Trzynastego! [M; 13&Kutner]

evi

zweryfikowane przez evi

z dedykacją dla:
Eriss
Madeline
Nisi
(zgodnie z kolejnością alfabetyczną

)

po prostu, ze względu na wczorajszego Wena

* * *

Trzynastego! Nawet w grudniu jest wiosna!
Trzynastego! Każda droga jest prosta...

Jej droga stała się kręta. Pełna dziur, zapadni, rwących rzek bez mostów, kałuż, które okazywały się jeziorami bez dna, drzew, które ni z tego, ni z owego wyrastały na jej drodze, bagien, ruchomych piasków. Czuła, że się zapada...

Teraz, gdy w ruchomych piaskach tonę
I kiedy cała przeszłość przed oczami
Rozumiem, rozumiem swój błąd,
Lecz cofnąć się nie mam szans

Czy naprawdę rozumiała swój błąd? Kiedy życie wywraca się do góry nogami, kiedy dowiadujesz się, że ciąży na tobie wyrok, wtedy pozostaje ci jedna decyzja. Jeden wybór spośród dwóch opcji. Walcz albo giń. Wróć z tarczą bądź na tarczy. Nie ma opcji pośredniej.

Pewnie. Łatwiej jest odpuścić. Zrezygnować z walki. I ona naprawdę chciała to zrobić. Naprawdę miała ochotę pójść na łatwiznę, przestać być silną. Dać sobie ze wszystkim spokój.

A my tak łatwopalni
Tak śmiesznie mali
Dosłowni zbyt

* * *

Widział, jak stoi nad przepaścią. Widział, jak robi nieokreślony ruch ręką. Jakby chciała powiedzieć: "Nic mnie już w życiu nie czeka." I wreszcie widział, jak przechyla się do przodu i bezgłośnie spada w dół.

Kiedy ziemia niknie pod nogami
I gdy już wiem, że mogłem wszystko zmienić
Rozumiem, już rozumiem swój błąd,
Lecz za późno już...

Czy cokolwiek było w jego mocy? Jak niby miał jej pomóc wydostać się z tego bagna, w które weszła na własne życzenie? A jednak chciał podać jej swą pomocną dłoń. Jej cierpienie sprawiało, że czuł przenikający ból w sercu. Nikt się nad nią nie litował, bo nie potrzebowała litości. Wszyscy jej współczuli, ale ona nie chciała współczucia. Odtrącała pomocne dłonie. Czego więc pragnęła?

By w głębię duszy z Tobą ruszyć,
Gdzie Twój początek jest
I tam w głębi duszy lody kruszyć
Niech wreszcie kończy się chłodu front
Zobacz to.
Chodź.

Czyżby? Chciała oderwać się na chwilę od rzeczywistości. Na jeden krótki moment zapomnieć, że jej życie nie jest tak piękne i tak proste, jak mogłoby się wydawać osobom postronnym. Że jest źle zaplanowane i niesprawiedliwe. Chciała znów czuć beztroskę, unieść się ponad to.

Wtedy, tego wieczora, kiedy House kazał im monitorować stan pacjentki przez całą noc, otworzyła się przed nim. Po prostu zaczęła mówić. Że jej źle. Że nikt jej nie rozumie. Że nikt nawet nie stara się jej zrozumieć. Mówiła i mówiła, całą noc wylewała swoje smutki w jego rękaw. A on słuchał. Tylko słuchał. Był pierwszą osobą, która potrafiła wyczuć to, czego potrzebowała.

Ty - wiedziałeś, którą wybrać ścieżkę
Ty - umiałeś chwycić mnie za rękę
Kiedy spadałam w mrok

* * *

Oboje czuli się dziwnie. Ona nie wiedziała, co powiedzieć, on nie wiedział, co zrobić. Stali tak naprzeciwko siebie i zastanawiali się, o czym myśli ta druga osoba. Jedna noc tak bardzo zmieniła stosunki między nimi. A teraz? Teraz przyszło im stawić czoła nowej sytuacji.

Dziś nie umiem sobie z tym poradzić...

Czy na pewno? Czy to miało być takie trudne? Czy walka zawsze wydaje się straszniejsza od jej zaniechania? Czy wizja porażki powinna człowieka zatrzymać?

Nie.

Oboje w jednym momencie poznali prawidłową odpowiedź na te wszystkie pytania. Nie wolno było się im poddać. Człowiek nie może odkładać tarczy i miecza, nawet jeśli wyrwą ci tarczę, a miecz utkwi w twoim boku.

* * *

Kutner tknięty nagłym impulsem podszedł do Trzynastki. Objął tę silną z pozoru kobietę swym męskim ramieniem. Zaskoczona dziewczyna zesztywniała, by po chwili roztopić się jak lód i rozlać w ramionach mężczyzny, który niczego od niej nie żądał, tylko po prostu był.

Zrozumiała, że musi walczyć. Że będzie walczyć. I teraz ma dla kogo. Bo o ile argument, żeby robić coś dla siebie, jej nie przekonywał, o tyle pojawienie się Kutnera w jej życiu spowodowało, że, choć wywrócone do góry nogami i z ciążącym jak chmura burzowa wyrokiem, nie wydawało się tak puste i beznadziejne.

Czyżby miała dla kogo żyć? Czyżby chciała dla kogoś żyć?

Czuła, że rozpoczyna nowy rozdział. I choć to dopiero pierwsze jego strony, wiedziała, że tak szybko nie pozwoli mu się skończyć.

Trzynastego nie smucą mnie łzy
Trzynastego piękniejsze są sny...

Poziomka

Super evi.

Takie życiowe... Takie akurat dla mnie na teraz, na dziś, na mój smutek...
Ach, jakoś nie umiem już nic dodać.

Eriss

Eviiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii!
to jest... jest... cudne....
aaaaaaa *rozpłynęła się*
ostatnia część mnie zabiła.

*obsessive fan mode on*
Evi, aj laf ju!!!
*obsessive fan mode off*

i dziekować za dedykacje

Madeline

Śliczne, cudne, kutnerkowe i w ogóleee to zaniemówiłam... xD

Dziemkujem za dedykację, sysko co kutnerkowe jest suodkie, a Twoje fiki to po prostu najgenialniejsiejsze

Betta

*óóóóóóóomarła*

Piękne!!!!!!!!!!
Wen niech przyłazi jak najczęściej!!!

ceone

nie lubię tego shipu, ale ficzek naprawdę świetny. niesamowicie dobrane piosenki

.

Nisia

aaaa, mój trzeci ulubiony ship.
I jedna z moich ulubionych fikopisarek

Cuuudo, evi, cuuudo

Aj low ju. I dziękujem też

Katty B.

Śliczne. Piękne. Cudownie przedstawione przemyślenia zaórwno Trzynastki, jak i Kutnera. Choć "męskie ramię" tego ostatniego mnie ubawiło, fik jest głęboki. Prosty, ale głęboki. I wielki plus za jedno z moich OTP, cieszę się, że chociaż w fikach to żyje, skoro w scenarzyści chcą usmażyć.

Gratuluję!
Kat.

amandi

super - super - i jeszcze raz super - ich myśli... takie prawdziwe

Magdanestor

Fik bardzo fajny. Pięknie opisane uczucia Trzynastki i Kutnera. Bardzo mi się podoba

Jedyne co mi się nie podoba, to to, że tak mało jest Fików o Trzynastce!
Pozdrawiam Serdecznie !

AGSJ

Nie jestem fanką tego shipa, ale fik przepiękny. Taki... życiowy, dojrzały, po prostu genialny. Życzę sukcesów pisarskich

i_love_house

Według mnie, fic naprawdę bosko napisany...

Może powtórzę osoby, które juz komentowały, ale podczas czytania przemknął mi przez głowę przymiotnik: życiowy.
Podziwiam. Masz talent

Pomyluna

Po prostu masz talent !

cudownie.