Ostatnia praca [11/? NZ]

Atris

Zamiast skończyć poprzednie prace, to ja biorę się za nową. Wiem, ale nie bijcie!
Mam nadzieję, że wam się spodoba.
Miłego czytania

A dedykacja wędruje do Munia, mam nadzieję, że pomimo, iż to nie Hilsonek, to jednak będzie tu zaglądać od czasu do czasu

Prolog

Nigdy nie patrzę mężczyznom w oczy podczas rozmowy. Nigdy. Boję się, że wyczytają w nich prawdę, że zobaczą, jaki mam cel. To nie może się stać. Bo ja kłamię.

Zawsze. A przynajmniej bardzo często. Muszę, taki mój zawód.

Zapewne nigdy o mnie nie słyszeliście. Raczej o mojej pracy. Ona jest... dobrze zamaskowana. Nikt nie może wiedzieć, że coś takiego istnieje. Aby móc pracować należy być wszechstronnie uzdolnionym. Trzeba być pięknym, inteligentnym, pełnym zainteresowań. Należy umieć grać, tak na instrumentach, jak i aktorsko. Musisz znać wszelkie obyczaje, zwyczaje, tradycje, a nawet języki, którymi przyjdzie ci się później posługiwać.

Nie można mieć stałego miejsca zamieszkania, jednego, głównego telefonu, a numery komórkowe zmieniasz po każdym „kliencie”. Tylko jedna osoba może się z tobą porozumiewać. Twój szef.

Musisz potrafić zachować się w każdym towarzystwie. Od gospodarstwa w górach, po salony w Wersalu, gdzie kilkaset lat temu przechadzał się Król Słońce.

Aby wykonywać ten zawód trzeba być idealnym. Tak idealnym, żeby wszyscy cię kochali, nie nienawidzili. I jest zaledwie kilkanaście osób na Ziemi, które postanowiły swój idealizm wykorzystać w ten sposób.

Zarabiać na nim.

A ja popełniłam ogromny błąd zgadzając się na to. Lecz teraz nie ma już odwrotu...

TREASER
- Mam dla ciebie pracę. (...) Wszystkie informacje otrzymasz na miejscu.

- Miło mi słyszeć, że wreszcie przestanę się nudzić.

- Nie ciesz się. Masz bardzo trudnego klienta.

- Natürlich, Herr Leyer. Auf wiedersehen.

- Tschüss, Elizabeth.

marysiaaa

orany, coś ciekawego nowego świeżego pomysłowego... ciekawe, co dalej?

loffffff.

IloveNelo

Hmmm... ciekawie

krótki prolog, więc czekam, co będzie dalej

pozdrawiam

marysiaaa

aaaa! jeszcze jedno:
TschüSS nie Tschüs

Atris

*drapie się po głowie* Tak dawno tego słowa nie używałam, że zapomniałam jak się je piszę i poradziłam się jakiegoś niepewnego słownika. Ach, ja głupia

I wiem, prolog krótki, ale to wprowadzenie takie

Agusss

Wow!
Zapowiada sie niesamowicie!

Taka nutka tajemniczości!

Aż mnie skręca co, kto xD I kiedy dalszy ciąg

Weny!

Atris

Dalszy ciąg?
*Drapie się po głowie*
Miałam zrobić w większych odstępach, ale co mi tam

Miłego czytania

Leżałam w wannie, wyciągając nogi. Mieszkałam chwilowo w pięciogwiazdkowym apartamencie, w samym centrum Berlina. Moja komórka zawibrowała na krzesełku, które stało tuż obok.

- Guten Tag, meine liebe Elizabeth.

- Guten Tag, Herr Leyer.

- Mam dla ciebie pracę. Ameryka, Nowy Jork, Manhattan, Times Square, Broadway Avenue 1605, wszystko opłacone. Samolot masz dzisiaj, 16.50, ktoś po ciebie wyjedzie. Wszystkie informacje otrzymasz na miejscu.

- Miło mi słyszeć, że wreszcie przestanę się nudzić.

- Nie ciesz się. Masz bardzo trudnego klienta.

- Natürlich, Herr Leyer. Auf wiedersehen.

- Tschüss, Elizabeth.

Mężczyzna odłożył słuchawkę, a ja wsłuchiwałam się jeszcze chwilę w sygnał.

Czas się zbierać, jeszcze dziś będę w Ameryce...

***

Byłam przyzwyczajona do lotów, więc zmęczenie nie dawało mi się we znaki. Wysiadłam na rozgrzaną płytę lotniska, opuszczając okulary na oczy i spoglądając na wysokie budynki dzielnicy Queens, w której się znalazłam.

Dotarcie do terminalu 3 zajęło mi zaledwie kilka minut. Usiadłam wygodnie na jednej z ławek. Już po chwili podszedł do mnie barczysty mężczyzna, około trzydziestki i w milczeniu skinął na mnie głową. Obserwowałam go uważnie, dzięki czemu widziałam, jak bardzo stara się na mnie nie patrzeć. I choć kilka razy próbowałam rozpocząć rozmowę, on niechętnie kręcił głową i udawał, że zajmują go jego własne sznurowadła, mój bagaż, a na końcu wypatrywanie swojego auta.

Otworzył mi drzwi, na tylne siedzenie BMW Z9, po czym sam zajął miejsce za kierownicą. Pokiwałam głową. Musiałam przyznać, że Markus dba o swoich pracowników.

Z kieszeni szortów wyjęłam telefon i włączyłam go, a czekając na dźwięk nadchodzących wiadomości, wpatrywałam się w nieustannie falująca linię brzegową. Komórka zabrzęczała.

Miałam przyjaciół, od których mogłam spodziewać się prób nawiązania ponownego kontaktu, ale ponieważ większość z osób, z którymi się przyjaźniłam, była właśnie rozrzucona po wszystkich kontynentach, nieco się zdziwiłam.

Spojrzałam na wyświetlacz. Mary!

Mary była jedną z tych „idealnych” osób, które najbardziej lubiłam. Chyba każdy wie jak to działa. Niektórych ludzi lubi się bardziej, a innych mniej. I choć każde z nas ma identyczne umiejętności, przyzwyczajenia i zainteresowania, to jednak ona, najbardziej przypadła mi do gustu.

Wiadomość od niej była krótka i treściwa, cała Mary.

Okazało się, że ona także dostała nową pracę i czeka na mnie w hotelu, do którego podobno właśnie jadę. Nawet nie wyobrażacie sobie, jak się z tego cieszę.

Ale wróćmy do mojego zawodu. On tak właściwie nie ma nazwy. To znaczy, my nazywamy go zakładami. To tak, jakby ktoś zakładał się z nami, że nie „rozkochamy” w sobie jakiejś osoby, a my to robimy. Powinniśmy nazwać naszą pracę „zemstą”, ponieważ najczęściej naszym klientom chodzi o to, aby zranić daną osobę. A jeśli ta osoba jest bardzo emocjonalna, wtedy nasza praca daje lepszy efekt.

I proszę nie mylić mnie z dziwką. Ani, broń Boże, z damą do towarzystwa. Nie jestem ani jedną, ani drugą. Miałam po prostu tyle przykrych doświadczeń z ludźmi, że postanowiłam, iż nie pozwolę się więcej ranić, a że sama będę to robić.

I tak właśnie pracuję. I jestem z tego dumna.

TREASER:

Siadając przy stoliku Fabian, o mały włos, nie potknął się o własne sznurówki. To było takie żenujące.

- A więc może przejdźmy do rzeczy. Jak nazywa się... moja kolejna ofiara?

Czyli wyjaśniając TREASER: Wreszcie coś się zacznie

Atris

Ooo! Widzę, że tu tłumy walą drzwiami i oknami

Co tam, i tak daję rozdział, co się będzie u mnie na kompie marnować

Może jak rozdział zadedykuję to ktoś przyjdzie

Agusss? Dedyk do ciebie wędruje, bo ty tutaj moją najwierniejsza fanką jesteś

- Mary! Boże! Jak ja cię długo nie widziałam!

- Ellie! Gdzieś ty się podziewała? – spytała, rozkładając szeroko ramiona i mocno mnie przytulając. Byłam taka szczęśliwa.

- Byłam w Berlinie, a ty? Czyżbym słyszała hiszpański akcent?

- Tak. Świetna jesteś – spojrzała na mnie krytycznie. – Ale za to z grzebieniem, to ty chyba na bakier jesteś. Chodź, idziemy na górę, przebierzesz się, umalujesz, musisz w końcu jakoś wyglądać. Za trzydzieści minut przyjeżdża twój klient, a za godzinę masz z nim i Markusem spotkanie. – Westchnęłam rozgłośnie. Nienawidziłam rozmów wstępnych.

One były takie... poniżające. Klienci rozmawiali z nami, spoglądali na nasze, dużo skrócone, historie i mówili nam, czy się nadajemy. Największym koszmarem było dla mnie czekanie na werdykt. Mnie osobiście nikt nigdy nie odrzucił, ale największym upokorzeniem, dla osoby pracującej w moim zawodzie, było nie zostanie wybranym.

- Mary, ty doskonale wiesz, co ja o tym sądzę.

- Wiem, wiem, ale taka jest procedura. Później zacznie się przyjemniejsza część.

Ach tak. Zakwaterowanie w nowym lokum, poznawanie ludzi, wcielanie się w rolę i przechodzenie do właściwego punktu planu, czyli zemsta. To była taka łatwa praca. Nigdy nie zajmowała więcej niż pół roku. Ale w ciągu tego czasu miałam luksusowe mieszkanie, sportowe auto i facetów na pęczki, którzy przyplątywali się, tak przy okazji. I tego jednego, właściwego, który wodził za mną oczyma, którego ciągnęłam za nos i który kupował mi wszystko, co zechciałam, byle bym tylko spojrzała na niego, choć jeszcze jeden raz.

Ostatnią moja ofiarą był właściciel jakiejś międzynarodowej firmy z główną siedzibą w centrum Berlina. Miał żonę i dziecko, ale jakoś nie miałam większych skrupułów, gdy rozbijałam jego małżeństwo. Nie dość, że cierpiał, bo dał się omamić, na dodatek stracił ukochaną. A zadbałam dodatkowo, by jej na myśl nie przyszło, aby do niego wrócić.

Oto moja praca.

I jestem z niej dumna.

***

- Liz! Wychodź! Pięć minut do spotkania! – słyszałam przez drzwi od łazienki. Jeszcze tylko pantofelki i...

- No już, już – otworzyłam drzwi z rozmachem i usłyszałam, jak zderzają się z czymś miękkim, czymś, co upadło na podłogę. – Och, Mary. Przepraszam! – kobieta zbierała się z ziemi. Spojrzałam na jej złote loki, które rozpadły się szeroką falą po jej plecach. Wyjęłam jej z ręki szpilkę i spięłam je na nowo. – I gdzie ta twoja niezwykła koordynacja ruchowa? – zaironizowałam.

- Wybiłaś mi ją z głowy wraz z ostatnimi szarymi komórkami – wysyczała i rzuciła się do lustra. Zaśmiałam się głośno i ruszyłam do drzwi. Przedstawienie czas zacząć.

***

- Witam panie...

- Douglas. Fabian Douglas – powiedział, całując moją dłoń.

- Elizabeth. Elizabeth Francis – odpowiedziałam, nieznacznie dygając.

- Miło mi panią poznać, panno Elizabeth.

- I nawzajem, profesorze.

- Och, widzę, że odrobiła pani lekcję – zaśmiał się krótko.

- Nie, oczywiście, że nie. Pana książka na temat dyfuzji cząsteczkowej była dla mnie niezwykle miłą lekturą – rzuciłam dźwięcznym głosikiem, mrugając kokieteryjnie. Pan Douglas poluzował muszkę i podał mi ramię, prowadząc do stolika. Po drodze podszedł do nas Markus z Mary. – Pan profesor pozwoli, to Markus Leyer. Markusie, oto profesor Fabian Douglas.

Mężczyźni uścisnęli swoje dłonie. Towarzyszka szefa najwyraźniej znała się już z osobą mi towarzyszącą. Siadając przy stoliku Fabian, o mały włos, nie potknął się o własne sznurówki. To było takie żenujące.

- A więc może przejdźmy do rzeczy. Jak nazywa się... moja kolejna ofiara?

- Gregory House.

coolness

Dobra, Atris ja czytam ale nigdy nie mam siły komentować.
Wybaczysz?

Podobało mi się.
Ten fick jest taki inny^^
I przez to genialny!
A z resztą ja kocham wszelkie twoje ficki

Agusss

Atris!!
Dziękuję za dedyk

Jak ja mogłam nie skomentować poprzedniej części?

Ale ją czytałam!! *Przyrzeka*

No, no... To sie naprawdę ciekawie zaczyna robić ^^
Intryga! *zaciera ręce* coś co kocham!! xD
I Gregory House pokazuje się na horyzoncie xD
Ja coś czuję, że ona się zakocha *wredny śmieszek*
Weny

Atris

Od miłości do nienawiści mały kroczek

Aż taka przewidywalna jestem?

Agusss

Nie, nie aż tak xD

Ale ta praca tak została napisana, że po prostu przez skórę to czuję

Atris

To chyba coś zmienię zamyśle

Zawsze jest jeszcze Wilson

Agusss

Nie no, nie musisz xD

Nie każdy jest tak inteligentny jak ja

IloveNelo

Ja też przeczytałam! I też mi się podobało! Na początku zapomniałam, na jakim forum jestem, ale ostatnie zdanie bardzo mnie ucieszyło

Czekam na kolejną część niecierpliwie!

Pozdrawiam i duuuużo Wena!

Atris

Dzięki za komentarze

A oto kolejny rozdział przygód Elizabeth

Miłego czytania

Gregory House, lat 40, mieszka w Princeton w stanie New Jersey. Pracuje jako lekarz-diagnosta, kierownik Oddziału Medycyny Diagnostycznej w PPTH. Jest lekarzem z dwoma specjalizacjami: nefrologią i chorobami zakaźnymi. Zamieszkuje sam małe, dwupokojowe mieszkanie w centrum. Jego najlepszym przyjacielem, a zarazem onkologiem w tym samym szpitalu jest James Wilson. Czy coś jeszcze powinnam wiedzieć?

Ach tak, jego zespół składa się z trzech lekarzy. Allison Cameron, Erica Foremana i... Roberta Chase’a...

- Potrzebuję kogoś w szpitalu, żeby się dostać do... ofiary.

- Oczywiście Ellie, Mary pracowała jako laborantka, zanim przeniosła się do nas. Wszystkie badania, jakie zostaną wykonane, będą odpowiednio... skorygowane. Bez problemu dostaniesz się pod skrzydła... – tu Markus urwał i spojrzał mi przez ramię na teczkę lekarza. – teamu Gregory’ego House’a. Nic się nie martw – rzucił i pogłaskał mnie po ramieniu. Uśmiechnęłam się nieznacznie.

Popatrzyłam jeszcze raz na zdjęcie dołączone do akt diagnosty. Spoglądało na mnie dwoje niezwykłych, bladoniebieskich oczu. Przenikliwe spojrzenie nieco mnie zmartwiło. Jego wzrok był inteligentny i zamyślony. Będzie trudno.

- Pół roku, rok, aby dopiec mu do żywego – wyszeptałam, a dwóch mężczyzna pochyliło się w moją stronę.

- Świetnie, świetnie... – powiedział Fabian, zacierając ręce.

- A mogę wiedzieć, czemu panu na tym zależy? – spytałam uprzejmie, nie podnosząc wzroku od zdjęcia. Douglas zmieszał się i spuścił oczy.

- Tak sądzę, że to moja prywatna sprawa, panno...

- Elizabeth. Mam na imię Elizabeth – wysyczałam tak, że odchylił się ode mnie i mało co, nie wywrócił krzesła.

- Tak, oczywiście – rzucił pospiesznie i wdał się w rozmowę z Mary. Ja wpatrywałam się w zdjęcie.

***

- Witam doktorze – powiedziałam cicho, gdy do gabinetu wszedł wysoki mężczyzna, chodzący o lasce.

- Przejdźmy do rzeczy, szefowa patrzy – rzucił i wskazał placem uchylone drzwi, przez które zaglądała do środka jakaś farbowana lekarka. Podeszłam do nich i zamknęłam je jej tuż przed nosem.

- Och skąd ja znam takie kobiety. Ale pan nie wydaje się zbytnio przejmować jej zaleceniami – stwierdziłam i ponownie usiadłam na kozetce.

- Jakoś tak nie bardzo. – uśmiechnął się olśniewająco i przewrócił oczami. –Ale gdzież moje maniery. Cóż pani dolega, droga...

- Elizabeth. Elizabeth Francis. A pan?

- Jestem Flip. Flap gdzieś się zapodział i nie mogę go odnaleźć.

- Miło mi pana poznać, Gregory.

- O, już jesteśmy na ty? A gdzie te wszystkie uprzejmości? – Doskonale ukrył zaskoczenie moją wiedzą. Podałam mu rękę, którą on delikatnie ujął i, kłaniając się szarmancko, pocałował. Do pokoju wpadł blond włosy mężczyzna. Zaczął mówić coś szybko w medycznym żargonie, któremu się nie przysłuchiwałam.

Bardziej mnie raczej interesował sam wygląd mojego dawnego znajomego. Robert spojrzał na mnie i zamilkł. Wpatrywał się we mnie zdziwionym wzrokiem. Pokręciłam lekko głową, dając mu znak, żeby nie rozpoczynał teraz rozmowy. On przeniósł spojrzenie na House’a, który ze zniecierpliwieniem machał w jego stronę ręką.

- Mów dalej kretynie! – krzyczałam w myślach.

Chase zastosował się do mojego polecenie i powrócił do tłumaczenia czegoś diagnoście. Odetchnęłam z ulgą...

IloveNelo

Chase jej znajomym...?

Będzie ciekawie

Czekam na cd i pozdrawiam

Agusss

Wow!
Kolejna część i na właściwą akcję czas xD
Czyli teraz co? xD Będzie coraz zabawniej? xD
Wiesz, że uwielbiam Cię?!

Weny

coolness

Powtarzam po raz kolejny.
Kocham twoje ficki.
I nic sensownego nie powiem więcej

Atris

Coś, kiedyś wspominałaś

Dziś już ze dwa razy

I mam nadzieję, że będzie coraz zabawniej, bo nam się tu Czesio wplątał, a niedługo House wplącze Wilsona i będzie radosny czworokącik

Jakastam, toś mi mało powiedziała

anna lee.

nono... mnie też zaciekawiło.;]

czekam na ciąg dalszy.

ciekawe co z tym wszystkim ma wspólnego chase... a nawiasem ktoś musi miec niezły interes w unieszczęśliwieniu biednego grega skoro zadał sobie tyle trudu, żeby wkręcać jakąś amatorkę do jego dream teamu.

Atris

Amatorka nie jest wkręcana do teamu. Chodzi ci o Mary? Mary pracuje jako laborantka, nie w jego teamie

Poza tym, skoro mogą go chcieć zabić, mogą też go chcieć unieszczęśliwić

IloveNelo

Aaaa to Mary będzie pracowała w PPTH, a Elizabeth co?

Bo się zgubiłam

Atris

Elizabeth musi tylko dostać się do House'a, a Mary będzie jej, a to fałszować wyniki, a to może jej służyć za koleżankę, którą to niby odwiedza. Czy coś

Ale poplątałam

IloveNelo

Nie, ok , już rozumiem

To ja mam taki zapłon