Co zrobiłbyś, gdybyś na ulicy spotkał Hugh?

marguerite.

Co zrobiłbyś, gdybyś na ulicy spotkał Hugh'a?

Mam nadzieję, że podobnego tematu jeszcze nie ma.
Jeśli jest, najmocniej przepraszam...

Pomyślałam, że może być to ciekawy temat. Każdy z nas na pewno ma inne plany, co do mojego pytania...

marguerite.

Przypominam, że nie piszemy dwóch postów jeden pod drugim, szczególnie jeśli piszemy je niemal w tym samym czasie. Poprawiłam błąd w temacie (nie odmieniamy imienia). / nidociv

marguerite.

Zacznę może ja.

Na początku zamknęłabym go w mojej kanciapie na piętrze i trzymałabym go tam tyle, aż nie zgodziłby się, żebym zaciągnęła go przed ołtarz...
A potem (przypuśćmy) żylibyśmy długo i szczęśliwie.

Takie są oto moje skromne plany...

lena_no

Gdy zobaczyłam ten temat od razu w myślach zobaczyłam ten obraz i mnie mówiącą "Oh my God! I love you man!"

jlk

Podjechałabym na kucyku, schwyciła go lassem i odjechalibyśmy w stronę słońca, z romantyczną muzyką w tle. A potem zrobiłabym z niego seksualnego niewolnika.

... no co, pomarzyć zawsze można.

Dobra, a tak na serio? Odsunęłabym się w cień i cichutko go obserwowała

Autograf mi niepotrzebny - generalnie, to co potrzebowałabym od Hugh nie nadaje się do tej sceny, więc po co go w ogóle denerwować kolejnym "zomfg itz hałz!"

Pietruszka

Zapewne uznałabym, że ta cała obsesja się w końcu na mnie zemściła i w końcu dostałam jakiejś ciekawej choroby psychicznej. To pojawia się paradoks: czy w tym wypadku mogłabym go poprosić o zdiagnozowanie mnie?

irmoony

^ "Psychiatryk piętro wyżej" ;]

Gdybym ja go spotkała na ulicy... cóż, może bym się chwilkę przyjrzała, a potem poszła dalej. W końcu lubię postać, którą on gra, a nie samego aktora.

Nadzieja Narodów · Gość

Hm... znając moją porywczość pewnie zaczęłabym się drzeć na całe miasto, wołając: ,,House!" albo rzuciłabym się mu na szyję, a Hugh uznałby mnie za zboczoną małolatę.

A tak na poważnie, to poprosiłabym go grzecznie o autograf i numer telefonu Jesse'a Spencera. O.

Dżuczek

Nie ma to jak pogdybać sobie czasem...

Otóż nie starczyłoby mi odwagi na podejście do Hugh, na bank. Skorzystałabym z okazji by mu się poprzyglądać w miarę mało ostentacyjny sposób. Choć, nie ukrywam, że jednak ucieszyłabym się niezmiernie, gdybym jego wzrok na siebie ściągnęła - ludzie przecież wiedzą kiedy są obserwowani (aktorzy pewnie mają permanentną manię prześladowczą

). Uśmiechnęłabym się tajemniczo, delikatnie i porozumiewawczo w jednym i dalej opierała nonszalancko o ścianę lub lampę (wiecie, co, kiedyś zaczęłam fika na podobny temat tylko, że w nim o House'a, rzecz jasna, chodziło), dopóki obiekt mojego zainteresowania nie poszedł sobie po prostu. Przecież ścigać go nie będę

A poważnie, poważnie to pewnie bym w takiej sytuacji prawie face to face najzwyczajniej w świecie zemdlała, o!

Bo przecież Hugh jest absolutnie

****
Nadziejo Narodów, autograf Hugh pewnie byś dostała, ale numeru do Jessego to chyba nie....Chociaż, spróbować warto.

Jak już go otrzymasz i do Jesse'a zadzwonisz to bądź tak miła i poproś go o adres mailowy Hugh, just for me

Pogadać nie pogadam, ale popisać - czemu nie?

bobi_szmyc

Dżuczku, podejrzewam, że i ja zareagowałabym właśnie w ten sposób

Uch, jak się tak teraz zastanawiam, mogłabym zwrócić co nieco na czyjeś buty. Brrrr, wolę tak nie myśleć.

W moich najskromniejszych wyobrażeniach (te ciekawsze zostały już opisane

) sytuacja przedstawia się tak: podejdę grzecznie, przywitam się, wydukam kilka zdań po angielsku i odejdę z marnymi resztkami dumy.

daritta

Gdybym szła z koleżanką to bym zaczęła ją szturchać i nie wiadomo co jeszcze robić i mówiłabym jej "Matko...To jest Hugh Laurie!". Jeżeli starczyłoby mi odwagi to podeszłabym do niego i poprosiła o autograf ;d I jeżeli z tego szoku nie zapomniałabym angielskiego to coś bym tam powiedziała,a jakby mi nie starczyło odwagi to namówiłabym tą znajomą,żebyśmy za nim troche połaziły

Ale to tylko te najprostsze wymysły,bo reszte zostawię dla siebie

Izoch

Bym się zastanawiała, czy nie pora wymienić okularów i odstawić House'a na jakiś czas, bo to niemożliwe ;D Oczywiście biorąc pod uwagę fakt, że przy mojej ślepocie bym go zobaczyła ;D
A potem bym się rozpłakała i wpadła pewnie na kosz/ludzi/drzewo/słup, bo nie wiedziałabym, jak się rusza nogami

NiEtYkAlNa

Chciałabym: podejść, przedstawić się i zamienić kilka zdań. Na autografie mi nie zależy.

Zrobiłabym: OMG, otworzyłabym szeroko oczy i usta i stałabym tak, wpatrując się w niego. [oczywiście próbując udawać, że wcale się nie gapię

] Mam nadzieję, że nie byłoby to: OMG i zemdlała.

marguerite.

Nietykalna, zawsze jest nadzieja, że Hugh ma kurs pierwszej pomocy i miałabyś wtedy szansę, że zrobi ci resuscytację.

NiEtYkAlNa

Ooo, jeśli ma [a na pewno ma] to od razu upadłabym na ziemię

Czerwono-Zielona

No to ja też się nieco rozmarzę...

*marzy*
Cóż, niestety, nic oryginalnego z tego nie wyszło...
Chciałabym po prostu podejść i porozmawiać. Ale nie tylko powiedzieć: "Oł maj gad, aj law hał ju plej hauz" (choć o tym też przypuszczalnie nie omieszkałabym go poinformować, bo to prawda najszczersza

), tylko chiałabym móc naprawdę przez parę minut porozmawiać o serialu, o tym co sam Hugh myśli o bohaterze, którego gra, o pewnych sprawach, które fim porusza...
Hugh to inteligentny i wrażliwy człowiek, rozmowa z kimś takim to zawsze przyjemność i szansa na usłyszenie czegoś mądrego.
Ale zapewne z wrażenia bym zaniemówiła i wrosła w ziemię, co wszakże odbyłoby się z korzyścią dla naszego drogiego Aktora, bo tacy "chętni" na rozmowę z nim codziennie skutecznie uniemożliwiają mu dojście do sklepu po bułki.

Chyba że...
Chyba że utknęlibyśmy w jakiejś przysłowiowej windzie, sklepie, gabinecie, tramwaju... Choć przyznam, że opcje z windą i gabinetem podobają mi się zdecydowanie bardziej

Wtedy:
1) po jakimś czasie - mam nadzieję - otrząsnęłabym się z pierwszego szoku i, próbując przypomnieć sobie czym różni się Past Perfect od Past Continuous, otworzyłabym wreszcie swe usta nie tylko w celu zaprezentowania miny znanej jako "oniemiała z zachwytu"

2) mielibyśmy baaardzo duuużo czasu na rozmowy na tematy natury wszelakiej, zgłębianie tajemnic hausowej duszy i naszych własnych...

Oczywiście pod warunkiem, że panowie fachowcy od windy/sklepu/gabinetu/tramwaju domyśliliby się, że nie muszą się z robotą specjalnie spieszyć...
3) [+18]

*marzy dalej*

Mickey House

Co bym zrobiła?

Gdyby w zaistniałej sytuacji uczestniczył jeszcze mój gramotny giermek na pewno zaczęłabym nieszczęsną targać, potrząsać nią i Bóg-wie-co-jeszcze z nią wyprawiać.
O ile byłabym sama (na jej szczęście) stanęłabym jak wryta, rozdziabiłabym paszczę, i poważnie zaczęłabym się zastanawiać "Czy aby na pewno nie powinnam przejść jakiegoś specjalnego House-Odwyku?". Następnie jak mniemam, po upewnieniu się, że jeszcze nie świruję, podeszłabym cała czerwona, ukłoniła się i zbierając na jęzor jak najbardziej brytyjski akcent poprosiłabym o autograf w "Sprzedawcy Broni". (w gwoli ścisłości: tak, zawsze ze sobą ją noszę oraz długopis i notatnik, na właśnie takie okazje

).
Potem oczywiście śledziłabym go jak długo się da (pomijając przerwy na obdzwanianie po wszystkich znajomych).

Alumfelga

Co chciałabym zrobić: otrząsnąć się z szoku, podejść, uśmiechnąć się i podziękować za House'a. Ewentualnie, gdyby się nie spieszył, zapytać, co tu robi i czy nie potrzebuje, żeby go gdzieś zaprowadzić

, a w dłuższej rozmowie można by już pogadać o Housie albo o czymkolwiek

Jednak gdybym naprawdę zobaczyła go na ulicy, to po prostu patrzyłabym na niego, a po zniknięciu z pola widzenia szłabym za nim, dopóki by gdzieś nie wszedł. Powtarzając sobie, że wcale nie miałby ochoty, żeby go ludzie zaczepiali. A potem wyrzucałabym sobie do końca życia (no, powiedzmy rok), że zabrakło mi odwagi. Jedynym ratunkiem byłoby:

Gorzata

taaa... na początek pewnie bym umarła albo przynajmniej zemdlała...
ale jeśli by mi się udało przeżyć to bym pewnie wpatrywała się w niego niezdolna do wypowiedzenia jakiegokolwiek słowa

dobra, ale gdybamy, więc poprosiłabym grzecznie o autograf (choćby na ręce, której później bym już nigdy nie umyła), najchętniej porozmawiałabym z nim, zrobiła duuużo zdjęć i cały czas szczerzyła jak głupia

a na koniec pewnie bym się obudziła

pennywise

NiEtYkAlNa

Czerwono-Zielona

advantage

pennywise

Raz: Potrafię odróżnić fakt od fantazji a pojęcie żart nie jest mi obce. A element humorystyczny brałem pod uwagę. Nie stwierdziłem faktu. Postawiłem znak zapytania, aby się upewnić. Różnica? Poza tym niepotrzebna jest ta gówniarska ironia, która wygląda dosyć żałośnie. Zapewniam, że nie jestem takim tępym kretynem, któremu trzeba po kilka razy powtarzać pewne rzeczy. Napisałem tylko jedną linijkę a Ty już dokonujesz nie wiadomo jakich interpretacji w kierunku mojej osoby. Nie miałem zamiaru Cię obrazić. Po prostu miałem podstawy, żeby napisać to co napisałem. Na drugi raz polecam się tak nie spinać i traktować takie wypowiedzi bardziej z przymrużeniem oka (w końcu to internet) ;]. Peace.

Czerwono-Zielona

Pennywise - Ty też żartowałeś...? To mnie nieco uspokaja, ale zdecydowanie łatwiej byłoby się domyślić, gdybyś wstawił "

" albo "

" lub dał temu wyraz w jakimś dowcipnym dodatkowym zdaniu... Po prostu uniknęlibyśmy nieporozumień.

OK, następnym razem chyba oboje możliwość wystąpienia elementu humorystycznego będziemy traktować jako bardziej prawdopodobną...

Przepraszam, jeśli Cię obraziłam.
I cieszę się, że Ty nie chciałeś obrazić mnie.
Peace.

dr dom

Najpierw bym przystanęła z niedowierzaniem a później zaczęła się drzeć jak wariatka na całe miasto i poprosiłabym go o autograf i zdjęcie

Ewentualnie dostała bym zawału i umarłabym na miejscu

PS Wiem nie mam takiej wyobraźni jak nie którzy tutaj