I hate the way you love

Lolok

Piękne *_*

Jak wchodzili do domu, to miałam nadzieję na troszkę ery.

Ogólnie cały part inny niż poprzednie, tamte takie depresyjne w związku do Holsona były, a ten taki przełomowy.

Evay, bardzo fajnie się czyta ten fik.

Richie117

It's so so sweet

(i na tym mogłabym poprzestać, ale skoro odłożyłam komenta, aż wrócę ze spaceru, to muszę się bardziej postarać :wink: )

A więc po kolei:

Dziękuję pięknie za dedykację (i za to, że... wreszcie był Hilson w czystej postaci

)

Przywrócony_id:(1243)

domyśl się moja droga ;*
hej, W TEJ CHWILI RUSZ DUPSKO I PISZ!!! ;D

no, powiedzmy, że teraz się poprawi

nieco ;pp

Lolok

aaaa!! zapomniałam.

Evay dziękuję za dedykację!!

[skleroza na całego ;/]

Narenika

Nie ma Hameronka? Phi, to nie czytam... *foch*

Najpierw zaczęłam się zastanawiać, jakie lekarstwo przestał brać Wilson, że go tak nagle otrzeźwiło...

Wywalenie Cameron tak na niego podziałało? Zawsze byłam zdania, że Cameron wyzwala w ludziach to, co najlepsze, chociaż czasem z opóźnionym zapłonem

Richie117

martuusia

gdyby tak się zaczął 5 sezon... umarłabym na zawał hilsonowego serca i poszła do hilsonowego nieba

w końcu pogodzeni

już myślałam, że Wilson nigdy się nie przełamie i nie pójdzie do House'a

Przywrócony_id:(1243)

byloby juz o 10, gdyby nie admin, ktory mnie zaczepil

no i jeszcze te obowiazki zwiazane z konkursem fikowym...

I was loosing a button
Right from the start

Greg otworzył oczy i jego wzrok natrafił na wąską smugę światła. Usiadł na łóżku i odgarnął pościel. Powoli wstał, przeklinając w duchu swoją chorą nogę. Przez chwilę szukał w kieszeni spodni Vicodinu, aż w końcu wydobył z niemal pustego opakowania jedną pigułkę. Westchnął i wpakował ją do ust.

Powoli pokuśtykał w stronę uchylonych drzwi. Zaczerpnął powietrza do płuc i przestąpił próg. Bez pośpiechu przeszedł korytarzem aż do salonu, w którym na kanapie spał jego najlepszy przyjaciel.

Serce House’a drgnęło, gdy jego wzrok padł na Jimmy’ego, którego klatka piersiowa rytmicznie unosiła się i opadała. Greg podszedł nieco bliżej i stracił rachubę czasu. Stał cierpliwie obok drugiego mężczyzny, a jego oczy badały każdą część ciała Wilsona.

Mój Boże, co się ze mną dzieje… Znów jest tutaj. Znów jest ze mną. Więc dlaczego czuję się tak podle i tak bardzo pragnę mieć coś więcej. Przecież nie zmuszę go do obietnicy, że już nigdy nie zwiąże się z żadną kobietą.

Pochylił się i przykrył Wilsona kocem. Już miał się wyprostować, gdy nagle przyszło mu do głowy, że ta grzywka opadająca na oczy Jimmy’ego musi być strasznie irytująca. Walczył z pokusą aż w końcu wyciągnął rękę i odgarnął włosy przyjaciela.

Gdy Wilson otworzył oczy, House natychmiast cofnął rękę. Jednak Jimmy już zacisnął swoją dłoń na przedramieniu Grega w morderczym uścisku. Starszy lekarz skrzywił się lekko i rzucił nerwowe spojrzenie w stronę drzwi.

-Uhm – chrząknął House – okno jest otwarte, myślałem, że Ci zimno…

Cholera. Greg, Ty idioto, chcesz teraz wszystko zniszczyć? Znowu? Zjeżdżaj do swojej sypialni i zostaw go w spokoju, zanim wybiegnie z twojego domu z krzykiem, że już nigdy, przenigdy do Ciebie nie wróci!

Wilson silnym ruchem przyciągnął go do siebie. House zatoczył się i wyciągnął lewą rękę, by zamortyzować upadek. Padł na kanapę, a James natychmiast usiadł i patrzył na niego z szeroko otwartymi oczami.

-Wilson, ty idioto.

Ten tylko uśmiechnął się lekko i zachował pełne godności milczenie, wciąż trzymając rękę swojego przyjaciela. House skulił się lekko i przesunął na drugi koniec kanapy. Unikał spojrzenia onkologa i próbował wyswobodzić swoją rękę z uścisku.

Co się dzieje, do cholery? Pięknie, teraz… Co ja mam teraz zrobić. Co, jeśli zauważył? Jeśli mnie przejrzał i teraz powie, że nie możemy się przyjaźnić, bo on… bo on tego w żadnym wypadku nie zaakceptuje?

Chrząknął lekko, a Wilson przybliżył się do niego i mocniej ścisnął jego rękę. Przechylił głowę i zmarszczył brwi, jak gdyby się nad czymś mocno zastanawiał. Nagle zadrżał lekko i powoli rozluźnił uścisk, a potem cofnął dłoń.

Nastało pełne napięcia milczenie. Greg chciał odwrócić wzrok, ale wiedział, że wtedy da Wilsonowi kolejny dowód na… Patrzył prosto w jego oczy i czekał na jakiekolwiek słowo. Gorączkowo myślał nad jakimś usprawiedliwieniem, innym niż to, że „było zimno”. Jeszcze raz chrząknął lekko i potarł prawe udo, krzywiąc się lekko. Wilson uniósł brwi i posłał mu spojrzenie, mówiące „nie nabierzesz mnie na to”. Zrezygnowany diagnosta zacisnął zęby.

-Druga.

House wytrzeszczył oczy i otworzył usta. Wilson uśmiechnął się lekko, a potem oblizał wargi i wskazał na zegarek, który wciąż miał na nadgarstku. Greg zmrużył oczy i wbił spojrzenie we wskazówki, które wskazywały godzinę.

-Druga – powtórzył Wilson spokojnie – nowy dzień. Powiedziałeś, że porozmawiamy jutro.

O nie… Jak mam z nim porozmawiać? O tym? Teraz? Po tym, co właśnie się stało? Nie zdążyłem nawet przemyśleć wszystkiego. Nie wiem, co mam mu powiedzieć. Cholera, pieprz się, Wilson, nie o to mi chodziło…

-Jutro RANO – powiedział House z naciskiem.

Wilson spokojnie skrzyżował dłonie na piersiach i uniósł wysoko brwi. Na jego twarzy pojawił się lekki szyderczy uśmieszek, który doprowadził Grega do szału. House zacisnął dłonie w pięści i usilnie starał się opanować. Wilson wbił wzrok w ręce przyjaciela, a potem spojrzał mu prosto w oczy, doskonale odczytując całe zachowanie przyjaciela.

-Ty nie śpisz – wyszeptał – ja nie śpię. Więc dlaczego nie teraz?
-Jestem zmęczony – skłamał odruchowo House.
-Kłamiesz.
-Wszyscy kłamią.
-Dlaczego nie teraz? – naciskał Wilson – czego się boisz?
-Boję się, że cię stracę.

Te słowa wyrwały się z jego ust, zanim zdążył cokolwiek przemyśleć. Zaczerpnął głośno powietrza i spojrzał z przerażeniem w Wilsona, którego twarz nie wyrażała niczego. House przygryzł wargi i uniósł lekko brwi, czekając na reakcję przyjaciela.

Pięknie, Greg. Teraz nawet nie wiesz, co dzieje się w jego głowie. Gdybyś tylko się powstrzymał i został w tym swoim głupim pokoju miałbyś czas rozwiązać to inaczej. Wczoraj to Ty miałeś wszystko opanowane, triumfowałeś, teraz jesteś nikim, nie podniesiesz się bez jego pomocy.

Wtedy Wilson ze świstem wypuścił powietrze z płuc i uśmiechnął się lekko. House poczuł niesamowitą ulgę i rozluźnił dłonie. Poprawił się na kanapie i milczał w oczekiwaniu na jakiekolwiek słowa wypowiedziane przez jego najlepszego przyjaciela.

-Teraz tego nie spieprzymy, prawda? – powiedział cicho James.
-Nie, na pewno nie – pokiwał głową gorliwie House.
-I OBAJ – rzekł z naciskiem onkolog – będziemy się starać, troszczyć o drugiego?
-Jasne…

Przez chwilę siedzieli cicho, nie wiedząc co powiedzieć czy zrobić, by rozluźnić sytuację. Jimmy kilka razy otworzył usta, ale natychmiast je zamykał i wpatrywał się w bok, a Greg przepuszczał powietrze z jednego policzka do drugiego, próbując poskromić swoje myśli i uczucia.

-Brzmi to jak zasady jakieś pary – rzucił niedbale i uśmiechnął się.

Jego uśmiech nie obejmował niebieskich oczu. Czekał niecierpliwie, na reakcję Wilsona, chciał wiedzieć wszystko, wyczytać z jego twarzy, gestów i zachowania, co o nich sądzi, czy są już W TYM punkcie, czy może wreszcie powiedzieć mu prawdę.

-Jesteśmy parą – odpowiedział cicho Wilson.

Gdy House otworzył usta i wytrzeszczył oczy, próbując zaczerpnąć chociaż trochę powietrza, Wilson uniósł jedną rękę i wskazał palcem na siebie, a potem na swojego przyjaciela, który wyprostował się i natychmiast przybrał normalną minę.

-To znaczy… - wyjąkał Jimmy – jesteśmy… już od dawna… i chyba czas na…
-…zmiany – mruknął House, kiwając głową.

Chcesz czegoś więcej, Greg. Doskonale o tym wiesz. Patrzysz na niego i czujesz… czujesz… czujesz to, co czułeś, gdy Stacy była w pobliżu. Jesteś z nim bezpieczny i wiesz o tym. Ale… Ale nigdy nie będziesz pewny tego, co powinieneś teraz zrobić. Daj spokój… On nigdy się na to nie zgodzi. Dopiero zakończył poważny związek. Przez Ciebie.

-Nie chcę cię znów stracić – wyszeptał Wilson – teraz jesteś jedyną osobą, która… która…
-…która ci została – dokończył House – wiem o Cameron.
-Nie, nie o to chodzi – James pokręcił głową i westchnął ciężko – ona nigdy nie mogła mi zastąpić naszej przyjaźni.

Cameron. Jak mogłeś przez tak długi okres czasu ją ignorować. Mogło wyjść z tego coś więcej. Mogłeś być teraz szczęśliwy. Gdybyś nie był takim kretynem nie przeszkadzałaby Ci Amber. Może nawet byś się zmienił. A potem co? Nie dzwoniłbyś do niego, pijany, z baru, prosząc o pomoc. Bo miałbyś przy sobie kogoś innego. Kogoś tak delikatnego.

-Jak ona to zniosła?

House otrząsnął się i spojrzał na niego nieprzytomnie. Dopiero po kilku sekundach sens pytania dotarł do niego i poczuł się nieswojo, jak gdyby Wilson odczytał jego myśli i wiedział, że on czuje coś… coś nowego.

Co się z Tobą dzieje…? Coś jest nie tak. Naprawdę nie tak. Przecież… Cuddy, Cameron, Wilson. Kto teraz? Foreman? Uspokój się wreszcie, zanim popełnisz jakiś straszliwy błąd. Jeszcze chwila, a zaczniesz latać po szpitalu i krzyczeć do każdego, że go kochasz.

-Była… - zawahał się Greg – powinieneś z nią porozmawiać, Jimmy, ciężko to zniosła.

Wilson westchnął ciężko i ukrył twarz w ramionach, a potem włożył dłonie w czuprynę i rozczochrał ją jeszcze bardziej. Nagle serce House’a zabiło szybciej, a on zadrżał, wyobrażając sobie, jakby to było gdyby mógł zanurzyć własną dłoń w brązowych włosach, zagłębić się w tych czekoladowych oczach.

-Gdy byliśmy razem… - wyjąkał – to znaczy gdy my…
-Wiem, co masz na myśli.
-… dzwoniłem do niej o każdej porze. I ona zawsze mnie wysłuchiwała.

House milczał, analizując każde wypowiedziane przez Wilsona słowo i zastanawiając się nad ich znaczeniem. Poczuł nagły przypływ strachu, gdy uświadomił sobie, że nadszedł moment, w którym Jimmy zacznie narzekać na ich wieloletnią przyjaźń.

-Tego właśnie potrzebuję, House… musisz umieć mnie wysłuchać.
-Przepraszam.
-Nie…

Wilson nachylił się i dotknął dłoni House’a. Greg usilnie starał się powstrzymać dreszcze i zmusił się do spojrzenia w brązowe oczy swojego najlepszego przyjaciela. Przełknął głośno ślinę, patrząc na poważną twarz Jamesa.

-Nie przepraszaj – szepnął onkolog – ta przyjaźń to najlepsza rzecz, jaka mi się kiedykolwiek trafiła…
-…ale?
-…ale potrzebuję czegoś więcej. Czegoś, co tylko ty możesz mi dać.

O co Ci chodzi, Jimmy? Proszę, powiedz mi. Bez żadnych zgadywanek i innych dziwnych zagadek. Powiedz mi tylko, o co Ci chodzi, co mam zrobić, byś już mnie nie opuszczał. Bez Ciebie jestem nikim, James. Nikim, rozumiesz?

-Porozmawiamy o tym rano – mruknął Wilson.
-Ale… - zaprotestował House, ale wiedział, że jest już za późno.

Powoli wstał z kanapy i udał się do swojej sypialni, kątem oka obserwując, jak jego przyjaciel kładzie się na kanapie i przykrywa kocem. Greg oparł się o ścianę i oddychał głęboko, czując palenie na skórze, w miejscu, które ściskał James.

martuusia

Cholera, pieprz się, Wilson, nie o to mi chodziło…
hahhaha

-Dlaczego nie teraz? – naciskał Wilson – czego się boisz?
-Boję się, że cię stracę.
mamy wyznanie Grega i ....

-Nie chcę cię znów stracić – wyszeptał Wilson – teraz jesteś jedyną osobą, która… która…
-…która ci została – dokończył House
... i wyznanie Wilsona

no pięknie

taka miła, spokojna część
właściwie evay tak mieszasz ich uczuciami, że do typowo spokojnych zaliczyć się nie może

mieszaj dalej! wychodzi Ci to zaje*****

Richie117

Pięęęknie

Nareszcie

... albo przynajmniej PRAWIE :?

House zapatrzony w śpiącego Wilsona, poprawiający jego koc i ten kawałek z grzywką... Sweet

Hmm... Poważna rozmowa o DRUGIEJ w nocy

Chyba po to, żeby w razie czego wszystko zwalić na brak przytomności umysłu

-Boję się, że cię stracę.
Zawsze i wszędzie (tzn w Hilsonie) => ^_^

(wątek z Cam niech skomentuje Narenika, bo... bo ja się boję

)

ta przyjaźń to najlepsza rzecz, jaka mi się kiedykolwiek trafiła…
-…ale?
-…ale potrzebuję czegoś więcej. Czegoś, co tylko ty możesz mi dać. [...]
No i czemu NIE TERAZ??? A jeśli do rana im przejdzie??? *obgryza paznokcie do krwi*

Greg oparł się o ścianę i oddychał głęboko, czując palenie na skórze, w miejscu, które ściskał James.
No i co tak stoisz?!?!?!? Wracaj na kanapę i dokończ, cokolwiek właśnie się zaczynało

Lolok

Słłłłłłodziutkie!
znaczy piękne.

Okropnie piękna część.

śpiący Jimmi, a przy nim House.
a już potem...

fajne. bardzo.

Narenika

Lolok

Evay, kiedy następna część?
Bo bez tego fika żyć nie mogę...

Przywrócony_id:(1243)

nienienie *zasłania uszy i zamyka oczy*
błagam, nie takie pytania, gdy nie mam ani minuty żeby napisać fika
jutro
jutro obiecuję

Lolok

Evay, czekam z niecierpliwością

Przywrócony_id:(1243)

przepraszam!

I was loosing a button
I was coming apart

Najpierw usłyszał dźwięki. Zmarszczył brwi, nie otwierając oczu. Przez powieki przenikało jaskrawe światło. Uśmiechnął się lekko, wiedząc, że Wilson, jak zwykle, odsłonił okno, pozbywając się ciężkich zasłon.

Słyszał brzęk sztućców, odgłos robionych na patelni naleśników. Powoli uniósł głowę, odsłaniając prawe ucho. Teraz słyszał wszystko wyraźniej, nawet dotarły do niego przekleństwa Wilsona i pacnięcie, gdy najprawdopodobniej naleśnik upadł na podłogę.

Ranek. Tak, już wszystko… Ale co mam zrobić, co się teraz stanie. Mam wstać i zacząć udawać, że nic się nie stało, że wszystko jest w absolutnym porządku? Co mam teraz zrobić, jak się zachować. Zacząć rozmowę? Ale co powiem? Nie mam nic do powiedzenia. Jak mam opisać to, co czułem, gdy nie było go obok mnie?

Nagle Wilson głośno włączył radio, dając mu do zrozumienia, że ma ruszyć swój leniwy tyłek i wstać wreszcie z tego łóżka. Greg zmarszczył brwi, próbując uświadomić sobie, jaka piosenka jest emitowana właśnie w radiostacji. Gdy przypomniał mu się jej tytuł „Beautiful Day” uśmiechnął się ironicznie i prychnął lekko.

-Pięknie…

Łóżko zaskrzypiało, a Greg usiadł powoli i złapał opakowanie Vicodinu. Westchnął głośno i spojrzał na zegarek. Skrzywił się, gdy zobaczył wskazówki, pokazujące godzinę ósmą. Z szafy wyciągnął stare jeansy i czarny podkoszulek.

Szybko przemknął do łazienki i wskoczył pod prysznic. Nie minęła minuta, gdy rozległo się dobijanie do drzwi. House jęknął i ukrył twarz w dłoniach, czując chłodną wodę na swoim ciele. Zadrżał lekko i wychylił się, by usłyszeć słowa Wilsona.

-DOBRE MANIERY NAKAZUJĄ SIĘ PRZYWITAĆ!

Prychnął i otworzył usta, by uświadomić mu, jak banalnie zabrzmiały jego słowa, ale zdanie ugrzęzło mu w gardle. Zamarł i powoli schował się pod prysznicem. Po chwili zakręcił wodę i namacał ręcznik lewą dłonią.

Nie wychodź. Jeszcze nie wychodź. Najpierw musisz przygotować jakąś mowę. Co powiesz? House, do cholery, nie wychodź jeszcze, nie daj mu się zniszczyć, zapędzić w kozi róg. Ty musisz górować, rozumiesz? To ma być Twój triumf.

Naciągnął na siebie spodnie i koszulkę i umył zęby, przedłużając każdą czynność, jak tylko mógł. Uśmiechnął się lekko, myśląc, że jeszcze chwila, a zacznie się golić, by nigdy nie opuścić tej małej łazienki.

-HOUSE!
-IDĘ! – odkrzyknął.

Jeszcze raz schował twarz w dłoniach i zebrał się w sobie. Powoli wyszedł z łazienki. W drodze do kuchni złapał swoją nową laskę. Przygryzł wargę i wzdrygnął się lekko, wiedząc, co czeka go za ścianą. To twój przyjaciel, pomyślał, nie spieprz tego teraz…

Pewnym krokiem wkroczyło kuchni i przystanął, gdy spojrzał na Wilsona. Mieszanina przeróżnych uczuć uderzyła w niego z taką siłą, że zachwiał się. Złapał się blatu, udając, że wszystko jest w najlepszym porządku.

Wilson zmarszczył brwi i odwrócił się w stronę kuchenki. Poruszał patelnią, a Greg oparł się o ścianę i skrzyżował ręce na piersiach. Wypuścił cicho powietrze, obserwując drugiego mężczyznę. Wilson nosił na sobie dużą bluzę House’a i swoje lekko wilgotne spodnie. Greg przymknął oczy.

Co… Ty… do… cholery… ROBISZ?!

Otrząsnął się gwałtownie i zobaczył, że Wilson wpatruje się w niego z zaskoczeniem, podając mu talerz z naleśnikami. House powoli wyciągnął rękę i wziął jedzenie do ust. Z trudem powstrzymywał się i nie mlaskał głośno.

-Wiem, że ci smakuje – zamruczał Wilson.

Usiedli przy stole i jedli w milczeniu, przedłużając wszystko umyślnie. House patrzył w bok, unikając spojrzenia swojego przyjaciela. Jego ręce lekko drżały, gdy zaciskał je na jedzeniu. Wziął leżącą na stole ścierkę i wytarł dłonie.

-Więc…
-Więc?

Greg uniósł niechętnie głowę i spojrzał w jego brązowe oczy, czekając na kolejne ckliwe zdanie o tym, jakimi są przyjaciółmi i jak muszą teraz postępować, by się wzajemnie nie wykończyć. Jednak Wilson tylko patrzył na niego tak… inaczej… miękko.

House uniósł brwi i pochylił się lekko do przodu, a Wilson zadrżał i odwrócił wzrok. Chrząknął z zakłopotaniem, a Greg roześmiał się w duchu, myśląc o tym, że właśnie mu się udało – wygrał. To jego chwila. Ma nad nim pełną kontrolę.

To zbyt kruchy temat… I w każdym momencie coś może obrócić się przeciwko Tobie, rozumiesz? Nie wykorzystaj jego cierpienia. Jest żałosny, trudno, niech się z tym pogodzi i wreszcie da spokój.

-Muszę iść do pracy.

Wilson gwałtownie wstał i szybko zaniósł talerze do kuchni. Wrzucił je do zlewu i umył ręce, nie patrząc w jego stronę. House podniósł się i podszedł do swojego przyjaciela, czując przyśpieszone bicie serca i gorącą sympatię ogarniającą go w zastraszającym tempie.

-Wilson…

Ten podwinął rękawy i zaczął myć naczynia, odwracając wzrok. House chrząknął lekko, a potem coraz głośniej i głośniej. Zero reakcji. Zmarszczył brwi i podszedł jeszcze bliżej, zaciskając ręce, by opanować ich drżenie.

James drgnął gwałtownie i chrząknął z zakłopotaniem. Wbił wzrok w wodę, lejącą się z kranu. House westchnął cicho i oparł głowę o szafkę, wiszącą nad zlewem. Czekał, aż jego przyjaciel skończy zmywać.

-Wilson.

W końcu przestał. Zakręcił kran i otrzepał ręce. Niechętnie uniósł lekko głowę i spojrzał w niebieskie oczy House’a. Ten otworzył usta, ale nagle wszystkie myśli wyparowały z jego głowy. Dla Wilsona to było coś niesamowitego. Wytrzeszczył oczy i przyglądał się temu zjawisku.

-Powiedziałeś, że – wydusił w końcu House – musimy pogadać…
-Jestem już spóźniony.
-Nie, nie jesteś.
-Jestem, mam… - zawahał się Jimmy – pacjentkę.

Odwrócił wzrok i przemknął obok niego. Obszedł kanapę i skierował się w stronę drzwi, ale House opanował już szybkie poruszanie się po swoim mieszkaniu, nawet gdy spowalniała go ta straszna noga. Dopadł drzwi i spojrzał Wilsonowi w oczy.

-Znowu będziesz mnie ignorował? – wydusił – wiesz, to byłoby o niebo lepsze, gdybyś jeszcze poprzedniej nocy wykorzystał mnie seksualnie.
-House – jęknął James.
-Co?
-Mam… pracę.
-Jaką?
-Muszę przemyśleć parę spraw.
-Nie zbywaj mnie, Jimmy…
-Nigdy nie dasz się po prostu… wyciąć – powiedział Wilson i uśmiechnął się ciepło.

Zdecydowanie sięgnął w kierunku klamki i napotkał dłoń House’a. Starszy lekarz zadrżał gwałtownie, czując jego miękki dotyk na swojej ręce. Za to Wilson stał spokojnie i czekał, aż jego przyjaciel cofnie się i pozwoli mu odejść.

-Lunch? – powiedział otwierając drzwi.
-Jasne – zgodził się Greg – to będzie największa plotka od czasów tej pamiętnej nocy, gdy utknęliśmy w…
-House! – syknął Wilson – sam im naopowiadałeś tych bajek!
-Zarobiłem sporo kasy na zakładach – mruknął – powinieneś się cieszyć, przez tydzień płaciłem za swoje jedzenie.
-Ale… czułem się…
-Jak? Teraz przynajmniej wiesz, że W RAZIE CZEGO wszyscy będą nas tolerować.

Wilson zamarł i otworzył szeroko oczy, wpatrując się w House’a z zaskoczeniem. Ten próbował wyłapać wszystko z mimiki i mowy ciała swojego przyjaciela, pragnąc tego, by tym zdaniem uderzył w sedno.

Brawo Greg. Zagrałeś. Podjąłeś ryzyko. Udało Ci się. Naprawdę Ci się udało. Ale… co to właściwie oznacza. Czy on po prostu myśli, że żartujesz i zabolało go to, czy jest stanowczo na „nie” i … i nigdy nic z tego nie będzie?

House uśmiechnął się lekko i skierował się w stronę sypialni. Oparł się o ścianę i nasłuchiwał, aż w końcu dotarł do niego nerwowy chichot Wilsona i ciężkie westchnienie, a potem drzwi zamknęły się cicho.

Narenika

Lolok

A do sypialni nie wpuścili Evay, więc nie wiemy co dalej

Piękne, boskie i cudowane.
Warto było czekać.

A ja mogłabym prościć o szczyptę Chaseronka?
*robi minę bambi nr 41*

Cuuuuuuudne. *_*

Przywrócony_id:(1243)

rotfl, ta chce Chaseronka, ta Hameronka... biedna Cameron, rozchwytywana
a będzie ;pp
i to i to ;D
jak mi się bedzie chcialo wreszcie ruszyc tyłek i napisać ;D

Narenika

Przywrócony_id:(1243)

aaaa, miało być "Cameron", przerpaszam ;D przyzwyczajenie ;D
oj, więc tak - Lolok, możesz się cieszyć ;pp
Narenika, a Ty się nie łudź ;D sceny Hameronowe będą, ale House jest już "zajęty"

Lolok

A ja liczę na Chaseronkowe scenki. Ale nie zapominaj o Hilsonie i scenkach Hameonkowych ofkors.
Evay zrobiłaś fajny trójshippowy fik.

motylek

miło rozmowa ale nie dokączona , czego się wilson boji ze nie chce z nim pogadać o tym?

Richie117

No tak... Miałam pretensje do jednej z forumowiczek, że nie skończyła tłumaczenia, bo czły czas czyta fiki. A ja robię coś zupełnie przeciwnego - tak się zakopałam w tłumaczeniu One Step, że nawet nie mam czasu komantować i... i w ogóle nie zauważyłam, że jest kolejna część TEGO

Na szczęście - dzięki naleśnikom oraz evay - w końcu tu trafiłam *ufff*

Oki, lets go...

Ale co powiem? Nie mam nic do powiedzenia. Jak mam opisać to, co czułem, gdy nie było go obok mnie?
to może podpowiem? Dwa słowa: Kocham Cię!!!!
najlepiej szczerze...

„Beautiful Day”
zakładam, że chodzi o U2??? dzięki Apricotce przynajmniej wiem o co chodzi

Nie wychodź. Jeszcze nie wychodź.
Wpuść go. No już, wpuść go do środka!!!!

Uśmiechnął się lekko, myśląc, że jeszcze chwila, a zacznie się golić, by nigdy nie opuścić tej małej łazienki.
No i po co od razu tak radykalnie??? Może lepiej byłoby wysuszyć włosy suszarką??? :wink: I godzinka by zleciała

Wilson nosił na sobie dużą bluzę House’a i swoje lekko wilgotne spodnie. Greg przymknął oczy.
i ja też... To musiał być uroczy widok ^___^
Ale czy Wilson wie, że noszenie wilgotnych spodni jest niezdrowe???

House uniósł brwi i pochylił się lekko do przodu, a Wilson zadrżał i odwrócił wzrok. Chrząknął z zakłopotaniem, a Greg roześmiał się w duchu, myśląc o tym, że właśnie mu się udało – wygrał. To jego chwila. Ma nad nim pełną kontrolę.
No i co? Po co ci kontrola, jeśli jej nie wykorzystujesz??? Greg, chyba nie czytasz fików i tylko dlatego nie wiesz, co powinno się stać w TAKIM momencie

House podniósł się i podszedł do swojego przyjaciela, czując przyśpieszone bicie serca i gorącą sympatię ogarniającą go w zastraszającym tempie.
evay, czyżby Word zjadł ci kawałek tekstu??? Przecież w tym momencie powinno być:
"Złapał go i odciągnął od zlewu. Całując go mocno, zdzierał z niego ubranie, a po chwili leżeli już na kuchennej podłodze..."

wiesz, to byłoby o niebo lepsze, gdybyś jeszcze poprzedniej nocy wykorzystał mnie seksualnie.
No właśnie

chociaż czy to by było "wykorzystywanie" ?

Teraz przynajmniej wiesz, że W RAZIE CZEGO wszyscy będą nas tolerować.
Oj, spróbowaliby NIE TOLEROWAĆ...

House uśmiechnął się lekko i skierował się w stronę sypialni
Tylko dlaczego SAM???

Przywrócony_id:(1243)