Wariaci, czyli szpital pod specjalnym nadzorem [Z]

JiKa30 · Wysłany: Śro 15:25, 17 Mar 2010 Temat postu:

pjerfsza.

Co Ty gadasz?! * naśladuje... * hmmm, w jakimś kabarecie to było, chyba w Neonówce, ale nevermind.
Jaka przerwa?! Jakie załamanie?!?!?! Zbyt często?!

* kotłuje się *
Ja mogę się załamywać. A Twoich fików NIGDY, ale to NIGDY!!! nie mam dość. I pewnie większość Huddzinek też

Więc proszę, nie bądź taka skromna, bo na prawdę jesteś świetna i tyle.
Co do mojego fika, nic nie obiecuję, jak przepiszę, to będzie, cierpliwości

_______________________________________________________

lisek · Wysłany: Śro 16:23, 17 Mar 2010 Temat postu:

Dobra, dobra, już nic nie mówię

No ja myślę, i mam nadzieję, że go w końcu upublicznisz

Dzięki, już lepiej

Teraz zużywam tylko dwie paczki husteczek na dzień, a nie trzy

JiKa30 · Wysłany: Śro 16:49, 17 Mar 2010 Temat postu:

Nie ma za co.

Myślisz, że nadaje się do upublicznienia?

* myśli *

daritta · Wysłany: Śro 18:00, 17 Mar 2010 Temat postu:

DrÓga.!

Boshe...Jak zwykle po przeczytaniu tego ficka nasuwa mi się pytanie: "Co on tam znalazł.?"

Troche dziwnie,że Cuddy diagnozuje,a House nic nie robi ;d
Ale i tak świetnie

Oczywiście czekam na cd i ja się cieszę,że dodajesz często ;d

Pozdrawiam i wena oraz zdrófka życzę

P.S. Też 2 paki zużuwam ;ddd

Zraniona · Wysłany: Śro 18:49, 17 Mar 2010 Temat postu:

maagdaa · Wysłany: Śro 19:19, 17 Mar 2010 Temat postu:

Lisku jesteś zÓaa !
Ja muszę natychmiast wiedzieć co dalej ! NATYCHMIAST !

I wiesz co ? Nawet bez czytania mogę naisać, że cudo i wiem, że to oczywiście będzie prawda !

Ale ten fik zapowiada się ... ahh i ohh ! <3333>

buuuuuziaki ! ;*

OLA336 · Wysłany: Śro 19:25, 17 Mar 2010 Temat postu:

Dłuższa przerwa?

Zgoda, ale porzucenie… nie

Gorzata · Wysłany: Śro 20:54, 17 Mar 2010 Temat postu:

genialne!

skąd ty bierzesz te pomysły?
a zresztą, nieważne, ważne żebyś tylko miała takich duuużo

świetne, cudowne, fantastyczne!
czekam na ciąg dalszy i Wena życzę!

a_cappella · Wysłany: Śro 20:56, 17 Mar 2010 Temat postu:

Agusss · Wysłany: Śro 21:27, 17 Mar 2010 Temat postu:

Jeszcze raz bedziesz tak pędzić, a Cie...

Piękności kochana

[mądra wypowiedź, nie? ] xD Wiesz czytałam baaaardzo powierzchownie więc wiele nie mam do powiedzenia, dlatego jutro bedzie tutaj solidny komentarz xD

Edit.

Lisie

Na to to ja nie wpadłam

House będący administratorem?

Toż to normalnie ziemia z niebem miejscami sie zamieniła

Albo raczej niebo z piekłem

xD
Ale wspaniale xD Ich potyczka i to jak ładnie Cuddy wygrała^^ I Wilson

O tak! To najwspanialsze momenty xD "Lubi to"

Ja wolę nie mówić jakie mam skojarzenia z tego typu zdaniami

Ach...

Ja wciąż sie śmieję!

Opis gg: "Totalna głupawka xD Wystarczy, że się spotka lis z oposem

" Już Ty bedziesz wiedzieć o co chodzi

KC

GosiaczeQ_17 · Wysłany: Śro 21:43, 17 Mar 2010 Temat postu:

Ale szybko

Uwielbiam już tego ficka

Wiedziałam, że będzie świetny, z resztą jak wszystko co piszesz

Cuddy prosząca House'a o biopsję bezcenne

lisek · Wysłany: Pią 15:12, 19 Mar 2010 Temat postu:

Jika, nadaje się

Daritta, ale House zwykle nic nie robi

albo robi wszystko, by nie robić nic

ale spoko, może nie w tej części, ale w następnych postaram się go rozruszać

Zraniona

ale ja widziałam ten pociąg

*myśli* nic nie mówi

Jezzz... te miny

podziałało

Maagdaa

Tylko, że narazie za bardzo nic się nie wyjaśnia

Mam nadzieję, że się nie zawiedziesz

Oluś

Tak, kończy mi się tydzień wolności

"Boże, Lisa! Ty na pewno wzięłaś tę zabawkę co trzeba?" -Ola

umarłam przez Ciebie

O, jak wygodnie, chyba zostanę u Was na dłużej

Gorzta

dziękuję

same, jakoś przychodzą

A Cappella

bardzo sie cieszę

To w lewo

dzięki

Agusss

Ha, ostatnio przed kościołem lisek zdołał Ci uciec więc jak chcesz mi coś zrobić

I mówią, że to ja jestem zÓa

Tak, w naturze lisy nie łączą się oposami

teraz już wiemy dlaczego

Gosiaczek, miło mi, ale nie wiem, czy będzie taki fajny do samago końca

Betowała Jika

VI

- To zatrucie – rzuciła, przekraczając ponownie próg pokoju diagnostycznego.
- Skąd wiesz? – zapytała zdziwiona jej pewnością Allison.
- Piętnastominutowa rozmowa z pacjentem potrafi zdziałać cuda – puściła oczko w ich stronę.
- Ale my też z nim rozmawialiśmy – wtrącił się zaskoczony Foreman.
- Szczera rozmowa – uśmiech nie znikał z jej twarzy.
- House nie zgodził się na biopsję – westchnęła Cameron.
- Nie musiał.
- Podpuścił nas – wtrącił Chase. Odpowiedziało mu skinięcie głowy.
- Czyli podrzucił nam zdrowego pacjenta?! – uniosła się młoda lekarka.
- Nie. Cierpiącego na zatrucie – wyjaśniła pani dziekan.
- A pozostałe objawy? – dociekał ciemnoskóry lekarz.
- House powiedział mu co i jak ma mówić, żeby utrudnić nam postawienie diagnozy – wzruszyła ramionami.
- I sam się przyznał? – Chase nie mógł uwierzyć.
- Jak już mówiłam, szczera rozmowa potrafi zdziałać cuda, a sto dolców za szczerość rozwiązuje najbardziej skomplikowane przypadki – spojrzała na zapisaną tablicę.
- Kogoś mi przypominasz – zauważył Foreman.
- Tylko House rozwiązałby przypadek zatrucia przy pomocy stu dolarowego banknotu – do pokoju wszedł rozbawiony niemal do łez Wilson. Lisa wywróciła oczami.
- Gdzie House?
- W swoim, to znaczy twoim gabinecie – uśmiechnął się ciepło. – Przyjmuje sponsorów – powiedział z niebezpiecznie poważną miną. Administratorka omal nie zemdlała.
- Przecież je odwołałam – jej przerażona mina była bezcenna.
- Żartowałem!!! – krzyknął za wybiegającą z oddziału diagnostycznego kobietą.

House skonany ze zmęczenia siedział na wygodnym administratorskim fotelu. Jego nogi znajdowały się na blacie biurka. Sam nie wiedział, dlaczego to zrobił. W dłoniach obracał pewną małą karteczkę. Czuł się jak idiota. Nie wierzył, że się na to zdobył. Mimo wszystko, pewne niekontrolowane myśli same w sobie wywoływały na jego twarzy mimowolny uśmiech. Dziś zrobił wielki krok na przód, co prawda w jego idiotyczny sposób, ale jednak. Teraz tylko pozostawało mieć nadzieję, że wszystko się uda. Był wykończony, ale pod żadnym pozorem nie mógł się do tego przyznać. Nie miał pojęcia, że ciągłe wizyty lekarzy proszących o zgodę na jakieś badania, awarie w toalecie, skargi pacjentów, tysiące dokumentów, których oczywiście nie czytał, dziwnie grube segregatory z opisem procedury i regulamin, psujące się sprzęty i narzekające na swój los pielęgniarki mogą się mnożyć w tak zastraszającym tempie. Wziął głęboki oddech. Nie, żeby się tym jakoś specjalnie przejmował. Właśnie przypomniał sobie minę Colins'a, ważniaka z chirurgi, który przyszedł po zgodę na operację pacjenta, a wyszedł biedniejszy o dwieście dolców. House oczywiście zdiagnozował u jego pacjenta chorobę serca, a nie wyrostek. - Idiota rozbebeszyłby go tylko po to, żeby zobaczyć jego zdrowy wyrostek - pokiwał głową. Ale jego mina, gdy wypłacał mu kasę była bezcenna. I nie był to jedyny wygrany dziś zakład. – Mam nadzieję, że Cuddy nie dowie się o tej płaczliwej Betty – na samą myśl o grubej pielęgniarce przeszedł go dreszcz. – Nie powinna zjadać moich lizaków… - bilans dnia przerwał nagły impuls. Jej obecność wyczuł już, gdy była na korytarzu. Przez moment zastanowił się, czy i ona ma na niego taki wewnętrzny radar.
- Stęskniłaś się? – rzucił, nim zdążyła otworzyć usta.
- Jesteś sam? – zapytała, nerwowo rozglądając się po pomieszczeniu.
- A ty tylko o jednym – udał oburzenie.
- Zabieraj te łapy z mojego biurka – odgryzła się momentalnie. – I co tu robi moja torebka?!
- Pewnie z przyzwyczajenia sama ją tu przyniosłaś.
- Coś knujesz. – nawet przez chwilę nie uwierzyła w taki zbieg okoliczności.
- Hej, jeszcze przez dwa dni to ja jestem tu szefem. – wbił w nią silne, męskie spojrzenie. Uwielbiała je. Gubiła się w nim i wcale nie chciała zostać odnaleziona. Lubił swój wpływ na tę kobietę, to, jak na nią działał. - Pocałuj mnie – nachylił się nad biurkiem.
- Słucham? – kilkakrotnie zamrugała oczami.
- To moje ostatnie dziś polecenie służbowe – wyjaśnił.
- Ale zdajesz sobie sprawę z tego, że ja bym takiego polecenia nie wydała – również lekko się nachyliła.
- Nie wydałabyś go na głos – dodał z dumą niepisanego zwycięzcy. Lise zamurowało. – Na co czekasz?! – z zamyślenia wyrwał ją zniecierpliwiony głos.
- Ty nigdy nie wykonujesz moich poleceń – skwitowała odwracając się na pięcie.
- Cuddy! – krzyknął naśladując jej typowy ton. Odwróciła się i przepadła. Stał tuż za nią. Zdecydowanie za blisko. Spojrzała na niego, jakby chciała coś powiedzieć, ale w ostatniej chwili się powstrzymała. - Co jest? – zapytał zdezorientowany.
- Wygrałam. To było zatrucie – jej mina wyraźnie mówiła, że nie zupełnie to chciała powiedzieć.
- Wiesz, czasem mam nieodparte wrażenie, że mówisz jedno, a myślisz o czymś innym – skwitował kuśtykając za nią w stronę windy.
- To miłe.
- Co? Splątanie?– zakpił.
- Uczucie, że się kogoś uratowało – westchnęła.
- To było zwykłe zatrucie!
- Nie miałeś pewności – nie zamierzała mu zdradzać swoich skomplikowanych metod diagnostycznych.
- Nie dałbym ci prawdziwego przypadku – uwielbiał się z nią droczyć.
- Przyznaj, że go uratowałam.
- Jasne – parsknął wymownie. – Ale przynajmniej mi udało się zrobić dziś coś dobrego – uśmiech niemal nie mieścił mu się na twarzy.
- House? – zapytała z lekką obawą w głosie.
- Och, to nic takiego – wcisnął przycisk parteru. Jakoś tym razem winda wydawała się zdecydowanie mniejsza niż zwykle. Cały ten dzisiejszy dzień, rozmowy, zastrzyki, zamiana ról, przerażenie kaczuszek i radość Wilsona, wszystko to miało na nich wielki wpływ. Zrozumieli, jak wiele dla siebie znaczą i ile radości daje im ich wspólna praca.
- House? – z lekką irytacją ponowiła pytanie.
- A!!! – momentalnie wrócił do rzeczywistości. – Wiesz, to nic takiego, kanały porno w każdej sali i pokój gier dla lekarzy, znaczy pacjentów – od razu się poprawił. – Wilson tak prosił. Nie mogłem mu odmówić – anielski wyraz twarzy zdecydowanie nie pasował do tego diabła w czystej postaci.
– Od kiedy on lubi gry?
- Miałem na myśli te kanały…
- House! - wbijała w niego mordercze spojrzenie.
- I jeszcze jedno… - dodał po chwili namysłu. - … zamknąłem klinikę – powiedział jakby od niechcenia.
- Że co?! – krzyknęła. Był pewien, że usłyszeli ją nawet na dachu, a drzwi windy właśnie otwarły się na parterze. Kilkanaście par oczu wpatrywało się w purpurową dyrektorkę i rozbawionego diagnostę. Cuddy zagryzła dolną wargę i pewnym krokiem ruszyła przed siebie.
- Żartowałem! – krzyknął, gdy zbliżała się do drzwi wyjściowych. – Nie, żeby mnie nie kusiło - zatrzymała się. – Byłem grzeczny. Zaskoczona? – zapytał. - Czyżbym okazał się lepszym dyrektorem niż ty diagnostą? – iskierki w jego oczach właśnie odstawiały taniec zwycięstwa.
- Przecież uratowałam pacjenta, a to, że nie mieliśmy tu dziś brygady antyterrorystów i zastępu strażaków jeszcze o niczym nie świadczy – posłała mu zadziorny uśmieszek.
- Fakt, mam jeszcze dwa dni – jego oczy rozbłysły.
- Boże, chroń ten szpital – wymamrotała pod nosem.
- I jego nowego króla –dokończył, kuśtykający za nią lekarz.
- Po co ci była moja torebka? – zatrzymała się przed samym wyjściem. Diagnosta uśmiechnął się szeroko.

JiKa30 · Wysłany: Pią 15:51, 19 Mar 2010 Temat postu:

pierwsza.

nadaje się, mówisz? * głęboko myśli * uważasz, że nie zjadą mnie z dołu na dół, jak TO wstawię?! zastanowię się.

a część cudowna. weny.

coolness · Wysłany: Pią 16:27, 19 Mar 2010 Temat postu:

Niedość, że jeszcze nie nadrobiłam Twojego poprzedniego ficka, to tego czytam i komentuje dopiero teraz. Proszę lisku, wybacz. Ja naprawdę nie wyrabiam.

Śmieszne, strasznie. Uśmiech nie znikał mi z twarzy kiedy to czytałam.
Kanoniczne, za co należą Ci się brawa.
I nie ma fluffu. Wielkie dzięki Ci za to, lisuś!
Wypowiedzi są naprawdę genialne, nie wiem skąd ty bierzesz takie teksty ale są cudowne

Wybacz, że tak krótko, ale ja naprawdę nie wiem co mam Ci mówić o Twoich tekstach. Podobają mi się strasznie, a uwierz mi - niewiele Huddy mi się podoba (jam przecież Hilsonka!

).

Weny lisuś,
jak zwykle zachwycona J.

OLA336 · Wysłany: Pią 18:12, 19 Mar 2010 Temat postu:

Tak! Lisek zostaje na dłużej!

I nie umieraj przeze mnie!

Gorzata · Wysłany: Pią 19:16, 19 Mar 2010 Temat postu:

buahahahah!

genialne!!!
bardzo mi się podobało!
i metody diagnozowania Cuddy

czekam na ciąg dalszy!
Wena!

maagdaa · Wysłany: Pią 20:05, 19 Mar 2010 Temat postu:

Lisku, jesteś zÓym człowiekiem !

Te części są zdecydowanie za krótkie i ja już się nie mogę doczekać, no ! ]:->
Szybko, szybko, szybko !

GosiaczeQ_17 · Wysłany: Pią 20:22, 19 Mar 2010 Temat postu:

Czwarta linijka od dołu powtórzone 2 razy "mam"

Super no

Też jestem ciekawa co z tą torebką wykombinował

Ty lisku nawet potrafisz zrobić pocałunek w ich stylu

Uwielbiam Cię po prostu

Czekam z niecierpliwością na cd

Chciałabym od razu całe przeczytać, tak z zapartym tchem

lisek · Wysłany: Nie 19:35, 21 Mar 2010 Temat postu:

Dziękuję Wszystkim, którzy nadal mnie czytają

Dialogowo. Wybaczcie, ale ostatnio nie mam natchnienia na opisy, pojawiają się tylko sporadycznie

I tak oto, kolejna część bliżej końca. Będą jeszcze dwie i krótki epilog

Powiewa brazylijskimi klimatami. Wybaczcie, ale tak już zostanie

Betowała Jika

VII

- Po ci wizytówka kliniki leczenia…? – Wilson zauważył leżącą na podłodze karteczkę.
- Cholera, musiała mi wypaść – przeklął wchodzący do gabinetu diagnosta.
- Byłeś tam?!
- Gdzie? W klubie ze striptizem? Zdarzało się – House oczywiście unikał odpowiedzi.
- Mówię o klinice, do której chodzi Cuddy.
- Byłem ciekaw, na jakiego konowała trafiła – rzucił zdawkową odpowiedź i zajął się przeszukiwaniem szuflad.
- Czego naprawdę tam szukałeś?
- Nawracałem zagubione owieczki – wywrócił oczami.
- Powiedz, że nie zrobiłeś niczego głupiego – zatroskane spojrzenie onkologa było rozbrajające.
- A co niby miałbym zrobić? Spalić ośrodek, żeby moja pokręcona szefowa nie popełniła największego błędu w życiu? – był coraz bardziej zdenerwowany.
- Oswajasz się z tą myślą – Wilson poklepał go po ramieniu.
- W ogóle o tym nie myślę.
- Od razu widać – James parsknął śmiechem.
- Wiesz, na co mam ochotę?
- Twoje seksualne fantazje mnie nie interesują.
- Nie wiesz, co tracisz - posłał mu zalotne spojrzenie. - Więc może chociaż lunch? - dodał po chwili.
- Mam cię zaprosić?
- A mógłbyś?
- Jesteś dyrektorem.
- Tylko dwa dni. Nie wzbogacę się od tego.
- Raczej zbankrutujesz. Cuddy obciąży cię tymi wszystkimi zbędnymi kosztami.
- Uważasz stół bilardowy za zbędny koszt?!
- Miały być piłkarzyki.
- Miałem gest.
- Módl się, żeby Cuddy miała gest, bo inaczej nie wyjdziesz z tego cało.
- Jest zajęta. Zanim zorientuje się, co i jak, hormony zrobią swoje. Będzie tak rozstrojona, że nie zauważy nawet jednorękiego bandyty ustawionego w holu.
- House?!
- Wyluzuj. Nie jestem aż tak nieodpowiedzialny – po raz kolejny przewrócił oczami. Właśnie dotarli na stołówkę.
- Co to? House, jak dostałeś jej akta?!
- Hej, jestem dyrektorem szpitala, najlepszego w New Jersey.
- Przynajmniej na razie – westchnął James, przeglądając papiery.
- A tamtejsze pielęgniarki są takie miłe – udał rozmarzonego.
- Zapewne.
- Kilku nawet zaproponowałem pracę.
- House! Czy ty zawsze musisz…
- Szuka wysokiego, inteligentnego, błyskotliwego, niebieskookiego lekarza – bezczelnie przerwał przyjacielowi jego zapewne wielce interesujący wywód na temat podejścia do płci przeciwnej.
- Nie wierzę… - mamrotał pod nosem zaczytany onkolog.
- No dobra, trochę dodałem od siebie – sprostował, sięgając po frytkę przyjaciela.
- Wiesz, że to twoje kopie – przysunął talerz bliżej siebie.
- Marne kopie.
- Jak chcesz mieć z nią dziecko, to jej to powiedz – Wilson, jak zwykle nazywał rzeczy po imieniu.
- Nie chcę – odpowiedział oschle.
- Więc po co to wszystko?
- Nie chcę, żeby…
- Żeby co?
- Nie ważne – jego wzrok utkwił w pustym już talerzu.
- Numer 25728 jest niezły – zauważył onkolog. – Szkoda, że nie dołączają zdjęć.
- I mówią, że to ja jestem powierzchowny.
- House! Ona nie chce mieć dziecka z jakimś pusty numerem, tylko z tobą, pustym idiotą – wyjaśnił, podsuwając mu swój talerz. Przyjaciel spojrzał na niego zdziwiony.
- Poprosiła mnie tylko o zastrzyki – zauważył.
- A co miała zrobić?
- Nie wiem, wskoczyć mi do łóżka – powiedział zdecydowanie zbyt głośno.
- Wiesz, na jej miejscu też bym wybrał jakąś fiolkę – skwitował zrezygnowany, zostawiając diagnostę samego wśród lustrujących go spojrzeń. Wilson był zły. Wiedział, że jego przyjaciel jest emocjonalnym idiotą, ale do tej pory nie potrafił się z tym pogodzić. Czuł się bezradny. Był pewien, że ta dwójka ma się ku sobie, ba, miał stuprocentową pewność, że się kochają. Przecież ich pokręconych relacji nie można wytłumaczyć w inny sposób. Żałował, że nie potrafi dotrzeć do przyjaciela, że nie potrafi mu pomóc. Nie dziwił się Cuddy, że w końcu zdecydowała się na in vitro, dziecko zawsze było jej marzeniem i przynajmniej to jedno mogła spełnić. House oczywiście uciekał od problemów. Uparcie odganiał od siebie celne uwagi onkologa. Dokończył jego lunch, po czym stwierdził, że strasznie boli go głowa i pora trochę odpocząć. Nie był zbyt senny, więc postanowił zrelaksować się w swój drugi, ulubiony sposób.

- Gdzie Cuddy? – pewnym krokiem sforsował szklane drzwi.
- Przygotowuje wypis pacjenta – wyjaśniła Cameron.
- Pseudo pacjenta – Foreman posłał mu złowrogie spojrzenie.
- Miałem wam pozwolić zabić prawdziwego pacjenta?! – zrobił teatralną minkę.
- Po co ta cała szopka? – zapytał Chase.
- Chodzi o nią, prawda? – młoda lekarka wskazała na stojącą na korytarzu Cuddy.
- Nigdy nie chodzi…
- I tak się dowiemy – zaśmiał się ciemnoskóry lekarz. House posłał mu złowrogie spojrzenie i ruszył w pogoń za najseksowniejszymi pośladkami w szpitalu.
- Cuddy! Hej, Cuddy!!!
- Co jest? Masz dla mnie kolejny „nie” przypadek? – zrobiła naburmuszoną minę. – I dlaczego spódnice pielęgniarek wydają mi się krótsze niż zwykle? – przewiercała go na wylot.
- Regulamin nic nie wspomina o wymaganej długości – uśmiechnął się zadziornie.
- Szkoda, że pominąłeś rozdział o obowiązkowych fartuchach dla lekarzy.
- W fartuchu mój seksowny tyłeczek nie jest wystarczająco widoczny – wyszczerzył swoje białe ząbki. Cuddy przez chwilę przyglądała mu się w milczeniu.
- Co racja to racja – przeszło jej przez myśl.
- A propos tyłka… - wyrwał ją z wyraźnego zamyślenia. - Nie potrzebujesz jakiegoś zastrzyku?
- Nie, House. Wczoraj przyjęłam ostatnią serię – jej twarz promieniała.
- Kiedy masz zabieg? – zapytał zupełnie bez emocji.
- Nie twoja sprawa – odwróciła się na pięcie.
- Nie możesz iść sama – bardzo się starał, by jego głos nadal brzmiał obojętnie.
- I niby ty miałbyś mi towarzyszyć?
- Wiesz, zawsze interesował mnie moment poczęcia.
- Chyba z nieco innej strony – zakpiła.
- Wybrałaś już swój kubek?
- Mam kilku potencjalnych dawców, ale…
- Pamiętaj, wybierz mądrze, niebieskie oczy to nie wszystko – puścił oczko w stronę zdumiałej lekarki. Cuddy była zdezorientowana. Wiedziała, że to niemożliwe, aby czytał akta jej potencjalnych dawców, nie wiedziała co robić. Jeśli go zaatakuje, przyzna się, że ma rację z tymi niebieskimi oczami, z drugiej strony nie zaprzeczając też, przyzna się do „winy”. Przełknęła ślinę i tłumiąc w sobie kotłujące się emocje wybrała jednak opcję numer dwa. Przez resztę dnia unikali się jak ognia. House czuł, że niebezpiecznie się odsłania, a tego nie chciał. Wiedział, że ta planowana ciąża Cuddy przysporzy mu samych problemów. Za nic w świecie nie dopuszczał do siebie myśli, że jest zwyczajnie zazdrosny i że powoli przestaje nad tym uczuciem panować. Cuddy natomiast za nic w świecie nie mogła się pozbyć prześladującej jej od tego momentu, cudownej wizji dziecka o zabójczo błękitnych oczach. Bała się, że gdy znów go spotka, zrobi coś naprawdę głupiego...

- Do cholery, House!!! Otwieraj te drzwi! – ciszę nocy przeszywały doskonale znane mu krzyki.
- Zwariowałaś, czy mamy pełnię? – otworzył zaspany i kompletnie zaskoczony jej wizytą.
- Chodzi o twojego pacjenta „nie” pacjenta – mówiła zdyszana.
- Wypisałaś go wczoraj.
- Wrócił. Jest na OIOM-ie – podała mu teczkę z aktami.
- Cholera!
- Coś przeoczyliśmy – ciągnęła zdenerwowana.
- To było zatrucie.
- On ma problemy z oddychaniem. Chase reanimował go piętnaście minut.
- To nie jest zatrucie – zmienił zdanie. - Zróbcie echo serca – polecił.
- On ledwo żyje. To go zabije.
- Spójrz – podał jej zdjęcie rentgenowskie.
- Nic tu nie widzę.
- To – wskazał minimalną, praktycznie niezauważalną zmianę.
- Boże, prawa zastawka ledwo zipie – zrobiła wielkie oczy. – Foreman? – nie zwlekając ani chwili zadzwoniła do szpitala. – Róbcie echo serca i od razu przenieście go na kardiologię. Będzie potrzebował operacji. To zastawka. Rób, co mówię! – widać było, że nie dała biedakowi nawet dojść do słowa.
- Herbaty? – rzucił niespodziewanie.
- Dzięki, ale wracam do pacjenta.
- Jak to? Jutro masz zabieg… - właśnie zorientował się, że powiedział za dużo.
- Skąd wiesz, że jutro… House?! – nie wiedziała, co tym myśleć. – Po to ci była moja torebka? Śledziłeś mnie? – była nieźle wkurzona.
- Jesteś pewna, że tego chcesz? – był trochę zmieszany.
- To nie twoja sprawa. Nie będziesz niańką. Moje dziecko nie będzie miało z tobą nic wspólnego – krzyczała. Jak zwykle wolała zaatakować pierwsza niż zostać tą zranioną. On potrafił ranić jak nikt inny.
- Powodzenia – wypowiedział przyciszonym głosem i zniknął w sypialni. Wolał milczeć. Na pewne rozmowy nie był jeszcze gotowy. Po chwili usłyszał trzask zamykanych drzwi.

cdn...

Jikuś, na pewno na Orionie

zmieniłam na OIOM

Jak coś to krzycz

OLA336 · Wysłany: Nie 19:36, 21 Mar 2010 Temat postu:

a_cappella · Wysłany: Nie 19:44, 21 Mar 2010 Temat postu:

Tak! Tak! Bezczynnościowe dialogi widzę!
Klepię!

Edit:
Już miałam pomarudzić, za to na przykład:

lisek · Wysłany: Nie 19:49, 21 Mar 2010 Temat postu:

A Cappella, uważaj, bo znów się wkopiesz

Mój wen schodzi na psy więc po tym fiku chyba zrobię sobie dłuższą przerwę

Jest już napisany w całości

Ale wiecie, poprawki, beta i te sprawy

Tak, bezczynnościowe dialogi pisane z myślą o Tobie

EDIT:
Tamto też zmieniłam

Dlaczego dopiero jak Ty to cytujesz, wychodzi takie

"ała" wybacz, musiałam użyć Twojego określenia

a_cappella · Wysłany: Nie 20:09, 21 Mar 2010 Temat postu:

daritta · Wysłany: Nie 20:18, 21 Mar 2010 Temat postu:

Super.!

Odrazu humor mi się poprawił,ale zamiast robić zadanie z polskiego to czytam twó fick ;d
Ah...Odciągnęłaś mnie od codzienności i myślę,że nabrałam sił na to zadanie

Co do fick to poprostu geniastycznie

I czekam na cd i na House'a tatusia ;d

Pozdrawiam i wena życzę

neko.md · Wysłany: Nie 20:25, 21 Mar 2010 Temat postu:

uii.
nie komentowałam, bo chciałam napisać jakiś konstruktywny, ładny komentarz, ale mi nie wyszło.

LISKU!

Jesteś boska!
Skąd ty bierzesz Wena?

A oto mój niekonstruktywny komentarz:

*pada do stóp*
lisku, Wena!