Co by było, gdyby... [NZ/P]

HuddyFan

Jestem na 99,9% pewna, że ten temat nie był jeszcze naruszany

Przeczytałam prawie każdy fik, miniaturkę i tłumaczenie jakie się tu znajduje i nie widziałam czegoś takiego

Czy ktoś się kiedyś zastanawiał, co by było, gdyby Cuddles była Hołsiem, a Hołś Cuddles?!?! No to jestem pierwsza

Z oczywistą dedykacją dla słoneczka Czarodziejki

A także dla a_cappelli dlatego, że to będzie druga dedykacja w jej życiu

P.S Klcza, Marysia i Monad są już rutyną

zweryfikowane prze HuddyFan

Trojka lekarzy opuszczała właśnie miejsce pracy. Kobieta i dwoje mężczyzn przemierzali recepcję szpitala, aby udać się do domu. Na dworze panował niemiłosierny mróz, dlatego więc cała trójka miała grube płaszcze i rękawiczki. Gdy mijali stanowisko pielęgniarek, House złapał Cuddy za rękę i uśmiechnął się dumnie. Ona tylko odwzajemniła uśmiech i pokiwała głową z politowaniem. Greg był jak dziecko, musiał się pochwalić swoimi zabawkami przed innymi. Chciał aby wszyscy inni zazdrościli mu, iż ma przy boku taką kobietę. Zawsze łapał ją za rękę w tym samym miejscu, za każdym razem splatał ich palce, a Cuddy za każdym razem oblewała się rumieńcem, mówiąc:
- Chwalipięta.
House zawsze odpowiadał:
- Przynajmniej mam się czym chwalić.
A Wilson szedł obok, i podsumowując sprawę, dodawał:
- Jak dzieci.
Tak, w skrócie wyglądał koniec dnia trójki przyjaciół. Po długim dyżurze w pracy, marzyli tylko o tym, aby trafić do ciepłego domu. No, przynajmniej dwójka z nich, bo House miał urlop trzysta sześćdziesiąt dni w roku. Przez pozostałe udawał, że pracuje. Gdy wyszli na zewnątrz, ich twarze spowił lekki podmuch wiatru. Zimno które panowało na dworze prawie od razu dało o sobie znać, malując ich policzki czerwoną farbką. Pojedyncze płatki śniegu, opadały na ich głowy dając magiczny efekt. Choć ta pora roku była dla wszystkich definicją ciągłych chorób, zimna i chłodu, miała ukryty w sobie urok i czar, jakiego żadna inna pora roku, jak wiosna czy lato nie posiadała. Lisa zatrzymała się kilka kroków przed wejściem i wciągnęła w nozdrza orzeźwiające powietrze. House stanął obok i patrzył jak jej włosy tańczą z podmuchami wiatru. Taką ją kochał.
- Ale jestem zmęczona. – powiedziała po chwili i oparła czoło o ramię diagnosty.
- Ja też. – powiedział James i stanął naprzeciwko ich.
- Wierzcie lub nie, ja też jestem zmęczony. – westchnął House.
- Ty? Zmęczony? Chyba żartujesz! – wzburzyła się Lisa. – Niby czym?
- A ty czym jesteś zmęczona? – zapytał.
- Na przykład uganianiem się za szalonym diagnostą, po calutkim szpitalu, aby poszedł do kliniki i przyjął choć jednego pacjenta! – zironizowała Cuddy.
- Uwierz, chowanie się przed wami też jest nie lada wysiłkiem. – wytłumaczył.
- ‘Wami’? – wtrącił się Wilson. Greg popatrzył na przyjaciela.
- Przed nią i jej tyłkiem – sprostował i znów zwrócił wzrok ku szefowej.
- Jesteś niemożliwy! Nawet sobie nie wyobrażasz, jak bardzo absorbująca jest moja praca, zwłaszcza mając niedorosłego emocjonalnie lekarza na głowie. – krzyknęła.
- Wilsona w to nie mieszaj! – odpowiedział jej krzykiem i wskazał na załamanego Jamesa.
- Mówię o tobie, kretynie! – zaśmiała się.
- Moja praca jest piętnaście razy gorsza niż twoja. – powiedział House. – Ty nie walczysz o czyjeś życie!
- Za to ja muszę użerać się z tobą i twoimi głupimi pomysłami! – warknęła kobieta.
Wilson patrzył na dwójkę przyjaciół i chciał się zapaść pod ziemię. Zapomnieli gdzie są?
Każdy pacjent który wchodził teraz do szpitala, gdyby wiedział, że jedną z kłócących się jest dyrektorka placówki, a drugą lekarz badający chorych, z pewnością uciekli by gdzie pieprz rośnie. Dlatego musiał to przerwać za nim będzie za późno.
- Kochani… - jego głos ledwo przedarł się przez głosy przyjaciół.
- Tony papierów, stosy wezwań do sądu, głównie z twojego powodu… - wyliczała Lisa, nie zwracając uwagi na James’a.
- Myślę, że powinniśmy… - spróbował jeszcze raz.
- Nawet nie wyobrażasz sobie jak to jest, gdy wiesz, że każda zła diagnoza może okazać się tą ostatnią! – ciągnął zawzięcie Greg. Wilson postanowił wymyślić coś, aby zwrócić na siebie uwagę. Popatrzył na nich i krzyknął:
- Chodźmy ulepić bałwana! – zaproponował i pomachał rękami w przód i w tył niczym dziecko. Udało się. Cuddy i House popatrzyli na przyjaciela ze zdziwieniem.
- No nareszcie! – westchnął onkolog . – Czy wy w ogóle wiecie o co się kłócicie? – zapytał.
Para popatrzyła na siebie, a później na przyjaciela.
- Tak. – powiedział Greg. I tak oto, James Evan Wilson, zaczął swą psychoanalityczną gadkę pod tytułem „Przestańcie się kłócić, bo się kochacie” itd. W czasie, gdy onkolog do nich przemawiał, lub choć tylko mu się zdawało, iż przemawiał, Lisa i Greg powoli się uspokajali. To nie było nic wielkiego. Kolejna kłótnia, która zawsze kończyła się tym samym – zgodą. Nie słuchali już przyjaciela, tylko zastanawiali się, o jak bardzo irracjonalne rzeczy się sprzeczali.
- Co wy na to? – dokończył analizę Wilson.
- Na co? – zapytał Lisa, wracając z krainy zadumania.
- No, na ten zakład. – powiedział onkolog.
- Jaki zakład? – spytał House. Jimmi uderzył dłonią w czoło i zjechał nią, do końca swojej twarzy. Później wytłumaczył wszystko, dokładnie jeszcze raz.
- Nie wytrzymasz nawet godziny! – podsumowała Lisa.
- To się jeszcze okaże! – powiedział House i z powrotem złapał ją za rękę. – A teraz chodźmy już do domu, co?
- No już. – uśmiechnęła się i ruszyła za Greg’iem na parking PPTH.
Jutrzejszy dzień zapowiadał się bardzo wesoło…

Ciąg dalszy nastąpi…

mazeltov

house ma byc Cuddy a Cuddy ma byc Housem

ojj juz mi sie podoba pisz szybko kolejna czesc
a pomysl naprawde jest ciekawy

czarodziejka

Dziękuję Skarbie

Rozczaruję Cię. Czytałam tu takiego fika, w którym House i Cuddy zamienili się ciałami. Tylko tam jak na mój gust za dużo fantastyki.

A to jest boskie!

HuddyFan

Dzięki Mazeltov Jesteś kochana

Wstawić dziś? No nie wiem

Muszę odrobić lekcję, itd. Ale czego to się nie robi z miłości

Dla ciebie wszystko, Ty moja Czrodziejko

martusia14

Fajny pomysł

baby

już się boję ;*

bosko

czekam niecierpliwie,

baby

monad

Hehe

To mi się podoba

ale to jakiś taki krótki fik będzie? Tylko dwie części?

I Wilsonek jak zwykle wprowadza przecudowne zamieszanie i uradośnia (sprawia, że mi się buźka śmieje - sobie słowo wymyśliłam

) Twój fik

Rozmowy/ kłótnie/ przekomarzania Cuddy & House & Wilson należą do moich ulubionych

Zwłaszcza jak są dobrze napisane

TAK TRZYMAĆ !!!!!!!!!!!!!

ps. i of corse tenkju for dedikejszyn

neko.md

świetnie!

a_cappella

sarah_amelia

To jest świetne!! Faktycznie jeszcze nikt na to nie wpadł.

Gratuluję wyobraźni

Już nie mogę się doczekać kolejnej części. Oczami wyobraźni widzę House'a przywalonego stertą papierów i z dzwoniącymi bez przerwy telefonami...

Czekam z niecierpliwością
Sarah_Amelia

marysiaaa

KOCHAM CIĘ!

nie było, ja przynajmniej nie widziałam.

MEGA

jestemmaciek

HuddyFan(ko!), bardzo mi się podoba ten tekst. Zakończenie może być interesujące, czekam na ostatnią część.
Mam tylko jedną, małą uwagę. Zastanawiam się, dlaczego zdecydowana większość fikopisarzy umieszcza na początku opowiadań bardzo dokładny opis pogody. To dziwne :-)

Trzymaj się mocno i pisz! Nawet, jeśli o pogodzie, to z chęcią przeczytam.

marysiaaa

Opisy takie jak opisy pogody wprowadzają czytelnika w klimat, pozwalają na wyobrażenie sobie sytuacji dokładnie. Wiedząc, jaka jest pogoda, można wyobrazić sobie stroje bohaterów itd. Takie rzeczy pobudzają wyobraźnię

Pozdrawiam

coolness

*wali głową w stół*

Czytałam dawno, a nie skomentowałam. Ojj ja niedobra.

W każdym razie mi sie bardzo podobało. Bardzo, ale to bardzo podobało :)Tak się zastanawiam, kiedy będzie ciąg dalszy.

W każdym razie życzę weny.

ps. przepraszam za tak mizerny komentarz, ale mój mózg już dawno wyparował...

mazeltov

kiedy moge sie spodziewac kolejnej czesci

pierwsza wpadals na pomysl zamiany rol a teraz nie dodajesz kolejnej czesci

jestes zla kobieta

ale i tak uwielbiam twoje fiki

HuddyFan

No i nie wyszło

Będę musiała napisać jeszcze jedną część, bo teraz nie mam pomysłu. Wciąż dopieszczam "Christmas Miracle" Czyli mój prezenta dla Was pod choinkę

A tym czasem macie drugą z trzech części Co by było, gdyby...
Dedykejszon dla... hmm... Martusi14 w ramach przeprosin

Cheapter second

Następny dzień podarował New Jersey piękną pogodę. Promienie słońca odbijały się w bieli śniegu dając nie zapomniany efekt, jakby ktoś obsypał miasto brokatem. W pewnym domu na przedmieściach, budzik wskazał szóstą czterdzieści pięć. Wraz z godziną, pokój został ogłuszony przez dźwięk którego wszyscy tak bardzo nie nawiedzili. Zwłaszcza gdy było się człowiekiem, który był szczególnie nieciekawie nastawiony do otaczającego nas świata. A mowa tu o nikim innym, jak o Gregory’m House’ie. Jedyne co ten człowiek tolerował był Vicodin, lunch swojego przyjaciela i pewną brunetkę o szaro-zielonych oczach, która właśnie budziła się ze snu.
- Wstajemy – powiedziała nie otwierając oczu.
- Ty pierwsza. – zaproponował House. Na twarzy Lisy zawitał uśmiech.
- Nie tym razem – odpowiedziała. – Nie pamiętasz? Chyba to dziś ty grasz Cuddy.
House otworzył szybko oczy i spojrzał na kobietę leżącą obok niego.
- Czy to znaczy, że…? – zapytał z przerażeniem w głosie.
- O tak. – zadrwiła. – Dzisiaj ja śpię godzinę dłużej, a ty robisz śniadanie.
- Boże, za jakie grzechy. – powiedział do siebie Greg.
- Dużo by wymieniać. A teraz nie marudź tylko idź się ubrać jak człowiek. W końcu nie chcę aby ktoś pomyślał, że doktor Cuddy jest niechlujna.
- A jak ty się ubierzesz? – zapytał i spojrzał na nią z pogardą w oczach.
- Ty ubierzesz się jak ja, czyli tak jak ubiera się każdy normalny człowiek, a ja ubiorę się tak jak powinna się ubierać kobieta, czyli elegancko. W każdym razie, na pewno nie jak ty.
- Niech ci będzie. – westchnął i usiadł na łóżku, tyłem do Lisy. – Ale ja z pewnością wyglądałbym lepiej w takich obcisłych spódnicach. Cuddy uśmiechnęła się.
- Tak, z pewnością. – powiedziała i poczuła jak łóżko powoli się unosi. Podniosła jedną powiekę i zobaczyła jak House zmierza w kierunku toalety. Z czasem kiedy on szedł w stronę łazienki, jej wzrok powoli zjeżdżał w dół. Lisa znów się uśmiechnęła. – Może i wyglądałbyś ciekawie w moich spódnicach, ale twój tyłek wygląda znacznie apetyczniej w samych bokserkach.
Diagnosta stanął w progu pokoju i odwrócił się do szefowej.
- Moje żarty są o niebo lepsze. – Ostatnie, co usłyszał przed wejściem do innego pomieszczenia, był serdeczny śmiech kobiety.

***

Drzwi od PPTH otworzyły się szeroko, a progu stanęła słynna para szpitala. Podeszli do recepcji i wpisali na kartę swoją obecność, gdy w tym czasie Wilson zaczaił się od tyłu.
- Dzień dobry! – powiedział niespodziewanie. Długopis którym Cuddy składała podpis zrobił dziurę w kartce.
- Cholera! – zaklęła Lisa.
- O, wiedzę, że już zaczynasz się wcielać w House’a. – uśmiechnął się onkolog.
- To o której zaczyna się ten zakład, bo chcę mieć to już za sobą. – westchnęła zrezygnowana i udała się do swojego gabinetu.
- Nie tak szybko! – przeszkodził jej przyjaciel i złapał ja za mankiet od marynarki. Kobieta raptownie się zatrzymała i natychmiast odwróciła, spoglądając groźnie na Jamesa.
- Nasz zakład zaczął się z chwila, gdy przekroczyliście próg szpitala, a ty tak na mnie nie patrz, bo dziś twój gabinet znajduje się zupełnie gdzie indziej. – powiedział i spojrzał na zniechęconych przyjaciół. – Czyli co? Płacicie teraz czy za pięć minut? – zapytał z drwiną.
Cuddy parsknęła ostentacyjnie.
- Jedynymi osobami które zostaną dziś spłukane, będziesz ty i House.
- Który House? – spojrzał na nią diagnosta. Lisa popatrzyła na niego z pobłażaniem.
- Dobra, więc zaczynamy! – Wilson przerwał ich grę spojrzeń. – I pamiętajcie, że nikt nie może wiedzieć o zakładzie. Musi to tak wyglądać, jakbyś ty zawsze była House’em, a ty zawsze byłeś Cuddy. – przypomniał mężczyzna i uśmiechnął się przyjaźnie.
- Może pożyczysz mi swoją laskę? – Dziekanka drwiąco zwróciła się do diagnosty.
- Czasami zaskakujesz mnie swoją głupotą. Jak niby mam ci pożyczyć ciebie? Jestem genialny, ale nie aż tak. – uśmiechnął się głupio. Cuddy spojrzała w jego oczy. Błękit jego tęczówek zatrzymał ją w czasie. Po chwili Lisa, jakby się zdawało ta normalniejsza połówka ich związku, podeszła do House’a i pocałowała go czule w usta. W końcu pozamieniali się rolami, a on często tak robił. Pracownicy szpitala widzieli taką scenkę co najmniej trzy razy w tygodniu. Gdy się oddaliła, diagnosta spojrzał na nią i uśmiechnął się ironicznie.
- I że niby ja mam teraz spiec raka i stać jak kołek?! Wolne żarty. – Odwrócił się i ruszył do gabinetu Cuddy. No tak, ona zawsze tak robiła. Po chwili podeszła do windy i nacisnęła okrągły guzik. W między czasie do windy podeszła Cameron. Posłała szefowej ciepły uśmiech i ponowiła gest brunetki.
- Dzień dobry, doktor Cuddy. – przywitała się blondynka. Odpowiedziała jej głucha cisza.
Podwładna spojrzała na panią dziekan ze zdziwieniem. Czyżby miała zły dzień? Pokłóciła się z House’m? Zawsze można było zapytać.
- Lisa, wiem, że to nie moja sprawa, ale pokłóciłaś się z House’m?
Cuddy odwróciła głowę i ujrzała Wilsona który stał tak blisko, iż był w stanie usłyszeć każde pojedyncze słowo. Kobieta wzięła głęboki wdech. Przedstawienie czas zacząć.
- Nie wiem o czym mówisz Cameron. Poza tym, nie. Nie pokłóciłam się dzisiaj z Cuddy. – powiedziała i zaklinała Wilsona w myślach za tą farsę. Allison popatrzyła na szefową, jakby zobaczyła ducha.
- Dobrze się czujesz? – Cameron odwróciła się w stronę Lisy i popatrzyła na nią z troską.
Brunetka spojrzała błagalnie na przyjaciela który tylko popatrzył na nią z uśmiechem i wzruszył ramionami z rozbawieniem. Lisa ponownie westchnęła, tym razem bardziej ostentacyjnie.
- Och, oszczędź mi tych mdłych czułości. Nie mam teraz na to czasu, jestem strasznie zapracowana, zaraz Cuddy przyniesie nowy przypadek, a ja wciąż nic nie jadłam. Widzimy się na górze. – skończyła i zniknęła za metalowymi „wrotami”.
Blond pani lekarz stanęła jak wryta. Zaczęła się poważnie zastanawiać czy wrodzona umiejętność do żartów House’a, jest zaraźliwa. Cameron rozejrzała się podejrzliwie po recepcji poczym podwinęła rękaw od koszuli i lekko się uszczypnęła. Zabolało. Czyli jednak nie spała. Tłumacząc sobie, iż to wynik przemęczenia nacisnęła guzik po raz wtóry.

***

House stanął przed gabinetem i pchnął lekko drzwi. Wkroczył do pokoju niczym król. Wreszcie mógł wszystkimi pomiatać i… No tak! Nie może. A wszystko przez ten głupi zakład. Z zamyślenia wyrwały go słowa asystentki Cuddless. Dziewczyna była przynajmniej dwadzieścia lat młodsza od szefowej, miała gęste blond włosy i długie nogi, lecz nawet w jednej setnej nie dorównywała Lisie.
- Szuka pan, doktor Cuddy? – zapytała z pokorą. Diagnosta zawsze wywoływał u niej przejawy strachu. Mógł przecież skłamać i wyzwać ją od prostytutki, bo nosiła krótką spódnicę, ale to by było oszukiwanie, a to nie było w jego stylu. Tak, tak. Uczciwość i House od razu się wykreślają, ale jeżeli mężczyzna miał wygrać to tylko uczciwie. Wtedy zwycięstwo było słodsze. Zresztą dla niego to niebyło wyzwaniem. Codziennie robił z siebie durnia w klinice więc nie zależało mu na miejscu lub na osobie na której wypróbowywał co dzień to nowe żarty.
- Nie wiem o czym do mnie mówisz, Cindy, ale nie mam czasu na żarty. Za pięć minut chcę widzieć cię w moim gabinecie. Muszę przypomnieć swój rozkład dnia ponieważ zapomniałem. Ach i jeszcze jedno. Poproszę kawę. – dokończył i zamknął za sobą drzwi, pozostawiając asystentkę w pełnym szoku. Tymczasem w oddziale diagnostycznym…

***

Cuddy weszła do gabinetu i rozejrzała się w około. W pokoju siedział już Foreman wraz z Chease’m. Gdy zobaczyli szefową lekko się zdziwili. Ich zdziwienie wzrosło jeszcze bardziej, gdy szefowa zsunęła torebkę z ramienia i rzuciła nią przez gabinet. Ta lecąc w powietrzu przeleciała przez szklane drzwi i opadła na fotel przed biurkiem. Administratorka nie biorąc sobie do serca ich min, podeszła do ekspresu i nalała sobie do czerwonego kubka, świeżo zaparzonej kawy.
- Cuddy, wszystko w porządku? – zapytał zaniepokojony Chase.
Szefowa już chciała im wszystko potajemnie wytłumaczyć, aby przestali ją uważać za wariatkę. Gdy miała powiedzieć pierwsze słowo, podniosła wzrok i zobaczyła Wilsona, który stał z rękami założonymi na piersiach, jakby czekał aż Lisie podwinie się noga. Kobieta zrezygnowana odstawiła kubek i wyszła na korytarz, zostawiając dwójkę przyjaciół w stanie nieważkości.
- James, czemu ciągle mnie śledzisz? Nie uważasz, iż trochę rozsądniej by było, gdybyś pilnował Greg’a? – zaproponowała.
- Uwierz, House nie potrzebuje pilnowania. On na pewno nikomu nie opowie o co chodzi, tak jak ty próbowałaś przed chwilą. – powiedział onkolog, tonem coś sugerującym. Lisa odchrząknęła głośno i poprawiła spódnicę.
- Nie mam pojęcia o czym mówisz, a teraz wybacz. Idę zamęczyć zespół House’a. – mruknęła i przekroczyła ponownie próg gabinetu, pozostawiając na widoku tylko swoją postać. Po chwili do pokoju weszła Cameron, zastając szefową na miejscu diagnosty z czerwonym kubkiem w ręku. Allison popatrzyła na swoich przyjaciół, którzy tylko pokiwali głową jakby mówiąc, że to nie ich wina. Blondynka oparła dłoń na biodrze i założyła kosmyk włosów za ucho.
- Czy możesz mi wytłumaczyć co się dzieje? – zapytała zniecierpliwiona.
- Też chciałabym wiedzieć. Od ponad piętnastu minut czekam aż Cuddy przyniesie nam jakiś przypadek, a on się spóźnia. Chyba pierws… - jej wypowiedź przerwało wtargnięcie do gabinetu doktora House’a. W jego lewej ręce znajdowała się niebieska karta pacjenta. Diagnosta ledwie powstrzymał śmiech, gdy zobaczył jakie głupie miny mają jego podwładni.

sarah_amelia

O matko!! xD

Biedna Cuddy

Część jest genialna, już nie mogę się doczekać kolejnej. Było kilka zabójczych scen i dobrych tekstów.

czekam na kolejne

Sarah_Amelia

baby

hahahahahaha
*turla się po podłodze*
padłam.

bosko!
cud, miód i orzeszki w czekoladzie

kocham,
baby

coolness

Ha!
Wreszcie ciąg dalszy! *jakastam tańczy i śpiewa z radości*

To jest genialne

Znalazłam parę błędów, ale nie mam siły ich wymieniać. Najbardziej jednak rzuciło mi się w oczy: Chapter nie Cheapter

Nie muszę mówić, że czekam na cd?

W każdym razie. Wena i czasu

ot_taka

Wena życzę i już się dopominam : Kiedy następna część?

monad

Już zdążyłam zapomnieć o tym fiku

trochę zmęczona jestem, więc nic konstruktywnego nie napiszę... Ciekawy pomysł, fajnie piszesz, ale to już wiadomo

Więc czekam na ciąg dalszy

Aleksandra

Ja chcę jeszcze! *błaga na kolanach*

czarodziejka

HuddyFan po pierwsze przepraszam strasznie, że tak późno, ale odcieli mnie od neta.

A po drugie to jest przecudowne!
Biedna Cameron. xD
Czy ja już wspominałam, że Cię kocham

?
Nie? To mówię/piszę, że Cię kocham.

i wszystko, co napiszesz.

To jest przeboskie, prześmieszne i przecudowne.

Czekam niecierpliwie na więcej.

Pozdrawiam cieplutko

Dużo wena i czaasu! ;D

martusia14

mazeltov

Biedna Cameron co oni zrobia z jej psychika to moze sie na wszystkich psychice odbic

a tekst o tylku Housa poprostu miodzio

o czesc dalsza