Wanna bet? [M]

baby

jeżeli warto. dedykacja dla liska, neko, olóś i Ley

znów dzieło powstałe na religii

minimalne spojlery do 5 to 9 na początku!

zweryfikowane przez baby

- Idziesz? – krzyknął, biorąc kurtkę.
- Idę, idę! – odparła, w biegu ubierając bluzkę.
- Mrrr – zamruczał, podchodząc bliżej i obejmując ją w pasie.
- House! – żachnęła się, łapiąc jego ręce, które już wędrowały w stronę pośladków.
- No co? Nie jest ci dobrze? – wyszeptał jej do ucha, wyswobadzając ręce z uścisku i wsuwając je pod bluzkę.
Cicho westchnęła.
- Może zostaniemy jeszcze chwilę?
- A przed chwilą, to ty się spieszyłeś.
Nic nie odpowiedział, tylko bardzo namiętnie ją pocałował, kierując się w stronę sypialni.
***
- Świetnie. Jestem spóźniona i ty też. Masz do odpracowania – spojrzała na zegarek – dwie godzin y w klinice.
- Ale maaamoo! – krzyknął, wstając z łóżka i ubierając koszulkę i koszulę.
- To, że jesteś dobry w… - urwała i spłonęła rumieńcem.
- Tak. Kontynuuj. – Wybuchnął śmiechem i pocałował ją w nos.
- Mhm. Ja ciebie też – powiedziała i zbiegła na dół.
- Hej! Nie zapominaj, że jestem kaleką – krzyknął za nią, zabrał kurtkę z podłogi i wyszedł z sypialni.
***
- No, raz, raz, kochanie.
- Motorem?
- Ostatnio jechaliśmy twoim samochodem.
- Ale zobacz co ja mam na sobie. – Wskazała ręką na swoją ołówkową spódnicę przed kolano.
- Jeszcze lepiej – odparł z lubieżnym uśmieszkiem.
- Zboczeniec – skomentowała, wsiadając i zapinając kask.
- Ale twój! – Odpalił i odjechali.
***
Gdy ramię w ramię weszli do szpitala wszyscy przeżyli szok. Drugi dzień z rzędu przyjechali razem. Oni nie zawracali sobie tym głowy. Uśmiechnęli się do siebie i rozeszli.
***
- Myślcie! – wydarł się i wszyscy podskoczyli.
- Toczeń? – wtrącił nieśmiało Chase.
- Idź zrób badania.
- Ale… - zaoponował Foreman.
- Powiedziałem coś – przerwał mu House.
Obserwowany przez wszystkich Chase wyszedł z gabinetu i zniknął za rogiem korytarza.
- Musimy pogadać. – W drzwiach stanęła Cuddy.
- Eee.
- Chodźmy do twojego gabinetu.
- Dobra. – Posłał kaczątkom przestraszone spojrzenie i poszedł za nią.
- Toczeń? – spytała, gdy tylko zamknęły się za nimi drzwi.
- Niech myślą.
- Ale przecież…
- Tak, wiem – odparł z uśmiechem.
***
- Jak myślicie, o czym rozmawiają? – spytał Taub.
- Raczej nie o medycynie, zobaczcie jakie Cuddy ma spojrzenie – zauważył Kutner.
- Bo ja wiem – mruknęła Cameron i wróciła do piłowania paznokci.
Foreman, nic nie mówiąc wyszedł z gabinetu.
***
Wiesz, że nas obserwują?
- Mhm. – Przygryzła wargę i spojrzała mu w oczy.
- Jak myślisz, o czym rozmawiają?
- Pewnie obstawiają zakłady czy się na ciebie rzucę, czy nie.
- A masz ochotę? – Wybuchnął śmiechem.
- Może – Posłała mu za lotne spojrzenie. – Wiesz, że cię…
- Wiem, ja ciebie też.
- Wiem.
House odszedł od biurka, na którym siedziała Cuddy i zasunął rolety.
- Chodź. – Złapał ją za rękę i wyprowadził na balkon. W miarę sprawnie przeszli przez murek i weszli do gabinetu Wilsona.
- House?!
- Wilson?!
- Cuddy?!
- Wilson?!
- Ups – powiedział House. – No nic, chodź. – Pociągnął Cuddy w stronę drzwi i wyszli na korytarz.
- Gdzie idziemy? – spytała, prawie, że za nim biegnąć. Stukot szpilek niósł się echem po pustym korytarzu. – I gdzie są wszyscy?
- A gdzie chcesz pójść? – spytał, nagle się zatrzymując. Cuddy wpadła na niego i razem upadli na podłogę. – Spokojnie, nie tutaj. Wszyscy oprócz mojego zespołu są w kafeterii. Czekają na darmowy lunch, który za sponsoruje im nie kto inny jak mój wierny przyjaciel. – Puścił do niej oko, podźwignął się na nogi, pomógł jej wstać i jakby od niechcenia zaczął bawić się kosmykiem jej włosów. – To dokąd idziemy?
- Niespodzianka. – Posłała mu promienny uśmiech i pociągnęła za rękę.
***
- To nigdy nie jest toczeń – przeczytał Chase, wchodząc. – Świetnie!
Reszta nawet nie zwróciła na niego uwagi.
- Stawiam stówę, że jak wejdziemy, to będą się całować – powiedziała Trzynastka.
Kutner włożył rękę do kieszeni spodni i wyciągnął z niej kauczukową piłeczkę, papierki po gumie i 10 dolarów.
- Eeem. 10 dolców na to , że on będzie – zamyślił się – trzymał rękę na jej pośladku.
- A co, jeśli ich tam w ogóle nie będzie? – spytał Foreman, zajmując swoje miejsce i wyciągając telefon. – Stawiam 500$ na to , że ich tam nie ma.
Wyciągnął plik banknotów i położył je na stole. 13 i Kutner poszli w jego ślady.
- No, odsłońcie – powiedziała Cameron, odrywając wzrok od swoich paznokci.
Odsunęli rolety i zastali pusty gabinet.
- Ale jak? – spytała Hadley.
- Pfff.
- Mam plan – powiedział Foreman i schował pieniądze do portfela.
***
- Przychodnia? – jęknął House. – Oszalałaś?
- No chodź, będzie fajnie.
- E,e. – Pokręcił głową i pociągnął ją za rękę.
***
- Sala operacyjna? To chyba ty oszalałeś.
- Ja?!
- Tak, ty!
House wybuchnął śmiechem, a Cuddy zamarła.
- Z czego się śmiejesz?!
- Z nas. No dobra, co proponujesz?
- Zobaczysz.
***
- Stare laboratorium? No naprawdę.
- Nie marudź.
Posadził ją na jakimś stole, a ona objęła go nogami i zaczęła rozpinać guziki jego koszuli. Pierwszy. Drugi. Trzeci. Czwarty. Piąty. Szósty. Zdjęła ją z niego, włożyła ręce pod jego czarny t-shirt i podciągnęła go do góry. House szybko pozbył się jej i lawendowej bluzki Cuddy i zaczął rozpinać zamek z boku jej spódnicy.
Pocałowała go. Długo i namiętnie. Nie pozostał jej dłużny i pogłębił pocałunek.
- Wiesz, że cię…
- Wiem, ja ciebie też.
Nagle do laboratorium wpadł kaczątka. Cuddy w samej spódnicy i staniku i House w samych spodniach musieli wyglądać dla ich podwładnych co najmniej śmiesznie.
- No powiedz to, Foreman – powiedziała Cameron, nie odrywając wzroku od paznokci.
- Ale co?
- A nie mówiłem?
- A nie mówiłem? – powtórzył, pękając z dumy.
- No dobra, wygrałeś – mruknęła Trzynastka, podając mu kolejny plik banknotów.
- Przyjmujesz czeki? – spytał Taub, wyciągając bloczek.
- Eee. Zapomniałem portfela. – Kutner szeroko się uśmiechnął i wzruszył ramionami.
Chase przez cały czas wpatrywał się w przestraszonych Cuddy i House’a.
- Na co się gapisz, kangurze? – warknął diagnosta.
Speszony Chase odwrócił wzrok.
- To wy właściwie jesteście ze sobą? – spytał Kutner.
Hadley przygryzła wargę, żeby nie wybuchnąć śmiechem.
- Eeeem. Tak jakby – odparli jednocześnie.
Cameron podniosła głowę i spojrzała na House, a ten puścił do niej oko.
- Ty! – wrzasnął Chase i uderzył go pięścią w nos.
- Ty idioto! – pisnęła Cuddy i podeszła do House’a.
Ten wyminął ją i uderzył Chase’a.
House! – krzyknęła Cameron i podbiegła do blondyna.
- Stawiam stówę, że Chase wyląduje na ziemi – mruknął Kutner.
- Wchodzę – powiedziała Trzynastka.
- O co ci w ogóle chodzi? – krzyknął House zza Cuddy.
- No właśnie? – zapytała Alison i wbiła zaciekawione spojrzenie w Roberta.
- No bo… bo… - zająknął się.
- Cameron, idź opatrz swojego zazdrosnego chłoptasia – powiedział diagnosta, a lekarka spłonęła rumieńcem i wyprowadziła Chase’a z laboratorium.
- Wygrałam! – krzyknęła Hadley i wyciągnęła otwartą dłoń w stronę Kutnera.
- Jutro – odparł z uśmiechem.
Nagle usłyszeli hałas.
- Co to? – spytał hindus i pobiegł tam, a Foreman, Taub i 13 wymienili spojrzenia i pobiegli za nim.
- A oni co?
- Bo ja wiem. Ał. – Dotknął swojego nosa, z którego o dziwo nie leciała krew.
- Pokaż to. – Cuddy wzięła jakąś probówkę i przyłożyła mu do bolącego miejsca.
- Zimne.
- Ma być zimne.
Stali tak jakiś czas.
- Już nie boli – stwierdził, dotykając swojego nosa.
- To dobrze. – Odstawiła probówkę na bok i spojrzała mu w oczy. – To na czym skończyliśmy?
- Chyba na tym. – Uśmiechnął się i pocałował ją w szyję. Cuddy zamruczała i przygryzła płatek jego ucha.
Położyła ręce na klamrze jego paska i zaczęła się nią bawić, a House w między czasie pozbył się jej spódnicy.
Spodnie opadły do kostek i… do sali wpadł Wilson.
- Wilson?! – wrzasnęła Cuddy i schowała się za diagnostą.
- Cuddy?! – Zakrył dłonią oczy.
- Wilson?! – House podciągnął spodnie.
- House?!
- Czekaj chwilę – pisnęła Lisa i szybko ubrała spódnicę i bluzkę. – Masz. – Podała Gregowi koszulkę, a ten szybko ją ubrał.
- Już?
- Tak.
- Czy was pogięło?! Mam dostać zawału?!
- Puka się – przypomniała mu administratorka.
- Ale…
- Puka się – powtórzył House i położył rękę na pośladku Lisy.
- House!
- No co?
- Ugh.
- Ja ciebie też – odparł jak, gdyby nigdy nic.
- Wiem. – Uśmiechnęła się. – Wracajmy do domu.
- My? – spytał Wilson.
- Ja i Cuddy. Przykro mi Wilson, ale łóżko jest dwuosobowe.
Lisa złapała go za rękę i poszli na parking.
- Wsiadaj – powiedział, odpalając silnik.
- Jutro jedziemy samochodem – ubrała kas i wsiadła, mocno obejmując go w pasie.
- Oczywiście.
***
- A oni gdzie? – spytała 13.
- Pojechali do domu – wyjaśnił Wilson.
- A oni…
- Pojechali do domu – wszedł Kutnerowi w słowo Wilson.
- I tak wygrałem – pokazał Hadley język i wyszedł.
***
- Wracamy? – spytał Chase, całując Cameron w szyję.
- Do laboratorium?
- Mhm.
- Niee. – Pocałowała go namiętnie i pozbyła się jego koszuli.
***
- Wiesz, że cię…
- Wiem, ja ciebie też, ale proszę nie przerywaj. – Wygięła się w łuk i wydała siebie głośny, przeciągły jęk.

Zuu

Śliczne huddy!!! Naprawdę fajne opisy

i dialogi takie serialowe

Coccinella

Baby!
Gdzie są opisy?! Nie pozbawiaj świta opisów, bo świat znacznie zubożeje.

Ogólnie to... tekst miły w odbiorze, ale nie porywający niestety *patrzy wymownie na brak opisówek*. Gdyby dialogi były bardziej rozbudowane i takie... hm, bardziej z jajem, jakoś by to zakamuflowały.

neko.md

fajne!
dzięki za dedyk

tak, wiem, komentarz konstruktywny jak cho... jak cho! cho!
<jajajaja>

Aduśka

Baby

Oj,kochana! Jak ja bym chciała zobaczyć, takie coś w serialu

Ale Ty tak pięknie to przedstawiłaś, że wyobrażnią byłam tuż obok nich.

Chciałabym zobaczyć miny kaczątek i Wilsonka podczas przyłapywania naszej pary

A Huddy było,jest i będzie podmiotem zakładów ;D
Pięęękna miniaturka

Dziękuję za nią!

Całus.

Lady Bitchy

Szybko się to czyta, więc na plus. ^.^ Ale zachowanie bohaterów jest co najmniej dziecinne. To całe bieganie po szpitalu w poszukiwaniu miejsca do kopulacji, wpadanie na siebie i odgarnianie kosmyka Cuddy... Takie nie-house'owe i nie-cuddy'owe. Albo ta cała scena w laboratorium. Kompletnie tego nie rozumiem. Czemu Chase ni z gruchy ni z pietruchy zaatakował House'a? Bo ten mrugnął do Cameron? I właściwie czemu mrugnął? Nie rób z Czesia choleryka. No i wydaje mi się to nierealne, żeby kaczątka zamiast ich porozdzielać rzucają się na zakład czy Chase zaryje w podłoge...
Lisa na motorze w spodnicy? Ona nosi takie obcisłe, że by jej szwy poszły jakby tak nogi bardziej rozchyliła. ^.^
Sorry za tą krytykę, ale i tak mój minus znika na tle innych plusów.

Agusss

Baby!

Po prostu religia działa na Ciebie magicznie!

Świetny, humorystyczny tekst

Nieziemski wręcz się wyrażę

Weny!

lisek

Bejbiś

te dwie ikonki chyba najlepiej oddają to jak teraz wyglądam

Bardzo lekki, pełen humoru tekst z mnóstwem gorącego Huddy w tle

Właśnie tak mogłoby być w serialu

Oni by życia nie mieli

Wszyscy, by się za nimi ciągnęli, mnóstwo zakładów i zero prywatności

Kaczuszki, Wilson i nasza biedna dwójka

Urocze

Wena na więcej takich

Ps. A za dedyk dziękuję

Te Twoje dedyki dla mnie to wielki zaszczyt

CaRoLaInE_97

Kochana Baby!

Na początku błagam twojego dyrektora, żeby zdobił Co jak najwięcej lekcji religii, żeby powstawało jak najwięcej takich arcydzieł!

Chciałabym to zobaczyć w serialu!

Mnóstwo Huddy, ich gorące sceny w szpitalu

, mnóstwo zakładów, biedny Wilson, który ciągle ich 'nakrywa'

Cud, miód i czekoladka!

Zaczęły mi się ferie i coś mi odbija

Zakochałam się w tym fiku!

Dużo, dużo religii i Wena

baby · Wysłany: Wto 14:39, 02 Mar 2010 Temat postu:

doobra, jestem z natury leniwa, ale przez te 58 dni wolnego rozleniwiłam się jeszcze bardziej i nic mi się nie chce

nawet, siedząć przy komputerze nie chce mi się wykrzesać z siebie siły na otwarcie photoshopa

ale bardzo wszystkim dziękuję, za te motywujące komentarze jak i za krytykę

Lynn · Wysłany: Czw 7:11, 04 Mar 2010 Temat postu:

Znosne. Choc pisownia jest znacznie lepsza niz Twoja w komentarzach innych opowiadan. Zero opisow, przez co cala miniaturka bardzo ubozeje, ale nie bylo najgorzej.