Pytania [D]

gehnn

przez autorkę

"Nie regulujcie odbiorników". Nie sądziłam, że jeszcze kiedykolwiek tu zajrzę, odkąd zniknęłam na dobre. Ale, jak wiecie, różne rzeczy się dzieją. Już dawno przeszła mi fascynacja tym naszym wspaniałym serialem, już dawno porzuciłam pisanie, to drugie nie z mojego wyboru. Ciągle mi się wydaje, że coś zgubiłam, a byłam taka dobra... Chciałam powspominać stare, dobre czasy, kiedy jeszcze potrafiłam łapać słowa w zdania. Teraz wydaje mi się to takie dalekie i niemożliwe. W każdym razie weszłam na forum i przypomniałam sobie, jak wiele wspaniałych ludzi tu poznałam i jak wiele wspaniałych ludzi wspierało mnie przy tworzeniu moich piśmideł, które raz były dobre, a raz mniej. I zrobiło mi się przykro, że tak odeszłam, bez pożegnania, bez w ogóle niczego. Chciałabym jeszcze kiedyś wrócić, odkryć na nowo fascynację pisaniem i serialem i tym wszystkim, ale teraz myślę, że nieczęsto tu zawitam. Więc jest to swoiste pożegnanie, na które wszyscy moi przyjaciele stąd w pełni zasługują.
Ten fik na dole to coś o Housie. Coś, co miało zilustrować go w kilku słowach. Coś... podsumowującego. Coś, co jest moim ostatnim pokłonem w Waszą, moi drodzy Czytelnicy, stronę.
Chciałabym zadedykować ten tekst cudownym, wspaniałym ludziom, z którymi cudnie mi się rozmawiało i których pamiętam:
Czerwono-Zielona, Czarodziejko (was dwie przepraszam x miliard, że nigdy nie odpisałam, chociaż obiecałam!), Aniu, A_cappello, Atris, Sarusiu, Coolness, Mazel, Nietykalna, wszyscy autorzy horum, których zawsze szanowałam i mam nadzieję, że wiedzą, że o nich mówię, oraz wszyscy moi cudowni czytelnicy, komentujący i głosujący w konkursach wszelakich - jesteście wspaniali, dzięki Wam czułam się tu świetnie, dziękuję za wszystko.
No i to ogólnie tyle. Trzymajcie się :>

Pytania

Jak to jest? Masz przy sobie swoich najbliższych, ale zawsze jesteś samotny. Zostałeś uleczony, ale zawsze będziesz chory. Nigdy się nie poddasz, ale zostałeś złamany. Rozwiążesz każdą zagadkę, tylko nie swoją własną. Jesteś taki niezastąpiony, ale taki nie do zniesienia. Nigdy nie dosięgniesz dna, bo zawsze spadasz niżej.

Jak to jest? Jesteś taki wspaniały i taki potworny. Jesteś tak drogocenny i tak tani. Jesteś tak mądry i tak głupio robisz. Twoi przyjaciele cię kochają, ale nienawidzą. Jesteś wolny, a twoje istnienie zależy od jednej, małej tabletki.

Jak to jest?
Już
na zawsze
będziesz
złamany
czy
już
nigdy nie
będziesz
złamany?

end.

czarodziejka

Jak to się stało, że nikt tu jeszcze nic nie napisał?
A tak w ogóle to dzień dobry! ^.^
Wiesz co? Rozumiem Cię, nawet bardzo dobrze. Fascynacja tym serialem mi przeszła. Owszem, wciąż go oglądam, ale często tydzień, miesiąc, trzy miesiące po premierze danego odcinka. To już nie jest to, co było kiedyś, zaledwie rok temu. To wyczekiwanie na kolejny nowy odcinek, śledzenie fików z zapartym tchem, niecierpliwe wyczekiwanie na następną część, te rozmowy z ludźmi, jakich miałam tu okazję poznać. Jednak, jak napisałaś, różne rzeczy się dzieją, nie można wciąż trwać w jednym punkcie. Mija jakiś rok odkąd moja aktywność na forum stała się znikoma, wiele się przez ten czas zmieniło, ja się zmieniłam, lecz sentyment do tego miejsca mi pozostał.

Dziękuję bardzo, baaardzo za dedykację. Ja też Cię pamiętam. ^.^
Chciałaś ująć House'a w krótkich słowach i udało Ci się. Po prostu do pewnych rzeczy nie potrzeba wielu słów. Twój tekst jest pełen sprzeczności, ale taki właśnie jest House, taki jest człowiek. Dobry i zły, uprzejmy i opryskliwy, wolny, a tak bardzo zależny od innych. Jednocześnie.

Brakowało mi tego.

a_cappella

Czerwono-Zielona

Kochana Gehenn! Jak to miło, że postanowiłaś się z nami pożegnać i to w dodatku tak pięknym tekstem... Krótkim, ale jakże trafnym i idealnie oddającym istotę, kwintesencję postaci House'a. Cudownie, każde zdanie jest po prostu dokładnie takie, jakie ma być. Jakby o Housie nie trzeba - i nie można - było napisać już nic więcej.

Jesteś tak mądry i tak głupio robisz.
To takie.. fajne. Życiowe. Inteligencja ogólna i emocjonalna nie zawsze idą w parze.

I ta zaskakująca pod względem formy końcówka. Podoba mi się ten zabieg! I jakże słuszne pytanie. Ta dwoistość postaci House'a, te wszelkie paradoksy w nim zawarte, które tak kocham. I to, że w życiu nie da się zrobić czegoś raz na zawsze, każdy dzień jest walką, raz wygraną, raz przegraną. Dlatego chyba House nie będzie nigdy ani na zawsze złamany, ani na zawsze nie złamany.

Gehenn, kochana... Dziękuję Ci za wszystkie wspólnie spędzone i przeczytane chwile... To był zaszczyt i wielka przyjemność móc poznawać Twoje dzieła i po prostu z Tobą rozmawiać. Dziękuję za wszystko, czego się dzięki Tobie nauczyłam. Mam nadzieję, że wrócisz jeszcze kiedyś do pisania - oczywiście jeśli tylko będzie Ci to sprawiać przyjemność. Powodzenia... we wszystkim. I pamiętaj pozdrowić von Triera!

Ściskam ciepło

Czerwono-Zielona

Angelica

Jaki uroczy drabbl!

Yeey *__*
Te retoryczne pytania są bardzo trafne, dotykają i sprawiają, że trzeba się chwilę zastanowić.
Wszystko to pasuje do House'a. Najbardziej podoba mi się wzmianka o dnie (zawsze jednak upada jeszcze niżej) i o zagadce - każdej, tylko nie swojej. Perełki. W drabble'u trudno szukać perełek, bo cały nią jest. Tak jak ten.

Gratuluję,
you get me.

Pozdrawiam,
A.