Nagła zmiana pogody [M]

Czerwono-Zielona

Zweryfikowane przez autorkę

Znów bezosobowo... Chyba spodobał mi się ten sposób narracji

Lojalnie uprzedzam - to jest dziwne. Ma początek i koniec, ale nie ma środka. Leży na dysku od wakacji, co jakiś czas poprawiane. Dziś wreszcie stwierdziłam, że chyba już nic więcej nie zmienię.

Gehenn - for you. To to coś napisane "pod wpływem" Morrigan i Nieczasu. Treściowo ma to z tymi opowiadaniami niewiele wspólnego, ale gdyby nie Twoje teksty, nie miałabym odwagi tego tak napisać. Nie umiałabym tak ugryźć tego, co mam w głowie. Nie wiem, czy przedstawia to jakąkolwiek wartość, ale w jakimś sensie lubię ten tekst, a pisanie go było ciekawym doświadczeniem. Dziękuję.

NAGŁA ZMIANA POGODY

Pamiętała, że tamtego dnia nagle zaczęło padać.

A lato owego roku było wyjątkowo suche. Od przeszło miesiąca panował nieznośny wręcz upał. Codziennie z godziny na godzinę skwar pęczniał coraz bardziej, triumfalnie prezentując w jaskrawym świetle spalony krajobraz - dzieło niedorzecznej nienawiści bogów. Mieszkańcy Olimpu (lub jakiejkolwiek innej góry czy doliny) najwyraźniej zapragnęli ukarać wszystkie ziemskie stworzenia za grzechy popełnione przeciwko Nieporządkowi świata. Ich bezwzględny posłaniec pod postacią żółtej oślepiającej tarczy, nie znając litości, rozpuszczał każdą napotkaną cząstkę materii, wysysając z niej życie. Pod jego spojrzeniem wszystko się topiło. Ziemia parzyła, skóra parzyła, oddech parzył. Można było pomyśleć, że okrutne niebo żywi się tym bezgłośnym błaganiem ziemi o ugaszenie pragnienia, błaganiem niemo zastygłym w wyciosanej z gorąca przestrzeni. Wydawało się, że wszystko, za sprawą niepojętego kaprysu ponurych bogów, zostanie na zawsze zaklęte w suchy piasek pustynnych wydm. Że ta tortura nie skończy się już nigdy.

I właśnie wtedy, zupełnie nieoczekiwanie, spadł deszcz. Było w tym coś niedorzecznego, wręcz absurdalnego. Nagle, z rozpalonego upałem nieba, lunęła ulewa. Jakby ktoś dotknął nieboskłonu magiczną różdżką i sprawił, że ten okrutny błękit zamienił się teraz w miękki turkus oceanu, dzielący się hojnie swym chłodnym, wilgotnym bogactwem. Dosłownie słychać było, jak we wszystko na nowo wstępuje życie. Był to dźwięk najsłodszy ze wszystkich, jakie dotąd słyszała.
Podniosła twarz ku niebu, zamknęła oczy i wsłuchiwała się w ciche szemranie kropel spływających powoli po jej rozgrzanej skórze. Szum wody rozpryskującej się na błyszczących liściach malował w powietrzu słowa zapomnianych wierszy.

Kiedy ostatni raz patrzyła na deszcz? Nie pamiętała. Nie pamiętała już jego smaku i jego melodii. Jakby minęły wieki. Jakby całe jej życie to były tysiąclecia spędzone na wyschniętej na wiór pustyni.

Spojrzała przed siebie. W strugach ulewnego deszczu majaczyły przed nią drzwi. Z jakichś zupełnie niezrozumiałych nawet dla niej samej powodów wiedziała, że za tymi drzwiami nigdy nie zabraknie deszczu. Że tam zawsze będzie pod dostatkiem wszystkiego, czego zapragnie. Czy miała rację? W tamtej chwili to nie było istotne. Liczyło się tylko to przepełniające ją przekonanie. Ostatecznie, nic nie traciła. Albo pozostawi siebie na pastwę zasypujących ją rozżarzonych wydm, które niechybnie znów się wkrótce pojawią, albo wejdzie do środka.

Tak, chciała wejść. Nierozsądnie. Cóż z tego?

Nacisnęła klamkę.

Taki dzień, jak dziś, zdarza się raz na tysiąc lat.

Weszła.

*

Gdy wyszła, pamiętała niewiele.

Krzyk. To na pewno. Długi, przerażający krzyk, który wywlekał duszę z ciała i ciskał nią o kamienne stopnie spojrzeń wiodących donikąd.

Szkło. Dużo szkła. Rozbite lustro, może okno, przez które i tak nie dawało się uciec.

Krew. Czerwone strużki spływające z nierozciętych nadgarstków. Może gdyby były rozcięte, byłoby łatwiej?

Łzy. Ogromne, bezbarwne krople wżerające się w gładką dotąd powierzchnię ścian. A może to tylko deszcz bezskutecznie próbował wpaść do środka przez wyłupione oczy okien?

Strach. Codziennie gdy wracała do domu, strach czaił się w ciemności. A potem siadał tuż obok i wpatrywał się w nią tymi swoimi obrzydliwymi, płonącymi ślepiami, wypalając w niej dziury na wylot.

Ciemność. A może po prostu oślepła? Nie widziała nic. Nie widziała siebie. Nie widziała jego. Bezdenna pustka zasysała światło jak czarna dziura.

Bezradność. Wrząca, piekąca, ogromna. Taka, która wysuszała nawet deszcz. Nie wysuszała tylko łez. I krwi.

Ból. Jej czy jego? To było bez znaczenia. Był jeden ból. Ale nie łączył ich. Dzielił. Dzielił na pokrzywione, kaleczące skórę nuty o ostrych jak brzytwa krawędziach. Nie udawało się ułożyć ich w żadną melodię.

Bogowie najwyraźniej znów wpadli w gniew. Zapewne dlatego, że im dwojgu choć na chwilę udało się pokonać Nieporządek świata. Ale tylko na chwilę. Potem wszystko runęło. A z Olimpu rozległ się pełen drwiny chichot. Tak, teraz słyszała tylko ten ogłuszający śmiech bogów, rosnący z każdą kolejną stłuczoną szybą, z każdą kolejną kroplą krwi czy łzą, upadłą na rozżarzoną posadzkę przeznaczenia.

- Musisz odejść – powiedział Los.
- Muszę? - zapytała. To była decyzja jej czy Losu?
Los nie był łaskawy wyjaśnić.

Co było wcześniej? Nie, nie chciała pamiętać. To było zbyt dobre. Gdyby przypomniała sobie teraz, uczucie żalu i tęsknoty wypaliłoby ją od środka, pozostawiając jedynie suchą, pustą powłokę. Może kiedyś sobie przypomni. Pewnego dnia usiądzie w deszczu na trawie i będzie czytać kolejne wiersze wyryte śmiechem i muzyką w jej duszy, posklejanej z wybitych szyb i rozprutych luster oczu.

Kiedyś może nawet znów usłyszy jego głos. Kiedyś może nawet znów usłyszy siebie.

W następny dzień taki, jak tamten. Za tysiąc lat.

Odwróciła się i ostatni raz spojrzała za siebie. Na siebie. Przez siebie. Na niego.

Pustka.

Tak, teraz modliła się o pustkę. Żeby nie bolało.

Ale bolało.

Rozerwanie samego siebie na strzępy zawsze boli. Krew na ścianie. Kawałki mózgu na jego twarzy. Tak, rzuciła mu w twarz tanią wymówką.
Bo prawda zniknęła. Rozbiła się na lodowato błękitne kryształki zamarzłych łez. Nie umiała już złożyć jej w jedną całość. Nie umiała jej zrozumieć. Ani nawet wypowiedzieć. Prawda. Już zawsze będzie w niej tkwić jak cierń.

Rozerwanie… Nie tylko siebie. Nie tylko jego. Rozerwanie świata. Pęknięcie rzeczywistości. Rysa na gładkiej tafli czasoprzestrzeni.

Miłość? Żal? Rozpacz?
Nienawiść.
Do kogo? Może do Losu?
Tak łatwo pozbyć się odpowiedzialności.

Nacisnęła klamkę.

Byle szybko.

Wyszła.

Właśnie przestało padać. Musiało padać bardzo długo, pomyślała. Teraz słońce znów wyciągało swe długie ramiona, by palić wszystko, czego dotknie. Powietrze zamieniało się w gęstą papkę, znów trudno było wciągnąć je do płuc.

Przed nią były długie miesiące potwornego gorąca.

_______________

a_cappella

Czerwono-Zielona

shattered

I znów bawisz się formą, zagłębiasz się w unikalne krajobrazy. Lubię taką niecodzienność, taką "wyższą szkołę jazdy", jak to mówią

Ambitnie

Czerwono-Zielona

Shattered, rozpieszczasz mnie! Drugi tak cudowny komentarz...

Z wrażenia aż nie mogłam się skupić na moim ulubionym odcinku House'a

(Boże, znów się wydurniam... Wybacz, to endorfiny po przeczytaniu Twoich komentarzy uderzają mi do głowy... Ale naprawdę nie moglam się skupić, bo myślałam o Twoich komentarzach

).

Czerwono-Zielona

Droga a_cappello!

Dziękuję za cudowny komentarz!

Cóż, polska demokracja faktycznie jakoś przeżyła, więc martwię się już ciut mniej

a_cappella

Przepraszam za poślizg z odpowiedzią, ale ostatnio coś mi ciągle przeszkadzało - tym razem akurat nie demokracja, tylko np. rozmieszczenie gleb w Polsce albo jakieś dziwne strumienie świadomości Gombrowicza. Bo podobno Słowacki wielkim poetą był! *co jest* xD