Wywiad z Dianą House [NZ][5/~30]

333bulletproof

Heej ^^ To ja! *macha zza rozłożonej szeroko gazety, którą zasłaniała się od dziesięciu minut* Też mam lornetkę! Teatralną, ale to kamuflaż!

Hm... z drugiej strony, ja już mam u Ciebie wtyczkę! *macha do Wena*

Podoba mi się pomysł z dziennikarką ^^ I podobają mi się trupy w szafie i inne mroczne rodzinne sekrety

Zresztą dobrze wiesz ^^
Pierwszoosobowy eksperyment wg mnie udany, lekko się czyta

coolness

IloveNelo, offtop to u nas chyba normalne...

*pożycza*
zaraz wstawię... chociaż trzeci nawet nie jest zaczęty...

333, ty tutaj?

A ja myślałam, że tylko w Hilsonku siedzisz^^

Dziewczyno, wyluzuj, zanim House w opowieści Diany się urodzi, trochę czasu minie

A krzywdę obu chłopcom zrobię! (powiem ci to tak w tajemnicy)

A tak ogólnie w tym ffie pojawi się trochę Huddy, trochę Hameronka i trochę Hilsonka

Część druga juz za... hmmm... dziesięć minut!

coolness

Ha! Kolejna część! Cieszcie się i radujcie... bo długo mnie tu może nie być

Rozdział 2
Jedno wydarzenie, a zmienia tak wiele

To stwierdzenie sprawiłoby, że wrosłabym w ziemię, gdybym wtedy stała. Przez głowę przewinęło mi się tysiąc myśli. Diana House była przecież znaną na całym świecie pisarką książek medyczno-przygodowych. Ona nie mogła mieć piętnastu lat!

- Najpewniej w to pani nie wierzy – zaśmiała się. Najwyraźniej musiałam mieć bardzo głupią minę.

Wciąż byłam jakby oszołomiona. Dalej nie dotarło do mnie to, że jedną z najlepszych pisarek XXI wieku jest nastolatka. Wręcz jeszcze dziecko.

- To długa historia – westchnęła dziewczyna.

Spojrzałam na nią zaciekawiona. Miałam czas.

- Nigdzie mi się nie śpieszy. – Wzruszyłam ramionami.

- Muszę cofnąć się z historią o kilka pokoleń, żeby wytłumaczyć wszystkie zawiłości swojego życia – ostrzegła mnie.

Skinęłam głową, jakby pozwalająco. Cóż tu mówić, tym tylko podsyciła moją ciekawość.

- To co się wydarzyło, wszystko przez co przeszłam – zaczęła – miało swój początek w zdarzeniach, które miałby miejsce wiele lat wcześniej. Moja nieszczęśliwa miłość, moje zainteresowania, mój pobyt w tym mieście – to wszystko w mniejszym lub większym stopniu ‘zawdzięczam’ wielu pokoleniom swojej rodziny. Rodziny House’ów.

Zamilkła na chwilę, westchnęła, poczym zawołała kelnerkę. Zamówiła dwa kubki herbaty – jeden dla siebie, jeden dla mnie.
Kiedy napoje zostały przyniesione, kontynuowała swoją opowieść.

- To niezwykłe jak jeden wypadek może zmienić wszystko. Może mieć skutki nawet wiele lat później – powiedziała. – Wszystko zaczęło się od przyjścia na świat mojego pradziadka, Johna House’a…

Był mroźny dzień. Dwudziesty czwarty grudnia. Ulicami, pokrytymi śniegiem, nie dało się nigdzie dojechać. Były przeraźliwe korki, a co za tym idzie ludzie denerwowali się, siedząc w samochodach i marząc by dojechać wreszcie do domu. Do domu, gdzie czekała na nich rodzina – żona, dzieci…

Albert House spieszył się z pracy do szpitala, gdzie niewiele wcześniej jego żona urodziła mu syna.

Mężczyzna ten był dobrze zarabiającym prawnikiem w średnim wieku. Tak samo jak ojciec, a wcześniej i dziadek poszedł na prawo.

Uśmiech na twarzy i ledwo widoczna siwizna wskazywały, że prowadzi szczęśliwe życie. Życie bez zbyt wielu trosk. Takie, że można było mu go tylko zazdrościć.

Otulił się szczelniej czarnym płaszczem, który miał na sobie. Było zimno. Nie było to dziwne, zważywszy na fakt, że była zima. I do tego piekielnie mroźnia zima. Chłodniejsza niż niejedna wcześniejsza.

Stukał niecierpliwie palcami w kierownice. Jak on nienawidził Świąt. Korki na ulicach, jeszcze większe niż zazwyczaj. To psuło mu całkowicie humor.

Światło zmieniło kolor na zielony. Nareszcie! Samochody ruszyły.

Albert wcisnął pedał gazu. Od razu rozpędził samochód do maksymalnej prędkości. Śpieszył się. Przecież nie na co dzień przychodzi na świat syn pierworodny!

Skrzyżowanie ulic, dwie przecznice od szpitala. Mężczyzna jechał najszybciej jak się dało. Jak się okazało tak wielka prędkość często prowadzi do zguby. Samochód wpadł w poślizg, akurat wtedy gdy z naprzeciwka wyjechała ciężarówka. Albert House próbował zahamować, jednak było zbyt ślisko. Zderzenie nastąpiło chwilę później. Wybuch też. Jak się później okazało ciężarówka wiozła cysternę z paliwem.

Albert House zginął na miejscu, tak jak kierowca drugiego samochodu.

- To wydarzenie, śmierć mojego prapradziadka, było początkiem katastrofy. Jedno wydarzenie, a zmienia tak wiele… - wyszeptała cicho Diana.

OLA336

I czytam to drugi raz i jest jeszcze piękniejsze niż czytane za pierwszym razem. A mówię wam, jak się przeczyta dwie części jedna po drugiej to jest jeszcze lepsze! ( o ile to jest jeszcze w ogóle możliwe! ) Czekam na więcej

neko.md

IloveNelo

No, brutalnie odciągnięto mnie wczoraj od komputera i nie miałam szansy wyedytować posta

Dzięki za farbę *oddaje*. Teraz mogę cię śledzić z czystym sumieniem

Co do części i koncepcji na ciąg dalszy: mnie nic nie jest w stanie odstraszyć (to jest w kwestii dręczenia bohaterów)

Ciekawie, ciekawie

Czekam na więcej

*chowa się pod stołem i udaje, że jej nie ma*

anna lee.

i ja!

Atris

Heh, jakastam, miałam zacytować miejsce w którym jest mniej więcej coś takiego:

Poszedł na prawo.

Ja rozumiem, że tak się mówi, ale może nie pisze... studiował prawo? Albo coś, bo miałam ochotę napisać:

A ja poszłam na lewo

A poza tym, jak zwykle pięknie, cudownie i wiele jeszcze przymiotników powiązanych również ze zwyczajowym wyglądem Jimmy'ego

Ruby

Zaciekawiasz coraz bardziej ^^
Długo Cię może nie być... Szkoda

Ale ja będę czekać, jestem cierpliwą osobą (powiedzmy)

333bulletproof

Moje głupie przyzwyczajenie radośnie zignorowało Inne w nowych postach, muszę sobie gdzieś zapisać, żeby zwracać uwagę nie tylko na Hilsona

coolness

Ola, jezu... nie wiem co powiedzieć^^
Cieszę, że ci się podoba

neko.md, zauważ, że mogłam kogoś zabić od razu w pierwszej części

Kocham męczyć i dręczyć^^

IloveNelo, farbę możesz zatrzymać.
Cieszę się, że cię to nie odstrasza.
A na cd będziesz musiała długo poczekać...

anna lee,

Atris, nie chce mi się teraz tego zmieniać... zmienię później, ok?

Bo Jimmy jest piękny, nie?

danke^^

Ruby, bo ja lubię zaciekawiać, irytować i denerwować ludzi^^
Wytrzymasz, prawda?

A moja wina... nawinął się.. to i go zabiłam^^

333, hehe

w takim razie będę cię zmuszać do zaglądania do działu Inne... bo będę pisać z twoim wenem!

Ty się lepiej bój... tych rodzinnych dramatów będzie naprawdę DUŻO!

No i fajnie^^

Hehe

A mi mówią, że to ja jestem dziwna

To dobrze! Odetchnęłam^^

Dziaga

Cała rodzinka House'a!

Nie wierzę, że nikt wcześniej nie wpadł na taki pomysł z opisaniem dziejów przodków House'a! Do tego jeszcze sama genialna rodzina, pisarka, prawnicy

Nicee

kin

Teraz to zupełnie mnie zaciekawiłaś. Uwielbiam retrospekcje... i proszę o więcej ;]

Agusss

Spoko nie skomentowałam tego jeszcze

no tak cala ja

Ale świetnie! xD

coolness

Dziaga, bo może tylko ja mam tak nie po kolei w głowie

Bo ja kocham uśmieracać, ale i tak na pewien czas zaprzestanę uśmiercania... na jakieś pięć rozdziałów lub coś około...

kin, więcęj... hmmm... a odnajdziesz mego wena?

Agusss, cała ty

danke

Kolejnych parę części będzie się działa w 'teraźniejszości', tzn. w czasach Diany. Trzeba trochę zagmatwać. Nie wiem kiedy kolejna część. Ta miała się pojawić dopiero w styczniu, ale się napisała to wklejam

Rozdział 3
Porwanie

Zamilkła. Ja też się nie odzywałam. Nie widziałam powodu, by przerywać ciszę. To nie była cisza z rodzaju tych krępujących.

Popatrzyłyśmy na siebie, wciąż milcząc. Znów uderzyło we mnie to jaka ona jest młoda. Z jej oczu nie można było nic odczytać. Piekielnie niebieskie tęczówki przypatrywały mi ze skupieniem. Były nieczytelne. Mogłam w nich jednocześnie zobaczyć sztorm na Morzu Jońskim, jak i spokojne wody Pacyfiku.

Ta dziewczyna była paradoksem sama w sobie. Taka młoda, a tyle już przeszła. Dziecko zaledwie, a zachowywała się jak dorosła kobieta.

Pokręciłam głową z irytacją. Zupełnie nie wiedziałam co mam o niej myśleć. Z jednej strony chciałam krzyknąć, że wszystko co mówi to kłamstwo i, że ona nie może być Dianą House. Z drugiej natomiast, żal mi jej było. Tak młoda… Powinna mieć rodzinę. Powinna spędzać czas z rodzicami, chodzić do szkoły, przeżywać swą pierwszą miłość… A była tutaj, w Arviviel. Sama.

Nagle poczułam się dziwnie. Tak jakby ktoś mnie obserwował. Obejrzałam się przez ramię za siebie. Głupi odruch.

Dwóch mężczyzn, w czarnych strojach, spoglądających na mnie i na nastolatkę, siedzącą naprzeciwko mnie. Nie wróżyło to niczego dobrego.

Zareagowali dokładnie w chwili, gdy na nich spojrzałam.

Moment później było już po wszystkim. Jeden z nich trzymał mnie, wykręcając mi ręce do tyłu. Natomiast drugi przerzucił sobie Dianę przez bark, jakby była workiem kartofli.

Nikt nie zwrócił na to uwagi. Bo co zwykły człowiek mógł zrobić w takiej sytuacji? W tym miasteczku nie było nawet policji.

Zdziwił mnie fakt, że nastolatka nie próbowała się wyrywać, ani wrzeszczeć. Niby to nic by nie dało, ale to był naturalny odruch wszystkich ludzi. Ja nie krzyczałam jedynie dlatego, że takie sytuacje zdarzały mi się już nie raz. Bądź co bądź byłam dziennikarką, spisującą historię ludzi. Było wielu którzy chcieli mnie wyeliminować.

W tym momencie mężczyzna, trzymający dziewczynę przerzuconą jak worek kartofli, odwrócił się do mnie tyłem i zaczął iść w kierunku wyjścia z baru. Spojrzałam Dianie w oczy. Tym razem potrafiłam z nich wyczytać emocje. W niebieskich oczach malowała się jedynie rezygnacja. Czyżby ona wiedziała kim byli ci ludzie? Czyżby to miało jakiś związek z jej rodziną? Pytań miałam wiele, lecz żadnego z nich nie mogłam zadać.

Jako, że nic na razie nie mogłam zrobić, postanowiłam czekać. Oczywiście nie bezczynnie. Każda minuta była teraz cenna. Trzeba było się rozglądać i zapamiętywać, gdzie nas niosą. To mogło nam pomóc w ucieczce, gdy tylko nadarzy się okazja.

Pracując w moim zawodzie, trzeba być wnikliwym obserwatorem. Bądź co bądź od tego zależy, czy jest się dobrym dziennikarzem, czy też nie.

Teraz od moich zdolności obserwacji zależało nie tylko moje życie.

Kiedy wyszliśmy z baru, mężczyzna wykręcający mi ręce do tyłu, zaczął pchać mnie do przodu. Chwilę później zorientowałam się, że zmierzamy na rynek – centralne miejsce miasteczka.

Poszperałam w swojej pamięci, chcąc przypomnieć sobie to miejsce. Z tego co zdołałam sobie przypomnieć wynikało, że na środku rynku stała nieczynna fontanna w kształcie słonia.

Nie mogłam wymyślić po co tam zmierzamy, choć mój mózg pracował na najwyższych obrotach. Przecież na placu rynkowym w Arviviel nie było nic niezwykłego!

Myliłam się, ale o tym dowiedziałam się dopiero piętnaście minut później.

OLA336

No i mi nie pozostaje nic innego jak tylko powtórzyć swoją wypowiedź

Przez ciebie nie zasnę!!! Mój mózg, który ma dużą wyobraźnie i tak nie potrafi ogarnąć, ani wyobrazić sobie tego co będzie dalej! Czuję się… ograniczona??

Tak, to odpowiednie słowo. Tam coś w środku mnie krzyczy, że chce więcej, że to jest cudowne, tajemnicze, piękne i świetnie napisane. I to, co tam we mnie krzyczy, mówi mi, że jak tego nie napisze to się, a raczej mnie zabije! Tak, chyba mam rozdwojenie świadomości!!!

neko.md

no i nie wiem co napisać.
wiedziałam, że będziesz nękać, znęcać się, mordować, a jednak cały czas czuję się zaskoczona, gdy coś się złego dzieje...
siedzę i myślę, co takiego jest na tym rynku...
nie mogę wymyślić.
czekam na następną część.
i wstaw ją szybko, bo nie się źle czuję z tym, że nie wiem!
pozdrawiam,
neko.md

kin

Z tym rynkiem to jak w "Serii niefortunnych zdarzeń: Wredna wioska", tak mi się kojarzy...
Ech, wena jest i jej nie ma, z tym trzeba żyć

coolness

OLA336, tylko najlepsze z tego jest, że ty dobrze wiesz co będzie dalej, bo czytałaś kolejny rozdział

Pocieszyłaś mnie. Czyli nie tylko ja mam rozdwojenie jaźni...
Moja ostatnia rozmowa z samą sobą:
- Ala, pójdź na te cholerne sylwestra do znajmych.
- Ale mi się nic chce...
- To niech ci się zachce.
(i powiedzcie mi proszę, że ja jestem normalna

)

neko.md, jeżeli ty uważasz, że to co się stało do tej pory, jest niezbyt przyjemne dla bohaterów, to ja się boję co powiesz jak napiszę ciąg dalszy.
Na rynku w sumie nic się nie wydarzy

Dopiero w piątym rozdziale zacznie się coś dziać

Szybko kolejna część się raczej nie pojawi...

kin, czuję się zacofana. Przeczytałam kiedyś tam pierwszą część Serii Niefortunnych Zdarzeń i zanudziłam się na śmierć, więcej tych książek nie tykałam

Wena nie ma. Zwiał gdzieś tak ponad dwa tygodnie temu i od tamtego czasu go nie widziałam

anna lee.

wróciłam do domu dopiero dzisiaj, wchodzę na forum i pierwsze co robię to spoglądam na "wywiad z dianą house".

część trzecia namieszała mi w głowie, ale pozostawiła niezaspokojoną rządzę wiedzy

mam wrażenie, że czegoś takiego jeszcze absolutnie nie było!

czekam na część następną i życzę dużo wena!

kin

jakastam, SNZ ma tak mroczny klimacik, że człowiekowi przychodzą potem same mroczne dzieła

A Wen pewnie ukrywa się przed Hrabią Olafem

IloveNelo

Tak, jak w snz

Jakastam, nie wiesz, co straciłaś

Chociaż o gustach się nie dyskutuje

Nie no, teraz to będę czekać z zaparym tchem! To jest genialne, naprawdę!

Świetne !

Pozdrawiam i Wena życzę

coolness

anna lee., kolejne dwie namieszają jeszcze bardziej

Bo jak już wspominałam tylko ja mam na tyle skrzywioną psychikę

kin, IloveNelo, pochwalę się, że już nadrobiłam SNZ i jakoś zbytnio nie przypadła mi do gustu. Czytałam w życiu wiele lepszych książek. I to pod względem treści i stylu...
Ale nie było złe

Tylko teraz nie chce mi się pisać cd Wywiadu... bo fontanna rzeczywiście może się z tym kojarzyć... no i mam dylemat, czy zmieniać część czwartą i zburzyć fontannę i zrobić coś innego...

neko.md

jakastam, 'nic się nie wydarzy' miarą normalnego, spokojnego człowieka, czy twoją miarą?

coolness

neko.md, moją miarą.
Ale przecież ja jestem normalna...

(no dobra nie jestem)