Bomba z samozapłonem [NZ, 5/?]

m90

Zweryfikowane przez Autorkę.

Wbrew pozorom to nie jest jednopartówka.
_________

Bardzo powolnym i ociężałym krokiem zeszła po schodach do szpitalnej piwnicy, zwanej częściej kostnicą. Przekonywała się do tego kroku cały dzień, z każdą jego kolejną minutą, coraz bardziej była zdecydowana. Miała akurat dyżur w szpitalu, mogła to zrobić przecież w każdej chwili, ale nie potrafiła się przemóc. Tak bardzo chciała go zobaczyć po raz ostatni… Kiedy usłyszała o jego śmierci to było jak uderzenie obuchem w głowę. Usiadła na krześle w pokoju lekarskim i zaniemówiła. Przez chwilę, nie potrafiła złapać oddechu. Jego przyjaciel, który przyszedł opowiedzieć co się wydarzyło wcale nie był zdziwiony. Było mu jej żal, tak strasznie żal…

Stanęła przed przeszklonymi drzwiami zajrzała do środka. Metalowy stół, wokół niego sprzęty do wykonywania autopsji, a przy ścianach rzędy szuflad. Zimnych, metalowych szuflad, w których kryli się ludzie. Nie mogli oni już nic powiedzieć, nie mogli też poczuć tego zimna, jakie im serwował patolog. Niby prosta sprawa, ale uświadomienie sobie tego, że on już nic nie powie wycisnęło z niej pierwsze łzy. Kiedy do jej mózgu dotarła ta straszna informacja, oczy nawet jej nie zapiekły. Teraz, kiedy zrozumiała, że ani ona nigdy mu nie powie co czuje, ani on…

Weszła do środka, zamknęła za sobą drzwi i skierowała się w stronę szuflad. Jakiś lekarz powiedział jej, gdzie znajdzie tego kogo szukała, kogo pragnęła…

Kiedy wyciągała już rękę by chwycić za uchwyt, poczuła chłód na plecach. Przeszły ją dreszcze. Nie dlatego, by się bała martwych, właśnie miała zobaczyć go, obnażonego w pełni tego słowa znaczeniu. Nie chciała tego widzieć, wystarczyła jej tylko twarz.

Może jest jeszcze w worku?

„Worek”, jakież to proste słowo, a tak mocno ugodziło! Umieścili go w zwykłym, plastikowym worku, jego… Jej ukochanego…

Otworzyła. Szarpnęła mocno i bijącą po uszach ciszę rozdarł hałas metalu. Jednocześnie, kiedy ciągnęła za uchwyt, zamknęła oczy. Gdy szuflada była wysunięta, stała zaciskając powieki, spod których wypływały słone strużki. Przez ułamek sekundy miała ochotę zatrzasnąć szufladę i wybiec, ale powstrzymała się w ostatniej chwili.

Musi go zobaczyć, nie daruje sobie jeśli…

Rozchyliła powoli oczy. Nie wpakowali go do tego poniżającego wartość człowieka, worka. Leżał bezbronny, nikogo już nigdy nie obrazi, nikomu nie rzuci kąśliwej uwagi, wobec nikogo nie wyrzuci z siebie swojej codziennej dawki cynizmu. Mimo tego jaki był, ona i tak go kochała i była jedyną kobietą, która była w stanie z nim wytrzymać, jak stwierdził kiedyś ich przyjaciel.

Patrzyła na jego twarz, nie miał na twarzy uśmiechu, ale też nie było śladu niemiłego grymasu, jego twarz przypominała kamienny posąg, bez wyrazu. Ktoś zamknął mu oczy. Te piękne, pełne bólu i samotności oczy, na które tak kochała patrzeć.

Zbliżyła powoli dłonie i delikatnie podniosła powieki, skóra, teraz blada i zimna, była cienka jak papier. Ostatni raz spojrzała mu w oczy, teraz bez życia… puste oczy bez ducha… Zamknęła je czym prędzej, nie mogła na nie patrzeć, kiedy wyglądały tak chłodno.

Przeciągnęła dłoń, którą dotykała powiek, po jego twarzy aż do podbródka. Pochyliła własną twarz przed jego oblicze. Miała ochotę go pocałować, tylko raz w życiu to zrobiła, wtedy oddał pocałunek, nigdy więcej już nie poczuła jak smakują jego usta.

Nagle na jego policzek kapnęła jej łza, spłynęła z twarzy, zostawiając mokry ślad. Odchyliła głowę, nie pocałuje go, jeśli on nie jest tego świadomy. Gdyby chciał ją odepchnąć…
Boże! On jest taki bezbronny…
Postanowiła, że nie będzie dłużej zakłócać mu spokoju, chociaż on nawet nie miał pojęcia o jej obecności.
- Kocham cię, wiesz? Ależ ty wiedziałeś… Tylko nigdy nie chciałeś powiedzieć co czujesz, już nie zdążysz… Ale ja wiem swoje.
Dotknęła jeszcze jego włosów, które nigdy, nawet po śmierci, nie widziały grzebienia i wsunęła szufladę z trzaskiem.
- Pani doktor? – Usłyszała pytający głos kobiety za swoimi plecami.
- Ja już wychodzę – powiedziała szybko i wyminęła ją w drzwiach. Pielęgniarka spojrzała na numer szuflady, którą zamykała właśnie lekarka i uśmiechnęła się smutno. Tak jej było szkoda tych dwojga, wszyscy wiedzieli coś między nimi jest, tylko nie oni sami.

addictions

Zaintrygowałaś mnie tym, że to nie jest jednocześciówka : >
Smutne ale świetne.
Jestem ciekawa co będzie dalej

Aqua_100

Cuudne

Siedziałam jak zahipnotyzowana !

Na początku myslałam że to Wilson umarł .

Ciekawe jak to pociągniejsz dalej, bo piszesz że to nie jednoczęściowy fick

Piękne, piekne, piękne

Cudowne

Czekam na dalszy ciąg !!

eigle

m90,
te twoje skłonności do dramatu!
Zaczynasz od sceny tragicznej, a zapowiedziałaś dalszą część.
Jeśli rozegrasz to zgodnie z zasadą dobrej sensacji to za chwilę będzie trzęsienie ziemi. A ja się doszczętnie rozpłaczę nad nieszczęsną Cameron i nieżywym Hałsem.

Salamandra13

Uwielbiam twoje ficki, m90!
Choćby były najtragiczniejsze to nie sposób się oderwać. Mają coś w sobie.
Już prawie miałam łzy w oczach, a ja bardzo rzadko płaczę. Doprowadź mnie do łez.

tysiaaa

Przez początek zastsnawiałam się któż to mógł umrzeć. Śiwetny fik jak zwykle dramat musi byc

BuTtErfly...?.!

Piszesz, że to nie jest jednoczęściowy fik

jestem ciekawa jak to rozwiniesz. To strasznie intryguje

Mam nadzieje, że kolejna cześć pojawi się z prędkością światła.

motylek

choć smutne ale piękne.

wave

jejuś, ale cudnie napisane.

tylko nie mogę uwierzyć... czyżby tam leżał...?

mam nadzieję, że to tylko zły sen i bohaterka zaraz się przebudzi.

czekam, czekam na kolejny part.

m90

Ot, proszę bardzo. Jednego dnia dwie części? Tego jeszcze u mnie nie było!
_______

Kobieta, która siedziała przy stole miała na twarzy wypisane wszystkie nieszczęścia jakie ją w całym życiu spotkały. Wyraz twarzy był tak przeraźliwie smutny, że jej syn, który obwieścił jej swoją decyzję życiową przestraszył się tego co powiedział. Najbardziej na świecie nie chciał, żeby jego matka była nieszczęśliwa. Ta czterdziestoparoletnia kobieta była najważniejszą kobietą jego życia, jedyną która zasłużyła sobie na to miano. Miał tylko ją, dlatego zawsze starał się żeby była z niego dumna. Najlepsze oceny w liceum, w colleg’u, zawsze we wszystkim pierwszy, najlepszy zawodnik szkolnej drużyny koszykówki. Syndrom „nie mogę zawieść mamy” objawiał się u niego wręcz chorobliwie.
Teraz kiedy siedziała taka smutna przed nim, pijąc tę swoją malinową herbatę, miał wrażenie że jest pięciolatkiem, który zbił wazon.
- Mickey, nie mogłeś wybrać chociaż innego uniwersytetu…? Mickey, nie rób tego, proszę cię – przekonywała go tym załamującym się głosem, pełnym żalu i bólu. Najgorsze było to, że nie rozumiał tego bólu, nie wiedział, dlaczego to aż t a k boli, a ona mu tego nie ułatwiała, nie miała najmniejszej ochoty tłumaczyć mu skąd się to wzięło.
- Mamo, ja to kocham, rozumiesz? Kocham! Chciałabyś całe życie robić coś czego nienawidzisz? Nie niszcz mi tego, błagam.
Michael bał się patrzeć na jej twarz, uciekał wzrokiem po kuchni. Stylowej kuchni, którą urządziła własnoręcznie. Lubił to miejsce za jego przytulność, lubił stół przy którym siedział, za to że zawsze przy nim było miejsce. Kiedy był mały, sądził, że to magiczny stół, bo ilu znajomych by nie przyszło, wszyscy zawsze się mieścili i każdy chciał siedzieć właśnie przy tym stole. Nie w salonie, jak powinno się podejmować gości. Dębowy stół, pachnący jeszcze lakierem, który chronił go przed insektami był niczym magnes, miał w sobie to coś, co zbliżało do siebie ludzi. Kiedy przyszedł pierwszy raz pijany do domu, matka posadziła go przy tym stole i zapytała tylko: „Przynajmniej dobry powód miałeś?”. Miał dobry powód, bardzo dobry. Położył głowę na blacie i zakręciło mu się w głowie od zapachu lakieru, poruszał głową na kształt potwierdzenia, a ona tylko wzięła szklankę, nalała do niej wody, osoliła ją i wygoniła go do toalety, żeby to wypił i zwrócił zawartość żołądka.
Tego dnia, siedzieli razem przy ich stole i doświadczali bólu, który owinął się wokół ich dwuosobowej rodziny, jak tylko powstała.
- Chociaż nie idź do Hopkinsa.
Jej zmarszczki uwydatnił smutek, to niesamowite, że kiedy się smuciła jej twarz przybierała kilku lat więcej. Przecież ona była taka piękna!
- Dlaczego? To dobry uniwersytet.
- Proszę. Nie Hopkins.
- Muszę ci odmówić. Chcę być dobrym lekarzem, bardzo dobrym lekarzem.
Nagle stało się coś dziwnego, ta drobna kobieta podparła głowę na ręce i po chwili usłyszał szloch. Przecież ona nigdy nie płakała!
Jego matka, to była najtwardsza kobieta świata, nigdy nie widział, żeby roniła łzy, a już na pewno nie w jego obecności!
- Mamo, dobrze się czujesz? Dlaczego płaczesz?
Ona tylko pokręciła głową i płakała sobie dalej. Mickey sięgnął po papierowe chusteczki i podał jej. Otarła sobie oczy i podniosła głowę. Spojrzała prosto na swojego syna.
- Jeśli taka jest twoja decyzja, nie mogę nalegać, żebyś z niej zrezygnował. Idź do Hopkinsa i bądź dobrym lekarzem. Obiecaj mi, że tak będzie, dobrze? Obiecaj, proszę.
Michael nie rozumiał skąd nagle taka zmiana zdania. Przed chwilą miał obiecać, że pójdzie na inne studia, a teraz…
- Dobrze mamo.
- Nie mów tak. Powiedziałeś to tak na odczepnego. Powiedz mi to głośno wyraźnie. Obiecaj, że będziesz najlepszym lekarzem jakiego będą miały Stany Zjednoczone od ostatnich dwudziestu lat. Rozumiesz? Doktor Michael Cameron ma być znanym ze swojej błyskotliwości i inteligencji lekarzem, dla którego nie ma nierozwiązanego przypadku! – Ostatnie zdanie prawie wykrzyczała. Patrzył na nią z ogromnym zdziwieniem. O co jej do cholery chodziło? Wiedział, że nie chce by poszedł na studia medyczne ze względu na ojca, ale dlaczego uparła się żeby nie Hopkins? I nagle ciemny tunel rozświetliło światełko.
Ojciec kończył Hopkinsa…
- Obiecuję – odparł tylko, ale powiedział to mocnym i pewnym siebie głosem. Jego wspaniała matka uśmiechnęła się przez łzy, które nadal płynęły ciurkiem po jej ślicznej twarzy. Mimo coraz większej ilości lat, była tak samo piękna, a może nawet piękniejsza.
- Pewnie będziesz chciał używać nazwiska twojego ojca… - To nie było pytanie, to z pewnością nie było pytanie. Michael zmrużył swoje błękitne oczy i patrzył zdziwiony na matkę. Nagle w tych pięknych oczach zapłonął ogień. Ogień złości.
- Oszalałaś mamo? Co to za sztuka być świetnym lekarzem i nazywać się House?! Nigdy! Rozumiesz? Nigdy! Chcę budować reputację swoją własną, ciężką pracą!
Przestraszyła ją ta jego wybuchowość, a to co pojawiło się w jego oczach. Widziała kiedyś coś takiego, w takich samych oczach, ale u innego człowieka, dokładnie tak samo wtedy wyglądały.
Nagle poderwała się z miejsca i podeszła do krzesła, na którym siedział Mickey.
- Kocham cię synku – powiedziała i przytuliła jego głowę do swojego brzucha. Michael wstał i wziął swoją matkę w ramiona.
Tak, Michael Cameron nie miał problemów z okazywaniem uczuć.

Kiedy wspomnieli przy stole ojca, kiedy wpadła mu do głowy ta myśl dotycząca uczelni, której on kończył, przypomniało mu się jak bezskutecznie pytał matki o niego.
Michael próbował zasnąć, ale przychodziło mu to z trudem, jutro miał przecież jechać do Baltimore, złożyć swoje podanie o przyjęcie na uczelnię… Nigdy nie sądził, że robi źle idąc na medycynę, ale ta myśl o ojcu… Zachwiała jego pewnością.
Jedyne co o nim wiedział, to jak się nazywał i kim był. Miał na szafce jego zdjęcie w ramce, które mama podarowała mu na jakieś urodziny, prawdopodobnie piąte. Tak bardzo pragnął usłyszeć o nim choćby parę zdań… Zdarzało się coś pokątnie dowiedzieć, czasami… To mu nie wystarczało, jemu ciągle było mało. Chciał wiedzieć wszystko, a wiedział jedynie że jest odziedziczył po nim oczy. Wszyscy przyjaciele rodziny mówili, że Michael podobny jest do matki, ale oczy… Oczy ma ojca.
Miał kilka wspomnień, mógł je policzyć na palcach jednej ręki. Pielęgnował je i przypominał sobie często by ich nie zapomnieć, w nich była cała wiedza o tacie.

Allison Cameron usiadła w wiklinowym fotelu na patio swojego parterowego domku ze szklanką szkockiej w dłoni. To co powiedział jej dzisiaj Michael było dla niej szokiem. Nigdy nie mówił, że chciałby zostać lekarzem, faktem było, że spędził dzieciństwo w szpitalu, ale nigdy nie słyszała by coś takiego chodziło mu po głowie. Wiedziała o nim wszystko ile matka może wiedzieć o synu, a może nawet jeszcze więcej, bo byli bardzo ze sobą związani. Miał przecież tylko ją. Tak często pytał o ojca… To bolało, nie potrafiła o tym mówić, a nawet myśleć. Jej wspomnienia zatrzymywały się na pewnym momencie i nigdy nie chciały pójść dalej. Blokada nie pozwalała niczego sobie przypomnieć. Jego śmierć… Na samo słowo śmierć wycofała się z tamtego rejonu mózgu, gdzie przechowywała historię pod tytułem „Gregory House”. I nic, kompletnie nic nie mogło ściągnąć tej blokady. Mimo iż dobrze wiedziała, jak Mickey potrzebuje tych wspomnień. Nie potrafiła mu tego opowiedzieć, nie umiała nawet odpowiedzieć na pytanie, jakim był człowiekiem ten, który spłodził tak wspaniałego człowieka, jakim był Michael Cameron.

Aqua_100

Zatkało mnie

Nie wiem co powiedzieć

Piękny i wzruszający fick

Podziwiam Cię i masz rację, że jak w ficku są opisane uczucia fick staje się ..

Nie wiem jak to określić

Staje się taki uwydatniony i piękny. Przede wszystkim piekny

eigle

Zaskoczyłaś mnie tą drugą częścią totalnie.
Zmiana nastroju. Pełne wzruszenie. Ból Cameron, świetnie wychowny syn o buntowniczej naturze.
Bardzo mi się podoba.

Tylko wiek mamusi się nie zgadza, ale przecież to nie jest bezpośrednie nawiązanie do filmowych realiów.

BuTtErfly...?.!

Fik co po śmierci... podoba mi się i te uczucia. Ale pisałaś że oni nie wiedzieli co miedzy nimi jest, wiec ich syn jest efektem jednorazowego "spotkania"?

Mam nadzieje, że kolejne części będą w podobnych odstępach czasowych

m90

Bo ja się tego wieku doliczyć nie mogłam za cholerę.

wave

Kurczę, ściska mnie za serducho ten fik

.
No i te niebieskie oczy Mickey'a, Cam podświadomie (?) pragnąca, by Mickey wyrósł na najlepszego diagnostę - jak Greg, Hopkins... genialne.
czekam na nowy

Pinky

Yeah!
Michael!!!!!!!!!
W końcu House ma SYNA!!!!!!
Boże, dziękuję Ci!!!!!!! xD

już dość miałam tych dziewczynek

superstitious<33 girl.

świetny fik . nie spodziewałam sie tego po poprzedniej części ) Racja wreszcie jest House junior

Salamandra13

Boskie.
No po prostu nie stać mnie na świetny komentarz. Powiem tylko tyle, że mogłabym to czytać i czytać i czytać...

Katty B.

Na razie nic porywającego, styl nieco nazbyt patetyczny na mój gust. Ciekawi mnie jednak, co też Autorka zaplanowała. Na razie nie widzę tu możliwości dla żadnej fabuły, chyba że... Chyba że ludzie w PPTH nie wiedzą o istnieniu Michaela i jego pojawienie się na uniwersytecie zostanie przez kogoś dostrzeżone i wieści szybkoszybko powędrują do Princeton.
...
Teoria spiskowa dziejów się szykuje.

Weny.
Kat.

m90

Jen

dobrze że Michael postanowił być taki, jak Greg

fick uroczy, czekam więc na kolejną część

m90

Ale on nie postanowił być taki jak ojciec ;].

tysiaaa

Świetny fik! Co tu dużo pisać? czekam na nowy przypływ weny ;]

motylek

ładny

annniczka

cudny fik taki inny niz wszystkie