Dziewięćdziesiąt siedem sekund [M]

Katty B.

Zweryfikowane przez Autorkę.

A/N
Tekst napisany na dzień trzeci fikatonu na [link widoczny dla zalogowanych].

Dziewięćdziesiąt siedem sekund

W życiu Jamesa Wilsona dziewięćdziesiąt procent złych wiadomości dostarczanych było przez telefon. Z kolei dziewięćdziesiąt procent z tych wiadomości dotyczyło Gregory’ego House’a. Co znaczyło, że w mniej więcej ośmiu przypadkach na dziesięć James Wilson mógł spodziewać się, że gdy tylko podniesie słuchawkę, ktoś po drugiej stronie kabla poinformuje go o najnowszym wybryku szefa diagnostyki.
- Słucham? – spytał Wilson zmęczonym głosem, odbierając telefon. Był pewien, że chodzi o House’a. Mężczyzna najprawdopodobniej nic sobie nie zrobił z jego moralnego wykładu i poszedł dalej gasić nadzieję u tego chłopaka na wózku. Wilson potarł dłonią twarz. – Co się stało, Cuddy?
- House miał zawał – poinformowała go roztrzęsionym głosem administratorka. – Doktor Volakis go znalazła. Pomyślałam, że powinieneś wiedzieć.
Rozłączyła się. Wilson trzęsącą się ręką odłożył słuchawkę. Nie byłeś tam, powiedział House’owi. Przeczuwał, że wyzwanie diagnosty okaże się błędem. Boże, pomyślał Wilson, karma naprawdę jest dziwką.

***

Dziewięćdziesiąt siedem sekund. Był martwy przez dziewięćdziesiąt siedem sekund. Jego prywatny rekord w byciu nieżywym.
- House… - westchnął Wilson patrząc na nieprzytomnego przyjaciela, leżącego na wąskim szpitalnym łóżku. Był okropnie blady, a biała piżama jedynie dodawała mu trupiego uroku. – Ty idioto – dodał po chwili, dotykając opuszkami palców poparzonej ręki diagnosty.
- Wilson? – Do sali weszła Cuddy. Rzuciła pełne zaniepokojenia spojrzenie swojemu nieprzytomnemu pracownikowi, po czym przeniosła wzrok na onkologa. – House wciąż ma pacjenta, zajmiesz się tym?
Wilson popatrzył na przyjaciela. Nie wyglądał, jakby coś miałoby mu się stać w najbliższym czasie, podczas nieobecności Jamesa w pokoju, więc mężczyzna kiwnął głową.
- Jasne, Cuddy.

***

- Doktor Volakis! – zawołał za nią, gdy lekarze zaczęli wychodzić z sali. Zdzira posłusznie została.
- Tak, doktorze Wilson?
- Chyba jestem ci winien podziękowanie – mruknął onkolog gorzko. – Uratowałaś House’owi życie, a od niego na pewno tego nie usłyszysz.
- Wezwał mnie – powtórzyła po raz kolejny to samo zdanie. – Wiedział, że przyjdę i wiedział, że mu pomogę.
- Nie zamierzam zagłębiać się w rozumowanie doktora House’a – oświadczył Wilson – i tobie również nie radzę.
Volakis kiwnęła głową. Onkolog zatrzasnął swoją aktówkę i zaczął iść w stronę schodów. Zdzira jednak wciąż stała przy biurku.
- Co? – spytał, odwracając się w jej stronę.
- W pobliżu szpitala jest meksykańska knajpa – wypaliła – i zastanawiałam się, czy nie miałbyś ochoty pójść coś zjeść.
Wilson zmarszczył brwi i zaczął rozważać propozycję Zdziry. Chociaż… Nie była już Dwulicową Zdzirą. W każdym razie nie dla niego. House ją wezwał i to ona uratowała mu życie. Nie mogła być aż tak okropna.
- Niekoniecznie, Amber. – W jednej chwili Dwulicowa Zdzira, w następnej po prostu Amber. A między tymi chwilami dziewięćdziesiąt siedem sekund. – Ale chętnie pójdę na drinka.

KONIEC

Richie117

Wilson chyba naprawdę musiałby być masochistą, żeby przy takim bilnsie rozmów telefonicznych nie wyrwać kabla telefonicznego ze ściany, a komórki nie utopić w muszli klozetowej

Albo naprawdę kochać House'a

Szkoda, Katty, że nie doszłaś do tego House'owego I love you... mogłabym sypnąć do posta trochę więcej serduszek

*ma cichą (naiwną) nadzieję, że scenarzyści wrócą prędzej czy później (lepiej prędzej) do tego wątku*

I...
Eh...
Straszny ten dzień, kiedy Wilson zawarł bliższą znajomość z CTB... *chlip* Gdyby nie Zdzira pewnie Hilsonowy bromance kwitłby w najlepsze, a tak...

***

Braaawo, Katty

(mimo Zdziry

)

Kallien

Czytałam ten fik na multifandomie. I powtórzę się: jestem uprzedzona do Amber. Cóż poradzić. Ale uwielbiam motyw House'a i spacerkami w zaświaty. Greg czerpie z tego baaardzo dużo radości XD

nefrytowakotka

Nie lubię Amber, ale fik mi się baardzo podoba

PannaN

Świetne, krótkie a tyle mówi : ) Świetnie napisane, na swój sposób urocze...
I kurde, ja tez o tej sytuacji chciałam pisać : D Aż się przeraziłam jak zowabyczła tytuł, ale przeczytałam i widzę, ze masz inne spojrzenie na tę sprawę niż ja :3
Bardzo, bardoz mi się podoba.

Richie117

Bereśka

Napisane w bardzo ciekawy sposób

Podobało mi się

Pozdrawiam

i weny życzę

BuTtErfly...?.!

spoko

Em.

Nigdy nie lubiłam Amber. Na zawsze powinna zostać Dwulicową Zdzirą

. Ale miniaturka mi się podobała - całkiem prawdopodobne, że w ten sposób Wilson zawarł z nią bliższą znajomość. Gdyby House wezwał Kutnera, Tauba, kogokolwiek... Może wszystko potoczyłoby się inaczej? Może Amber na zawsze zostałaby zapamiętana jako CB, a House i Wilson... No właśnie

.

Gora · Wysłany: Nie 19:12, 22 Mar 2009 Temat postu:

Dżuczek

Odkopuję fiki, których jeszcze nie czytałam. Szukam sobie death ficka, więc od razu uderzam do Katty B. i co?

No właśnie, zachodziłam kiedyś w głowę jakim cudem w ogóle Wilson z Dwulicową Zdzirą się spiknął? Nijak mi do siebie nie pasowali. podajesz tu gotową odpowiedź. Prostą i w zasadzie łatwą do przełknięcia. Podoba mi się

bobi_szmyc

Masz dobry styl pisania, podoba mi sie

Jedno, malutkie 97 sekund, dzięki którym wkrótce powstanie miłość. Coś ważnego.
Spodobało mi sie

Czerwono-Zielona

Pamiętam, że czytałam ten tekst dawno temu i zdałam sobie sprawę, że ciągle go pamiętam i że zrobił na mnie wrażenie. To chyba dobra recenzja?

Naprawdę fajne. Ja nie mam uprzedzenia do Amber, wręcz przeciwnie - w jakiś przedziwny sposób mnie fascynuje, ale nigdy nie mogłam sobie wyobrazić, jak oni się z Wilsonem "zgadali"... A teraz wszystko jest jasne. Magicznie proste...

Acha, jest jedna sprawa... Tak naprawdę to pacjent był martwy przez 97 sekund, a House - przez niecałą minutę... Ale rozumiem, że te słowa świetnie brzmią i są nośne. Sama mam z tym problem, bo chciałam napisać fika nawiązującego do tego odcinka i umieścić tam jakoś te słynne 97 sekund, ale z wymienionego wyżej powodu, nijak nie mogę...

Tak czy inaczej, wszyscy wiemy o co chodzi...

I jeszcze powtórzę za Przedmówcami: ostatnie zdanie - mistrzowskie!