Bo ja tak bardzo Cię kocham [NZ, 4/?]

Atris

Ot mój debiucik w dziale Hameronkowym. Szczerze mówiąc, to nie wiem co mnie do tego podkusiło, ale co tam.
Mam nadzieję, że Wam się spodoba i bić nie będziecie

Miłego czytania.

Zweryfikowane przez autorkę

Rozdział 1

On nie był szczęśliwy. Ona także.

On był samotny. Ona także.

On cierpiał w duchu. Ona także.

On chciał chwili wytchnienia, spokoju, bez bólu, bez wspomnień. Ona o niczym innym nie marzyła.

On chciał wreszcie kochać. Kochać ze wzajemnością, miłością romantyczną i bez skazy. Ona właśnie tak kochała i posiadała wiedzę, jak przekazać tę miłość innym.

***

Kap.

Cholera.

Kap.

Cholera, cholera, cholera, cholera.

Kap.

Głupi kran. Głupi Wilson. Głupia woda.

Kap.

Spać! Błagam! Jeszcze kilka minut snu.

Kap.

Boże! Ty to widzisz i nie grzmisz!

Kap.

House parsknął i zwlekł się z łóżka. Pokuśtykał wzdłuż korytarza, dokręcił niesforny kran i stanął nad biednym, śpiącym Wilsonem.

Trach!

James wyskoczył z kanapy, zaplątał się w kołdrę i runął jak długi na podłogę, poruszając się jak ryba wyjęta z wody. Wziął głęboki wdech i odrzucił nakrycie na bok. Przeszył House’a zabójczym wzrokiem i potarł dłonią kark.

- Boże, Gregory! Chcesz mnie zabić? Chcesz mieć jeszcze jedną duszę na sumieniu?

- Nie dokręciłeś wody.

- I to jest motyw twojego zabójstwa z premedytacją?

- Obudziła mnie.

- House, co to za powód?

- Skończ gadać, zacznij myśleć – James przewrócił oczami i poczłapał do łazienki.

- Gdybyś mnie nie obudził, to może bym się zastanowił nad twoimi słowami! – krzyknął z korytarza i po chwili słychać było tylko szum wody.

House usiadł przy stole, sięgnął do swojej top, top secret skrytki, pod deską kuchennej podłogi i wyjął stamtąd pełną buteleczkę przeciwbólowego środka.

- Jedna pastylka na ból, jedna na bezsenność i jedna na dobry dzień – mruczał pod nosem, potrząsając opakowaniem Vicodinu. W końcu zdecydował się jednak na dwie tabletki i szybkim ruchem wrzucił je do ust. Schował twarz w dłoniach.

Jak długo będzie jeszcze musiał to znosić?
Jak wiele jeszcze wycierpi, jak dużo bólu wytrzyma, zanim go to złamie?
Jak może się ratować?
Czego się chwytać, niczym deski ratunkowej?
Co uchroni go przed zatonięciem w ciemną przepaść niemocy?
Jak zaczerpnąć jeszcze jeden oddech, zanim kolejna fala wtłoczy go po powierzchnię i zakończy jego marne życie?
Co ma, do jasnej cholery, zrobić dalej ze swoim losem?

***

Donośny głos budzika i przeszywające echo pustego mieszkania obudziło ją, a ona natychmiast otrzeźwiała.

Kolejny dzień.
Bez perspektyw.
Kolejny dzień.
Pełen męczarni i bezmyślnej harówki.
Kolejny dzień.
Obok niego, ale nie z nim.

I zamarzyła, aby móc wreszcie zasnąć i się nie obudzić.

Aby móc zasnąć i zanurzyć się w krainę mar i życzeń. By śnić, by dokończyć te głęboko schowane przed nim tęsknoty. By być w innej rzeczywistości, gdzie jej urojenia, są prawdą, gdzie ona mogłaby fantazjować bez końca.

Ale nic nie było takie proste. To było życie. Życie, które musiała pchać naprzód, toczyć pod górkę, aż wreszcie dotrze na szczyt i będzie mogła odsapnąć, przed biegiem w dół.

Dlatego musiała wstać, zadbać o siebie i uśmiechać się cały dzień, do niego, do pacjentów i do współpracowników, bo nie mogła sobie pozwolić na słabostki.

Piękna i profesjonalna, dbała o każdy aspekt szpitalnego wizerunku, ale nie potrafiła sobie poradzić z rozbitą szklaną kulą swojego własnego, prywatnego życia.

Tonęła, ale nikt nie mógł jej rzucić koła ratunkowego, bo jedyna osoba, która miała taką możliwość, stała, pochylając się nad barierką i naśmiewała się z jej ostatnich krzyków.

Sonea

Gratulacje pięknego debiutu hameronkowego. Mi się bardzo podoba. Fajny Hilsonek

Nisia

Cieszę się, że zdecydowałaś się na debiut w Hameronku. Masz fajny styl i ciekawe pomysły (mam nadzieję, że ta tendencja się utrzyma

). Czekam na to, co wydarzy się dalej. Pisz, pisz

ninka_m · Gość

Przychylam się do zdania przedmówczyń

Piękne i czekamy na kontynuację.

eigle

Czy mi się tylko wydaje, czy kobietą pojawiąjąca się w tej części jest Cuddy a nie Cameron?

"dbała o każdy aspekt szpitalnego wizerunku", "jedyna osoba, która miała taką możliwość, stała, pochylając się nad barierką i naśmiewała się z jej ostatnich krzyków".

No ale, może wyjaśnienie dla mojego niedowidzenia padnie w kolejnej części.

Fragment o Housie i o Hilsonie bardzo, ale to bardzo mi się spodobał. Taki ... serialowy.

kin

Gratulujemy debiutu! Oczywiście nie muszę dodawać że czekam na kolejną część

ninka_m · Gość

Też mam wrażenie, jak eigle, że to o Cuddy. No, ale dział jest Hameronowy, więc mam nadzieję...

ps. i w góle fajnie, że mamy wysyp tylu nowych hameronowych historii i natchnione autorki (w dodatku nowe). Ja nie wiem, dlaczego DS nie ma juz co opowiadać w serialu o Cam - my (i ludzie na całym świecie) nadal mają. Może powinien do fików zaglądać?

Atris

Eh, to Cameron. Chodziło o wizerunek, czyli, że jest zawsze radosna, wesoła itd. O to jak ją widzą inni.

Dzięki, miło, że wam się podoba. To ja już się boję co powiecie o 2 rozdziale, które, przynajmniej według mnie, jest duużo lepszy, bo to, to taki wstępik jest

Atris

kin

Oj nie nie nie.... wszystko super i pięknie, ale nie ostatni akapit!
Błagam, nie!

eigle

Bardzo namacalnie opisane rozdarcie między wolą a działaniem. Dojmujący ból czułam czytając.

I słowa mi się jedne cisną na usta. Jacy to ludzie potrafią być nierozumni w swoich czynach, jak głupie nagłe decyzje podejmują ... (to do ostatniego akapitu).

Kejti

I słusznie, że jesteś zadowolona... Bo nie dość, że stylistycznie mi się podoba, to jeszcze opis jest przejmujący.
Ponadto poruszasz mój ulubiony wątek w Hameronie: jak to przez niedopowiedzenia, lęk i głupotę, tych dwoje nie może się odważyć, by zrobić krok naprzód. I unieszczęśliwiają siebie nawzajem, iluzją udanych związków z innymi partnerami.

Niecierpliwie czekam na tę środę, kiedy to być może spłynie kolejna część

Sonea

Atris

Mam nadzieję na zaciesz Hameronek, no bo w końcu się pozbędzie tej mojej znielubionej bohaterki.

Eh, ale trochę smutku też będzie...
Miłego czytania

I pamiętajcie, komentarze, nawet króciutkie, jakiś znak, że byliście, czytaliście, podobało się, lub nie, wszystko karmi wena

Rozdział 3

Promieniowała każdym kawałkiem swojego ciała, każdym ułamkiem uśmiechu, każdym spojrzeniem bystrych oczu. Wszystko w niej krzyczało:

- Tak, to się stało! Kocham go! I nawet nie ważcie się do niego zbliżyć!

I była tak szczęśliwa, że nie zauważyła pustego wyrazu twarzy House’a, bezuczuciowego wzroku skierowanego gdzieś w przestrzeń, skulonej postawy, wolnego kroku i tego niesamowitego cierpienia, jakie przeżywał w środku, a które uchodziło z niego każdym fragmentem jego skóry.

Tak naprawdę, on najchętniej wcale by się dziś w szpitalu nie pojawił. Zaszyłby się w swojej samotni, zwinął w kłębek i płakał z bólu, i lizał rany, po przegranej, którą wczoraj poniósł. Żałował, że postąpił aż tak pochopnie. Że w swój ból wciągnął biedną, łatwowierną Cuddy, która wciąż myśli, że ten... „wypadek”, cokolwiek między nimi zmienił.

I dziwił się w sobie, jak bardzo się od wczoraj zmienił, bo dziś już nie ma serca, by zniszczyć ten piękny moment, tą chwilę tryumfu Cuddy. Nie może, ot tak, rozbić w pył jej pięknych marzeń.

Co ona z tobą zrobiła House?

***

Leżała na łóżku i zastanawiała się, co ona najlepszego zrobiła? Jak mogła zostawić go tam samego, podczas gdy on okazał jej, że czuje, że ją rozumie, że może... może nawet kocha!

Czekała, aż otworzy się piekło i ją pochłonie, a ona będzie mogła pochować swoje wybujałe fantazje, co jeszcze nie było takie straszne, i nie będzie zmuszona patrzeć na niego dziś, nie będzie musiała widzieć jego smutnych, rozżalonych oczu, jego męczarni, jego udręki, na co chętnie by się zgodziła, bo nie miała tyle sił, aby przeżyć te straszne katusze.

Choć gdyby mogła, chętnie przyjęłaby jeszcze jego cierpienie. Do swojego bólu, dołożyłaby jeszcze ten, który sprawiła, aby tylko on mógł być dalej taki, jak kiedyś. By mógł żyć beztrosko, tak, jakby jej nigdy nie spotkał. Oddałaby wszystko dla jego dobra, o czym doskonale wiedziała i rozumiała swoje szlachetne pobudki.

Zrobiłaby dla niego wszystko, ale niektórych rzeczy, nie dałaby rady unieść.

***

- Mamy przypadek? I dopiero teraz mi to mówicie? – House wparował do gabinetu, tuż po tym jak, w rekordowo szybkim tempie, przykuśtykał przez korytarz. To tam, jego pracownicy, zdążyli mu pokrótce wyjaśnić, że Wilson przyszedł dziś wcześniej do pracy i rzucił im kartę pacjenta na stół.

I oczywiście nie było jeszcze Cameron.
A Chase już szalał.
No i House w duszy też. Ale bardziej z zazdrości, niż ze strachu o nią.

Foreman i Australijczyk usiedli przy stole do różnicowania, a diagnosta stanął przy tablicy, machając niecierpliwie mazakiem. Neurolog odchrząknął.

- Hmm? A więc, co wiemy o pacjencie? – spytał House, wyglądając przez okno.

- Leczymy 3-letniego chłopczyka, ma zapalenie dziąseł i owrzodzone policzki.

- My LECZMY tak banalny przypadek? Wyślijcie go do dentysty, albo coś... – Gregory wywrócił oczami. Banda tumanów.

- Martwica tkanki miękkiej policzka, nieprzyjemny zapach z ust... – kontynuował, nie zrażając się reakcją szefa.

- Ciekawiej, ale nie dość ciekawie, jak dla mnie. Dajcie mu tubkę pasty do zębów i wyślijcie do domu. Ta martwica to pewnie jakieś niedomyte, trzytygodniowe mięsko, w którym wychowała się nowa cywilizacja. – Kaczątka się skrzywiły i już miały zaprotestować, ale House, dla świętego spokoju, wysłał je, aby zrobiły kilka, niepotrzebnych według niego, badań.

Gdy Foreman i Chase wychodzili z pokoju, do środka wpadła zdyszana Cameron. Nie odważyła się spojrzeć na diagnostę, tylko wbiła wzrok w podłogę.

- Przepraszam – powiedziała cichutko, a Robert obrzucił ją zaniepokojonym spojrzeniem. Neurolog pociągnął go za ramię i obaj ruszyli wykonać polecenia szefa.

Zapadła ciężka cisza, podczas której Cameron nie odważyła się poruszyć. House przeszywał ją zbolałym wzrokiem.

- Przepraszam – powtórzyła, choć sama nie wiedziała, za co przeprasza. Za wczoraj, czy może za spóźnienie?

Diagnosta otworzył usta, aby jej odpowiedzieć, ale do środka wbiegła rozanielona administratorka szpitala i, niezrażona gęstą atmosferą, podskoczyła do House’a. Gdy pocałowała go prosto w usta, świat Allison ponowie runął, a ona sama ledwo utrzymała się na nogach.

***

Bieg do szatni zajął jej zaledwie kilka minut. Tam osunęła się w kąt i zawyła z bezsilności. Łzy same popłynęły spod jej powiek, zdradzając jak silne emocje nią teraz targają. Uderzyła dłońmi, zaciśniętymi w pięści, w podłogę. Jak on mógł jej to zrobić?

Doskonale rozumiała, że nie mogła go do siebie przywiązać, w żaden sposób. Ale jak on mógł ją tak zranić? Przecież to bolało...

Boże, czemu wszystko musi się tak zawsze spieprzyć?

***

Uciekła. To było do przewidzenia. Spojrzał ze złością na Cuddy.

- Kobieto, co ty żeś najlepszego zrobiła? – spytał agresywnie, czym ją zdezorientował.

- Ale...

- Chciałem ci to powiedzieć możliwie najdelikatniej, ale mi się to nie uda. Przepraszam, ale zabawiłem się twoim kosztem – House spuścił głowę. Oczekiwał już teraz tylko na siarczysty policzek.

- Ja...czemu Greg, czemu? – pretensjonalny głos i łzy w oczach. To wszystko, czego tylko teraz potrzebował.

- Boże, Cuddy, zrozum. Ja... nie potrafiłbym ci zapewnić tego, czego ty ode mnie wymagasz. Nie jestem odpowiednim kandydatem dla ciebie...

- Daj spokój! Znowu to samo! Nie możesz przyjąć do wiadomości, że cię kocham? Kocham cię ty chamie! Jesteś podły, wredny, wiecznie zły, a ja i tak cię kocham! Spójrz co ty ze mną zrobiłeś...House... – płakała rzewnymi łzami, a jej głos cichł coraz bardziej. – Popatrz! Popatrz, do czego mnie doprowadziłeś. I znowu chcesz mnie zostawić?

- Ja... nie jesteś kimś dla mnie odpowiednim Liso. Tak mi przykro...

- Przykro ci? – zapytała histerycznie, diagnosta zamknął oczy, by nie patrzeć na to, co się z nią dzieje. – Pomyśl, co ja czuję? Czemu ty zawsze jesteś najważniejszy House? Błagam cię! Nie rób mi tego...

- Przykro mi. – powtórzył. W tym momencie drzwi do pokoju otworzyły się i do środka wparował Foreman z wynikami badań.

- Ja... ja przyjdę później – powiedział, gdy zobaczył w jakim stanie znajduje się Cuddy.

- Nie. To ja wychodzę. – wymaszerowała dumnie, odprowadzana smutnym wzrokiem House’a.

kin

Yes. Powiedział jej to. Yes.
Na to liczyłam, jak już przeczytałam że jednak spali ze sobą.
Ale co z Cameron... ?

Sonea

O tak!!!!!!
Uwielbiam cię, Atris, House, Cameron i... i wszystkich xD

Miło, że nie stchórzył

coolness

Atris ty w dziale Hameronka? Nie wierzę...
Ale powiem ci tak. Hameronek wychodzi ci tak samo cudownie jak Hilsonki

Atris

A jak

Ja na początku byłam Hameronką, dopiero potem mnie ficki Any i Richie na Hilsonkę nawróciły

I fajnie, że ci się podoba

Kejti

Ach!
Co prawda, nigdy nie wyobrażałam sobie aż tak cierpiącego House'a z powodu kobiety, aczkolwiek kto wie?
Scena pozbycia się Cuddy-świetna. Wydaje mi się, że gdyby doszło do HuS'u(a), to tak właśnie by zareagowała.

Cierpiąca Cam-zdecydowanie tak. Fajnie oddałaś jej bezsilność oraz to, jak mimo świadomości cierpienia zdecydowała się na cierpienie. Ponadto jej cel nadrzędny: ochrona House'a.

Mam nadzieję, że tym dość długim jak na moje możliwości komentarzem skłonię Waćpannę, do szybkiej kontynuacji

Atris

Sonea

Nie wiem co napisać. Mam pustkę w głowie.
No to może zacznę od tego... House się popłakał? Albo ja źle przeczytałam... Jestem strasznie zdziwiona...

Atris

Boże! Wbrew pozorom on jest naprawdę człowiekiem. Ma prawo do łez, tak samo jak każdy inny człowiek. A bynajmniej ja tak sądzę. I uważam, że gdyby naprawdę cierpiał i nie miał nad sobą kontroli to by się popłakał

Sonea

Możliwe. Nie będę oceniać. House jest nieprzewidywalny. Zawsze może coś wywinąć, że się wyrażę xD

Ember

A mnie się podoba

House OOC, całkiem ciekawe ( w końcu to fan -Fiction-) Trochę zalatuje emo, ale dobre jest, czekam na CD i pozdrawiam ;D