Fic: Walking away 36/37 [Z] (House/Chase)

Gora · Wysłany: Pon 21:07, 02 Mar 2009 Temat postu:

Ładne. Z jednej strony słodkie (pluszowa wydra) a z drugiej okropnie gorzkie (House i prostytutka). Nie mogę doczekać się kolejnej części.

jednoskrzydla · Wysłany: Pon 21:43, 02 Mar 2009 Temat postu:

Ciekawy fik. Podoba mi się podejście Chase'a, jego próby zapełnienia pustki która została po [bardzo niewilsonowatym ;P] Wilsonie. Z niecierpliwością czekam na następną część.
House wyprany z uczuć - wrak człowieka... Chase, zróóób coś!

Fragment świetnie wyważony. Od słodkiej pluszowej wydry, przez pomysł wycieczki, który jednak nie odniósł zamierzonych efektów, aż do smutego i przygnębiającego zajścia z prostytutką.

[ brak kontroli, prostytutka, używki - wszystko kojarzy mi się z teledyskiem do Meds'a
http://www.youtube.com/watch?v=9eh0rAUwZSQ
ah, ta moja Plackowa mania xD Przepraszam. ]

elfchick · Wysłany: Wto 21:20, 03 Mar 2009 Temat postu:

Gora · Wysłany: Wto 21:30, 03 Mar 2009 Temat postu:

To może być jeszcze gorzej?... A będzie lepiej?...

elfchick · Wysłany: Wto 21:36, 03 Mar 2009 Temat postu:

Gora · Wysłany: Wto 22:56, 03 Mar 2009 Temat postu:

Nie pozostaje mi nic innego jak czekać na kolejną część...

jednoskrzydla · Wysłany: Wto 23:17, 03 Mar 2009 Temat postu:

Ja nie wiem jak moje House'owe serduszko zniesie te katorgi. *.*

Ale nie pozostaje mi nic innego jak czekać...
i mieć nadzieję na happy-end ^^

Gora · Wysłany: Wto 23:35, 03 Mar 2009 Temat postu:

Ja też mimo wszystko mam taką nadzieję...

elfchick · Wysłany: Sob 21:40, 07 Mar 2009 Temat postu:

[link widoczny dla zalogowanych]

W poniedziałek House nie przychodzi do pracy. Nie tylko nie przychodzi, ale także nie dzwoni, żeby o tym powiadomić i nie odbiera telefonu, kiedy jego podwładni usiłują się z nim skontaktować.

Dziwne, ale pierwszą rzeczą jaką robi, tego ranka, Cuddy jest wezwanie Dr. Chase'a.

Stoi przed swoim biurkiem, krzyżując ramiona z zakłopotaniem. Czuje, że powinna wyjaśnić.

- Zwykle dzwoniłam po Wilsona, kiedy... nie, żeby on miał jakąś kontrolę nad... ale to on zwykle... Biorąc pod uwagę twój niezwykły entuzjazm w kierunku... Wiesz może dlaczego...?

Chase uśmiecha się rozbawiony tym, jak łatwo zajął miejsce Wilsona jako opiekun House'a, i jeszcze bardziej rozbawiony tym, że Cuddy myśli, iż House potrzebuje opiekuna. Jest to oczywiście całkiem rozsądna opinia, ponieważ House jest tykającą bombą zegarową. Ale to nadal jest zabawne.

Spogląda na zegarek. Jest prawie jedenasta. Do drugiej nie ma w planie żadnych operacji, co oznacza, że będzie musiał się przygotować około pierwszej piętnaście. Mówi Cuddy, że może pojechać do mieszkania House'a i zobaczyć, czy wszystko jest w porządku. Ona wydaje się oddychać z ulgą, że nie musi czuć się winna z powodu odejścia Wilsona, teraz, kiedy Chase zgłosił się na ochotnika jako opiekun House'a.

-----------------------------------------------

Chase słyszy ryk muzyki z ulicy, nawet zanim wysiądzie z samochodu. Podchodzi do drzwi House'a z pluszową wydrą pod pachą, znajduje tam młodą dziewczynę walącą do drzwi. Dziewczyna odsuwa się, patrząc na Chase'a z nadzieją.

- Dzięki Bogu, miałam zamiar zadzwonić na policję. Gra tę samą cholerną piosenkę Matchbox Twenty w kółko od siódmej rano. Już... wystarczy. Kimkolwiek ona była, już nie wróci.

Chase mieszkał w Stanach jakiś czas, ale nadal nie znał do końca tutejszego prawa. Słuchanie głośnej muzyki w środku dnia nie wydaje się wystarczająco poważne, by wzywać policję i na pewno nie jest to haniebne czy ordynarne. Oczywiście jego perspektywa na ten temat jest pewnie wyjątkiem. Kiedyś spóźnił się godzinę do szkoły, gdy jego autobus utknął przed dużym stadem bezpańskich owiec.

- Och... czy to przestępstwo?

Dziewczyna macha tylko ramionami i odchodzi.

- Nie, ale powinno nim być.

Chase puka do drzwi, ale niemożliwe jest, by House go usłyszał. Szuka nad drzwiami zapasowego klucza, ale jego nagrodą jest tylko garść kurzu. House musiał go schować, a może zrobił to Wilson, kiedy pojawił się tutaj ostatnio. Jedno z dwojga, w każdym razie klucza tam nie ma.

- Cholera.

Chase wychodzi na ulicą i przygląda się oknom. Okno w sypialni wydaje się lekko otwarte, więc on wsuwa wydrę pod pachę i używa drugiej ręki, żeby je otworzyć. Potem wtyka głowę do środka, ale nigdzie nie widzi House'a. Wchodzi przez okno i zamyka je za sobą.

House jest w salonie, ubrany w slipy i t-shirt z emblematem Rolling Stones'ów. Leży na podłodze, opierając ubrane w skarpetki stopy o stolik, fałszując głośno. Kiedy widzi Chase'a ledwie reaguje, po prostu uśmiecha się do niego i macha głupio. Wszędzie panuje kompletny bałagan, lampa leży na boku, przewrócone krzesła i książki wywalone z półek. Pojemniki po jedzeniu na wynos i butelki po piwie zaśmiecają okolice kanapy i wszystkie wolne powierzchnie.

Chase odzywa się, starając się nie krzyczeć.

- Lubisz te piosenkę, co?

House pokazuje palcem i śmieje się na widok tego, że mimo iż usta Chase'a się poruszają, jego słowa giną w muzyce. To nie powinno być śmieszne. Ale w tym momencie jest mu wesoło.

Chase znajduje stereo i wyłącza muzykę. House nadal śpiewa.

- Everyman here, is wondering what its like to be with somebody else...la la la...everyone here's to blame...everyone here's...caught up in the pleasure of the pain...

- House?

- ...cause we don’t know how...to get it back to good...

- House!

- Co?

- Nie przyszedłeś dzisiaj do pracy.

- Aha... jeśli o to chodzi. Miałem zamiar zadzwonić, ale nie mogłem znaleźć telefonu. Zgubiłem go w niedzielę.

Pierwszym odruchem Chase'a jest rada, by powiedzieć House'owi, żeby pomodlił się do patrona rzeczy zagubionych, ale prawdopodobnie żadna modlitwa nie zostałaby wysłuchana. Nie jest pewien, czy Święty Antoni mógłby przebrnąć przez ten bałagan.

House kiwa głową na widok rzeczy w dłoni Chase'a.

- Co to za bóbr?

- To jest wydra.

- Och. Więc co to za wydra?

Chase postanawia być szczery. Przynajmniej zmusi to House'a do myślenia.

- Jest dla ciebie. Kupiłem ją w oceanarium.

Na twarzy House'a pojawia się szok i przerażenie za razem.

- Poważnie?

- Tak. Mieli tę i drugą, która trzymała w łapkach fioletowego jeżowca morskiego. Myślałem, że ta ci się bardziej spodoba. Wiem, jak bardzo lubisz morskie rośliny.

House gapi się na maskotkę, nadal zastanawiając się, dlaczego Chase ją kupił. Jasne, sam o to prosił. Ale wtedy żartował, a poza tym i tak nikt go nigdy nie słucha. Nigdy nie myślał o sobie jako o osobie, której słowa ludzie pamiętają, kiedy on nie jest obecny. Wyobraża sobie Chase'a w sklepie z pamiątkami, łapiącego wydrę - muszę kupić ją House'owi.

Myśli, że zaraz może zwymiotować, choć z drugiej strony myśli o innych rzeczach, do zakupu których mógłby nakłonić Chase'a.

- Wow. Jestem niezwykle poruszony twoim gestem. Gdyby ktoś dal mi wcześniej maskotkę, zaoszczędziłbym fortunę na piwie i porno.

- Dlaczego nie możesz mi po prostu podziękować?

- Co byłoby w tym zabawnego?

Chase przytula wydrę opiekuńczo do siebie.

- Nie obchodzi mnie, czy ją chcesz, czy nie. Sam o nią prosiłeś. Jeśli chcesz się jej pozbyć, będziesz musiał zrobić to, kiedy sobie pójdę.

- Mogę wsadzić jej łepek do młynka na odpadki?

- Jeśli... chcesz rozwalić sobie rury, jasne.

- Dlaczego musisz rujnować mi zabawę? Zaraz mi powiesz, że podpalenie jej włączyłoby alarm przeciwpożarowy.

- Jeśli działa bez zarzutu... a poza tym ta wydra nie jest łatwopalna.

House wygląda na sfrustrowanego.

- Jest za duża, żeby ją spuścić... szczególnie teraz, kiedy mam toaletę, która oszczędza wodę... Cholerny Al Gore...

- A co powiesz na to? Zamiast niszczyć niewinną zabawkę, pogódź się z faktem, że to prezent od dobrze życzącego ci kolegi, który wolałby, żebyś przychodził codziennie do pracy, zamiast się upijać, leżeć na podłodze i współczuć samemu sobie?

- Wow... naprawdę zmuszasz mnie do myślenia. Doceniam to. Dlaczego ja cię w ogóle zwolniłem?

- Mówiłeś coś o potrzebie zmiany... do której świetnie się przystosowujesz. Jesteś dosłownym kameleonem.

House łapie się za klatkę piersiowa.

- Auć. Jesteś gorzki.

- W zasadzie ciesze się, że już dla ciebie nie pracuję

- A może nie.

- ...ponieważ to znaczy, że teraz kiedy już nie jesteś moim szefem... możemy się zaprzyjaźnić.

House chrząka na samą sugestię.

- Nie potrzebuję przyjaciół, a już na pewno nie takich, którzy dają mi w prezencie pluszowe zwierzątka. Boże, nawet Wilson wiedział lepiej, a on był prawie uzależniony od Build-A-Bear.

- Nie przestanę próbować.

- Więc... jesteś idiotą.

- Gdybym był idiotą, uwierzyłbym ci, kiedy mówisz, że nie potrzebujesz przyjaciół. Tak jak inni ludzie, którym to powiedziałeś. Na mnie to nie działa.

- Ja wolę myśleć, że oni wiedzieli, kiedy ode mnie odejść.

- Dlaczego? Co jest w tobie takiego niebezpiecznego... poza twoją agresją w stosunku do pluszowych zwierzątek?

- Pamiętam, że kiedyś cię uderzyłem.

Chase macha wyzywająco ręką.

- Ooch... ale się boję. Kiedy będę próbował być twoim przyjacielem, znowu mnie uderzysz?

House zamiera, nieszczęśliwy z powodu nieumiejętności zastraszenia swojego byłego pracownika. Oczywiście to, że nadal leży na podłodze, nie pomaga.

- Ja... dlaczego chcesz być moim przyjacielem? Jestem wystarczająco stary, by być twoim ojcem. W niektórych krajach to jest uznawane za dziwne.

- Istnieje granica wiekowa w przyjaźni?

- A no tak... jasne. Zapomniałem o twojej sekretnej skłonności do grudniowo-majowych romansów. Spotkałeś jakieś fajne dzieciaki na onkologii pediatrycznej?

Chase się uśmiecha.

- Nie odpowiedziałeś na moje pytanie.

- A ty na moje.

- Nie, nie odpowiedziałem. Daj mi jeden przykład, dlaczego nie powinienem chcieć się z tobą zaprzyjaźnić, a ja to przemyślę.

House zaciska usta i udaje, że o tym myśli.

- Ja... cię nie lubię.

- To nie jest wystarczająco dobry powód, gdybyś mnie nie lubił zadzwoniłbyś na policję pięć minut temu, kiedy włamałem się do twojego mieszkania.

- Nie chcę policji.

- Ale nie szkodzi, że ja tu jestem?

- Nie. Ty przynajmniej nie każesz mi się podnieść i założyć spodni.

Chase wzdycha i rzuca wydrą w klatkę piersiowa House'a. House łapie ją i podnosi na wysokość twarzy. Głupia zabawka. On jej nie chce - chociaż jest słodka i, w pewnym sensie, miękka i miła w dotyku. Kiedy Chase sobie pójdzie, wyrzuci ją do śmieci. Albo nie. Jeszcze się nie zdecydował. Może użyje jej, żeby wyrównać spłaszczoną poduszkę na sofie.

Myśli House'a zostają przerwane przez odgłos kaszlnięcia.

- Pokażesz się dzisiaj w pracy czy nie? Cuddy chce wiedzieć.

- Dzieciaki mają pacjenta?

Chase nie jest do końca pewien. Poza tym wydaje mu się dziwne, że House nazywa swoich pracowników "dzieciakami", skoro Taub na pewno przekroczył czterdziestkę.

- Nie... nie jestem pewien.

- No to nie.

- A jutro?

House wydaje się być zmęczony samym myśleniem na ten temat.

- Jeśli starczy mi sił, żeby się wykąpać i znaleźć czyste dżinsy, wtedy o tym pomyślę.

- Nie masz czystych dżinsów?

House macha ręką w kierunku sypialni.

- Jestem pewien, że gdzieś mam...

Chase wzdycha i idzie we wskazanym kierunku. Oczywiście znajduje stos czystych t-shirtów. Jest też cała szafa koszul i krawatów, które nie były noszone przez ostatnie dziesięć lat. Ale szuflada komody gdzie zwykle mieszczą się spodnie jest kompletnie pusta. Cztery pary niebieskich dżinsów i dwie pary innych spodni są wepchnięte do wypełnionego po brzegi kosza na brudna bieliznę.

- Kiedy ostatni raz robiłeś pranie?

House specjalnie przybiera zakłopotany wyraz twarzy.

- Chodzi ci o to coś z mydłem i wodą?

Chase natychmiast powstrzymuje się przed zapytaniem House'a, jak to możliwe, że przeżył prawie pięćdziesiąt lat, nie umiejąc nic wokół siebie zrobić. To, że House jest w depresji nie pomaga, ale łatwo jest się domyślić, że był przyzwyczajony do tego, że Wilson zadba o to, by rano wstał i żeby coś zjadł.

Znowu ogląda bałagan. Stwierdza, że nic nie będzie go kosztowało, jeśli wróci tu po południu i posprząta, jeśli taka jest cena tego, czy House zostanie w domu pijany na podłodze.

- Ja... muszę wracać do pracy. Ale wrócę później i... pomogę ci zrobić porządek ze spodniami.

House chichocze na sposób, w jaki Chase to powiedział.

- Zwykle ludzie stawiają mi drinka zanim... porządkują mi spodnie.

Chase jest zdziwiony tym, że House zgadza się przyjąć jego pomoc.

- Myślę, że już i tak wystarczająco dużo wypiłeś.

House wzdryga się na podłodze. Proszę, oto osąd, na który czekał. Zawsze możesz na niego liczyć.

Chase wyczuwa reakcję House'a. Tak, jakby był jasnowidzem, tylko że nie jest, ponieważ to byłoby głupie.

- Nie oceniam cię.

House odwraca wzrok, onieśmielony tym, jak łatwo dał się odczytać.

- Oczywiście, że nie.

- Otworzysz mi drzwi, kiedy wrócę?

Usta House'a wykrzywiają się w uśmieszek. Jeśli Chase chce być jego przyjacielem, będzie musiał na to zapracować.

CDN... W "House Keeping"

Gora · Wysłany: Nie 0:27, 08 Mar 2009 Temat postu:

Strasznie fajny kawałek. Taki... pozytywny. Jak widzę, jeden z tych lepszych

elfchick · Wysłany: Nie 0:37, 08 Mar 2009 Temat postu:

Postanowilam pojsc za ciosem i podac nastepna czesc, ktora jest jakby zakonczeniem poprzedniej. I, tak na marginesie jedna z moich ulubionych czesci calego opowiadania...

[link widoczny dla zalogowanych]

Chase wrzuca monety do maszyny z napojami i czeka, aż wpadną do środka. Zawsze wychodzi z sali operacyjnej spocony. To ciasne pokoje, w których trzeba się bardzo precyzyjnie poruszać. Do tego dochodzą jeszcze ubrania ochronne, które przeszkadzają jego skórze oddychać. Wlewa w siebie puszkę Sprite'a w mniej niż dziesięć sekund.

Cameron w jakiś sposób udaje się pilnować rozkładu zajęć Chase'a i jednocześnie utrzymać iluzję trzymania się na odległość. Podchodzi do niego i kupuje własny napój.

- Chcesz iść na obiad?

Chase stara się nie beknąć po wypiciu całej puszki jednym haustem. Ociera twarz dłonią. Jest prawie piąta i obiecał House'owi, że wróci. Nie chce go wystawić, szczególnie jeśli wziąć pod uwagę to, w jakim stanie go znalazł. Nie wydaje mu się dziwne to, że nagle wszystko w jego życiu stało się mało ważne w porównaniu z House'em.

- Musze się czymś... zająć.

- Czym?

Chase jąka się, uświadamiając sobie, jak głupio to zabrzmiało.

- House potrzebuje.. ma... problemy.

- Och tak. Słyszałam, że rano się nie pokazał. Cuddy wezwała mnie, żeby spytać, czy pokazał się znowu na izbie przyjęć.

Chase się krzywi. Jest zaskoczony i lekko podenerwowany tą wiadomością. Uświadamia sobie że, jego ostatni wzrost zainteresowania House'em jest kompletnie absurdalny, skoro on nie może nikomu wmówić że, łączy go z nim coś więcej, niż z innymi pracownikami szpitala.

Ale jednak nagle nie chce dzielić się z Cameron powodami, dlaczego House zdecydował się zostać w domu tego ranka. Jest to dziwnie opiekuńczy gest, jakby nie chciał, żeby opinia innych na temat House'a zjechała niżej, niż jest teraz. Chase może zrozumieć, dlaczego House wolałby zostać w domu i pić, zamiast przyjść do pracy, dlaczego może czuć się zbyt przybity, żeby zrobić pranie. Ale widzi to, że Cameron, Foreman i nowy zespół House'a mogą przypisać takie zachowanie czemuś innemu i użyć tego jako wymówki, by nie starać się z nim zaprzyjaźnić.

Cameron poznaje po jego wyrazie twarzy że, Chase jest czymś zmartwiony. Jego brwi lekko się ściągają i kącik jego ust się podwija. To sprawia, że zaczyna ona myśleć o tym, co Chase przed nią ukrywa.

- Co jest? Czy coś mu się stało?

On patrzy w dół na pustą puszkę. Jedynym wynagrodzeniem tego że, on nie potrafi kłamać, jest jej naiwność.

- On po prostu... wiesz... nie czuł się na silach, żeby dzisiaj przyjść.

Cameron popija swoje Mountain Dew.

- Wypadek i przedawkowanie... mogły obniżyć jego odporność na infekcje. Może po prostu złapał grypę albo coś takiego... on przecież nie odżywia się odpowiednio i nie bierze witamin...

Chase nie wie, dlaczego sugestia że, House mógłby być chory go martwi. Tak po prostu. Może to dlatego że, jego ojciec umarł tak niespodziewanie i bez ostrzeżenia. Widzieli się trzy miesiące zanim umarł i wyglądał na zupełnie zdrowego. Chase musi odsunąć od siebie możliwość tego, że z House'em dzieje się coś złego, coś czego jeszcze nie wykryli. Dlatego tak bardzo chciał pomóc, kiedy House został przywieziony na izbę przyjęć. Jak rodzic ciekawskiego malucha, chce na stałe zawinąć House'a folią ochronną i trzymać go z daleka od przyszłych kontuzji.

- On nie jest chory... to znaczy... on jest po prostu...

Cameron śmieje się cicho, nie rozumiejąc, jakie to dla niego ważne.

- No właśnie. W tym tkwi ironia. On był... postrzelony, poraził się prądem i Bóg jeden wie, co jeszcze sobie zrobił, i zawsze doszedł do siebie. Nawet jego nerki i wątroba pracują prawie normalnie... a nie powinny. Pamiętasz George'a Burns'a? On palił i pił, i dożył... prawie setki.

Chase przytakuje. Nie wierzy w to ani na sekundę. Oczywiście komuś, kto stracił oboje rodziców przed trzydziestką trudno jest być optymistą. House ma szczęście, co według Chase'a może się niedługo zmienić.

- Czy w laboratorium zostało jeszcze trochę jego krwi?

Cameron przewraca oczami.

- Po co?

- Nie wiem... nieważne.

Ona patrzy na niego kpiąco.

- Wyrzucają nadmiar po pięciu dniach. Już go przytuliłeś. Więc jeśli chcesz od niego więcej płynów ustrojowych, będziesz musiał go przynajmniej pocałować. Z języczkiem.

Chase wykrzywia się, przypominając sobie jej nieudaną próbę ukłucia House'a igłą rok wcześniej, kiedy myśleli, że House ma raka mózgu. Teraz jest poirytowany jej oszustwem i czuje się winny swojego. Nic dziwnego, że House nie ufa innym ludziom.

- Czy tak właśnie zrobiłaś... pocałowałaś go dla próbki krwi?

Ona uśmiecha się i puszcza do niego oko.

- Nigdy w zasadzie nie dostałam tej próbki.

- Zadzwonię do ciebie później

On odchodzi, chcąc wymazać ten obraz z pamięci. Idzie do szatni się przebrać.

------------------------------------------------------

Po wyjściu Chase'a House starał się wstać z podłogi. Ale szybko uświadomił sobie, że jest bardziej pijany, niż myślał. Za bardzo kręciło mu się w głowie, żeby dojść do sypialni i wiedział, że dodatkowe chodzenie sprawi, iż będzie on jeszcze bardziej skłonny do wymiotów. Więc przesunął ręką po poduszkach kanapy, zwalając je wszystkie na podłogę.

W żaden sposób nie dostałby się na drugą stronę mieszkania w poszukiwaniu poduszki. Więc złapał najbliższy przedmiot, tę głupią wydrę, i wetknął ją sobie pod głowę. W zasadzie to była to przyzwoitej wielkości zabawka - długa na trzydzieści cali i szeroka na dziesięć, twarda, ale nadal puszysta. Powiedział sobie, że była ona bardzo użyteczna, i że mogłaby mu się do czegoś przydać, zanim ją wyrzuci.

Kilka minut później, chrapał.

Kiedy Chase wraca, znajduje oba okna zamknięte. Pamięta, że sam zamknął za sobą okno, przez które się włamał za pierwszym razem i wygląda na to, że House zapomniał je dla niego uchylić, jak obiecał. Myśli o pukaniu. Ale decyduje, że lepiej będzie udowodnić House'owi, że on potrafi sam znaleźć inny sposób

Dozorczyni jest niezwykle pomocna i, na szczęście, lekko przygłucha. Więc nie zauważa, że Chase mówi z obcym akcentem, kiedy on wyjaśnia jej, że musi dostać się do mieszkania swojego niepełnosprawnego ojca, żeby upewnić się, że się nie przewrócił. Ona jest bardziej niż skora do pomocy i nawet opowiada mu przez minutę o bransoletce Life Alert, która podarował jej syn.

Chase wchodzi do mieszkania i znajduje House'a na kanapie, z ramieniem owiniętym wokół pluszowej wydry, którą wetknął sobie pod brodę. Wyobraża sobie, że jedynym powodem tego, iż zabawka jest cała i zdrowa jest to, że House był zbyt leniwy, by zrobić więcej, niż zmienić miejsce leżenia z podłogi na sofę.

House nie porusza się kiedy, Chase przechodzi obok niego i zaczyna zbierać z podłogi śmieci. Po nastawieniu prania, Chase siada na stoliku i patrzy na drugiego człowieka. House śpi z lekko otwartymi ustami i lekko skręconym ciałem. Z wyjątkiem nitki śliny, zbierającej się na główce wydry, Chase'owi wydaje się, że wygląda on na spokojnego.

Oczywiście House jest o wiele mniej spokojny, kiedy budzi się z okropnym bólem głowy i widzi przyglądającego się mu Chase'a.

House mruga z powodu światła, które wcale nie jest takie jasne. Jego włosy stoją z jednej strony. Od razu uświadamia sobie swoja nazbyt bliską odległość od wydry i rzuca nią na podłogę.

- Boże... ty jeszcze tu jesteś?

Chase się uśmiecha.

- Nie, wyszedłem... wyciąłem facetowi śledzionę, zrobiłem biopsję nerwu, wypiłem Sprite'a, potem wróciłem, włamałem się do twojego mieszkania i zrobiłem pranie.

- Ty naprawdę zrobiłeś mi pranie?

- No może nie całe... ciemne rzeczy jeszcze się nie uprały.

House patrzy na niego zdziwiony.

- Jakie ciemne rzeczy?

Chase nie jest pewien jak na to odpowiedzieć.

- Ty nie... sortujesz prania?

- A ty tak?

- Um...

House wzdycha i siada, łapiąc się za głowę. W tym momencie ma wybór: może albo napić się kawy i spróbować uporać się z objawami kaca, albo po prostu dalej pić, żeby utrzymać je z daleka. Wybiera to drugie i powłócząc nogami idzie do lodówki w poszukiwaniu piwa.

Chase, oczywiście, idzie za nim.

House otwiera butelkę i jednym haustem wypija połowę, przy otwartych drzwiach lodówki. Wykonuje gest w stronę drugiego mężczyzny, który raczej nieszkodliwie dokonał inwazji na jego przestrzeń życiową.

- Chcesz piwa?

Chase zwykle nie pije, kiedy musi rano wcześnie wstać. Więc grzecznie odmawia.

- Uh... nie.

House zamyka lodówkę i przechodzi obok niego, wracając do salonu. Wali się na sofę, przesuwając wydrę stopą.

- Jak długo macie zamiar to robić?

Chase nie jest pewien, co on ma na myśli.

- Co?

- To całe...'przygarnijmy biednego, osieroconego House'a i zróbmy z niego nowy film dla Hallmarku'?

- Ja tylko...

House patrzy na niego z ironią.

- Robisz mi pranie, żeby zapobiec mojemu samobójstwu?

Chase patrzy w dół. Przypomina sobie swoją własną poradę, że nie powinien interpretować słów House'a jako odrzucenia, że to nie powinno mieć znaczenia. Ale to nadal boli.

- Nieważne.

House przez chwilę gapi się na niego, oczekując odparcia ataku. Ale ono nie nadchodzi. Z drugiej strony Chase nadal stoi tam, gdzie stał.

Stara się, aby nie zabrzmiało to tak, jakby mu na tym zależało, żeby Chase nie pomyślał sobie, że okazuje mu gościnność.

- Może przynajmniej usiądziesz?

Chase zawisa w powietrzu.

- Ja... sądzę, że skończę pranie... a potem sobie pójdę.

House otwiera usta, ale nic nie mówi. Przypuszczał, że Chase pójdzie sobie, jak tylko poczuje, że jego pomoc nie jest doceniana, albo że przynajmniej zostanie zbesztany za bycie niewdzięcznym. Ale Chase wydaje się dziwnie odporny na obelgi.

- W porządku więc.

House włącza telewizor i zapomina o rzeczywistości na następną godzinę. Chase w zasadzie się do niego nie odzywa, wygłaszając jedynie jednosłowne komentarze w czasie przekładania prania z pralki do suszarki. House nie odpowiada na większość z nich więcej niż jękiem albo kiwnięciem głowy.

Chase robi na łóżku House'a stertę czystych ubrań i zaczyna je składać, wieszać i chować do szuflad komody. House zostaje na kanapie, popijając piwo, na stoliku przed nim stoją już dwie puste butelki.

Kiedy Chase wypełnia zadanie, z którym tutaj przyjechał, podchodzi do House'a.

- Twoje pranie jest skończone. Masz wystarczająco dużą ilość spodni. Czy masz zamiar przyjść jutro do pracy?

House wyłącza telewizor. Pytanie jest wolne od jakiejkolwiek oceny, ale on nadal czuje odrobinę wstydu.

- Nie wiem. Pójdę wziąć prysznic.

Nie czeka nawet, aż Chase wyjdzie - po prostu idzie korytarzem do łazienki i zamyka za sobą drzwi.

Chase zostaje jeszcze chwilę w salonie, zanim w jego głowie pojawia się pomysł. Uznaje go za raczej oszukańczy. Ale zżera go ciekawość. Wolałby skończyć ze swoimi irracjonalnymi lękami o zdrowie House'a. Zabiera jedną z butelek i niesie ją do kuchni. Znajduje tam dużą zapinaną torebkę i wkłada do niej butelkę. Po raz ostatni rzuca okiem na korytarz, żeby sprawdzić czy House go nie widzi, a potem wychodzi.

CDN... W "And Though The News Were Rather Sad"

Gora · Wysłany: Nie 10:20, 08 Mar 2009 Temat postu:

elfchick · Wysłany: Nie 20:25, 08 Mar 2009 Temat postu:

Gora · Wysłany: Nie 20:45, 08 Mar 2009 Temat postu:

elfchick · Wysłany: Nie 20:52, 08 Mar 2009 Temat postu:

Jesli cie to przerasta nie musisz czytac dalej.

Gora · Wysłany: Nie 21:16, 08 Mar 2009 Temat postu:

Nie przerasta. Po prostu nie należy do listy rzeczy, które chciałabym, żeby się wydarzyły. Dlatego mam nadzieję, że się okaże, że to jednak nie to.

I nie mam zamiaru przestać czytać

elfchick · Wysłany: Nie 21:21, 08 Mar 2009 Temat postu:

Gora · Wysłany: Nie 21:35, 08 Mar 2009 Temat postu:

Nawet. Bo z jednej strony kocham dobre zakończenia a z drugiej smutne są... jakoś bliższe. I często o wiele bardziej rzeczywiste.

elfchick · Wysłany: Nie 21:36, 08 Mar 2009 Temat postu:

Dobrze wiedziec.

Gora · Wysłany: Nie 21:40, 08 Mar 2009 Temat postu:

Wnioskuję z tego, że tym razem na happy end nie ma co liczyć. Jakoś to będę musiała przeżyć

Pozostaje mi czekać na kolejną część i mieć nadzieję, że pojawi się szybko

elfchick · Wysłany: Nie 21:50, 08 Mar 2009 Temat postu:

To dobrze, bo za bardzo lubie ten fic zeby przestac go tlumaczyc.

Nawet kiedy zle sie dzieje.

Gora · Wysłany: Nie 22:09, 08 Mar 2009 Temat postu:

Tłumacz, tłumacz... Fic jest naprawdę świetny, do tego dobre tłumaczenie... i jeszcze dużo Chase'a... więcej do szczęścia nie trzeba

Richie117 · Wysłany: Sob 3:36, 14 Mar 2009 Temat postu:

jestem stronnicza i nic na to nie poradzę, ale opcja Chouse - nawet jeśli to tylko friendship - kompletnie do mnie nie przemawia i przez to ten fik wydaje mi się taki jakiś nierealny...
Wiem, że w pewnych sprawach wiek nie ma znaczenia, ale Chase mimo to wydaje mi się zbyt młody i niepoważny, żeby nagle miał stać się zbawicielem House'a

drugie, co mi przychodzi do głowy to to, czy Juliabohemian nie mogła wybrać jakiejś innej śmiertelnej choroby?

(tzn wiem, że oczywiście nie mogła, bo tylko dzięki nowotworowi Wilson nie może wypaść całkowicie z orbity tego fika... Ale mam szczerą nadzieję, że Jimmy już nie wróci, ani w ogóle się nie dowie, co się dzieje z House'em - skoro Chase chce się bawić w niańkę House'a, to niech naprawdę poczuje, co się z tym wiąże

)

elfchick · Wysłany: Sob 19:31, 14 Mar 2009 Temat postu:

Richie117-Nie wiem dlaczego Juliabohemian wybrala akurat nowotwor. To znia musisz rozmawiac na ten temat, tymbardziej ze cale opowiadanie jest jeszcze nie jest skonczone i nie wiadomo co sie moze stac.

*****************************

[link widoczny dla zalogowanych]

House wstrzymuje oddech przez trzydzieści sekund i czeka, aż skaner obróci się wokół górnej części jego ciała. Na szczęście CT to szybkie badanie w porównaniu z innymi formami obrazowania medycznego. Kiedy skaner piszczy obwieszczając koniec badania, House nie czeka. Zeskakuje ze stołu, łapie swoją laskę i wpada prosto do gabinetu obok.

Nie przebrał się nawet w koszulę, ponieważ badanie tego nie wymagało. Po prostu zmienił jeansy na parę luźnych spodni od piżamy w rysunki Diabła Tasmańskiego, które tkwiły w szufladzie jego biurka, odkąd ktoś dał je mu dla żartu w prezencie dawno, dawno temu. Wbrew złowróżbnemu spojrzeniu technika, odmówił zdjęcia butów.

Doktor Robert Shelby jest nowo mianowanym ordynatorem działu onkologii. Ale był pracownikiem szpitala klinicznego przez piętnaście lat. Wbrew temu, że zbliża się do sześćdziesiątki, nigdy nie był zbyt ambitny, więc awans spadł na niego jak grom z jasnego nieba. Dlatego też pierwszy raz musi wykonać takie zadanie.

Marszczy czoło, chociaż nie dziwi go wtargniecie. Ciało, które właśnie zeskanował, jest znajome, chociaż po raz pierwszy zobaczył wnętrze jego płuc.

- Fajne spodnie.

House ignoruje komentarz i podsuwa sobie krzesło.

- Obejrzyjmy to.

Shelby obraca ekran w jego stronę.

House pochyla się do przodu i patrzy jak drugi lekarz przegląda każde zdjęcie po kolei. Po kilku minutach Dr. Shelby przesuwa się na krześle

- Wiesz, Greg... jestem świadomy tego, że nigdy się nie zgadzaliśmy, profesjonalnie albo inaczej...

-Ah ha... to dlatego wybrałem właśnie ciebie... drugim powodem jest to, że nie wynaleziono jeszcze samoobsługowego CAT scanu. Gdybym mógł zrobić to bez twojej obecności, wierz mi, poradziłbym sobie.

-Tak, więc... chciałem ci powiedzieć, że to mój osąd nie jest umotywowany moją opinią na twój temat.

House przerywa mu, nadal patrząc na ekran.

- Wiesz, że ja usiłowałem poderwać twoją żonę na przyjęciu świątecznym w 2002... miała na sobie taką krotką czerwoną sukienkę, która ledwo zakrywała jej tyłek. To było dzieło sztuki. Ubieranie się w ten sposób powinno być nielegalne. W niektórych krajach kobiety, które tak się ubierają są kamienowane... Dzięki Bogu za demokrację...

Shelby odkasłuje. Nie jest pewien dlaczego House mówi mu o tym akurat teraz. Ale jeśli on rzeczywiście ma śmiertelnego raka, czuje, że byłoby to niestosowne, gdyby przyczepił się do czegoś tak trywialnego. To było sześć lat temu. Na pewno Dr. House zauważył, że on nie nosi już obrączki. Sam fakt powinien być wystarczającym dowodem, że on nie ma mu za złe tego, co zaszło.

- To jest... już nieważne, naprawdę.. i... biorąc pod uwagę obecne okoliczności..

House posyła mu krótkie, ale wystarczająco obleśne spojrzenie.

- Nadal myślę o tej sukience... kiedy, no wiesz, wyprowadzam psa na spacer. Ona ma wspaniałe nogi. Naprawdę bezcenne, Bob. Chociaż słyszałem, że jej prawnik zażądał całkiem niezłej sumki...

Shelby zamyka na chwilę oczy i mruczy pod nosem.

- Boże, jesteś gnojkiem.

House się uśmiecha.

- Widzisz, takiej właśnie reakcji oczekiwałem.

Shelby odkasłuje i decyduje się wrócić do medycyny. Jest oczywiste, że House stara się być tak bardzo irytujący, by zapewnić sobie jego totalny obiektywizm. Dlaczego ten człowiek woli rozmawiać o tym z lekarzem, który nim gardzi zamiast z kimś, kto może okazać prawdziwe współczucie, wykracza poza granice jego umysłu

Chociaż on przypuszcza, że House sam zorientował się co się z nim dzieje, dzięki zdjęciom na ekranie komputera, Shelby nadal ma obowiązek przekazania informacji i powiadomienia pacjenta o swojej opinii.

- Tak... więc masz dwa guzy w połowie płata płuc.. i serię mniejszych zmian w węzłach chłonnych. Oskrzela wydają się czyste... ale powinniśmy do nich zajrzeć na wszelki wypadek. Chciałbym zapisać cię na badanie pojemności płuc. W tej sytuacji myślę, że musimy zrobić to najszybciej, jak się da.

------------------------------------------------------------------

Doktor Shelby odwołuje wszystko, co miał zaplanowane na resztę dnia i zapisuje House'a na badania. Zarówno badanie oskrzeli jak i biopsja wymagają znieczulenia miejscowego, i House wydaje się bardziej niż szczęśliwy, słysząc to. Wyłączył zarówno komórkę jak i pager, więc Cuddy i jego zespół nie znajdą go. Poważnie wątpi w to, że będą potrzebowali go tak bardzo, że zaczną przeszukiwać wszystkie pomieszczenia po kolei i sprawdzą w jego aktach, czy był zapisany na jakieś badania.

Kiedy znieczulenie zaczyna działać, House myśli, że gdyby był normalny, ktoś byłby przy nim, ktoś, kto byłby tutaj z własnej woli. Ktoś trzymałby go za rękę, a on pozwoliłby temu, że jest kompletnie naćpany na bycie powodem tego, że na to pozwolił.

Gdyby miał dziewczynę lub żonę, one czekałyby na niego po drugiej stronie szyby, albo nerwowo kręcąc się po korytarzu na zewnątrz, albo kurczowo trzymałyby swój krzyżyk tak, jak robiła to Stacy.

House wie, że gdyby Wilson nie wyjechał, nigdy nie ważyłby się o to zapytać, nigdy nie byłby w stanie przyznać się, że potrzebuje wparcia. Ale Wilson uparłby się, powiedziałby, że nikt nie powinien być sam w takiej chwili.

Zamiast tego House uświadamia sobie, że poza Doktorem Shelby i jego asystentką, nikt w szpitalu nie wie, że on poddaje się tym badaniom. Mógłby usłyszeć diagnozę i umrzeć w ciągu kilku miesięcy, i nikt by się tego nie spodziewał, może poza Chase'em, jeśli on jeszcze nikomu nie powiedział.

---------------------------------------------------------------------

House jest śpiący po lekarstwach. Ale nie siada na krześle. Opiera się o biurko Dr. Shelby'ego, niemal przewracając rządek ramek ze zdjęciami licznej gromadki dzieci. House przewraca oczami i mówi automatycznie.

- Posłuchaj, nie płacę ci za godzinę Bierzmy się do pracy.

Shelby podaje House'owi raport patologa.

- Oskrzela są czyste, ale biopsja potwierdziła obecność dwóch guzów na twoim płucu. Biorąc pod uwagę ich rozmiar i lokalizację, myślę, że mogę bezpiecznie stwierdzić, iż operacja przyniosłaby więcej ryzyka niż skutków.

- Świetnie.. dzięki, więc... możecie mi wybudować stadion? Czy powinienem anulować prenumeraty?

- Ja... wiesz, że średnie szanse wynoszą sześć do dwunastu miesięcy. Ale biorąc pod uwagę ten zestaw danych, naprawdę nie sadzę, że masz więcej niż.. dziewięć.

Shelby czeka na jakiś rodzaj reakcji. Ale nie ma żadnego. Większość ludzi zwykle jakoś reaguje. Nawet najbardziej spokojni pacjenci załamują ręce i płaczą albo wściekają się i rzucają przedmiotami.

House jest cichy i nic na jego twarzy nie zdradza tego, czy czuje się inaczej, niż zwykle.

Shelby kontynuuje.

- Myślę, że dzięki cyklowi naświetlań, możesz to przedłużyć... może nawet do dwóch lat.

House w końcu się odzywa.

- Więc mogę być chory dwa razy dłużej? Wow, gdzie mogę się zapisać?

- Mogę cię przyjąć tak wcześnie jak...

- Jakbyś nie wiedział, to to był sarkazm.

Usta Shelby'ego zaciskają się w linię.

- Posłuchaj.. obaj wiemy, że to nie jest przyjemne doświadczenie Ale połączenie naświetlań z chemioterapią może spowodować remisję. To pojawia się tylko u pięciu procent pacjentów. Większość ludzi łapałaby tę szansę, gdyby...

- Większość ludzi kocha życie. Ja nie należę do większości, Bob. Myślałem, że już się tego domyśliłeś. Spójrz na moje spodnie.

Głos Doktora Shelby'ego mięknie.

- Posłuchaj.. Greg. Wiem, że długo przyjaźniłeś się Dr. Wilsonem. Wiem, że on się niedawno przeprowadził z powodu zgonu w rodzinie... ale prowadził badania, które znalazły sposób na przedłużenie życia pacjentów z małokomórkowym rakiem płuc. Może powinieneś pomyśleć nad konsultacją...

House odpowiada ostrzej, niż by chciał. Nie chce słyszeć imienia Wilsona, nie chce myśleć o nim, ani o śmierci, która spowodowała jego przeprowadzkę

- Jeśli chciałbym jego pomocy, sam bym do niego zadzwonił.. i jeśli dowiem się, że do niego dzwoniłeś, pozwę cię i odbiorę ci wszystkie pieniądze, jakie łaskawie zostawiła ci żona.

Shelby wydaje się lekko zaskoczony przez te insynuacje.

- Potrafię utrzymać tajemnicę lekarską.

- To dobrze.

- Chemioterapia nie pomoże, jeśli nie będzie połączona z naświetleniami.

- Wiem... i dlatego nie będę sobie zawracał tym głowy. Kto wpadł na ten genialny pomysł? Napijmy się trucizny, żeby zabić raka... dlaczego go nie zastrzelić? Podpalmy go, zadźgajmy nożami...

Shelby wzdycha i drapie się w nos.

- Tak... możemy przynajmniej sprawić, żeby cię nie bolało.

- Wątpię w to.

- Jeśli to coś dla ciebie znaczy... myślę, że robisz błąd.

House uśmiecha się smutno przed wyjściem.

- Boże.. na pewno nie tęsknię za tym jednym zdaniem.

-------------------------------------------------

- Gdzieś ty się, u diabła, podziewał? Wzywałem cię dziewięć razy.

Foreman jest jedyną osobą w gabinecie, kiedy House wraca. Jest lekko zdenerwowany. Ale pewnie dlatego, że ich pacjent prawdopodobnie umrze, a House był poza zasięgiem przez ostatnie cztery godziny.

- Byłem... zajęty

- Jasne, nasz pacjent miał poważny atak serca i na pewno nie uda nam się zapisać go na listę kandydatów na przeszczep bez długich negocjacji. Rozmawiałem już o tym z Cuddy... myślę, że jeśli pogadasz z komisją, może uda ci się ich na to namówić...

- Idę do domu.

To nie była odpowiedz na jaką czekał Foreman.

- Zwariowałeś? Nie możesz teraz wyjść.

House zgrzyta zębami. Zapomniał o pacjencie. Tak naprawdę, w tym momencie, pacjent gówno go obchodzi. Jedyne czego pragnie, to znaleźć bar, gdzie nikt go nie zna, zalać się w trupa, wczołgać do jakiegoś rynsztoka i nigdy więcej nie obudzić. Nie jest pewien, jak powiedzieć o tym Foremanowi, bez potwierdzenia jego wątpliwości na temat swojego zdrowia psychicznego.

- Ja... mam zły dzień

Foreman przewraca oczami. Nie pozwoli, żeby pacjent stracił szansę na nowe serce tylko dlatego, że House ma zły dzień

- Przykro mi to słyszeć. Dzień pacjenta także nie wygląda dobrze.

House podnosi głos:

- Nie obchodzi mnie to!

Foreman jest niedowierzający.

- Jesteś naprawdę samolubnym łajdakiem, wiesz?

House nie odpowiada. Znajduje swój plecak i kask, i wychodzi. Foreman idzie za nim i wsiada z nim do windy. Kiedy drzwi otwierają się na drugim pietrze Taub i Kutner, którzy czekali, żeby wjechać na górę, widzą Foremana i swojego szefa, i dołączają do nich.

Taub przygląda się przez chwilę swojemu szefowi, ale postanawia zostawić komentarz na temat jasnych spodni w Diabły Tasmańskie na później.

- Gdzie byłeś cały dzień? Pacjent jest na bypasie?

House się krzywi. Jest ich teraz razem czterech w windzie. On naprawdę chce po prostu się z niej wydostać i uciec od każdego, kto będzie usiłować namówić go do zrobienia czegoś, poza mruczeniem w odpowiedzi.

- Świetnie

Kutner odzywa się w wahaniem, głównie dlatego, że House wygląda tak, jakby miał zamiar rozerwać ich wszystkich na strzępy.

- Um... może powinieneś porozmawiać z Cuddy o spotkaniu z komisją do spraw przeszczepów?

Zanim House zdąży się odezwać, Foreman robi to za niego, raczej kpiąco:

- On idzie do domu... bo ma zły dzień

Winda dociera na parter i House prawie potyka się w pośpiechu, żeby się z niej wydostać. Inni idą za nim przez korytarz i natykają się na Cuddy, która wybiega ze swojego gabinetu na złamanie karku i wyciąga rękę w kierunku House'a, jakby trzymała w niej Trofeum Heismana.

- Gdzie ty się, do cholery, podziewałeś? Komisja do spraw przeszczepów czeka w sali konferencyjnej numer trzy.

House nawet na nią nie patrzy.

- Niech Foreman się tym zajmie?

- House, ty nie możesz..

House wydziera się tak głośno, że prawdopodobnie słychać go na całym parterze.

- Mam zły dzień!

Cuddy ścisza głos, ponieważ nie chce zwracać na siebie więcej uwagi. Same spodnie House'a sprawiają, że każdy, kto przechodzi, obok automatycznie patrzy w ich stronę. Patrzy na trzech pozostałych pracowników, komunikując im, że chce porozmawiać z House'em na osobności.

- Posłuchaj... przykro mi z powodu odejścia Wilsona... wiem, że jest ci ciężko i ci współczuję. Ale nie możesz po prostu pozwolić swoim pacjentom umrzeć tylko dlatego, że nie jesteś w nastroju do pracy. Masz obowiązek...

- W porządku. Zwalniam się.

Uświadomienie sobie tego, co on powiedział, zajmuje Cuddy kilka sekund.

- Ja... słucham?

- Zwal-niam się. Ja. Do zobaczenia.

House ignoruje wyraz szoku na jej twarzy, przechodzi obok i rusza w stronę drzwi. Inni lekarze zbliżają się znowu, ponieważ wydawało im się, że ingerencja Cuddy skończyłaby się na tym, że House wsiądzie z nimi do windy i zajmie się pacjentem.

Żaden z nich nie pyta i Cuddy, w zasadzie, mówi to do nikogo.

- On... właśnie się zwolnił.