No difference /5/

Katty B.

No dobra, "niemożliwe" to za dużo powiedziane. "Mało prawdopodobne", lepiej? Albo... "coś, za czym nie przepada". XD

A Wilson robiący z siebie idiotę to clue odcinka. (Wcale że nie, ale cii. XD)

Any

Obejrzę w wolnej chwili. xD

A "średnio prawdopodobne" brzmi najbardziej trafnie.

Foxglove

Że niby takie stare dziecko? Ja chcę wiedzieć w jakich okolicznościach (nie biologicznych, maturę z biologii pisałam więc wiem na czym rozmnażanie polega

) się Wilson dorobił potomstwa.
Ogółem chcę wiedzieć cóż takiego się stanie jak ona przyjedzie

Pewnie będzie w ciąży lub coś w tym stylu XD
Any, kolejny fick długoterminowy się szykuje? Gdzie Ty czas na to wszystko znajdujesz?

Any

Foxglove

Any

Foxglove

Richie117

Delirium

Wciągnęłam się (poważnie), chociaż z początku wydało mi się to dziwne, że Wilson ma córkę. Ale teraz sytuacja się zmieniła... jestem OGROMNIE ciekawa, co dalej

! Świetnie piszesz. No i zapowiadają się duuuże kłopoty, a ja lubię "kłopotliwe" opowiadania ;]

Any

H_love

Katty B.

...
Widzisz, any? Mówiłam, że niemożliwe! XD

Richie117

Any

II

- Mówisz poważnie?
- Wilson, na litość boską, pytasz o to po raz czwarty!
- Bo nie wierzę w twoją nagłą chęć pomocy!
- Rany – diagnosta przewrócił oczami. – Gdybym wiedział, że będziesz tak to wałkować, siedziałbym cicho. I zapal światło.
Młodszy mężczyzna wyciągnął rękę w stronę lampki i po chwili delikatne, przyciemnione granatowym kloszem światło zalało pokój.
- Ale przecież to zupełnie do ciebie niepodobne – dziwił się. – Ty, wielki zwolennik prawdy proponujesz, żebyśmy oszukali moją rodzoną córkę?
- Skończysz wreszcie?
- Nie! Jak ja jej spojrzę w oczy? Mam jej powiedzieć, że jesteśmy tylko kumplami?
- A mieszkam u ciebie, bo remontuję swoje mieszkanie – przypomniał po raz nie wiadomo który znudzonym tonem. – Przynajmniej dziewczyna nie wpadnie w depresję na myśl o tym, że spłodził ją pedał.
- Chcę wiedzieć, dlaczego to proponujesz.
- Żeby uchronić cię przed kompromitacją, której tak się lękasz.
Wilson parsknął niemal histerycznym śmiechem.
- Nie bądź taki przekonywujący, bo jeszcze ci uwierzę. Przecież absolutnie nigdy nie przepuściłeś okazji na wystawienie mnie na pośmiewisko całego szpitala, a teraz co? Znajdź lepszy wykręt.
- Ale teraz chodzi o twoją córkę.
Onkolog przyjrzał się uważniej siedzącemu obok mężczyźnie. Czy to możliwe, żeby za jego zachowaniem nie krył się żaden podstęp?
- Dlaczego tak ci zależy na naszych kontaktach? – drążył nieufnie.
House spojrzał mu w oczy, a w jego wzroku można było dostrzec mieszaninę goryczy i żalu.
- Bo dobre relacje z ojcem to świetna sprawa. Nie chcę nikogo ich pozbawiać – odparł.
Wilson wyczytał w tych słowach również to, czego przyjaciel nie dodał – że nieposiadanie takich relacji jest straszne, przynajmniej dla dziecka i że sam coś o tym wie. Siedział przez chwilę w milczeniu.
- W porządku – uznał wreszcie. – Niech będzie jak chcesz.
Diagnosta skinął głową. James chciał jeszcze powiedzieć co nieco na temat zasad panujących w domu podczas obecności Nadie, ale postanowił odłożyć to na później – wystarczyło jedno zerknięcie na towarzysza, by zorientować się, że jest pogrążony we wspomnieniach – niekoniecznie miłych. Wilson nie miał odwagi mu przerwać.
- Tylko pamiętaj – odezwał się nagle House. – Nie waż się już na wstępie czepiać się o cokolwiek, choćby powiedziała ci, że jest tancerką w nocnym klubie. Nie krytykuj żadnego z aspektów jej życia, bo niewiele o nim wiesz.
- Spokojnie, nie mam zamiaru – odpowiedział, zdziwiony szorstkim tonem drugiego mężczyzny. – Naprawdę myślisz, że po tylu latach niewidywania córki mógłbym robić jej jakieś wymówki zamiast cieszyć się jej obecnością?
- Znam takie osoby. – Jeszcze nigdy nie słyszał u House’a takiej nienawiści w głosie. Nie wiedział, co zrobić. Miał wielką ochotę przytulić przyjaciela, ukoić cały jego ból, ale zdawał sobie sprawę z tego, że to niemożliwe. Że bólu związanego z posiadaniem takiego ojca, na jakiego trafił House, nic nie jest w stanie uleczyć. Żadna czułość, żaden pocałunek, żadna dawka Vicodinu. I to sprawiło, że poczuł bolesne ukłucie w klatce piersiowej – jak zazwyczaj, gdy nie mógł pomóc tak drogiej dla niego osobie, jaką był mężczyzna siedzący obok.
- Nie wiem, co mogę ci powiedzieć – odezwał się wreszcie. – Miałeś po prostu pecha.
- Cholernego – zauważył z ironią diagnosta. – Ale co tam, żyje się dalej, nawet jeśli twój własny tata najchętniej widziałby cię martwego.
- Nie mów tak! – zaprotestował.
- Ale to prawda, Jimmy. – Nienawiść zniknęła z głosu mężczyzny, na jej miejscu pojawił się smutek. – On nie znosi mnie, ja nie znoszę jego, równowaga została zachowana.
Wilson, niewiele myśląc, przysunął się bliżej swojego kochanka. Oparł brodę o jego ramię i delikatnie objął go ramieniem.
- Może twój ojciec kiedyś zrozumie…
- Jasne – prychnął. – Po czterdziestu paru latach. Zresztą, mam to gdzieś. Kiedy go potrzebowałem, zawsze był nieobecny. Teraz niech się wypcha.
Wilson jednak czuł, że jest inaczej. Podejrzewał, iż gdyby tylko John wrócił i okazał należytą (w jego przypadku – ogromną) skruchę, to House byłby zdolny mu wybaczyć.
- Nie rozpieprz tego, co cię łączy z Rachel… - usłyszał.
- Nadie.
- Nieważne.
- Nie rozpieprzę.
- Bo będziesz miał ze mną do czynienia.
- Wyluzuj. Za dużo dla mnie znaczy.
- Chciałbym mieć takiego ojca.
Zrozumiał, ile w ustach House’a znaczyły takie słowa. Po raz kolejny nie mogąc znaleźć odpowiedzi, pocałował nieogolony policzek przyjaciela.

***

- Mamo, powiedz, jaki on jest?
- Nadie, nie widziałam go od tylu lat…
- Mam spędzić pięć dni z człowiekiem, z którym w sumie przebywałam nie dłużej niż trzy godziny. Nic o nim nie wiem…
- To tak jak ja.
- Mamo, coś przecież musisz pamiętać, proszę cię…
Ciemnowłosa kobieta westchnęła i przymknęła oczy. Wróciła wspomnieniami do wydarzeń sprzed ponad dwudziestu lat.
- Nie będę ci mówiła, jak wyglądał, bo niewiele się zmienił, a musisz go kojarzyć z waszego ostatniego spotkania.
- Jak przez mgłę. Widzieliśmy się przecież tylko chwilę.
- Jesteś bardzo do niego podobna. Oboje macie jasną karnację, zbliżony kolor włosów, identyczne ciemne oczy. Z charakteru też przypominasz Jamesa – szczerze mówiąc, dawno nie widziałam dziewczyny, która byłaby tak dobrym odzwierciedleniem ojca. Kiedy go poznałam – po twarzy kobiety przemknął uśmiech – zakochałam się jak wariatka. Ale trudno się temu dziwić, byłam bardzo młoda… On po wakacjach miał rozpocząć studia. Był najbardziej czarującym chłopakiem z całej grupy „medyków”, którzy przyjechali na Lazurowe Wybrzeże. To były moje pierwsze wakacje bez rodziców, postanowiłam zaszaleć. Poszłyśmy z koleżanką, z którą spędzałam ten czas, na dyskotekę; James był jedynym chłopakiem, który nie tańczył. Nie wiem już, jak to się stało, że zaczęliśmy rozmawiać. Pamiętam tylko, że kiedy zaproponował mi spotkanie następnego dnia, szalałam ze szczęścia.
Nadie słuchała cierpliwie, widziała, że matka znajduje we wspomnieniach przyjemność, ale w końcu przerwała jej, nie mogąc się powstrzymać:
- Ale sam tata, jaki on był?
- Był najbardziej czułym i troskliwym mężczyzną, jakiego do tej pory udało mi się poznać. Niestety, był też młody, szczęście dopiero się do niego uśmiechnęło – niełatwo wtedy było dostać się na medycynę – może nawet trochę nieodpowiedzialny… i przede wszystkim traktował mnie tylko jak wakacyjną przygodę. Dlatego, kiedy później zorientowałam się, że… coś jest nie tak, nawet do niego nie zadzwoniłam. Nie chciałam rujnować mu życia – powiedziała z nieco smutnym uśmiechem.
- Mamo… - zaczęła nieśmiało – a nie żałujesz?
- Jak mogłabym żałować? Dostałam od losu wspaniały prezent – córkę.
- Chodzi mi o to, czy nie żałujesz, że to się tak skończyło...
Kobieta spojrzała przed siebie, wciąż przysłoniętymi mgiełką wspomnień, zielonymi jak u kota oczami.
- Nie – odparła po namyśle. – James nie wydawał się być mężczyzną stworzonym do życia w trwałym związku. Chyba że kogoś naprawdę by kochał, a tak, niestety, nie było w moim przypadku. – Zresztą – zakończyła – wkrótce sama go poznasz i wyrobisz sobie o nim opinię.

eigle

any,
piszesz jak dla mnie, wybornie.

Wątek córki mnie wciąga niezmiernie.

Ale co mam powiedzieć na Hilsonowe sceny czułości i intymności?
No wtedy wybucham śmiechem! Nie ma siły, nawet twój talent pisarski tego nie potrafi zmienić, dla mnie to fik humorystyczny. Już widzę odgrywanie go przez Lauriego i Frey'a w brytyjskeij telewizji. Tyle, że Laurie robiłby za Wilsona, Frey za House'a.

vicodin_addict

Eeeee nowa część *ma radochę*

Any, ju ar de best!
Now część jest cudowna.

Pierwsza połowa. Ah, no nie mogłam się powstrzymać, jak czytałam fragment, w którym był wspomniany ojciec House'a (tak, it means I burst into tears). Przygotowania na przyjęcie Nadie ,a te pięc dni kogoś wykończą. I nie wiem, kto to będzie, ale jak nie przestaną się tak martwić... uh, właściwie to ja nie wiem, czym oni tak się martwią XD

I druga połowa. Aaaa Jimmy i wakacyjna przygoda, ja rozumiem, że te trzy małżeństwa mówią, że lubiŁ (XD) kobiety, ale wakacyjna przygoda. Haha, mama Nadie jest świetna.

Pięknie. Życzę wena i czekam na więcej.

Any