Z turbulencjami do szczęścia. [Z]

agnieszka2372

Tradycyjnie Wilson zjawił się na lunchu w gabinecie Cuddy o ustalonej wcześniej porze. Tym razem to ona kupowała jedzenie. Ich regularne schadzki niewielka część personelu uznała za dowód, że mają romans za plecami diagnosty. Administratorka podeszła do kanapy zdjęła brązowe szpilki i usiadła obok przyjaciela zakładając nogi pod siebie.
- Wiesz może gdzie jest House? Zaczynam się bać, kiedy w szpitalu jest tak spokojnie.
- Wyszedł wcześniej, żeby zdążyć na rehabilitacje – odparła Cuddy, jakby to była najnormalniejsza rzecz na świecie. Słysząc to Wilson prawie upuścił swoje pudełko z chińszczyzną.
– Słucham? Że co? – dopytywał zszokowany, pewny, że słuch mu szwankuje - Powtórz, bo musiałem się przesłyszeć.
- Na rehabilitacji. Jego pierwsza. Znalazłam specjalistyczną metodę, która po pół roku w znacznym stopniu zwiększa próg bólu, działa u 91 % stosujących ją badanych, zestaw ćwiczeń, masaże i ba…
- To cudownie, ale nie o to pytam, a jakim cudem udało ci się go namówić?
- Obiecał mi, że spróbuje.
- Obiecał, że spróbuje? – powtórzył, rozumiał pojedyncze słowa, ale razem nie miały one żadnego sensu - Dobre sobie. Mi obiecał, że zapłaci za następny lunch, że nie będzie się wtrącał w moje życie osobiste i moje ulubione: odwali się od mojego gabinetu. Myślisz, że do któregoś, z tych fenomenów doszło?
- Mam swoje sposoby – powiedziała tajemniczo. James wyraźnie się wzdrygnął.
- Nie mam ochoty wysłuchiwać o waszym życiu seksualnym.
- Nie tym razem – odparła dumna ze swojego osiągnięcia – Szukam jakieś metody zmniejszenia bólu. Ta była najbardziej obiecująca. Było mi nieco łatwiej go przekonać, bo też mu na tym zależy. Wystarczyło tylko logicznie przedstawić jej korzyści. No i zapewnić, że jeśli z czasem nie poczuje różnicy będzie mógł się wycofać. W zamian obiecał mi, że się zaangażuje.
- Chcesz mi powiedzieć, że nie próbował się wymigać?
- Oczywiście, że chciał się wymigać– mówiła Lisa, w końcu mieli do czynienia z Housem
- Tuż przed wyjściem. Dopóki podekscytowana Rachel nie oznajmiła mu, że odprowadzimy go ośrodka i ma nadzieje, że z jego nogą będzie lepiej. Zaoferowała nawet, że może z nim zostać i ćwiczyć.
- Napuściłaś na niego Rachel? – spytał James z rozbawieniem jednocześnie trochę współczując przyjacielowi - Jesteś bezlitosna.
- Z powrotem pójdziemy na frytki.
- To nagroda dla niego, czy dla niej? – dowcipkował onkolog. Cieszył się, że przyjaciel podjął jakieś kroki w tym kierunku, ale obawiał się rezultatów terapii i tego, jak zniesie ewentualne rozczarowanie. Zastanawiała go również motywacja Cuddy. Czuł się głupio, ale nie chciał żadnych niejasności.
- Zdajesz sobie sprawę z tego, że nawet, jeśli noga wcale nie będzie go boleć, nie znaczy to, że się zmieni. Ból pomógł go ukształtować, ale wraz z jego zniknięciem nie wyparują też jego cynizm i arogancja?
- Nie chce, żeby się zmienił - powiedziała Lisa zgodnie z prawdą - Tyko, żeby nie cierpiał
Wilson odetchnął po raz kolejny ciesząc się, że ci dwoje wreszcie opamiętali się i dali sobie szansę. Nawet, jeśli miało to znaczyć, że jest niepoprawnym romantykiem jego zdaniem byli dla siebie stworzeni.
- Ciągle mu powtarzam, że jest cholernym szczęściarzem.
- Ja też – żartowała Cuddy, po czym znacznie poważniej dodała - Jest najbardziej niesamowitym człowiekiem, jakiego znam. Bez obrazy.
- W porządku. Rozumiem – zapewnił szybko przyjaciel.
- Słyszałam, że rozmawiałeś z Jamie.
- Które z nich ci powiedziało? Wyobrażasz sobie, że ją podpuścił? A Jamie posłuchała. Chyba jej nie doceniałem. Czasem mam ochotę trzasnąć tego twojego geniusza, co mu daje robienie ze mnie idioty? Nawet go przy tym nie było- skarżył się Wilson zaczynając swoją opowieść. I tak wrócili do typowych dla ich spotkań tematów.
Ponieważ po ćwiczeniach nie można było prowadzić Cuddy wyrwała się wcześniej z pracy i pojechała po Rachel by razem odebrać House’a z fizykoterapii. Od kilku minut czekały w przestronnym holu nowoczesnego centrum rehabilitacji. Podekscytowana dziewczynka ledwo mogła usiedzieć w miejscu. Nie mogła się doczekać, kiedy wyjdzie z sali. Była ciekawa co robił i czy lepiej się czuje.
- Posłuchaj mnie Rach, to bardzo ważne – poprosiła mama przywołując córkę do siebie. Póki były same chciała jej kilka rzeczy wyjaśnić – Wysiłek sprawia, że noga bardziej boli Hawsa. Dlatego może być trochę markotny. Nie przejmuj się, jeśli powie coś przykrego. Nie myśli tak. Musisz być teraz dla niego bardziej wyrozumiała.
- Dobra. – zgodziła się automatycznie bez jakichkolwiek dodatkowych pytań.
- Może kupmy mu piwo – zaproponowała pięciolatka.
- Co? – zapytała Lisa zastanawiając się, co znowu wymyśliła jej pociecha.
- Jak ćwiczę zawsze chce mi się pić. Haws lubi piwo. Kupmy mu to się ucieszy - podzieliła się swoim bezbłędnym sposobem rozumowania.
- Po takim wysiłku nie może. Ale z tym napojem to dobry pomysł. Choć, kupimy mu sok, albo wodę – zgodziła się uśmiechnięta Cuddy i korzystając z tego, że mają jeszcze chwile poszły do sklepiku. Ucieszyła się, że ma, co robić, prawdę mówiąc była nieco zdenerwowana, a siedzenie bezczynnie w miejscu nie pomagało. Niecałe pięć minut później House wyszedł w końcu z sali i rozejrzał się po holu, zdziwił się nieco, kiedy podszedł do niego ochroniarz w średnim wieku.
- Twoja rodzina już czeka. Masz śliczną córkę, wygadaną – pochwalił rozbawiony. Diagnosta zamarł słysząc te słowa, lecz wszelkie sprostowania w tym temacie ucięła podbiegająca do nich Rachel.
- Proszę to dla ciebie – powiedziała podając mu butelkę - Chciałam piwo, ale mama nie pozwoliła.
Jej nowina wywołała uśmiech na twarzy obu mężczyzn. Następnie podeszła Cuddy, obserwowała dokładnie każdy jego ruch.
- Gotowy? Możemy jechać?
- Im szybciej tym lepiej.
- Do następnego razu Rachel – pożegnał się z oddali ochroniarz.
- Pa Tony – pomachała na do widzenia pięciolatka i zwróciła się do dorosłych - To Tony, jego córka ma królika. Mogę mieć królika?
- Zastanowimy się.
- To znaczy nie – wyjaśnił szybko House – Słyszę to za każdym razem, gdy chce coś zmienić w gabinecie.
Oczywiście Cuddy była ciekawa, co robił przez niemal trzy godziny i czy było mu ciężko, jednak nie bardzo wiedziała, jak zacząć rozmowę by uzyskać szczere odpowiedzi. Wiedziała, że lepiej było dać mu trochę czasu, ale chciała się dowiedzieć czegokolwiek, tak an początek. Ostatecznie po długich debatach z samą sobą postanowiła zaryzykować pytanie - Jak było?
- Jestem nowym człowiekiem – rzucił ironicznie diagnosta. Nie spodziewała się wiele. Przynajmniej wiedziała, że jego sarkazm pozostał nietknięty.
– Rozumiem, nie chcesz o tym rozmawiać – domyśliła się po jego reakcji – W porządku.
Szli w milczeniu Cuddy nie wiedząc, jak prowadzić rozmowę, by się nie zniechęcił, House nie chcąc o tym rozmawiać. Ich problemy z komunikacją zażegnała bezpośredniość Rachel. Po przyjrzeniu się diagnoście najzwyczajniej w świecie spytała:
- Jesteś markotny? Mama powiedziała, że możesz być markotny.
- Tak powiedziała? – spytał lekko rozbawiony Greg spoglądając na Lisę. Zawstydziła się nieco, ale nie odwróciła wzroku. Po prostu pozwoliła córce kontynuować.
- Jak jesteśmy markotni w przedszkolu mamy drzemki. Miałeś drzemkę?
- Niestety nie.
- Nie martw się, możemy sobie zrobić, jak wrócimy do domu – zaproponowała rozwiązanie Rachel i niezrażona mówiła dalej - Mama mówi, że te ćwiczenia mogą ci pomóc. Myślisz, że pomogą? Ja myślę, że tak – zapewniła z dziecięcym optymizmem.
- Wiesz, gdzie teraz pójdziemy? Na frytki. Lubię frytki. Frytki, frytki, frytki – skandowała biegnąc przez parking do samochodu. Cuddy doszła do wniosku, że przyprowadzenie jej tutaj było zdecydowanie dobrym pomysłem. Z kolei House rozmyślał o jej entuzjazmie. W momentach takich jak ten jej dziecięca perspektywa przypominała mu, że świat nie jest jeszcze taki do dupy, że może to wszystko jest coś warte. A nawet dawała mu nadzieje.
- Muszę ci przyznać wyciągniecie w to małej było mistrzowską manipulacją – pochwalił Greg, gdy był pewny, że dziewczynka znalazła się w bezpiecznej odległości.
- Usłyszała, gdzie jedziemy, ucieszyła się, co miałam zrobić? - udawała niewinnie brunetka.
- Dopilnowałaś, żeby przy tym była - powiedział House nie nabierając się na jej niewinność ani przez chwile.
- Jesteś na mnie zły?
– Straciłby dla ciebie szacunek, gdybyś czegoś nie kombinowała – zdradził szczerze przyzwyczajony do ich dynamiki. Z góry wiedział, jak bardzo jej na tym zależy i że nie podda się bez walki.
- Noga bardzo boli? Podaj liczbę.
- Pięć.
- Może wolisz wrócić do domu? Nie musimy jechać na te frytki. Rachel zrozumie.
- Żartujesz, tylko myśl o frytkach trzymała mnie przy życiu – dowcipkował biorąc ją za rękę. Lisa uśmiechnęła się do niego promiennie. Może wcale nie będzie tak źle. Wsiedli do samochodu i ruszyli do najbliższego Macdonalda. Cuddy, co jakiś czas nerwowo patrzyła to na niego, to na drogę. Wciąż była zaniepokojona, no i chciała mu coś powiedzieć, ale wahała się, czy powinna to zrobić. Diagnosta oszczędził jej fatygi ostrzegając głośno
- Powiesz, że jesteś ze mnie dumna, a wysiądę i wrócę piechotą.
Mama powtarzała jej wielokrotnie, że House potrzebuje teraz ich wsparcia, więc chcąc pomóc Rachel wychyliła się do przodu między siedzenia i spytała - A ja mogę powiedzieć, że jestem dumna?
– Nie.
– Szkoda – oświadczyła zawiedziona cofając się na swoje miejsce. Powaga, z jaką to powiedziała rozśmieszyła House'a. Błyskawicznie odwrócił głowę do szyby, żeby nie zauważyły niewielkiego uśmiechu, jaki zagościł na jego twarzy. Do tego czasu przyzwyczaił się już, że potrafiła wywołać u niego szczery uśmiech. ‘Masz śliczną córkę, wygadaną’ przypomniał sobie słowa ochroniarza. Wilson miał racje. Zależało mu na niej i zaczynał zdawać sobie z tego sprawę. Mało tego, lubił ją bardziej niż niektórych dorosłych. Co zwykle kończyło się dla niego w jeden sposób, paniką i próbą sabotażu. Obawiał się, że tym razem też tak będzie. Kiedy już zdążył do czegoś przywyknąć, Rachel wystraszyła go czymś innym na nowo, miała do tego talent. W ich codziennych relacjach nie wiedział, czy pękać z dumy, czy być przerażonym, że ma na nią taki wpływ. Doskonale wiedział, że to jak jest traktowana w dzieciństwie będzie miało wpływ na jej osobowość. To też nie dawało mu spokoju. Od ich wspólnego weekendu nieświadomie zaczął zwracać uwagę na drobiazgi u niej. Coraz więcej myślał nie tylko o małej, ale o sobie i swoich dotychczasowych wyborach. Zastanawiał się, co z nimi będzie, jak ją w końcu zawiedzie. Z drugiej strony jego matka, Wilson, Cuddy, każde z nich, choć raz go rozczarowało, on również rozczarował ich wielokrotnie, a mimo to wciąż mógł na nich liczyć. Żadne z nich z niego nie zrezygnowało. Może na tym to polegało, by po prostu nie dawać za wygraną, bez względu na wszystko. W końcu ostatnio nie zawsze było im łatwo, ale nie rezygnował. Wydawało się, że wreszcie był gotowy włożyć w ulepszenie swojego życia trochę wysiłku. Ta rehabilitacja była tego najlepszym dowodem. Doszedł do wniosku, że skoro po odwyku wyszedł mu na dobre, zyskał Cuddy. Może warto było znowu się postarać. Urwał poważne rozmyślania, kiedy zdał sobie sprawę z tego, co nucił. Zombie song. Jeszcze to. Niewiarygodne. Tyle razy słyszał w kółko tą melodię, że teraz utknęła mu w głowie. Na szczęście zatrzymali się na parkingu i przyszedł czas wysiadać, więc nie musiał o tym więcej myśleć.

Marcelina

"- Może kupmy mu piwo – zaproponowała pięciolatka.
- Co? – zapytała Lisa zastanawiając się, co znowu wymyśliła jej pociecha.
- Jak ćwiczę zawsze chce mi się pić. Haws lubi piwo. Kupmy mu to się ucieszy - podzieliła się swoim bezbłędnym sposobem rozumowania. " -->

Rachel jest MISTRZYNIĄ! Ale tylko dzięki Tobie.

Patrzę w migający kursor, zastanawiam się, co napisać, by znów się nie powtarzać, że części były świetne... Wybacz Agnieszko, ale co ja mogę poradzić na to, że nieustannie trzymasz wysoki poziom, że zaskakujesz kolejnymi rozmyślaniami House'a na temat jego relacji ze swoimi "Cuddy do kwadratu". Może innych ta wieczna niepewność diagnosty, spodziewanie się najgorszego, po tylu częściach by znudziła, zamęczyła, ale to tworzy spójną całość, pokazuje jak trudna jest ta sytuacja.
I rozczulają mnie te fragmenty, w których opisujesz drobne gesty - mały uśmiech, krótkie spojrzenie. Pięknie.

Dziękuję za te dwie ostatnie części. I niech moc będzie z Tobą i z Twoim wenem

lisek

Agnieszko, i powiedz, jak Cię nie wielbić? Niemożliwe!
Zgadzam się z Marceliną, Rachel jest Mistrzynią i potwierdzam, że dzięki Tobie, zresztą wszyscy są. Cudnie ich kreujesz. House, Cuddy, Wilson, zespół, no wszyscy. Tym razem będę nudna i powiem to zowu, piszesz cudnie, jesteś geniuszem tworzenia dialogów i takich cudnych Huddy fików. Moja kolekcja Twoich ulubionych chyba się powiększy po zakończeniu tego cudeńka

Choć wierzę, że nie nastąpi to zbyt szybko!

Ulubione

"Zdajesz sobie sprawę z tego, że nawet, jeśli noga wcale nie będzie go boleć, nie znaczy to, że się zmieni. Ból pomógł go ukształtować, ale wraz z jego zniknięciem nie wyparują też jego cynizm i arogancja?
- Nie chce, żeby się zmienił - powiedziała Lisa zgodnie z prawdą - Tyko, żeby nie cierpiał
Wilson odetchnął po raz kolejny ciesząc się, że ci dwoje wreszcie opamiętali się i dali sobie szansę. Nawet, jeśli miało to znaczyć, że jest niepoprawnym romantykiem jego zdaniem byli dla siebie stworzeni.
- Ciągle mu powtarzam, że jest cholernym szczęściarzem.
- Ja też – żartowała Cuddy"

"- Twoja rodzina już czeka. Masz śliczną córkę, wygadaną – pochwalił rozbawiony. Diagnosta zamarł słysząc te słowa, lecz wszelkie sprostowania w tym temacie ucięła podbiegająca do nich Rachel.
- Proszę to dla ciebie – powiedziała podając mu butelkę - Chciałam piwo, ale mama nie pozwoliła.
Jej nowina wywołała uśmiech na twarzy obu mężczyzn. Następnie podeszła Cuddy, obserwowała dokładnie każdy jego ruch.
- Gotowy? Możemy jechać?
- Im szybciej tym lepiej.
- Do następnego razu Rachel – pożegnał się z oddali ochroniarz.
- Pa Tony – pomachała na do widzenia pięciolatka i zwróciła się do dorosłych - To Tony, jego córka ma królika. Mogę mieć królika?
- Zastanowimy się.
- To znaczy nie – wyjaśnił szybko House – Słyszę to za każdym razem, gdy chce coś zmienić w gabinecie."

"Usłyszała, gdzie jedziemy, ucieszyła się, co miałam zrobić? - udawała niewinnie brunetka.
- Dopilnowałaś, żeby przy tym była - powiedział House nie nabierając się na jej niewinność ani przez chwile.
- Jesteś na mnie zły?
– Straciłby dla ciebie szacunek, gdybyś czegoś nie kombinowała – zdradził szczerze przyzwyczajony do ich dynamiki. Z góry wiedział, jak bardzo jej na tym zależy i że nie podda się bez walki."

"Może wolisz wrócić do domu? Nie musimy jechać na te frytki. Rachel zrozumie.
- Żartujesz, tylko myśl o frytkach trzymała mnie przy życiu"

Pozdrawiam, lis.

agnieszka2372

Wiem, że to był komplement, ale dopiero po przeczytaniu tego :

agnieszka2372

Z tego, co nam jeszcze zostało nie mogłam się doczekać dwóch fragmentów.
Oto jeden z nich. Ciekawa jestem, czy wyszedł tak, jak chciałam i czy się Wam spodoba.

W poniedziałkowe popołudnie, kiedy diagnosta zmieniał na straży Marinę nie podejrzewał nawet, że czeka go prawdziwy test siły charakterów. Tego dnia House czegoś się o sobie dowiedział. Czegoś, co zapamięta już na zawsze, a nawet, gdyby jakimś cudem udało mu wymazać to wydarzenie z pamięci jego najbliższe otoczenie nigdy nie pozwoli mu o nim zapomnieć. Wszystko zaczęło się w salonie Cuddy całkiem niewinnie od banalnego wręcz pytania pięciolatki.
- Zrobisz mi kitkę?
- Nie umiem – odparł w sposób krótki i kategoryczny mając nadzieje uciąć rozmowę. Niestety, nic z tego nie wyszło.
- Ale chce kitkę – powtórzyła Rachel nie przyjmując do wiadomości odpowiedzi, która jej nie pasowała. Mogła być uparta, ale miała przed sobą godnego przeciwnika.
- A ja chce lody cytrynowe.
- Ja też – zgodziła się automatycznie ekscytując się perspektywą deseru - Zjemy sobie jak zrobisz mi kitkę?
Diagnosta wywrócił oczyma, sarkazm wciąż ją przerastał.
- Nie, bo nie będzie kitki – zdecydowanie obstawał przy swoim nie zamierzając ustąpić.
- Proszę. Ładnie proszę – nalegała dziewczynka nadymając usta. Jeśli naprawdę myślała, że to na niego podziała, to się przeliczyła.
- Najwyższy czas się nauczyć, że ‘proszę’ w życiu wszystkiego ci nie załatwi – podzielił się swoją mądrością i w ramach wyjaśnienia dodał - Nigdy nikomu nie robiłem kitki.
- Mówiłeś, że jesteś geniuszem. Geniusz by umiał – kontynuowała nie dając za wygraną.
- Musiałem opuścić tą lekcję w szkole.
Niewiarygodne! Podpuszczała go. Mało tego, robiła to zawodowo. Do pewnego stopnia mu tym zaimponowała. Jak w większości przypadków związanych z Rachel był rozdarty, między dumą, a niedowierzaniem.
- Możesz się nauczyć – sugerowała mini brunetka nie rezygnując z prób przekonania lekarza - To proste, a ja nie sięgnę sama. Potrzebuje pomocy.
- Czemu nie poprosiłaś Mariny?
- Bo wtedy nie chciałam.
- A teraz oczywiście chcesz. Zdradzę ci sekret głupi upór do niczego dobrego nie prowadzi.
- Mama mówi, że ty jesteś głupio uparty – wspomniała nie powiększając tym swoich szans na zmianę jego zdania. Zdumiony House rozglądał się dokoła pokoju zastanawiając się, czy to się działo naprawdę? Nie dowierzał, że chciała, żeby coś dla niej zrobił i miała czelność go obrażać. W tej chwili doznał przebłysku świadomości, jak to jest być Wilsonem.
- Proooooszę – nalegała Rachel z większym zaangażowaniem – Bardzo chce kitkę.
Zapadła cisza, w której oboje patrzeli na siebie czekają aż to drugie się podda. Pięciolatka spoglądała na niego tymi swoimi błękitnymi oczami pełnymi nadziei, a House wiedział, że jeśli teraz ustąpi da jej jasno do zrozumienia, że można go sobie owinąć wokół palca.
- Jak ty byś coś chciał, to bym ci pomogła.
Patrząc na nią był pewny, że ćwiczyła tą minę przed lustrem, żeby wymuszać nią na dorosłych swoje żądania. Po chwili westchnął ciężko zły na samego siebie. Najgorsze, że działała.
- Dobra, już dobra, ale od razu mówię nie przyjmuje zażaleń.
- Dziękuje – podziękowała uśmiechając się do niego promiennie. Od kiedy to pozwalał rządzić sobą pięciolatce? Gdy się nad tym zastanawiał mała pobiegła do łazienki po grzebień i frotkę. Po powrocie podała mu je i usiadła na stoliku.
– Dziękuje – powtórzyła szczęśliwa po raz kolejny.
- Jejeje.
House nie wierzył, że to robi nawet, gdy trzymał jej brązowe włosy w ręku. Tyle w kwestii siły charakteru. Niestety nie było to wcale takie proste jak można by przypuszczać, szczególnie dla kogoś, kto nie robił kitki nigdy wcześniej. Zaś wskazówki dziewczynki były w takim samym stopniu pomocne, co irytujące.
- Najpierw poczesz – instruowała poważnie Rachel. Po trzech nieudolnych próbach później wyszła mu kitka, którą uznał za wystarczająco dobrą. O ile nie chciał się w to bawić, po tym jak już zaczął potraktował sprawę niezwykle ambicjonalnie. Nie zamierzał wypuścić dziewczynki z domu z fryzurą stracha na wróble.
- Muszę zobaczyć – oświadczyła pięciolatka wstając, po czym udała się do lustra w łazience. Nie wiedzieć, czemu, House poszedł za nią. Patrzył, jak obraca głowę na boki by sprawdzić po obu stronach. Czekał na werdykt z zapartym tchem, choć powtarzał sobie, że nic go nie obchodzi jej zdanie na ten temat.
- Ładna – pochwaliła z aprobatą i po zastanowieniu dodała - Następnym razem będzie lepiej.
- Nie będzie następnego razu! – oświadczył z większą determinacją niż wymagała tego sytuacja. Chwile później został wezwany do szpitala. Nie pozostało mu nic innego, jak wziąć dziewczynkę ze sobą. Zapewne popadał w paranoje, ale gdy tak szli szpitalnymi korytarzami wydawało mu się wszyscy patrzą na jej włosy. W rzeczywistości pierwszą osobą, która zwróciła na nie uwagę była Trzynastka. A wszystko, dlatego, że spotykała córkę szefowej częściej niż przeciętny pracownik szpitala i widziała różnicę pomiędzy jej normalnym uczesaniem, a tym, co miała na głowie teraz. Niby nic specjalnego, ale można było zauważyć wyraźne różnice. Jak to, że była nieco krzywa i wyglądała trochę niestarannie. Zwykle też, gdy miała kucyka ozdobiony był kolorowymi spinkami, lub wsuwkami. Jej uporczywe wpatrywanie się w fryzurę dziewczynki sprawiło, że Foremna podążył za jej wzrokiem. Z jakiegoś powodu obserwowała włosy Rachel. Skupiając się na nich teraz musiał przyznać, że wyglądały jakoś dziwnie. Jakby za wysoko ściągnięte do góry z pojedynczymi kosmyki wystającymi z tyłu. Jednak nie zamierzał poświęcać temu tyle uwagi. Kitka, jak kitka. Poza tym nie uważał się za eksperta w tej dziedzinie, a mała i tak wyglądała uroczo.
- Rachel, poprawić ci kitkę? Jest nieco krzywa – zaproponowała pomoc Remy.
- Taka mi się podoba.
Słysząc to House zerknął na dziecko szczerze zdziwiony tym, że nie chciała ładniejszej. Nie żeby robiło mu to różnicę. Nie robiło najmniejszej. Miał nadzieje, że Chase szybko wróci z tymi wynikami, bo miał już dość czekania.
- To potrwa chwile i wrócisz do zabawy – obiecała Trzynastka, jej oferta znowu została odrzucona
- Chce tą.
- Zostaw ją, chce mieć krzywą kitkę, niech ma krzywą kitkę - podsumował neurolog.
Rachel uśmiechnę się do niego i wróciła do kręcenia się wokół własnej osi jednocześnie kręcąc się dookoła stołu. Odkąd weszła do gabinetu, co jakiś czas dotykała włosów. Pewnie, dlatego po powrocie od pacjenta zwrócił na to uwagę Chase. Przyjrzał się uważniej jej kucykowi. Mając młodszą siostrę, którą musiała się opiekować wiedział o fryzurach więcej niżby sobie tego życzył. Ta wyglądała, jakby pięciolatka zrobiła ją sobie sama. Może, dlatego postanowił zapytać.
- Co jest nie tak z jej kitką?
Diagnosta nie wytrzymał ani chwili dłużej.
- Zwolnię następną osobę, która powie coś o jej kitce – uprzedził uczciwie poirytowany do granic możliwości. W jego ustach było to dość podejrzane stwierdzenie. Lekarze wymienili między sobą spojrzenia, po czym jednocześnie przenieśli wzrok na nieudolną fryzurę dziewczynki, a następnie z szokiem wypisanym na twarzach na swojego przełożonego. Całej trójce przeleciało przez głowę to samo. Niemożliwe, to było po prostu zbyt piękne, żeby było prawdziwe. Chase kaszlnął maskując wyrywający się z gardła śmiech. Trzynastka i Foreman automatycznie spuścili głowy w dół z trudem utrzymując powagę. Zaś wszyscy troje pomyśleli, że warto było znosić lata niedogodności i szaleństwa w pracy tylko dla tego momentu. W tym momencie było by już pewnie po sprawie i nie wspominaliby już o temacie w jego obecności, gdyby nie pojawienie się administratorki. Na jej widok Rachel ruszyła biegiem i już przy drzwiach rzuciła się matce na szyje.
- Mamo! Idziemy do domu? – dopytywała, kiedy brunetka podnosiła ją na ręce.
- Tak, kochanie. Weź rzeczy i pożegnaj się ze wszystkimi.
Stawiając córkę na podłodze przyglądała się jej powoli przysuwają ręką po jej włosach.
- Czemu Marina wypuściła cię z domu z tak krzywą kitką?
To przepełniło czarę. Nie udało się im dłużej powstrzymać. Jak na komendę Chase, Forman i Trzynastka zaczęli się głośno śmiać, House po prostu wyszedł z gabinetu.
- Co? - spytała zdezorientowana administratorka nie rozumiejąc, co takiego powiedziała. W odpowiedzi usłyszała najbardziej niewiarygodne zdanie w całym swoim dotychczasowym życiu.
- House jest autorem tego arcydzieła.
Najśmieszniejsze w całej tej sytuacji zdaniem diagnosty było to, że zależało mu na, tyle, że ustąpił i zrobił jej tą przeklętą kitkę. Był większym frajerem od Wilsona. Warknął na samą myśl o tym, jakie używanie będzie miał jego przyjaciel, kiedy się o tym dowie. A wiedział, że dowie się na pewno. Niestety, ku rozpaczy House’a wrócili do tego wieczorem.
- Przepraszam, że wyśmiałam twoją kitkę – mówiła Lisa, ale nawet teraz widać było na jej twarzy z trudem powstrzymywany uśmiech. Nie podejrzewała, że kiedykolwiek coś takiego powie.
- Zamknij się.
- Nie pomyślałam… to bardzo miło z twojej strony.
- Nie dacie mi tego zapomnieć, prawda? - przewidywał załamany perspektywą wysłuchiwania tej historyjki przy każdej możliwej okazji.
- Nie ma na to szans. Była ładna, jak na pierwszy raz.
- Poważnie, jeszcze jedno słowo i z tobą zerwę – ostrzegł w akcie desperacji. Miał już dość dyskusji na ten temat.
- Jestem pewna, że następnym razem będzie lepsza.
- Nie będzie następnego razu! – powtórzył z uporem, ale nawet on zdawał sobie sprawę z tego, że nie brzmi już tak pewnie jakby sobie tego życzył. Cuddy obserwowała go z małym uśmiechem na ustach przez resztę wieczoru. Do tej pory myślała, że to niemożliwe, ale okazało się, że się pomyliła i jednak mogła go kochać bardziej. Ten pozornie nieznaczący gest uświadomił jej, że, mimo iż nie było jej łatwo nie było na ziemi faceta, z którym bardziej chciałaby wychowywać Rachel. Z kolei House’a zdziwił całkowity brak reakcji Wilsona. Był pewny, że to wykorzysta, a nie wspomniał o tym słowem. Zrozumiał, dlaczego, gdy następnym razem włamał się do komputera przyjaciela i powitało go zdjęcie uśmiechniętej Rachel z kitką za bardzo przesuniętą w lewo na jego pulpicie. Zrobili zdjęcie, oczywiście. Banda zdrajców. Westchnął ciężko. Miał totalnie przerąbane.

lisek

Nie mam pomysłu, co Ci teraz napisać. Nie chciałabym brzmieć banalnie i nudnie, bo to, co teraz przeczytałam zasługuje na porządnego komenta, ale nic innego oprócz cudnie, bosko i genialnie nie przychodzi mi do głowy. Wybacz.

To jest kolejny twór, którym udowadniasz, jak świetnym pisarzem jesteś. Jest pomysł - super realizowany, dialogi – boskie, bohaterowie – uwielbiam. Kocham Twojego House'a całym sercem! A Twoje Huddy, jest dokładnie takie, o jakim marzyłam przez całe siedem sezonów

Są emocje, są kłopoty, wyzwania, kłótnie problemy, piękne chwile, urocze momenty, gorące momenty, niezwykłe wydarzenia, normalność i turbulencje, oddałaś całą istotę Huddy, które kocham

Którego, gdzieś od połowy sezonu siódmego nie dane było mi oglądać w wersji, za którą tak trzymałam kciuki, ale o którym mogłam dzięki Tobie przeczytać i mam teraz w głowie. Dziękuję *:

Relacje House – Rachel, tutaj już setki razy pisałam, że to prawdziwy majstersztyk, ostatnie części tylko to potwierdzają. Ta Twoja historia ma coś w sobie, coś niezwykłego, z jednej strony jest taka... szukam słowa, "normalna" "nieudziwniona" "prawdopodobna" "realna" nie wiem, a w każdej z opsianych tu sytuacji potrafiłam odnaleźć naszych bohaterów, a z drugiej strony pokazujesz, że pozornie zwyczajne nie musi być nudne!

Rządzisz!!!

"- To powinno być łatwiejsze – poskarżyła się sfrustrowana.
- Łatwe rzeczy są nudne i nie warte zachodu" - Bardzo mi się to zdanie podoba.

"- To jeszcze jedno. Ile cię kosztowało, żeby Wilson mnie zastąpił?
- Stwierdził, że łaskawie dopisze to sobie do rachunku. Mówił coś, żebym odwalił się od jego związku, ale to się nigdy nie stanie.
- Dziękuje – powiedziała rozpromieniona. Wiedziała, że maczał w tym palce.
- Podziękowania przyjmuje tylko w formie usług seksualnych – usłyszała coś, co z jego ust słyszała już wcześniej.
- Czyli od koledżu niewiele się zmieniło" - Huddy z Wilsonem w tle zawsze nabiera tego czegoś

Ostatnia scena z monster truckami super Ci wyszła

Jeśli chodzi o ostatnią dodaną część musiałabym chyba skopiować całość. Byłaś ciekawa reakcji na nią, odpowiem Ci, że lepiej napisać jej już nie mogłaś. Mistrzostwo w każdym calu. Pomysł + wykonanie. House, Rachel, cała ta akcją z kitką, potem zespół + Cuddy, pisząc na początku o tym tekście właśnie to miałam na myśli. Dziękuję Ci, że dzięki Tobie mogę to sobie wszytko wyobrazić i choć w ten sposób cieszyć się wymarzonych Huddy i House'm nawiązującym bliższe relacje z Rachel. Okazało się, że jednak mogę się tym cieszyć. Shore mi tego nie dał, ale Ty już tak

Pozdrawiam, lis.

Marcelina

Kiedy czytam tak znakomite części, uświadamiam sobie, jak ograniczone mam słownictwo, bo nie potrafię wyrazić tego, co myślę i czuję po ich przeczytaniu.
Więc napiszę tylko, że:
a) gratuluję i oby tak dalej,
b) zgadzam się z liskiem w 100000000000%

agnieszka2372

Moje dyżurne Komentatorki napisały, więc czas na ciąg dalszy

Cuddy zawsze myślała, że House zna ją tak dobrze, że nie potrafi go już niczym zaskoczyć. Czasami ją to nawet martwiło. Nie zdawała sobie sprawy z tego, że racje miała jedynie poniekąd. Prawdą było, że nie mogła go zaskoczyć w drobiazgach, czy sprawach dotyczących pracy. Znając ją do tego stopnia przeważenie wiedział, jak postąpi. Za to nigdy nie miał pewności, co zrobi w sprawach uczuciowych i życiu osobistym. Niejednokrotnie go na tym polu zaskoczyła. Decyzją o adopcji, czy choćby rozpoczęciem ich związku. No i nie mógł jej odmówić pewnej dozy szaleństwa i spontaniczności, która ujawniała się u niej w najbardziej nieoczekiwanych momentach, a którą wprost uwielbiał, bo zwykle miała fantastyczne dla nich skutki. Dzięki temu pierwiastkowi tajemniczości Lisa Cuddy nie miała się, czego obawiać. Jeśli chodzi o diagnostę śpieszę donieść, że trafiliśmy właśnie na jeden z tych momentów, w którym go zaskoczyła. Zrobiła to wpadając z znienacka i oddając mu prezent; książkę napisaną przez swojego pradziadka. House nie wiedział, co myśleć. Zgoda, nie podarował jej w najlepszych dla nich okolicznościach, ale nie podejrzewał, że będzie mu ją chciała zwrócić.
– Dasz mi ją na naszą rocznicę – wyjaśniła brunetka widząc jego skołowany wyraz twarzy. Pamiętała, jak mówił, że planował jej ją dać w jakimś wyjątkowym momencie. Chciałaby ta książka kojarzyła im się z lepszą okazją niż odwołane zaręczyny. I o ile teraz był zdziwiony, jego zdziwienie tylko wzrosło, gdy zajrzał do środka.
- Wyrwałaś moją dedykacje? - powiedział patrząc na precyzyjnie usuniętą pierwszą stronę.
- Jest moja, napisał ją mój pradziadek, mogę z nią zrobić, co chce. Poza tym będziesz potrzebował miejsca na nową dedykacje.
Z każdym dniem coraz mocniej wierzyła, że będą mieli pierwszą rocznicę, a ostatnio zaczęła nawet myśleć, że może czekają ich także kolejne.
- Mam ci ją dać na naszą rocznicę?
Dopiero, kiedy powtórzył to głośno zaczął myśleć o tym, co to tak naprawdę znaczy. Już myślała o ich rocznicy. Więcej była przekonana, że wciąż będą razem. Uśmiechnął się lekko. Pomysł by sprezentować jej tą książkę z okazji ich rocznicy zdecydowanie bardziej mu się podobał niż oryginalne okoliczności.
- A planowałem ci kupić diamenty.
- Moja strata – oznajmiła z pobłażliwym uśmiechem i z pewnym wahaniem kontynuowała - Skoro to już sobie wyjaśniliśmy. Mam poważną sprawę.
Od incydentu znanego jego najbliższemu kręgu z kryptonimu ‘krzywa kitka’ Lisa myślała o czymś jeszcze i wreszcie zdecydowała się poruszyć ten temat. Po tym, jak przyznała się do swojej zazdrości oboje uznali, że najtrudniej jest jej teraz, muszą tylko razem przez to przebrnąć, a z dnia na dzień będzie lepiej. Pewnie sytuacja miała swoje wyzwania, ale ostatecznie Cuddy zdała sobie sprawę z tego, że można przywyknąć. Pomagało, że uwielbiała patrzeć na córkę spędzającą czas z Housem.
- Jestem skłonny zrobić sobie identyczne tatuaże – oświadczył żartobliwie odkładając książkę. Obserwował jej zachowanie starał się ocenić na ile poważna będzie to rozmowa.
- Może innym razem. Chce żebyś, o czymś pomyślał – zaczęła Cuddy nie zwracając uwagi na dodatkowe komentarze.
- Brzmi złowieszczo.
- Tylko bądź ze mną szczery i pamiętaj, że możesz odmówić.
- Jak tak zaczynasz to nie może być nic dobrego – skomentował nie mogąc się powstrzymać.
- W Brye Park mają listę kontaktów do osób bliskich uczących się tam dzieci. Na wypadek, gdyby nie mogli się skontaktować z rodzicami. Wiesz, gdyby trzeba było niespodziewanie odebrać Rachel, gdyby chcieli przekazać jakąś informacje, albo w jakiejś innej awaryjnej sytuacji, czy gdyby na przykład coś zbroiła.
- Poważnie? Co mogłaby zbroić? – przerwał z powątpiewaniem jej hipotetyczną wyliczankę - A nawet, gdyby coś zbroiła to jestem przekonany, żeby jej nie złapali. Jest na to za mądra. To jest do momentu, w którym sama by się nie przyznała – narzekał rozczarowany tą konkretną cechą jej charakteru - Mówię ci Cuddy musimy coś zrobić z naszym Świętoszkiem.
Nieco za późno zdał sobie sprawę z tego, jak ją nazwał, po raz drugi.
- Je, je, je znowu powiedziałem naszym –uprzedził House widząc uśmiech malujący się na twarzy Lisy. Co o wiele ważniejsze nie próbował się wycofać, ani tłumaczyć swojego przejęzyczenia zażartował tylko - Chyba muszę zacząć myśleć zanim coś powiem.
- Od lat ci to powtarzam – rzuciła luźno i wróciła do tematu - Mogę tam umieścić dwie osoby. Biorę też pod uwagę Julie i Wilsona, ale tak naprawdę chciałabym umieścić tam ciebie. Podałabym im twoje dane i numer telefonu. Jeśli się zgodzisz.
Prawdę mówiąc od początku tej rozmowy była niepewna i widocznie zdenerwowana. Nie wiedziała, czy to odpowiedni momenty by o to pytać. Ostatnio tak dobrze im się układało i za nic nie chciała wystraszyć diagnosty. Z kolei House’a zatkało, gdy zrozumiał, do czego zmierza. Nie tego się spodziewał. Zanosiło się na wieczór pełen niespodzianek. Pierwsze, co przyszło mu do głowy, to nie chęć ucieczki, a świadomość, że z jej strony był to duży dowód zaufania. Co prawda nie były to jeszcze żadne oficjalny dokument, ale tyle na ile była gotowa. Początek, obietnica stopniowego postępu. Coś zobowiązującego, co dawało mu do Rachel pewne prawo.
- Jesteś pewna? Naprawdę tego chcesz?
- Tak, jestem. Zastanów się przez jakiś czas, nie decyduj od razu – mówiła nie chcąc wywierać presji jednocześnie dając do zrozumienia, że to dla niej ważne - Chce, żebyś wiedział, że nie musisz tego robić, zrozumiem. Naprawdę. Jeśli to za dużo, albo za szybko, nie będę miała pretensji, tylko mi powiedz.
- Zastanowię się – obiecał szczerze. W tym wypadku zupełnie się z nią zgadzał. Nie zamierzał obiecywać czegoś w tej chwili by za tydzień zmienić zdanie. Wiedział, że musi być przekonany o swojej decyzji. Bo oferując swoje dane musiał być gotowy na to, że z nich skorzystają.
- Dziękuje. Niestety wpadłam tylko po to i muszę lecieć. Pierwsze zebranie w przedszkolu - powiedziała pospiesznie, pocałowała go na do widzenia i zniknęła. Musiał jej przyznać też potrafiła zrobić siać spustoszenie. Z tą różnicą, że zwykle ograniczała się do jego myśli.

Następnego dnia wszystko było jak zawsze. Drzwi do gabinetu administratorki otworzyły się energicznie i nieproszony wtargnął diagnosta. Cuddy przeniosła swoją uwagę z ekranu monitora na niego. Tego rodzaju dramatyczne wejścia pozostawiały zwykle dwie możliwości, albo było to coś śmiertelnie ważnego dotyczącego życia pacjenta, albo coś totalnie niedorzecznego.
- Słyszałaś plotki o twoim romansie z Wilsonem? – spytał w kwestii przywitania House. Czyli to drugie. Takie pogłoski zwykle mu nie przeszkadzały, tylko w chwilach zwątpienia poświęcał im więcej uwagi. Zastanawiał się wtedy nad tym, czy ci dwoje nie wyszliby na tym lepiej, gdyby rzeczywiście byli razem.
- Oczywiście, że słyszałam. To główny temat zaraz po domniemanej ciąży Trzynastki i powiększeniu biustu siostry Hallowey.
- Pewnie sam ją rozpuścił – pomstował siadając na krześle.
- Daj spokój. Przecież znasz Wilsona.
- Właśnie, dlatego tak myślę – oświadczył i choć w tym wypadku był pewny, że to nie jego sprawka i tak powiedział - Uprzedź swojego kochasia, że zacznę rozpowiadać, że jest impotentem.
Szefowa tylko się uśmiechnęła.
- Co do Trzyna…
- Nie jest – rozwiał jej wątpliwości zanim skończyła pytanie.
– Jesteś pewny?
– Oczywiście. Wiedziałbym przed nią. Za to daje im jakieś pół roku – przewidywał diagnosta po chwili dodając - Powinienem zacząć zakłady.
– Czemu akurat pół roku? – zainteresowała się precyzją jego przypuszczenia.
- Dopiero razem zamieszkali. Na razie chcą się nacieszyć czasem we dwoje. Biorąc pod uwagę, że jest z Foremanem ile to może potrwać? Pół roku góra.
Osiem miesięcy od tej rozmowy Eric i Remy zaczęli starać się o swojego pierwszego potomka.
- Geny Trzynastki i Foremana mogę mieć śliczne dziecko – zachwycała się Lisa perspektywą uroczego niemowlaka koloru mlecznej czekolady.
- Śliczne: może, irytujące: na pewno – podsumował House sam trochę ciekaw tej genetycznej mieszanki.
- Skoro już tu jestem masz ochotę na sex?
- Akurat mam minutkę – odparła z uśmieszkiem.
- Jesteś podła. Uwielbiam cię taką – pochwalił, po czym wnioskując, że ma niewiele czasu zaproponował – W takim razie, co powiesz na lunch?
- Z tobą zawsze – zapewniła wstając z krzesła. Ich wspólne pojawienie się na stołówce wywołało jedynie więcej zamieszania i kolejną falę romansowych domysłów.

Kiedy po pracy House podjeżdżał do domu swojej dziewczyny czekał na niego niespodziewany widok. Lisa wracała akurat od sąsiadki. Miała na sobie granatowe dżinsy, różowy sweter i jego skórzaną kurtkę. Zostawił ją tutaj poprzedniego wieczora. Obecnie uznał to za jeden ze swoich lepszych pomysłów. Nie mógł oderwać od niej wzroku. Wyglądała w niej swobodnie, pociągająco i niesamowicie sexy. Nie, żeby przypominał sobie choćby trzy okazje, w których nie wydawała mu się pociągająca.
- Ukradłaś moją kurtkę – stwierdził mrugając oczyma z niedowierzaniem, gdy spotkali się przed drzwiami.
- Pomagałam Marie z zakupami. W jej wieku nie powinna nosić ciężarów – tłumaczyła Cuddy, ale on tylko widział swoją czarną kurtkę.
- Ukradłaś moją kurtkę – powtórzył, jakby nie słyszał tego, co do niego mówiła.
- Strasznie wieje. Wiedzą, że to ty zwinąłeś te tulipany z pod ich okna.
- Ponownie. Ukradłaś moją kurtkę.
- Jest zimno, potrzebowałam czegoś, była pod ręką. W czym problem? – spytała w końcu widząc, że się nie dogadają, a nie rozumiejąc o co mu właściwie chodzi.
- W niczym. Powinnaś kraść ją częściej – powiedział z uśmiechem.
- Mówiłaś coś o jakiś tulipanach. Naślą na mnie policję? Muszę się ukrywać? – dopytywał zastanawiając się, czy wszczął konflikt z kolejnymi jej sąsiadami.
- Nie, są małżeństwem od czterdziestu lat. Uważają, że to, co zrobiłeś jest urocze.
- O boże. Teraz jestem uroczy – narzekał zniesmaczony diagnosta - Cała ta okolica zamieszkana jest przez totalnych szaleńców.
- Czyli wiesz, że jesteś we właściwym miejscu.
Jeszcze tego samego wieczora Cuddy postanowiła skorzystać z jego rady. Mając w pamięci jego reakcje na swój widok przyszło jej coś do głowy. W czasie, gdy on kładł Rachel spać ona szykowała się do jego powrotu. Biorąc pod uwagę jego minę, gdy ją zobaczył przekraczając próg sypialni swój pomysł uznała za udany. Rozbawienie House’a wieczorną rozmową z pięciolatką zniknęło momentalnie na widok Cuddy stojącej na środku sypialni. Miała na sobie wyłącznie czarne szpilki, czerwone, koronkowe majtki i jego rozpiętą kurtkę. Nie mógł oderwać od niej wzroku. Gdyby w tej chwili, ktoś zapytał go o jego imię miał by problemy z udzieleniem odpowiedzi. Jedyne, o czym mógł teraz myśleć, to podkreślony przez kurtkę pas jej delikatnej skóry z pępkiem, zarys biustu i jej nieziemskie nogi.
Albo znowu zasnął w przychodni, albo trafiła mu się najwspanialsza kobieta na ziemi.
- Próbujesz mnie zabić? – wykrztusił, kiedy tylko odzyskał mowę.
- Pochwalasz? – dopytywała kokieteryjnie.
- Ledwo mówią.
- Czyli są ewidentne korzyści – droczyła się robiąc krok w jego kierunku. Greg korzystał z chwili przyglądając się jej od stóp do głowy by zapamiętać na przyszłość wszystkie najdrobniejsze szczegóły.
- Powinnaś wiedzieć, że jesteś u mnie w pierwszej trójce najpiękniejszych kobiet świata.
- To już coś.
- Na pierwszym, drugim i trzecim miejscu – skończył swoją myśl House wywołując uśmiech na usta brunetki. Powiedział to w taki sposób, że była skłonna uwierzyć, że nie tylko jej schlebia, a rzeczywiście tak myśli. House wyciągnął ręce i chwytając za kurtkę z obu stron przyciągnął Cuddy do siebie.

Bravil

"- Powinnaś wiedzieć, że jesteś u mnie w pierwszej trójce najpiękniejszych kobiet świata.
- To już coś
- Na pierwszym, drugim i trzecim miejscu"
Zacytowałam ten fragment mojemu znajomemu, jego reakcja była błyskawiczna: Nie wiem kto to powiedział, ale kocham tę osobę.
Całość cudowna, chyba moja ulubiona część! zaraz po wszystkich napisanych do tej pory

Marcelina

Robi się coraz poważniej. Oczywiście, w pozytywnym tego słowa znaczeniu

Podobało mi się, że tak zgrabnie połączyłaś ich zabawne teksty z czymś ważnym jak nie tylko umieszczenie House'a na liście tych kontaktów, ale jak długie trwanie ich związku.

Powiem szczerze, że sama jestem zdziwiona pytaniem Cuddy

Jestem ciekawa, co bedzie dalej, bo w Twojej historii zaskoczenie jest na porządku dziennym, haha!

Końcówka po raz tysięczny bezbłędna!

Gratuluję kolejnej udanej części i tradycyjnie życzę, aby wen Cię nie zawiódł w tworzeniu następnych cudeniek

agnieszka2372

Marcelina

Padłam przy grze pt. "Co wiesz o Rachel"!

To urocze, że House wie o swoim Świętoszku tak wiele i że ma malutką nadzieje na to, że kiedyś zostanie w jej życiu kimś ważnym (wieeeem, już jest takim kimś, ale...). Chociaż słowo "tata" wypowiadane z ust Rachel słyszę wtedy, gdy chciałaby go przedrzeźniać, hahaha.

Komentarz niemalże lakoniczny, bo pisany "w biegu", za co Cię najmocniej przepraszam, ale wiedz, że czytam, chłonę każdą część!
Ach, aż szkoda, że ta historia dobiega końca. Co mnie będzie podnosiło na duchu?

PS. Wybacz, że się powtarzam, ale masz talent do zabójczych końcówek

agnieszka2372

sarape

Niee! To nie koniec, nie rób mi tego! Co ja teraz będę czytać? Co będzie mi nastrój poprawiać? :c Nie rób mi tego!

Rozdzialik świetny, pozostałe też czytałam, ale z związku z tym, że komentowania mi nie idzie za bardzo, nie pisałam nic

ale chcę żebyś wiedziała że czytałam i to że nie masz mi tu kończyć! Zrób tasiemca... nwm- teraz skomplikuj, potem wyprostuj, powtórz punkt 1, potem 2 itd. .... no widzisz- teraz jestem niezadowolona(nawet chyba bardziej) a jutro będę się wszystkich czepiać- chcesz mieć ich na sumieniu

Dobra, kończę z tym tematem, bo daru przekonywania raczej nie mam

Rozdział świetny, no co tu dużo mówić(mówiłam, że pisanie komentarzy mnie nie idzie

) no cóż- chyba wszystko co umiem napisać.. MASZ MI TEGO NIE KOŃCZYĆ!

Bravil

Brak słów po prostu. Zaraz się rozbeczę, że to już koniec! Wszystko jest takie piękne, ale nie przesłodzone normalnie fantastyczne. Mam nadzieję, że już masz pomysł na kolejne opowiadanie?!
Pozdrawiam bardzo bardzo gorąco, dobrej nocy.

Lacida

Już koniec? Myślałam, że będzie ślub Foreteen.
Cudowne, i dobrze, że były turbulencje do pokonania.

Marcelina

Jak dla mnie idealne zakończenie. Zostawiłaś wiele miejsca dla czytelnika, który może zastanawiać się, co będzie dalej. Zazwyczaj otwarte zakończenie kojarzy mi się z niedosytem. W przypadku Twojej historii jest inaczej - czuję się zaspokojona, jeśli można tak powiedzieć.

A ta część jest potwierdzeniem tego, jak dobrze idzie Ci pisanie

Dziękuję za całość jak i za każdy z rozdziałów osobno!

Mimo tego, że jest mi smutno z powodu zakończenia tej przepięknej historii, mam nadzieję, że razem ze swoim wenem odpoczniecie i stworzycie coś nowego

lisek

Tak się zastanawiam, co powinnam napisać, tak znowu

Zacznę od obrazka

wpatrywałam się w niego z dziesięć minut, boski! I idealnie wpasował się w Twoje dzieło.

Ostatnia część ma w sobie coś więcej niż poprzednie, choć były tak samo cudne

Naprawdę uwielbiam Cię czytać. Mam nadzieję, że wrócisz szybko, bo sprawiasz sporej grupie osób wiele frajdy tym, co robisz.

Podoba mi się, jak Rachel w końcu się do niego przekonała, fajnie, że nie wszystko było takie proste i oczywiste na początku, to sprawiło, że nie można było się oderwać od kolejnych części

"okazało się, że mama miała jednak racje House był super. Pewnie, czasem nadużywała tego słowa. Mówiła, że piłka nożna była super, kreskówki były super i przedszkole było super, ale House był nawet lepszy niż wszystkie te rzeczy razem wzięte. Wiedział dużo różnych ciekawostek, był śmieszny, ładnie grał na pianinie i zawsze mówił jej prawdę. Uczył ją rzeczy, których bez niego by się nie nauczyła. Nie zdawała sobie jeszcze z tego sprawy, ale był dla niej wyzwaniem. Zupełnie, jak dla jej mamy." - strasznie mi się ten fragment podoba

Super Ci wyszedł, taka perełka. Nie jedyna w tej części, ale nie mogłam nie zacytować.

Później cały ten obrazek w gabinecie House'a, mistrzostwo. Klimat, pomysł, wykonanie, i dialogi oczywiście!!! niesamowicie się to czytało, ta ich swoboda w tym wszystkim, nowe, nieznane, a jednocześnie takie naturalne, wszystko nareszcie na swoim miejscu

"- Kocham tego dzieciaka.
- Ja też cię kocham" - cała otoczka tego fragmentu

Nie wiem, co jeszcze...

Bosko, cudnie, mistrzowsko, perfekcyjnie...

Pozdrawiam,
lis.

Oczarowany i wyczekujący kolejnego posta z Twoim nickiem, lis.

Malinowa_Rozkosz

Nadrobiłam części, których wcześniej nie miałam czasu przeczytać i gdy zobaczyłam pod ostatnią dopisek "The end", to zrobiło mi się bardzo smutno. Na pewno będzie mi brakowało tego, w jaki sposób prowadziłaś ten fik, mam nadzieję, że niebawem zabierzesz się już za pisanie czegoś nowego. Trzymam kciuki.
Ten fik wyszedł Ci wspaniale, naprawdę. Gdy zaczynało się czytać, to trudno było się oderwać. Wszystko było napisane klarownie i tak subtelnie, że miękło serce. Czekam na Twój wielki come back, mam nadzieję, że nie będę musiała czekać długo.