Psychika

Dasqez

... a dokładniej jej zryta część. Od razu uprzedzam, ludzi wrażliwych proszę o NIE czytanie poniższego tekstu.

Mianowicie, mam pytanko. Dzisiaj byłem na pogrzebie kuzynki (15 lat). Powiedzcie mi, czy zachowanie które opiszę poniżej kwalifikuje się do jakiegoś leczenia, czy po prostu jestem takim nieczułym skur...

Cały problem polega na tym, że ja w śmierci nie widzę nic złego. Kiedy ojciec powiedział mi o tym zdarzeniu (a było to dobrze po północy) nie zrobiło to na mnie większego wrażenia. W ogóle, żartowałem sobie, że ominie ją obowiązkowa matura z matmy. Dzisiaj było apogeum bo na pogrzebie i na cmentarzu wszyscy buczeli jak syreny. No, prawie wszyscy, bo ja stałem tam dość znudzony i raczej... z przymusu. Widok białej trumny kompletnie mnie nie wytrącił z równowagi. Kiedy opuszczano ją w dół wszyscy ryknęli jednym głosem. Ja natomiast pomyślałem sobie, że całkiem nieźle się zgrali i że w odpowiednim momencie utworzyli punkt kulminacyjny. W pewnym momencie na moich ustach pojawił się uśmiech, tak z niczego. Ludzie patrzą się na mnie jak na debila i nie wiem co z tym fantem począć... Czy ja jestem jakiś dziwny?

kruspe88

pocieszę Cię... choć nigdy nie miałem okazji/przyjemności uczestniczyć w pogrzebie to mnie również śmierć jakoś nie wzrusza...
za to 1 listopada na cmentarzu świetnie się bawię, bo brat, mama, ciotka i kuzynka mają podobne poczucie humoru... zawsze narzekamy na sztywne towarzystwo

i do tego lubię 'ciężkie' tematy do żartów typu: religia, śmierć, pedofilia itp.

ale ja socjopata jestem więc ja się nie liczę

Peggy

Hmmm historia dosyć dziwna...Jak dla mnie śmierć jest straszną rzeczą, może dlatego, że straciłam sporo bliskich mi osób. Zawsze przeżywałam takie straty... Dasqez a straciłeś kiedyś kogoś bliskiego?

tysiaaa

Peggy
Jak na mój gust kuzynka to raczej dosyćbliska rodzina. No chyba, ze nie utrzymywał z nią jakichś większych kontaktów.

To zależy jak silna jest więź z osobą, która umarła. Przynajmniej u mnie tak jest. Niedawno umarł mój pradziadek. Nawet go dobrze nie znałam więc jak poszłam na pogrzeb to jakos specjalnie tego nie przeżywałam. Może u Ciebie było to samo.

Ale mimo wszystko zdziwiłam się trochę, bo jakbym usłyszała, że tyle osób płacze i jakbym zobaczyła to łza w oku napewno by mi się zakreciła.

m90

Kolego takich ludzi jak ty jest jak mniemam mnóstwo.
Ja na pogrzebie się nawet rozpłakać nie umiem, ostatnio się zmuszałam, żeby od wyjących kuzynek nie odstawać, ale mi to nie szło. Raz podczas spuszczania trumny mało nie zdechłam ze śmiechu, bo koleżanka tak zabawnie płakała!

Nie jesteś dziwny, po prostu nie wzruszasz się jak stary siennik przy każdej okazji, ot moje zdanie.

Mistrustful

Mój psycholog {tak, tak, mam własnego

- nie pytajcie czemu ^^] powiedziałby pewnie, że każdy na swój sposób przeżywa śmierć bliskich.

Według nauki Kościoła śmierć to przecież początek nowego, lepszego życia, w więc powinniśmy się cieszyć, że ten, kto zmarł, idzie do nieba, bo będzie mu lepiej.

Ja osobiście podzielam zdanie Tysi. Jeżeli kogoś nie znało się dobrze, nie utrzymywało się z nim bliskich kontaktów, to nie widzę sensu, żeby robić sceny na pogrzebie, wyć jak bóbr i rzucać się na trumnę

. Co innego, gdybyś śmiał się na pogrzebie rodziców...

No, jak dla mnie, jesteś całkiem normalny

Eva

Hej, widzę że lubicie czarny humor? Fajniue, bo ja też myślałam że ze mną jest coś nie tak. śmierć mnie nie rusza, chyba że mama, tata, brat, albo małe dzieci. a reszta niech się ciurla. Np. Ofiary huraganu. Ewce zaraz przychodzą na myśl kawały które usłyszała od Maria, Adriana, albo które sama wymyśliła. Ups, musze iśc siku mamo. Wychodzę z pokoju po czym grzeje się z katastroy pełne 24 h.

Fantazjowaliscie kiedyś o pogrzebie osoby której nie lubicie?

m90

Ath.

Zrypana psychika? To na pewno mowa o mnie.

Co do tej śmierci, to nie wiem, nigdy na pogrzebie nie byłam, ale nie sądzę, żeby udało mi się zmusić się do płaczu, no chyba że byłby to pogrzeb kogoś bliskiego. A tak to nie wiem, jakoś nie czułabym potrzeby smucenia się.

O pogrzebach niczyich nie fantazjowałam, mam bardziej porypane i co za tym idzie ciekawsze tematy do fantazjowania.

Huddy

Hm... czy to porypane jest, to nie sądzę. Byłam jak dotąd na trzech pogrzebach, w tym mojego dziadka, którego w sumie nigdy nie znałam i nigdy nie ryczałam.

W sumie ryczę tylko nad śmierciami bohaterów fikcyjnych. I jak mój pies, młody szczeniaczek, zdechł, bo był wzięty z zaniedbanego schroniska.

A co do fantazji? Mój pogrzeb ma tyle wersji w mojej wyobraźni... że bym tego nie zliczyła

Allison Cameron

Co do pogrzebów, to ja miałam okazję być na aż jednym. Ojca mojego przyrodniego brata, hehe. Wszyscy płakali oprócz mnie.
Tylko potem strasznie mi było szkoda mojej mamy, sama musiała sobie ze wszystkim radzić, bo nie we wszystkim potrafiłam pomóc wtedy, ale na szczęście minęło już kilka lat i jest już o wiele lepiej.

tysiaaa

RockGirl

Nie, chyba, że ja też jestem dziwna.... Ja też nigdy nie mogę się pozbierać po śmierci zwierząt. I nie tylko po śmierci. Jak ktoś się nad nimi znęca to jest jeszcze gorzej

Podobny smutek odczuwam, gdy coś złego stanie się małym dzieciom....

Korba91

gdyby ta kuzynka była Ci bliska to zapewniam Cię, zapłakałbyś. Wyobraź sobie, że umiera Ci mama. Budzisz się rano i jej po prostu nie ma. Pomyśl sobie o tym w nocy, bo np. na mnie w biały dzień takie rzeczy nie działają.

Huddy

Korba91, ja myślę, że niekoniecznie

To chyba zależy od podejścia do samej kwestii śmierci i takich tam bzdur. Osobiście myślałam nad takimi kwestiami istnienia o wiele za dużo, jak na 17 lat życia, więc jakieś tam osądy mam i wcale niekoniecznie bym płakała. Oczywiście wiem, że są różne aspekty oddziałujące na poszczególne osoby, więc nic nie można w takiej sytuacji założyć na pewno

W każdym razie - Dasqez, nie myśl, że jesteś dziwny w tej kwestii, a nawet jeśli, to nie jesteś sam

kruspe88

a propos skrzywionej psychiki...
ja się popłakałem jak zobaczyłem to: [link widoczny dla zalogowanych]

UWAGA! Nie dla miłośników zwierząt!!

m90

A ja w tym ani nic wstrząsającego, ani śmiesznego nie widzę, ot miał pecha i tyle.

pavulon

zapewne płakałeś jak bóbr
są drastyczniejsze rzeczy a ten obrazek pod drastyczne nawet nie podpada

co do psychiki to różnie np ja na większości pogrzebów nie wzruszałem się ponieważ zwykle byli to ludzi z którymi nie byłem tak blisko żeby odczuwać jakiś wielki żal

Coccinella

Ja płaczę za każdym razem. Po prostu nie umiem powstrzymać łez. Pogrzeby wywołują u mnie takie odczucia, mieszaninę smutku, żalu i sama nie wiem czego, i to nie zależnie od tego czy znałam tę osobę czy nie, że nie mogę chodzić na pogrzeby. Po prostu nie mogę i obiecałam sobie, że już więcej na żaden nie pójdę.

Dasqez, nie przejmuj się, nie jesteś świrem. Tak myślę. Po prostu jesteś bardziej odporny. Chyba.

tysiaaa

Ja widziałam kiedyś filmik jak ze zwierząt robią futra. O masakra. Wtedy dopiero płakałam, wprost wyłam. Straszne.

Panna Phi.

Ja byłam na kilku pogrzebach - i osób mniej znaczących i tych bardziej.
Ani razu nie zapłakałam. Może wydaje sie to nienormalne, ale nie chce mi się płakać.

Oo.

evi

Mi się to wcale nienormalnym nie wydaje. Jedni śmierć innych przeżywają na zewnątrz - przede wszystkim płacząc, inni w środku, jeszcze inni nie dopuszczają do siebie myśli, że już nie ma już między nimi tejże osoby... Cóż, ilu ludzi - tyle reakcji. Też nie płaczę na pogrzebach, taka po prostu jestem. Przeżywam to po swojemu.

Eva

Nie no jak byłam mała to płakałam na pogrzebie babci choć jej niemalże nie znałam. ale teraz, jedynię płacze na niektórych filmach, ale na pogrzebach nie, mnie to już nie rusza, człowiek rodzi sie i umiera, taka jest kolej rzeczy, sory.

Ala

Zależy kto umarł. Mi bardziej żal tych, co zostają - najbliższych zmarłej osoby, bo dla nich to tragedia, a jej to pewnie wszystko jedno czy ktoś nad nią płacze, czy nie, a może lżej już jest...

lukasz86

Właśnie zależy kto zmarł... Gdy umrze ktoś naprawdę bliski, z kim przebywało się dużo czasu, wtedy człowiek inaczej to odbiera. Kwestia przywiązania do kogoś.