Z turbulencjami do szczęścia. [Z]

magdalenka

po pierwsze: uprzedzaj przed kolejnymi częściami żeby nic nie jeść, nie pić, bo na serio mój monitor nie wytrzyma do końca tego fika!

-Inni lekarze nie śpią u nas w domu. -serio?

-Ale dużo butów. Nawet mama ma mniej. - ale tak serio pytam czy to w ogóle możliwe żeby jakaś kobieta miała mniej butów od faceta?

Każdy rodzic wie, że istnieje coś gorszego od dziecka, które nie słucha, to takie, które słucha i potem wykorzystują tą wiedzę przeciw tobie. -skąd ja to znam...

wciąż jestem, czytam, to zaśmiewam się, to łezkę uronię...
uskrzydliłaś mnie tym że to długie ma być, bo to perełka jest
pozdrawiam i czekam na cd

Marcelina

Przeczytałam całą część z gigantycznym uśmiechem na twarzy.
I nie siej herezji, że nie idzie Ci pokazywanie związku Cuddy i House'a!

Nie będę cytowała ulubionych fragmentów, bo musiałabym wkleić całość, ale "dokarmianie zwierząt" -

Dziękuję za kolejny rozdział, który przeczytałam z ogromną radoscią i prosze o więcej

agnieszka2372

lisek

Nie wiem, co w sobie ma ten fik, że z każdą częścią kupuje mnie jeszcze bardziej. Lekki, ciepły, ale nie przesłodzony. Każdy w nim jest sobą. House to House, Wilson to Wilson (ostatnia część

) Huddy to Huddy, takie jak bym chciała, żeby było

Ulubione:

"- House mówi na mnie Tubiś – poskarżyła się niezbyt zadowolona z tego przydomku.
- Zdradzę ci tajemnicę. Dokucza tym, których lubi.
- Musi cię bardzo lubić – zauważyła śmiertelnie poważnie Rachel, gdyby powiedział to ktoś inny uznałby, że się z niego nabija."

"- Może tego nie wiesz, ale House bardzo kocha twoją mamę – mówił James, chcąc by mogła zrozumieć, czemu danie mu szansy to taka ważna sprawa. Rachel spojrzała na niego zniecierpliwiona, jakby wciąż czekała na ten wielki sekret.
- Wiem. To żadna tajemnica.
- Wiesz? – spytał zaskoczony. Mógłby przysiąc, że w znajomy sposób wywróciła na niego oczami.
- Powiedział mi.
- Powiedział ci?"

"- No i cały czas się całują – dodała brunetka.
- Też to zauważyłem – potwierdził James niekoniecznie zadowolony z tego faktu. Teraz, kiedy niewiele czasu spędzali ze sobą na osobności odbijali to sobie, w każdym możliwym momencie. Zaczynał bać się otwierać drzwi w szpitalu.
– Albo trzyma ręce na mamy tyłku – kontynuowała dziewczynka, co wywołało parsknięcie śmiechu onkologa.
- To nie żart. Trzyma – przekonywała nie rozumiejąc, czemu się śmieje." -

"- Kwiaty? Dla mnie?
Początkowy zachwyt szybko zastąpiła obawa. Diagnosta miał kilka wspaniałych cech, które u niego uwielbiała. I oczywiście robił prezenty, ale przeważnie z jakiejś okazji, bardzo rzadko bez żadnego powodu. Nasuwało się tylko jedno logiczne wyjaśnienie.
- Co zrobiłeś?
‘Bądź tu człowieku romantyczny’ przeleciało przez myśli lekarza.
- Nic. Rachel wspomniała, że lubisz tulipany.
- Rachel? – powtórzyła skołowana Lisa, robiło się coraz dziwniej – Czyli dostałam swoje ulubione kwiaty bez żadnego powodu? Czy może czeka mnie telefon z tego co zostało po szpitalu? Ma to coś wspólnego z Jonsem, albo twoim pacjentem? Czy Wilson żyje?
Słysząc to House wywrócił oczyma." - padłam

"- Greg?
- Lisa - powtórzył za nią, jego twarz obrazem czystej niewinności
- Sąsiedzi mają identyczne tulipany w ogrodzie – podzieliła się swoją obawą.
- Już nie – sprostował z uśmiechem braki w jej wiedzy.
- Na litość boską!
- Na twoim miejscu nie zapraszałbym ich na razie na herbatki – poradził pomocnie." -

Dużo wena i dużo nowych, długaśnych części.

Pozdrawiam

Marcelina

Aaaaaaaaa!

Kilka razy przeczytałam tę część, bo jest niesamowita. Najchetniej "Twoją" Rachel bym zaadoptowała - taka jest urocza, mądra.
No i kwiaty - coś nietypowego dla House'a, ale dane w sposób dla niego typowy

Dziękuję za ten rozdział i niech Cię wen nie opuszcza!

agnieszka2372

Marcelina

GE-NIAL-NE!

Bardzo lubię uczucie, wrażenie, gdy po przeczytaniu rozdziału, odczuwam tyle emocji, że nie potrafię się ogarnąć, że choć na te kilka minut skupiam się tylko na opowiadanej historii, I wiedz, że ta część sprawiła mi ogromną radość - zarówno w czytaniu jak i wyobrażaniu sobie przedstawionych przez Ciebie sytuacji.

lisek

"Incydent z kwiatami okazał się początkiem spokojnego popołudnia..." - idealny początek

a im dalej było już tylko lepiej.

Reanimacja lalki, toczeń, sterydy - mistrzostwo świata

"- Zostań.
Najpierw spojrzał w dół na ich ręce, zwracając uwagę na to jak mocno go trzyma potem na twarz dziewczynki.
- Z nami, na noc – dodała, kiedy nic nie odpowiedział. Podniósł wzrok na korytarzu oparta o ścianę stała uśmiechnięta Cuddy. House przełknął ślinę nie bardzo wiedząc, co powiedzieć na tego rodzaju spontaniczne i szczere zaproszenie. Jak zwykle, w podobnych sytuacjach zdecydował się na zbagatelizowanie znaczenia chwili.
- Musisz oddać mi rękę, żebym mógł zdjąć kurtkę, jeśli mam zostać – żartował, choć w głosie brakowało mu typowej pewności siebie." - wyobrażając sobie tę scenę... ach... nie ważne

"- Warto, choćby dla samego seksu.
- Ale z ciebie romantyk – odparła Lisa, ale jej reprymendę psuł fakt, iż mówiła to roześmiana, doskonale wiedziała co miał na myśli." - typowo House'owe podsumowanie

Niecierpliwie czekam na ciąg dalszy.
Pozdrawiam,
lis.

agnieszka2372

magdalenka

świetne!
dobrze, że lalka nie wykeczupowała się na śmierć

i myślę, że Cuddy to nie tylko migreny dostanie - ale też skrętu kiszek ze śmiechu przez małą i House'a

zresztą my czytelnicy też

Marcelina

Nie będę Cię chwalić, bo to już się staje nudne

powiem tylko, że prawie udusiłam się ze śmiechu! I aż żałuję, że nie było takich scen w serialu, bo nie jest słodko aż do porzygu, tylko house'owo! Gratuluję kolejnej udanej części, pozdrawiam i życzę wena!

PS. Spostrzegawczość Rachel jest zabójcza!

lisek

Zgadzam się z Marceliną, wielka szkoda, że Shore nie miał Twoich pomysłów

Absolutny HIT:
"Dorośli rozmawiali sobie między sobą dopóki dziewczynka nie sięgnęła po frytkę z talerza Wilsona i jak gdyby nigdy nic włożyła jej sobie do buzi. Momentalnie zapadła kompletna cisza. Trzy pary oczy uważnie śledziły ruch jej ręki. Jak na ironię najbardziej rozbawiony był Wilson, House wydawał się zwyczajnie zszokowany, natomiast Cuddy lekko przerażona.
Miała przed sobą trzy talerzyki, a sięgnęła po ten Wilsona." - prawie popłakałam się ze śmiechu

Po prostu cudny fik!

Zaczytany,
lis.

agnieszka2372

agnieszka2372

Do tej pory House kojarzył się Rachel z przyjemnościami i zabawą i bardzo mu to odpowiadało. Bez radzenia sobie ze sprzeciwami i obowiązkami, bez jakichkolwiek trudnych decyzji. Jednak będąc człowiekiem z ponad przeciętną inteligencją doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że obecny układ nie potrwa wiecznie. Miał świadomość, że przyjdzie czas, w którym będzie musiał rozwiązać jakiś problem, zabronić jej czegoś, zaopiekować się nią podczas choroby, czy wziąć udział w podjęciu jakiejś ważnej decyzji. Martwiła go ta perspektywa, ale właśnie do tego wszystko prowadziło, aby nawet, jeśli nigdy nie zaadoptuje dziewczynki miał z nią zdrowe relacje. Umiał z nią postępować w każdej sytuacji. Diagnosta wiedział również, że im dłużej będą razem tym trudniejsze czekają ich decyzje.
Nie wiedział jedynie tego, czy jest na to gotowy. Jego zadanie polegało na przekonaniu jej, że zawsze może na niego liczyć, jak miał to zrobić skoro sam nie był do końca przekonany.
Drobny przedsmak tego, co go ewentualnie czeka i pewnego rodzaju sprawdzian przyszedł kilka dni później. House przyjechał do ich domu wcześniej od Cuddy, która po drodze miała coś jeszcze załatwić. Rachel pożegnała się z Mariną i błyskawicznie podbiegła do swojej nowej niani.
- Pójdziemy na gokarty? - spytała dziewczynka.
- Co?
- Takie małe samochodziki – uściśliła pomocnie, słysząc jej wyjaśnienie tylko wywrócił oczyma
– Wiem, co to gokarty.
- Jest nowy tor koło parku – mówiła podekscytowana, wracając z treningu widziała jeżdżące w kółko małe samochody i bardzo jej się to spodobało.
- I co powiedziała mama na ten wspaniały pomysł? – zainteresował się diagnosta, choć miał pewne przeczucia co mogła powiedzieć. Rachel spuściła wzrok na podłogę, po czym ponownie szybko spojrzała mu w oczy.
- Może.
- Gratuluje, dostajesz punkty za przebiegłość, a teraz, co powiedziała naprawdę? spytał House wiedząc, że nie było możliwości, żeby się na to zgodziła.
- Nie – przyznała niechętnie wkładając ręce do kieszeni czerwonych dżinsów - Ale możemy iść sami.
Właśnie, dlatego przyszła do niego. Kiedy mama jej zabroniła uznała, że uda się jej przekonać jego.
- Widzę, że jesteś dziś na fali – powiedział poznając typowe dla ich rozmów uczucie mieszanki dumy i niedowierzania - Nie wpuszczą cię na tor, jesteś na to za mała.
- Nie możesz im kazać?
- Nie wszyscy są naiwni jak wujek Jimmi.
Diagnosta nie miał doświadczenia w wychowywaniu dzieci, ale wiedział, że musi być stanowczy. Rozumiał, jak ważne jest pokazanie wspólnego frontu dorosłych przed Rachel. Nie stworzyć precedensu, który dziecko notorycznie będzie później wykorzystywać. Żeby nie nauczyć jej biegać do niego, kiedy w przyszłości będzie niezadowolona z decyzji mamy.
- Poza tym pewnie nie mają takich małych gokartów i co najważniejsze: nie umiesz jeździć – tłumaczył House traktując ją poważnie. Instynktownie wybrał najlepszy sposób radzenia sobie z zakazami dla dzieci. Nie mówił nie, bo nie, ale wyjaśnił, w czym tkwi problem. Ciężko jej było się na niego obrażać. Nie znaczyło to jednak, że łatwo rezygnowała.
- Jak nie spróbuje to nie będę umiała.
- Na wszystko masz odpowiedź – zauważył z ciężkim westchnieniem - To męczące. Mam dla ciebie nowinę. Kiedy się tobą zajmuje muszę cię zwrócić mamie w takim stanie, jakim cię zastałem.
- Nic mi się nie stanie.
- Masz magiczną kule, o której nic nie wiem? Przydałoby mi się sprawdzić kilka rzeczy w przyszłości.
- Będę jechać powoli – obiecała mała brunetka. W tej chwili przyszedł mu do głowy kolejny zawód, który mogłaby wykonywać: negocjator.
- Dobra, przypuśćmy, że idziemy.
- Yay! – ucieszyła się unosząc ręce.
- Nie masz pojęcia, co znaczy ‘przypuśćmy’, prawda? Udajmy przez chwile – poprawił się lekarz, a radość dziecka błyskawicznie zniknęła - Co powiem twojej mamie, jak będziesz miała wypadek i coś ci się stanie?
Na to nie miała odpowiedzi.
- Tak właśnie myślałem – podsumował zgrabnie House nieco zbyt dumny z wygranej debaty, biorąc pod uwagę, że rozmawiał z pięciolatką - Jesteś jeszcze za mała, żeby jeździć gokartem i nie chcemy, żeby stała ci się jakaś krzywda.
Zapadła dłuższa cisza, w której mała zastanawiała się nad jego słowami. Nauczony doświadczeniem House już się obawiał, co będzie dalej. Był przekonany, że nie mogło z niej wyniknąć nic dobrego. Jak mu się to często w jej przypadku zdarzało nie przewidział jej następnych słów.
- Pójdziemy jak będę starsza?
- Jeśli wtedy będę jeszcze w pobliżu to cię zabiorę – odparł, była to najszczersza i najbardziej niezobowiązująca obietnica, na jaką było go w tym momencie stać.
- Wyprowadzasz się? – zainteresowała się zmieszana. Zupełnie nie rozumiała, co miał na myśli mówiąc, że może go nie być.
- Co? Nie.
- To, czemu ma cię nie być?
No i znowu go zagięła. Zdarzało się jej to stanowczo za często. Nie wiedział jak miał jej to wytłumaczyć nie wdając się czarne scenariusze i swoje wątpliwości. Na swoje szczęście właśnie wtedy pojawiła się Cuddy skupiając na sobie jej uwagę. House odetchnął z ulgą, że poradził sobie z zaistniałą sytuacją, w sposób, który nie kończył się we łzach ani Rachel, ani jego.
- Dobra, Tubisiu. Twoja kolej wybrać film – zaproponował, kiedy po kolacji usiedli przed telewizorem.
- Naprawdę?
- Naprawdę, tylko żadnych mówiących wiewiórek – zastrzegł na samym początku Greg.
- Też ich nie lubię. Są głupie.
- Rachel – upomniała mama.
– Ma racje, są. I denerwujące – stanął w obronie opinii dziecka. Lisa zmieszana patrzyła na dwie najważniejsze osoby w jej życiu. Oczywiście chciała, żeby się zgadzali, ale czasem to jak podobnie do siebie myśleli było wręcz przerażające.
- Ostatnio mam wrażenie, że ciągle konspirujecie przeciwko mnie – stwierdziła półżartem Cuddy nie mając pojęcia, jak bardzo się myli. Diagnosta nie zamierzał wyprowadzać jej z błędu, dlatego zostają przy żartobliwej atmosferze powiedział - Sama chciałaś, żebyśmy się polubili. Teraz lubi mnie bardziej od ciebie.
W tym czasie córka zabrała się za przeszukiwanie swojej kolekcji bajek. Miała pierwszą
okazje by pokazać House’owi swoje zbiory i chciała wybrać coś dobrego, coś, co mogłoby się mu spodobać.
- Obejrzymy ‘Odlot.’ – oznajmiła wkładając film do odtwarzacza dvd. Minęło pierwsze dziesięć minut bajki ukazujące najważniejsze momenty życie Elie i Carla, kiedy diagnosta zauważył szkliste oczy u swojej dziewczyny.
- Płaczesz? – upewnił się z niedowierzaniem przyglądając się jej twarzy - To kreskówka, i to początek. Na dodatek pewnie już ją widziałaś.
- Nie płaczę i to była miłość jego życia – zauważyła brunetka.
- O boże.
- Zobacz Rachel, Carl jest marudny i ma laskę, kogoś ci to przypomina? – droczyła się Lisa patrząc mu prosto w oczy.
- Haha.
- Haws nie jest stary – automatycznie zaprotestowała Rachel, nieświadomie zarabiając sobie u niego kolejne punkty.
– Słyszałaś! Nie jestem stary – odparł z satysfakcją House - I ciśśśśśs. Oglądam bajkę.
- Patrz teraz, będą lecieć! Ale super – mówiła podekscytowana pięciolatka, kiedy dom przy pomocy setek balonów unosił się w powietrze.
- Od razu mówię nie będę przywiązywał balonów do domu.
Oglądając wybraną przez dziewczynkę bajkę House z pewnym zaskoczeniem odkrył, że jak do tej pory jeszcze nigdy się z nią nie nudził. Przez cały czas, jaki razem spędzili ani razu nie pomyślał, że wolałby być gdzie indziej, ani nie czekał, kiedy ich czas się skończy i będzie mógł robić coś lepszego. Po raz pierwszy poczuł, że może im się udać na dłuższą metę, że jest to możliwe.

Marcelina

House + Trzynastka - życzę, aby wen podsunął Ci jeszcze troszkę tak wspaniałych dialogów między tymi postaciami. Świetnie Ci wyszło

" - Nie wpuszczą cię na tor, jesteś na to za mała.
- Nie możesz im kazać? "

House Wszechmogący w oczach Rachel jest uroczy.

House się nie nudzi z Rachel, ja zaś mam moc atrakcji dzięki Twojemu fikowi. Dziękuję.

Poza tym, skoro moje powtarzanie się Ci nie przeszkadza, to znów powiem/napiszę, że pięknie to wszystko rozrysowujesz słowami, że mimo elementów sielanki "wkładasz" niepewność, zawahanie i lęk.
Także dziękuję za humor oraz wzruszenie, które dostarczyły mi dwie ostatnie części.

Serdecznie pozdrawiam!

agnieszka2372

A teraz jeden z fragmentów na które czekałam.
Jestem ciekawa, czy Wam się spodoba.

Byli w gabinecie administratorki, omawiali właśnie, czemu House nie powinien wszczynać kłótni z bliskimi pacjentów, kiedy zadzwoniła komórka Cuddy. Diagnosta bezczelnie podsłuchiwał rozmowę i w ogóle się z tym nie krył. Po paru pierwszych zdaniach zorientował się, co się stało i dla odmiany postanowił być rozwiązaniem jej problemów zamiast ich przyczyną.
- Nie odwołuj spotkania z Jamie, posiedzę z Miniaturką.
- Poczekaj chwile – zwróciła się do słuchawki, po czym spytała jego - Jesteś pewny?
Naprawdę miło, że zaoferował, ale nie chciała wykorzystywać sytuacji, szczególnie, że zdawali się robić postępy. Diagnosta wywrócił oczyma. Nie cierpiał, kiedy dawała mu okazje do wycofania się z podjętych zobowiązań zwłaszcza, gdy z nich nie korzystał.
- Zanim zdam sobie sprawę z tego, co robię i zmienię zdanie – był to pusta groźba, która przekonała ją o powadze jego propozycji. Mimo zapewnień House’a postanowiła oddać wybór samej zainteresowanej, dlatego po przyjeździe do domu spytała córkę.
- Chcesz iść do cioci, czy House’a?
- Hawsa - odpowiedziała bez chwili wahania. Lisa uśmiechnęła się słysząc jej entuzjazm, niedawno by tak nie powiedziała. Jeśli chodzi o diagnostę z każdą mijającą godziną żałował swojej propozycji coraz bardziej. O dziwo wcale nie ze względu na Rachel, a na nasilający się ból nogi. Dokuczała mu bardziej niż ostatnio. Lżejsze środki przeciwbólowe, ani kąpiel po powrocie ze szpitala nie przyniosły mu ulgi. Wiedział, że rozsądniej było by zadzwonić i odwołać wcześniejsze ustalenia, wiedział również, jak podekscytowana babskim wieczorem była Cuddy. Nie chciał jej zawieść, no i musiałby przed nią przyznać, że rezygnuje z powodu bólu nogi, czego nie zamierzał robić. Nie całe pół godziny później obie brunetki stały u progu jego mieszkania. Starsza w czerwonej, skórzanej kurteczce i czarnych dżinsach wyglądała niezwykle efektownie. Szeroki uśmiech zdradzał, że była w świetnym nastroju.
- Tylko pamiętaj, że jesteś zajęta – było swego rodzaju komplementem ze strony House’a – Może powinienem ci to zapisać?
- Choć raz mógłbyś po prostu powiedzieć, że pięknie wyglądam.
- Nie mógłbym – odparł przyciągając ją za kurtkę do siebie by pocałować ją jednocześnie na przywitanie i pożegnanie, kiedy skończył odsunął się zaledwie milimetr i przyznał - Wyglądasz.
- Przestańcie się obściskiwać i idź – mówiła Rachel wypychając mamę za próg mieszkania. Cuddy spojrzała na nią z dezaprobatą. Nie wierzyła własnym uszom.
- Rachel, czy tak się mówi do mamy?
- Nie, ale mówiłaś, że się spieszysz – tłumaczyło dziecko. Jej stanowcze podejście sprawy rozbawiło Grega.
- Miło, że pilnujesz mojej punktualności.
- Wiem. Chce się bawić z Hawsem. Pseszkadzasz – tłumaczyła poważnie. Przed samym sobą diagnosta musiał przyznać, że jej nowa radość na jego widok sprawiała mu pewną przyjemność.
- Mówimy: przeszkadzasz – poprawiła mama.
- Wymowa? – dopytywał z niedowierzaniem - Praktycznie wywaliła cię z nie swojego mieszkania i na tym się skupiasz?
Cuddy przymrużyła tylko oczy, ale nie komentowała dalej jego słów.
- Dobrze, już dobrze idę. Bądź grzeczna – poleciła schylając się do córki, która uściskała ją serdecznie i wbiegła w głąb mieszkania, a Lisa wyprostowała się i zwróciła się do swojego faceta – A ty… kogo próbujemy oszukać? Będę zadowolona, jeśli po powrocie nie zobaczę helikoptera policyjnego nad okolicą.
- Awwww, wzrusza mnie to jak dobrze mnie znasz..
- Haws, nauczysz mnie grać? – rozległo się z pokoju pytanie przerywające dorosłym.
- Wybacz, moja władczyni wzywa – oświadczył House dodał jeszcze dumne - Widzisz, jaki jestem rozrywany.
- Dziękuje – powiedziała Cuddy całując szybko go raz jeszcze i odwróciła się by zacząć swój wolny wieczór. Kiedy diagnosta zamknął drzwi do mieszkania przekonał się, że Rachel siedziała już za pianinem. Zamiast typowych dziecięcych melodii grał jej ‘You can’t always get what you want.’ Odeszli od pianina, kiedy mała wykazała zainteresowanie jego gitarą. Niestety ból narastał do tego stopnia, że House by dojść do siebie wyszedł na korytarz.
W kieszeni miał jedną białą tabletkę, którą mogła to zmienić. Nie ważne, jak znalazła się w jej posiadaniu, ważne było, że jeśli ją weźmie ból minie. Powstrzymywał się do tej pory, bo wiedział, że Cuddy nie była by zachwycona. Z drugiej strony nie musiała się dowiedzieć. Miał dość na dzisiaj. Sięgnął do prawej kieszeni dżinsów i powoli wyjął znajomą tabletkę.
Trzymał ją między kciukiem, a palcem wskazującym przyglądając się drobiazgowi, który mógł wszystko zmienić. Sekundy mijały, a on stał i rozmyślał o konsekwencjach swojej decyzji, do tej chwili bezskutecznie starał się skupić uwagę na czymś innym. Odwrócił głowę do tyłu świadomy, że za ścianą bawi się Rachel. Lisa zasługiwała na coś lepszego, obie zasługiwały. Co dziwniejsze, ostatnio zaczynał myśleć, że on też zasługiwał. Skoro już przeszedł odwyk, skoro zaszedł tak daleko warto było wytrwać. Teraz, kiedy wreszcie podjął trud pewnych zmian w swoim życiu, kiedy starał się być szczęśliwy. Zdawał sobie sprawę z tego, że jej połknięcie cofa go do punktu wyjścia. Tyle, że nie był pewny, czy wytrzyma ból. Proszek był łatwiejszym rozwiązaniem i gwarantował chwilową ulgę. Podrzucił tabletkę w górę dwa razy, a następnie szybko włożył ją do ust.
Ponieważ Rachel wydawało się, że dość długo nie wracał w końcu wybiegła na korytarz.
- Haws? – zobaczyła jak trzyma się za nogę i posmutniała – Boli cię?
Zawstydził się widząc jej zmartwienie.
- Przeżyje. Poczekaj na mnie w pokoju, zaraz wracam – polecił krótko i patrzyła, jak znika za drzwiami łazienki. Wróciła na kanapę, wzięła gitarę i na płasko położyła ją sobie na kolanach. Nie wiadomo, jak długo spędziłby House w zamkniętym pomieszczeniu, gdyby nie płacz, który przerwał ciszę. Słysząc go śmiertelnie się zląkł. Wyszedł tak szybko, jak pozwalała mu na to noga.
- Rachel?
Rozejrzał się po mieszkaniu wszystko wydawało się być na swoim miejscu. Poza zapłakana dziewczynką, która wyszła mu naprzeciw. Obejrzał ją sobie od stóp do głowy. Nie była ranna. Zdawała się tylko wystraszona.
- Co się stało? Jestem tu. Co cię boli? – spytał klękając na podłodze, po czym delikatnie odgarnął jej włosy za ucho. Próbowała wyjaśnić, ale przez zacinanie się i ciągle płynące łzy nie miał pojęcia, co mówi.
- Zeps..uł..am – chlipała biorąc pośpieszne oddechy.
- Nie rozumiem cię, Rach. Musisz powiedzieć mi, co się stało – tłumaczył powoli, ale serce waliło mu jak szalone. Wiedział, że musi ją uspokoić, jeśli chciał dowiedzieć się od niej czegoś konkretnego.
- Nie chcia…, oglądałam i zepsuł…
- Co zepsułaś? Spokojnie. Powiedz mi.
- Gi…gitarę – wykrztusiła w końcu wskazując ręką kanapę i leżący na niej instrument z urwanymi dwiema strunami. House odruchowo spojrzał w sufit i głęboko odetchnął z rosnącym uczuciem ulgi. ‘Tylko gitara, nic jej nie było’to odkrycie zakończyło kilka przerażających i zupełnie bezradnych sekund. Po chwili, gdy był już w stanie normalnie myśleć zdał sobie sprawę, że w całym swoim życiu nie użył zwrotu ‘tylko gitara.’ Choć biorąc pod uwagę okoliczności rzeczywiście była to tylko gitara. Pewnie kochał ją, ale nie był to dramat tak wielkiego kalibru, jakiego spodziewał się po takiej ilości płaczu. Jak się słusznie domyślał Rachel nie widziała wcześniej prawdziwej gitary, nie miała pojęcia, że można ją było naprawić. Wystraszyła się, bo wiedziała jak House uwielbiał grać i myślała, że na zawsze zniszczyła coś mu drogiego. Bała się, że ją znienawidzi, a nie chciała tego.
- W porządku, trudno – zapewnił szczerze diagnosta - To tylko struny, są do wymiany, kupię nowe.
- Naprawdę? – dopytywała podnosząc wzrok, by upewnić się, czy to możliwe.
- Naprawdę.
- Nie jesteś na mnie zły? – spytała nieśmiało, ale już wyglądała na nieco spokojniejszą.
- A zrobiłaś to celowo?
- Nie.
- To nie ma, o co płakać – zagwarantował ocierając kciukiem łzy z jej policzków, mimo to wciąż pociągała nosem. House zaczął wstawać, gdy chwyciła go za lewą rękę.
- Haws.
Słysząc jej głos odwrócił się i z powrotem przykucnął.
- Przepraszam.
- W porządku – obiecał lekarz, zareagowała przytulając się do niego. Zrozumiał, jak tego potrzebował po tym, jak kurczowo trzymała się jego szyi. Objął ją prawą ręką kładąc ją na jej plecach. Jej szczere dziecięce przeprosiny sprawiły, że w mgnieniu oka zrobiło się strasznie poważnie i niezwykle emocjonalnie.
- Tylko żebym nie miał smarków na koszulce – mówił wywołując jej śmiech. Jeśli miał wybór, wolał słuchać jej wesołego chichotu. Przez całą resztę wieczoru Rachel trzymała się blisko niego. Chodziła za nim krok w krok, siedziała koło niego na kanapie najbliżej, jak się dało, kiedy nie wrócił od razu z kuchni poszła za nim. Zupełnie, jakby szukała potwierdzenia, że nie jest na nią zły. Myślał, że bardziej go tym zirytuje, ale prawdę mówiąc dała mu pretekst do skupienia się na czymś innym poza swoim bólem. W końcu po długiej debacie, która bajka jest najlepsza oboje przysnęli na kanapie. Zbliżała się pierwsza w nocy, kiedy Cuddy odkluczyła drzwi i weszła do mieszkania House’a. Jej znakomity humor poprawił jeszcze obrazek, jaki zastała w salonie. Na podłodze leżały czasopismo medyczne i magazyn o Disneyowskich księżniczkach, a na kanapie spały jej dwie ukochane osoby. Wyjęła z kieszeni telefon i korzystając z okazji zrobiła zdjęcie. Tak się składało, że akurat potrzebowała nowego pulpitu w swoim laptopie.

Ala

Słodcy są razem:) Bardzo mi się ta część podobała. Chciałabym, żeby House mógł spędzić jakiś czas tylko z Cuddy... Brakuje mi ich... W każdym razie Twoja Rachel jest pierwsza klasa!
Trzymam kciuki za wena:)

Marcelina

Opanowanie House'a, jego cierpliwość, bardzo mnie zaskoczyły. I czyżby sięgnął po vicodin? Jesli tak, to jestem zdziwiona, bo prędzej widziałabym sytuację, w której jednak postanawia go nie brać i później ewentualnie wyznaje swój "grzech" pokusy Wilsonowi.
Ale pomijając ten fakt, ciesze się, że stara się jak tylko potrafi. Chyba nie muszę mówić, że znów się wzruszyłam czytając Twoją historię?

Kocham Twoją Rachel, uwielbiam dialogi, zaskakujesz mnie rozwojem wydarzeń z każdą częścią.

Pozdrawiam!

agnieszka2372

Marcelina

Aaa! Dziękuję za dedykację!

Jestem zaskoczona, bo:
a) byłam pewna, że następna część będzie smutna i ogólnie poleje się krew lub łzy,
b) znów humor dialogów rozwalił mnie na łopatki i sprawił, że niemalże zachłysnęłam się kawą, którą piłam, aby umilić sobie czytanie, bo... patrz punkt a.

Telefoniczna rozmowa House'a z Rachel -

Aż czuję, że budzi się we mnie instynkt macierzyński, hahahahaha.

Po drugie, podoba mi się to, że te dylematy House'a odnośnie do wzięcia vicodinu dopiero zostały zarysowane. I tym bardziej nie mogę doczekać się kolejnej części.
No i męskie rozmowy wyszły Ci genialnie.

Gratuluję, pozdrawiam i życzę czasu oraz wena!

agnieszka2372

Marcelina

Zbieram szczękę z podłogi...

Rozmowa Huddy - no kurczę, prawie się poryczałam. Ale to chyba dobrze

I cholernie podoba mi się to, że Cuddy użyła liczby mnogiej, jeśli chodzi o walkę z nałogiem House'a.
Aż się boję pomyśleć, co wymyślisz im w tym rodzinnym weekendzie, haha

lisek

Lubię fragmenty gratis i na dodatek niespodzianki

Co do poprzednich części to moją ulubioną jest oczywiście ta z House,m, Rachel i gitarą.
Co do tej, to powiem, że mnie zaskoczyłaś i House'm i Cuddy. Ale po kolei.
Pacjentka - House super rozmowa, taka mega serialowa, jakbym przeniosła się w czasie do czasów, gdy wyczekiwałam na ekranie takich perełek. Rozmowa Huddy w zupełnie innym klimacie niż poprzednie, choć nie mogłam się nie uśmiechnąć na początku i na końcu. A wracając do zaskoczenia, nie sądziłam, że House może się tak otworzyć, nawet przed Cuddy, podoba mi się to. Drugie zaskoczenie to sama Cuddy, a zwłaszcza jej reakcja, chociaż racjonalnie patrząc właśnie takiej bym się po niej spodziewała więc moje zaskoczenie wynika chyba z serialowych naszłości. W każdym razie piękny fragment. Wiele mówi o nich i o tobie, nie boisz się odejścia od kanonu.
Co jeszcze? A, nie wziął tabletki

No i oczywiście weeked. Nie wiem, czy zdecydujesz się nam go opisać, bardzo bym chciała, ale myślę, że nie jest to takie proste, jak się może wydawać, ale akurat o Ciebie i Twego wena się jakoś nie martwię i jak zwykle czekam.
Pozdrawiam,
lis.

agnieszka2372

Marcelina

A się rozpłynęłam....

Cieszy mnie zarówno to, że House jest house'owaty ale również fakt, iż subtelnie "wkładasz" scenki, w których odzywa się jego czulsza strona

No i końcówka - nie lubię zmierzać do końca Twoich części, ale pocieszam się tym, że te zakończenia są uśmiechorodne!