Kind of Magic [NZ]

T.

mam spore obawy czy spodoba Wam sie ten fik

jest on coz...eeee trochę inny...

To jest pierwsza częśc. To czy bedą następne, będzie zależało od Was

W całości dedykuje Rocket, która zaczyna właśnie swoja przygodę z Fantastyką

KIND OF MAGIC

Pierwszą rzeczą, jaka dotarła do jego powracającej do życia świadomości był ból, pulsujący gdzieś od potylicy i rozlewający się falami po całym ciele. Zdołał podnieść rękę do głowy i natychmiast wyczuł pod palcami ciepłą, lepka substancje, oblepiająca jego włosy. Potem otworzył oczy. Zaskoczyła go cisza panującą dookoła, która harmonizowała z lekkim szumem wszech obecnie otaczających go drzew. Miękkie podłoże, na którym leżał, nie okazało się tak jak myślała pierwotnie jego własnym łóżkiem, ale gęstym poszyciem tego starego lasu, w którym nie miał pojęcia jak się znalazł. Zamknął oczy i otworzył je znowu po chwili. Nic się nie zmieniło. Promienie słońca przebijające się przez liście, nadal łaskotały go przyjemnie w twarz, a niczym niezmącona harmonia natury, nadal rozciągała się przed jego oczami. Albo się naćpał albo umarł –pomyślał i rozważył możliwość ponownego zapadnięcia w sen.

- House!? – Szybko zrezygnował z tego pomysłu, kiedy usłyszał za plecami znajomy głos. Czy ta kobieta musi prześladować go nawet w jego koszmarach? Odwrócił się powoli, nadal trzymając się za rozciętą głowę i zobaczył niecodzienny widok. Jego szefowa, z cała garścią różnokolorowych liści we włosach i na ubraniu, przedzierała się w jego kierunku, przez gęste krzaki. Wysokie szpilki, które co chwila zapadały się w miękką ziemię, utrudniały nieco jej to zadanie.

- Kobieto, czy ty nawet we śnie musisz za mną łazić? –Westchnął zrezygnowany. Cuddy w końcu znalazła sie przy nim i spojrzała na sączącą się spomiędzy palców krew.

- Jesteś ranny? –Stwierdziła, odrywając fragment swojego białego fartucha –pokaż to –zaproponowała. Posłusznie pochylił głowę i pozwolił jej zrobić prowizoryczny opatrunek. Przeszywający ból, zszedł na drugi plan, wobec widoku jej pełnych piersi, idealnie widocznych z tej perspektywy, spod jak zwykle dużego dekoltu.
- Gotowe- oznajmiła po chwili –a teraz powiedz, co pamiętasz House. –Poprosiła próbując opanować targające nią gwałtowne emocję.

- A co mam pamiętać? Jesteś w moim śnie. Na dobra sprawę, to może nawet dobrze, mogłabyś na przykład zrobić steapteas albo jeszcze, co innego… -jego myśli powędrowały w kierunku wszystkich tych fantazji z jego szefową w roli głównej, które ostatnio nie dawały mu spokoju.

- House, to nie jest sen. –Stwierdziła z przekonaniem w głosie.

- Jak to nie sen? Az tak się naćpałem? Nie możliwe… nie przypominam sobie nic takiego… -poczuł nagły niepokój wywołany jej słowami.

- Nie jesteś ani naćpany, ani to nie jest sen… to jest… eee -zawahała się przez chwilę-to się dzieje naprawdę.

- Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że spacerowaliśmy po lesie i nagle upadłem i rozciąłem sobie głowę! –Spokój Housa ulotnił się całkowicie, a na jego miejscu pojawiło się narastające zdenerwowanie. Co tu się do cholery dzieje!?

- Nic nie pamiętasz… byliśmy w szpitalu –Cuddy próbowała przypomnieć sobie każdy szczegół wydarzenia, które doprowadziło ich w to dziwne miejsce –robiliśmy rezonans Twojej pacjentce, tej z podejrzeniem guza… cos poszło nie tak… coś z rezonansem chyba… były jakieś iskry, jakby wyładowanie… podeszliśmy do niej… a potem… -wzięła głęboki oddech -a potem znaleźliśmy się tutaj…

Zapadła cisza. Gdzieś z najdalszych zakamarków pamięci zaczęły napływać do jego głowy obrazy, rezonans, błyski, ból. Przypomniał sobie wszystko.

-Tutaj… -powtórzył cicho – czyli właściwie gdzie? –patrzył na Cuddy, która wyglądała wyjątkowo bezbronnie i krucho. W jej oczach widział lęk. Sam tez go odczuwał. Wyjął jednego z liści spoczywających we włosach brunetki i uśmiechnął się próbując dodać jej otuchy. –Spokojnie, na pewno jest jakieś racjonalne wytłumaczenie… na pewno wszystko się wyjaśni… -kiedy to mówił z oddali dobiegły ich jakieś odgłosy. – O widzisz! zaraz się dowiemy, o co chodzi…

Po chwili ich oczom ukazał się jeździec, z wprawą mknący miedzy drzewami w pełnym galopie. Okryty płaszczem, który łopotał na wietrze, pewnie trzymał się w siodle, lekko pochylony, tworzący niemalże jedność z karym ogierem, wydawał się być jakąś mityczna postacią z bajek.

- O kurwa… -szepnął House, nie będąc w stanie wysilić się na bardziej konstruktywny komentarz. Jeździec zauważył ich i krzyknął w ich stronę nie zwalniając nawet odrobinę: „Kryjcie się!”

House i Cuddy wymienili miedzy sobą szybkie spojrzenia. Ich decyzję, przyspieszył widok kolejnej grupy jeźdźców, wyłaniających się zza drzew. House pociągnął Cuddy w gęste zarośla, które zasłaniały ich od strony zbliżającej się gromady. Rozpłaszczeni na miękkim poszyciu, czuli jak ziemia drży, pod uderzeniami końskich kopyt, a zbrojni mężczyźni, odziani w czarne opończe mijają ich niezauważonymi. Jeszcze przez dobra chwilę leżeli nieruchomo na ziemi, niezdolni do wypowiedzenia ani jednego słowa.

***

- Przecież to jest niemożliwe! Widziałaś tych ludzi? Oni wyglądali jak wyjęci z jakiegoś pieprzonego średniowiecza! Chyba nie sądzisz, że grupa psycholi urządziła sobie festyn rycerski pod Princeton! Zresztą gdzie ty widziałeś takie lasy pod Princeton! –Cuddy próbowała obalić kolejna nietrzymającą się teorie Housa, który za wszelka cenę, próbował znaleźć rozsądne wytłumaczenie ich aktualnego położenia.

- Jasne, wiec na pewno weszliśmy do szafy i przenieśliśmy się do krainy Narnii! –House drwił, choć wcale nie było mu do śmiechu –Gdyby to była kraina Narnii, to trafiłbym tu z Sharon Stone, a nie z jędzowata szefową.

- Może i jestem jędzowata…

-Może? –Przerwał jej natychmiast – to raczej nie ulega wątpliwości!

-Cholera, dlaczego te szpilki sa takie niewygodne! –Zaklęła, Cuddy, potykając się po raz kolejny o wystający korzeń. Szli już od godziny przez gesty las; ona co chwila zapadając się obcasem w miekki grunt, on podpierając się niepewnie na prowizorycznej lasce. Końca lasu nie było widać.

Nagle tuz za plecami usłyszeli jakiś hałas i obrócili się jednoczesnie jak na komendę. Przed nimi, na karym koniu siedział samotny jeździec, który jeszcze jakiś czas temu uciekał przed goniącą go watahą zbrojnych. Białe jak len włosy, okalały szczupłą, szorstka twarz, w poprzek, której biegła długa, głęboka blizna.

- Słychać was na mile –stwierdził mężczyzna zsiadając z konia. Wpatrywał się przenikliwym, kocim wzrokiem w dwójkę nieznajomych. Jego oczy były intensywnie, nienaturalnie zielone. Zdjął płaszcz i rzucił go na siodło. Ubrany był w skórzane brązowe spodnie, lekka kolczugę i zarzucona na nia zielona opończę. Znad ramion, wystawały rekojeście dwóch mieczy, przewieszonych przez plecy na szerokich skórzanych pasach.

-Wyglądacie jakoś dziwnie… -stwierdził, przypatrując się ubraniom Housa i Cuddy.

- My? – House nie wiedział czy ma się śmiać czy płakać. Sytuacja wydawała mu się absurdalna do granic możliwości.

- Jestem Geralt z Rivii –przedstawił się nieznajomy „cudak” wyciągając rękę.

- House -diagnosta potrząsnął dłonią nieznajomego, który ewidentnie na cos jeszcze czekał.

-House…? –Geralt zawiesił głos.

- House z Princeton. –Mówiąc to o mało nie wybuchł głośnym śmiechem.

-Princeton? –zamyslił się nieznajomy –nie znam… a Twoja towarzyszka jest nierządnicą? –Spojrzał znacząco na dekolt Cuddy i jej krótka spódnicę.

House wybuchł głośnym śmiechem patrząc na trzęsąca się z oburzenia administratorkę.

- Widzisz, mówiłem ci, żebyś się tak nie ubierała!

- Zamknij się House! – Krzyknęła oburzona, -Jestem Cuddy i nie jestem żadną nierządnicą! –Administratorka obrzuciła Geralda miażdżącym spojrzeniem, które zawsze wzbudzało

wśród personelu szpitala.

-Eee… w takim razie przepraszam najmocniej… powierzchowność mnie zmyliła… -wyjąkał nagle zawstydzony swoją pomyłką.

jeanne

*Ómarła*
Dzizias T., to jest boskie! I od razu mówię, że chcę dalej!

Początek straszny, zaczęłam sie nawet trochę bać, ale potem...

amandi

rocket queen

Napisałam Ci już, że jestem pod wielkim wrażeniem i, że to zdecydowanie jeden z najlepszych fików, jakie kiedykolwiek przeczytałam. Napisałam również, że nie będę rozwodzić się nad Twoim „warsztatem”, bo jestem pewna, że nie ma na Horum [i poza nim pewnie też] osoby, która miałaby się do czego przyczepić!

Masz talent i tyle! Koniec, kropka. Naprawdę trzeba by szukać z gromnicą drugiej osoby, która tworzyłaby tak plastyczne, KLIMATYCZNE i przede wszystkim ORYGINALNE opowiadania!!!

Boże… sparowałam się z Geniuszem! Aaaaaaaaa!

PS: Nobel naprawdę źle się czuje w SL - to EWIDENTNIE nie jego klimaty ;-)

PS2: Dziękuję za dedykację

Kama

Geralt! Geraltek! Gerlacik!

Proszę, powiedz, że będzie też Yen.
Huddy i Gerlat+Yen to 2 fikcyjne pary, które opanowały moją wyobraźnię tak, że dla innych literackich, filmowych i serialowych par został tylko kawałek miejsca gdzieś na rubieżach umysłu.

T.

Oczywiście że bedzie Yen

Ja osobiście tez kocham pare Geralt i Yen

Jak zreszta całego wiedźmina, który jest jedna z moich ulubionych powieści

Ten fik to będzie podwójny paring

Pozdrawiam ciepło

kremówka

House z Princeton i Cuddy nierządnica... *padłam*
T. to jest boskie... Właśnie przekonałaś mnie, że Twoja wyobraźnia nie ma absolutnie żadnych granic... I nie masz pojęcia jak mnie to cieszy

Ale muszę się teraz ze wstydem do czegoś przyznać... Nigdy nie czytałam Wiedźmina... Najwyraźniej będę miała pretekst, żeby to nadrobić...

Aha, no i ja nie widzę innej opcji, niż tylko taka, że musisz koniecznie skończyć tego fika... O innym rozwiązaniu nie ma mowy...

Pozdrawiam

runiu

Świetny fik, bardzo mi się podoba, chociaż nie przepadam za tym gatunkiem.

Hania

poprostu rewelacja!
House i Cuddy w średniowieczu.

więcej^^

Katarzyna

Nie ma to jak podróże w czasie

Cave

na poczatku nie chcialo mi sie czytac.. jakos nie moglam sobie wyobrazic Cuddy i House w sredniowieczu. ale po przeczutaniu 1 czesci chce 2 xD

Ave

"O kurwa" , "House z Princeton" i "nierządnica" zabiły mnie

Fandorin

nareszcie jakś pożądny crossover

oba kciuki w górę!

Nena

T!

oryginalny pomysł i fenomenalne wykonanie xD

kurde no, Ty to masz talent

jak stąd henhen a nawet dalej, o!

pisz daleej

T.

- Dokąd zmierzacie? –Zapytał białowłosy mężczyzna, wyjmując z juków mała buteleczkę, która odkorkował i wypił. Houseowi natychmiast przyszedł na myśl Vicodin, którego nie miał pod ręką. Jego nogę przeszył gwałtowny ból.

- Tam. –Cuddy wskazała kierunek, w którym szli.

- Do Vizimy? –Upewnił się Geralt.

- Dokładnie. –Przytaknęła Cuddy, nie mając pojęcia, o czym mówi mężczyzna.
-Acha… to dziwne, bo Vizima jest dokładnie w odwrotnym kierunku.
–Nieznajomy popatrzył na nich z politowaniem –nie mam pojęcia, kim jesteście, ani co tu robicie, wyglądacie jakbyście spadli z księżyca, co najmniej. Albo mi powiecie, o co chodzi albo radźcie sobie sami. Zapytam jeszcze raz… gdzie zmierzacie?

- Na sabat. Ona jest czarownicą, ja jej niewolnikiem –wysyczał House wściekły. Nie miał pojęcia, co tu się dzieję, ale ewidentnie mu się to nie podobało.

- Ale sabat, dopiero za tydzień! –zapytał zdziwiony białowłosy. - Czemu tak wcześnie jesteście? –Pytanie zawisło w powietrzu.

-Cuddy powiedz mi, że on sobie z nas żartuję… -House patrzył błagalnie na administratorkę, która wydawał się równie zszokowana jak on.

- Tak… Ale pomyśleliśmy, że będziemy wcześniej. Trochę zgubiliśmy drogę. –Cuddy próbowała wypaść przekonywująco.

Geralt popatrzył na nich nieufnie. Kłamali. Nie trzeba było być specjalnie bystrym, żeby to stwierdzić. Byli dziwni. Nie wyglądali na niebezpiecznych, raczej na zagubionych. Biła od nich jakaś dziwna aura. Kobieta była bardzo ładna, może nieco dziwnie ubrana, ale niewątpliwie ładna. Mężczyznę otaczała aura bólu. Gerald domyślił się, że przyczyna była noga, na która kulał. Jego oczy były mądre. Zdradzały dużą inteligencję i wiedzę. Wiedźmin nauczył się już dawno ufać swojemu instynktowi. Podjął decyzję.

- Mieszkam nie daleko stąd, możecie się tam zatrzymać. –Zaproponował.
House i Cuddy popatrzyli na siebie w milczeniu. Propozycja wydawała się sensowna. Przynajmniej nie zostaną w lesie na noc.

***

Po dwóch godzinach intensywnego marszu znaleźli się w końcu na skraju lasu. Rozpościerała się przed nimi otwarta przestrzeń; porozrzucane gdzieniegdzie domostwa, sady i pola uprawne, z majaczącymi w oddali górami. Wkroczyli na trakt, który z każdym krokiem przybliżał ich do „cywilizacji”.

House był zły i najzwyczajniej w świecie zmęczony. Ból w nodze stawał się coraz bardziej dokuczliwy, a cała sytuacja coraz bardziej absurdalna. Co chwila zerkał na Cuddy, która dzięki uprzejmości Geralta wylądowała na grzbiecie wielkiego wałacha i cala uwagę skupiała na tym , żeby z niego nie spaść.

W końcu zatrzymali się przed jedną z chat, która nie różniła się niczym szczególnym od pozostałych. Solidne dębowe bele, stanowiły trzon całej konstrukcji, dach przykryty był ciemna strzechą, a z komina buchał szary dym, dający nadzieję, na przyjemny odpoczynek i ciepły posiłek.

Kiedy weszli do środka, przywitało ich ciepło domowego ogniska. Izba była dość mała, na jej środku stał wielki stół, a na jego środku metalowy kociołek. Na ścianach suszyły się w zwojach różnorakie zioła i inne rośliny, które wypełniały pomieszczenie słodkawym, intensywnym aromatem. Na jednej ze ścian, piętrzył się kominek, wykładany kamieniami, u podnóża którego, na palenisku po rozżarzonych szczapach drewna tańczył wesoło ogień.

-Już jesteś? –Miękki kobiecy głos, dobiegł ich gdzieś z wnętrza domu.

- Jestem. –odpowiedział Geralt, zapraszając gestem do środka Housea i Cuddy

W drugich drzwiach pojawiła się kobieta, o kruczoczarnych kręconych włosach i fiołkowych oczach. Na widok nieznajomych pojawiło się w nich zdziwienie. Spojrzała pytająco na białowłosego mężczyznę.

- To jest Cyddy i House z Princeton. –dokonał prezentacji.

- Yennefer z Vengebergu. – powiedziała krótko i zdjęła kociołek z paleniska. Zapadła niezręczna cisza.

Geralt przewrócił oczami z rezygnacja i podszedł do kobiety. Przytulił ja od tyłu i szeptał jej cos do ucha.

-Dlaczego wszyscy faceci to tacy pantoflarze –skomentował diagnosta, zdając sobie sprawę, z faktu, że pani tego domu nie była zachwycona pojawieniem się intruzów.

***

Nie wiedzieli co, Geralt powiedział Yennefer, ale jej nastawienie do nich zmieniło się diametralnie. Po posiłku, wprowadziła ich do pomieszczenia, w którym mięli spędzić noc. Mały pokój, którego centralne wyposażenie stanowiło łóżko, urządzony był dość przytulnie. Tutaj również rozpalony był kominek, na którego kamiennym blacie, Cuddy zauważyła kolekcje dziwnych figurek. Wzięła największą w rękę i przyglądała się z zainteresowaniem.

- Co to jest? –zapytała po chwili właścicielki kolekcji.

- Fallus trolla górskiego, rzadki okaz. Jeden z największych w przyrodzie –Wyjaśniła, uśmiechając się pod nosem widząc zszokowaną minę kobiety i wyszła, zamykając za sobą drzwi.

Kiedy zostali w końcu sami, House poczuł jak szumi mu w głowie od nadmiaru wrażeń. Wpatrywał się w ogień, który spowijał pomieszczenie przyjemnym, ciepłym światłem. Jego myśli, szturmowane przez tysiące pytań, wirowały i rozbijały się o siebie nawzajem, próbując znaleźć w tym wszystkim jakiś sens. Coś się wydarzyło. Coś, co przeniosło ich do tego dziwacznego miejsca.

- Nie wiem jak to się stało, ale to na pewno twoja wina –powiedział w końcu.
Już chciała zaprotestować, kiedy zauważyła, że uśmiecha się do niej wesoło. Żartowniś…

- Nie widzę w tym nic śmiesznego… -wycedziła przez zęby rozglądając się po pokoju. –Wdepnęliśmy w niezłe gówno… -dodała po chwili.

- To musi mieć jakiś związek z ty wyładowaniem w trakcie rezonansu. –Stwierdził w końcu.

- Próbowałam ci to powiedzieć na samym początku, ale ty wołałeś twierdzić, że to tylko piknik rycerski, oczywiście dopóki nie stratowała nas horda psychopatów w kolczugach.-nie omieszkała mu przypomnieć.

- Jeśli nie potrafisz powiedzieć nic konstruktywnego oprócz zrzędzenia, to przynajmniej mi daj pomyśleć – powiedział z wyrzutem.

-Masz racje- westchnęła ciężko- cokolwiek się stało, musimy jakoś się stąd wydostać.

Ból stawał sie nieznośnie intensywny. Gdyby tylko miał przy sobie Vicodin. Ale nie… jak się pieprzy to wszystko definitywnie… Odruchowo zaczął rozcierać bolącą nogę.

-Bardzo boli? –Cuddy natychmiast skojarzyła jego zły nastrój z próbą rozmasowania bolącego mięśnia, a raczej tego co po nim zostało.

- Gilgocze –wysyczał przez zaciśnięte zęby.

Administratorka niepewnie usiadła koło cierpiącego mężczyzny i delikatnie dotknęła jego nogi. Znieruchomiał. Nie słysząc protestów, zaczęła masować mięsień, najpierw łagodnie, a potem z coraz większym naciskiem. Spojrzała w jego oczy, które bacznie śledziły każdy jej ruch. Zobaczyła w nich ulgę.

- Zdejmij spodnie –poprosiła.

- Tak od razu? Bez żadnej gry wstępnej? –Rzucił uśmiechając się lekko, ale posłusznie wykonał polecenie. Kiedy poczuł jej dłonie na nagiej skórze, w miejsce bólu pojawiło się pożądanie. Zaskoczyła go jego własna reakcja. Była gwałtowna i niespodziewana. Ciepło rozchodzące się od jej dłoni, jej zaangażowanie, jej zapach, jej bliskość… Nagle dostrzegł w niej kobietę, i świadomość tego, ogarnęła cały jego umysł i ciało w jednej chwili. Zdezorientowany i speszony wyrwał nogę i pospiesznie ubrał spodnie.

- Cos się stało? –w jej oczach widać było zdziwienie.

cdn.

rocket queen

It's a kind of magic
The bell that rings inside your mind...

Jestem zachwycona, T.! Po prostu za-chwy-co-na!
Naprawdę nie stać mnie na żaden konstruktywny komentarz, bo moje słowa i tak nie są w stanie wyrazić tego, co czuję. Wiesz, że kocham Twoje fiki całym serduchem i nigdy kochać ich nie przestanę!

Nikt nie pisze TAK, jak Ty!

*Madziula*

super

uwielbiam tego ficka

Nena

fiufiufiu xD

T. *zachwyca się* *zachwyca się* *zachwyca się*

normalnie nie mogę usiedzieć w miejscu

bo czekam na dalej.

i ogólnie to

bo to jest wyjątkowe

runiu

Świetne, Twoja pomysłowość mnie zaskakuje.

kremówka

OOOCH... To jest BOSKIE. Naprawdę. T. jesteś po prostu geniuszem... Aż brak mi słów, żeby opisać, jak bardzo mi się podoba...
Pozdrawiam gorąco i czekam na więcej

minnie

OMG! Padłam i oplułam monitor tak bardzo, że nic nie widać

Genialne

Czekam na cd i Wena życzę

Bardzo proszę o cd

Kama

Yen! Moja ulubiona postać literacka. Obok Marlowe'a i Scarlett.
T. myślałaś kiedyś o podobieństwach między Huddy a Yen i Geraltem? Bo ja raczej mgliście, ale teraz zaczynam

Czekam na więcej.
I jeśli dzięki Tobie chociaż jedna osoba, która na co dzień nie czyta takich książek, sięgnie po Najlepszą Polską Serię Fantasy, to już będziesz miała niezmierzone zasługi

Aż mi się zachciało wrócić do moich ulubionych fragmentów autorstwa AS-a. Po raz nie wiem już, który. Całość to ze 3 razy czytałam.

rocket queen

Hania

czadowe.

Cave

aaaa..

swietne