Alergia [+13, NZ]

eigle

Dla wyjątkowej grupy HH. Zasługujecie na dużo więcej. Daję, bo to moja rocznica znajomości z Wami.
Eith, stokrotne dzięki za zbetowanie i opinię.

Gdyby Raoul Wolf był choć odrobinę młodszy i ciut mniej nobliwy, nie tylko jego lewa brew uniosłaby się wysoko w górę, a usta otworzyły w niemym zdumieniu, ale całe ciało zatrzęsłoby się od spazmatycznego śmiechu na widok niezmierzonej ilości splątanych kończyn oraz innych części ciał ludzkich, które wysypały się ze sfatygowanego i mocno pobrudzonego vana. Tego samego dodge vana, który niemiłosiernie charcząc właśnie zatrzymał się niemal na wprost głównego wejścia na dziecięcy oddział alergiczno-immunologiczny przy Uniwersyteckim Szpitalu w Chicago. Zanim jeszcze zacny ordynator tegoż oddziału zdążył zamknąć usta, z głębi splątanych odnóży wydobył się okrzyk:

- Mówiłam, że nic mi nie jest! Taka wysypka to moja norma! Jedźmy dalej, bo nie zdążymy!

- Przestań piszczeć i zdejmij zęby z mojej łydki, Sal! – w miarę opanowany głos rozległ się gdzieś sponad krawężnika. – Nie możemy ryzykować, bo twoja mama nas zatłucze zanim jeszcze zawlecze przed sąd.

- Niś, ruszaj się żwawiej. Wyżebraj jakiegoś kompetentnego pediatrę, Nefryt w tym czasie wykombinuje jakąś znajomą, by miała nadzór nad kwarantanną Sal, a my przegrupujemy siły i spokojnie ruszymy do LA. – głosem w pełni kontrolującym sytuację powiedziała długowłosa szatynka, która zwieszając tułów przez uchyloną szybę w drzwiach samochodu sprawnie przebierała paluszkami po klawiaturze małego lapka.

Doktor Wolf nie mógł się nadziwić, że nie traciła kontaktu z rzeczywistością, bowiem na uszach miała słuchawki i nawet on słyszał dobiegający z jej mp4 kawałek Stonesów.

Jakby na zawołanie, rozwleczone na asfalcie kłębowisko zaczęło się przegrupowywać i przybierać ludzkie kształty. Co prawda Wolf nadal nie ogarniał całości podnoszącego się z asfaltowego podłoża, wciąż falującego tłumu, ale zdołał kątem oka zarejestrować, że jedna z istot, niewątpliwie najbardziej powściągliwa i nie popiskująca, filmowała całe zdarzenie mini kamerą. A właściwie kadrowała otoczenie szpitala i jego samego. I to właśnie ona w chwili, kiedy uchwyciła skierowany na nią wzrok lekarza zapytała:

- Byłby pan tak uprzejmy, by nam pomóc?

Ponownie Wolf zdążył tylko otworzyć usta, a już został otoczony wianuszkiem rozczochranych i rozmemłanych istot, ewidentnie płci żeńskiej, które wyglądały jakby ich ostatnim pragnieniem było spijanie jego słów. Najwyższa z nich, przyodziana w fioletową luźną tunikę i botki emu, która, co również nie uszło uwadze ordynatora, trzymała w ręku wypchanego ptaka (!), wysforowała się na przód i wyrzuciła z siebie dźwięcznym głosem z dziwnym akcentem:

- Naszą towarzyszkę wyprawy dopadła ciężka choroba. Jeśli jej nie zdiagnozujecie, amerykańska służba medyczna będzie miała na sumieniu kolejną niewinną duszę.

Wypowiadając te słowa mocno przyciągnęła do siebie uroczo wyglądającą uśmiechnięta blondyneczkę, która nie mogąc ustać w miejscu przebierała ze zniecierpliwienia nogami obutymi w seledynowo-granatowe trampki.

- Nie wygląda na chorą. – Wolf tylko tyle zdołał z siebie wykrztusić, nadal mocno oszołomiony niecodziennym dla niego widokiem.

-A nie mówiłam? – natychmiast zareagowało najmłodsze w stadku dziewczę i już obracało się na pięcie w stronę vana, kiedy ręce towarzyszek osadziły ją mocno na miejscu.

Wtedy nienaganną płynną angielszczyzną odezwała się szatynka, która przez ten cały czas nie raczyła wyłączyć mp4 ani zamknąć wieka swojego lapka:

- Jak wygląda, tak wygląda. Waszym, lekarzy, obowiązkiem jest ją zbadać. Jeśli tego zaniechacie, a jej coś się stanie, szpital uniwersytecki nie wypłaci się z zasądzonego rodzinie Sal odszkodowania. Taki pozew przeciwko wam wypichcę…

Mówiąc to, ta młoda istota szczerzyła się promiennie. Widać było, że byłaby w stanie osiągnąć każdy postawiony przed sobą cel.

Może właśnie dlatego, a może z czystej ciekawości w jaki sposób dziwacznej gromadce uda się poskromić rzeczywiste zapory szpitalne zanim potencjalna pacjentka dotrze przed oblicze lekarza przyjmującego w klinicznej przychodni, Wolf powiedział:

- Dziś dyżur w przychodni pełni doktor Allison Cameron, immunolog i diagnosta zarazem. Z pewnością nie zostawi was bez udzielenia pomocy. Proszę pytać o nią w rejestracji. – wskazał przy tym dłonią kierunek, mając zamiar uważnie obserwować dalsze poczyniania pasażerek vana.

kin

Jak tylko zobaczą House'a, alergia minie:)

nefrytowakotka

Coś Ty, Kin! Jak House je wszystkie zobaczy to ON dostanie alergii!!!
Jeszcze się szczerzę

Świetne to jest Eigle!
To ja mam tylu znajomych??

addictions

Eigle, jesteś wspaniała, że to napisałaś. To jest fantastyczne!
Wielkie dzięki

Eithne

No dobra, będę się powtarzać...
Eigle tekst jest genialny, cudowny prezent z okazji Twojej horumowej rocznicy... I te dialogi.... majstersztyk jedyny w swoim rodzaju.

Cóż jeszcze, miłego horumowania (

) przez kolejny rok, albo i kilka.

Sonea

Ale się zdziwiłam xD
Eigle pisarką, ta która mówiła, że nie ma talentu, a tu niespodzianka. Ma talent. I to wielki. Strasznie się brechałam. Czekam na więcej xD

SzatuunZiioom_

Nie no genialny fik .

Czekam na kolejną część. Ale się zdziwią jak House'a zobaczą ;p .

kropka

Wracam z podróży i co widzę?

Uśmiałam się po pachy

eigle, paskudnico! I kto tu mówi, że pisać nie umie!!

Tekst wyzwala we mnie tendencyjne wołanie o jeszcze, bo ten ep ledwo się zaczął a już skończył. Zbyt szybko jak na mnie.

Poza tym :

Przy tym zarechtałam wprost do laptopa. Istne horumowe zbiegowisko w LA. Ciekawe po co tam pojechały?

eigle

Część kolejna już jest.

Dawkuję, bo mi się rozstrasta. Sama jestem tym mocno zaniepokojona, bo, co tu ukrywać HH tak przykuwają moją uwagę, że do rozmowy Cam z Housem, która miała nastąpić w drugiej części, jeszcze nie doszłam.

Mam natomiast scenki rejestrujące reakcję House'a na panny z HH.

Tak, tak, House pojawi sie w Chicago osobiście.

SzatuunZiioom_

Czy ja dobrze czytam? Czy kolejna część już jest? ; >
Jeśli tak to czemu nie ma jej tu na forum?
Aaaa chyba rozumiem ;p. Chcesz nas pognębić troszeczkę? ;D .

Eithne

eigle

2.

Jesteście dziewczyny z HH tak mi bliskie, że z trudem skupiam uwagę na samym Hameronku. Zanim do niego przejdę upłynie trochę czasu. No może jeszcze jedna część.

Musiał przyznać, że towarzystwo radziło sobie nadzwyczaj dobrze. Dziewczę w fiolecie szczebiotało z recepcjonistką, od czasu do czasu tylko zwracając się po pomoc ku tej pyskatej od Stonesów. W tym czasie reszta, Wolf nadal nie potrafił ich policzyć pewnie z powodu ustawicznych roszad w szeregu, przytrzymywała blondyneczkę, która usiłowała dać dyla. Kiedy okazało się, że wszystkie miały wykupiony pakiet ubezpieczenia w podróży, a jeszcze pomachały jakimś pismem z dużą ilością pieczątek, siostra Akalaitis musiała, choć z pewną dozą uwidocznionej na swej pełnej twarzy nieufności, przepuścić je do poczekalni dla pacjentów. Niczym stonka w mgnieniu oka zapełniły poczekalnię, rozglądając się przy tym uważnie i taksując innych oczekujących.

- Co to za jedne? – zapytał siostry Akalaitis pękający z ciekawości Wolf. O ile oczywiście ktoś tak chudy jak tyczka do grochu mógłby kiedykolwiek pęknąć.

- Nie jestem pewna. Skrzyżowanie sekty, fan klubu gwiazdy telewizji i związku żebraczego z Europy wschodniej. – Była to z pewnością najkrótsza wypowiedź Akalaitis jaką ordynator usłyszał w ciągu kilkunastoletniej z nią współpracy. Po czym suflerskim tonem dodała: - Ich podróż sponsoruje ten mafioso z Londynu, Abramovicz.

- Handel żywym towarem? Bo przecież nie żeńska drużyna piłki nożnej? – Wolf był coraz bardziej zdumiony.

Zastanawiał się też jak sobie poradzi z tym całym cudzoziemskim kramem doktor Cameron, osoba bardzo kompetentna, ale delikatna i jak mu się wydawało nazbyt uległa wobec pacjentów. Zauważył, że właśnie przyszła kolej na przyjęcie w gabinecie blond dziewczęcia z wysypką. Osobę, której kończyny dolne wystawały z seledynowo-granatowych trampek towarzyszki wepchnęły do pokoju i wraz z nią wsypały się do gabinetu całą chmarą. Ordynator Wolf dałby naprawdę wiele, by móc być świadkiem przeprowadzanego wywiadu chorobowego. Trudno, trzeba będzie cierpliwie poczekać do lunchu, by wypytać swoją podwładną o wrażenia.

Nie zdążył się odwrócić, gdy ledwo domknięte drzwi gabinetu się uchyliły i wyszła przez nie w pośpiechu jedna z podróżnych. Zza jej pleców dobiegł zaś głos:

- Przy okazji Eigle przestaw samochód! Trochę tu pobędziemy …

- Nie ma sprawy, to doprawdy drobiazg, biorąc pod uwagę fakt, że nie prowadzę. – odburknęła krótkowłosa brunetka.

- Nie masz wyjścia, Nefryt jest tak nabąblona tramalem, że widzi potrójnie, zaś Nisia nie chce wypuścić ptaka z ręki nawet na chwilę. – kategorycznie stwierdziło rezolutne stworzenie od Stonesów.

- Muszę to zarejestrować! To może być film akcji w zwolnionym tempie! – Niezwykle spokojne do tej pory dziewczę z kamerą ruszyło w pościgu za brunetką.

Dwie jakże różne istotny znikły za wyjściem na parking, zaś drzwi gabinetu doktor Cameron zamknęły się definitywnie. Na jakieś pół godziny, które niemiłosiernie dłużyły się szefowi oddziału alergii i immunologii dziecięcej. Dobrze przynajmniej, że siostra Akalaitis zawsze znajdowała zajmujący temat do rozmowy. Dzisiaj był nim Nowy Jork, a właściwie pracująca w tamtejszym szpitalu Mercy bliźniaczka Akalaitis oraz jej problemy z personelem, a dokładniej ze znajdującą się na odwyku oddziałową Jackie. Zasłyszane wiadomości były bardzo ciekawe, lecz gdyby Wolf mógł przyłożyć stetoskop do ściany, jak to miał czasem w zwyczaju praktykować w domu, zazwyczaj kiedy wspólna nauka jego nastoletniej jedynej córki z kolegą przedłużała się ponad normę, jeszcze bardziej zaangażowałby się w słuchanie.

Doktor Cameron radziła sobie całkiem dobrze. Nie traciła cierpliwości i skrzętnie wysupływała z rozmówczyń kolejne porcje informacji przeróżnych. Bez trudności uzyskała dane na temat wieku dziewczynki, przebytych przez nią chorób, szczepień, zażywanych leków. Lekko tylko zaniepokoiła się, gdy na pytanie o lekarstwa trzymająca podróżną apteczkę wysoka kobieta, połykając łapczywie tabletkę wysypała na stolik masę fiolek i listków z medycznymi specyfikami. Jakby dla uspokojenia jedna z milczących dotąd istot rzuciła:

- Każda z nas musi coś łykać. Jesteśmy lekko uszkodzone.

Nie dało się nie zauważyć, że na dźwięk tych ostatnich słów młoda pani doktor drgnęła. Szybko jednak przybrała profesjonalną minę i dokładnie przegrzebała zwartość fiolek wskazanych przez młodą właścicielkę fikuśnych trampek.

- Atopowe zapalanie skóry, alergia pokarmowa. – mruczała przy tym pod nosem. – Proszę unieś koszulkę i pozwól mi spojrzeć na wysypkę.

Rozpoczął się zbiorowy ogląd plamek, pęcherzyków i krostek, jakich na ciele dziewczynki nie brakowało. Zbiorowy, bowiem poza głową blondwłosej lekarki nad pacjentką pochylały się głowy jej towarzyszek podróży, które w dodatku komentowały wygląd dosłownie każdego wypatrzonego wykwitu na skórze.

- Dziwne. Wygląda jakby chodziło o symptomy kilku różnych schorzeń. – mruczała dalej pod nosem lekarka.

- O, te bąble wyglądają zupełnie jak na ramionach Eith. – zauważyła szatynka ze słuchawkami na uszach.

- Też mam takie na brzuchu. – rzuciła ta od apteczki.

- Na tyłku masz. – dodała gwoli uzupełnienia dziewczyna z wypchanym ptakiem.

Doktor Cameron starała się usilnie nie kierować spojrzenia w jej stronę. Nie chciała być nazbyt ciekawska, ale ptasi atrybut ją intrygował. Tym bardziej wolała nie wnikać skąd dziewczyna czerpie informacje o tyłku swej koleżanki.

- Wszystkie takie mamy.

Na te słowa jak na komendę uwaga całego towarzystwa zgromadzonego w niedużym gabinecie skierowała się w stronę drzwi. Tam bowiem stała mówiąca. Ta sama, której zadaniem było przestawienie vana.

– Od jakiś kilku dni. Dokładnie od poniedziałkowej nocy. – dodała po chwili.

Cicho było tylko przez chwilę. W ułamek sekundy w gabinecie zaczęło się szybkie wyrzucanie niezrozumiałych dla doktor Cameron słów, od których w jej uszach dźwięczało, chrzęściło i szeleściło.

- IgE! – wykrzyknęła, by skupić na sobie uwagę przekrzykujących się rozmówczyń. – Zbadam wszystkim stężenie immunoglobuliny we krwi. Zobaczymy czy to alergia.

Eithne

Padłam.

kropka

Mój faworyt:

Sonea

ninka_m · Gość

Och, Eigle, pomysłowe i świetnie!

Chociaż liczba żartów dla wtajemniczonych trochę zaburza mi ogląd :-).

Obstawiam, że alergenem będzie:
a) DS
b) KJ
c) Koleżanka o włosach a'la niestrzyżony pudel lubiąca stać odgięta niebezpiecznie w bok
d) wszystkie odpowiedzi są prawidłowe

eigle

Ninka, mój fik to rodzaj rocznicowego hołdu (pożal się Boże) składanego Hameronkom.
I fakt, trzeba siedzieć na BHKB, żeby wiedzieć w czym i o kim rzecz.

Ale jestem od nich uzależniona, więc siedzą mi w głowie.

Hameronek True będzie kiedy indziej i z osobna.

Salamandra13

eigle, to jest tak cudowne, że aż zaczęłam piszczeć do monitora!
Wspaniały, cudowny, niesamowity pomysł! I moja alergia! I my, po prostu!
Umieram z ciekawości co na to House! Pisz, kochana, pisz!

kin

O matko, śmieję się przy tym tak długo że niedługo nie pozbędę się zmarszczek z twarzy:)

Nisia

O kurczę. Warto było przeprosić się z działem fanfiction

Ja tam nigdy nie wątpiłam w to, że eigle umie pisać, że ma bardzo ciekawy styl oraz poczucie humoru, ale TO i tak mnie zabiło na amen

Trochę mi się myli kto jest kim czasem, niemniej takie zgadywanie to ubaw. W ogóle jest super. Nie chcę być marudna, ale... dawaj dalej

SzatuunZiioom_

Świetny ten fik ;] . Chociaż tak samo jak Nince żarty dla wtajemniczonych zaburzają mi ogląd. Ale jakoś sobie radzę. Po za tym genialny omysł na fika. Taki oryginialny

.

PS Ostrzegam moja kuzynka zakłada sobie konto na Horum i mogę Was zapewnić będzie jej tutaj dużo ;p.

addictions

Mój wielki uśmiech na twarzy wyraża zachwyt co do Twojego fika, Eigle.
Jest wspaniały

I ten ptak w rękach Nisi

Dark Angel

Czy mi się wydaje, czy zostałam posiadaczką odtwarzacza mp4?

Chyba, że to nie o mnie chodzi...

Ale i tak się uśmiałam. Czekam na ciąg dalszy! Wiedziałam, że jak coś napiszesz, to będzie super, migałaś się jak diabli, a teraz mi tu taką niespodziankę robisz...

eigle

DA, a jak myślisz kto tym całym bajzlem zarządza i zimną krew zachowuje?

Dark Angel

Ha! Jeszcze trochę i z mojej zimnej krwi zostanie ciepła papka. Nie dość, że w realu się dzieje, to jeszcze mnie na Horum pod włos bierzesz...