Zwykły przypadek [Z]

lisa

zapomniałam napisać Strasznie Tęskniłam!!!

*Madziula*

jeanne teraz ty zacytowałaś wszystko co ja chciałam

Napiszę więc tylko, że super i że czekam na kolejną część

agnieszka2372

jak to miło słyszeć, Lisa. Osobny post na coś takiego ? ;D
chyba nie zasłużyłam

Po upewnieniu się, że stan Cuddy jest stabilny i kolejnej godzinie bezskutecznego wpatrywania się na wypisane czerwonym flamastrem objawy postanowił wyjść na świeże powietrze. Może to mu jakoś pomoże.
Ta choroba to mogło być coś banalnego i łatwego do wyleczenia, ale również coś niezwykle groźnego. Nagle zaczął się zastanawiać nad tym co zrobi jeśli Cuddy umrze? Tak zamyślonego na balkonie znalazł go Wilson. Stanął po prawej stronie przyjaciela oferując mu swoje ciche wsparcie.
- Co robisz? - spytał po dłuższej ciszy onkolog.
- To co zwykle. Próbuje uciec przed nieuniknionym – zwrócił twarz do onkologa - Ty?
- To co zwykle. Irytuje ciebie - wyjaśnił z pół uśmiechem.
- Przynajmniej coś jest jak zwykle – zauważył gorzko. Wilson nie odpowiedział. W większości przypadków słowa między tą dwójką były zbędne, ale nadszedł moment w którym House musiał się w końcu wygadać.
- Był taki czas, po operacji... na samym początku... Rano, kiedy ból był nie do zniesienia – zaczął powoli, widać było, że mówienie o tym sprawiało mu trudność
- Marzyło mi się wtedy by mieć jej życie w swoich rękach. Ale teraz tego nie chcę. Jak ja tego nie chcę.
- Greg...
- Nie mam teraz na to siły Jimmi – przerwał jego pocieszającą mowę.
- Siedzisz w szpitalu przeszło dobę.– próbował przemówić mu do rozsądku. Jedyne co osiągnie jeśli sobie trochę nie odpuści to wykończy siebie. Wtedy nie tylko nie pomoże Lisie, ale w ogóle już nikomu.
- Bo czas nam ucieka.
- Musisz odpocząć.
- Muszę dowiedzieć się co jej dolega!
- Nie uratujesz jej padając z przemęczenia.
- Zaczynam wątpić, że w ogóle ją uratuje – przyznał się do zwątpienia - Powiadomiłeś jej rodzinę?
- Zabroniła – poinformował z wyrzutami sumienia.
- I posłuchałeś?
- Rozwiążesz to. Jestem pewny. Ja i ona też.
- Tyle, że nie mam pojęcia jak. Nie mogę się skupić, nie mogę myśleć. W ogóle nic nie mogę.
- House...- zaczął, ale po raz kolejny,a le i tym razem nie dokończył.
- Nie chce o tym teraz rozmawiać – uciął ostatecznie diagnostyk. Więc nie rozmawiali. Stali dalej w ciemności i zupełnej ciszy zastanawiając się nad losem kobiety, która dla obu tak wiele znaczyła.

acha! przykro mi, ale raczej do jutra

jakobson

Aga, ale tym razem nie zabijesz cuddy prawda?

*Madziula*

super

tylko jak zabijesz Cuddy nie skomentuje nic twojego...aż do następnego ficka

no to czekam do jutra

kremówka

nie, nie zabijaj... proszę...

nie wiem nawet co napisać... świetne to jest po prostu...

czekam na ciąg dalszy, w którym Cuddy zostanie uleczona przez House'a i będę żyli długo i szczęśliwie w pięknym, Huddzinkowym związku

agnieszka2372

Tylko powiedzcie mi lepiej skąd ja mam brać tyle tych pomysłów??????

nie chce się powtarzać, ani powielać czegoś co już było

więc dalej będzie ciężko

choć kusi mnie dobicie do 13 fików

dziękuje wszystkim za nieustanny doping, interesowanie się i ciepłe słowa

lisa

dr Asia

uciekająca Cuddy

(to jeszcze do poprzedniego odcinka

)

Aguś Ty wiesz... ja po prostu uwielbiam Twoje ficki

jeanne

Ej! nie zabijaj jej ! Tak ładnie proszęę

- Przynajmniej coś jest jak zwykle – zauważył gorzko.
aż mnie ciarki przeszły po plecach....
Mimo wszystko cudne!
Agnieszka pisz szybciutko bo ja się nie mogę doczekać

i zaraz tutaj padnę na twarz na klawiaturę xD

agnieszka2372

'Był profesjonalistą. Myślał obiektywnie. Nie martwił się o nią.' przekonywał siebie 'Wcale.'
'Nie martwił się o nią'
'Nie martwił się o nią'
'Kogo on chciał oszukać? Był przerażony'.
Do południa następnego dnia stało się jednak coś nieprzewidzianego. Stan Cuddy znowu uległ znacznej poprawie. Lekarze nie wiedzieli co o tym wszystkim myśleć. Mieli kolejne pytanie bez żadnych odpowiedzi. House wydawał się coraz bardziej zagubiony. Siedział w fotelu w kącie gabinetu ze zwieszoną głową, obiema rękami masował skronie by zmusić mózg do działania. Z prawej strony stołu siedziały panie, z lewej panowie.
- Może to sprawa o podłożu psychicznym - zasugerował Taub.
- Gdyby chciało mi się wstać dostałbyś po głowie – oznajmił House patrząc na pracownika.
- Może te nagłe poprawy i pogorszenia to kolejny objaw – spróbował Chase.
- Objaw naszej niewiedzy – wykluczył przełożony.
- Może nieświadomie wyleczyliśmy Dr Cuddy – spróbowała Amber.
- Większej bzdury w życiu nie słyszałem – zapewnił wstając z miejsca.
- Jak nie masz nic mądrego do powiedzenia to się nie odzywaj - skarcił blondynkę. Był wściekły na siebie, ale swoją złość wyładowywał na nich. W większości przypadków krzyknął na nich tak jak miał ochotę krzyknąć na siebie.
- To prawdopodobne. Podaliśmy jej tyle leków coś mogło podziałać – podchwycił Kutner.
- Ma ktoś lepszy pomysł? - spytał ignorując ich teorię. Zapadła cisza. Nie mieli już więcej pomysłów. Byli na skraju wytrzymałości; zmęczeni bezowocną pracą i wycieńczeni fizycznie.
- Myślcie! - podniósł głos diagnostyk. Niemal wszyscy podwładni zaskoczeni gwałtownym krzykiem podskoczyli w miejscach. Patrzyli na jego wybuch ze zdumieniem. Dopiero wtedy House zdał sobie sprawę, że stracił nad sobą kontrolę. Bez słowa więcej pośpiesznie opuścił gabinet. Pozostali w milczeniu rozglądali się po sobie. Cameron w wstała, żeby pójść za nim, ale zatrzymał ją Forman.
- Zostań – powiedział chwytając ją za rękę - Sam musi sobie z tym poradzić.
Przyjaciółka usiadła na swoje miejsce.
- To zaczynamy od początku – przejął pałeczkę neurolog – Pokażcie wywiad.
Najlepsze co mogli dla niego zrobić to dojść do przyczyn jej choroby. Cameron spojrzała z niepokojem na Chase'a, ten na Formana. Cała trójka widziała go już w rożnym stanie; bez pomysłów, bez nadziei, cierpiącego, zrezygnowanego, a nawet pokonanego. Ale to, to było coś więcej. Widzieli jak powoli tracił coś w życiu najważniejszego. Coś po czym tym razem mógł się nie podnieść.

Becia

*Madziula*

jeanne

Moje serduszko zaczyna coraz szybciej bić z każdą częścią

'Kogo on chciał oszukać? Był przerażony'.

- Może to sprawa o podłożu psychicznym - zasugerował Taub.
odwiedziny Housa jako lekarstwo... mrrrr...
Cała trójka widziała go już w rożnym stanie; bez pomysłów, bez nadziei, cierpiącego, zrezygnowanego, a nawet pokonanego. Ale to, to było coś więcej. Widzieli jak powoli tracił coś w życiu najważniejszego. Coś po czym tym razem mógł się nie podnieść.
Smutno

Zaczynam mieć coraz większą pewność że ona umrze... Co ja mówię?! Będzie szczęśliwe zakończenie i mnóstwo dzieci xD
Czekam na więcej

(egoistką jestem

)

lisa

Cała trójka widziała go już w rożnym stanie; bez pomysłów, bez nadziei, cierpiącego, zrezygnowanego, a nawet pokonanego. Ale to, to było coś więcej. Widzieli jak powoli tracił coś w życiu najważniejszego. Coś po czym tym razem mógł się nie podnieść.

ten fragment mi się najbardziej podoba... ;]

agnieszka2372

Wyszedł z gabinetu. Musiał wziąć się w garść. Nie mógł się teraz rozklejać. Szedł bez konkretnego celu na tyle szybko na ile pozwalała mu noga. Zatrzymał się dopiero na pustym korytarzu przed automatem do kawy. Jak jeszcze nigdy wcześniej żałował, że nie może biegać. Uciekł by z stąd jak najdalej. Wziął głęboki, uspokajający oddech. Czuł się cholernie bezradny. Już wcześniej nie znosił tego uczucia, teraz wręcz go nienawidził. Wrzucił monetę do automatu i nacisną wybrany przycisk. Raz i drugi. Nic się nie stało. Wcisnął go ponownie i raz jeszcze. Coraz mocniej i coraz bardziej nerwowo. Najwyraźniej maszyna odmawiała współpracy. Wybrała na prawdę kiepski moment.W tym momencie był sfrustrowany do granic możliwości. Po szóstym i dziesiątym naciśnięciu guzika zaczął nią szturchać, potrząsać i uderzać. Coraz silniej. Wyładowywał kumulująca się w nim agresje. W końcu zbił szybkę.
Kolorowe szkiełka jak korale rozleciały się na podłogę tuż pod jego nogi.
- Cuddy każe ci za to zapłacić – usłyszał za sobą głos Formana.
- Zrobię to z ogromną przyjemnością jeśli każe mi za tydzień, albo miesiąc – oznajmił odwracając się do niego.
- Mogą mieć racje.
- Wyleczyliśmy ją nie wiedząc z czego? - powątpiewał House.
- Co jeśli będzie żyła, ale nie rozwiążesz swojej zagadki? Pogodzisz sie z niewiedzą?
- Jeśli z tego wyjdzie pogodzę się ze wszystkim – przyznał. Nie wiedział skąd brało się u niego przekonanie, że wciąż coś jest nie tak.
- Chyba wykończyłeś ten automat. Może postawię ci kawę w stołówce?
- Nie, dzięki. Mam coś innego do zrobienia - powiedział odchodząc. Neurolog przyglądał się jak kieruje się do sali szefowej.

*Madziula*

- Jeśli z tego wyjdzie pogodzę się ze wszystkim – przyznał. --->pogodzi się też z tym, że ją kocha?

Neurolog przyglądał się jak kieruje się do sali szefowej.---> idzie do Lisy

nareszcie postanowił ją 'odwiedzić'

super

jeanne

WOW!
- Nie, dzięki. Mam coś innego do zrobienia - powiedział odchodząc. Neurolog przyglądał się jak kieruje się do sali szefowej.
co on tam zrobi?? nie mogę się doczkać xD
- Jeśli z tego wyjdzie pogodzę się ze wszystkim – przyznał. Nie wiedział skąd brało się u niego przekonanie, że wciąż coś jest nie tak.
smutno.....
- Chyba wykończyłeś ten automat. Może postawię ci kawę w stołówce? Forman chcący postawić coś Housowi? Desperacja...
Będe wredna i nudna ale chcę więcej

agnieszka2372

Cuddy odłożyła czytaną od dłuższego czasu książkę. Od samego początku jej pobytu w szpitalu było jakby wsiadła na karuzelę; raz lepiej - raz gorzej. Na przemian przychodziły dni w których czuła się normalnie i takie w których było fatalnie. Zastanawiała się jak długo potrwa jeszcze ta wykańczająca huśtawka. Oczywiście, że nie chciała umierać, ale liczyła się również z taką ewentualnością. Nie miała zamiaru martwić się na wyrost czymś, na co i tak nie miała żadnego wpływu. Wiedziała, że musi cierpliwie czekać, że jeśli była na świecie osoba którą mogła jej pomóc to był nią właśnie House. Zawsze zastanawiała się, czy przejął by się jej chorobą tak samo jak ona przejmowała się za każdym razem gdy coś mu się stało. Teraz miała swoją odpowiedź. Widziała już, że mu zależy. Choć patrząc jak się ze sobą szarpię wolałaby mu tego oszczędzić. Nie miała do niego żalu. Rozumiała, że robi wszystko co w jego mocy, ale wolałaby, żeby choć raz ją odwiedził. Tęskniła za nim. Był jedyną osobą z którą w razie czego nie zdążyła się pożegnać. Dużo zastanawiała się nad swoim życiem. W gruncie rzeczy uważała je za udane. Choć od wczoraj myślała wyłącznie o rzeczach, których żałowała. Takich, które odłożyła na później. Takich, których nie wykorzystała, o tym wszystkim czego nie zdążyła zrobić. O nieprzebytych podróżach, niespełnionych marzeniach, przegapionych szansach. Analizowała to wszystko co ją minęło. Z wielu spraw jedna zmarnowana okazja wyróżniała się najbardziej. Szła właśnie o lasce w stronę jej pokoju.
- Przyszedłeś ? - spytała gdy przekroczył próg - Jest aż tak źle? - kontynuowała nieco żartobliwie. Zastanawiała się co skłoniło go do zmiany zdania. Spojrzała mu w oczy. Miał strasznie poważną minę, ale nie odpowiedział. Cały czas stał tuż przy drzwiach jakby rozważał ucieczkę.
- Wiesz, nie możesz uratować każdego – próbowała zdjąć z niego nadmiar odpowiedzialności za swój stan. Nadal nie odpowiadał. Sprawa była poważna.
- Najwyżej będziesz manipulować kimś nowym.
- Nie mów tak – przerwał nagle.
- Czemu jesteś melodramatyczny?
- Czemu się poddajesz?
- Wszyscy umierają, prawda? – sparafrazowała jego ulubione powiedzonko.
- Nie ty.
- Nie bądź dziecinny.
- Nie bądź pieprzoną bohaterką !- zaatakował. Nie miał pojęcia czemu to mówił. Gniew, krzyk wywołanie kłótni były jedynymi sposobami, żeby nie poddać się temu duszącemu uczuciu, temu przytłaczającemu, ściągającemu go na dno bólowi. tak było by gdyby Cuddy odpowiedziała na atak. Cuddy jednak nie połknęła haczyka.
- To nie twoja wina – zapewniła spokojnie z delikatnych uśmiechem. Powinna była być na niego wściekła, a nawet teraz w niego wierzyła. Wkurzało go to jeszcze bardziej.
- Ale czuję się jakby była – wyznał i odszedł bez słowa więcej.

*Madziula*

- To nie twoja wina (...)
- Ale czuję się jakby była

no i zrobiło się smutno... weź ty ją wreszcie wylecz

Męczymy się tu jak House i to jest twoja wina

pisz dalej

kremówka

dr Asia

trochę mnie nie było i już 3 części....

no no....

House jest głupi... ile można nie zauważać, że się kogoś kocha...

Aga, niech oni w końcu skończą w jakimś szpitalnym łóżku

agnieszka2372

- Miałeś racje – oznajmił Chase, kiedy House wrócił do gabinetu - Choroba atakuje system nerwowy.
- Choć raz chciałbym się mylić – marzyło się diagnostykowi. Nie myślał, że kiedyś będzie marzył o tym by być w błędzie, ale jeżeli znaczyło by to, że Cuddy przeżyje wolałby nie mieć racji. Spojrzał na tablice i dopisany na niej symptom. Wziął gąbkę i zmazał słowo rozdrażnienie.
- To nie symptom tylko reakcja na moją obecność – wyjaśnił, brzmiało to może dość żartobliwie, ale miało w sobie nutkę prawdy.
- To coś więcej – upierał się Chase - Ochrzaniła pielęgniarkę, kiedy nie wkuła się w jej żyłę za pierwszym razem. O mal nie doprowadziła jej do płaczu.
To rzeczywiście nie było w stylu Cuddy. Potrafiła doprowadzić dorosłych ludzi do płaczu, ale zwykle tych, którzy sobie na to zasłużyli. House przyglądał się jak Australijczyk ponownie zapisuje wytarty przez niego objaw. Wciąż jednak czegoś tu brakowało. Czegoś co łączyło by wszystkie wymienione wyżej objawy. Czas biegł nieubłaganie, uciekały im cenne minuty, a House czuł, że dochodzi do momentu w którym brakuje mu pomysłów. Jego typowe olśnienie najwidoczniej udało się na wakacje.
- Mam ochotę powiedzieć toczeń więc wychodzę – oznajmił diagnostyk swojej nieco zmodyfikowanej ekipie. Jego słowa świadczyły, że sprawy nie posuwają się w dobrym kierunku.

Wilson szedł sprawdzić postępy w diagnozie, kiedy coś lub raczej ktoś przykuł jego uwagę. Podszedł do drzwi gabinetu Cuddy. Tak, wzrok go nie mylił. Zobaczył leżącego na kanapie i patrzącego w sufit House'a. Otworzył drzwi i wszedł do środka.
- Powinieneś pukać – zwrócił mu uwagę przyjaciel.
- Wybacz mój brak wychowania – przeprosił z przekąsem, po czym usiadł na fotelu obok.
- To tu.
- Co tu?
- To tu mi wszystkiego zabrania, nieustannie się na mnie wydziera, wymusza godziny w przychodni i mówi mi, że jestem idiotą- tłumaczył jakby były to szczególnie cenne wspomnienia - Wiesz co mnie w niej zadziwia?
- Że jeszcze cię nie zwolniła ? - podrzucił Wilson.
- Też – przyznał – że potrafi być tak wkurzająca i intrygująca jednocześnie.
- Rozpracowała mnie – wyznał po raz pierwszy – Rozpracowała mnie w 100%. To jedyna osoba, poza tobą, która wie jaki jestem na prawdę. Nawet nie zdaje sobie z tego sprawy. Widzi przez kłamstwa, pozory i niedomówienia - zamyślił się na chwilę zastanawiając jak najlepiej to wytłumaczyć, po czym spytał:
- Wiesz jak to jest, kiedy ktoś rozumie cię do tego stopnia, że to przerażające ? - spytał siadając. Wilson patrzył przez szybę i dostrzegł idącą w ich kierunku Amber.
- Wiem – powiedział. Sam był zdziwiony, ale tego właśnie doświadczał. Do tej pory nigdy wcześniej czegoś takiego nie zaznał. 'Przerażające' jak to opisał House było idealnym określeniem tego uczucia.
- Idź do niej – polecił diagnostyk wskazując na stojącą pod drzwiami blondynkę.
Onkolog wstał z miejsca i ruszył do drzwi, kiedy wydawało mu się, że wyjdzie zatrzymał się i spojrzał przyjacielowi w oczy.
- Powiedz o tym Cuddy - zdanie zamiast kropki skończyło kliknięcie zamykanych drzwi.

dr Asia

It's never lupus....

oj.... dziwna tajemnicza choroba...

tylko niech jej się nic nie stanie

kremówka