Do widzenia (pęknięte lustro) [P]

Czerwono-Zielona

Zweryfikowane przez autorkę

Gdy pisałam, wydawało mi się fajniejsze... No ale niech będzie. To wierszowana wersja zakończenia mojego niedokończonego wciąż fika... Zakończenie już jest, tylko ciągle nie ma środka

Tytułowe lustro pochodzi stąd:
http://www.youtube.com/watch?v=N9SZaOJEWXU

A do widzenia - stąd:
http://www.youtube.com/watch?v=yFRH1vNQf7E&feature=related

Dla Atris, która też pisze wiersze o lustrach... I nie tylko

I dla Gehenn - Twoje dzieła, Koralina, Muse, MCR, letni poranek - i wyszło to...^^

DO WIDZENIA (PĘKNIĘTE LUSTRO)

- Powiedz: Do widzenia.
- Do widzenia.

Po raz setny.

Nagle - lustro.
Pęknięte.
Twoja twarz w pękniętym lustrze.
Tylko odbicie. Wyobrażone.
Rysunek na szkle.
Nic więcej.

W lustrze – zapach.
Twoje włosy.
Wiatr.
Twoje włosy pachną jak wiatr.
Spójrz – rysa.
Rysa na szkle.
Przejdźmy przez nią
na drugą stronę lustra.
Tę prawdziwą.

Lustro.
Za nim nicość.
Nic.
Nic więcej.

Czarny ptak.
Mały czarny ptak.
Martwy czarny ptak.
W zielonej trawie.
W mej dłoni.
W szkle.
Mały czarny ptak
wciśnięty w pękniętą taflę lustra,
oprawiony w złotą ramę.
Mam martwe oczy
martwego ptaka.

Lustro.
Pożar.
Odbita w lustrze łuna pożaru.
Uciekaj – spłoniesz.
Spłonę.
Spłoniemy.
Wiatr o zapachu twoich włosów
nie ugasi pożaru.
Pożar
nie ugasi
wiatru o zapachu twoich włosów.
Czarny ptak nie odfrunie.
Spłonie.
Zamieni się w popiół.
W nicość.
W nic.
Nic więcej.

Oślepiona łuną pożaru
będziesz patrzeć
moimi oczami martwego ptaka
na pożar jak na nicość.
Będziesz gładzić
złotą ramę,
białą taflę
pękniętego lustra,
nie czując żaru,
nie czując wiatru,
nie czując niczego,
nie czując nic,
nic więcej.

- Do widzenia.
Znikniesz.
- Do widzenia.
Zniknę.
Zostanie tylko zapach,
zapach wiatru.
I oczy,
oczy martwego ptaka.
Nic więcej.

Bo jedyny prawdziwy ja
to ten
po nieprawdziwej stronie
pękniętego lustra.

Do widzenia.
Po raz setny.
Nic więcej.

_________________

shattered

Przyznam już na wstępie, że nie przepadam za pozezją, chyba że to bardzo dobra poezja, która ma "to coś" i Twoja niewątpliwie do takiej kategorii należy!!! PO raz kolejny trudno mi opisać to, co czuję po przeczytaniu Twojego dzieła. Z tych słów płynie taka rozpacz, pustka, nieodwracalna nicość... Potrafisz niesamowicie opisywać uczucia! Po prostu wow

Ta metafora z pękniętym lustrem

genialna!

Agnes

A oto i jestem! Swoją drogą to ciekawe, jak mnie mogłoby nie być przy twoim wierszu, Cz-Z

Pomijam oczywiście to, że jesteś jedynym poetą, którego wiersze czytam (oczywiście oprócz Jimma Morrisona i Williame Blake'a, ale to już obsesja), którego twórczność czytam i za którego twórczością przepadam, żeby nie powiedzieć szaleję.

Wiersz jest śliczny. Smutny, przygnębiający, opisujący ból, rozpacz, cierpienie. Utratę ukochanej osoby. A mimo tego wszystkiego jest w nim coś takiego, co sprawia, że możnaby go czytać na około, wciąż i wciąż, i wcale się nie nudzić. Bo za każdym razem czuję się, jak coś ściska nas za serce. Gratuluję.

Czerwono-Zielona

Shattered! I znów gorąco dziękuję za piękny komentarz... Jest mi niezmiernie miło, że choć nie czytujesz poezji, to zajrzałaś tu i dałaś radę mój wierszowy tfur "przetrawić"

To dla mnie ogromne wyróżnienie.
A ten wiersz jakiś nijaki mi się wydawał, a Ty tu mówisz, że emocje... Dziękuję! Ogromnie, z całego serducha....