Trudne dzieciństwo [NZ]

Agusss

I znowu ja, taaa? xD

Ale mój kochany Lususiu xD Nawet na Huddy bym potrafiła dla Ciebie pomyśleć^^ W końcu bedę musiała, nie? xD

IloveNelo

Olu, kiedy nastepna czesc?

Ja chyba sie wybiore na poszukiwania Twojego Wena

OLA336

IloveNelo

auć

tritter to... nie mam słów.

coolness

Wreszcie! Oluś, nawet nie wiesz jak się dni dłużyły bez twego opowiadania!
Kocham całym sercem to opowiadanko

(A dręczenie i męczenie bohaterów kocham też... so... dla mnie Tritter postępuje ok

wiem jestem dziwna...)

I znów nie powiedziałam nic sensownego... przepraszam

Weny

lisek

Tak, tak Jakastam, wreszcie

O jej

Gupi Tritter

Biedny House

Ale lisek jest Happy

że Ola wróciła

Jak zwykle - uwielbiam

baby

taak, taak!

baby też jest hepi, że Ola wróciła!

biedny House

głupi Tritter

mam nadzieję, że następna częśc szybciutko się pojawi.

kocham,
baby

Agusss

Kochana! Wreszcie!

Tak wiem, ze to przeze mnie, ale spróbuję przed naszym wielkim dniem to napisać!

Tka i może ogłośmy to, bo na razie tylko Jakaśtam wie.

DNIA 17.01 WRAZ Z MĄ NARZECZONĄ WEJDZIEMY W ZWIĄZEK MAŁŻEŃSKI!
Uroczystość na Horumowym chacie

Cześć wspaniała jak zwykle xD
KC!

I błagam wiecęj takich nieporozumień [tak Olu i Jakaśtam] nie chcę

IloveNelo

ejj, ja chcę zaproszenie!

na ślub!

Agusss

Akurat Ci wysyłałąm

IloveNelo

widzę

dzięki

AleXsiok

Kiedy bd dalsza??
Wszystko przeczytałam... Super.

Masz talent do pisania czegoś takiego

OLA336

Przepraszam, że wam nie odpiszę, ale jestem strasznie zmęczona

Cieszę się, że się podobało i że jeszcze wam się nie znudziło

Doszedł do drzwi i usiadł na schodach. Nie miał już nawet siły aby zapukać. Był bardzo mocno poturbowany. Siedział, a właściwie leżał i czuł jak słabnie. Jego powieki stawały się coraz cięższe, a obraz przed oczami zaczął niebezpiecznie wirować i rozmazywać się.
Blythe siedziała na kanapie i oglądała telewizję. Koło jej nóg spoczywał pies, który niewiadomo dlaczego w jednej chwili zerwał się i pobiegł na przedpokój. Usiadł przed drzwiami i zaczął szczekać.
- Diablo, cicho! – próbowała go uciszyć. Zwierzak był nieugięty. Szczekał, skomlał i drapał w drzwi. Jej ustne prośby, które co jakiś czas ponawiała, nie przynosiły żadnego rezultatu. W końcu zdenerwowana kobieta wstała z miejsca i udała się do pomieszczenia, w którym przebywał pies. Podeszła do drzwi i otworzyła je. Zamarła, kiedy zobaczyła, kto leży przed jej nogami. Przerażona nachyliła się nad synem i zaczęła go delikatnie szturchać w ramię.
- Greg, słyszysz mnie? Greg!?
- Ciężko mi się oddycha i boli – wyszeptał, próbując wstać – Jestem zmęczony – zamknął oczy.
- Zaraz przyjdę, tylko zadzwonię na pogotowie i zaraz wrócę – już jej nie słyszał.
Pomoc przyjechała bardzo szybo. Bezwładne ciało House’a ułożyli na noszach, a następnie wsadzili do karetki. Sanitariusz uspokoił zdenerwowaną i przerażoną matkę, tłumacząc jej, że nic nie zagraża życiu jej syna. Jest poobijany i zmęczony, a trudności z oddychaniem najprawdopodobniej spowodowane są pęknięciem , bądź też złamaniem żeber. Zostawili jej informacje, do którego szpitala zostanie przywieziony i odjechali. Blythe po raz drugi sięgnęła po telefon. Tym razem wykręciła numer do pana Wilsona.

- Co z moim dzieckiem? – Pani House podbiegła do lekarza, który wychodził z pokoju jej syna.
- Pani jest jego matką? – zapytał, patrząc na stojących za nią ludzi.
- Tak – przytaknęła.
- Nic mu nie będzie – uśmiechnął się. W ten sposób chciał dodać jej otuchy – Ma pęknięte trzy żebra, liczne siniaki i otarcia. Opatrzyliśmy jego skaleczenia, oraz unieruchomiliśmy żebra, które przez jakiś czas podczas oddychania będą sprawiać mu ból.
- Jak to się stało? – schowała twarz w dłoniach.
- Uważamy, że został pobity – poinformował ją – Jednak on wszystkiemu zaprzecza.
- Pobity? – powtórzyła, nie mogąc uwierzyć w to co usłyszała – Czy ja mogę go zobaczyć?
- Tak, proszę.
- My również możemy? – James postanowił zabrać głos.
- Tak, ale na chwilę – ruszył wzdłuż korytarza.
- Panie doktorze! – pani House krzyknęła za oddalającym się mężczyzną – Kiedy będę mogła zabrać go do domu?
- Jutro. Chciałbym go zostawić tutaj na noc – odwrócił się, a po chwili zniknął za rokiem.
- Dobrze, że jesteś – odezwał się na widok matki – Widzę, że przyprowadziłaś sporą publiczność – spojrzał na wchodzących do sali państwa Wilson.
- Coś ty zrobił! – Jimmy zaatakował przyjaciela.
- Nic, nawet nie kiwnąłem palcem – próbował się podnieść – Idziemy do domu? – na jego twarzy pojawił się potężny grymas bólu.
- Leż i nie kombinuj bo będzie bolało – pouczyła go druga kobieta.
- Panią też tutaj ściągnęli? Nie powinna pani odpoczywać? – spojrzał na jej zaokrąglony brzuch.
- Greg, nie jestem chora, tylko w ciąży – uśmiechnęła się.
- A to jest jakaś różnica? – pomimo bólu starał się być sobą.
- Dowcipny jak zawsze – podsumował go mężczyzna.
- Kto ci to zrobił? – Blythe usiadł obok syna.
- Nikt, poślizgnąłem się i spadłem ze schodów. Wiesz, tych co są w parku – skłamał.
- Dlaczego kłamiesz?!
- Poczekamy na zewnątrz – opuścili pomieszczenie zostawiając ich samych.
- Nie kłamię i nie przejmuj się – kolejna dawka bólu – Wracaj do domu.
- Dlaczego nie chcesz mi powiedzieć? – nie dawała za wygraną.
- Nikt – szedł w zaparte – Idź, przecież nie będą na ciebie czekać w nieskończoność.
- Nigdzie się nie wybieram! – krzyknęła – Czy ty zawsze, ale to zawsze musisz wpaść w jakieś kłopoty? Ile ty masz lat? Te głupie bójki, dowcipy, kawały mogłyby ci się już wreszcie znudzić! Masz taką porządną dziewczynę…
- Lisa wie? – wszedł jej w zdanie.
- Nie, ale się dowie. Kości nie zrastają się przez jedną noc.
- No to mam przerąbane – odparł zrezygnowany – Zacznie panikować.
- Wiem kto cię pobił – przypomniała sobie jego wcześniejszą bójkę – Michael Tritter. Ja tego tak nie zostawię!
- Co chcesz zrobić? – spojrzał na nią zdziwiony.
- Zawiadomić policję.
- Nie możesz! Nie zgadzam… ałaaaaa! – zły poleciały mu z oczu – Nie pozwalam ci – powiedział przez zaciśnięte zęby – Nikt mnie nie pobił i skończmy już ten temat. Jestem zmęczony.

Verti

Jejku. Przepraszam, że tak późno komentuję obydwie części, ale niestety nie zauważyłam że coś napisałaś *wali się po głowie z myślą: O ja ślepa!*
Jak zwykle pięknie, cudownie i mogłabym się tak rozpływać nad Twoim talentem do usranej śmierci xD
Od dziś będę tu zaglądać codziennie, promice.
A tak wgl. to fajnie to rozegrałaś z Tritterem, w końcu musiał oddać nie? Faceci xD
Życzę cudownego Wena na kolejne części i pozdrawiam gorąco ;P

coolness

Mam problem. Znowu.
Nie wiem co Ci napisać, żeby się nie powtarzać.
Tak więc informuję Cię tylko, że czytam w dalszym ciągu, wciąż mi się podoba i z niecierpliwością oczekuję na ciąg dalszy.

Wybacz, ale nie umiem się wypowiedzieć na temat TEGO. To opowiadanie jest cudne i już.

Weny

baby

to jest chore.
gdy tylko widzę, że napisałas coś w dziale Inne lecę z prędkością Edwarda i mało sobie nóg nie łamię.
okazuje się, że to tylko komentarz, więc odchodzę z zawiedzioną miną.
a potem kiedy znów coś piszesz, to jestem przekonana, że to tylko komentarz, więc nawet nie zaglądam, a tu co?! nowa część.

dobra, jest fajnie, biedny hałsio mam nadzieję, że Lisa nie będzie się na niego gniewać

kocham,
baby

OLA336

Verti, niczym się nie przejmuj i nie musisz obiecywać

Ślicznie dziękuję za wena

z pewnością się przyda

Jakastam, a ty jak zwykle przesadzasz

to twoje opowiadania są cudowne

Baby, i co ja mam ci odpisać?

Z prędkością Edwarda mówisz?

To jest bardzo ciekawe

- Wózek inwalidzki? Czy wy do reszty zwariowaliście?! Nie mam połamanych nóg, tylko pęknięte żebra! – Greg uparł się, że sam, o własnych siłach wróci do domu i będzie się w nim poruszał.
- Jesteś podobijany, masz liczne otarcia, siniaki. Samo oddychania sprawia ci ból, a co dopiero…
- Nie! Nie obchodzi mnie to! Przestań mnie traktować jak kalekę! – nie pozwolił jej dokończyć – Jak mam z wózkiem wejść do swojego pokoju? Teleportuje się po schodach? – był załamany – Jak będę jeździł do szkoły? Pomyślałaś o tym?!
- Będziesz spał w mojej sypialni, albo w salonie – była bardzo spokojna i opanowana – Szkołę na jakiś czas sobie odpuścisz.
- Mam nie chodzić do szkoły?! Będę miał nie klasyfikowania z niektórych przedmiotów! Mowy nie ma! Zabierać mi stąd ten wózek – zwrócił się do stojącej w drzwiach pielęgniarki.
- Przykro mi, ale to nie ty tutaj decydujesz. Wózek zostaje, a ty masz się natychmiast uspokoić.
- Nie usiądę na tym…
- Mam tego dość! – nie wytrzymała – Z mojej winy będziesz jeździł na tym wózku?! Czy ja kazałam ci się bić?!
- Nie biłem…
- Przestań! Nie chce tego słuchać! Staram się jak mogę, pozwalam ci na bardzo wiele rzeczy, utrzymuję cię, a co najważniejsze kocham, a ty w ten sposób mi się odpłacasz?! Za co, pytam się za co ty mi to robisz?!
- Już jestem, możemy jechać – Pan Wilson przeprosił stojącą w drzwiach pielęgniarkę i wszedł do środka. Greg spojrzał na matkę, a następnie na stojącego za nią mężczyznę. W dalszym ciągu nie podobał mu się ten pomysł. Był pewny, że doskonale da sobie radę i „powóz”, który już od dłuższego czasu na niego czekał wcale nie będzie mu do niczego potrzebny.
- Zgoda – w tym momencie nie był przyjaźnie nastawiony do ludzi. Siostra podjechała pod jego łóżku i czekała aż usiądzie na wózku. Bała się zaproponować mu jakąkolwiek pomoc. House powoli zszedł z łóżka i usiadł na wózku. Ta wydawać by się mogła błaha czynność, sprawiła mu wiele trudu i wysiłku. Nie wspominając już o bólu. Cieszył się, że Blythe postawiła na swoim, ponieważ prędzej by się doczołgał niż doszedł do wyjścia.
- No to jedziemy – Pan Wilson podszedł do pielęgniarki i przejął od niej stery. Ruszył do przodu.
- Poradzę sobie – Usłyszał głos chłopaka.
- Greg!... – Pani House chciała skarcić syna.
- W porządku, nic się nie stało. On ma rację, da sobie radę – uśmiechnął się.

- Dobrze, że mamy duży dom, a nie mieszkanie – wjechał na przedpokój, na którym powitał go najlepszy przyjaciel człowieka – Cześć – pogłaskał psa, który teraz prawie dorównywał mu wysokością – To ty mnie znalazłeś, dzięki – Spojrzał na zegarek. Dochodziła czternasta godzina – Zaraz będziemy mieć gości – zwrócił się do matki.
- Powiesz mi wreszcie prawdę? – zamknęła za sobą drzwi.
- Spadłem ze schodów. Dlaczego nie możemy trzymać się tej wersji? – podał jej kurtkę – Tak jest lepiej, uwierz mi.
- Nie ufasz mi? – kolejne pytanie.
- Mamo, dobrze wiesz, że jak bym ci powiedział, to pobiegłabyś od razu na policję, a to nie jest żadne rozwiązanie.
- Pewnie, lepiej tłuc się do upadłego! Przemoc to najlepsze rozwiązanie!
- Teraz jesteśmy kwita – wyjaśnił – I już wszystko będzie w jak najlepszym porządku.
- I ja mam ci uwierzyć, że nie pobiegniesz do niego i mu nie oddasz? – dopytywała.
- A podobno to ja tobie nie ufam – dzwonek do drzwi przerwał im rozmowę – Ja otworzę, to pewnie Cuddy – podjechał do drzwi. Złapał za klamkę i pociągnął je w swoim kierunku.
- Cześ… - Zamarła kiedy go zobaczyła. Głos się jej załamał, a oczy zaczęły robić się niebezpiecznie mokre.
- Tylko mi tu nie rycz – przewrócił oczami. Odjechał kawałek, aby mogła wejść do środka – To są tylko pęknięte żebra – wyjaśnił – Mama się uparła, dlatego jeżdżę na tym czymś.
- Co ci się stało? – wyszeptała, próbując powstrzymać się od płaczu.
- Spadłem ze schodów w parku. Wybacz, że nie wezmę od ciebie kurtki, ale jestem przykuty do tego żelastwa – było mu strasznie głupio. Tak bardzo nienawidził bezsilności, a w tym momencie był skazany na pomoc innych. Miał ochotę zapaść się po ziemię.
- Michael się zemścił, prawda? – zawiesiła kurtkę na wieszaku.
- Zaprosiłbym cię do pokoju, ale przez kogoś nie mogę się do niego dostać! – chciał, żeby Blythe to usłyszała.
- Możecie iść do salonu – kobieta wyszła z kuchni.
- Żebyś podsłuchiwała?! – nie był dla niej jakoś szczególnie miły.
- Już ci mówiłam, że możesz spać w mojej sypialni – przypomniała mu i wróciła do swoich zajęć.
- Dlaczego ją tak traktujesz? Przecież to nie jest jej wina – ruszyli w kierunku sypialni.
- Wiem, ale mnie denerwuje – odburknął jej.
- Widzę, że ja też cię denerwuję. Może już lepiej sobie pójdę – zaczęła się wycofywać.
- Przepraszam – to słowo zawsze ciężko przechodziło mu przez gardło – Ale wy nie wiecie jak to jest być przywiązanym do tego czegoś – uderzył ręką o koło.
- Masz rację, nie wiem, ale to nie moja wina, że musisz na tym jeździć. Po za tym, to tylko przez jakiś czas, prawda? Więc przestań się zachowywać jak jakaś baba!
- Łatwo ci powiedzieć! To nie ty musisz się na tym… - zamilkł, ponieważ zabolało – Jak na moim miejscu byś się zachowała? – próbował uspokoić oddech.
- Na pewno nie wyżywałabym się na osobach, którym na mnie zależy – znaleźli się na miejscu – Tritter cię pobił, prawda? – zmieniła temat.
- Czemu wszyscy uważają, że ktoś mnie pobił? –za wszelką cenę starał się nie wybuchnąć gniewem.
- Może dlatego, że masz podbite oko, rozbity łuk brwiowy i rozciętą wargę? – usiadła na wielkim łóżku, które znajdowało się po prawej stronie pokoju.
- Nikt mnie nie pobił – szedł w zaparte.
- Dlaczego kłamiesz? Dlaczego okłamujesz nawet mnie? – patrzyła prosto w jego błękitne oczy.
- Bo to nie twoja sprawa – spuścił głowę. Za wszelką cenę starał się uniknąć jej spojrzenia – Zawiniłem i oberwałem.
- Twoja wina? – kompletnie nic z tego nie rozumiała – Twoją winą jest, że on cię pobił?
- Tak, teraz muszę tylko odpokutować i wszystko będzie w porządku.
- Odpokutować, ale co? – jej ciekawość nie znała granic.
- Naprawdę chcesz wiedzieć? – jego cierpliwość zaczęła dobiegać końca – Gdyby wtedy na tych zawodach cię nie…
- Przestań – przerwała mu – Wybaczyłam ci i nie chce do tego wracać.
- Sama zaczęłaś, więc pozwól mi dokończyć! – Zabolało. Za każdym razem kiedy jego oddech zaczynał niebezpiecznie przyspieszać, czół, jakby coś od środka miało go zaraz rozerwać na strzępy. Zmrużył oczy i odchylił głowę do tyłu. Ból minął.
- Wszystko w porządku – zauważyła, że coś jest nie tak, że cierpi.
- Nic nie jest w porządku – podniósł do góry powieki. Jego szkliste oczy mówił, a wręcz krzyczały: „Boli mnie” – Gdybym cię wtedy nie zdradził, nie siedziałbym teraz na wózku. Gdybym cię wtedy nie zdradził, nie przylałbym mu wtedy… Rozumiesz? Oni mi po prostu oddał za to, że bez powodu go zaatakowałem.
- Przepraszam, nie wiedziałam, że obwiniasz się o…
- Obwiniałbym się, jakbyś mi nie wybaczyła. Teraz staram się zapomnieć i skończmy ją tą bzdurną rozmowę bo mnie męczy.

- Cześć – Jimmy stał po drugiej stronie drzwi wejściowych – Wpuścisz mnie? – zapytał przyjaciela.
- Widzę, że to nie koniec z pielgrzymkami do mnie – wpuścił go do środka – Co cię do mnie sprowadza? Nie widziałeś nigdy człowieka na wózku czy co?
- Ale ty jesteś zabawny – podsumował zachowanie przyjaciela – Jak się czujesz, boli cię? – to pytanie zdenerwowało House na całego.
- Nie, łaskocze i dlatego cały czas na tym jeżdżę, ponieważ boję się, że się ze śmiechu przewrócę.
- Przepraszam, to było bardzo głupie pytanie.
- Serio? Ale wiesz co? Zaraz pozbędę się tego ustrojstwa i wszystko wróci do normy – był naprawdę wściekły.
- Co zamierzasz zrobić? – Wilson czuł, że przyszedł w nienajlepszym momencie.
- Powoli, śpieszy ci się gdzieś? – był bardzo przyjaźnie nastawiony do wszystkich i wszystkiego – Mamo, gdzie są moje kule! – krzyknął i zaraz szybko tego pożałował.
- Chcesz chodzić o kulach? Daj spokój, nikomu niczego nie musisz udowadniać – James starał się wybić mu ten chory pomysł z głowy.
- Naprawdę? – podjechał do niego – Siedzę na tym cholernym wózku cały dzień i mam już tego serdecznie dość – mówił przez zaciśnięte zęby.
- To tylko jeden dzień – zaczął – Jak posiedzisz w domu przez tydzień, to przecież nic ci się nie stanie – nie rozumiał jego zachowania.
- Tydzień? Ty masz pojęcie ile zrastają się żebra? Od czterech do sześciu tygodni! I ty chcesz być lekarzem? Daruj sobie lepiej.
- Przecież nikt ci nie każe jeździć na tym sześciu tygodni – zlekceważył jego uwagę – Masz po prostu odpocząć i nabrać sił – wzruszył ramionami – Czy to naprawdę takie denerwujące?
- Masz rację, ty lepiej potrafisz wkurzyć człowieka. Gdzie są te kule!?
- Jak w dalszym ciągu będziesz się tak wydzierał i przysparzał sobie dodatkowy ból, to one ci się nawet w osiem tygodni nie zrosną! – teraz i on zaczął krzyczeć.
- Dziękuję za tą cenną informację – Blythe z kulami w ręku wyszła z pokoju.
- Proszę, na upartego nie ma lekarstwa – podała je synowi. Greg wziął obie kule w ręce i przenosząc na nie cały swój ciężar ciała, uniósł się do góry.
- Widzicie, od razu lepiej – uśmiechnął się – Ja wiedziałem, że treningi bokserskie na coś mi się w życiu przydadzą – zadowolony z siebie ruszył w kierunku schodów.
- Dla Cuddy też byłeś taki milutki? – Wilson podążył za nim.
- Starałem się – zaczął pokonywać schody. Szedł bardzo powoli i wymagało to od niego wiele trudu i wysiłku, ale w końcu mu się udało – No proszę, dla chcącego nic trudnego – był z siebie bardzo zadowolony i dumny – A ty będziesz się tak na mnie gapił, czy pofatygujesz się wreszcie na górę?

coolness

Ja tak na szybko. Bo każą w domu sprzątać. Znajomi przyjeżdżają.

Wiesz, że mi się to podoba. Strasznie podoba. To jest cudne, piękne i genialne

Weny

baby

zdały się treningi, zdały

on ją przeprosił

podoba mi sie, byle mu się szybko te żebra zrosły

kocham,
baby

Verti

Wiesz, że cudowne prawda? Nie muszę chyba nic więcej mówić, moją opinię znasz xD

Wybacz, ale dziś nie sklecę nic sensownego, gdyż padam z nóg. Treningi narciarskie zabijają człowieka xD
Pozdrawiam i jak zwykle życzę żeby pan Wen przyszedł w nocy i Ci dopomógł w kolejnych częściach ^^

Agusss

Nadrobiłam! Ale nie wiem co mam powiedzieć! Smutaśnie mi sie zrobiło

Ja nie wiem, jak mogłaś?

Ale dzis Ci daruję!

Mo ŻONO! Już oficjalne kochanie Ty moje

Lisuś teraz to dopiero będzie demonstracja naszych uczuć^^ Szykuj się

I obiecuję oficjalnie przy wszystkich [a rzadko obietnice publiczne składam!], że do niedzieli uporam się z "tym"

Nieważne co zawalę przez to. Muszę "to" zrobić

KC

Lecimy na Honolulu

lisek

Agusss!!!

A miało nie być publicznie

Czyżby sypialnia Wislona odsłona druga

Ja Was błagam Wy już nic nie odsłaniajcie

Myślę, że fik Oli jest najlepszym miejscem na oficjalne gratulacje

W końcu tu wszytsko się zaczęło

Pamiętam nasze pierwsze posty, Hilson kontra Huddy i Twoja Ola między nami

Wracając do teamtu piękny ślub

Młodej parze życzę cóż dużo dzieci, nie to już jest

Więc dużo radości i zadowolenia ze wspólnego pożycia

A fik Oluś

Nic, że smutny, House sobie poradzi, w końcu ma Wilsona i Cuddy

a z tą trójką wszystko jest możliwe

Wena

Ps. korciło mnie, żeby zapytać co to jest to coś, ale się powstrzymałam

Agusss

Lisuś dziękujemy

Z dziećmi to jeszcze kwestia do ustalenia

Publicznie może jedynie obściskiwanie

My nie jesteśmy AŻ tak niewyżyte jak Ty!

I sypialni nic nie pobije

Tak też pamiętam ten czas *powraca myślami* nawet ostatnio tej konfrontacji szukałam! Ha!

Kurczę, ale szczęśliwa jestem xD

P.S. Nie rozumiem czemu

W sumie to powinnaś sie domyśleć od razu

lisek

Co to ma znaczyć " AŻ tak jak TY"

się pytam

To były czasy

Cieszę się Waszym szczęściem

Bo Ty myślisz, że lisek to taki domyślny, ja tam z Wami to niczego nie jestem pewna

A może się domyślam

Jeśli to coś o czym myślę i Ty uważasz, że dobrze myślę to czekam na to coś o czym obie myślimy

Buziaczki dla Ciebie i małżonki

Jak tam Honolulu

Junior jak zwykle z mnóstwem pomysłów, ledwo za nim nadążam, tak, zdecydowanie widać tu Wasz wpływ

Czy Wy nie czytacie mu normalnych bajek

domaga się Hilsona

A i on też przesyła buziaczki dla rodziców

EDIT: Olu wybacz offtop

IloveNelo

Tak się wtrącę

Wzięłam od Cocci z podpisu nasze family photo, trochę zmodyfikowałam i jest:

[link widoczny dla zalogowanych]

Wklejam do podpisu i Was też zachęcam

Ciocia Nelo