Fic: Długi Weekend [+13]

Richie117

nie odłożę pilota, muszę zaznaczyć, kto jest mężczyzną w tym związku
nowy przewodnik dobrych manier mówi, że pilot powinien leżeć po prawej stronie talerza głowy rodziny :smt003
House, nie musisz niczego zaznaczać, i tak wiadomo, kto pociąga za wszystkie sznurki!!!

Wilson poczuł, jak jego zmaltretowany żołądek wywraca się do góry nogami.
coś mi się wydaje, że Wilson w dzieciństwie nie wyrywał muchom skrzydełek :smt001
z takim podejściem nie ma szansy być "mężczyzną" w żadnym związku

Wiesz co, jestem głodny
to poszedł już po te zakupy???
czy liczy na jakieś zaschnięte resztki z patelni, albo okruchy z tostera???

zapytał beztrosko House, podnosząc stertę ulotek ze stolika
aha, zapomniałam :smt002
za to fik z Wilsonem jako Dostarczycielem Chińszczyzny na długo wrył mi się w pamięć...

Wilson spróbował stłumić mdłości, biorąc głęboki oddech i zamykając oczy.
[to mi się może przydać

]

Potrzebuję czegoś, co wypali moje kubki smakowe, żebym przestał się czuć, jakbym przez pół nocy przeżuwał twoje stare skarpetki.
hmm...
"I need something to get that taste out of my mouth." (i wcale nie chodziło o skarpetki

)

Są tak obrośnięte kurzem, że przez moment myślałem, że sprawiłeś sobie kota.
czytałaś "Ode to the Stuffled Cat" ??

Wilson popatrzył zdziwiony na swojego przyjaciela. Greg?
właśnie!!! "Greg"????

Dla mnie to, co zwykle, plus jedno super ostre...
czy do zestawu dołączona jest gaśnica???
poor Wilson

Nie martw się, mam oczy tylko dla ciebie, dalej jesteś moim najnajnajlepszym kumplem na świecie.
soooo sweet :smt003
(chociaż czuję woń sarkazmu)

Ten obiadek to była antylopa.
"no a antylopy się zjada. wszyscy jesteśmy złączeni w wielkim Kręgu Życia" (Mufasa, Król Lew)

zacznie przeskakiwać między Britney i hienami, żeby udowodnić mu, że ma rację
bo ma

czy ktoś w to wątpi?

żeby przestał się zachowywać jak upalony sześciolatek z ciężkim ADHD.
no way, na to nie ma lekarstwa

zadzwonił dzwonek i House zwlókł się z kanapy. Pilota niestety zabrał ze sobą.
ale jednak się zwlókł

to nie zdarza się każdego dnia

Wilson, ty się nie zajmuj pilotem - sprawdź lepiej, gdzie jest twój portfel :smt003

Jimmy, rzuć we mnie twoim portfelem
jak ja mogłam mieć złudzenia???

O, to to jest ten twój Wilson?
"twój Wilson"?!
awwww... *_*

Ten sam, jedyny w swoim rodzaju.
Pewnie, nie ma drugiego takiego :smt003

- Twój Wilson? – pisnął Jimmy słabym głosem.

(a potem będzie, że nie pisałam na bierząco, tylko wybiegałam do przodu, żeby zabłysnąć

)

– Ma inne zalety.
heh... pewnie i tak chodziło tylko o brak refleksu w trakcie bronienia swoich frytek... :smt002

A ty myślałeś, że co miałem na myśli?
pewnie to samo, co ja

Doprowadź Onkologa Do Apopleksji
ja zdecydowanie wolę "Rozpal go" lub "How horny can we make James"

Stał w drzwiach mieszkania House’a, ubrany w jego wymięte ciuchy, bosy i z potarganymi włosami a w ręce trzymał widelec
hm... gdyby zamienić widelec na elektryczną maszynkę do golenia to byłaby Apricotkowa WizjaNumerJeden :smt007

Albo przynajmniej paść na podłogę z ciężkim atakiem serca
żeby House mógł mu zrobić RK-O

- Kurwa mać, - jęknął i schował twarz w dłoniach.
tak z ciekawości... jak by to było po angielsku??? :smt002

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

joasui

Kama i dzio - moje dwie najajnajulubieńsze autorki fików przesyconych ogromną dawką bardzo house'owego humoru

(bez obrazy dla innych autorów)
Jak ja bym chciała umieć tak pisać

dzio

Kasinka - dziękuję bardzo! Super Ostre Curry pojawi się ponownie w następnym odcinku, jak tylko House poznęca się trochę nad Cameron (no i Wilsonem, ale to akurat nic nowego). :smt002

A w klatce mnie zamykać nie trzeba, i tak będę pisała. :smt003

Richie117

a jeszcze zapomniałam podziękować za zadedykowanie mi wszystkich aluzji

(na gg) - dzięx

dzio

Nie mogłam się powstrzymać... :smt003

Wilson nie zapadł się pod ziemię. Nie miał też zawału, nagłego i niespodziewanego ataku astmy, wylewu, drgawek, ani żadnej innej przykrej przypadłości, która pozwoliłaby mu uniknąć katastrofy. Przez moment wydawało mu się, że jeżeli się odrobinę postara, powinno mu się udać zemdleć, ale po krótkim zastanowieniu zrezygnował. House zadręczyłby go na śmierć, gdyby Wilson nagle osunął się z wdziękiem na jego podłogę. A wcześniej prawdopodobnie celowo potknąłby się o niego raz czy dwa.

Zamiast tego Wilson, wciąż purpurowy ze wstydu, odsunął się bez słowa na bok i gestem zaprosił Cameron do środka. Dziewczyna zawahała się przez moment, wyraźnie zastanawiając się, czy nie byłoby lepiej odwrócić się na pięcie i uciec – najlepiej gdzieś daleko. Bardzo daleko.

Najwidoczniej myślała bardzo głośno, bo House – z miną dzieciaka, który znalazł pod choinką rower, komputer plus nowego iPoda – odezwał się z kanapy, - Doktor Cameron, raczy pani wejść do środka? Czy też postanowiła pani wyjechać do Somalii i dołączyć do Lekarzy Bez Granic?

Cameron oblała się rumieńcem, prawie dorównującym Wilsonowemu, i weszła do środka, nerwowo rozglądając się po pokoju.

- Może coś do picia? Herbatkę? Soczek? – rzucił słodkim głosem House. Cameron popatrzyła się na niego, jakby nagle wyrosła mu druga głowa. Może i pracowała w PPTH niedługo, ale najwidoczniej zdążyła poznać swojego szefa na tyle dobrze, żeby wiedzieć, że Gregory House nigdy nie jest uprzedzająco miły i sympatyczny.

- Nie, dziękuję, - udało jej się wyjąkać, po wymienieniu spanikowanego spojrzenia z Wilsonem.

- Na pewno? Tak dzisiaj zimno... – zapytał troskliwie House. Wilson z trudem powstrzymał chęć podejścia do kanapy i ukręcenia swojemu najlepszemu przyjacielowi głowy.

- Może... może herbatkę? – pisnęła Cameron, skręcając w drżących dłoniach pasek od torebki. – Jeżeli to nie będzie problem...

House uśmiechnął się uspokajająco. A przynajmniej miał to być uspokajający uśmiech. Wilsonowi, i Cameron również, sądząc po tym, że cofnęła się o krok w stronę drzwi, skojarzyło się to raczej z wilkiem, skradającym się powoli w stronę niczego niepodejrzewającej sarny. – Żaden problem, - machnął nonszalancko ręką. – Już coś przyniosę, - dodał i podniósł się z kanapy.

Wilson, który już ruszał w stronę kuchni, zatrzymał się zaskoczony. Spodziewał się, że House od niechcenia każe mu ruszyć się po herbatę dla wszystkich, zostawiając przerażoną Cameron sam na sam z nim.

- Jimmy, co z ciebie za gospodarz? – skarcił go House. – Zabaw damę rozmową, dopóki nie wrócę.

- Gospodarz? – pisnęła Cameron.

- House! Ale ja... nie... My przecież...

- Damę?

- House, to jest twoje mieszkanie!

House posłał mu promienny uśmiech. – Oj Jimmy, już o tym rozmawialiśmy. Mój dom jest twoim domem, i tak dalej, - powiedział, po czym zniknął w drzwiach.

- Ale... – próbował wydusić z siebie Wilson.

- Może ja lepiej pójdę? – szepnęła do niego Cameron z nadzieją w głosie.

- Nonsens! – krzyknął z kuchni House, dowodząc, że ma doskonały słuch i sprawiając, że zarówno Wilson, jak i Cameron podskoczyli nerwowo. – Jimmy, posadź damę na kanapie, wstyd mi za ciebie!

Wilson w desperacji jeszcze raz spróbował wyjaśnić sytuację młodej lekarce. – Ja tu nie mieszkam! Naprawdę!

Cameron cofnęła się jeszcze o krok, trafiając plecami na ścianę. – Nieważne! To żaden problem, nie moja sprawa! – zapewniła Wilsona, gorączkowo kręcąc głową.

- Ale... On tylko... on tak żartuje, pani doktor! Ja i House, my... my wcale...

Gdyby Cameron potrafiła przechodzić przez ściany, byłaby już w tej chwili na ulicy. – W porządku, co tylko pan powie! Nie moja sprawa, ja nie mam nic przeciwko... Nie moja sprawa! – powtórzyła.

Wilson rozpaczliwie poszukiwał sposobu na wyjaśnienie tego całego zamieszania i uspokojenie Cameron, zanim to ona zemdleje z przejęcia, ale nie potrafił nic wymyślić. Zresztą, House i tak zaraz wróci i zaplącze wszystko z powrotem, pomyślał w końcu z rezygnacją. Westchnął ciężko i spojrzał na Cameron.

- Może pani usiądzie? – zapytał swoim najbardziej kojącym głosem Cudownego Dziecka Onkologii. Cóż, ten sposób był wystarczająco dobry na panikujących pacjentów w ostatnim stadium raka, więc zadziałał też na panikującą panią immunolog na skraju ataku paniki.

Cameron ostrożnie odkleiła się od ściany i odrobinę niepewnym krokiem poszła za Wilsonem w stronę kanapy. Wilson szybko zmiótł ze skórzanych poduszek okruchy chipsów i samotnego, spłaszczonego na placek żelkowego misia, po czym gestem zaprosił Cameron, żeby usiadła.

House wrócił do salonu i Wilson na moment zapomniał o oddychaniu. Owszem, jego przyjaciel przyniósł ze sobą herbatę. W przepięknych, delikatnych filiżankach. Z łyżeczkami, dzbankiem mleka, plasterkami cytryny na spodku i pasującą do filiżanek cukierniczką. Na srebrnej tacy, którą balansował na rozłożonej lewej dłoni z wprawą kelnera z pięciogwiazdkowej restauracji.

Wilson nigdy w życiu nie podejrzewał House’a o posiadanie porcelanowych filiżanek.

- Madame, - ukłonił się House, stawiając tacę na stoliku, po czym usiadł koło swojej pracownicy na kanapie. Cameron odruchowo przesunęła się w stronę Wilsona. Wilson ukrył twarz w dłoniach i z rozpaczą czekał na kataklizm.

- Więc, - rzucił podekscytowanym głosem House. Cameron drgnęła i prawie oblała się herbatą. – Co możemy dla pani zrobić, w to cudowne popołudnie?

Dziewczyna bardzo powoli odstawiła filiżankę na stolik. Porcelana zabrzęczała w jej trzęsących się dłoniach. – Nie mamy nowego pacjenta, więc... więc... zabrałam się za porządkowanie starych akt... – powiedziała w końcu, po krótkiej chwili zbierania się na odwagę. House wpatrywał się w nią z uprzejmym zainteresowaniem. – Potrzebuję podpisów pana doktora... na kilku formularzach i raportach...

House uśmiechnął się szeroko. – Och, wspaniale! Jak to miło z pani strony! Ale nie trzeba było, naprawdę.

Cameron mrugnęła i chyba na moment zapomniała, o czym mówiła. – Tak. Więc. Akta, - wydusiła z siebie w końcu i oderwała wzrok od przerażająco szczerej i otwartej twarzy House’a. – Proszę, - powiedziała, praktycznie wpychając swojemu szefowi w ręce plik papierów i długopis.

- Oczywiście, już się tym zajmiemy, - powiedział House, kierując całą swoją uwagę na akta.

Cameron i Wilson westchnęli z ulgą, kiedy zobaczyli, że House nie stara się przeciągać sceny i szybko składa swój podpis we wszystkich potrzebnych miejscach.

- I gotowe, - uśmiechnął się szeroko House, kreśląc zamaszysty szlaczek na ostatnim arkuszu. – Czy możemy jeszcze czymś służyć?

Cameron błyskawicznie schowała akta do swojej torby i praktycznie zerwała się z kanapy.

- Nie, dziękuję, to wszystko, ja już pójdę, - wyjąkała.

- Ależ droga Allison... mogę się tak do pani zwracać? – Cameron szybko skinęła głową, najwyraźniej gotowa zgodzić się na wszystko, jeżeli tylko pozwoli jej to uciec z mieszkania House’a. – Droga Allison, nie dokończyła pani herbaty! Na pewno nie może pani zostać chwileczkę dłużej?

Cameron ruszyła tyłem w stronę drzwi i prawie potknęła się o krawędź fotela. – Nie, nie mogę, naprawę. Dziękuję za herbatę, była bardzo dobra. Musze już iść, mam... mam popołudniowy dyżur w klinice! Przepraszam, że tak wpadłam... bez zapowiedzi. Dziękuję, do widzenia, - wyrzuciła z siebie z prędkością karabinu maszynowego i praktycznie wybiegła z mieszkania.

House i Wilson przez chwilę siedzieli na kanapie w milczeniu, wpatrując się w drzwi. W końcu Wilson odwrócił się w stronę House’a i spiorunował go wzrokiem. – Ty cholerny idioto! Ty sukinsynu! To było podłe, przeraziłeś tę biedną dziewczynę na śmierć! – krzyknął. Wargi House’a drgnęły w powstrzymywanym uśmiechu. – To nie jest śmieszne, do cholery! I co to miało być – „mój dom jest twoim domem, Jimmy”?! Najpierw ten cały Scotty, a teraz Cameron?

W tym momencie House nie wytrzymał i wybuchnął śmiechem. – House! To wcale nie jest... niech cię szlag, jutro cały szpital będzie gadał o tym, że my... że ja... – pieklił się Wilson, podczas gdy House praktycznie wył ze śmiechu, zwinięty w kłębek na kanapie.

- Przestań rżeć jak hiena, do jasnej cholery! – krzyknął Wilson, zaciskając pięści w bezsilnej furii. House wyprostował się i bez większych sukcesów próbował się uspokoić.

- O Jezu, Jimmy... wi-widziałeś jej... jej minę? – wydusił z siebie, pomiędzy napadami dzikiego chichotu.

- House...

- „Droga Allison”... – zachichotał słabo House, ocierając łzy.

- House, przysięgam, ja...

- „Żaden problem”... „Nie moja sprawa”...

- House, słowo honoru, zamknij się, albo nie ręczę za siebie.

- „Może herbatkę”...

- To nie jest śmieszne!

House stłumił śmiech i spojrzał pytająco na Wilsona. Wilson zamknął oczy, policzył do dziesięciu i ze zrezygnowanym westchnieniem zapadł się w kanapę.

- No dobra, może troszkę.

- Jimmy...

- No dobra, może bardziej niż troszkę, - przyznał niechętnie Wilson, uśmiechając się lekko wbrew sobie.

Przez chwilę siedzieli obok siebie w milczeniu.

- Co cię napadło? – spytał Wilson. – Niewystarczająco męczysz ją w pracy?

- Zaczynała do mnie robić maślane oczy. Musiałem ją ustawić do pionu, - wzruszył ramionami House.

Wilson powstrzymał się od zaznaczenia, że House mógł osiągnąć ten szczytny cel bez rujnowania reputacji swojego najlepszego przyjaciela. Nie było sensu.

- Gdzie się nauczyłeś tej sztuczki z tacą?

- Dorabiałem jako kelner w szkole medycznej.

W salonie znowu zaległa cisza. Wilson próbował sobie wyobrazić reakcje swoich współpracowników, kiedy Cameron otrząśnie się z szoku na tyle, żeby podzielić się z kimś soczystą plotką. Jego podwładni z Onkologii prawdopodobnie będą przerażeni. Pielęgniarki uznają, że to słodkie i będą im obu życzyć szczęścia, ku uciesze House’a i głębokiemu zawstydzeniu Wilsona. Jego byłe żony... o Chryste, jego byłe żony! Jego rodzice!

Ucieknę do Meksyku i założę plantację kaktusów, postanowił Wilson.

W tym momencie Wilson przypomniał sobie o rudym George’u i uznał, że lepiej będzie nie zastanawiać się nad tym dłużej.

- I skąd wytrzasnąłeś te filiżanki? – spytał zamiast tego.

- Odziedziczyłem po babci, - powiedział House, błogi uśmiech wciąż na jego twarzy. – To miał być prezent ślubny, ale moja mama powiedziała, że straciła nadzieję, że znajdę kogoś na tyle szalonego, żeby za mnie wyjść.

- Nie mam pojęcia, skąd jej to przyszło do głowy, - burknął Wilson i sięgnął po pudełko z zimnym curry. Nie zauważył, że obok niego House odsuwa się odrobinę w bok, zdejmuje nogi ze stolika i wpatruje się w niego wyczekująco.

Wilson nabrał pełny widelec smakowicie pachnącego dania i włożył go do ust, po czym przeżuł i przełknął.

To był błąd.

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

:smt096 Yellow_Light_Colorz_PDT_01 Yellow_Light_Colorz_PDT_01 Yellow_Light_Colorz_PDT_01

Richie117

gdyby Wilson nagle osunął się z wdziękiem na jego podłogę.
oj, to by musiał być słodki widok :smt007 (dla kogoś tak sadystycznego jak ja) *zastanawia się, czy będzie mogła to wkrótce jakoś wykorzystać*

A wcześniej prawdopodobnie celowo potknąłby się o niego raz czy dwa.
:smt003 :smt003 :smt003 :smt003 :smt003
to NAPEWNO nie byłoby celowe

Wilson z trudem powstrzymał chęć podejścia do kanapy i ukręcenia swojemu najlepszemu przyjacielowi głowy.
jestem coraz bardziej przekonana, że kac zwiększa u Wilsona chęć zamordowania House'a (wiem, to nie brzmi chyba całkiem poprawnie, ale jest późno...

) Ile to już razy mordercze wizje przewijały się przez jego głowę od początku fika??? :smt003

Oj Jimmy, już o tym rozmawialiśmy. Mój dom jest twoim domem, i tak dalej
jaaaasne... ale pilota mu nie odda :smt003

- Może ja lepiej pójdę? – szepnęła do niego Cameron z nadzieją w głosie.
(ja nie mam nic przeciwko

) :smt002

- Ale... On tylko... on tak żartuje, pani doktor! Ja i House, my... my wcale...
no jak tak się będziesz, Jimmy, tłumaczył, to ona ci NAPEWNO uwierzy!! :smt001

W porządku, co tylko pan powie! Nie moja sprawa, ja nie mam nic przeciwko... Nie moja sprawa!
gaaad... no faktycznie - spanikowana

zachowuje się jak... coś pomiędzy niewolnicą a służącą, która zobaczyła swojego pana w niedwuznacznej sytuacji

zapytał swoim najbardziej kojącym głosem Cudownego Dziecka Onkologii
awww... mogłabym nawet znaleźć się na miejscu Cam, żeby tylko móc to usłyszeć :smt003
...
...
...
...
jakoś "Boy Wonder Oncologist" bardziej do mnie przemawia

to prawie jak... drugie nazwisko

jakby Tigera Woodsa nazywać nazywać Tygrysem Woodsem czy coś :smt002

dzbankiem mleka, plasterkami cytryny
to jednak wcześniej skoczył do sklepu?? czy cytryna była plastikowa, a zamiast mleka nalał do dzbanka białej farby??

ale sam opis cuuudny... jak ze snu

(który zamienia się w koszmar

)

Wilson ukrył twarz w dłoniach i z rozpaczą czekał na kataklizm.
nie wiem czemu, ale jakoś skojarzyło mi się to z tym popularnym obrazkiem 3 małpek... serio, nie wiem czemu

przerażająco szczerej i otwartej twarzy House’a.
to jest tak przerażające, że nawet nie próbuję sobie tego wyobrazić :smt003

Ty cholerny idioto! Ty sukinsynu! To było podłe, przeraziłeś tę biedną dziewczynę na śmierć!

a co się stało z House'em - "But to tease that poor little cat? Thats something else entirely. You'll stay there, and you'll finish. Don't want to hurt its feelings." :smt003

House! To wcale nie jest... niech cię szlag, jutro cały szpital będzie gadał o tym, że my... że ja...
spokojnie, Jimmy, Cam jest w takim szoku, że ja bym się nie zdziwiła, gdyby zapomniała, gdzie pracuje :smt001 Albo była byt przerażona, żeby tam wracać :smt001

House praktycznie wył ze śmiechu, zwinięty w kłębek na kanapie.
chętnie poszłabym w jego ślady, ale na kanapie mój net traci zasięg i jest zbyt późno, żeby wyć ze śmiechu :smt005

- Przestań rżeć jak hiena
[...]
- To nie jest śmieszne! Aż chce mi się dopisać "Eddie" [a potem ten wybuch hieniego (WTF, co??

) śmiechu :DDDD - tak to znów Król Lew, coś mnie napadło

]

Jego byłe żony... o Chryste, jego byłe żony! Jego rodzice!
czytałam gdzieś, że przynajmniej jedna z jego byłych żon była szczęśliwa z tego powodu :smt003
a rodzice to już ZAWSZE byli ZA

House odsuwa się odrobinę w bok, zdejmuje nogi ze stolika i wpatruje się w niego wyczekująco
pewnie wyglądał jak sęp wpatrujący się w konającą ofiarę :smt003

Wilson nabrał pełny widelec smakowicie pachnącego dania i włożył go do ust, po czym przeżuł i przełknął.
To był błąd.
omg... poor Wilson

Kasinka

Cóż mogę powiedzieć? Richie chyba już wszystko skomentowała...
Eeeee tam, najwyżej się powtórzę :smt002

Najwidoczniej myślała bardzo głośno, bo House – z miną dzieciaka, który znalazł pod choinką rower, komputer plus nowego iPoda – odezwał się z kanapy, - Doktor Cameron, raczy pani wejść do środka?
Z tego iPoda byłby najbardziej zadowolony :smt003
I kolejny fik pokazujący, jak dobry słuch ma House :smt003

- Może coś do picia? Herbatkę? Soczek?
Dlaczego mam z tym bardzo dziwne skojarzenia?? :smt005

House uśmiechnął się uspokajająco. A przynajmniej miał to być uspokajający uśmiech. Wilsonowi, i Cameron również, sądząc po tym, że cofnęła się o krok w stronę drzwi, skojarzyło się to raczej z wilkiem, skradającym się powoli w stronę niczego niepodejrzewającej sarny.
Oj skąd ja znam ten uśmiech... stanowczo nie wróży nic dobrego

- Może pani usiądzie? – zapytał swoim najbardziej kojącym głosem Cudownego Dziecka Onkologii.
AAAA!!! Boy Wonder Oncologist! Uwielbiam! I podpisuję się pod tym, co napisała na ten temat Richie :smt003

Owszem, jego przyjaciel przyniósł ze sobą herbatę. W przepięknych, delikatnych filiżankach. Z łyżeczkami, dzbankiem mleka, plasterkami cytryny na spodku i pasującą do filiżanek cukierniczką. Na srebrnej tacy,
A czy mi się wydaje, czy wcześniej nie mogli znaleźć nawet czystego, niezniszczonego kubka? A tu takie cacko? Widać nie znamy wszystkich zakamarków mieszkania House'a :smt003

- O Jezu, Jimmy... wi-widziałeś jej... jej minę?
Ja ją sobie wyobraziłam... i leżę ze śmiechu podobnie jak House! :smt005

Ucieknę do Meksyku i założę plantację kaktusów, postanowił Wilson.
Ja proponuję Australię :smt003 :smt003 Albo Polskę :smt040

Wilson nabrał pełny widelec smakowicie pachnącego dania i włożył go do ust, po czym przeżuł i przełknął.
To był błąd.
Ja wiedziałam że tak będzie! Ja wiedziałam!!!

Ogółem: Cudo! W skali 10/10 daję co najmniej 30!

eletariel

motylek

Hej. Wilson? Widelce? Takie małe metalowe coś z zębami? Szuflada w kuchni?- takie romantyczne

motylek

świetne , reeakcja cameron , przerażżżżżżenie wilsona i zachowanie house taka mieszanka wybuchowa .

ceone

jeeeeszcze *.*
zakochałam sie w tym fiku ;d

Brandy

No nie mogłam się przestać uśmiechać jak to czytałam :smt003 Cudo po prostu :smt002 To się tak lekko i przyjemnie czyta, że ja nie wiem jak wytrzymam do następnej części. Mam nadzieję, że jakoś szybko będzie :smt002 Trochę szkoda mi Wilsona, ale wierzę, że House robi to wszystko w dobrej wierze (akurat :smt016 )

Ucieknę do Meksyku i założę plantację kaktusów, postanowił Wilson.
Mój ulubiony fragment :smt003

dzio podziwiam Cię i zazdroszczę umiejętnosci pisania TAKIEGO fika :smt002

Kasinka

Hmmm...
Ziemia do dzio!
Troszkę się zapomniało, co?
Ja wiem, że pisujesz inne fiki i jeszcze Twoje tłumaczenia, ale tu ludzie czekają na kontynuację Bossskiego Długiego Weekendu, a tu części dawno nie było. :smt003
Zanim się dokopałam do tego tematu...
Dlatego publika i wierni czytelnicy krzyczą JESZCZE! JESZCZE! MY CHCEMY DALSZY CIĄG! :smt016 :smt003 :smt007

eletariel

<dołącza sie do krzyku> JESZCZE! JESZCZE! MY CHCEMY DALSZY CIĄG!

yourico

HMPF! to już zaczyna zakrawać na jakiś sadyzm! KIEDY DALSZY CIąG NYUUU? :smt010

eletariel

yhm yhm :smt064

Przypominam tylko o swoim zniecierpliwionym istnieniu i istnieniu tego NIEdokończonego fika:)

Kasinka

Włąśnie! Dwa tygodnie temu też przypominaliśmy!
A tu nic!!

dzio! Za niedługo zacznę błagać na kolanach o kolejną część!

Czy mamy zacząć poganiać tak jak kiedyś poganiałyśmy lolok?
:smt016 :smt027 :smt003

joasui

To ja też, to ja też!
Chce-my więcej! Chce-my więcej!

Any

Popieram

dzio

No już piszę, piszę!

Chryste o kulach! Cierpliwości trochę ludzie kochani! Ja mówiłam, że jestem leniwa i nie dotrzymuję słowa, prawda? Jakbyście mieli jakieś wątpliwości - everybody lies, ale nie ja w tym przypadku. ;]

Kasinka

dzio!!! Ty żyjesz!!!

My nie mamy cierpliwości za grosz, chcemy wszystko na już i teraz. I cóż pan zrobisz? Nic pan nie zrobisz :smt003.

A to że mówiliśmy że poczekamy cierpliwie to właśnie dlatego że

:smt003

I przy okazji - gratuluję moda

Klio

z tym sie chyba trzeba jednak urodzić...
kiedy następne?

p.s.moja sutuacja jest o tyle lepsza że dopiero dzisiaj zaczęłam czytac tego ficka ale i tak tęsknie...

ceone

:smt063 :smt064 :smt065
dzio !!!!!

Klio

dzio prosze cie!
to wcale nie jest śmieszne!
ja chce Hilsona tego tego wiesz!
Hałsowego tego!

joasui

Weź zrób sobie przerwę w tłumaczeniu swoich fików na angielski i napisz coś po polsku, coooo??