Z turbulencjami do szczęścia. [Z]

sarape

Nie ma to jak przeczytać od razu wszystkie wrzucone części

To świadczy o tym że mnie naprawdę wciągnęła twoja opowieść

i już zasypiam przed kompem, bo mnie zatrzymała aż do 2 w nocy

Wiesz co? nie jestem ekspertem, czasem tylko zdarza mi się coś skrobnąć piórem amatorsko, ale dałabym teraz troszkę dramatu

tak dla kontrastu, bo dla mnie oni żyją już długo za słodko (lubię jak coś piszę, komplikować bohaterom życie

) nie licząc tego że House omal nie wziął Vicodinu.... może coś z Cuddy?

agnieszka2372

sarape

Marcelina

Ależ dłuuuga część!

agnieszko, teraz będzie troszkę emocjonalnie: są takie chwile, kiedy wpadam do domu, zmęczona i ogólnie w złym humorze, a później czytam Twoją historię i nastrój zmienia mi się o 180 stopni. nawet na te kilka minut. Także wybacz, ale jeśli coś tak na mnie działa, to nie mogę tego skrytykować, więc i tym razem poleje się wazalina!

Gdybym mogła, zacytowałabym całą część, bo znów (!!!) jest: genialnie, śmiesznie, uroczo.

Pozdrawiam serdecznie!

agnieszka2372

Marcelina

Genialna poranna rozmowa House'a z Rachel. Bez zbędnych ckliwości, ale i tak napisałaś to w sposób ujmujący za serce.

"Następnie oboje udali się do kuchni, gdzie Rachel wybrała sobie płatki z jogurtem i bananem. Z kawą i miskami wrócili przed telewizor". ---> niby zwykłe czynności, lecz nie mogę się nie uśmiechnąć, gdy wyobrażam sobie tę scenkę.

Cieszę się, że wciąż potrafisz mnie zaskoczyć, wzruszyć, rozbawić, więź miedzy House'em a Rachel jest tworzona za pomocą tak prostych, oczywistych wydarzeń jak np. wspólne jedzenie, ale i tak wciskają one w fotel.

Mam tylko nadzieję, że nie ześlesz jakiegoś kataklizmu, a co najwyżej przejściowe burze, które podkreślą piękno tej historii.

Dziękuję za ten długi rozdział. I oby wiosna rozbudziła jeszcze mocniej Twojego wena

Pozdrawiam!

agnieszka2372

Nareszcie!

Dziękuje, pozdrawiam i bez zbędnych wstępów wysyłam cd:
Nie wiem tylko, czy do końca jestem z niego zadowolona

W niedzielę Rachel nie wyciągnęła go z łóżka wraz ze wschodem słońca, co nie znaczyło, że kiedy wreszcie wstała nie zrobiła nic nieprzewidzianego. House przebudził się po ósmej, kiedy zorientował się, która jest godzina zdziwił go nieco brak pobudki. Nie zamierzał jednak z tego powodu narzekać. Przekręcił się na prawy bok i odkrył, że Cuddy leży w podobny sposób przyglądając się jemu. Widząc, że otworzył oczy uśmiechnęła się do niego leniwie.
- Błagam, powiedz, że nie leżysz tak długo – dramatyzował zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć. Nie miał pojęcia, co myśleć, o tym, że obserwuje jak śpi.
- Sama nie dawno się obudziłam. Nie patrzę na ciebie długo.
- O boże – westchnął doskonale wiedząc, kiedy kłamie – To znaczy, co najmniej piętnaście minut. To niepokojące.
- Nie zamierzam przepraszać. Lubię budzić się wiedząc, że tu jesteś. Nie mam ku temu wielu okazji, więc korzystam.
- Moment - powiedział Greg przenosząc się do pozycji siedzącej - Chcesz mi powiedzieć, że nie śpisz od piętnastu minut i nie zerwałaś się by ćwiczyć?
- Mam leniwy weekend.
Była aktywna, ale też lubiła sobie odpocząć.
- Moje lenistwo wreszcie przynosi oczekiwane skutki. Może z czasem uda mi się cię przekonać, żebyś opuściła jakieś godziny w przychodni.
- Najważniejsze, że masz ambitne cele – podsumowała ironicznie brunetka siadając i opierając się o wezgłowie łóżka – Póki mamy chwile spokoju. Ostatnio czytałam artykuł o sposobach na zwiększenie progu bólu…
- Nie ma, co. Wiesz, jak zepsuć nastrój – podsumował diagnosta nie chcąc zaczynać dnia od tego tematu.
- Piszą o wpływie …
- A ja czytałem artykuł, że ludzie spędzają 50 % czasu w pracy na rzeczach, których nie powinni robić – przywołał swoje wymyślone statystyki nie pozwalając jej dokończyć zdania – Co jest kompletną bzdurą, bo ja spędzam na nich jakieś 95%.
- Nie możesz odrzucać wszystkich propozycji w ciemno – zauważyła Lisa, jak zwykle mając na względzie wyłącznie jego dobro.
- Jeśli naprawdę tak uważasz to słabo mnie znasz.
- Najpierw musisz czegoś spróbować, jeśli nie poskutkuje, wtedy możesz sobie kpić – zaproponowała rozsądne podejście do sprawy. Rozumiała jego nastawienie. Ile razy w życiu możesz niepotrzebnie rozbudzać w sobie nadzieję zanim zrezygnujesz. Wiedziała również, że jeśli było coś, co mogło zmniejszyć jego cierpienie warto było spróbować. Nie przekonywała go jednak, bo nie miało to większego sensu. Czekała w ciszy aż sobie sprawę przemyśli. Ostatecznie decyzja i tak należała do niego. House z kolei wcale tak nie myślał. Nienawidził, kiedy patrzyła na niego w ten sposób. Z troską, nadzieją i wiarą, że postąpi rozsądnie. Zdawał sobie sprawę z tego, że chciała mu tylko pomóc i gdyby miał pewność, że tak będzie z chęcią by to zrobił. Tyle, że lata mijały i nic się nie zmieniło, a on miał już dosyć rozczarowań.
- Dobra, jeśli znajdziesz coś dobrze rokującego, spróbuje, ale nie będę leciał do Nikaragui, bo usłyszałaś, że jakiś koleś robi leczniczy napar z moczu nietoperzy.
- Zgoda. Wiem, że to męczące. Pewnie nie stanie się to od razu, ale znajdziemy coś, dopilnuje tego – mówiła z przekonaniem. Żałował, że nie podzielał jej nastawienia. Na szczęście dla niego jakiekolwiek dalsze zagłębianie się w temat przerwały zbliżające się kroki na korytarzu.
- Ciekawe, kto to taki? – dopytywał retorycznie. Chwile później otworzyły się drzwi i weszła Rachel. Po przekroczeniu progu zorientowała się, że o czymś zapomniała. I tak ku rozbawieniu dorosłych, będąc w środku, odwróciła się w bok i zapukała w otwarte już drzwi.
- Świetna robota – pochwalił sarkastycznie diagnosta. Cuddy widząc, że córka nie zrobiła ani kroku dalej i ewidentnie czeka na zaproszenie skróciła jej męczarnie i potwierdziła - Możesz wejść.
- Cześć – przywitała wesoło Rachel wskakując na kołdrę pomiędzy nimi. House dostrzegł, że robi to bez namysłu, bez chwili wahania. Potwierdzającym tym, że czuje się coraz swobodniej w jego towarzystwie.
- Jakim cudem wytrzymałaś w łóżku tak długo? - zainteresował się Greg postanawiając skupić myśli na czymś innym- Mama cię przywiązała?
- Nie, spałam. Duh – sprostowało poważnie dziecko – Nie pamiętam, jak przyszłam do łóżka.
- Bo zasnęłaś w samochodzie i cię przeniosłam – wyjaśniła mama.
- Aha. Pożar był super, zrobimy taki jeszcze kiedyś?
- Nie pożar, tylko ognisko. Na pewno, ale nie szybko.
- Ale z wujkiem Jimmim i Madleine – zaproponowała Rachel, a następnie odwróciła się do diagnosty – Pamiętasz, powiedziałeś, że zrobimy dziś pizzę?
- Pamiętam, bo mówiłem to wczoraj i zrobimy popołudniu.
- Jest! Pizza! Pizza! Pizza! – skandowała podekscytowana dziewczynka, po czym niemal błyskawicznie zmieniła temat pytaniem – Obejrzymy Shreka?
Trzeba było być zwolennikiem abstrakcyjnego myślenia, żeby za nią nadążyć.
- Najpierw ubieramy się i coś zjemy – powiedziała Cuddy wychodząc z łóżka i wyciągając rękę do córeczki – Choć, wybierzemy ci coś do ubrania.
- Już mam.
Kiedy wychodziły z pokoju mała niespodziewanie zatrzymała się w drzwiach i zatroskana zwróciła się do House’a - Noga boli bardzo?
Zdumiony pytaniem nie odpowiedział od razu, więc dodała pośpiesznie - Bo możemy zrobić pizzę następnym razem.
- Jest dobrze. Poza tym lekarz zlecił mi jeść dużo pizzy.
- Ty jesteś lekarzem – zachichotała mniejsza brunetka słysząc jego wyjaśnienie. Większa uśmiechnęła się tylko wdzięczna, że tak łatwo potrafi poprawić jej córce humor.
- I muszę siebie słuchać. Zrobimy ją dzisiaj.
Dziewczyny wyszły, a diagnosta skierował się do łazienki. Udało mu się jeszcze usłyszeć z korytarza tłumaczenie starszej Cuddy - Nie możesz jej znowu ubrać jest w praniu.
Może nawet się uśmiechnął mając pewność, że jego prezent zrobił prawdziwą furorę.
Przez cały czas, który do tej pory spędzili razem House zauważał nowe rzeczy odnośnie Rachel, miał okazje rozejrzeć się w jej pokoju, dowiedzieć się, co lubi, poznać jej przyzwyczajenia. Sam w to nie wierzył, ale wspólne spędzanie czasu sprawiało mu przyjemność. Tym razem to Cuddy przygotowywała śniadanie, które zjedli przy stole w kuchni. Po posiłku Lisa włożyła naczynia do zmywarki i usiedli w salonie do oglądania ulubionej bajki Rachel. Wraz z jej końcem wpadła Jamie, zgodnie z umową przyszła pożyczyć torebkę na wieczór. Brunetka wyszła po nią ryzykując zostawienie najlepszej przyjaciółki i swojego faceta samych. Mimo braku otwartej wrogości, nie specjalnie się dogadywali.
- Witaj Greg, mogę ci mówić Greg? - upewniła się Jamie zdając sobie sprawę, jak rzadko jego najbliższe otoczenie używa jego imienia - Czy to wymóg by nazywać cię House?
- Możesz mówić Greg, skoro ja za twoimi plecami nazywam cię harpią.
- Lubię twoją poczucie humoru – oznajmiła nic sobie nie robiąc z zaczepki. Nie spodziewając się tego po niej lekarz postanowił spróbować, jak daleko może się posunąć.
- Lubię twoje włosy, ponoć rude są namiętne w łóżku.
- Nie wiem, jak inne, ale ja na pewno – odparła patrząc mu w oczy. Diagnosta nie planował przedłużać wymiany uprzejmości, ale coś mu się przypomniało. Miał okazje by zaspokoić swoją ciekawość.
- Mam pytanie. Odwołałaś randkę z Wilsonem przez to, co powiedziała Rachel? – spytał, za jego plecami i przy braku świadków mógł się o niego martwić.
- Nie. Musiałam, w sobotę mieliśmy kryzys w restauracji i byłam potrzebna. Mówiłam mu, że spotkamy się innym razem – dodała lekko zmieszana - James jest świetnym facetem.
- Wszyscy robią to całkowicie błędne założenie – stwierdził, jak zawsze gotowy wystawić onkologowi wspaniałą laurkę.
- Rozumiem, że nie planował nam ślubu – zapewniła Jamie mając już o nim jakieś pojęcie – A tylko powiedział jej, co chciała usłyszeć. Była taka podekscytowana, że wcale mu się dziwię. Ma pięć lat i potrafi postawić na swoim. Widziałam ją w akcji, kiedy chciała lody.
- Jak mało, kto umie nagiąć człowieka do swojej woli – zgodził się Greg.
- Czy to duma w twoim głosie?
- Oczywiście, jeszcze trochę i będę musiał jej oddać koronę Mistrza Manipulacji – żartował, ale duma była jak najbardziej prawdziwa - Więc nadal planujesz widywać się z Jimmym? – upewnił się dla porządku, a kiedy skinęła twierdząco głową dodał – W takim razie, zrób coś dla mnie. Udaj, że jej uwierzyłaś i poproś go o wyjaśnienie.
- To podłe – zauważyła z oporami, choć prawdę powiedziawszy była ciekawa jego reakcji - Nie powinnam.
- Uwierz mi powinnaś. Zacznie się tłumaczyć. A spanikowany Wilson jest zawsze zabawny.
- A co ty z tego będziesz miał? – zainteresowała się nie do końca wiedząc co zyska.
- Frajdę. Nie muszę tego widzieć na własne oczy. Ważne, że dostane relacje.
- Zobaczymy - powiedziała z uśmiechem Jamie, automatycznie zyskując u House’a.
Kto wie, może ten cały ich związek rzeczywiście nie był takim złym pomysłem, a im uda się jeszcze dogadać. Po pożyczeniu czerwonej torebki i krótkiej wymianie zdań z przyjaciółką Jamie życzyła im miłego popołudnia i wyszła.
Po południu wreszcie przyszedł czas na robienie długo wyczekiwanej przez pięciolatkę pizzy. Diagnosta przejął rolę głównego kucharza, podczas, gdy panie profesjonalnie mu asystowały. Mówił Rachel, co ma robić i w jakiej kolejności dodawać poszczególne składniki. Wszystko zabawnie komentował sprawiając, że gotowanie było dla niej najwspanialszą przygodą. Oczywiście przez cały czas był świadom, że krojąca składniki Cuddy obserwuje ich uważnie, ale skupiał się na dziewczynce starając się nie zwracać na to uwagi. Kiedy odstawili ciasto do wyrośnięcia Rachel wybiegła pobawić się na podwórku za domem. Bawiła się tak dobrze, że nie wróciła nawet, gdy zebrała się ulewa. Duże, ciepłe krople coraz bardziej moczyły jej ubrania, a dziewczynka zamiast uciekać do domu, zaczęła kręcić się w kółko na trawniku patrząc w chmury.
- Rachel, wracaj do domu – zawołała Lisa podchodząc do otwartych na oścież drzwi.
- Ale to zabawne. Leje jak zebra.
- Choć tu zebro jedna. Będziesz cała mokra.
- Pozwól jej jeszcze trochę zostać – nalegał diagnosta stając obok niej w przejściu. Widział, jak świetnie się bawi i podejrzewał, że moment dłużej jej nie zaszkodzi.
- Przeziębi się.
- Nic jej nie będzie. Kiedy ma biegać po deszczu jak nie teraz?
Cuddy patrzyła przez chwilę na córkę i ostatecznie uległa. Przyszło jej do głowy, że dobrze było mieć House’a w pobliżu, bo kiedy ona niepotrzebnie się o wszystko zamartwiała, on pozwalał Rachel próbować nowych rzeczy. Dziewczynka wyglądała tak beztrosko, była całkowicie wolna i roześmiana. Może, dlatego Lisa zrobiła coś, o co siebie nie podejrzewała i wybiegła do córki. Chwyciła ją za ręce i podnosząc z ziemi kręciła nią w kółko.
Ze swojego miejsca pod dachem Greg obserwował, jak razem się śmiały. Nie pamiętał by widział Cuddy tak szczęśliwą i zrelaksowaną, jak wtedy, gdy spędzała czas z córką.
W dzisiejszych czasach często bywało tak, że to nianie z czasem wychowywały cudze dzieci stopniowo przejmując wszelkie obowiązki rodziców. Maluchy przywiązywały się do opiekunek, z własnym rodzicami mając niewiele wspólnego. Jednak nie w tym przypadku. Matka i córka spędzały wspólnie każdą wolną chwilę, a Lisa zawsze układała sobie zajęcia tak, by codziennie znaleźć jak najwięcej czasu dla Rachel. Wracając do teraźniejszości House patrzył, jak mama stawia ją na ziemi, po szeptach do ucha obie obróciły się w jego stronę i Cuddy przywołała palcem by do nich dołączył.
- O to, że ja będę chory już się nie martwisz – zauważył diagnosta zastanawiając się, czy zamierza dla nich zmoknąć. Nie przypominał sobie, kiedy ostatnio z własnej woli beztrosko moknął na deszczu. Na studiach? Ze Stacy? Wiedział, że to było dawno.
- Haws, choć – zawołała Rachel i zanim się zorientował ruszył w ich kierunku.
Mała klaskała radośnie, kiedy stanął obok. House schylił się i przerzucił ją sobie przez lewę ramię, co ucieszyło ją jeszcze bardziej.
- Jestem duża! - wołała rozkładając ręce na boki. Lisa uśmiechała się patrząc na jej radość, po czym rozglądając się dookoła stwierdziła.
- Sąsiedzi uznają nas za wariatów.
- Całkiem słusznie - przyznał jej facet - I kogo obchodzi zdanie sąsiadów?
- Właśnie. Deszcz jest super – zgodziła się pięciolatka i z znienacka oznajmiła – Pozwalam. Możesz tu kiedyś mieszkać.
- Co powiedziałaś? – zdumiała się jej matka, a House od razu postawił ją na trawie. Słysząc jej nowinę dziwił się, że jej zwyczajnie nie upuścił. Rachel nie rozumiejąc bomby jaką właśnie rzuciła powtórzyła zwyczajnie - Haws może z nami mieszkać.
To, że był z nimi cały czas ewidentnie jej nie przeszkadzało.
- Pytała mnie wczoraj, czy się do was wprowadzę, powiedziałem, że kiedyś i nie bez jej zgody- sprecyzował diagnosta wyjaśniając sytuacje. Obawiał się, czy Lisa nie będzie miała mu tego za złe. Uśmiechnęła się tylko i podsumowała
- Niecałe dwa dni, zdobycie jej aprobaty szybko ci poszło
Była przekonana, że to deszczowe popołudnie zapamięta na długo.
- Dobra, starczy tego moknięcia, wracamy do domu – mówiła biorąc córkę za rękę i kierując się do domu. Oboje przez resztę wieczoru myśleli o słowach dziecka i co one dla nich znaczą, jednak żadne nie poruszyło tego tematu na głos. Na miejscu wytarli się i szybko przebrali w suche ubrania, po czym wrócili do robienia pizzy. Rozdzielili ciasto na trzy części i rozprowadzili je na blaszce.
- Co mam położyć? – spytała dziewczynka patrząc na rozłożone przed nią na blacie miseczki z dodatkami.
- Co chcesz, rozkładasz na ciasto to, co lubisz najbardziej – wyjaśnił House, kiedy każdy miał przed sobą swój spód wysmarowany keczupem i wyłożony pieczarkami z cebulą.
- Twoja córka ma wyrafinowany gust – zwrócił się do swojej dziewczyny patrząc, jak mała rozkłada na swoim cieście oliwki.
- Miałeś wątpliwości?
Po dodaniu szynki, przypraw i nieprzyzwoitej wręcz ilości dodatkowego sera wstawili pizze do piekarnika. Dziewczynka, co jakieś pięć minut niecierpliwie dopytywała, czy jeszcze długo zerkając przez szybkę na nabierające kolorów ciasto. Po wyjęciu pachnącej pizzy, wraz
z piwem i colą przenieśli się do salonu. Rachel usiadła na podłodze, dorośli naprzeciwko niej na kanapie i zabrali się za jedzenie.
- Mmmmm, pysznościowa – zapadł werdykt po dwóch gryzach pierwszego kawałka.
- – To nawet nie jest słowo – zauważył uśmiechnięty House–Ale uznam je za komplement.
- Chce jeszcze – oznajmiła mała wyciągając swój talerzyk. Mama spojrzała na nią
pod wrażeniem jej apetytu.
- To twój trzeci kawałek i chyba o czymś zapominasz.
- Proszę jeszcze.
Zostawiła kawałek Marinie, żeby następnego dnia pochwalić się jej, co zrobili.
Po jedzeniu Rachel bawiła się z mamą, a diagnosta leżał na kanapie i słuchał muzyki na słuchawkach. Mała, ciekawa zapytała, czego słucha, dlatego od kilkunastu minut siedzieli na podłodze z Housem w roli dj’a. Pięciolatka słuchała uważnie ze skupianiem poświęcając mu cała swoją uwagę. Musiał przyznać, że dzielenie się z nią swoimi pasjami było dziwnym uczuciem. Po przesłuchaniu jazzowego utworu włączył kolejny kawałek.
- A to jest blues.
Po pierwszej zwrotce oświadczyła - To smutne.
– Ma być smutne.
- Aha.
- Nie za wcześnie dla niej na tego rodzaju muzykę? - spytała rozbawiona Cuddy wracając do pokoju. Nie powiedziała tego na głos, ale podobało się jej, że miał do niej cierpliwość i dzielił się z nią czymś, co miało dla niego znaczenie, mimo, że nie musiał.
- Nigdy nie jest za wcześnie na dobrą muzykę, nie dopuszczę by pod moim okiem została fanką jakiś komercyjnych wyjców – stwierdził zupełnie słusznie, po czym zwrócił się do małej Cuddy - Zostali nam Jimmy Hendrix i Rolling Stonesi.
Kiedy w pokoju rozległy się takty ‘You can’t always get what you want.’ Rachel i Lisa zaczęły tańczyć na środku salonu. Z kolei Greg starał się nie przykładać uwagi do słów piosenki, które w ich przypadku zdawały mu się idealnie pasować.
- To fajne – pochwaliło dziecko.
- Fajne to są misie w zoo, to jest klasyka – pouczył poważnie, ku rozbawieniu jej matki. Muzyka nie była dla niego tematem do żartów.
- Podoba mi się.
- Może jeszcze coś z ciebie będzie – zawyrokował optymistycznie lekarz.
W końcu zmęczona atrakcjami córka poszła spać, muzyka się zwolniła, a House zajął jej miejsce partnera do tańca Cuddy. Lisa objęła go przysuwając się do niego najbliżej, jak tylko mogła. Od razu poczuła, jak przesuwa jej ręce pod bluzkę by trzymać je na dole jej pleców.
- Tańczymy, czy się do mnie dobierasz? – wyszeptała mu do ucha.
- Oba.
Choć tak naprawdę po prostu lubił dotyk jej skóry pod koniuszkami palców.
- No popatrz, jakiś ty wydajny.
Po kolejnym całym dniu przyglądania się matce i córce House chciał jej coś powiedzieć. Doszedł do wniosku, że to najlepszy moment by to zrobić.
- Jesteś dobrą matką.
Za nic nie przewidziałby jej reakcji. Zaśmiała się głośno zupełnie nie traktując tego poważnie.
- Ile wolnego od przychodni byś sobie życzył?
- Spójrz na mnie – powiedział spokojnie i kiedy patrzyła mu w oczy powtórzył - Jesteś dobrą matką.
W ułamku sekundy zrobiło się śmiertelnie poważnie, a brunetka stanęła w miejscu.
- Co?
Jej reakcja świadczyła, że stanowczo za rzadko mówił jej komplementy.
- Rachel jest szczęśliwa, zadbana. Wie, że ją kochasz – wyliczał kolejne zalety sprawiając, że jej oczy robiły się coraz bardziej szkliste - Jest wygadana do stopnia, w którym zaczynasz się bać, ze odpadną ci uszy. Ciekawska i bystra. Świetnie się spisałaś.
Lisa zaniemówiła na moment.
- Czasem nadal w siebie wątpisz, albo porównujesz się do Julie – kontynuował zgodnie z prawdą - Widzę to, ale robisz to całkowicie niesłusznie, bo jesteś wspaniałą mamą.
- Dziękuje –wyszeptała wreszcie i delikatnie pocałowała go w usta, po czym położyła głowę na jego ramieniu i kołysali się dalej. Poza 'kocham cię' była to najwspanialsza rzecz, jaką kiedykolwiek usłyszała z jego ust. To, że jest piękna, mądra, czy jakikolwiek inny komplement na świecie bledły w porównaniu z tym, że uważał ją za dobrą matkę. Zostali na jeszcze jedną piosenkę, a następnie na resztę wieczoru zabarykadowali się w sypialni.

sarape

how sweet

Marcelina

--> tak można określic mój nastrój, po przeczytaniu powyższej części!

Agnieszko, najchętniej zbudowałabym Ci pomnik (trwalszy niż ze spiżu)

Pewnie pół ulicy słyszało mój śmiech, którego tak potrzebowałam po trudnym dniu.

Ale przechodząc do sedna, to wybacz, ale nie jestem w stanie zacytować ulubionych fragmentów, bo każdy z nich dopełnia następny w taki sposób, że muszę zbierać szczękę z podłogi!
Dziękuję za tak pięknie stworzoną Rachel, za relację między nią a House'em. I za scenę w deszczu.

Oby Twój wen nie zrobił sobie wolnego! Pozdrawiam serdecznie!

agnieszka2372

sarape

po prostu świetne

jak zawsze, zresztą

wiesz jak poprawiać ludziom nastrój,

lisek

Hej

Mam nadzieję, że wybaczysz mi, że dziś właściwie się tylko przywitam, ale chciałam, żebyś wiedziała, że cały czas tu jestem, że czytam, że się zachwycam i nie mogę się doczekać kolejnych części

Następnym razem postaram się Ciebie trochę bardziej pozanudzać, opisując dokładnie co i dlaczego tak mi się podoba.

Pozdrawiam,
lis.

Bravil

Cześć wszystkim

Zarejestrowałam się tu, żeby móc Ci napisać, że to co robisz jest wspaniałe i nigdy nie przestawaj. Ze wszystkich opowiadań, Twoje ubóstwiam. Z niecierpliwością czekam na kolejną część.

agnieszka2372

Bravil

Jak zwykle świetne. Jest szansa, że dzisiaj pojawi się kolejna część?

lisek

No to kamień z serca

Dobrze wiedzieć

choć obiecuje tego nie wykorzystywać

Na początku powiem, że nie mam pojęcia, jak Ty to robisz, ale każdy Twój tekst zachwyca, w każdej części jest coś, choćby mały fragment, który jest taką wisienką, która sprawia, że nie można się nie uśmiechnąć. Zawsze to miałaś, a wiem, o czym mówię, bo przeczytałam tu każdy Twój tekst i to nie raz

Ale żeby nie było, że tak nudzę tym wychwalaniem Cię, powiem co mi się nie podobało.
Po pierwsze...
No dobra, poddaję się, bo niczego nie wymyślę, po prostu chciałam jakoś przełamać schemat moich tu komentów, niestety... jesteś za dobra. Zwłaszcza w tej części. Huddy rozmowa pierwsza klasa, Twoje dialogi nadają się do serialu, uwielbiam ten duet w twoim wykonaniu

Genialni są w tej części. Gdybym chciała coś zacytować byłbyby to wszystkie ich dialogi z tej części! Ale ten mnie powalił mnie na kolana:
"- Proponuje indyjskie jedzenie i seks w salonie.
- Kiepski pomysł.
- Wygodniej niż w kuchni…
- Mam na myśli jedzenie – przerwała mu Lisa z uwodzicielskim spojrzeniem – Mam raczej ochotę na meksykańskie.
Uśmiechnął się dumny z tego, jak to rozegrała. Mało, że ją kochał, w takich chwilach po prostu ją uwielbiał." - po prostu uwielbiam Ciebie i Twego wena! Mogę tę scenę sobie wyobrazić, z najdrobnieszym detalem, z najsubtelniejszym drgnięciem powieki, mistrzostwo. To takie fajne elementy, którymi udowadniasz, że ich wspólne życie pod poewnymi względami nie różniło by się niczym od Huddy, w którym się zakochaliśmy na początku. Jeśli chodzi o House'a robisz z nim bardzo ciekawe rzeczy, jeśli mogę tak to określić, cholernie mi się to podoba, nie wiem dlaczego, ale jesteś chyba jedyną osobą, u której kupuje takie manipulacje bez zastrzeżeń. Podoba mi się odkrywanie Twojego House'a.
"Mówiłem ci już dziś, że jesteś niesamowicie inteligentną kobietą i bardzo cię kocham? – spytał na początek.
- Hmmm. Nie, nie przypominam sobie.
- To będziesz musiała poczekać do jutra – dokończył nieco złośliwie, ale brunetka w jego ramionach tylko się zaśmiała. Po dłuższej chwili to ona przerwała ciszę.
- House?
- Mhm? – powtórzył jej wcześniejszą reakcję, jeśli wydawało mu się, że wie co powie, to się mylił.
- Jesteś idiotą i kocham cię tak samo mocno – zadeklarowała w zamian." - Gdybym musiała wybrać najlepszy dialog z tej części, cudnych dialogów, to byłby właśnie ten

Agnieszko, nie przestawaj pisać, nigdy!

Marcelina

Agnieszko, nie mam czasu na jakieś dokładniejsze komentowanie, bo sesja zbliża się wielkimi krokami i tylko "wpadam" na forum, żeby przeczytam Twoje fiki i liska. Ale wiedz, że je czytam!

Cóż Ci mogę powiedzieć - miażdżysz, zmiatasz z powierzchni ziemi, wywołujesz emocjonalne trzęsienie ziemi. A ja to wielbię nad wszystko! Składam pokłony ku chwale Twojego talentu i wena!

agnieszka2372

lisek

Hej!
Ale ja używam słowa manipulacja w pozytywnym znaczeniu, jakby to nie brzmiało. W sensie, że ty potrafisz właśnie wykrzesać z niego to wszystko, czego zabrakło w serialu, jak piszesz. Że jest sobą i na dodatek możemy go poznać lepiej, lubię go takiego. Część smutna, ale i przepiękna, potrafisz łączyć różne skrajne emocje i wykorzystywać różne wydarzenia do przedstawiania naszego House'a w sposób, o którym pisałam wcześniej.
Zazdroszcze Ci tego, że części cały czas są świetne, nie zdarzyła Ci sę jeszcze żadna słabsza, prawie o każdej mam ochotę napisać ulubiona. O tej na pewno. I już nakręcam się na kolejną. Wyobraźnia liska pracuje. House i Rachel w szpitalu

Oj, potrafisz przyciągnąć czytelnika do kolejnej części.

lis.

Marcelina

Cieszę się, że House'owi udało się przyjść do przedszkola. Cała ta scena jest przepiękna, a pewność Rachel przeurocza

Załamany House... Diagnosta też człowiek

Podoba mi się Huddy'owa interakcja w tej scenie. Chciałabym zobaczyć taką scenę w serialu, ale tylko wtedy, gdybyś Ty ją napisała.

Cieszę się, że nieustająco balansujesz między słodko-gorzkimi tematami, ale ta słodycz, jak już wspominałam milion razy, nie jest przesłodzona.

Podpisuję się pod słowami liska ^^

Lacida

Jasne, że House zrobi Rachel pizzę, a nie sałatkę. Fajnie, że się dogadali.
Cytaty: (twoje teksty House'a są super)

- A ja czytałem artykuł, że ludzie spędzają 50 % czasu w pracy na rzeczach, których nie powinni robić – przywołał swoje wymyślone statystyki nie pozwalając jej dokończyć zdania – Co jest kompletną bzdurą, bo ja spędzam na nich jakieś 95%.

- Mamy przypadek? Nie umiem liczyć, czy brakuje tu takiego czekoladowego osobnika? Jeśli po całym weekendzie imprezowania stawił się na czas do przychodni to przysięgam, że go zwolnię.
- Tam go na pewno nie ma. Za to jest pewien drobny problem – zaczął zawstydzony Chase, diagnosta dopiero teraz zwrócił uwagę na to, jak nerwowo oboje wyglądali. Błyskawicznie pojął, w czym tkwi ich problem.
- Zgubiliście Foremana?
- Nie tyle zgubiliśmy, co …
- Nie możemy obecnie zlokalizować miejsca jego pobytu – dokończyła górnolotnie Trzynastka

- Co pamiętacie Matoły?
- To był dość typowy weekend - mówiła Trzynastka. Ze wszystkich możliwych scenariuszy tego jednego House nie brał pod uwagę. Zniknął ten pracownik, którego uważał za nudziarza.
- Gdyby był typowy, jedno z was byłoby teraz w areszcie, albo Chase znowu byłby przykuty do łóżka jakiejś wariatki, nie szukalibyśmy najbardziej przewidywalnego człowiek na ziemi.

agnieszka2372

Marcelina

Te drobiazgi Rachel w gabinecie House'a są miłym dopełnieniem/wypełnieniem ich relacji. Niby np. taka zwykła lalka, ale jednak... Albo to ja jestem jakaś rozemocjonowana, że takie rzeczy mnie wzruszają

Genialnie, po prostu genialnie, wyszła Ci rozmowa na temat kłamstw. Jeśli do tej pory nie uwielbiałabym tej historii, po tej części zapewne pokochałbym ją na amen, ale juz to się stało, więc...

Powtórzę po raz 849837583 - KOCHAM TWOJĄ RACHEL!

Jedyne, co mi się wydawało takie ciut nie na miejscu, to buziak w czoło w wykonaniu (haha) House'a. Ale rozumiem to jako logiczne uzasadnienie zdania: "Patrząc jak zasypia House próbował dojść do ładu ze sprzecznymi uczuciami, jakie w nich budziła. "

Dziękuję za kolejną fantastyczną część. I czekam z niecierpliwośćią na następne, w związku z czym - wena!!!

Bravil

CHCEMY WIĘCEJ!

agnieszka2372

Przez lata praktyki House zdążył się pogodzić z tym, że nie zawsze można od razu odkryć, co dolega pacjentowi. Rozumiał też, że więcej objawów ułatwiało zdeterminowanie przyczyny problemu i o ile udało się odkryć chorobę na czas przeważnie nie miały one negatywnych skutków. Toteż nie łatwo wpadał w panikę. Niestety łącząc objawy wypisane na tablicy z jego zupełnym brakiem pomysłów miał przeczucie, że ich czas by uratować życie piętnastolatki się kończył. Było pewne, że śmierć drugiego młodego pacjenta w tak krótkim czasie nie podniesie morale jego oddziału. Nie zmieniało to jednak faktu, że wciąż nie miał odpowiedzi. Wydawało mu się, że powinien już na to wpaść. Miał wrażenie, że podczas diagnozowania ostatnich kilku pacjentów wszystko szło mu wolniej niż zazwyczaj. Wraz z tą myślą doznał olśnienia, jednak nie tego, na które liczył. Zdał sobie sprawę, że jedyną rzeczą, jaka zmieniła się w jego życiu był związek z Cuddy. Odkąd zaczęli się spotykać poświęcał jej więcej czasu. Kiedy nie był z nią i Rachel, myślał o nich. Może poszłoby mu lepiej, gdyby nieustannie nie zaprzątały mu głowy. Denerwowało go to. Kiedy coś go denerwowało on denerwował innych, potem zwykle omawiał sprawę z Wilsonem. Biorąc jednak pod uwagę powagę sytuacji tym razem pominął krok pierwszy i skierował się prosto do gabinetu onkologa. Nie bawił się w detale jak pukanie, czy sprawdzanie, czy onkolog ma pacjenta, swoim zwyczajem wszedł do środka.
- Po co mi w ogóle drzwi? - dopytywał na widok przyjaciela - Powinniśmy połączyć swoje gabinety. Nie musiałbym się wtedy oszukiwać fałszywy poczuciem prywatności.
- Zrozumiałem, co jest moim problemem – oświadczył House kompletnie ignorując jego słowa.
- Masz na myśli podpuszczanie dziewczyn przyjaciół do robienia z nich idiotów? – spytał poirytowany Wilson. Była to jego pierwsza okazja by mu to wypomnieć.
- To nie problem, to hobby – rzucił diagnosta w kwestii wyjaśnienia - Mówię poważnie.
- To będzie dobre – podsumował James wiedząc już, że zapowiada się na jedną z dłuższych konwersacji. Jedna z tych, które zwykle przyprawią go o ból głowy. Potwierdzał to jedynie fakt, że przyjaciel nie usiadł, a podszedł do okna.
– Cuddy mnie rozprasza. Właściwie to Cuddy do kwadratu – sprostował automatycznie. Słysząc to onkolog się uśmiechnął. Nie potrafił sobie darować komentarza.
- Masz ksywkę dla swoich dziewczyn. Urocze.
- Nie nazywaj Rachel moją – zaprotestował Greg nieco zbyt gwałtownie. Wilson spojrzał na niego uważniej. Dostrzegał ważniejszy temat do omówienia.
- O tym powinniśmy pogadać. Zaczynasz panikować, że ci na niej zależy.
- Skup się – przerwał House zanim na dobre odbiegną od dręczącego go zagadnienia - Jestem przez Cuddy gorszym lekarzem. Imbecylem, jak cała reszta.
- Chciałbym cię oficjalnie przywitać w gronie imbecyli – oznajmił gorzko onkolog wyciągając w jego kierunku dłoń.
- Tylko bez użalania się nad sobą, nie pasuje ci to. Powinienem był sobie zdać z tego sprawę wcześniej, ktoś może przez to umrzeć.
- Tak dla jasności. Żebym dobrze rozumiał – mówił James próbując potwierdzić, że się nie przesłyszał - Mówisz, że nie chcesz być nieszczęśliwy, ale dla dobra pacjentów nie możesz być szczęśliwy – podsumował w skrócie jego słowa. Cokolwiek by się nie działo w jego życiu House zawsze był dobry w swojej pracy. Obecnie wierzył, że jego szczęście wpływa na jej efektywność. Próbował zdecydować, czy potrafi to poświęcić dla chęci bycia w związku.
- Możesz drwić.
- I zamierzam – zapewnił Wilson nie wierząc w jego teoryjkę - Daj spokój. Dawno nie powiedziałeś takiej głupoty. Nie musisz być samotny i nieszczęśliwy, żeby rozwiązywać przypadki.
- Może muszę.
Jego teoria o tym, że brak życia osobistego gwarantował większą wydajność w pracy była powszechnie znana. Nie wszyscy jednak ją podzielali.
- To kompletna bzdura. Masz ten sam rozum, tą samą wiedzę, tą samą zdolność kojarzenia faktów. Musisz tylko przywyknąć do innych bodźców poza bólem. Każdy lekarz ma jakieś życie osobiste, sprawy poza szpitalem i jakoś jest w stanie to pogodzić. Wiem, jak obraża cię bycie normalnym. Ale skoro prości ludzie jak my potrafimy sobie z tym radzić to, co dopiero taki geniusz, jak ty.
- Przez lata wypracowałeś sobie idealną metodę by mi pochlebiać jednocześnie mnie obrażając – zauważył Greg pod wrażeniem jego sposobu wyrażania się.
- Dzięki – odparł grzecznie James przechodząc do sedna - To nie winna Cuddy. To nie były łatwe przypadki. Szukasz wyjaśnienia sytuacji, a to jest najprostsze. To nie prawda. Rozmyślałeś o niej zamiast o przypadku Davida? - zapytał Wilson znając odpowiedź, ale chcąc by przyznał to na głos.
- Nie – powiedział niechętnie.
- No właśnie. Mówię tylko, że masz coś dobrego pracuj, aby to zatrzymać, a nie doszukuj się powodów by to spieprzyć. Nie twórz sztucznych problemów, prawdziwe pojawią się same.
House zamilkł zastanawiając się nad sensem tego, co mówił. Może rzeczywiście powtarzał to sobie tak długo, żeby usprawiedliwić swoją samotność.
- Idź i omów z nimi objawy Mandy na spokojnie raz jeszcze zanim powiesz to Cuddy, albo, co gorsza z nią zerwiesz – polecił onkolog - Komuś przyjdzie coś do głowy.
- Czemu wszyscy dookoła zawsze znają imiona moich pacjentów?
To, że skupił się na tym dowodziło, że przemyśli sprawę raz jeszcze zanim narobi jakiś kolosalnych głupot. Wilson wiedział, że w tej sytuacji najlepiej dać mu czas by sobie to jeszcze raz to przetrawił
- Więc skoro masz chwile chciałbym wrócić do upokarzania najlepszego przyjaciela.
- Faktycznie cię o to spytała - zainteresował się House teraz podchodząc i siadając do biurka, jego postawa uległa wyraźnej zmianie - Chyba zacznę ją szanować.
- Jamie zaprosiła mnie do parku, nasze pierwsze spotkanie od odwołanej randki, wcześniej tylko gadaliśmy przez telefon. Ulżyło mi. To jest dopóki nie usiedliśmy na ławce, a ona stwierdziła, że mnie lubi, ale jak dla niej to za wcześnie by myśleć o ślubie. Zacząłem się plątać. Bredziłem, jak potłuczony.
- Czyli byłeś sobą.
- To nie jest śmieszne – skarcił przyjaciel patrząc na rozbawienie, którego nawet nie starał się ukryć.
- Ty tak twierdzisz.
- Próbowałem znaleźć sposób by powiedzieć, że nie chce się z nią żenić jednocześnie zapewniając, że mi się podoba – mówił zażenowany, sytuacja musiała być komiczna. House żałował, że nie poprosił jej by jednak wzięła ze sobą kamerę.
- Kto wie, ile by to jeszcze potrwało, gdyby nie wybuchła śmiechem. Przeprosiła i powiedziała, że nie mogła się oprzeć. I było znacznie lepiej niż obiecałeś.
- Co mogę powiedzieć? Uwielbiam uszczęśliwiać innych.
- Prawdziwy z ciebie altruista – ironizował onkolog - Stwierdziła, że dobrze, że jesteśmy takimi świetnymi przyjaciółmi, bo inaczej musielibyśmy być śmiertelnymi wrogami.
- Coś w tym jest.
Zapadła chwilowa cisza. Chcąc nie chcąc Wilson poprawił mu tą opowieścią humor.
- Poważnie myślisz, że Cuddy jest twoim problemem? – spytał w końcu.
- Nie wiem. Może masz racje i tylko szukam wygodnej wymówki – przyznał z trudem.
- Mam racje. Chyba wyhaftuje to sobie na poduszce.
- Powiedziałem może.
- Chcesz pogadać o Rachel? - zaproponował onkolog.
- Szczerze stawić czoła swoim uczuciom i dojrzale rozwiązać problem? Boże uchowaj. –wzdrygnął się House wstając z miejsca i kierując się do drzwi. Wilosn mógł mieć racje kilku sprawach, ale co do jednego się pomylił. Kolejne omówienie przypadku nie zaowocowało oczekiwaną epifanią. Pewnie, dlatego House poczuł ulgę, że może się stamtąd wyrwać, kiedy został wezwany do gabinetu Cuddy. Szybko okazało się, że była to przedwczesna radość.

- Gratuluje, wpłynęła kolejna skarga do twojej kolekcji – poinformowała Cuddy, gdy pojawił się u niej w biurze - Sanitariusz twierdzi, że wczoraj zatrzasnąłeś całą załogę karetki w magazynie, bo nie chcieli ci pomóc.
- Który normalny lekarz by tak postąpił? To skrajnie nieodpowiedzialne. Co gdyby ktoś ich wezwał – odparł logicznie. Sposób, w jaki to ujął go zdradził. Mówił jej wszystko, co chciała wiedzieć.
- Zrobiłeś to prawda? Niewiarygodne – wymamrotała patrząc w sufit. Nigdy nie uważał się za normalnego lekarza i oboje o tym wiedzieli. W tym czasie House po raz pierwszy tego dnia miał okazje się jej przyjrzeć. Miała na sobie dopasowany biały sweterek z drobnymi guziczkami i dekoltem. Poza podkreśleniem biustu, kontrast z ciemnymi włosami uwydatniał jej twarz.
- Pasuje ci ten kolor. Podkreśla wszystkie twoje zalety. I nie mówię o dekolcie.
Do tego idealnie pasująca ciemnozielona spódnica. Czy ona miała wady? W tej chwili miał problem z obiektywnym ocenieniem, czy rzeczywiście jest taka piękna, czy po prostu do tego stopnia jest w niej zakochany.
- Nie komplementuj mnie, jak na ciebie wrzeszcze.
- Jeszcze nie skończyłaś? Na moje usprawiedliwienie dodam, że nie mają dowodów, a ten sanitariusz jest idiotą.
- No to mi ulżyło – oznajmiła ironicznie administratorka - I ktoś cię widział, komandosie.
- To ich wina. Poważnie, kto wierzy, że szefowa robi inwentaryzacje sprzętu karetki w magazynie?
- Znowu użyłeś mojego hasła?! Rozesłałeś im maile w moim imieniu? Oszalałeś? – mówiła z niedowierzaniem Lisa, zdenerwowana coraz bardziej – Poza tym zmieniałam je już z trzy razy.
- To data moich urodzin – zauważył wypominając jej próbę bycia sprytną - To o tyle wzruszające, co obraźliwe, że uważałaś, że o tym nie pomyślę.
- Znowu je zmienię.
- Oszczędź sobie trudu. Za dobrze cię znam – uprzedził całkiem słusznie. W innym przypadku uznałaby to za zaletę.Obecnie, było to jedynie irytujące – Musiałem przekonać ojca, żeby nie przenosił mojej pacjentki. Mówiłem, żeby jej nie zabierali, nie posłuchali. Znalazłem inny sposób.
- A teraz ty nie słuchasz. Szpital to nie twój plac zabaw.
- Teraz to zwyczajnie bredzisz – podsumował House zupełnie się z tym nie zgadzając - Pomińmy całe to moralizatorstwo i powiedz, jaka jest kara? Wspomniana pacjentka nadal umiera, a my tu sobie gawędzimy. Więcej przychodni?
- Nie, przeprosisz ich i spędzisz dwa swoje dyżury z nimi w karetce.
- Żartujesz sobie?
- Wyglądam jakbym żartowała? – spytała Cuddy z pewną satysfakcją na widok jego zniesmaczonego wyrazu twarzy - W przeciwnym razie czeka cię sąd koleżeński, na który nalegali. Co biorąc pod uwagę ilu osobom podpadłeś może się skończyć dla ciebie znacznie gorzej.
- Jestem na ciebie taka wściekła. Masz szczęście, że nie dostali wezwania …
- Zapamiętaj tą reprymendę – przerwał diagnosta nagle wstając z miejsca – Wiem, co jej jest.
Brunetka westchnęła ciężko, ale umilkła i go nie zatrzymywała, House odwrócił się w drzwiach.
- Nie pytasz, czy nie udaje, żeby wymigać się od rozmowy?
- Poznaje tą minę, jak to mówi Rach brakuje ci tylko żarówki nad głową – wytłumaczyła widząc, że mówi prawdę. Był zbyt podekscytowany, jak na kłamstwo - Życie pacjentów jest ważniejsze od twojej bezczelności.
- Hej – odezwał się jeszcze urażony i wyszedł. Niewiarygodnie mu ulżyło, kiedy mówił ojcu dziewczyny, że wyzdrowieje. Nawet został do chwili, kiedy podali jej antybiotyki i nastolatka odzyskała przytomność. Tak dla pewności. Poza tym, że nie umarł im kolejny pacjent pomyślał, że może jego teoria odnośnie Cuddy rzeczywiście była błędna. Skoro mowa o Cuddy. Wahał się, czy do niej jechać. Umówili się, że wpadnie przed tą całą aferą. Nie wiedział jednak, czy spotykanie się z nią teraz było takim świetnym pomysłem. Ostatecznie jednak zdecydował się zaryzykować. Na miejscu czekało go zaskoczenie. Lisa właśnie kończyła nakrywać.
- Co powiesz na posiłek we dwoje? Marina zrobiła swój słynny ryż z owocami morza – mówiła stawiając pachnącą potrawę na stół, gdy wchodził do pokoju - Wypisaliście Mandy?
- To ona ma imię? - udał zdziwienie House rozglądając się niepewnie dookoła.
- Nie udawaj większego dupka niż jesteś – powiedziała luźno bez jakiejkolwiek złośliwości. Wychodziło na to, że są sami. Wychodziło również na to, że albo doznał częściowego udaru, albo nie miała do niego żadnych pretensji.
- Zrobimy to jutro. Odzywasz się do mnie? – spytał lekko zdziwiony jej pozytywnym nastawieniem.
- Czemu miałabym się nie odzywać? Nie jesteśmy już w pracy. Poza tym, gdybym miała milczeć przy każdym twoim kretyńskim wyskoku w szpitalu nie zamienilibyśmy ze sobą słowa.
- Kocham, kiedy jesteś podła – zauważył podchodząc do stołu i zabierając się za otwieranie wina - Myślisz, że jestem idiotą, prawda?
- Galaktycznym – przyznała zajmując miejsce i zabierając się za nakładanie jedzenia najpierw jemu, potem sobie.
- Wyjaśnij mi jedno, skoro uważasz się za takiego geniusza, czemu nigdy nie możesz przedstawić innym swoich racji tak by stanęli po twojej stronie.
– Auć. Obrażasz moją inteligencję. Co następne? Zdolności łóżkowe? – dopytywał House rozlewając wino do kieliszków - Byłem zajęty przekonywaniem ojca. To był najprostszy sposób by usunąć ich z drogi. Ratowałem jej życie, nie mam czasu na subtelności.
- Gdybyś czasem trochę znalazł było by znacznie mniej szkód – zauważyła administratorka
– O boże. Naprawdę każesz mi jeździć tą karetkę – zdał sobie sprawę z powagi sytuacji.
- Oczywiście. Kto mieczem wojuje od miecza ginie.
- Nienawidzę cię – oświadczył melodramatycznie Greg.
- Wiem. Ja ciebie też – odwzajemniła z uśmiechem ukochana brunetka – Skoro wiecie, co jej jest znaczy, że wieczorem jednak idziesz na pokera?
- No by wychodziło. Twoje plany na wieczór?
- Rachel jest u Madleine. Willow później ją odwiezie. Myślałam o wypadzie na miasto i seksie z przypadkową nieznajomą.
- Czyli kąpiel w pianie z winem i książką? - rozszyfrował bez większych problemów jej pomysł na wykorzystanie chwili dla siebie.
- Twoja arogancja nie przyprawia ci atrakcyjności – poinformował Lisa.
- Ty tak twierdzisz. Wilson ją uwielbia.
- To może śpij z Wilsonem.
- Wolę z tobą, on nie goli nóg – oznajmił od niechcenia. Powaga, z jaką powiedział to zdanie wywołała spodziewany atak śmiechu brunetki. House patrzył, jak śmieje się swobodnie, jak błyszczą jej oczy. Uwielbiał jej śmiech. Rozmowa podczas posiłku płynęła sama. Po zjedzeniu razem sprzątali ze stołu.
- Prawdopodobnie nie wrócę na noc.
- Prawdopodobnie się zapłaczę – dowcipkowała Cuddy układając naczynia w zmywarce - Bawcie się dobrze chłopcy.
- Nie ma tam żadnych chłopców – oburzył się diagnosta.
- Wybacz. Bawcie się dobrze, wielcy, silni mężczyźni – poprawiła się Cuddy protekcjonalnie, lecz z pewną czułością klepiąc go po policzku.
- Lepiej – powiedział lekarz zupełnie ignorując jej lekceważący ton - Ostatnio straciłem trzysta dolców. Foreman blefuje, jak moja matka. Do tego ma tupet, następnego dnia zaproponował, że kupi mi kawę za wygrane ode mnie pieniądze – kiedy to mówił dostrzegł coś w jej spojrzeniu, więc spytał - Co?
- Pamiętasz, ile się namęczyłam, żebyś ich zatrudnił? ‘Nie potrzebuje zespołu. Ten cały Chase to lizus, nic z niego nie będzie, a jego ojciec to światowej sławy palant. I co mi po zreformowanym delikwencie, który na każdym krok będzie udowadniał, jaki to jest wyjątkowy?' – przywoływała jego słowa brunetka - A teraz w swoim wolnym czasie grywasz z nimi w pokera. Miałam racje – zakończyła z satysfakcją.
- Jesteś wredna – odparł House z naburmuszoną miną, co było u niego równoznaczne ze zgodą.
– Ale i tak mnie kochasz – powiedziała całując go krótko i czule.
– Ktoś musi – odparł Greg wzdychając ciężko i obejmując ją w pasie - Przekaż ode mnie dobranoc Małemu Tornado – to powiedziawszy wpadł na genialny pomysł - Wiem, nauczę ją grać w pokera.
- Wstrzymaj się z hazardem, chociaż do podstawówki – poprosiła przesuwając dłonie w górę klatki piersiowej aż do jego szyi.
- Zobaczymy, co da się zrobić - powiedział diagnosta i nie ruszając się z miejsca dodał - Przydałoby mi się coś na szczęście.
- Buziak?
- Miałem raczej na myśli twoje majtki – sprecyzował z figlarnym uśmieszkiem.
- Pffffff – parsknęła rozbawiona propozycją. Pocałowała go raz jeszcze, tym razem dłużej na szczęście i na dowiedzenia – Następnym razem.
- Trzymam cię za słowo.
- Baw się dobrze.
- Nie utop się w wannie –polecił wychodząc.
Tym razem panowie spotykali się w kawalerce Chase’a, do dopełnienia kolejki zostało im tylko mieszkanie Foremana. Wypisanie pacjentki sprawiło, że wszyscy byli w nieco lepszych nastrojach. Ich wspólny poker ze sporadycznych spotkań powoli zamieniał się w rytuał.
Na początku House starał się izolować ich od swojego życia prywatnego, jednak po ich powrocie do pracy traktował ich nieco inaczej. Każde następne wydarzenie, jak śmierć Amber, śmierć Kutnera, jego odwyk, odejście Cameron sprawiało jednak, że stawali się sobie bliżsi. Z czasem zwyczajnie się z tym pogodził. Do tego stopnia, że sześć tygodni temu zaprosił ich na pierwszego pokera. Grali w karty, pili, palili cygara, jedli niezdrowe przekąski i wymieniali między sobą złośliwości pozbawiając się nawzajem pieniędzy. Przeważnie gadali o głupotach, czasami o sprawach poważniejszych. Początkowo sceptyczny, co do zaproszenia pracowników House, po dwóch takich rozgrywkach doszedł do wniosku, że są gorsze sposoby na spędzanie wieczoru. Co w jego ustach było największym komplementem na jaki jak na razie mogli liczyć.