Trudne dzieciństwo [NZ]

Bajeczka

Bardzo fajna część. Tekst Wilsona o Romeo i Julii- świetny:lol: tak przy okazji przy koncu powinno byc skąd zamiast z kąt. Czekam na cd

OLA336

Cuddy siedziała na lekcji i starała się skupić na słowach nauczyciela. Nagle, na jej ławce wylądowała złożona na kilka części karteczka. Dziewczyna pospiesznie chwyciła zawiniątko i zaczęła czytać.
„ Jak tam twój chłopak?” – Przesyłka, została napisana przez jej koleżankę Jennifer.
„ To nie mój chłopak” – Odpisała i odrzuciła kartkę do tyłu.
„ Jeszcze nie, ale będzie. Fajny w ogóle ten House?” – Nie ustępowała.
Wymianę korespondencji przerwał im profesor. Chwycił „list” i zaczął czytać jego zawartość całej klasie. Wszyscy zaczęli się śmiać.
- A więc, która z pań chodzi z Gregory’m House’m? – Zapytał rozbawiony nauczyciel.
Dziewczynom zrobiło się strasznie głupio. Nie odpowiedziały na pytanie. Jedynie przeprosiły za swoje zachowanie i wróciły do robienia notatek.

W tym samym czasie, Greg siedział na historii i uważnie przyglądał się Michaelowi. Był wściekły. Nie miał pojęcia jak on mógł się o tym dowiedzieć. Nie miał zamiaru tak tego zostawić.

Na długiej przerwie wszyscy zeszli do stołówki.
- Jak ten gnojek się dowiedział? – Zapytał Wilsona
- Nie mam pojęcia. Na pewno nie ode mnie – Wyprzedził pytanie przyjaciela.
- Dostał na urodziny zestaw do podsłuchu od FBI czy jak?...
Młodzieniec zamilkł, ponieważ nie mógł uwierzyć w to, co zobaczył. Przy jednym stole wraz z Cuddy i kilkoma jej koleżankami siedział Tritter. Był bardzo rozbawiony i co jakiś czas szeptał coś do ucha dziewczyny. House nie wytrzymał. Czym prędzej ruszył w ich kierunku. Chłopak widząc, że zbliża się do niego Greg, wstał i stanął obok stolika.
House, nie zastanawiając się zbytnio, stanowczym ruchem popchnął „kolegę”. Na kontratak nie trzeba było długo czekać. Michael zamachnął się i uderzył chłopaka. Ten po jednym ciosie runął na ziemię.(Musicie wiedzieć, że Tritter bardzo wydoroślał, zaczął ćwiczyć i zadawać się z nieciekawym towarzystwem. Tak więc miał nad Gregory’m znaczną przewagę, jeśli chodzi o predyspozycje fizyczne) Do przyjaciela podbiegł Jimmy i pomógł mu wstać. Młodzieniec przetarł ręką po wardze z której leciała krew. House nie chciał dać za wygraną, rzucił się z pięściami na napastnika, jednak do akcji wkroczyli nauczyciele, którzy błyskawicznie rozdzielili nastolatków. Lisa siedziała jak zahipnotyzowana na swoim miejscu. Nie miała zielonego pojęcia o co w tym wszystkim chodzi. Wilson dostał polecenie zabrania przyjaciela do pielęgniarki a Michael wraz z nauczycielami powędrował do wychowawczyni.

W drodze do pielęgniarki.
- Jesteś idiotą! – James krzyczał na kolegę – On mógł cię poważnie uszkodzić. Ciebie to jednak nie rusza. Musiałeś udowodnić jaki jesteś odważny i… brak mi słów.
- To zamilcz.
- Co ci strzeliło do tego łba. Chciałeś się pobawić w rycerza ratującego swoją lubą. Ja wiem, że każda z nich marzy o księciu z bajki, ale ty stanowczo przegiąłeś! – Wilson nie ustępował.
Dzięki Bogu dotarli na miejsce.

- Co z nim? – Do Jamesa podbiegła roztrzęsiona Lisa.
- Chyba będzie żył. Jest w środku.
Zapadła cisza. Jimmy przyglądał się Cuddy, zastanawiając się co House w niej widzi.
Przecież nawet nie była jeszcze jego dziewczyną.

Po wizycie u pielęgniarki stawił się u dyrektora.
- Nic mi nie jest – Poinformował go na dzień dobry – Dziękuję za troskę. Pójdę już, nie chciałbym przeszkadzać.
- Siadaj i przestań robić z siebie błazna!
House usiadł posłusznie na wskazanym wcześniej miejscu.
- Kto zaczął tą bójkę? – Zapytał zdenerwowany mężczyzna.
- To zależy jak na to spojrzeć – Odpowiedział rozbawiony młodzieniec.
- Czy ja cię o coś przypadkiem nie prosiłem?
- Dobra. Ja zacząłem ale.. to wszystko jego wina…
Po długich i skomplikowanych wyjaśnieniach House wrócił na lekcje. Dyrektor postanowił, że nie będzie wzywał ich rodziców. Obniżył im za to oceny z zachowania.

Bajeczka

OLA336

-Greg nic ci nie jest?
- Wszystko w porządku – Starał się uspokoić Cuddy.
- Czemu się na niego rzuciłeś? – Zadała kolejne pytanie.
Nie wiedział co odpowiedzieć. Stał przede nią i tępo patrzył się w podłogę.
- Bo nie chce… nie chce żebyś się z nim zadawała.
- Nie chcesz? – Powtórzyła, w dalszym ciągu nie wiedząc o co w tym wszystkich chodzi.
A on nie wiedział, jak jej powiedzieć, że chce z nią być. Mówienie o uczuciach nie należało do jego mocnych stron. Po za tym nigdy nie musiał tego robić. Do tej pory to dziewczyny zabiegały o jego względy. Może właśnie dlatego te związki nie trwały zbyt długo? Teraz było zupełnie inaczej. Stał przy Cuddy i wiedział, że mu zależy. Miał jednak spory problem, ponieważ nie wiedział jak jej to powiedzieć. „Wilson wiedziałby, jak jej to powiedzieć”- W takich chwilach żałował, że nie jest swoim przyjacielem.
- Podobasz mi się i nie chcę, żebyś podobała się komuś innemu.
Może nie było to miłosne wyznanie o jakim marzy każda dziewczyna, jednak Cuddy zrozumiała je bardzo dobrze.
- Nie mogłeś tak od razu? Musiałeś się bić? Jesteś idiotą! – Podsumowała swojego chłopaka.
- …
- House, też cię kocham

Gregory pomimo odniesionych obrażeń udał się szczęśliwy do domu.
- Romeo poczekaj – Jimmy krzyczał za przyjacielem.
House się zatrzymał.
- Zareagowałeś na Romeo? – Zdziwił się.
- Tak, ponieważ wiedziałem, że biegnie do mnie moja Julia.
Wilson przewrócił oczami. „Czy do niego zawsze musi należeć ostatnie słowo?”
- Widziałeś się ze swoją Dulcyneą?
- Czy ty do reszty zwariowałeś? Tyle razy ci mówiłem, że czytanie lektur jest szkodliwe! Tak widziałem się z Cuddy
- Pewnie jest dumna ze swojego Supermana
House popatrzył na przyjaciela.
- No o co ci znowu chodzi?! – Zapytał – To jest postać z komiksu
- Jest ze mnie dumna – Odpowiedział z wielkim uśmiechem na twarzy – Jesteśmy razem – Powiedział to tak, jak gdyby nie było to nic ważnego.
- Serio? – James nie ukrywał zdumienia – „Piękna i Bestia” – Dodał po chwili
- Co? Nawąchałeś się kleju czy jak?!
- Ale śmieszne! To proste. Ona „Piękna”, a ty „Bestia” – Widząc minę przyjaciela, dodał szybko – Ale nie martw się, ta bajka ma szczęśliwe zakończenie.

Bajeczka

OLA336

Wieści o tym, że największy łobuz w szkole jest z najpiękniejszą dziewczyną rozeszły się bardzo szybko. Wiedzieli o tym wszyscy: Nauczyciele, uczniowie, sprzątaczki. Szczerze mówiąc nie było w szkole osoby, która by o nich nie wiedziała. Profesorowie uczący zarówno Cuddy jak i House’a ostrzegali ją przed nim. W głowie im się nie mieściło, że taka pożądna, poukładana dziewczyna jest z kimś takim jak Greg. Tak więc grono pedagogiczne ostrzegało, w koleżanki zazdrościły. Lisa nie zwracała uwagi ani na jednych ani na drugich. Była szczęśliwa z House’m. Nie przeszkadzało jej, że nie mówi on o swoich uczuciach, nie oczekiwała, że weźmie ją za rękę i pospacerują razem po korytarzu. Wystarczało jej, że był z nią, cokolwiek miało by to dla niego oznaczać. House nikomu nie zwierzał się ze swoich uczuć, doznań. Nikt nawet nie wiedział, czy w ogóle posiada coś takiego. Był sobą. Nie przejmował się plotkami. Ignorował docinki kolegów oraz komentarze nauczycieli. Może i nie okazywał tego specjalnie, ale cieszył się, że jest z Cuddy. Potrafił czytać z niej jak z otwartej księgi. Jego błękitne oczy docierały do najciemniejszych zakamarków jej duszy. Nie musiała mu mówić, że jest zła czy smutna. On i tak o tym wiedział. Dlatego od czasu do czasu, brał ją za rękę i odprowadzał do domu. Bądź obdarzył ją jakimś komplementem. Nie lubił tego robić, dlatego zdarzało się to sporadycznie. Ale za każdym razem podnosiło ja na duchu i wiedziała, że może na niego liczyć. Nie myślcie, że zawsze było między nimi tak idealnie. Zdarzały się im również sprzeczać. O co? O banalne rzeczy. Byli po prostu parą zakochanych nastolatków, która częściej zachowywała się jak pata pięciolatków. Niekiedy dochodziło do poważniejszych kłótni. Jednak jak to mówią: „Po burzy zawsze przychodzi słońce”. Pewnego dnia posprzeczali się nie na żarty i wszystko wskazywało na to, że się rozejdą.

OLA336

Długa przerwa. House i Wilson siedzieli w stołówce. Tydzień zapowiadał się świetnie. Nie mieli żadnych zaplanowanych sprawdzianów ani kartkówek. Żyć nie umierać. Pod koniec przerwy do dwójki przyjaciół dołączyła się Cuddy.
- Cześć Greg – pocałowała go w policzek i usiadła obok niego – Hej James
- Cześć Liso – Odpowiedział Wilson.
Bardzo się polubili od kąt zaczęła spotykać się z House’m. Cała trójka tworzyła zgraną paczkę.
- Greg to gdzie dzisiaj idziemy? – Zapytała
- Nie wiem.
- Może poszlibyśmy do ciebie?
House popatrzył na przyjaciela. Nie wiedział co odpowiedzieć. Zapanowała niezręczna cisza.
- Wolał bym nie – Odpowiedział i odszedł od stołu.
Cuddy zaniemówiła. Nie wiedziała co zrobiła źle, jednak wiedziała, że nie powinna teraz iść za swoim chłopakiem. Bezpieczniej był wypytać Wilsona.
- Co powiedziałam nie tak?
- Lisa wybacz ale nie mogę ci nic powiedzieć.
- Wstydzi się? Mieszka w jakiejś ruderze czy co? Przecież nie zależy mi na tym, żeby mieszkał w willi. – Nie ustępowała.
- Będzie chciał to sam ci powie. Przepraszam – To powiedziawszy odszedł od stolika, zostawiając przy nim samą Cuddy.

- Jesteś idiotą!
- Jak mnie znalazłeś? – Zapytał zdenerwowany House
- Nie ważne. Powiedz jej.
- Co? – Udawał, że nie wie o co chodzi.
- Nie udawaj głupiego! Opowiedz jej o ojcu. Wywal to z siebie. Ona to wszystko zrozumie a tobie będzie lżej.
- Skończyłeś?
- Nie! Dopiero się rozkręcam…
- Nie chcę jej u siebie w domu, rozumiesz! – Przerwał przyjacielowi – Nie chcę i jeżeli Cuddy tego nie zrozumie to… - Zawahał się.
- To co? Zerwiesz z nią?!
- Tak – Odpowiedział już całkiem spokojnie.
- Chyba żartujesz! Z takiej bzdury!
Greg nie słuchał przyjaciela. Poszedł, zostawiając go po raz kolejny samego.

Lisa nie dała za wygraną. Skoro on nie chciał jej nic powiedzieć, to sama się dowie.

Agusss

O uwielbiam ten fic xD czytam go od początku i cały czas czekam na ciąg dalszy ^^

OLA336

OLA336

- Lisa! – James zawołał przyjaciółkę – Co się stało? Gdzie jest House?
- Wyrzucił mnie
- Co?! Jak to cię wyrzucił?
- Byłam wczoraj u niego – Zaczęła opowiadać – Kiedy mnie zobaczył, zdenerwował się. Powiedział, że mam stąd iść i trzasnął drzwiami. Ktoś na niego krzyczał. Ja nie wiem o co w tym wszystkim chodzi.
- …
- Nic nie powiesz? Chyba należą mi się jakieś wyjaśnienia!
- On cię wyrzucił ponieważ wstydzi się własnego ojca
- Wstydzi? – Zapytała z niedowierzaniem.
- Może wstydzi to nie jest odpowiednie słowo. Greg ma bardzo surowego i wymagającego tatę. John nie traktuje go jak syna.
- To już wiem kto na niego krzyczał – Powiedziała i zaczęła biec wzdłuż korytarza.
- A ty dokąd?! – Krzyczał za nią Wilson.
- Poszukać go
Przeszukała całą szkolę i nigdzie nie mogła go znaleźć. Spóźniona poszła na lekcje.

House siedział w ostatniej ławce i robił notatki. Nie usiadł z Wilsonem. W dalszym ciągu był na niego wściekły. Ręka wciąż krwawiła i bolała.
- Greg! – Nauczyciel zbladł, kiedy dostrzegł rękę chłopaka.
Młodzieniec nie odpowiedział. Drżącą z bólu ręką dokończył pisać zdanie. Krew była wszędzie, na ławce, dłoni, zeszycie.
- Chłopcze, czy chce wiedzieć co się stało?
- Nie panie profesorze.
- Idź z tą ręką do pielęgniarki.
Wstał z ławki, schował rękę do kieszeni i ruszył w kierunku drzwi.

Pół godziny później pod szkołę podjechała karetka oraz matka House’a. Lekarze zszyli chłopakowi rękę, założyli opatrunek i odjechali. Greg nie chciał wracać do domu. Uprosił Blythe aby pozwoliła mu zostać.
Nie trzeba było długo czekać aby wieści o pogotowiu i Greg’u obiegły całą szkołę.
Wilson znał przyjaciela i wiedział, że lepiej zostawić do samego. Przynajmniej na jakiś czas. Nie chciał się narażać, już i tak dość złego narobił. Jednak tej jakże istotniej i pomocnej wiedzy nie posiadała Lisa Cuddy. Podczas lekcji, zastanawiała się co ma powiedzieć. Chciała przeprosić, opowiedzieć mu jak bardzo jest jej przykro. Bała się. Musiała coś zrobić ponieważ nie potrafiła tak tego wszystkiego zostawić.

House siedział na schodach. Podeszła do niego i nie mówiąc ani słowa przysiadła się. „Jest dobrze” – Pomyślała.
- Greg…
- Nie odzywaj się
Zamarła. Całe „przemówienie”, które tak starannie układała legło w gruzach.
- Ale…
- Już drugi raz nie potrafisz uszanować mojej prośby! Mam tego dość!
- House, zamknij się! – Do rozmowy przyłączył się Jimmy, który nie mógł już dłużej stać i słuchać jak jego przyjaciel poniewiera dziewczyną. Dziewczyną, która tak bardzo go kochała.
- I ty przeciwko mnie? W sumie, to na ciebie powinienem być wściekły. To wszystko twoja wina!
- Jak chcesz to wyżyj się na mnie. Ją zostaw w spokoju. To nie jej wina, że masz takiego ojca
Greg nie wytrzymał. Podniósł się ze stopni, podszedł do Wilsona i nie zważając na ból ani szwy, uderzył go w twarz. James runął na posadzkę. Lisa krzyknęła po czym podbiegła do leżącego na ziemi Wilsona. Wokoło nich zebrał się spory tłum gapiów. A House jesk gdyby nigdy nic odszedł, zostawiając ich samych.

Na szczęście Wilson nie odniósł poważnych obrażeń. Nos nie był złamany. To był ciężki dzień dla całej trójki. Cuddy była wściekła, dla niej to nie był koniec. Chciała się dowiedzieć o co tym wszystkim chodzi i aby się tego dowiedzieć powtórnie wybrała się do domu House’a. Tym razem nie miała zamiaru dać za wygraną.

John’a nie było. I całe szczęście. Greg siedział na schodach i tłumaczył się matce, która dziękowała Bogu, że jej mąż musiał pilnie wyjechać. Ich rozmowę przerwał dzwonek do drzwi. Pani House poszła otworzyć.
- Dzień dobry. Nazywam się Lisa Cuddy i jestem dziewczyną pani syna.
- Miło mi, proszę wejdź – Blythe zaprosiła ją do środka.
Chłopak widząc dziewczynę zerwał się ze schodów i ruszył w kierunku swojego pokoju. Cuddy była zdesperowana i nie miała zamiaru się poddać. „O nie tak łatwo się nie wywiniesz” – Pomyślała i nie zważając na stojącą obok kobietę, zaczęła krzyczeć:
- A ty dokąd! Proszę teraz masz powód się na mnie gniewać. Jestem w twoim domu! W środku a nie na zewnątrz! – Była wkurzona nie na żarty.
Młodzieniec zatrzymał się na przed ostatnim stopniu. Obrócił się twarzą do Cuddy i słuchał.
- Tylko na tyle cię stać?! – Kontynuowała – Zamiast porozmawiać ze mną ty wolałeś rozwalić lustro i pobić swojego najlepszego przyjaciela.
Pani House przyglądała się im z uwagą.
- Zachowujesz się jak pięciolatek. Nie potrafisz mówić o swoich uczuciach. Odpychasz od siebie ludzi. Skoro tak dobrze ci samemu po co jesteś ze mną, po co ci Wilson?
„ Dobre pytanie” – Przyznała matka chłopaka – „Jak na pierwszą klasę gimnazjum jest bardzo mądra i dojrzałą osobą” – Pomyślała patrząc na Cuddy.
- Teraz masz powód. Jestem w twoim domu. Wywal mnie, bądź uderz tak jak Jamesa – Patrzała mu prosto w oczy.
Nikt się nie odezwał. Lisa udała się w stronę wyjścia. Greg miał mętlik. Dowiedział się tyle osobie w ciągu zaledwie kilku minut. Musiał coś zrobić, nie chciał jej stracić.
- Cuddy! – Postanowił postawić wszystko na jedną kartę.
Brunetka zatrzymała się. House zbiegł ze schodów. Stanął naprzeciwko niej i zabandażowaną ręką delikatnie przejechał po jej policzku. Następnie przyciągnął ją bliżej siebie i pocałował. Odwzajemniła pocałunek. Cała złość jaka się w niej nagromadziła, zniknęła w jednej chwili.
- Greg, nie zapominaj się! masz dopiero 16 lat! – Blythe upomniała syna, sprowadzając ich tym samym z powrotem na ziemię – Masz szczęście, że ojciec wyjechał – Podsumowała dzisiejszy dzień syna.

Agusss

Ha! Dobre nie ma co

trochę dramaturgi wprowadziłaś

Ale biedny Wilson

OLA336

lisek

Hej

Trafiłam tu z ciekawości i proszę było warto. Tak jakoś zaciekawił mnie tytuł i zaczęłam czytać. No to przeczytałam całość. Fik jest super

Taki lekki i przyjemny w czytaniu. Ma wszystko trochę humoru i trochę dramatu. Tak dorastające dzieci

Niby piszesz prosto, a ja jednak doszukuje się głębi w tym opowiadaniu. Jest śliczne

Mam nadzieje, że kiedyś wrócisz do Huddy

Chociaż to jest Huddy, jak by na to nie spojrzeć

Więc wena i zapowiadam, że będe śledzić

Agusss

pannaX

Coraz lepiej idzie ci pisanie. Świetne teksty

OLA336

Agusss

OLA336

Agusss

OLA336

Jane

lisek

To jest prześwietne

Greg w ręczniku i rumieńce Lisy

Kocham twojego Wilsona i House'a i Cuddy

no dobra całego fika kocham

Czekam niecierpliwie na ciąg dalszy

OLA336

Agusss

Jeah! Weszłam i mam dwie części do czytania! i od razu mam

na twarzy

Niestety teraz się nie rozpiszę, bo muszę uciekać, ale podobało mi sie xD Trochę humoru tym razem i elegancko

Znów czekam na kolejną część z niecierpliwością xD Pisz