Przechodnie [D]

mazeltov

Scribo, jesteś niesamowita. Masz wielki talent, a twoje drable mnie urzekły. Zazwyczaj lubię dłuższe utwory, dużą ilość opisów, ale twoje dzieło mimo, ze nie posiada tych dwóch rzeczy, zastępuje je niebywale plastycznymi opisami, pomysłem i wykonaniem.

Poczucie winy

Opis dziecka jest mistrzowski. Czytając to miałam ciarki na plecach. Sposób w jaki opisałaś dziewczynkę, powodował u mnie uczucie strachu i niepewności choć gdzieś głębiej przebijała się świadomość tego, ze ta dziewczynka cierpi albo wiele wycierpiała. Najbardziej podobało mi się, to jak opisałaś jej oczy, było w tym coś co przykuwało do niej uwagę. Kiedy czytałam ten opis, miałam dosłownie przed oczami taka dziewczynkę, na która patrzenie sprawia ból, ale nie można przestać tego robić.
Zakończenie jest niesamowite i przeczytałam je z otwarta buzia. W całej historii podoba mi się, ze mimo iż jest gorzka, to jest to prawda. Od poczucia winy nie można uciec, można sobie wmawiać , ze to nie nasza wina, ale kiedy to uczucie nadchodzi nie można już nic zrobić.
Najprawdopodobniej to tylko moja wyobraźnia i za duża ilość filmów grozy, ale małe dzieci, zwłaszcza tak przedstawione jak tutaj budzą strach.

Tęsknota

W piękny sposób, za pomocą tak niewielu slow potrafisz tak dogłębnie nakreślić postać. Czytając o „Dziewczynie w bieli” (tak sobie ja nazwalam) miałam ochotę wyciągnąć dłoń i po prostu jej dotknąć. Jeden raz, najdelikatniej jak będę potrafiła, ale targało mną tez uczucie, ze taki gest mógłby wszytko zniszczyć, ze ona zniknie, a jej znikniecie sprawi mi ból. Ja się tak czuje czytając, wiec tak samo odbieram uczucia Housa, ale u Housa mamy tez ta jego najbardziej charakterystyczna cechę, a mianowicie ciekawość, chęć poznania i zrozumienia.
Kolejna końcówka, która mnie powaliła choc nie powinna, bo spodziewałam się kolejnego przechodnia.