mówi, że wszystko będzie w porządku, to musi być – przekonywała samą siebie.
Nadie nie podejrzewała, że jej mama w tym momencie po raz kolejny zastanawia się, gdzie James Wilson nauczył się tak doskonale udawać przed każdą kobietą, że to właśnie ona jest dla niego najważniejszą osobą na świecie i czy jego rodzona córka też na to się nabierze. Nie wiedziała też, że Alice w głębi serca była pewna, że Nadie przestanie istnieć dla ojca wraz z opuszczeniem przez nią Princeton.
Będzie chciał zrobić dobre wrażenie, ale w gruncie rzeczy ona go nie interesuje – myślała, obserwując przez okno wsiadającą do taksówki dziewczynę. James jak nikt potrafi dbać o pozory.

Miły głos pilota poinformował wszystkich o podchodzeniu do lądowania. Po kilku minutach samolot zatrzymał się na płycie lotniska. Nadie wzięła głęboki oddech, przywołała na twarz uśmiech i skierowała się w stronę wyjścia.
Kiedy wreszcie stanęła na ziemi, usiłowała dojrzeć gdzieś kojarzoną jak przez mgłę sylwetkę ojca, jednak szybko zrozumiała, że będzie to niemożliwe, przynajmniej do czasu, gdy tłum pasażerów i ich rodzin nieco się nie przerzedzi.

Ludzie rozchodzili się wyjątkowo wolno, dlatego minął blisko kwadrans zanim udało jej się zobaczyć mężczyznę stojącego przy drzwiach wejściowych do hali przylotów. Ubrany był w czarną koszulkę i jeansowe spodnie, rozglądał się nerwowo, wyraźnie kogoś szukając. Dziewczyna zrobiła kilkanaście niepewnych kroków w jego kierunku – znajdowali się teraz na tyle blisko siebie, by mogła dostrzec pobłyskujące orzechowym kolorem włosy i ciemne oczy. Ich spojrzenia spotkały się i Nadie dostrzegła, jak na twarzy mężczyzny pojawia się nieśmiały uśmiech, co tylko utwierdziło ją w przekonaniu, że znajduje się naprzeciwko własnego ojca.

Wilson postanowił dłużej się nie wahać. Zdecydowanym krokiem podszedł do dziewczyny.
- Nadie.
- Cześć… tato.

Miała miły, niski głos, przywodzący na myśl słoneczną Francję, z której pochodziła jej matka. Onkolog, choć nadal porządnie zdenerwowany, nie mógł nie zauważyć ogromnego podobieństwa między nim a jego córką, którego nie przypominał sobie z ich ostatniego spotkania.
- Zmieniłaś się… Ktoś jeszcze mógłby pomyśleć, że jesteśmy rodziną.
Uśmiechnęła się, ukazując białe zęby. Uśmiech też miała po Alice.
- Pójdziemy po bagaże? – zaproponował, czując się nieco niepewnie pod mocnym spojrzeniem ciemnych oczu – oczu tak podobnych do tych, które oglądał każdego dnia w lustrze.

Nadie lubiła działać impulsywnie. Jej pierwsze wrażenie dotyczące Jamesa Wilsona było w pełni pozytywne, dlatego, nie zastanawiając się długo, w ramach odpowiedzi rzuciła się ojcu na szyję.
- Cieszę się, że tu jestem.
- Na pewno nie bardziej ode mnie – usłyszała.
- Chodźmy po bagaż, tato.
Nazwany tatą po raz drugi w ciągu dziesięciu minut, uśmiechnięty od ucha do ucha Wilson ruszył za córką. W jego sercu zaczęła kiełkować nadzieja na to, że wszystko może ułożyć się lepiej niż do tej pory przypuszczał.

Zajęty odbieraniem sporych rozmiarów torby podróżnej, nie zauważył znajomej sylwetki mężczyzny ukrywającego się za jedną z rosnących w doniczkach olbrzymich agaw.
- Pierwsze koty za płoty, Jimmy – mruknął House, obserwując oddalającą się dwójkę. Zdążył jeszcze dostrzec, jak po przejściu przez drzwi prowadzące na zewnątrz, Wilson obejmuje córkę ramieniem.

Lady Makbeth

No proszę, czyżby House zaczął pełnić funkcję sekretnego anioła stróża Wilsona i jego córki

Lubię cię any, naprawdę cię lubię

Foxglove

House jako specjalista od mody - bezcenny XD I jakie houseowe śledzenie. Skąd ja to wiedziałam? ;]
Córa nadal wydaje się w porządku. I oby tak zostało, bo najgorsze to gdyby Wilson za potomstwo miał jakąś koszmarną wywłokę. Niech nie tylko oczy po nim odziedziczy, ale też urok osobisty i usposobienie

Delirium

Katty B.

Eww...
...
...
...
*kwadrans później*
Eww...
...
Nienawidzę dzieci. I już nienawidzę tej całej Nadie. Brr.
...
BRR!

Alice ratuje sytuację celnymi uwagami o Wilsonie. No i House, swoimi radami. Gdyby nie to...
...
emo!fluff nawet tego nie pokrywa.
...
NIENAWIDZĘ NADIE! *wyciąga transparent*

Ale za krawaty z epoki Stalina to mam ochotę Cię pocałować.

Delirium

Any

motylek

śliczna część, czekam na dalszą część

Katty B.

To może uściśniemy dłonie po harcersku, co? *jeszcze pamięta, jak to się robi* XD

Delirium

Kat, czy to się czasem nie nazywa "myślenie stereotypowe"?

Możesz nie lubić Katie Meluy, bo nie odpowiada Ci jej muzyka - i jest to dobre wytłumaczenie. W końcu o gustach się nie dyskutuje (ja na przykład nie znoszę Death Note).
Ale do wyhodowania antypatii do jakiejś osoby lub postaci potrzebny jest konkretniejszy powód. Uważam, że Nadie narazie dała ich za mało, żeby jej od razu nienawidzić.

Owszem, takie swobodne rzucanie się na szyję było dość nieoczekiwane i bezpośrednie, ale jeszcze niczego o niej nie mówi. Zobaczę jak to będzie w następnych częściach, narazie wydała mi się w porządku.

Katty B.

Nie, to nie jest myślenie stereotypowe.

I nie mogę powiedzieć, że nie lubię katie Meluy dlatego, że nie lubię jej muzyki - bo ja akurat lubię rodzaj muzyki, który ona reprezentuje. Nie lubię Katie, bo tak. Po prostu. Czasami - ale czasami, naprawdę rzadko - nienawidzę czegoś/kogoś w sumie bez powodu, a na pewno bez powodu, który mogłabym komukolwiek podać. Niezmiernie mi przykro, że Nadie znalazła się w tej kategorii, ale się znalazła i nic na to nie poradzę. Mogę jedynie mieć nadzieję, że w najbliższych rozdziałach okaże się najlepszym sortem bohatera i miło mnie zaskoczy. (Bo Liwia, Near i bigos tego nie zrobili.)

A "de gustibus non est disputandum" to jedna z moich ulubionych sentencji.

vicodin_addict

Aaaa. AAAAAAAAAAA aaaaaaaa AaaaaaaaaaAAAAAAAAAAaaaa AAA. I ja dopiero teraz komentuję trzecią część *kaja się*

Ale jest cudowna. C u d o w n a. Mowię ci to ja, vic. XD
Pierwsz espotkanie Nad z Jimmy'm, uhh, to było świetne. Bosz, już kocham tego fika. Już? damn, ja zawsze wiedziałam, że bd go kochać, srsly! dziękuję ci, że go piszesz.

I House'io. Haha, uwielbiam go, po prostu go uwilebiam. Pilnowanie Jamesa = bestthingever!

Czekam cierpliwie na więcej

Any

vicodin, nawet nie masz pojęcia, jak mi głupio po przeczytaniu tego komentarza... Bo ja... ja... ja mam dopiero 1/3 następnej części.
*kaja się*
Naprawdę się cieszę, że Ci się podoba... ale, z drugiej strony, podle się czuję.