Dziennic Erica F. [Z]

Nisia

<i>Zweryfikowane przez Eriss</i>

Też na konkurs, absolutny spontan.

Poniedziałek, 12 października
Nie cierpię poniedziałków.
Siedzę wkurzony jak wszyscy diabli i czekam na swojego hamburgera. Wokoło mnie tłumy, zero pustych stolików. Babka, która robi jedzenie niezbyt się śpieszy. Mam tylko nadzieję, że nie pluje do bułki.
Wyobrażam sobie właśnie jak kobieta na kuchni podlewa doniczkę i czeka aż wykiełkuje coś, co w stadium końcowym ma zostać cebulą- elementem składniowym mojego obiadu, kiedy nagle jakiś gość pyta mnie czy może się dosiąść. Odmrukuję trafiając w dźwięk pomiędzy zduszonym kaszlnięciem a niedoszłym warknięciem, nie podnosząc głowy znad gazety. Gościu bierze to za zgodę i się dosiada.
Usiłuję czytać, ale koleś miał chyba problem w fazie laktacyjnej, który objawia się nadmiernym wścibstwem i byciem upierdliwym piernikiem w fazie życia dorosłego. Ignoruję.
Dostaję w końcu mojego hamburgera i wgryzam się w niego niczym człowiek pierwotny w mamucie mięso prawie, kiedy odkrywam, że żarcie cholera jest zimne. Zalewa mnie krew, wściekle wstaję i idę do kontuaru powiedzieć kobiecie co o tym myślę. Krzywo się na mnie patrzy i obiecuje, że zaraz dostanę ciepłe a ja jestem już pewien, że w ramach gratisu udzieli mi trochę dna z jamy ustnej. Ale zapłaciłem, to wymagam, choćbym miał wyrzucić to za rogiem.
Wracam do stolika i pierwszy raz mam okazję zobaczyć facjatę mojego mimowolnego towarzysza. Koleś bezczelnie się śmieje a te niebieskie oczy pełne są ironii. To przepełnia miarkę.
Wściekle pytam kolesia co do diaska go tak bawi. Ten śmieje się jeszcze bardziej i w końcu mówi, że zdecydowanie niezły ze mnie byczek. I czy nie szukam pracy.
No to mu odpowiadam, że własnie miałem mieć dziś rozmowę o pracę, ale dupek, który mógł być moim szefem- i cholernie się cieszę, że do tego nie doszło- nie zjawił się. Administratorka szpitala tylko bezradnie wzruszyła ramionami. Więc przyszłem coś przekąsić, ale jak widać dupków zawsze musi być równowaga w przyrodzie- tamten mnie olał to przy obiedzie zjawił się inny.
Koleś- dupek poważnieje i nagle tonem pogawędki pyta w czym się specjalizuję. Dziwi mnie ta zmiana tematu i wytrąca z równowagi, więc pod wpływem tego szoku odpowiadam, że neurologiem jestem. Bo jestem. Koleś pyta czy dobrym. Odpowiadam więc z dumą że tak, przytaczam moje dotychczasow sukcesy a na koniec stwierdzam, że wcale mi nie żal, że nie będę miał tamtej posady bo pewnie musiałbym ciągle rozpoznawać wstrząsy mózgu, a ja jestem stworzony do wyższych spraw. Koleś zaczyna się znowu śmiać i mówi, że jak do wyższych spraw to powinienem sobie kupić buty na grubszej podeszwie, po czym nagle informuje mnie, że podobam mu się i mnie przyjmuje. Zdzwiony pytam do czego niby- bo nie mam zamiaru pracować w obuwniczym na Boga! Ale on sięga po opartą o stolik laskę- którą dopiero teraz zauważam- i wstaje, mówiąc, bym podążył za białym kulawym. Intryguje mnie i wychodzimy razem, przy drzwiach odwraca się w stronę kontuaru i informuje babkę, że przejmuje tego kłopotliwego murzyna i zajmie go jakimiś wstrząsami mózgu, żeby go- czyli kurka mnie!- utemperować. Wychodzimy a ja uświadamiam sobie, że to własnie przeznaczenie pchnęło dupka, który uciekł z umówionego ze mną spotkania na nieumówione ze mną spotkanie. I mimo, że rozsądek każe mi uciekać, przygnieżdżony wizją nieuchronności pewnych wydarzeń grzecznie jak kaczuszka podążam za kulawym dupkiem do mojej nowej pracy. Krasnoludek w mojej głowie szepce mi: "Eric, teraz to się dopiero zacznie!".