If you're gone.

vicodin_addict

<i>Zweryfikowane przez vicodin_addict</i>

Moj pierwsz fik w dziale "Inne". Just because I can.
W ogóle ... gdycy nie mój komputer )bo zakładam, że tylko mój tak potrafi), to pojawiłoby się to to wczoraj. Ale, ze mnie co chwila wyrzucało, to jest dzisiaj.
Fik jest dość smutny. Ale mam nadzieję, że przypadnie wam do gustu.

Tytuł to tez tytuł piosenki Matchbox 20, która btw mnie zainspirowała.
Miłego czytania!

~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~

Padał deszcz. Ciepłe krople obmywały jej twarz, mieszając się ze łzami. Dlaczego? Dlaczego do jasnej cholery zrobiła te badania? Te cholerne badania … Tyle czasu potrafiła żyć w nieświadomości, tyle czasu cieszyła się po prostu z tego co ma. Tak długo . I nagle po prostu go posłuchała.
Pamiętała ten moment. Właśnie wyszli od Amber, właśnie zdążyli się pożegnać i każde poszło w swoją stronę. Pamiętała smutny wzrok Kutner’a. Wtedy, od tak, po prostu, postanowiła, że czas coś zmienić. I zrobiła ten głupi test.
Wyjęła z kieszeni kartkę. Czerwona kolor tekstu przy chorobie Huntington’a. Pogniotła wydruk w dłoni i wyrzuciła go. Przez chwile wirował, poruszany wiatrem, po czym opadł na trawie kilka kroków dalej. Podniosła go i wrzuciła do pobliskiego kosza na śmieci, po czym odeszła. Musiała gdzieś iść, z kimś porozmawiać. Musiała, bo inaczej by oszalała.

Wilson wrócił do domu. Właściwie nie wiedział, czy może to miejsce nadal nazywać domem. Należało do Amber, a Amber nie żyła. Jego Amber, jego dziewczyna. Poczuł łzy napływające do oczu i szybko otarł je rękawem koszuli. Wszedł do kuchni w celu zrobienia sobie kawy.
Włączył wodę i usiadł przy stole. Rozejrzał się po pomieszczeniu, w którym codziennie jadł z nią śniadanie, pił kawę. W powietrzu wciąż unosił się jej zapach, czuć było jej obecność, jakby nigdy nie odeszła, jakby miała za moment pojawić się w drzwiach. James stracił nagle ochotę na kawę. To mieszkanie … wspomnienia … to wszystko tylko go przytłaczało. Nie czuł się na siłach przebywać tutaj dłużej. Za dużo dobrych wspomnień, za dużo marzeń. Wszystkiego było tu za dużo.
Nawet się nie zorientował, że znów był w kuchni, że trzymał w ręku zalaną w ulubionym kubku Amber kawę. Odstawił ją na stół i wyszedł. Aromat kawy też mu o niej przypominał.

Otworzył oczy i pierwszą osobą, którą zobaczył była Cuddy. Cuddy, trzymająca go za rękę, czuwająca przy nim. Był jej wdzięczny, choć to nie jej potrzebował, to nie ona powinna być przy nim. Potrzebował przyjaciela, chciał wiedzieć, czy nadal może go tak nazywać, czy nic się nie zmieniło. Ale jego nie było. Czyli najwyraźniej coś się jednak zmieniło.
Spróbował delikatnie uwolnić dłoń z uścisku kobiety. Nie udało się, a nie śmiał jej budzić, skulonej na fotelu obok. Mimo wszystko jej dotyk działał na niego kojąco. Dotyk drugiego człowieka, uświadamiający, że nie był sam, że mimo wszystko ktoś chciał przy nim czuwać. Ktoś. Nikt konkretny. Ktoś.

Szła przed siebie, byle dalej od szpitala. Nie chciała przebywać w jego pobliżu, jeśli nie było to konieczne. Nie była na tyle silna, nie po tym, co stało się z Amber. Nie wiedziała dlaczego, ale najwyraźniej nie umiała sobie z tym poradzić. Zagubiona we własnych myślach, wpadła na kogoś. Podniosła oczy i ujrzała przed sobą twarz Wilson’a.
Oczy onkologa nadal były lekko zaróżowione od łez. Chwila zakłopotania i Trzynastka po prostu objęła go, wtuliła się w jego objęcia i zaczęła łkać. Ten odwzajemnił jej gest. Po chwili oboje stali w deszczu, nie zwracając uwagi na mijających ludzi, pogrążeni każde w osobistej tragedii. Ich łzy nie były tylko ich, teraz były ich wspólne.

Rozmowy potrafią czynić cuda. Oboje przekonali się o tym. Miał też przekonać się o tym House, kiedy ujrzał Wilson’a stojącego w drzwiach jego sali. Co więcej, stojącego z Trzynastką. Cuddy, już obudzona, skinęła im głową i wyszła. Miała wrażenie, że nie potrzebni im świadkowie.
Oboje weszli do pokoju. House chciał unieść się na łóżku, chciał się uśmiechnąć, ale ani na jedno, ani na drugie nie starczyło mu sił. Patrzyli więc na siebie, a milczenie wisiało w powietrzu między nimi. Czasem brak słów jest najlepszym lekarstwem, czasem nie trzeba nic mówić, czasem spojrzenia mówią wystarczająco wiele.
Wilson potrzebował tylko dowodu, że House nie jest winny śmierci Amber, trzynastka, że House kazał jej zrobić badanie, bo wierzył, że to słuszne. Oboje dostali wystarczający dowód. Oczy House’a, wciąż wpatrujące się w Wilson’a zaszkliły się od dwóch samotnych łez. Cała trójka objęła się. I to wystarczyło … bo czasem czyny są lepsze niż słowa, bo czasem czyny potrafią wyrazić więcej …

Schevo

Okay, zaczynam czytac...

Nena

ceone

vicodin_addict

Any

Nie napiszę dużo.
Do najpiękniejszych tekstów nie trzeba dodawać komentarzy.

To najlepszy fik, jaki kiedykolwiek miałam okazję przeczytać.

vicodin_addict

Karola

Piekny, urokliwy, niebanalny tekst. Wyobrazilam sobie Housea, bezbronnego, potrzebujacego ciepla i uczucia ze wzrokiem pelnym nadziei i wdziecznosci. Gratuluje

vicodin_addict

Any

Karola

Nie ma za co

Nie lubie komentowac, wole czytac, w tym przypadku nie moglam sie powstrzymac. Zdaje sobie sprawe, ze ten komentarz nie wyraza mojego zachwytu w pelni, ale nie wszystko mozna ujac za pomoca slow.

Hania

smutne...
Ale fajne. (;

Gora · Wysłany: Śro 21:40, 11 Mar 2009 Temat postu:

Śliczne. Takie nastrojowe...
Trzynastka która w końcu przestała uciekać.
Wilson który stracił Amber.
House który budzi się bez Wilsona.

Zakończenie trochę naiwne ale i tak całość bardzo ładna

Panna Wilson

Tak mnie jakoś wzięło na wygrzebywanie losowych fick'ów, a że uwielbiam 13 i kocham Wilsona, to padło na ten parring.
Twoje dzieło jest po prostu piękne.. i smutne...
Też nie przepadałam za Amber.. Podoba mi się zakończenie. Przyjaźń najważniejsza.

Pozdrawiam