Uzależnieni [NZ]

OLA336 · Wysłany: Nie 20:25, 26 Mar 2017 Temat postu: Uzależnieni [NZ]

Moją chorą wyobraźnie jak zwykle poniosło i dlatego powstało to coś... Póki co krótko. Tak na zachętę. Jak się spodoba, to będzie dłużej. Mam nadzieję, że w 6, 8 częściach się wyrobię, ale nie ja decyduję, a wen więc... Nie pozostaje mi nic innego, jak życzyć (oby) przyjemnej lektury

Uzależnieni

Szpitalny Oddział Ratunkowy to miejsce, w którym zawsze się coś dzieje, a personel medyczny nie może narzekać na brak pracy. Dziewczynka ze skręconą kostką, łobuz przywieziony przez policję z głową do szycia czy kobieta skarżąca się na ból brzucha. Różni pacjenci, różne problemy, różne reakcje. Niektórzy się śmieją. Żartują ze swojego nieszczęścia. Wspominają głupi wybryk, przez który tu trafili. Inni są załamani obrotem spraw. Nie przypuszczali, że coś takiego może przytrafić się akurat im. Płaczą, bo stracili bliską im osobę. A lekarze? Pielęgniarki? Ci bardziej doświadczeni przechodzą sprawnie od jednego przypadku do drugiego. Złamanie, szycie, przyjęcie na oddział, powiadomienie rodziny o stracie kogoś im bliskiego. Ci młodzi, bez lat praktyki w tym zawodzie, wpadają w panikę, przejmują się, dają z siebie sto, a nawet i dwieście procent. A później? Po nocach płaczą w poduszkę albo piją, żeby zapomnieć o porażce, o kolejnej osobie, której nie byli w stanie pomóc. Są też tacy lekarze jak doktor House, którzy podchodzą do całej sprawy jak do dobrego, wymagającego sportu, który potrafi podnieść poziom adrenaliny. Im więcej się dzieje, tym lepiej. Stłuczenie, otarcie? To za mało. Zdecydowanie za mało. Wypadek masowy? Tak, temu są w stanie poświęcić chwilę uwagi.
- Co my tu mamy? – Lekarz, ubrany w charakterystyczny granatowy strój chirurga, zwrócił się do ratowników, którzy przywieźli kolejnego pacjenta.
- Uderzyła tułowiem w kierownicę. Ból brzucha i krwioplucie. Dostała jednostkę krwi. – przekazał najważniejsze informacje.
- Siostro? USG brzucha. Jeżeli znajdziecie krew, to blok operacyjny. Następny! – Podbiegł do kolejnego łóżka.
-Ból głowy, rozcięty łuk brwiowy i…
- TK i niech go ktoś zszyje! – Nie pozwolił mu nawet dokończyć. – Tylko tyle dla mnie macie? A ten? – Podszedł do następnego pacjenta. Młody chłopak siedział na łóżku i uważnie mu się przyglądał.
- Właśnie wrócił z prześwietlenia. Ma wybity prawy bark. – Usłyszał w odpowiedzi od pielęgniarki.
- Jasne. Spójrz tam. – Zwrócił się do mężczyzny, pokazując mu przy tym coś palcem. Ten z ciekawością spojrzał we wskazanym kierunku i nim się zorientował…
- Aaa! – Krzyknął, ale bark był już na swoim miejscu.
- Stabilizator i wypiszcie go do domu. Nic mu nie będzie. Naprawdę tylko tyle? Wypadek masowy… - Westchnął. – Też mi coś.
- Matt, co ty tutaj robisz? Jesteś po nocnej zmianie. Powinieneś być w domu. – Administratorka szpitala nie spodziewała się, że zastanie w tym całym zamieszaniu swojego syna.
- O wypłacaniu mi nadgodzin porozmawiamy później. Ściągnij tu, proszę, ojca i jego zespół.
- Już to zrobiłam. Zaraz powinni tutaj być.
- Świetnie. Zastąpisz mnie przez chwilę? Muszę za potrzebą. - Nie czekając na jej odpowiedź, ruszył w kierunku wyjścia z oddziału.
- Matt, zaczekaj! - Podbiegła do niego i łapiąc go za rękę, zatrzymała go. – Doceniam, że zostałeś, żeby pomóc, ale jesteś po nocce. Nawet nie próbuj zbliżać się do sali operacyjnej, dobrze? Jak tylko się tu uspokoi, to zabierasz się do domu.
- Jasne. – Uśmiechnął się do niej. – Odeśpię i wpadnę wieczorem na kolację. A teraz przepraszam, ale naprawdę muszę… - Wskazał na drzwi wyjściowe.
- Idź. – Odwzajemniła uśmiech i puściła go.
Szedł korytarzem prosto do pokoju lekarskiego, który, miał nadzieję, że przez zaistniałą sytuację okaże się być pusty. Nie pomylił się. Wszyscy lekarze byli na dole i pomagali przy rannych w wypadku. On też tam będzie musiał wrócić, ale najpierw musiał coś zrobić. Podszedł do swojej szafki, wprowadził odpowiedni szyfr i wyciągnął z niej swój plecak. Chwila poszukiwań i miał to, po co przyszedł. Mały pakunek, bez którego nie wyobrażał sobie swojej pracy i życia. Otworzył go. W środku znajdował się woreczek z kokainą i żyletka. Odmierzył odpowiednią porcję i wysypał ją na blat biurka, które znajdowało się w pobliżu jego szafki. Kilkanaście uderzeń żyletką, ułożenie w miarę prostej linii i już po chwili narkotyk rozchodził się po jego organizmie. Wystarczyło chwilę poczekać, aby objawy zmęczenia po całonocnym dyżurze ustąpiły. Odłożył swoje rzeczy z powrotem na miejsce. Miałby problemy, gdyby ktoś odkrył jego mały sekret. Już miał wychodzić, kiedy nagle zapiszczał pager. Wziął go do ręki i przeczytał wiadomość: „Doktor House pilnie proszony na sale operacyjną.”
- Świetnie. W końcu coś się zaczęło dziać.

***

- Co dzisiaj na kolację? – Gregory House wszedł do kuchni, oparł się o blat i przyglądał się, jak jego żona szykuje jedzenie na wieczór.
- Ty nie zasłużyłeś. – odpowiedziała mu, ale nawet na niego nie spojrzała. Wciąż była zła.
- Jeszcze się złościsz? – Wyciągnął rękę w kierunku miski z sałatką, ale oberwał po niej, zanim zdążył cokolwiek ukraść. – Daj spokój. – Przewrócił oczami.
- Byłeś potrzebny, a zbagatelizowałeś sprawę.
- Bolała mnie noga. – Na potwierdzenie swoich słów wyciągnął z kieszeni pudełko z tabletkami i wziął jedną. – Tylko bym przeszkadzał. Nie nadaję się na ganianie od łóżka do łóżka.
- Miałeś je brać, kiedy ból jest naprawdę nie do zniesienia.
- Ty jesteś nie do zniesienia i to właśnie w tym momencie. A to zdecydowanie gorsze od bólu nogi. Ale wiem, jak sobie z tym poradzić. – Objął ją w tali i przylgnął całym sobą do jej pleców. Zaczął całować ją po szyi, a jego ręce powędrowały pod jej bluzkę i szły coraz wyżej.
- Greg… - Westchnęła pod wpływem tych pieszczot. – Zaraz przyjedzie nasz syn…
- To dorosły facet. W dodatku po medycynie. Zakład o dwie godziny w przychodni, że wie, skąd się wziął? – powiedział i wrócił do przerwanej czynności.
- Proszę cię. Nie teraz. – Udało jej się wyswobodzić z jego objęcia. – Muszę to dokończyć. Wrócimy do tego wieczorem, zgoda? – W ramach pocieszenia, pocałowała go.
- Zapamiętam.- Uśmiechnął się łobuzersko i odsunął się, żeby jej nie przeszkadzać. – Swoją drogą, on nie powinien odsypiać? W nocy miał dyżur, a później jeszcze ten wypadek. Mój czarny niewolnik twierdzi, że widział go, jak wychodził ze szpitala dopiero po czternastej.
- Śledzisz własne dziecko? – Spojrzała na niego zaskoczona.
- Nie. – Przewrócił oczami. – Czysty przypadek. Ja na jego miejscu bym smacznie spał.
- Na szczęście nie odziedziczył wszystkiego po tobie. Pewnie tak poukładał dyżury, że wróci i pójdzie spać. Nie doszukuj się teorii spiskowych, zgoda?
- Ej, to było wredne. Na pewno nie możemy zacząć od deseru? Łóżko mi niepotrzebne. Mamy stół, blat, podło… - Jego wypowiedź przerwało trzaśnięcie drzwiami.
- Cześć wszystkim! Nie jestem za wcześnie? Przywiozłem wino. Ktoś się ze mną napije?
- Ma szczęście, że przyniósł alkohol. – House szepnął do Lisy. – Tym razem mu wybaczę.
- Głupek. – odpowiedziała. – Jesteśmy w kuchni! – Później odkrzyknęła synowi.

HelpMe · Wysłany: Pią 22:31, 31 Mar 2017 Temat postu:

Ten fick jest zarąbisty, mówiłam Ci to już parę razy xD

Synuś Huddy rozwala system

Mała patola

"LSD, hera, koka i hasz, podziel się z kolegami, czym masz"

Jestem ciekawa, czy ktoś go wreszcie przyłapie xD Bo to tak trochę ryzykowne, zażywać sobie w szpitalu

A Hałsik jak zwykle biedny

Ani zjeść, ani...

Chociaż wiem, że w następnej części będzie się działo, hahah xD

W każdym razie (późna piątkowa pora mi nie sprzyja xD) życzę weny i jeszcze więcej krejzi pomysłów

No i jak zawsze, czekam na więcej

OLA336 · Wysłany: Pią 23:16, 31 Mar 2017 Temat postu:

HelpMe · Wysłany: Pią 23:43, 31 Mar 2017 Temat postu:

Zanim napiszę coś w miarę konstruktywnego, muszę...