Na dobry początek [M]

Atris

Zweryfikowane przez Izoch

Nie wiem czemu, ale Cameron nie chce mi dać spokoju - odkąd odeszła jest jeszcze bardziej irytująca - i wierci mi dziurę w brzuchu o miniaturki o niej.
Kolejny życiowy twór. Podpowiedziało mi go moje zachowanie, so...
Dedykuję wszystkim tym, których utwory czytałam, doszłam do wniosku, że są wspaniałe i że skomentuję później (kłania się przede wszystkim Czerwono-Zielonej). I tego nie zrobiłam.
I wszystkim tym, którzy przebrną przez ciężkawy początek i zachwycą się dwoma ostatnimi zdaniami, tak jak ja się nimi zachwycam.
Miłego czytania.

PS. Uwaga, neologizmy. Przepraszam.

Znacie to uczucie, gdy codzienność zlewa wasze życie w jedną brudną rzekę? Wstajecie, łapiecie pierwsze z brzegu ubranie, myjecie się, ubieracie, związujecie włosy gumką, wleczecie się do kuchni i ze świecącymi, choć wciąż na pół zamkniętymi, oczami rzucacie się na szklankę kawy. Sen, praca, dom, sen, praca, dom, sen, praca, dom, sen, sen, sen, sen.

I gdy już myślicie, że wasze życie wisi na włosku, coś rzuca was nagle na głęboką wodę, wyciskając z płuc powietrze i motywując do walki o niezatracenie. Uczłowieczacie się na nowo swoimi niesnami, na wpół uschnięte pąki życia uchylają zielone powieki. Wstrząs wybudza was z życiowego, szarodziennego marazmu, nadając nowy sens (nie)codzienności.

Tak jak słaby strumyk życia małej, ciemnowłosej dziewczynki przemienił się w rwącą rzekę blondwłosej, dorosłej kobiety, tak sen, sen, sen zamienił się w sens, sens, sens, gdy coś wyrzuciło ją z płycizny wprost w niepokonany nurt. Coś – ktoś.

Wstała, złapała pierwsze z brzegu ubranie, umyła się, ubrała, związała włosy gumką i powlokła się do kuchni. Ze świecącymi, na pół przymkniętymi oczami rzuciła się na szklankę parującej kawy. Porwała kluczyki ze stolika i, zakładając w pośpiechu płaszcz, wypadła z mieszkania. Chwilę siłowała się z zamkiem, – to nic nowego. Kiedy wreszcie zapamięta, że trzeba go wymienić? – poprawiła pasek bucika – zawsze spada. Kiedy wreszcie przesunie zapinkę? – i puściła się biegiem przez ulicę. Zapukała w okienko taksówki, wsiadła do środka, a po kilku minutach była już w szpitalu – korki? Nie o tej godzinie. – i szybkim krokiem przekraczała hol.

Recepcja, pielęgniarz, recepcja, przycisk windy, piętro, płaszcz, – wziąć? Nie. Zostawić. – papiery, – sprawdzone. Można iść. – drzwi, – uwaga próg. Oderwana listwa. Kiedy to naprawią? – winda, parter, przychodnia, upadek.

Stop.

Upadek?

Głowa w górę. Powoli. Czarne buty, eleganckie spodnie, czysta, wyprasowana koszula. Smutne, głębokie oczy. Usta. Układające się w tajemnicze uśmieszki usta. Lunch.

Dom.

Wstać, złapać ubranie, umyć się. Rozpuścić włosy i uśmiechnąć się do lustra. Na dobry początek.

Agnes

Atris, po pierwsze - piszesz o Cameron, którą ostatnio polubiłam. Pewnie przez twój "Dobry powód". Ale teraz nie o tym.

Błagam, nie miej mi za złe, że komentarz będzie nieskładny, krótki, bezsensowny. Ale ja nie umiem pisać innych.

Bardzo mi się podobało. Pokazałaś codzienność. Szarą, nudą jak flaki z olejem codzienność, którą ludzie tacy jak Allison potrafią zmienić. I dziękuję ci za to, że to napisałaś.

Izoch

Nie mogę się zmusić do skomentowania tamtej Cameron, jak widać.
Może dlatego, że jej nie lubię?
Ten tekst komentuje mi się o tyle lepiej, że robisz to, co ja kocham we wszystkich tworach. Nie definiujesz postaci. Sama sobie wstawiam tego, kogo chcę, tworzę swojego bohatera.

Znasz moją opinię o pierwszych dwóch akapitach. A raczej o drugim. Że lekko mi się gryzie z tym wszystkim. Ciężkawy początek, szczególnie w porównaniu z tym, w jaki pęd za chwilę nas wprowadzasz.

Rutyna. Każdy z nas ma jakąś. Jeśli potrafimy z tym walczyć - znakomicie. Gorzej, jeśli nie. Jeśli budzimy się w którymś momencie i stwierdzamy, że wsiąkliśmy w tę rutynę tak mocno, że nie damy rady z niej się wydostać. Że jest ona naszym sposobem na życie. W końcu tracimy poczucie czasu, wykonujemy swoje obowiązki machinalnie, jedno po drugim, bezmyślnie. I wtedy nawet takie rzeczy jak przesunięcie zapinki, wymienienie zamka stanowią wyzwanie. Bo oznaczają wyrwanie się na chwilę z tego schematu, który jest ustalany przez nas samych.

Upadek. Niby nic takiego. A jednak przerywa rutynę. Przerywa nasz z pozoru idealny plan. I albo ponownie podążymy według niego, albo coś zmienimy. Jak, na przykład, uśmiechniemy się do lustra.

Filozoficzny tworek. Tego typu fiki mają to do siebie, że, przynajmniej ja tak mam, trzeba je czytać, kiedy jest w miarę stabilnie w naszym życiu. Bo często powodują szum w głowie, każą chwilę posiedzieć i zastanowić się, czy można znaleźć odwołanie do siebie, pokazują, co robi się źle.

O, i neologizmy to fajna sprawa. Bardzo je lubię

Czerwono-Zielona

Atris... Tak fajnie porozmawiałyśmy pod Gorzkim smakiem wina... Tak pięknie o nim napisałaś... To mi wystarczy... To znaczy - nie zrozum mnie źle - im więcej rozmów z Tobą, tym lepiej!

Ale spokojnie, nie musisz się przejmować brakiem jakiegoś komentarza... Naprawdę czytałaś coś jeszcze...? Jest mi niezwykle miło...

I mój nick na czerwono-zielono na fioletowym tle...

Tak, ja jestem zboczona na punkcie kolorów...

Przejdźmy do Twojego cuda.

Strasznie mi się podoba! Z każdym kolejnym przeczytaniem coraz bardziej.
Neologizmy? Bardzo chętnie!

Jej, genialne... Te powtórzenia i te właśnie neologizmy... Mniam. To jest takie bardzo moje...

Już pierwsze zdanie - o tym, że nasze życie zlewa się w jedną brudną rzekę - bardzo do mnie przemawia.

A potem:

House_addict

Nowatorski styl, nie ma co. Ja bardzo lubię neologizmy, byle nie w każdym zdaniu poupychana. Jakbyś w pracy na polski napchała tyle równoważników, to być z marszu dostała pałę. Ale mi podoba się tak, jak jest i się czepiać interpunkcji nie będę, bo mi tu jakoś to wszystko ładnie się układa.

Poezja!
Poezja w prozie!

H_a

Atris

Agnes:

Izoch

Nie napisałam, że nie definiujesz we wszystkich xD Chodziło mi o to, że kocham niezdefiniowane postaci

I tak, możliwe, że tamta Cameron jest na tyle ciężka (swoją drogą, genialnie to brzmi

), że nie mam mózgu na tyle dobrego, by ją skomentować. Ale kiedyś się przełamię i to zrobię

Czerwono-Zielona

Atris. Wiem, ja też nie mogę nadążyć z komentarzami... I też się tym przejmuję... Dlatego chciałam Cię trochę uspokoić

Najważniejsze, że tu jesteś, że czytasz, że piszesz i pokazujesz nam swoje fiki. Że dzięki Tobie coś się dzieje. Coś dobrego

Atris

Jest ciężka, ponieważ jest strasznie filozoficzna, a przynajmniej tak wszyscy sądzą

Czerwono-Zielona chodzi o tą Cameron z "Dobrego Powodu".

Jaką niepotrzebną robotę? Szczerze mówiąc, na początku nigdy bym nie pomyślała, żeby kolorować nick, ale ty się tak ładnie, kolorowo podpisujesz, że po prostu musiałam to przyjąć

Właśnie chodzi o te zabiegi artystyczne. To najfajniejsza rzecz w tekście, bo jak u kogoś widzę dużo różnorodnych zabiegów to wiem, że ta osoba troszczyła się o tekst, wie, co chciała powiedzieć i wie, jak to powiedzieć, żeby do kogoś trafić

Uwielbiam jak ktoś sobie dokłada swoje własne filozofie do mojego tekstu, więc nie mam cię za co zlinczować

Zazwyczaj w komentarzach na horum to się nie zdarza, ale np. na gg Izoch potrafi pisać swoje własne zakończenia do moich fragmentów. To jest takie... fajne (swoją drogą, mam strasznie mały zasób słownictwa

).

Że też, żeby napisać jakąś dobrą miniaturkę, muszę mieć własne życiowe przeżycia

Najpierw ten parapet, teraz te włosy

Wolałam wstawić do Innych przede wszystkim dlatego, że tu zaglądają i Hilsonki i Huddzinki i Hameronki. A czasami zdarza się, że w Huddy są bardzo fajne, otwarte teksty, które chętnie bym przeczytała, ale tego nie zrobię, bo na Huddy jestem uczulona (w szczególności po finale

).

Dokładnie Izoch, twój mózg jest bardzo... stop. Co jest?

Niee, żartuję

Wszystko z tobą jest okay.

Wcześniej miałam ze dwa neologizmy więcej i jedną marną przenośnię. I chyba uosobienie, ale to było ciężkie, więc dałam sobie spokój. I tak mi się podoba o wiele bardziej.

Czerwono-Zielona

Oj, tak, ta Cameron jest ciężka... Musi być - skoro wybiera skok z okna, to znaczy, że waży wystarczająco dużo, by spaść...

Przperaszam, mam dziś idotyczny humor...

A Dobry powód - powiedziałabym, że jest nie tyle ciężki, co - głęboki... Chociaż... Lekki i wesoły to tez raczej nie jest... Ale z całą pewnością jest piękny i szalenie inspirujący... Zauważyłam, że czegokolwiek bym nie interpretowała, nad czymkolwiek bym się nie zastanawiała, to na koniec i tak przypomina mi się ta miniaturka... Naprawdę, niezwykłą rzecz napisałaś, Atris... Dzięki Ci za nią wielkie

Jej, naprawdę kochana jesteś z tym pisaniem mojego nicka na kolorowo

Miło mi, że się podoba

Ja naprawdę uwielbiam połączenie tych dwóch kolorów i po prostu nie mogłam oprzeć się pokusie, by tego nie robić

Te zabiegi artystyczne - no tak, o to przecież w pisaniu i czytaniu chodzi...

Tak, masz rację - im więcej interpretacji danego tekstu, tym lepiej... Sama się z tego cieszę przy moich tforkach, ale gdy chodzi o kogoś innego, boję się, że zburzę jego wizję... Okej, odtąd będę puszczać wodze fantazji... UFO, spisek międzynarodowy, pająki-mordercy, dinozaury, James Bond... Nic mi nie będzie straszne...!

Przepraszam, to znów ten mój dziwny humor...

Chciałam tylko powiedzieć, że faktycznie postaram się być bardziej kreatywna...

Atris

Czerwono-Zielona

Należy Ci się, należy