I love you, Mike [NZ] [3/~10]

333bulletproof

Kejti, nie wiem czemu na początku przyszło mi do głowy, że biedne dzieci do nas

I możesz jak chcesz, jak Ci wygodniej

Dziaga

coolness

Dziaga, zabrzmiało jak zabrzmiało, ale muszę cię rozczarować... do niczego nie dojdzie... (chyba

)

Mi by było bardziej żal Alexa (wystarczy spojrzeć na tytuł ficka + wiedzieć, że to jest angst...)

coolness

Dla Nietykalnej i Dziagi.

part 3

- Alex, uspokój się – mówi czekoladowooki.

Zbliża się jeszcze bardziej do przyjaciela i obejmuje go ramieniem, chcąc mu dodać otuchy. Przytula go.

- Wszystko będzie dobrze… wszystko będzie dobrze… - szepcze – wszystko będzie dobrze…

Siedemnastolatek wyrywa się z uścisku przyjaciela.

- Nic nie będzie dobrze! – krzyczy.

- Dlaczego? – Michael wie, że głupszego pytania nie mógł już zadać, ale gdy Alex nie odpowiada, ponawia pytanie.

Niebieskooki odwraca się w stronę okna i mówi:

- Nic nie będzie dobrze…

Tym razem wypowiada to zdanie tak cicho, że młody Wilson ledwo je słyszy.

- Dlaczego? – Wciąż chce wiedzieć. Zaczyna powoli tracić cierpliwość. Zwykle Alex tak się nie zachowuje.

Jego przyjaciel jest zazwyczaj opanowany i najpierw myśli, potem mówi. Teraz jest inaczej… Coś musiało się stać! Pytanie tylko kiedy i co… Najgorsze jest to, że odpowiedź zna tylko Alex, a on nie chce nic powiedzieć.

Michael ponownie zbliża się do przyjaciela i go przytula. Kiedy ten znów usiłuje się wyrwać, nie pozwala mu na to. Trwają w uścisku.

W końcu niebieskooki siedemnastolatek opiera głowę na ramieniu przyjaciela. Do oczu napływają mu łzy, których nie może i nie chce zatrzymać. Z panującego nad sobą nastolatka, staje się małym i bezbronnym dzieckiem. Normalnie by się tak nie zachował. Teraz jest inaczej. Jest on… Alex wtula się jeszcze bardziej w Michaela.

Wilson jest zaskoczony. Młody House zazwyczaj unika dotyku.

Zamyślony, nie rejestruje, że przyjaciel zbliżył się do niego jeszcze bardziej. Potyka się o książki leżące na podłodze. Obydwaj lądują na dywanie, w miejscu, gdzie kuchnia „przeradza” się w salon. Alex na Michaelu.

House podnosi głowę i spogląda rówieśnikowi prosto w oczy. W czekoladowe tęczówki…

Brązowe oczy patrzą na niego w zamyśleniu.

Obaj młodzi mężczyźni, chłopcy jeszcze, analizują sytuację w której się znaleźli. Dość ciemne mieszkanie… jeden na drugim, na dywanie… Dość nietypowe jak na zwykły wieczór, spędzany w towarzystwie przyjaciela.

Milczenie przedłuża się z każdą chwilą. Nic jednak z tym nie robią.

Nagle młody House odskakuje od Wilsona, niczym rażony piorunem. Wstaje z przyjaciela najszybciej jak potrafi i klnie cicho pod nosem:

- Cholera.

W niebieskich oczach jest wiele emocji naraz. Zdumienie, smutek… a później akceptacja. Jedno westchnięcie, zamknięcie oczu… Zrozumiał coś zbyt późno, a może zbyt wcześnie…

333bulletproof

Hej ^^
Niestety nic nie wyszło z przyjemnego początku dnia, bo zaspałam dzisiaj i nie miałam już czasu ^^'

Agusss

Hmmm... sytuacja w której sie znaleźli

Ale czemu tamten tak zareagował? zUy!!

Weny!

Kejti

coolness

333, bo nie ma takiego słowa

neologizm ot co^^

Dłuższe może być jak dasz mi komputer, kartkę, długopis, Wena i czas i załatwisz mi zwolnienie ze szkoły

*drapie się w głowę* Co w Mike'u i Alexie jest takiego, że tak ich lubisz?

Za parę partów zapewniam Cię, nie powiedzie, że to zdanie jest

. Ono jest zapowiedzią mało przyjemnych wydarzeń dla Alexa (przecież to jest angst!).

Pamiętam... a ty pamiętaj, że ja się nie nadaję do pisania fluffu

Agusss, słodkie, nie prawdaż?

Bo coś zrozumiał...

Kejti, ach, ten czas... gdybym miałago więcej, to byście jęczały, że za długie

Ty lepiej mi przypomnij, że mam się wziąć za pisanie siedmioczęściowego Hameronka, którego ci obiecałam

(i jeszcze dokończyć poprzedniego...

)

Kolejna część będzie w sobotę w nocy, jeśli zdążę ją napisać^^