O, mowi diabeł, Luizjana [12, Z+EPILOG]

miss rain

Przeczytałam jednym tchem

Podeszłam to tego opowiadania ze sporym dystansem - przede wszystkim dlatego, że House w innych warunkach niż szpitalnych łatwo mógłby przestać być sobą. No i dość nie możliwym wydawało mi się, żeby jakakolwiek obca mu społeczność była w stanie go zaakceptować (żeby nie wydało się to sztuczne) znając jego charakterek. I mimo, iż tutaj tak się stało to piszesz tak zgrabnie i ciekawie, że czytałam z przyjemnością i bardzo mnie to nie drażniło. Intryga ciekawa, trochę to wszystko zgrane, ciągle mam wrażenie, że już to gdzieś czytałam, ale jednocześnie czuje tu jakiś powiew świeżości po przeczytaniu tysiąca opowiadań dziejących się w PPTH i okolicach

Eithne

Nefrytowa, nareszcie!

Choć szczerze mówiąc myślę, że House musiał mieć jakiś super ważny powód aby wyjechać... Coś musiało się wydarzyć...
No, ale nie wymyślam, wierzę, że ty wymyślisz bardzo pokręcone zakończenie!

joasui

Pozwolę sobie wyrazić swoją radość:
[cienki pisk]SQUEEEEE![/]
Odpowiadając na pytanie, dlaczego House'a nikt nie szukał, wplątałaś się w zagadkę, czemu tak nagle i na tak długo wyjechał

Poznanie własnego nazwiska nie zawsze oznacza koniec kłopotów. Dlatego czekam niecierpliwie na ciąg dalszy i cieszę się, że nadejdzie od szybciej, niż do tej pory

Jak zwykle świetna robota!

nefrytowakotka

Powiem tylko, że jak dla niego powód był cholernie ważny. I po prostu musiał uciec, oddalić się od problemu aby go rozwiązać.
Och nazwisko to nic. W końcu nadal nic nie pamięta

Dzięki za komentarze

ciacho

Nefrytowa, świetna część.

Jestem OKROPNIE ciekawa jaki ważny powód musiał mieć House żeby wyjechać. Pisz koniecznie szybciutko, mam nadzieję, że tak jak napisałaś na początku tego odcinka kolejna część pojawi się niedługo. A więc nie mogę się doczekać.

ginger_42

A to ci historia! I co teraz?
Jeśli ktoś przyjedzie po/do House'a-Iana to jaka będzie jego reakcja?
Tyle czekałam, poczekam jeszcze trochę...

joasui

No i koleżanka znowu sobie bimba! Ten fik to jedna z najważniejszych przyczyn mojego gorączkowego przeszukiwania nieprzeczytanych postów co piątek!

nefrytowakotka

Joasui, sytuacja dziejąca się w serialu podcięła mi skrzydełka dość skutecznie...
Coś mam ale za krótkie żeby wrzucić. nakrzycz na mnie może się zmobilizuję...

joasui

Jestem jeszcze przed nowym odcinkiem, ale mam nadzieję, że nie jest on tak strasznie skrzydełkopodcinający, bo trochę ruszyłam z 0x03 i chciałabym go napisać do końca...
Ja nie lubię krzyczeć, ale... [z góry przepraszam za CapsLock]
TAK NIE WOLNO! SIĘ CZYTELNIKÓW NIE OLEWA! BRAK KOLEJNEGO ODCINKA ODBIERA RADOŚĆ ŻYCIA! nIE CHCESZ MIEĆ CHYBA TŁUMU WIERNYCH FANÓW NA SUMIENIU!
Lepiej?

nefrytowakotka

Stanowczo lepiej

Ok, Ty pisz 03 a ja zaczynam myśleć nad następnym kawałkiem, żeby go wrzucić. Muszę dopaść wena i mu skopać pewna część ciała

joasui

Służę uprzejmie

I czekam na kolejny kawałek

nefrytowakotka

Oto następna część. Nie wiem czy się spodoba...

Dedykowane Joasui za pozytywnego kopa

Wilsona wybudził uporczywy dzwonek telefonu. Nie otwierając oczu naciągnął poduszkę na głowę, postanowiwszy zignorować wściekle dzwoniący telefon. To był jego wolny dzień, po dwóch strasznych tygodniach na jego oddziale i Wilson postanowił spać przez cały dzień a wieczorem obejrzeć mecz i może nawet się upić. Niestety, telefon dzwonił nadal, więc Wilson przeklinając w duchu sięgnął po komórkę, rzucając okiem na budzik. Siódma rano. To mogła być tylko Cuddy. Jeszcze bardziej wściekły spojrzał na wyświetlacz. Zgadzało się. Cuddy.
- Czego? – Warknął mało przyjaźnie, mając nadzieję, że po takim powitaniu Cuddy streści się, a on powróci do spania. Natychmiast został zalany potokiem histerycznych słów, z których początkowo niewiele zrozumiał. Dopiero po chwili pojął, że House się znalazł i ma amnezję. Reszta, to były wykrzykiwane niezbyt zrozumiałe zdania na temat mieszkania House’a na bagnach, pewnie w jakiejś szczurzej norze, bez opieki medycznej, ba, prawdopodobnie zabiedzonego i umierającego z bólu. Kilkakrotnie usiłował przerwać tyradę Cuddy, ale dopiero po dłuższej chwili udało mu się.
- Cuddy, uspokój się!! Jakie bagna i jaka szczurza nora? – wrzasnął.
- On mieszka gdzieś na bagnach w Luizjanie! Nazywa się to Bayou, czy jakoś tak, tam żyją Cajun, a to przecież biała hołota! – pokrzykiwała nerwowo Cuddy.
- Lisa, uspokój się. Nie poznaję cię. Co to za określenie: biała hołota? – Wilson zaczynał być zły. – I chyba nie jest tak źle, jeśli zadzwonili, że u nich przebywa. To oznacza, że mają dostęp do internetu.
- Nie obchodzi mnie to! – Wrzasnęła Cuddy. – zabukowałam bilety na dzisiaj po południu do Abbeville, mamy zarezerwowane tam pokoje w hotelu. Ta... kobieta powiedziała, że ktoś przyjedzie po nas jutro rano i zawiezie do House’a. Przyjadę po ciebie o siedemnastej. Musimy go przywieźć tutaj. Nie może tam zostać. – Cuddy wyłączyła się gwałtownie, co Wilson przyjął z ulgą.
Wstał z łóżka i podreptał do kuchni, żeby zrobić sobie kawy. Spanie miał z głowy. Zupełnie nie mógł zrozumieć histerycznej reakcji Cuddy. Zachowywała się całkowicie nie w jej stylu. Porzucił myśli o szefowej i zaczął zastanawiać się nad otrzymanymi wieściami. Amnezja. Ale czym spowodowana? I jakiego typu? Czy House ucierpiał też mocno fizycznie? Same znaki zapytania i zero odpowiedzi. Nalał sobie kawy i siadł przy komputerze, zdecydowany dowiedzieć się więcej na temat Cajun, bagien i Bayou.
Podróż do Abbeville upłynęła w milczeniu. Cuddy zacięła się w złowrogim milczeniu, kiedy to Wilson usiłował wyprostować jej wyobrażenie na temat Cajun. Tak więc Wilson się poddał i przez cała drogę czytał medyczne czasopismo. W hotelu rozeszli się bez słowa do swoich pokoi, a Wilson, wykończony nerwami, niepokojem o przyjaciela i piekielnym okresem w pracy, po prostu padł na łóżko i natychmiast usnął.

Iana obudził rozkoszny zapach kawy. Wygrzebał się z pościeli i chwiejnie poszedł do łazienki. Po szybkim prysznicu poczuł sie prawie dobrze. Do pełni szczęścia brakowało mu tylko kawy. Skoncentrowany na wyobrażaniu sobie kubka pełnego gorącego i pysznego napoju, nie zauważył Sary, siedzącej na kanapie i wpatrującej sie w ekran laptopa. Dopiero po wypiciu kilku łyków, umysł przejaśnił mu się na tyle, że zanotował obecność Sary oraz fakt, że nadal ma na sobie to samo ubranie co wczoraj. Usiadł obok niej i spojrzał pytająco. Sara bez słowa podała mu ładny, brązowy portfel. Serce Iana zaczęło bić gwałtownie. Wiedział, co to jest. To musiał być jego portfel. Ręce zaczęły mu się trząść gwałtownie, tak, że z trudem otworzył i zajrzał do środka. Nie zwrócił uwagi na rachunki tylko wyciągnął prawo jazdy. Spojrzała na niego jego własna twarz.
Gregory House M.D. Princeton, Baker Street 221B. New Jersey.
A więc rzeczywiście był lekarzem. I mieszkał w Princeton. Ale żadne wspomnienie nie napłynęło. Nic. Pustka. Litery i nic więcej. W głębi ducha był rozczarowany, choć wiedział, że jest to irracjonalne. Popatrzył na Sarę. Nadal milcząc podsunęła mu laptop. Na ekranie widniała znowu jego twarz, nieco młodsza od tej, którą oglądał codziennie w lustrze. Krótki opis obok zdjęcia poinformował go, że pracuje w PPTH jako ordynator oddziału diagnostyki. Nieźle. I nadal to nic nie znaczyło. Żadnego olśnienia, echa, błysku wspomnienia.
- Zadzwoniłam do twojej szefowej. Nazywa się Lisa Cuddy. Przyjadą tu jutro, ona i twój przyjaciel doktor James Wilson. I zrobiłam to, ponieważ musisz wiedzieć. Musisz mieć swoje miejsce i odnaleźć utraconą pamięć. Może będę tego żałować... – Sara wstała i poszła do łazienki.
Oszołomiony tym wszystkim Ian, siedział na kanapie rozważając co ma teraz zrobić. Decyzja została podjęta niejako za niego, ponieważ do domu wpadła podniecona i zdenerwowana Camilla z żądaniem natychmiastowej jazdy na kolejną próbę.
W sumie to bardzo dobrze. Może przestane myśleć o tym całym bagnie. I o gościach.
Próba przeciągnęła się niemiłosiernie i wykończony Ian ledwo żywy wrócił do domu. Sara leżała już w w łóżku. Spała. Ian wziął prysznic i ostrożnie wsunął się pod przykrycie, nie chcąc budzić Sary. Mimo zmęczenia nie mógł zasnąć przez natłok myśli. W końcu nie wytrzymał i przytulił sie do Sary.
- Nie możesz spać? – Sara zawsze miała niesamowicie lekki sen.
- Nie. Myślę. Opowiedz mi bajkę - zamarudził jak małe dziecko, wtulając się w nią mocniej i ukrywając twarz w jej szyi.
- Bajkę?? Właściwie ja nie znam bajek... a już na pewno nie na dobranoc – Sara była rozbawiona.
- Och, na pewno cos znasz... opowiedz mi bajkę.
Sara przez chwilę milczała a potem odchyliła głowę na oparcie łóżka i cichym głosem zaczęła mówić:
--Jak byłam mała, byłam bardzo samotna, rodzice byli zawsze tacy zajęci... w ambasadzie nie było innych dzieci, więc cały czas poświęcałam na czytanie. Na szczęście, szyfrant miał ogromną bibliotekę i bardzo lubił fantastykę. I kiedyś podrzucił mi "Świat czarownic" Andre Norton. Tam jest opowiedziana pewna legenda dotycząca kamienia, położonego u stóp tronu króla Artura. Ów kamień był magiczny, kto na nim siadł, znikał bezpowrotnie. Strażnikiem kamienia był Merlin, który wiedział, że kamień jest portalem i sędzią zarazem. Każdy, kto usiadł na kamieniu zostawał poddany osądowi, oceniano jego zdolności jawne i ukryte i kamień otwierał bramę do innego świata, w który pasował najbardziej do danej osoby. Przez całe lata marzyłam, żeby taki kamień istniał naprawdę, a ja wtedy mogłabym przenieść się do świata, do którego pasowałabym bardziej, niż tutaj. Do świata, w którym istnieje magia i smoki...
- Ale dlaczego? Ten świat tak bardzo ci nie pasuje? Nie jest aż tak zły. – Ian był naprawdę zdumiony.
- Ten świat jest bardzo okrutny. Nawet medycyna bywa okrutna... żeby wyleczyć raka używasz trucizny, która niemal zabija pacjenta. Dzieci mają rózne marzenia, ja miałam takie. – Żebyś ty wiedział o moich zdolnościach... pomyślała Sara. – A teraz prawdziwa bajka na dobranoc. O prządkach księżycowych. Nie, to nie są tak straszne prządki, jak Mojry. To piękne i łagodne dziewczyny, o srebrnych włosach, zwane najadami. Wędrują niedostępnymi ścieżkami po Krecie o zmierzchu a każda z nich ma w ręku wrzeciono. Przędą na nich runo srebrne i białe zarazem. a tym runem jest sam księżyc. Dziewczyny przędą i księżyca ubywa z każdą nocą, staje się coraz mniejszy a runo na wrzecionach rośnie. Aż w końcu księżyc znika i świat ogarnia ciemność, która pozwala odpocząć ściganej zwierzynie i ukryć się w cieniach nocy. Potem dziewczyny wędrują na brzeg morza i piorą w wodzie runo księżycowe. Ale runo jest nieposłuszne, wymyka się malutkimi pasemkami, odpływa i powoli wspina się na niebo, gdzie kula księżycowa zaczyna się powiększać. Kiedy całe runo zostanie wyprane, a księżyc jest w pełni, najady znowu zaczynają swoją pracę i przędą, aby świat otrzymał ciemność, a zwierzyna odpoczynek przed myśliwymi... – głos Sary był teraz ledwo szeptem. Ian spał spokojnie wtulony w jej ramiona. Zmęczona zamknęła oczy zastanawiając się co przyniesie jutrzejszy dzień.

O godzinie ósmej Wilson, ukrywając starannie swój niepokój, stał wraz z Cuddy w holu hotelowym, czekając na obiecanego kierowcę. Po chwili pojawił się potężny mężczyzna z czarną, rozwichrzona brodą, ubrany w wyszargane ogrodniczki. Podszedł do nich rozkołysanym krokiem i spytał:
- Lisa Cuddy i James Wilson?
Obydwoje pokiwali zgodnie głową, przyglądając się nieufnie mężczyźnie. Ten, nie przejmując się przedstawieniem samego siebie, skinął na nich dłonią i ruszył do wyjścia.
Lance westchnął w duchu. Podejrzenia Sary się sprawdziły. O ile mężczyzna, Wilson, ubrał się odpowiednio w lekkie spodnie, espadryle i koszulę z krótkim rękawem, to kobieta wyglądała jakby miała zaraz spotkanie biznesowe. Obcisła, wydekoltowana bluzka, nieprawdopodobnie wąska spódnica i pantofle na bardzo wysokim obcasie.
Zdaje się, że ktoś chce zrobić wrażenie...
Bez słowa wsiadł do starego pickupa, którego pożyczył od jednego z pracowników, obserwując ze złośliwą radością, jak kobieta krzywi się z obrzydzenia. Jazda na przystań upłynęła w milczeniu. Lance zbiegł na pomost i ruszył w kierunku motorówki. Głos kobiety zatrzymał go w miejscu.
- Nie jedziemy samochodem??
- To jest bagno paniusiu. Tam się płynie.
- Tym mamy płynąć? – W głosie Cuddy zabrzmiała histeria.
Lance spojrzał w bok. Stanął akurat obok zardzewiał i zniszczonej motorówki, należącej do starego Abe’a, który nie miał siły się jej pozbyć.
- Nie. Płyniemy tym – Lance machnął ręką w kierunku błękitnej, dużej i nowoczesnej łodzi. Odcumował i wsiadł, czekając cierpliwie aż jego pasażerowie usadowia się, co nie było łatwe ze względu na buty Cuddy. W końcu wyprysnął z przystani, odreagowując szybkością niechęć do gości. Wilson obserwował mijany krajobraz z zainteresowaniem. Podobało mu się tutaj, było pięknie i nadspodziewanie spokojnie. Cuddy siedziała z zaciśniętymi ustami, niezadowolona nie wiadomo dlaczego. Nagle motorówka zwolniła, jeszcze jeden kanał, odnoga i oczom Wilsona ukazał się dom o pięknych proporcjach, otoczony dużą werandą z pomostem, do którego była zacumowana płaskodenna łódka i nowiuteńka, biała motorówka. Wilson zauważył na dachu zamontowane baterie słoneczne.
Interesujące... pomyślał.
Lance sprawnie podpłyną do pomostu i poczekał, aż jego pasażerowie wysiądą, i odpłynął bez słowa. W drzwiach domu pojawiła się wysoka, szczupła blondynka, ubrana w okropną, workowatą sukienkę w kwiatuszki. Stała oparta o framugę i przyglądała im się bardzo uważnie. W końcu odlepiła się od futryny i podeszła do nich.
- Jestem Sara. On czeka w środku. – Odwróciła się na pięcie i weszła do wnętrza, a Cuddy z Wilsonem za nią. Zaraz za progiem obydwoje wrośli w ziemię, rozglądając się po eleganckim salonie. Wilson uśmiechnął się z rozbawieniem, przyglądając się regałom z książkami, pięknemu dywanowi w błękitne róże, grafikom i rzeźbom. Ktoś, kto urządzał to wnętrze miał naprawdę dobry gust.
I to ma być to szczurza nora? To ja chcę też taką norę!
Sara przeszła przez pokój i zatrzymała się przy drzwiach prowadzących na patio. Wilson podniósł wzrok i zobaczył House’a.

eigle

Ojoj,
Wilson taki fajniutki jakby prawdziwy, do schrupania.
Facet zawsze wiedział, jak reagować.

ciacho

No nie, jak mogłaś przerwac w takim momencie?!
chcesz nas zabić czekaniem na kolejnego parta, prawda???

A co to fika, to słodka część. a nad tym rozczuliłam się najbardziej :

Dark Angel

Ja też chcę taką norę! Tylko ja rzeźb nie chcę, bo wycieraniu kurzu z bibelotów mnie nerwi.

I widzę, że ktoś tu się ubiera gustownie jak zwykle

Lance ma nosa.

kropka

Oddałam się dzis wieczorową porą ogladaniu agenta JB 007, a tu niespodzianka!

Wen skopany w końcu dał znac o sobie.
Cieszę sie, że przyprowadziłaś starego dobrego Wilsona.
Nie mogę sie doczekać ich rozmowy.
I crossovera CSI NY!!

Ps
Nefrytowa... znowu wychodzi na wierzch twoja miłość do szczególnego rodzaju literatury.
Przez ciebie przeczytałam kiedyś Achaję, wiesz?
Może rzuce sie teraz na legendy o Merlinie?

joasui

Ojj, niedosyt, moja droga.
Część fajna, miło było przeczytać o kontraście między wyobrażeniami Cuddy a tym, gdzie House tak naprawdę się znajdował (tak swoją drogą, ubrała się jak na spotkanie biznesowe, chociaż spodziewała się szczurzej nory?

), ale przerywanie w takim momencie to sadyzm, o który sama kiedyś zostałam oskarżona.
Mogę jeszcze pokrzyczeć, jeśli chcesz

I ślicznie dziękuję za dedykację

ginger_42

Aaaj!
No tak, zawsze się tak musi skończyć - w punkcie kulminacyjnym...
Wilson i Cuddy jak jakieś straszydła i dziwolągi zjawiają się z otchłani świata zewnętrznego, by wywołać zamieszanie w uporządkowanej rzeczywistości na bagnach.

Ale Jimmy'ego mi żal

przyjaciel go nie pamięta. A Cuddy z jej słabością do dekoltów, spódnic i szpilek "odstaje".
Dlaczego wydaje mi się, że House tam zostanie?
Chcę dalej, szybko!

joasui

Widzę, że koleżankę trzeba trochę

, bo inaczej się nie doczekamy dalszego ciągu

Chyba, że koleżanka ma mnóstwo innych rzeczy do roboty. To wtedy zaczekamy, aż będzie miała koleżanka więcej czasu.
A może to wena trzeba

?

elfchick

Ja akurat koleżankę rozumiem. Wena potrafi być kapryśna jak mało kto...

joasui

Że wena bywa kapryśna, to sama wiem. Zwłaszcza, jak ktoś sobie znajdzie inny serial do ślinienia się ("F/X" nadal żyje! I ten śliczniasty Australijczyk...

), ale nadal liczę na dalszy ciąg

nefrytowakotka

Pisze się

Prawie gotowe. Tylko mam problem z opisaniem samego pierwszego spotkania

Ale... coś mi po głowie łazi... mam nadzieję, że to wen

elfchick

Repika

Generalnie mam tylko jedną uwagę. Mianowicie ni podoba mi się że Sra jest tak idealna, piękna, wykształcona, o silnym charakterze, inteligentna, dobra i z tajemniczą przeszłością, odnosząca sukcesy zawodowe. Żadnych wad, to jest nieco wkurzające. Ale po za tym bardzo mi się podoba. Szczególnie pomysł przypadł mi do gustu.

Zaproponowałaś coś innego, ciekawego i na pewno oryginalnego. Sam pomysł domu w środku dżungli jest jak najbardziej dziwny. Nie wiem czy wyjaśniłaś dla czego w takim razie House sam nie zastanawiał się nad swoim pochodzeniem. Przecież jest House'em, jeżeli nie widzi logicznego wyjaśnienia szuka dopóki nie znajdzie. Podoba mi się, że podałaś dokładnie jki rodzaj pamięci House stracił, mogła byś powiedzieć po prostu, że stracił pamięć, ale wtedy pojawiały by się pasma niewyjaśnionych spraw.

Tylko, dla czego nie poddano go żadnemu leczeniu, nie przekazano klinice, czy czemuś w tym rodzaju? Oczywiście nie wiem czy utratę pamięci się leczy.

Bardzo podoba mi się twój styl, piszesz lekko i ciekawie. Mogę sobie życzyć tylko więcej takich tekstów.

Ps: dzisiaj jest światowy dzień przytulania

kin

Trudno sobie wyobrazić, żeby Cuddy miała na sobie coś innego:)
A kiedy dalsza część???