The more things change (T, H/F/Cam/Ch)

Lolok · Wysłany: Sob 12:42, 29 Mar 2008 Temat postu:

i urzadzimy strajk głodowy

Xsanti · Wysłany: Sob 13:06, 29 Mar 2008 Temat postu:

a głodujcie ile chcecie ale gdyby to miało zaszkodzić waszemu zdrowiu to wymyśliłam zakończenie alternatywne - Chase przeżyje ale straci pamięć - Cameron z nim zostanie chcąc go uzdrowić niestety żadne leczenie i opieka nie będzie przynosiły poprawy osobowość Chase'a się zmieni i będzie miał dość Cameron która znów zainteresuje sie Housem który tym razem to wykorzysta ;D

martuusia · Wysłany: Sob 13:09, 29 Mar 2008 Temat postu:

hahha Xsanti dobry pomysł

vajoj · Wysłany: Sob 13:15, 29 Mar 2008 Temat postu:

tak Czejs straci pamiec i stanie sie zdeklarowanym homoseksualista

bedzie biegal po szpitalu i podszczypywał House po pupie

jego osobowosc bedzie nieokiełznana, House bedzie sie czul molestowany

martuusia · Wysłany: Sob 13:21, 29 Mar 2008 Temat postu:

Wilson będzie zazdrosny o Chase'a ... i ogólnie powstanie coś na kształt "Nasz Fic 2"

Narenika · Wysłany: Sob 15:18, 29 Mar 2008 Temat postu:

Nie sądziłam, że ten fik wzbudzi aż takie emocje..

Niestety chwilowo przerwa, następny kawałek musi być dłuższy, a ja nie mam kiedy go przetłumaczyć. Najwcześniej jutro/pojutrze.

Em. · Wysłany: Sob 18:04, 29 Mar 2008 Temat postu:

Narenika, muszę powiedzieć, że sobie ciekawy fik do tłumaczenia wybrałaś

. I całkiem nieźle idzie, tylko mam wrażenie, że akcja posuwa się jakoś wooolno. Ale to tylko takie moje zrzędzenie

.

Co miałaś na myśli pisząc "jesteś jeszcze"?

Xsanti · Wysłany: Sob 21:55, 29 Mar 2008 Temat postu:

ale przez to że akcja się posuwa wooolno nasz wyobraźnia może pracować

czekamy czekamy na kolejne części

Chase homoseksualistą?? może bć ciekawa jestem miny Housa który byłby napastowany:D

Lolok · Wysłany: Sob 21:59, 29 Mar 2008 Temat postu:

kiedy kolejna część??? (choć wolałabym Chase'a hetero )

Narenika · Wysłany: Sob 22:04, 29 Mar 2008 Temat postu:

Jutro/pojutrze

paciulina · Wysłany: Sob 22:07, 29 Mar 2008 Temat postu:

Czekamy, czekamy...

Lolok

i co z tym fikiem??? kiedy będzie ciąg dalszy???

ps wciągnęło mnie i teraz bardzo chce znac ciag dalszy

Narenika

Pamiętam, pamiętam

Dopiero się biorę za tłumaczenie. A obiecałam jeszcze synkowi kolejny odcinek House'a. Postaram się jak najszybciej

paciulina

Zawsze będziemy wiernie czekać :-) Chociaż to jest takie wciągające, że trudno wytrzymać o zdrowych zmysłać (mam to szczęście, że moja rodzinka, a szczególnie siostra też są maniakami House'a, bo inaczej nie wytrzymaliby mojego gadania)

Narenika

Wrzucam, jak jest. Jeżeli gdzieś są jakieś babole, proszę o wytknięcie, poprawię

cz. 8

“You hired a team. You connected with a team. You worked with a team. And you lost a team.”

Chase

Kiedy się obudził, czuł się tak, jakby ktoś na nim usiadł. Kilku ktosiów właściwie.

Pierś i ramiona miał sztywne od bólu, jakby były nowe, jakby nigdy się jeszcze nie poruszały, nigdy nie przybierały żadnej pozycji. Szpitalny pokój był jasny od słońca wdzierającego się przez okno, rozświetlającego białe ściany, wyjątkowo obce z jego nowego punktu widzenia. Powoli błądził oczami, wchłaniając otoczenie i jego znaczenie, aż zauważył Cameron siedzącą na krześle obok łóżka.

Dzięki Bogu była cała.

Na jej twarzy było mnóstwo siniaków, odcieniami fioletu i żółci mieniących się na jasnokremowej skórze, szwy sięgały do linii włosów. Ten samochód... Wszystko potem było takie mgliste. Poczucie czasu miał całkowicie zaburzone. Spojrzał na nią niepewnie, zdenerwowany swoją dezorientacją.

Jej kaszlnięcie przerwało ciszę. Chciał ją zbadać, zapytać, czy wszystko w porządku. Ale ledwo mógł się ruszyć, a gardło miał spuchnięte i zatkane, zaschnięte od przerwy w używaniu. Poruszenie zaalarmowało Cameron i nachyliła się ku niemu.

- Ocknąłeś się – powiedziała miękko. Odchrząknął i skrzywił się boleśnie, gdy wibracje rozeszły się po ciele i płucach.

Żarliwy strach i ulga na jej twarzy były tak obcym widokiem, że aż przymknął od niego oczy. Właściwie jak długo tu była? Nigdy wcześniej nie miał nikogo, kto tak intensywnie troszczyłby się o niego – zawsze był po drugiej stronie, opiekuna.

Związek z Cameron zaczął wkraczać w fazę wzajemnego zaufania, upewnienia w uczuciach, ale w tej chwili wyraźnie dostrzegł, jak bardzo na niej polegał. Potrzebował jej. Czasami ciężko było mu uwierzyć, że dotarli do tego miejsca, pamiętając skąd startowali. Pracując dla House'a nigdy nie mieli udanej relacji, dopiero po uwolnieniu się od niego coś drgnęło. Urosło.

- Jak się czujesz? - zapytała, podając mu wodę i odgarniając mu włosy z czoła, gdy pił.

- Obolały, – wymruczał. - Co zrobili?

Boże, jak ją kochał. Wcześniej rzadko żywił do kogokolwiek tak czyste uczucie. Sytuacja daleka była od ideału, ale chociaż było to koszmarnie zachowawcze i egoistyczne, cieszył się, widząc w jej czuwaniu przy łóżku potwierdzenie jej uczuć.

- Miałeś operację na ostrym dyżurze, więc musieli usunąć ci śledzionę, - wyjaśniła delikatnie. - Straciłeś mnóstwo krwi, więc zrobili transfuzję i naprawili kilka innych uszkodzeń.

Przełknął, potakując powoli.

- Tak się cieszę, że jesteś cały, - wymruczała i pochyliła się, całując go w policzek. Zastygła tak, dotykając czołem jego czoła, z zamkniętymi oczami, aż rozległo się chrząknięcie.

Przerwanie tak wyjątkowej chwili bliskości było bardziej niż wkurzające. Cameron wyprostowała się, gwałtownie wypuszczając powietrze. To był House, podniósł brew na ich widok i wkroczył do środka. Chase ledwo mógł ukryć zaskoczenie. Na korzyść House'a przemawiało jedynie jego faktyczne skrępowanie własnym wtargnięciem. Tuż za nim był Foreman, który przystanął w progu, zanim zajął się ranami Chase'a.

Widok obydwu był niespodziewany. Wycinek świata, który zaludniała ich czwórka, nigdy nie był normalny i najwyraźniej taki pozostał.

- Czyli nie umarłeś, - zauważył House, zatrzymując się u stóp łóżka. Wlepił wzrok w Cameron, a Chase zmusił się, by nie wyciągać z tego żadnych wniosków. - Musiałem się tylko osobiście upewnić. Nigdy nie wiadomo, co ci idioci z chirurgii mogą wyciąć.

Chase rozpoznał przytyk, ale nie było w nim zjadliwości, więc tylko lekko drgnęły mu usta.

- Taa, - potwierdził Foreman, przesuwając się do okna przy drzwiach. - Dobrze widzieć cię znowu wśród żywych.

Cameron pozostała przy jego boku, delikatnie oplatając palcami jego ramię. Doceniał ten kontakt, bardziej niż mogła przypuszczać. Zaprzeczyłaby temu teraz, ale jeżeli ktokolwiek był outsiderem w ich zespole, to on. Na własną rękę nareszcie osiągnął pewną wartość i nie potrzebował już więcej ich akceptacji, ich aprobaty.

- Właśnie mówiłam Chase'owi, że jego operacja się powiodła, - powiedziała Cameron, spoglądając na niego. - Ale przez jakiś czas będziesz się czuł obolały.

- Nie mogę się doczekać, - odparł.

Cameron uśmiechnęła się. House i Foreman spojrzeli na siebie. Uświadomił sobie, że po raz pierwszy od rozpadu zespołu byli całą czwórką sami w jednym pomieszczeniu. Przeszłość i teraźniejszość wymieszały się dość kłopotliwie, bo chociaż poczynili kroki bez niego, House pozostawał ich centrum i zawsze będzie obecny. Jak duch, wyzierający z ich medycznych osądów, ich zdolności do ufania. Foreman nie potrafił otrząsnąć się z niego w Nowym Jorku, a oni, nawet gdyby przenieśli się na drugą półkulę, wątpliwe, by poradzili sobie lepiej.

- Cóż, widzenie zakończone, - mruknął House, wyraźnie zmieszany napięciem tej chwili. Chase przypuszczał, że jego przemyślenia były podobne i chciał z nimi skończyć. W końcu nigdy nie chciał być ani patriarchą, ani mentorem, a oni prędzej by umarli, niż go tak nazwali.
- Cameron wygląda, jakby zamierzała wezwać do grupowego uścisku. - Spojrzał na Foremana. - Twój wybór, czy zamierzasz zachować odrobinę godności.

- Myślę, że zostanę jeszcze trochę, - wymruczał Foreman.

House podniósł brew, najwyraźniej równie jak Chase zdziwiony decyzją Foremana, ale nie powiedział nic, tylko wyszedł zostawiając ich trójkę samą. Po drodze kiwnął głową Chase'owi, osłe, poważne kiwnięcie znamionujące nieokrślony sentyment, którego Chase nie spodziewał się kiedykolwiek pojąć w pełni. Od wyrzucenia z pracy atmosfera między nimi była napięta, ale ten drobny gest zmniejszył gorycz Chase'a.

Foreman nadal stał przed nimi, zbyt zakłopotany, by sięgnąć po drugie krzesło, czy wykonać jakikolwiek inny ruch, by się do nich przyłączyć. Ale kiedy Cameron zaczęła mówić o pielęgniarkach zbierających na wiązankę dla Chase'a, włączył się, żartując, że Chase pewnie z połową z nich był na randce. A Chase nie wiedział, jak na to zareagować, więc zachował milczenie, pogrążając się w komforcie zapewnianym przez kroplówkę z morfiną. Zastanawiał się, czy coś go ominęło, gdy był nieprzytomny.

F I N E

dr Asia

Narenika, świetne

dopiero teraz całość przeczytałam, genialne

vajoj

nie zabiło Czejsa

jeee

bardzo mi sie podobało

Xsanti

ee szkoda... no trudno niech tak będzie.

Narenika

Xsanti, hehe

nie będziemy mordować Chase, poczekamy aż go Cam rzuci

martuusia

dla Foreman'a?

Narenika

A to już w tłumaczeniu Em..

Lolok

Booooskie! I Chase nie umarł i nie jest homo. Ludzie jak ja się z tego cieszę !

Narenika

Jak niewiele ci do szczęścia potrzeba

Lolok

nio... w tym czasie powinnnam się uczyć a czytam fiki... czy to nie chore?

Em.

Narenika, no cóż... Nie specjalnie odpowiada mi fakt, że Chase żyje, no ale cóż... Zdarzają się dobre i lepsze fragmenty fików, nie wiem, do którego zalicza się końcówka. Mam mieszane uczucia, ale generalnie niezłe. Gratuluję tłumaczenia, mnie by się nie chciało

.