Zaryzykujesz? [Z]

NiEtYkAlNa

<i>Zweryfikowane przez NiEtYkAlNa</i>

I

Czym jest miłość?

Dla wielu, to bezwarunkowe i bezinteresowne oddanie. Dla innych, związek oparty na zufaniu i zrozumieniu.

Dla niektórych takie pojęcie w ogóle nie istnieje, a jeszcze inni mówią, że nie jest im potrzebna. Tak im się tylko wydaje.

Miłość to coś, na co każdy w życiu czeka, czego potrzebuje, jednak nie każdy jej doświadcza. Czasem ze swojej własnej winy, a w innych przypadkach, to życie gotuje taki los.

Często jest ona sukcesem, ale zdarza się, że bywa także życiową porażką.

Zaryzykujesz?

House siedział w swoim gabinecie. Czekał aż zespół skończy badania, których wykonanie im zlecił.

- Gdzie oni są do cholery? - Niecierpliwił się.

Jego fotel nie znajdował się w tym miejscu, gdzie zwykle. Przesunął go w głąb pomieszczenia wsuwając mebel pomiędzy biurko, a regał z książkami. Leżał na nim nisko, niemal ukryty za stołem. Był cicho.

Do gabinetu wszedł Wilson. Rozejrzał się i zdziwiony, że House nie jest u siebie, nie odpoczywa i nie leni się zarazem, skierował się do wyjścia.

Nagle usłyszał szelest.

- Psssyt.

Odwrócił się i zmarszczył brwi, ale niczego nowego nie dostrzegł. Stwierdził, że najwyraźniej musiał się przesłyszeć. Ponownie udał się w stronę drzwi i do jego uszu dotarł znowu ten sam dźwięk.

- Psssyt. No co Ty, Wilson. Głuchy, czy niewidomy jesteś? - Szepnął House lekko poirytowany niespostrzegawczością przyjaciela.

Wilson odwrócił się ze swoją charakterystyczną zdziwiono- zaskoczoną miną - lekko rozchylone wargi, lekko przymknięte prawe oko i przechylona delikatnie głowa, tak jakby nasłuchiwał.

- House? - Nie widział go i nie słyszał, ale domyślał się, że takie głupie żarty, jak na przykład schowanie się za regałem, może zaprezentować tylko House.

- Czy Ty... - Wilson się zająknął. - Czy Ty chowasz się za regałem?

- A tak to wygląda? - House zadał głupie pytanie, więc otrzymał głupią odpowiedź.

- A czy ja wyglądam na jednorożca w białym fartuchu?

- Czy ja wiem...zdecydowanie bardziej wyglądasz na rogacza. - House uśmiechnął się głupawo.

- Dzięki, nie ma to jak przyjaciel, który potrafi Cię pocieszyć.

- To nie moja wina, że ostatnia z Twoich żon przyprawiła Ci rogi, może gdybyś bywał częściej w domu... - Wilson mu przerwał.

- Chyba chciałeś powiedzieć, gdybym rzadziej bywał u Ciebie.

- O nie... Wilson nie zostawiaj mnie, już będę grzeczny, i obiecuję, więcej nie zażartuję z Twojego jednorożca. - Powiedział najbardziej piskliwym tonem, jaki udało mu się przybrać.

Wilson uśmiechnął się przekornie.

- Dowiem się wreszcie dlaczego wbiłeś się w ten fotel, tak mocno, że prawie leżysz na podłodze?

- Jaja sobie robisz? Nie powiem Ci. - House powiedział rozbawionym głosem spoglądając na Wilsona.

- To jakaś tajemnica? - Zapytał.

- Tak. - Szepnął House. - Mam problemy z pokazywaniem się ludziom i kontaktem wzrokowym. - Odpowiedział głęboko patrząc mu w oczy, wręcz wytrzszczjąc gałki.

- O... może warto zrobić badania? - Wilson się zmartwił.

- W Twojej korze mózgowej może... - House mu przerwał jeszcze bardziej wytrzeszczając oczy i wręcz wgapiając się bardzo przesadnie w jego czekoladowe tęczówki.

- Maaam proobleeemy z koontaaaktem wzrokoowym. - Wybuchł cichym śmiechem.

- House, Ty idioto, przestraszyłem się, że naprawdę...- W tym momencie usłyszeli czyjeś kroki zbliżające się do gabinetu.

- O cholera, o cholera, o cholera! - Przeklinał szeptem House.

- Wilson. - Szepnął. - Nakryj mnie tą zasłoną i choćby nie wiem co, udawaj, że mnie tu nie ma!

sarah_amelia

czarodziejka

Mamo moja!

Co ten House znów wymyślił?
Wybacz, ale na razie na więcej mnie nie stać.
o lol. ;D

HuddyFan

Tak, Wilsonek z pewnością wygląda jak jednorożec

neko.md

martusia14

monad

Się uśmiałam

House się kryje? Chowa? No masz Ci los

A gdzie jego odwaga?? Gdzie męstwo??

Nieźle się zaczyna

To będzie komediowy fik? Czy dojdziemy do elementów dramatycznych? Wolałabym komedię

może być nawet romantyczną

NiEtYkAlNa

dziękuję, dziękuję bardzo

Otóż fik ma być wesoły i zabawny, ale... jest małe ale

na początku fika znajduje się pewien tekst, który... w pewien sbosób coś symbolizuje, mianowicie to, że wystąpią też poważne momenty

ale na razie na wesoło

Szykuję natomiast fik, na razie siedzi w mojej glowie i dojrzewa, fik angst'owy... mam nadzieję, że on również znajdzie uznanie wsród czytelników

sarah_amelia bo to są kochani dwaj watiaci

czarodziejka

HuddyFan dzięki, że podejmiesz to ryzyko

martusia14 na razie panikuje, bo byc może to on został przechytrzony

neko.md oczywiście, będę zaszczycona

monad chyba nabroił

IloveNelo

Ciekawe, czemu Hose się tak chowa

NiEtYkAlNa

Wklejam dwójkę

od razu mowie, ze to od kolezanki z lapka, bo w tej chwili wylaczyla mi sie nawet opcja szybka odpowiedz

II

Wilson patrząc na House'a z niedowierzaniem podniósł zasłonę i podszedł do niego.

- Ty naprawdę? - Zająknął się.

- Szybko, szybko. - Pospieszał go House. Wyglądał na przestraszonego. Na początku Wilson myślał, że diagnosta chce zrobić z niego idiotę i na przykład zamierza wyskoczyć spod zasłony, gdy ten "ktoś" wejdzie do gabinetu. Ale nie. To nie to. Wilson zrobił to, o co lekarz go poprosił, odszeł kilka kroków i czekał.

Do biura powoli weszła piękna, młoda kobieta. Miała na stopach czerwone, wysokie szpilki. Jej nogi okrywały cienkie rajstopy, a jej naprawdę krótka spódniczka, ukazywała je w jak najlepszym świetle.

Wilson lekko przechylił głowę przyglądając się uważnie dziewczynie.

Zmierzył ją od stóp do głowy, ale gdy zatrzymał się na jej twarzy o delikatnych rysach zrozumiał, że nie było to wcale takie "subtelne" rozpoznanie sytuacji z jego strony. Zarumienił się.

- Dzień dobry, szukam doktora House'a. - Powiedziała odgarniając kosmyk brązowych włosów z czoła.

Wilson zaniemówił.

- Przepraszam? Gdzie mogę znaleźć doktora House'a? - Spytała ponownie zdziwiona brakiem odpowiedzi.

- T-to ja. - Jęknął Wilson.

- Akurat. Też jesteś przystojny, ale House jest aroganckim chamem, który się nie rumieni na widok ładnej kobiety. To słodkie, Ty jesteś słodki, ale ja szukam Greg'a. - Powiedziała uśmiechając się figlarnie.

- A więc House ją zna. - Pomyślał. - Ona może być tylko... Może być bardzo zabawnie. W jego głowie narodził się właśnie genialny plan.

- Wiesz... Przepraszam, jak Ci na imię?

- Sarah.

- Wiesz Sarah, nie ma go w tej chwili.

- House odetchnął z ulgą. Myślał, że ugotuje się pod tą zasłoną. Był środek lata, a on miał na sobie grube jeansy, T-shirt, koszulę, i grubą, nie przepuszczającą powietrza płachtę.

- Ale powinien być tu całkiem niedługo. - Uśmiechnął się tajemniczo.

- Możesz tu poczekać. Usiądź sobie proszę. - Wilson przysunął krzesło, tak by mogła usiąść po drugiej stronie biurka. Sarah zdziwiła się nieco.

- Ale może...

- Oh, nie przedstawiłem się, przepraszam najmocniej. James Wilson. Najlepszy i oddany przyjaciel Gregorego House'a. - Powiedział dumnie wysuwając dłoń w kierunku kobiety.

- A tak słyszałam o Tobie, podobno House płaci Ci za każdego pacjenta, który powie Ci dziękuję, gdy usłyszy, że umiera. Zbankrutował już?

- Wilson skrzywił twarz w grymasie.

- Taki mam zawód. - Uśmiechnął się blado. Postanowił odwet. Skoro House w ten sposób, to on będzie lepszy.

- Kim jesteś dla House'a?

- Słucham?

- W sensie, skoro opowiadał Ci o mnie? Przyjaźnicie się?

- Tylko nie to. - Parsknął niesłyszalnie House. Był coraz bardziej zgrzany.

- Wilson, zabije Cię! - Szeptał w duszy.

- Znam go od niedawna. Ale bardzo go polubiłam.

- Rzeczywiście, Greg jest bardzo miły... Nie da się go nie lubić. - Ironizował Wilson.

- Nie jest i właśnie to właśnie dlatego mi się spodobał.

- Ooo, spodobał Ci się? Jak miło. - Uśmiechnął się zadziornie Wilson.

House miał wrażenie, że minuty zamieniły się w godziny.

- Wilson, zlituj się...- Jęknął bezszelestnie.

- A co Ci się w nim spodobało? Chodzi mi też o wygląd, jeśli wolno spytać?

- Och jejku, jejku, cały on i te jego oczka, i ten uśmieszek z nutką sarkazmu.

- Och jejku, jejku, ale Ty jesteś głupiutka. - Pomyślał James. Zmarzczył oczy przyglądając się młodziutkiej dziewczynie.

- I co planujesz, jeśli mogę wiedzieć? - Spytał tajemniczym tonem.

- A więc... - Zaczęła wesoło, jednak przerwała jej wchodząca do gabinetu Cuddy.

Wilson wzdrygnął się i stanął na równe nogi.

- Gdzie jest House? Miał być u mnie pół godziny temu. - Powiedziała zirytowana.

- Oo, niedobrze. Obie tu. Bardzo niedobrze. - House zaczął swoją panikę.

- Ooo... przepraszam. Pani pewnie...

- Sara Milton. - Dziewczyna podała jej rękę. - Pewnie szefowa. - Szepnęła.

- Skąd pani...

- Przecież sama powiedziałaś, że miał być w Twoim biurze. - James próbował nie dopuścić do dalszej rozmowy.

- A więc, gdzie jest wielmożny geniusz? - Skierowała wzrok za biurko.

- Co to? - Zmieniła nagle temat zbliżając się do sterty szmat.

Wilson natychmiast podszedł do fotela i usiadł, wygodnie się usadawiając na brzuchu House'a. Greg jęknął cicho. - Nie musisz się mścić za tekst o pacjentach, Ty mały sadysto. - Pomyślał.

- A to... to jest prezent dla House ode mnie. - Powiedział uśmiechnięty.

Druga kobieta wstała zaciekawiona.

- Zdradzisz nam co to takiego?

- Nie mogę powiedzieć, ani pokazać. Sam wam pokaże. To niespodzianka. - Wilson oparł się bardziej.

- Okej, w porządku, idę zobaczyć, czy jest w klinice, oby tam był z pacjentem.

- Ja też już pójdę.

- Uff. - Odetchnął z ulgą House.

- Dobrze, ja poczekam tu na niego.

Obie kobiety wyszły.

- Co to do cholery miało być? - House wrzeszczał próbując się wyswobodzić z materiału, którym szczelnie owinął Wilson. Był to bardzo zabawny widok. House wyglądał, jakby uczył się pływać na bardzo głębokiej wodzie. Wyglądał jak mokry szczur. Cały był spocony.

- Któro?

- No to!

- Uratowałem Ci być może nawet życie. A tak na marginesie. Weź prysznic, trochę śmierdzisz. - Uśmiechnął się zabawnie.

House spojrzał badawczo i zanim odpowiedział, uniósł jedną rękę do góry i sięgnął nosem pod swoją mokrą pachę. Skrzywił się nieco.

- Taa, chyba zamierzałeś mnie zabić. Tak na marginesie, wiesz ile waży Twój kuper?

- Pewnie trochę więcej niż tej małej? - Zapytał James drwiąc lekko z House'a.

- Te jego oczka i uśmieszek. - Teraz to Wilson popiskiwał. Wybuchł śmiechem.

- Bardzo śmieszne.

- House, co jak co... ale prostytutka w szpitalu? I od kiedy Ty z nimi rozmawiasz? - Chichotał onkolog.

- To nie prostytutka, tylko jakaś szalona, napalona dziewucha. Idę pod prysznic.

- Zacząłeś kolekcjonować dziewice? - Wilson nie przestawał się uśmiechać.

- Co mam powiedzieć Cuddy, jak ją spotkam?

- Że dałeś mi w prezencie gumową lalę! - Krzyknął wychodząc z gabinetu i szpiegowsko się czając.

baby

pierwsza!

ostatni tekst boski ^^

szpiegujący House

i wredny Wilson

bosko, bosko, bosko

mazeltov

ojjj nie uprzedzalas ze bedzei zamiana rol

Wilson byl tym zlym i podstepnym a House musial siedziec jak mysz pod miotla

pozatym co to za panienka

A teraz najwiekszy hit z calego fika, przed Panstwem szpiegowsko czajacy sie House

czarodziejka

o lol

Oj, będzie się działo.

Boska jesteś!

Jakaś napalona na House'a nastolatka? ^^

Wilsonek rządzi!

Greg idź pod prysznic!

Pozdrawiam

Wielkiego wena

.

sarah_amelia

monad

Eeeeee.... Wilson nigdy nie będzie tym złym

On ma po prostu taki cudowny charakter i duuuużo uczy się od Housa

House nabroił jak widać i to bardzo

się kryje przed dwoma kobietami

Biedaczek

A Wilson? Tak trzymać

Sympatycznie się fik rozkręca, mnóstwo dialogów, które uwielbiam i mnóstwo Wilsona, którego bardziej niż uwielbiam

HuddyFan

Dawać kolejną część

!!!

Sorki za bezczelność

, ale ja po prostu nie mogę się doczekać

No więc, wszystko było by cacy, gdyby nie fakt, iż jakaś napalona dziewucha podwala sie do HAŁSA!

Co to ma być?! HAŁŚ to własność CADI!

Powinien sobie powiesić tabliczkę na plecach z napisem:
"Własność Lisy Cuddy"

No, ja chcę kolejną część

!!!!

I więcej HUDDY

Całus jak z tąd do ........................................................tąd

Huddyfan

NiEtYkAlNa

Dziękuję kochane za komentarze

i dziękuję HuddyFan za buziakaaaa

DOBRE WIESCI, kolejna czesc dzis za okolo godzine, mam nadzieje ze doczekacie, bo pracuje tez nad miniaturka.
Druga dobra wiadomosc, moge odpowiadac z komputera na posty, natomiast, z edycja i iemotkami dalej mam problem

Cierpliwoooosci

neko.md

podoba mi się część II, swoją wypowiedź rozwinę po III

NiEtYkAlNa

Boże, boże, boże, forum mi dziala, caleeeeeeeeeeeeee:D

Kocham życie

A teraz jakby to Pshemko z brzyduli powiedzial, niech osoby czytaja i komentuja

milego czytanka, mam nadziej, że spodobają się wam moje wypociny... a tymczasem zabieram sie za list do swietego mikolaja

III

House najszybciej jak tylko potrafił przemieścił się do laboratorium.
Zamierzał dowiedzieć się, co tak dużo czasu zajmuje jego zespołowi.
Wszedł do gabinetu ze skupioną miną rozglądając się uważnie po kątach.
- Dobrze się czujesz? – Zapytał Foreman patrząc na dziwne zachowanie House’a.
- Ciii. – Usłyszał w odpowiedzi, która nota bene nic mu nie dała.
- House? – Szepnęła Cameron. – O co chodzi?
- Czy ja przed chwilą nie prosiłem o ciszę? Co macie?

Cisza. Żadne z nich się nie odezwało. House wywrócił oczami.
- Teraz możecie przemówić, Kangur, co wykazała punkcja lędźwiowa? – Skierował swoje pytanie do Chase’a.
Robert zrobił zdegustowaną minę.
- Nic szczególnego, płyny czyste.
- A więc… - House przerwał w oczekiwaniu.
- To może być choroba genetyczna. – Powiedział Foreman.
- Albooo… - House dalej czekał.
- Feochromocytoma. – Odparła Alison. House nadął policzki w geście zaskoczenia.
- Feochro-cy-tamona, nie, wróć. – Spróbował jeszcze raz. – Feochro-matyno… Poddaje się, zachorowanie naszego pacjenta na to coś, o czym wspomniała panna uwrażliwiona nie jest możliwe, bo… - Przerwał.
- House, powiedz wreszcie o co Ci chodzi, to nie zgaduj zgadula. – Syknął zniecierpliwiony Chase.
- A właśnie, że tak. – Uśmiechnął się szyderczo. – Kombinujcie dalej, ja idę do stołówki, bo właśnie włączyła mi się moja czujka. – Puścił im oczko.
- Twoja czujka? Chyba na Cuddy. – Szepnął Foreman, a Cameron z Chasem wybuchli gromkim śmiechem.
- Boże nie! – House zrobił przerażoną minę i przyjął postawę, jakby odganiał złe czary.
- Idę podzielić się posiłkiem z Wilsonem… Albo on ze mną. Nie wiem już jak to leciało. – Rzucił uśmiechnięty, po czym wyszedł.

- Wilsooon, ooo Jimmi! O tutaj jesteś, szukałem Cię.
- A ja Cię unikałem. To taka zabawa. – Powiedział James czujący co się święci.
- Bawimy się w złap Kaczora za kuperek, czy Króliczka za ogonek? – Żartował House.
- Co Cię sprowadza mój wierny, ZAWSZE, GDY COŚ JEM przyjacielu? – Wilson położył nacisk na istotne dla niego słowa.
- To jest stołówka Wilson. Co innego mogło mnie tu przygnać niż głód… i głód przyjaźni? – Zrobił słodką minę.
- Chęć objedzenia się korzystając z przyjaźni? – Zakpił Wilson płacąc rachunek.
- Dla mnie to samo, on płaci.
- No właśnie. – Szepnął Jimmi.

House z szerokim uśmiechem na twarzy wziął swoją tacę z jedzeniem i pokuśtykał za Wilsonem do stolika. Rozsiadł się wygodnie i… zdrętwiał, gdy w drzwiach zobaczył Cuddy.
W jego oczach pojawiła się panika, która dla Wilsona wyglądała niesamowicie śmiesznie. Nigdy nie widział House’a zachowującego się w ten sposób.

- Oh shit! – Usłyszał. – Wilson, zrób coś do cholery! – Szeptał House przestraszony nie na żarty.
- O co Ci chodzi House? Przecież to tylko Cuddy.
- To aż Cuddy, zło wcielone! Ona chce mi odebrać wolność i jasność umysłu, ja na to nie pozwolę, będę walczył do końca. Nie dam się ubezwłasnowolnić! – Szeptał zadzierając obrus do góry.
- Co…? – Wilson nie mógł się nadziwić. – Chyba nie zamierzasz? – Zapytał widząc, że House szykuje się do wczołgania pod stolik.
- A właśnie, że zamierzam. I niech Ci nie przyjdzie do głowy mnie zdradzić! – Krzyknął i zniknął pod stołem.

Lisa podeszła do stolika Wilsona i zadała mu to samo pytanie, co w gabinecie House’a.
- Znalazłeś House’a?
- W samą porę. - Pomyślał Greg.
- N- nie… nie widziałem go, to znaczy nie miałem czasu go poszukać, ale wydaje mi się… - Próbował ukryć zakłopotanie, ale Lisa mu przerwała.

- Dlaczego Ty masz dwie tace z jedzeniem i co do cholery się dzieje z Housem? – Spytała.
- J-ja kupiłem sobie dwie porcje… jestem bardzo głodny. – Jimmi nieco się zaczerwienił.
- Nieźle Wilson. Na pewno uwierzy, że jesteś żarłokiem. – Zakpił w myślach House.
- James, nie zmyślaj, to House’a, tak? – Wilson pochylił głowę, po czym skinął twierdząco. Wiedział, że zaraz się wyda, ale… Nie. Tym razem się udało. Jeszcze tym razem uszło mu to na sucho.
- Więc GDZIE ON JEST?
- Był tu, ale wezwali go i poszedł chyba do laboratorium. – Mruknął Wilson.
- Jak go znam, to nie odpuści sobie miski jedzenia, którą wydarł Ci siłą. – Zażartowała Cuddy.
– Więc niebawem wróci. Ale będzie zmuszony kupić sobie nowy posiłek, za własne pieniądze, bo tak się składa, że od tych poszukiwań zgłodniałam. – Uśmiechnęła się i odsunęła krzesło, by zająć miejsce House’a. Wilson lekko się wzdrygnął.
- P- proszę, siadaj. – Niemal szepnął przerażony.

Lisa usadowiła się wygodnie wsuwając nogi pod obrus i przysuwając się blisko do stołu. Wilson patrzył tak, jakby stolik miał zaraz runąć. Lisa, jak zazwyczaj miała na sobie dosyć krótką spódniczkę i wysokie szpilki, nie miała rajstop. Przecież było lato.
House był wniebowzięty, jego oczy teraz ujrzały tak blisko to, czego on nie mógł zobaczyć i dotknąć przez lata ot tak, bez okazji.

- Oooo mamo, ale noooogi. – Szepnął bezgłośnie wytrzeszczając oczy.
Przechodził wzrokiem od kostki, powoli i uważnie, aż do uda. Potem druga noga.
- Nie wierzę, co za szczęście mnie spotkało. – Siedział pod stołem prawie na czworaka, tyłem do Wilsona i twarzą do pięknych, długich nóg Cuddy.

Nie mógł się powstrzymać i delikatnie musnął jej skórę na stopie opuszkami palców.
- Ajć Wilson! To łaskocze. – Zaśmiała się Lisa.
- Co proszę? – James oderwał się od kanapki.
- Łaskoczesz mnie. – Zachichotała Cuddy.
- Ugh… Przepraszam, już zabieram nogę. – W tym samym momencie zamachnął się ostrożnie i wymierzył celnego kopniaka w sam tyłek House’a.
- Auuuaaaa. – House się skrzywił, ale nawet nie pisnął. Obiecał sobie jednak, że już nie będzie ryzykował kolejnego bolesnego ciosu.
Siedział tak chwilę w bez ruchu i nagle zobaczył jak Lisa siedząca noga na nogę zmienia pozycję na odwrotną ukazując jego oczom z bliska swoją koronkową, seksowną bieliznę.
- A to by było warte kopa w dupę! – Pomyślał.

neko.md

zajmuję miejsce!

Edit:
O maj gooooooooooooooooooooooot!
To jest świetne!
Cudowne!
Piękne!
Śmieszne!
Normalnie 4 w 1!

czarodziejka

Mamuniu, ja już nie wiem, co pisać pod tym fikiem.

To jest przeboskie.

zUy House.

Zdenerwowany Wilsonek.

A ciekawe, co będzie dalej. Już się normalnie doczekać nie mogę.

Pozdrawiam i życzę dużo wena i czasu.

IloveNelo

Nie mogę

brzuch mnie boli ze śmiechu
GENIALNE!

pozdrawiam

mazeltov

House to ma szcescie w nieszczesciu no bo Cuddy zje mu obiad, ale Wilson go nie wydal i jeszcze ma takie widoki

ja tak jak czarodziejka nie wie co napisac, to jest boskie, piekne, smieszne, zabawne, ciekawe, nieprzewidywalne itd. itp.

NiEtYkAlNa

neko.md wstawaj z podłogi, bo sie przeziebisz

czarodziejka jutro kolejna część, a może nawet dwie, teraz mam czas pisać

IloveNelo

mazeltov dziekuję

czarodziejka

Taaak!

Dziękować