Psychika

timcia

Ja byłam na pogrzebie Dziadka, Wujka kolegi...cóż łzy się lały...choć bardziej nad tym co pocznie Babcia i Tata kolegi niż to, że Ich nie ma... życie ma swój początek i koniec i z tym musimy się pogodzić...
Co do boberka pod drzewkiem....mnie to bardziej rozśmieszyło....and to jest normalne?

PossedevA

To chyba normalka. Są gorsze przypadki.

Joan_na

do: Dasqez
może na niektórych osobach śmierć nie robi wrażenia, ale śmiech to moim zdaniem przegięcie w druga stronę.. kuzynka ta widocznie nie była dla Ciebie nikim ważnym, bo nie wiem czy na twarz wkradłby Ci się uśmiech gdybyś stał nad grobem np. własnej matki...
jeśli chodzi o drugi aspekt takiej Twojej reakcji na śmierć to wydaje mi się, że [jeśli chcesz iść na medycynę rzecz jasna, bo jesli nie to bez znaczenia] nadajesz się jedynie na patologa... nie wyobrażam sobie lekarza, który nie ma w sobie na tyle uczuć, że jest obojętny na śmierć, co innego jest być odpornym na śmierć, a co innego śmiać się z niej..

TrzynastaArizona

Mimo iż od dłuższego czasu nikt tu nic nie pisał, mnie ten temat zaciekawił więc chcę przedstawić swój punkt widzenia.

Każdy ma inną psychikę i każdy inaczej przeżywa czy to śmierć bliskiej osoby czy całkowicie niezwiązane z tym zdarzenie, mogące być traumatycznym przeżyciem. Więc ciężko powiedzieć jak powinniśmy się zachować.
Np. w przypadku pogrzebu. Możemy całkiem "spokojnie" do tego podchodzić, nie będą nami targały emocje, głównie dlatego że to jeszcze do nas nie dotarło. Może za niedługo a może za kilka lat...

Ola987

hmm byłam na pogrzebie dziadka, nie znałam go. płakałam, bo go nie poznałam może, ale chyba bardziej przez jego siostrę jej szlochanie mnie zaraziło.. to był mój pierwszy pogrzeb, ale nie było mi go żal... krótko potem byłam na pogrzebie wujka, widząc jak cierpiał przed (kilka lat to się ciągnęło) trochę się cieszyłam, nie płakałam wcale, jedynie było mi smutno, że cierpi tak babcia...

nie można chyba myśleć o zmarłych, jako wierząca wierze, że idą do nieba. martwię się i smucę jak widzę jak cierpią ich bliscy...

Haloperidol

Późny wieczór, psychodelia (Pink Floyd) w słuchawkach a ja przeczytałem ten temat

Po przeczytaniu pierwszego postu wiem, żeby nie kłaść się dzisiaj spać, bo i tak nie zasnę. Już mam w głowie widok tej białej trumny z 15 letnią dziewczynką. Masakra... Ja nie płakałem nawet na pogrzebie mamy, zażyłem wcześniej hydroksyzynę więc pewnie dlatego.

Rory Gilmore

Jeśli idzie o śmierć to każdy inaczej to przeżywa. Np Cyganie ucztują, piją, bawią się. Poza tym jak widzę to zakłamanie podczas pogrzebów to mnie szlag trafia. Wszyscy tak płaczą, och, mdleją nawet! Potem robią sobie stypę i się cieszą aż się robi niedobrze. Ja się pytam po co?? Po co ryczeć na pokaz skoro za chwilę wrócą do domu i będą gadać o głupotach?

Byłam w USA na pogrzebie, gdzie na stypie nikt się nie śmiał, każdy wspominał chwile spędzone z daną osobą, jaka była, co robiła itp.

Kolejna sprawa to żałoba. Pamiętam jak po pogrzebie dziadka (miałam wtedy jakieś 10 lat, może mniej) kuzynka dała mi ciuchy bym się przebrała, nie pamiętam dlaczego, ale było to coś kolorowego. Poszłam tak na dwór i usłyszałam jak ludzie gadają: przed chwilą dziadka pochowała a nosi różowe ciuchy. Wtedy jeden chłopak powiedział: żałobę nosi się w sercu a nie na ubraniu. I to prawda bo kuzynka na drugi dzień poszła na dyskotekę.

Ja nie płaczę na pogrzebach, nie chodzę na nie bo z rodziną nie jestem zbyt zżyta. W zasadzie to w ogóle.